Ὁ Γέρος

 

Ὁ Γέρος

 

«Ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με» (Ματθ. κε΄ 43)

 

 

Ἐγνώρισ’ ἕνα γέροντα, χρόνια πολλὰ εἶν’ τώρα

ποὔχε γυρίσει ἄλλοτες κάθε χωριὸ καὶ χώρα

καὶ ἤξερε τὸν κόσμο αὐτὸ κι’ ἀπὸ τὶς δυὸ μεριές του

κι’ εἶδε καὶ λύπες καὶ χαρὲς στὶς μέρες τὶς δικιές του.

Καὶ μοῦ διηγόταν κἄποτε ἀπὸ τὰ περασμένα

ἕνα κακὸ ποὺ τοὔτυχε σἂν δούλευε στὰ ξένα·

«Ἐφτώχυνα, παιδάκι μου, κι’ ἀρρώστησα ὁ δόλιος

καὶ γέρος καθὼς ἤμουνα ὁ κόσμος ἦταν ὅλος

πίκρα, κακία, κι’ ἦταν γραφτὸ γιὰ τότε τὴ ζωή μου

πεῖνα καὶ ψεῖρα, ξενητειά, νὰ τυραννῇ παιδί μου.

Μὴ δείχνεις σκληρότητα πρὸς τὰ ζῶα

 

Μὴ δείχνεις σκληρότητα πρὸς τὰ ζῶα

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Μὴ δείχνεις σκληρότητα πρὸς τὰ ζῶα.

   Ἂν τὸ κάνεις αὐτό, θὰ εἶσαι ἢ θὰ γίνεις σκληρὸς καὶ πρὸς τοὺς

ἀνθρώπους.

   Θυμήσου ὅτι τὰ ζῶα κλήθηκαν στὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ πρέπει νὰ ζοῦν ἀπείραχτα ὅσο διαρκεῖ ὁ σύντομος βίος τους.

 

 

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (130) σελ. 73.

Κατ’ ἀνάγκην σκοτεινό…

 

Κατ’ ἀνάγκην σκοτεινό…

 

 

   Τὸ Ὑψηλὸ παραμένει κατ’ ἀνάγκην σκοτεινὸ γιὰ τοὺς Ἀδύναμους ἀνθρώπους.

 

Οὐίλλιαμ Μπλέϊκ (William Blake 1757 – 1827)*

 

* Ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους Ἄγγλους ποιητὲς καὶ παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης καὶ εἰκονογράφος.

«– Ὅσο ἀφήνουμε, παιδί μου, ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα…»

 

«– Ὅσο ἀφήνουμε, παιδί μου, ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα…»

 

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

 

   Ἕνας ἀρχάριος Μοναχὸς ἐξομολογήθηκε στὸν Ἀββᾶ Σισώη, πὼς ἐπιθυμοῦσε μὲν νὰ διατηρεῖ καθαρὴ τὴν καρδιά του, ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωνε πάντοτε.

   – Ὅσο ἀφήνουμε, παιδί μου, ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα μὲ τὴν γλῶσσα μας, δὲν καταλαβαίνεις πὼς εἶναι ἀδύνατο νὰ κρατήσουμε καθαρὴ τὴν καρδιά μας; τοῦ εἶπε ὁ σοφὸς Ἀββᾶς.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 2025

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

 

* * *

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Εἰσερχόμεθα καί πάλιν, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν εὐλογημένην περίοδον νηστείας καί μετανοίας, πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως καί συμπορεύσεως μετά τοῦ ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Κυρίου, ἵνα φθάσωμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, καί ἀξιωθῶμεν ἐν αὐτῇ τῆς ἡμετέρας «διαβάσεως» ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α΄ Κορ. β΄ 9).

   Εἰς τήν ἀρχαίαν Εκκλησίαν, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο περίοδος προετοιμασίας τῶν κατηχουμένων διά τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐτελεῖτο κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Τήν ἀναφοράν πρός τό βάπτισμα διασώζει καί ἡ θεώρησις καί βίωσις τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς κατ᾿ ἐξοχήν καιροῦ μετανοίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «ἀνάκλησις βαπτίσματος» καί ὡς «δεύτερον βάπτισμα», ὡς «συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου», ἀναβίωσις δηλαδή τῶν δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος καί ὑπόσχεσις πρός τόν Θεόν δι᾿ ἔναρξιν νέας πορείας ζωῆς. Αἱ ἀκολουθίαι καί ἡ ὑμνολογία τῆς περιόδου συνδέουν αὐτόν τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία ἀναδίδει εὐωδίαν πασχαλίου χαρᾶς.