«Μακάριοι εἶσθε ἐσεῖς, οἱ ἀμέριμνοι τοῦ βίου…»

 

«Μακάριοι εἶσθε ἐσεῖς, οἱ ἀμέριμνοι τοῦ βίου…»

 

Ἐκ τοῦ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΥ*

 

   Κάποιος Μοναχὸς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο διέμενε σ’ ἕνα προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατὰ τὴν ἐποχή, ποὺ βασίλευε στὸ Βυζάντιο ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ὁ Μικρός.

   Μιὰ μέρα λοιπόν, περνοῦσε ὁ βασιλιᾶς ἀπ’ τὸν δρόμο ἐκεῖνο ποὺ ἦταν τὸ σπιτάκι τοῦ Μοναχοῦ, κι ἀφοῦ ἐγκατέλειψε ὅλους ὅσους τὸν συνόδευαν, ἔρχεται μόνος, στέκεται μπροστὰ στὴν θύρα τοῦ μοναχοῦ κι’ ἔκρουσε. Ὁ Μοναχὸς μόλις ἄνοιξε κατάλαβε μὲν ποιός ἦταν, τὸν ὑποδέχθηκε ὅμως ὡς ἕνα ταξιδιώτη.

«Ἐκτελέσαμε τά καθήκοντά μας…»

 

«Ἐκτελέσαμε τά καθήκοντά μας…»

 

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

 

   Ἡ μητέρα μου εἶχε τρία παιδιά, τά ὁποῖα πέθαναν σέ μικρή ἡλικία στή Ρωσία. Ὁ παπποῦς μου ἔλεγε ὅτι τά παιδιά αὐτά ἦταν τοῦ παραδείσου. Δέν ἔχουν δηλαδή ἁμαρτίες καί δέν χρειάζονταν τίποτε (τριήμερα, ἐννιάμερα, χρονικό). Γι᾿ αὐτό καί δέν κάναμε τίποτε.

   Ὅταν ὅμως ἤρθαμε στήν Ἑλλάδα καί ἡ μητέρα μου πῆγε στόν Γέροντα γιά νά τόν ἐπισκεφθεῖ, ἐκεῖνος τῆς εἶπε:

   – Τά παιδιά σου κάθονται ἔξω ἀπό τό τελωνεῖο καί δέν ἔχουν εἰσιτήριο να μποῦν μέσα. Πρέπει νά ἐπιτελέσεις ὅ,τι χρειάζεται.

   – Πάτερ, νά ᾿χω τήν εὐχή σου. Ὅ,τι μοῦ πεῖς, θά τό κάνω.

«Μὲ ὑψώνεις…»

«Μὲ ὑψώνεις…»

   Κατὰ τὴν εἰκονομαχία ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Λέων ὁ Ἴσαυρος ἔδωσε μυστικὴ ἐντολὴ νὰ θανατώσουν μέσα στὴν φυλακή, ὅπου ἐκρατεῖτο γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν ἐπίσκοπο Βήρυλλο.

   Ὁ Βήρυλλος ἦταν παλαιὸς φίλος τοῦ αὐτοκράτορα καὶ εἶχε γίνει πρεσβύτερος καὶ κατόπιν ἀρχιερέας χάρις κυρίως στὴν ἀπαίτηση τοῦ αὐτοκράτορα.

   Ὅταν, λοιπόν, ἦλθαν νὰ τὸν θανατώσουν, κάθισε κ' ἔγραψε τὸ παρακάτω γράμμα καὶ παρεκάλεσε τὸν ἀξιωματικὸ ποὺ ἦταν ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀποσπάσματος νὰ τὸ παραδώσει στὸν αὐτοκράτορα.

 

«Βασιλιᾶ μου,

«Τά δαχτυλάκια του ἁγιάσανε ἀπό τήν ἐλεημοσύνη…»

«Τά δαχτυλάκια του ἁγιάσανε ἀπό τήν ἐλεημοσύνη…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Μιά μέρα ἀποφάσισα νά πάω νά δῶ τόν Γέροντα. Μόλις ἔφτασα στό μοναστήρι, ὁ Γέροντας μέ περίμενε στήν αὐλή. Μ᾿ ἀγκάλιασε καί μέ φίλησε. Τοῦ φίλησα κι ἐγώ τό χέρι καί πῆγα στήν ἐκκλησία νά προσκυνήσω. Ἤμουν ὁ μοναδικός προσκυνητής, καί ὁ Γέροντας μοῦ προσέφερε ψωμί καί τυρί. Ἐγώ ἀρνήθηκα νά φάω, καί παρά τίς προτροπές του, δέν ἄγγιξα τίποτα. Ὁ Γέροντας ἐπέμενε καί μοῦ εἶπε:

«Θά ἔρθει καιρός…»

«Θά ἔρθει καιρός…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Τό 1956 εἶχα ἀρρωστήσει βαριά. Ἤμουν ἑτοιμοθάνατη. Βρισκόμουν στό νοσοκομεῖο. Εἰδοποίησα τούς γονεῖς μου νά ἔρθουν. Ὁ πατέρας μου πῆγε στόν Γέροντα καί τοῦ εἶπε: «Γέροντα, τί θά γίνει; Ἔχασα τή μιά κόρη (τήν ἀδελφή μου τήν Μαρία πού τήν σκότωσαν οἱ ἀντάρτες) θά χάσω κι αὐτή; Γέροντα, ἡ Ἀγγελική εἶναι πολύ βαριά, θά πεθάνει». Ὁ Γέροντας τότε τοῦ εἶπε: «Μή στενοχωριέσαι ἡ Ἀγγελική θά γίνει καλά». Πράγματι, ἐνῶ οἱ γιατροί μέ εἶχαν ξεγράψει καί περίμεναν ἀπό ὥρα σέ ὥρα νά πεθάνω, ὕστερα ἀπό 22 ἡμέρες ἄρχισα νά δίνω σημεῖα ζωῆς. Μέχρι τότε δέν καταλάβαινα τίποτε.

Τὸ ἁγίασμα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου

Τὸ ἁγίασμα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου

   Ὅταν ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, ὁ κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἄρχιζε νὰ κτίζει τὸ Μοναστῆρι, ὕστερ᾿ ἀπὸ λίγους μῆνες ἄρχισαν νὰ λιγοστεύουν τ᾿ ἀπαραίτητα ἀγαθά, τὰ χρήματα, τρόφιμα καὶ λοιπὰ ὑλικά· δὲν εἶχε χρήματα νὰ πληρώσει τοὺς τεχνῖτες, τοὺς ἐργάτες, δὲν εἶχε τί νὰ τοὺς μαγειρέψει· τότε ἀπελπισμένος ἐγκατέλειψε τὸ ἔργο καί ’φευγε γιὰ τὶς Καρυές, τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιὰ νὰ δεῖ τί μπορεῖ νὰ κάνει, νὰ συμβουλευθεῖ τὸν Πρῶτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐὰν ἦταν πρέπον νὰ στείλει ἀνθρώπους πρὸς τὸν βασιλέα, ἢ ἄλλους ἄρχοντες, νὰ ζητήσει οἰκονομικὴ βοήθεια…

 

   Μετὰ ἀπὸ δυὸ ὧρες πορεία, φανερώθηκε στὸν δρόμο του, μιὰ μεγαλόπρεπη γυναῖκα, ἡ ὁποία μὲ αὐστηρὸ ὕφος τὸν ρώτησε:

«Ὁ Γέροντας πρόβλεπε τόν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο…»

«Ὁ Γέροντας πρόβλεπε τόν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Μιά μέρα ὁ Γέροντας κατέβηκε στή Δράμα καί πῆγε στό σπίτι μιᾶς γυναίκας πού ἔμενε στούς Κομνηνούς. Κάποια στιγμή, ἐκεῖ πού συζητοῦσαν εἶπε ὁ Γέροντας στή γυναίκα:

   – Ἐγώ θά πάω νά ξεκουραστῶ. Κάνε μου ἕναν καφέ καί φέρ᾿ τον μέσα.

   Ἡ γυναίκα ἔκανε τόν καφέ. Πῆγε στό δωμάτιο τοῦ Γέροντα, ἀλλά δέν τόν βρῆκε μέσα. Οἱ πόρτες, τά παράθυρα ὅλα ἦταν κλειστά. Ὕστερα ἡ γυναίκα βγῆκε ἔξω μήπως ἦταν στήν αὐλή. Οὔτε κι ἐκεῖ τόν βρῆκε. Περίμενε δυό ὁλόκληρες ὧρες. Ξαναμπῆκε στό δωμάτιο. Παραξενεύτηκε. Ὁ Γέροντας ἦταν μέσα. Περίεργο, ποῦ ἦταν τόσην ὥρα; Ὁ Γέροντας κατάλαβε τήν ἀπορία της καί τῆς εἶπε:

«Μιά βροχή. Σῶσε μας…»

«Μιά βροχή. Σῶσε μας…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Μιά χρονιά ἔκανε πολύ μεγάλη ξηρασία. Τά πάντα εἶχαν ξεραθεῖ. Τά ζῶα δέν ἔβρισκαν χόρτο νά φάνε. Ὁ Ἰωακείμ Καραγιαννίδης ἀπό τήν Σίψα πῆγε στό μοναστήρι καί ζήτησε ἀπό τόν Γέροντα νά βοηθήσει τό χωριό καί νά σταματήσει τό κακό.

«Ἔχει τρία φίδια μεγάλα μέσα της…»

«Ἔχει τρία φίδια μεγάλα μέσα της…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Λίγο προτοῦ πεθάνει ἡ Ἀθανασία, ἕνα ἀπό τά πιό πιστά πνευματικά τέκνα τοῦ Γέροντα, μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς:

   Μιά μέρα ἦρθαν στό μοναστήρι τρεῖς γυναῖκες. Ὁ Γέροντας βρισκόταν στό ἱερό καί λειτουργοῦσε. Χωρίς νά δεῖ ἔξω καθόλου, λέει: «Ἀπό τίς τρεῖς πού ἔρχονται οἱ δύο νά μποῦν μέσα κι ἡ τρίτη νά φύγει». Μπῆκαν πράγματι μόνο οἱ δύο μέσα στήν ἐκκλησία καί ἡ τρίτη ἔφυγε καί πῆγε κάτω στήν καρυδιά. Ἡ καρυδιά βρισκόταν πάνω στόν κεντρικό δρόμο κάπου ἑκατό μέτρα μακριά ἀπό τό μοναστήρι. Ἡ γυναίκα ἔκατσε πάνω σέ μιά πέτρα κι ἔκλαιγε. Ὅταν τελείωσε ἡ θεία λειτουργία, λέγει ὁ Γέροντας στήν Ἀθανασία:

Ἡ ὁσία Πιαμοῦν ἡ παρθένος

Ἡ ὁσία Πιαμοῦν ἡ παρθένος

Ἑορτάζει τὴν γ΄ (3η) Μαρτίου.

Ἐκ τοῦ ΛΑΥΣΑΪΚΟΥ*

Κροσσωτὰ χρυσᾶ Πιαμοῦν μελαμφόρος,

Τὰς ἀρετὰς ἄπεισιν ἠμφιεσμένη.

   Αὐτὴ ἡ παρθένος ἡ Πιαμοῦν, ὅταν ζοῦσε μὲ τὴν μητέρα της, ἔτρωγε πάντοτε μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα, κι ἔγνεθε νῆμα γιὰ νὰ τρέφεται. Αὐτὴ ἀξιώθηκε νὰ λάβει χάρη Θεοῦ.

   Μιὰ φορὰ συνέβη στὰ μέρη τῆς Αἰγύπτου, μία χώρα νὰ κάμει μάχη μὲ μιὰ ἄλλη γιὰ τὴν μοιρασιὰ τοῦ νεροῦ ποὺ ἐρχόταν στὶς χῶρες, καὶ στὶς ὁποῖες μοιρασιὲς ἀκολούθησαν (ἔγιναν) πολλὰ φονικά. Κατὰ τοῦτο λοιπόν, ἐπειδὴ ἡ μία χώρα ἦταν μεγαλύτερη καὶ πολυάνθρωπη, βγῆκαν ὅλοι ὁπλισμένοι μὲ κοντάρια κι ἄλλα ἅρματα, κι ὅρμησαν νὰ πᾶνε νὰ φονεύσουν τοὺς ἀνθρώπους τῆς μικρότερης χώρας, στὴν ὁποία ἦταν καὶ ἡ παρθένος Πιαμοῦν. Πρὸς αὐτὴν ἦλθε Ἄγγελος Κυρίου καὶ τῆς ἔδωκε εἴδηση, ὅτι ἔρχονται ν’ ἀφανίσουν τὴν χώρα τους. Καί ’κείνη παρευθὺς ἔστειλε καὶ λάλησε τοὺς Ἱερεῖς, καὶ τοὺς εἶπε νὰ βγοῦν νὰ προϋπαντήσουν τοὺς φονεῖς, νὰ τοὺς παρακαλέσουν γιὰ νὰ μὴ φονευθοῦν κι αὐτοὶ καὶ ὅλοι τῆς χώρας. Ὅμως οἱ Ἱερεῖς φοβήθηκαν νὰ βγοῦν σὲ προϋπάντηση τέτοιας ὁρμῆς (ἐπίθεσης). Διὰ τοῦτο ἔπεσαν ὅλοι μικροὶ καὶ μεγάλοι στὰ πόδια τῆς Ἁγίας, μ’ ὅποιον τρόπο μπορέσει νὰ βοηθήσει τὴν χώρα της.

«Τό ἁμάρτημα τό πῆρε τό βρέφος πού βάφτισε…»

«Τό ἁμάρτημα τό πῆρε τό βρέφος πού βάφτισε…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Κάποια μέρα πῆγε ἀπό τά Κύρια μιά μητέρα μ᾿ ἕνα κοριτσάκι παράλυτο, 9 χρόνων. Μόλις τό εἶδε ὁ Γέροντας, ἔκλαψε κι ἡ μάνα πολύ λυπημένη ἔκλαψε κι ἐκείνη καί τοῦ εἶπε:

   – Τί ἔκανα ἡ ἁμαρτωλή ἄραγε κι ἔχω αὐτό τό ἄρρωστο παιδί καί ὑποφέρει κι αὐτό καί ἐγώ;

   Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:

«Γιατί, Γέροντα, ἔκλαιγες…»

«Γιατί, Γέροντα, ἔκλαιγες…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Κάποιος ἀπό τή Σίψα εἶχε ἀρρωστήσει καί ἦταν στό κρεββάτι τρία χρόνια. Ὁ Γέροντας πήγαινε καί τόν ἔβρισκε πάντα. Μιά μέρα ἡ γυναίκα τοῦ ἀρρώστου εἶπε στόν Γέροντα νά κάνουν εὐχέλαιο, γιατί πολύ τυραννιόταν καί ὅ,τι πεῖ ὁ Θεός. Τήν ἄλλη μέρα πῆγε ὁ Γέροντας μέ τόν ψάλτη του γιά νά κάνουν τό εὐχέλαιο. Ὁ ἄρρωστος εἶχε καί ἄλλα παιδιά. Ἀλλά ἐκείνη τήν ὥρα βρέθηκε μιά κόρη του 18 χρονῶν καί τούς περιποιήθηκε. Ὅση ὥρα κράτησε τό εὐχέλαιο ὁ Γέροντας ἔψελνε καί ἔκλαιγε. Μετά, ἀφοῦ κεράστηκαν καί ἔφυγαν, τόν ρώτησε ὁ ψάλτης του:

Στὴν στιγμὴ ξενύσταξαν κι ἔγιναν ὁλόχαροι!

Στὴν στιγμὴ ξενύσταξαν κι ἔγιναν ὁλόχαροι!

   Ἕνας γέροντας –διηγήθηκε ὁ ἀββᾶς Κασσιανὸς– ποὺ ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δώσει τοῦτο τὸ χάρισμα: Ὅταν γίνεται πνευματικὴ συζήτηση, νὰ μὴ νυστάζει ποτέ, ὅταν ὅμως κανεὶς ἀργολογεῖ ἢ κατακρίνει, τότε νὰ τὸν παίρνει ὁ ὕπνος, γιὰ νὰ μὴ μολύνονται τ’ αὐτιά του μὲ τέτοιο δηλητήριο. Καὶ πραγματικά, τοὔδωσε ὁ Θεὸς αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε.

   Ἔλεγε λοιπὸν αὐτὸς ὁ γέροντας, πὼς ὁ διάβολος εἶναι θιασώτης τῆς ἀργολογίας καὶ ἀντίπαλος κάθε πνευματικῆς διδαχῆς. Ἐπιβεβαίωνε μάλιστα τὸν λόγο του μὲ τοῦτο τὸ παράδειγμα:

Τὸ ἔσχισε καὶ ἔγινε κάθαρση

Τὸ ἔσχισε καὶ ἔγινε κάθαρση

   Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, διηγοῦνται πὼς ἕνας Μοναχὸς εἶδε μία ὀπτασία, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Παναγία στεκόταν ἔξω ἀπ’ τὸ κελλί του καὶ παρ’ ὅλες τὶς παρακλήσεις του δὲν εἰσερχόταν νὰ τὸν εὐλογήσει. Καὶ τοῦ λέγει: «Δὲν εἰσέρχομαι, διότι στὸ κελλί σου ὑπάρχει κάποιος ἐχθρός μου!».

   Ἔψαξε ὁ Μοναχὸς καὶ βρῆκε ἕνα βιβλίο ποὺ περιεῖχε στὸ τέλος δύο λόγους τοῦ Νεστορίου κατὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

    Τὸ ἔσχισε καὶ ἔγινε κάθαρση…

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Κυρίλλου Γρηγοριάτου Μοναχοῦ «ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΑΡΕΤΗΣ», Θεσσαλονίκη 1971.

Ταπεινοὶ καὶ ὑπερόπτες…

Ταπεινοὶ καὶ ὑπερόπτες…

   Κάποτε, ἕνας δάσκαλος μὲ τὸν μαθητή του συζητοῦσαν σὲ μιὰ γωνιὰ κάποιου δρόμου, ὅταν τοὺς πλησίασε μία ἡλικιωμένη γυναίκα:

   – Φύγετε μπροστὰ ἀπὸ τὴν βιτρίνα μου!, τοὺς φώναξε. Ἐνοχλεῖτε τοὺς πελάτες.

   Ὁ δάσκαλος ζήτησε συγγνώμη καὶ ἀμέσως ἄλλαξαν πεζοδρόμιο…

   Συνέχισαν νὰ συζητοῦν ὅταν τοὺς πλησίασε ἕνας ἀξιωματικός.

Τὸ πάθημα τῆς Νυχτερίδας

Τὸ πάθημα τῆς Νυχτερίδας

   Ἦταν ἡλιοβασίλεμα ὅταν ἕνα παράξενο πλασματάκι ἔκαμε τὴν ἐμφάνισή του. Γιὰ κατοικία του εἶχε τὴν σκοτεινὴ ρωγμὴ ἑνὸς βράχου. Ἦταν τετράποδο καὶ εἶχε χρῶμα καὶ μέγεθος ποντικιοῦ. Ὅμως ποντικὸς δὲν ἦταν. Εἶχε φτερὰ καὶ μποροῦσε νὰ πετάξει, ὅμως πουλὶ δὲν ἦταν. Στὶς ἄκρες τῶν φτερῶν εἶχε κάτι σὰν γατζάκια, μ’ αὐτὰ πιάστηκε ἀπὸ ἕνα κλωνὶ καὶ κρεμάστηκε ἀνάποδα. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ παρατηροῦσε ὅλη τὴν κίνηση κάτω στὸν κάμπο.

   Ἦταν μιὰ νυχτερίδα. Καθὼς λοιπόν, ἡ Νυχτερίδα κουνιόταν πέρα δῶθε παρατήρησε δυὸ ξεχωριστὲς παρατάξεις κάτω στὸν κάμπο. Δὲν ἦταν σίγουρη ἂν ὀργανώθηκαν ἔτσι σὲ δυὸ ὁμάδες γιὰ νὰ παίξουν κάποιο παιχνίδι, ἢ μήπως ἀντιπαρατάχθηκαν γιὰ μάχη. Ἀπὸ τὴν συμπεριφορά τους κατάλαβε ὅτι μᾶλλον γιὰ μάχη συγκεντρώθηκαν.

Ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα!

Ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα!

   Ὁ Δαρεῖος ἔστειλε στὴν Σπάρτη πρέσβεις γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν παράδοση τῆς πόλεως. Οἱ Σπαρτιάτες ἔπιασαν τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Δαρείου καὶ τοὺς ἔρριξαν σ’ ἕνα πηγάδι. Ἀργότερα ὅμως, ἀντιλήφθηκαν τὸ λάθος τους καὶ θέλησαν νὰ τὸ διορθώσουν. Σὲ μιὰ προκήρυξή τους, ζήτησαν δυὸ ἐθελοντὲς νέους νὰ σταλοῦν στὴν Περσία νὰ θανατωθοῦν, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἔτσι ὁ Δαρεῖος.

Ὁ γενναῖος μενεξές!

Ὁ γενναῖος μενεξές!

   Κάποτε ἕνας βασιλιὰς πῆγε στὸν κῆπο του ἕνα πρωῒ καὶ εἶδε ὅλα ἐκεῖ μαραμένα νὰ πεθαίνουν. Ρώτησε τὴν βελανιδιὰ ποὺ στεκόταν κοντὰ στὴν πύλη, τί συνέβαινε. Ἦταν ἄρρωστη, τοῦ εἶπε, κι ἀποφάσισε νὰ πεθάνει, διότι δὲν ἦταν ψηλὴ καὶ ὄμορφη ὅπως τὸ πεῦκο. Τὸ πεῦκο ἦταν ἀποκαρδιωμένο, διότι δὲν μποροῦσε νὰ κάμει σταφύλια ὅπως τὸ κλῆμα. Τὸ κλῆμα πήγαινε νὰ πεθάνει, διότι δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ ὄρθιο καὶ νἄχει ὄμορφο καρπὸ ὅπως ἡ ροδακινιά. Τὸ γεράνι ἦταν δυσαρεστημένο, διότι δὲν ἦταν ψηλὸ καὶ εὐῶδες ὅπως ἡ πασχαλιά. Καὶ τὸ ἴδιο συνέβαινε σ’ ὅλο τὸν κῆπο. Ὅταν ἔφθασε σ’ ἕναν μενεξέ, τὸν βρῆκε μὲ τὸ λαμπρό του χρῶμα ὄρθιο καὶ χαρούμενο, ὅπως πάντα καὶ τοῦ εἶπε:

Τὸ μάθημα τῆς ἀλεποῦς

Τὸ μάθημα τῆς ἀλεποῦς

   Κάποιος ξένος, ἔλεγε, ὅτι στὴν πατρίδα του φτιάχνουν μεγάλους λάκκους γιὰ νὰ πέφτουν μέσα τὰ λιοντάρια.

   Κάποτε, λοιπόν, ἔτυχε νὰ πέσει μέσα μιὰ ἀλεποῦ, ἡ ὁποία ἂν καὶ προσπάθησε πολὺ νὰ βγεῖ, τελικὰ δὲν μπόρεσε. Γι’ αὐτό, πονηρεύθηκε κι ἔπεσε σὰν νεκρή. Ὅταν ἦλθε ὁ κατασκευαστὴς τοῦ λάκκου, τὴν εἶδε νεκρή, κι ἀφοῦ κατέβηκε στὸν λάκκο, τὴν ἅρπαξε ἀπ’ τὴν οὐρὰ καὶ τὴν ἔρριξε ἔξω. Καὶ κείνη, φυσικά, ἔγινε ἀμέσως... ἄφαντη!

Γιὰ νὰ κερδίσει κι ἄλλο…

Γιὰ νὰ κερδίσει κι ἄλλο…

 

(Ἕνας ἀσιατικὸς μῦθος)

 

   Ἕνας βασιλιᾶς εἶπε σὲ κάποιον πλεονέκτη:

   – Θὰ πάρεις δική σου τόση ἔκταση γῆς, ὅση θὰ μπορέσεις νὰ καλύψεις τρέχοντας ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου μέχρι τὴν δύση.

   Ὁ πλεονέκτης δέχτηκε καὶ μόλις ξημέρωσε ἄρχισε νὰ τρέχει. Ἡ θέα τῶν χωραφιῶν καὶ τῶν κήπων, ποὺ κατακτοῦσε τρέχοντας, τὸν ἠλέκτριζε. Εἶχε πιὰ κουραστεῖ καὶ θἄπρεπε νὰ σταματήσει νὰ τρέχει. Ἀλλ’ ἀσυγκράτητος, ὅπως ἦταν, συνέχισε ἀγκομαχώντας νὰ τρέχει, γιὰ νὰ κερδίσει κι ἄλλο ἕνα καλὸ κομμάτι γῆς. Μόλις ὅμως ἀκούμπησε τὸ πόδι του σ’ αὐτό, ἔπεσε νεκρός…

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄ ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)