Ἀπόσβεση χρεῶν

 

Ἀπόσβεση χρεῶν

«Ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων»

(Ματθ. ιη΄ 24)

 

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

 

   Πῶς λύνει τὶς διαφορές του ὁ Θεός; Πῶς λύνουν τὶς διαφορές τους οἱ ἄνθρωποι; Μὲ πόλεμο λύνουν τὶς διαφορές τους οἱ ἄνθρωποι. Καὶ αὐτό, διότι ὑπάρχουν συμφέροντα καὶ μίση. Ἀβυσσαλέο πολλὲς φορὲς τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν κρατῶν, μεταξὺ τῶν ἐθνοτήτων μέσα στὸ ἴδιο κράτους, μεταξὺ πόλεων, μεταξὺ οἰκογενειῶν, μεταξὺ συζύγων, μεταξὺ ἀδελφῶν, μεταξὺ ἀνθρώπων. Ἔχουν πολυετεῖς ἀνοικτοὺς λογαριασμούς, τοὺς ὁποίους ἐπιχειροῦν νὰ τακτοποιήσουν μὲ κάποια βρισιά, μὲ κάποια προσβολή, μὲ κάποια μαχαιριά, μὲ κάποιο πυροβολισμό, κάποτε μὲ λυσσώδη πόλεμο. Ἡ ἐκδικητικότητα τὸ κίνητρο τῶν ἐνεργειῶν τους.

   Καὶ λησμονοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅτι ἔχουμε ὅλοι ἀνοικτὸ λογαριασμὸ μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶχε ἀνοικτὸ λογαριασμὸ καὶ μὲ ἕνα σύνδουλό του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ἀφεντικό του. Ὁ συνάδελφος τοῦ χρωστοῦσε ἑκατὸ δηνάρια, κάτι λίγα σημερινὰ χιλιάρικα. Ὁ ἴδιος χρωστοῦσε στὸ ἀφεντικό του μύρια τάλαντα, πολλὰ σημερινὰ ἑκατομμύρια δραχμές. Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὴν λύση, ποὺ δόθηκε στοὺς δύο λογαριασμούς.

«Ὁ κόσμος δὲν μεταμορφώνεται οὔτε μὲ τὴν βία οὔτε μὲ τοὺς πολέμους…»

 

«Ὁ κόσμος δὲν μεταμορφώνεται οὔτε μὲ τὴν βία οὔτε μὲ τοὺς πολέμους…»

 

 

   Σὲ συγκινησιακὰ φορτισμένη ἀτμόσφαιρα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τέλεσε τὸ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 5 Αὐγούστου 2025, τὸν Ἁγιασμὸ τῶν θυρανοιξίων τοῦ ἀνακαινισμένου Ναϋδρίου τῆς Σκήτης τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ, στὴν Χάλκη των Πριγκηποννήσων, καὶ ἀκολούθως χοροστάτησε στὸν Μ. Ἑσπερινό.

   Στὴν ὁμιλία του, ἀμέσως μετά, ἀναφέρθηκε στὴ σημασία τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, σημειώνοντας ὅτι ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ οἱ μαθητὲς εἶδαν τὸν Κύριο "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ", καὶ στὴ συνέχεια εἶπε:

 

   «Ὅταν κανεὶς ἔχει εἰσέλθει εἰς αὐτὴν τὴν περιοχὴν τῆς θεωρίας τοῦ Ἰησοῦ ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, ἔχει λυτρωθῇ ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἀνάγκης καὶ τοῦ πόνου. Οἱ ἄλλοι, ὅμως; Οἱ πολλοί; Αὐτοὶ ἀκόμη περιμένουν ἐναγωνίως στὶς παρυφὲς τοῦ Θαβὼρ τὴν Μεταμόρφωσι, προκειμένου νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν ἀνάγκη. Ὅπως οἱ ἀδελφοί μας στὴν πολύπαθη Γάζα. Παρακολουθοῦμε μὲ ἀποτροπιασμὸ τὶς σκηνὲς τῶν ἀμάχων, τῶν ἀθώων παιδιῶν νὰ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἀλλὰ καὶ τῶν αἰχμαλώτων νὰ σκάβουν οἱ ἴδιοι τοὺς τάφους τους. Εἶναι πραγματικὰ ντροπὴ γιὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως τὸ εἶπα καὶ χθές! Γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβέστεροι, οἱ εἰκόνες αὐτὲς δὲν παρουσιάζουν τίποτε τὸ ἀνθρώπινο. Εἶναι κυριολεκτικῶς ἀπάνθρωπες!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

 

   Τὶς τελευταῖες ἡμέρες παρακολουθοῦμε μὲ περισυλλογὴ τὴν δημόσια συζήτηση ποὺ ἄνοιξε μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδας στὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐνίοτε ἐκδηλώνουν ἀπορία, καχυποψία, εἰρωνεία ἢ καὶ θυμό.

   Ἐρωτήματα φορτισμένα, συχνὰ καλοπροαίρετα, ἀλλὰ καὶ παγιδευμένα σὲ μία θεώρηση περισσότερο ἀνθρώπινη παρὰ ἐκκλησιαστική. Κατανοοῦμε αὐτὲς τὶς ἐρωτήσεις.

   Δὲν τὶς ἀπορρίπτουμε. Ὅμως ὀφείλουμε νὰ ἀπαντοῦμε μὲ ἐκκλησιαστικὸ λόγο, ταπεινό, διακριτικό, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν Παράδοση, καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκθέτουμε τὴν πραγματικότητα ὅπως ἔχει.

Πατριαρχική καί Συνοδική Ἐγκύκλιος

 

Πατριαρχική καί Συνοδική Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή ἀπολυθεῖσα ἐπί τῷ ἑορτασμῷ  τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς  ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘEΟΥ

 

* * *

 

   Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ πανσθενουργῷ, παντεπόπτῃ καί παντευεργέτῃ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι, τῷ ἀξιώσαντι τόν λαόν Αὐτοῦ φθάσαι τήν 1700^ήν ἐπέτειον τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς πνευματοκινήτως μαρτυρησάσης περί τῆς γνησίας πίστεως εἰς τόν συνάναρχον τῷ Γεγεννηκότι καί παναληθῶς Αὐτῷ ὁμοούσιον Θεόν Λόγον, «τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2025

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΟΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

* * *

 

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παράδεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

   Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1]. Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ΄ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν». 

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 2025

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

 

* * *

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Εἰσερχόμεθα καί πάλιν, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν εὐλογημένην περίοδον νηστείας καί μετανοίας, πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως καί συμπορεύσεως μετά τοῦ ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Κυρίου, ἵνα φθάσωμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, καί ἀξιωθῶμεν ἐν αὐτῇ τῆς ἡμετέρας «διαβάσεως» ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α΄ Κορ. β΄ 9).

   Εἰς τήν ἀρχαίαν Εκκλησίαν, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο περίοδος προετοιμασίας τῶν κατηχουμένων διά τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐτελεῖτο κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Τήν ἀναφοράν πρός τό βάπτισμα διασώζει καί ἡ θεώρησις καί βίωσις τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς κατ᾿ ἐξοχήν καιροῦ μετανοίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «ἀνάκλησις βαπτίσματος» καί ὡς «δεύτερον βάπτισμα», ὡς «συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου», ἀναβίωσις δηλαδή τῶν δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος καί ὑπόσχεσις πρός τόν Θεόν δι᾿ ἔναρξιν νέας πορείας ζωῆς. Αἱ ἀκολουθίαι καί ἡ ὑμνολογία τῆς περιόδου συνδέουν αὐτόν τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία ἀναδίδει εὐωδίαν πασχαλίου χαρᾶς.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2024

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, EΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

* * *

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Ἄνωθεν εὐδοκίᾳ ἐφθάσαμεν καί ἐφέτος εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τήν γῆν καί συναναστραφέντος ἡμῖν «δι᾿ ἄφατον φιλανθρωπίαν». Τιμῶμεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό μέγα μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τό «πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον»[1], διά τοῦ ὁποίου διανοίγεται εἰς τόν ἄνθρωπον ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως καί ἀνακαινίζεται ἡ σύμπασα κτίσις. Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι βίωσις συναισθηματισμῶν, οἱ ὁποῖοι «γρήγορα ἔρχονται καί ἀκόμη ταχύτερα παρέρχονται». Εἶναι ὑπαρξιακή μετοχή εἰς τό ὅλον γεγονός τῆς Θείας Οἰκονομίας. Καθώς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος[2], ἡ ἡγεσία τοῦ κόσμου ἠθέλησεν ἐξ ἀρχῆς νά ἀφανίσῃ τό Θεῖον Βρέφος. Διά τούς πιστούς, ὁμοῦ μέ τό «Χριστός γεννᾶται» τῆς ἑορτῆς τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τούς πενθίμους κώδωνας τοῦ  Πάθους, συνηχεῖ πάντοτε τό «Χριστός Ἀνέστη», τό εὐάγγελον μήνυμα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί τῆς προσδοκίας τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

«Τὸ κύριον ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης…»

 

«Τὸ κύριον ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης…»

 

Τοῦ Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ*

 

   «Ἡ καιομένη, συνεπῶς, καρδία τοῦ μοναχοῦ ἀγαπᾶ πρωτίστως τὸν Θεὸν καὶ ἐν ταὺτῷ πᾶσαν τὴν κτίσιν, τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, τὰ λογικὰ καὶ ἄλογα, ἄνευ διακρίσεων, μερισμῶν καὶ προϋποθέσεων. Ἐκ τῆς πεπυρωμένης, ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης, καρδίας τοῦ μοναχοῦ ἐκπορεύεται ἡ προσευχή, ἥτις εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ὑπὲρ τοῦ κόσμου προσφορά. Οἱ μοναχοί, ἐκ τῆς ἡσυχίας τοῦ ταμιείου των, πραγματικοῦ καὶ νοητοῦ, δύνανται διὰ τῆς εὐχῆς ἀκόμη καὶ τὰ ὄρη νὰ διατάξουν νὰ βληθοῦν εἰς τὴν θάλασσαν (πρβ. Μτ. 21, 21). Ὁ μοναχὸς δὲν ἐμπλέκεται εἰς τὰς ὑποθέσεις τοῦ κόσμου, δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ συμφύρεται μὲ τὸν κόσμον, δὲν ὀρέγεται ἀξιώματα καὶ τιμᾶς, πολλῷ δὲ μᾶλλον, νὰ ἀσκῇ ποιμαντικὴν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ νὰ ἐπεμβαίνη εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας, «προφάσει εὐσεβείας». Ἀσφαλῶς, οἱ μοναχοὶ ἠμποροῦν νὰ συμμετέχουν εἰς τὸ ἔργον τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἐπισκόπου ἀλλὰ ὡς ἔκτακτον καὶ παράπλευρον διακόνημα, καθ᾽ ὅτι τὸ κύριον ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης.

«Τό διαρκές μήνυμα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν…»

 

«Τό διαρκές μήνυμα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν…»

 

Τοῦ Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ*

 

   «Ἡ ὕπαρξις Ὀρθοδόξου τινός Μονῆς, ἐδῶ εἰς τούς ἀντίποδας τῆς Γῆς, ὁμοιάζει ὡς γεγονός παράδοξον καί οὕτως εἰπεῖν ξένον, ἰδίως μάλιστα εἰς τήν παροῦσαν συγκυρίαν καί ἐποχήν, τοὐτέστιν εἰς τήν ἐποχήν τῆς μετανεωτερικότητος, τῆς ταχύτητος, τῆς εἰκόνος καί δή τῆς χυδαίας τοιαύτης, τῆς εἰδωλοποιήσεως – οὐ μήν ἀλλά καί θεοποιήσεως- τῆς ὕλης, τῆς ἐκπτώσεως τῶν ὑγιῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν…

   Ἀλλ᾽ ὅμως ὁ Μοναχισμός, κατά τήν διδασκαλίαν συγχρόνου τινός μεμαρτυρημένης ἁγιότητος Γέροντος, εἶναι «τό διαρκές μήνυμα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί διά τόν ἴδιον τόν μοναχόν καί διά τόν κόσμον ὁλόκληρον. Ὁποιανδήποτε διακονίαν ἐπιτελεῖ ὁ μοναχός, αὕτη ὑπενθυμίζει εἰς αὐτόν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Συνεπῶς, ὁ μοναχισμός εἶναι ὁ διαπρύσιος κῆρυξ καί ὁ ὀτρηρός ἀγγελιαφόρος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἥτις θά πρέπῃ νά εἶναι καί τό πρώτιστον μέλημά μας, κατά τό Κυριακόν λόγιον, «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Μτ. 6, 33). Ἐάν, λοιπόν, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἔχῃ ὡς σκοπόν νά μεταμορφώσῃ τόν κόσμον ὁλόκληρον εἰς Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὕπαρξις ἑνός Μοναστηρίου εἰς ἕνα τόπον, ὄχι μόνον δέν ἀποτελεῖ παράδοξον, ἀλλά εἶναι ὅ,τι τό φυσικώτερον καί εὐλογημένον, καθώς συνιστᾷ νησῖδα, προεικόνισιν καί πρόγευσιν τῆς Ἐρχομένης Βασιλείας.»

 

 

* Ὑπέροχο ἀπόσπασμα ἀπ’ τὴν ὁμιλία τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντανάσσης στὸ Σύδνεϋ τῆς Αὐστραλίας (7η Ὀκτωβρίου 2024).

Βάση καὶ ὑπέρβαση

Βάση καὶ ὑπέρβαση

«Καθὼς θέλετε ἵνα πoιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως»

(Λουκ. ς΄ 31)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Λύση ὅλων τῶν προβλημάτων

 

   Ζητεῖται λύση! Γιὰ ποιό πρόβλημα; Μὰ ὅλη ἡ ζωή μας κατάντησε πρόβλημα. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε πρόβλημα. Πρόβλημα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόβλημα γιὰ τοὺς ἄλλους.

   Ὅλη ἡ κοινωνία ἔγινε μία ἀπέραντη προβληματικὴ ἐπιχείρηση. Προβληματικὲς ἐπιχειρήσεις ὑπάρχουν, διότι ὑπάρχουν προβληματικὰ πρόσωπα. Ὅσο κι ἂν ἡ ζωὴ βιομηχανοποιήθηκε, ὅσο κι ἂν οἱ χειρωνακτικὲς ἐργασίες περιορίσθηκαν, ἡ ζωὴ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μία ἐπι - χείρηση! Στὸ χέρι μας, δηλαδή, εἶναι ἡ λύση ὅλων τῶν προβλημάτων. Στὴν σωστὴ κίνηση, ποὺ θὰ προβοῦμε, βρίσκεται ἡ ἐπιτυχία ἢ ἡ ἀποτυχία στὴν ζωή.

   Κάθε τόσο ἐργαζόμενοι κάνουν ἀπεργία. Ζητοῦν συνήθως νὰ κατοχυρωθοῦν τὰ δικαιώματά τους, νὰ αἰσθάνονται ἀσφάλεια στὴν ζωή. Ἀλλ’ ὅποιος νόμος καὶ ἂν ψηφισθῇ στὴν Βουλή, δὲν θὰ λύσει τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, ἂν δὲν δεχθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὸν νόμο, ποὺ δὲν ψηφίσθηκε ἀπὸ ἀνθρώπινη βουλή, ἀλλὰ ψηφίσθηκε ἀπὸ τὴν βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ νόμο, ὄχι περιορισμένης ἰσχύος, ἀλλὰ μὲ αἰώνιο κῦρος. Δὲν εἶναι νόμος – φωτογραφία, γιὰ ὁρισμένες μόνο τάξεις ἀνθρώπων ἢ γιὰ λίγα μόνο πρόσωπα, ἀλλ’ εἶναι νόμος προορισμένος γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς κατοίκους τῆς γῆς. Ὁ νόμος αὐτὸς λύνει ὅλα τὰ προβλήματα, κατὰ τὸν δικαιότερο καὶ τελειότερο τρόπο.

Σκάνδαλο τὸ θαῦμα!

 

Σκάνδαλο τὸ θαῦμα!

«Εἰς κρῖμα ἐγὼ ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται»

(Ἰωάν. θ΄ 39)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Ὁ ἕνας τυφλὸς καὶ οἱ πολλοὶ τυφλοὶ

   Γιατί γιὰ ἕναν τὸ θαῦμα καὶ ὄχι καὶ γιὰ τοὺς πολλούς; Πολλοὶ οἱ τυφλοὶ στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἕνας ὅμως μόνο βρῆκε τὸ φῶς του. Ἕναν τυφλὸ συνήθως διακρίνουμε, ἐκεῖνον, τὸν «ἐκ γενετῆς». Οἱ ἄλλοι τυφλοί; Δὲν τοὺς βλέπουμε ἐμεῖς τοὺς βλέπει μόνο ὁ Χριστός. Καὶ σηματοδότησε, μετὰ τὴν περιπέτεια τοῦ πρώην τυφλοῦ, τοὺς πολλοὺς παραμένοντας τυφλούς.

   Ὁ ἕνας ἦταν τυφλὸς ὡς πρὸς τὰ μάτια τοῦ σώματος. Οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, ἦσαν τυφλοὶ ὡς πρὸς τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Ὁ ἕνας δὲν ἔβλεπε τὸν φυσικὸ ἥλιο. Οἱ πολλοὶ δὲν ἔβλεπαν τὸν πνευματικό, τὸν νοητὸ ἥλιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ Δημιουργός του ἥλιου.

   Τί θὰ λέγατε γιὰ κάποιον, ποὺ ἰσχυρίζεται, ὅτι ὁ ἥλιος εἶναι... μαῦρος; Ἀσφαλῶς, ὅτι εἶναι τυφλός. Ἔτσι τυφλοὶ ἦσαν οἱ Ἰουδαῖοι. Μπροστά τους ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης, ὁ Ἰησοῦς κι ἐκεῖνοι τὸν ἔβλεπαν σὰν σκοτάδι τὸν ὀνόμασαν «ἁμαρτωλὸν» (στ. 24). Μπροστά τους ὁ ἥλιος τῆς Θεότητος κι ἐκεῖνοι τὸν ὀνόμασαν «διάβολον» (Ματθ. ια΄18). Ἡ διαστροφή τους πῶς ἀλλιῶς νὰ παρουσιασθεῖ, παρὰ ὡς τύφλα; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος στὴν ἀρχὴ μὲν τῆς περικοπῆς ἀσχολεῖται μ’ ἕναν τυφλό, στὸ τέλος ὅμως τῆς περικοπῆς ἀσχολεῖται μὲ τοὺς πολλοὺς τυφλούς. Καὶ λέγει: «Εἰς κρῖμα ἐγὼ ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται» (στ. 39).

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2024

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

 

   Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανδώρου Θεοῦ διατρέξαντες τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί διελθόντες ἐν κατανύξει τήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἰδού, εὐφραινόμεθα τῇ πανηγύρει τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δι᾿ ἧς ἐλυτρώθημεν ἐκ τῆς τοῦ ᾍδου τυραννίδος.

   Ἡ ἔνδοξος ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι συνανάστασις σύμπαντος τοῦ γένους τῶν βροτῶν καί πρόγευσις τῆς τελειώσεως τῶν πάντων καί τῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ. Μετέχομεν εἰς τό ἄφραστον μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἁγιαζόμενοι ἐν τοῖς ἱεροῖς αὐτῆς μυστηρίοις καί βιοῦντες τό Πάσχα, «τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοίξαν», ὄχι ὡς ἀνάμνησιν ἑνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὡς πεμπτουσίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἀεί ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας. Τό Πάσχα, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ἀνακαλύπτουν τόν ἀληθινόν των ἑαυτόν ὡς ἐν Χριστῷ εἶναι, ἐντάσσονται εἰς τήν κίνησιν τῶν πάντων πρός τά Ἔσχατα, «ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ» (Α΄ Πέτρ. α΄, 8), ὡς «υἱοί φωτός… καί υἱοί ἡμέρας» (Α΄ Θεσσ. ε΄, 5).

Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάθους

Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάθους

«Οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος.»

(Μάρκ. ι΄ 43)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός;

   Πολὺς λόγος στὶς ἡμέρες μας γιὰ τὴν πολιτική. Ἡ πολιτικολογία καλύπτει μεγάλο μέρος τοῦ ἐνδιαφέροντος καὶ τῶν συζητήσεων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πολιτικολογεῖ; Ὄχι, δὲν πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός. Δὲν ἦλθε νὰ κάνει Πολιτική. Ἡ πολιτικὴ εἶναι συνήθως διπλωματία. Εἶναι ξένος ὁ Κύριος πρὸς κάθε μορφὴ διπλωματίας. «Χρηστὸς καὶ εὐθὺς ὁ Κύριος» (Ψαλμ. κδ΄ 8). Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε νὰ ἱδρύσει κανένα κόμμα. Ἦλθε νὰ ἑνώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι νὰ τοὺς κομματιάσει. Ἦλθε γιὰ ὅλους. Ἡ ἀγάπη του ὑπερκομματική, ὅπως ὑπερκομματικὸς εἶναι ὁ ἥλιος, ποὺ ἀνατέλλει γιὰ ὅλους. Ὅπως ὑπερκομματικὸς εἶναι ὁ ἀέρας, ποὺ πνέει γιὰ ὅλους.

   Ἀλλ’ ἐνῶ δὲν πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός, ἐν τούτοις μιλάει γιὰ τὴν πολιτική, γιὰ τοὺς ἄρχοντες, γιὰ τὶς ἐξουσίες.

   • Ἂν ἡ πολιτικὴ εἶναι μία φάση τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι δυνατὸν ν’ ἀδιαφορήσει γι’ αὐτήν, ἀφοῦ ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ ἁγιάζει ὅλο τὸν ἄνθρωπο.

   • Ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ὑπερκομματικός, αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ἡ πολιτικὴ δὲν πρέπει νὰ εἶναι χριστιανική.

   Μιλάει ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὶς ἐξουσίες. Καὶ μάλιστα πάνω σὲ θέματα, ποὺ βρίσκονται στὴν δική μας ἐπικαιρότητα. Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ ὑπερεξουσίες, γιὰ τὸν τρόπο καταλήψεως τῆς ἐξουσίας, ποὺ ἀπὸ πολλοὺς ἀμφισβητεῖται. Πολὺς ὁ λόγος γιὰ τὸν τρόπο χρήσεως τῆς ἐξουσίας, ποὺ γιὰ πολλοὺς δὲν εἶναι δημοκρατικός, ἀλλ’ εἶναι αὐταρχικὸς καὶ ἀπολυταρχικός. Πολὺς λόγος γιὰ τὴν μάχη πρὸς κατάκτηση τῆς ἐξουσίας. Μεγάλος ὁ σχετικὸς φανατισμός. Πολὺς λόγος γιὰ τὸν λαό. Ὅλοι γιὰ τὸν λαὸ μιλᾶνε. Ὅλοι ἰσχυρίζονται, ὅτι στηρίζονται στὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ καὶ ὅτι ἡ ἐτυμηγορία τοῦ λαοῦ τοὺς ἀνεβάζει στὴν ἐξουσία. Γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ λαοπατέρες. Καὶ ὅμως, οἱ περισσότεροι ἀποφασίζουν ἐρήμην τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι προδομένος στὰ μεγάλα, τὰ αἰώνια συμφέροντά του. Εἶναι οὐσαστικὰ ἐγκαταλελειμμένος. Πολὺς τέλος λόγος γιὰ τὴν δημοκρατία. Καὶ τὰ τυραννικώτερα καθεστῶτα φορᾶνε τὴν μάσκα τῆς δημοκρατίας.

Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς Ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοπραξίας ἀγωνιστής.

Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς Ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοπραξίας ἀγωνιστής.

Τοῦ Παναγιώτη Μυργιώτη,

Μαθηματικοῦ.

   Ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἀφιερωμένη, ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία εἰς τὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ δεύτερη Κυριακὴ ἀφιερώνεται εἰς τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ γιατί τόσο πολὺ ἀγωνίστηκε καὶ μόχθησε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ γιατί θέλει νὰ ὑπογραμμίσει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι θεωρία ἢ ἰδεολογία, ἀλλὰ ὀρθοπραξία, δηλαδὴ ἀγῶνας γιὰ βίωση τῶν ἀληθειῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι βέβαια, ἐπιδόθηκε μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο εἰς τὴν ὀρθοπραξία, κάνοντας ζωὴ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ὁποία μὲ μεγάλο ζῆλο ἐπιδόθηκε ὁ ἅγιος αὐτός.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 2024

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης μᾶς ἠξίωσε καί πάλιν νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν ψυχωφελῆ περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου καί νά φθάσωμεν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό πλῆρες ἄνωθεν δωρημάτων καί σταυροαναστασίμου εὐφροσύνης στάδιον τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων. Κατά τό εὐλογημένον αὐτό διάστημα ἀποκαλύπτεται εὐκρινῶς ὁ πνευματικός πλοῦτος καί ὁ δυναμισμός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ἡ σωτηριολογική ἀναφορά ὅλων τῶν ἐκφάνσεών της. 

   Πολλά ἐδιδάχθημεν ἤδη ἐκ τῆς ἀδιεξόδου καί αὐτοδικαιωτικῆς ὑπερηφανίας τοῦ Φαρισαίου, ἐκ τοῦ ἀγόνου ἠθικισμοῦ καί τῆς σκληροκαρδίας τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου καί ἐκ τῆς ἀναλγησίας καί τῆς καταδίκης ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠδιαφόρησαν διά τούς πεινῶντας, τούς διψῶντας, τούς ξένους, τούς γυμνούς, τούς ἀσθενεῖς καί τούς ἐν φυλακῇ «ἐλαχίστους ἀδελφούς» τοῦ Κριτοῦ. Ἐφανερώθη δέ εἰς ὅλους μας ἡ ἀξία καί ἡ ἰσχύς τῆς ταπεινώσεως καί τῆς μετανοίας, τῆς συγχωρητικότητος καί τῆς ἐλεημοσύνης, στάσεων, εἰς τήν καλλιέργειαν τῶν ὁποίων μᾶς καλεῖ μέ ἔμφασιν ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἀρχομένην περίοδον.