- Εὐλογημένος νὰ εἶσαι, Ἀββᾶ Ἀγάθων…
Κάποτε ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων κατέβηκε στὴν πόλη γιὰ νὰ πουλήσει κάποια μικρὰ ἐργόχειρά του, καὶ βρῆκε ἕναν λεπρὸ ποὺ καθόταν κοντὰ στὸν δρόμο. Τοῦ λέγει ὁ λεπρός:
- Ποῦ πηγαίνεις, Πάτερ;
- Στὴν πόλη γιὰ νὰ πουλήσω τὰ ἀγγεῖα μου, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Ἀββᾶς.
Τοῦ λέγει ὁ ἀσθενής:
- Κάμε ἀγάπη, καὶ πάρε με μαζί σου.
Καὶ βαστάζοντάς τον, κατέβηκαν στὴν πόλη. Τοῦ λέει ὁ ἀνάπηρος:
Δύναμη
Τοῦ μακαριστοῦ
Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*
Ὁ
πρῶτος πειρασμὸς τοῦ Κυρίου ἦταν νηστεία - φαγητό. Ὁ δεύτερος: δύναμη - ἀδυναμία·
«εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ βάλε…». Ἂς μελετήσουμε τὸν πειρασμὸ τοῦτο στὸν Κύριο καὶ
κατόπιν στὸν ἑαυτό μας.
1) Ὁ Κύριος: Πῶς ὁ Κύριος χρησιμοποίησε τὴ δύναμή Του καὶ τὴν ἀδυναμία Του; Γιὰ τοὺς ἄλλους τὴν πρώτη, γιὰ τὸν ἑαυτό του τὴν δεύτερη. Καὶ ἰδού. Ὁ Κύριος γιὰ τοὺς ἄλλους θαυματούργησε ὄχι γιὰ νὰ καταπλήξει, ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει. Ἕνωσε· δύναμη καὶ καλωσύνη. Βαδίζει ἐπὶ τῆς θαλάσσης ὄχι γιὰ νὰ τρομάξει, ἀλλὰ γιὰ νὰ σώσει τοὺς μαθητές Του ἀπὸ τὸν τρόμο, τὸν κίνδυνο τοῦ πνιγμοῦ. Μὲ 5 ἄρτους τρέφει 5.000 ἄνδρες, ὄχι γιὰ ν’ ἀναδειχθεῖ βασιλιᾶς ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ ἐκλυθῶσιν στὴν ὁδό, οἱ ἀκροατὲς τοῦ Θείου λόγου ποὺ ἦλθαν πρὸς Αὐτόν. Ἀνιστᾶ τὸν γυιὸ τῆς χήρας, γιὰ νὰ παρηγορήσει τὸν διπλὸ πόνο τῆς χήρας, ἡ ὁποία προηγουμένως εἶχε χάσει τὸν ἄνδρα της καὶ τώρα τὸ μονάκριβο παιδί της. Οὐδέποτε ἔδειξε ὁ Κύριος τὴν δύναμή Του τὴν θαυματουργικὴ χωρὶς νὰ δείξει καὶ τὴν καλωσύνη Του. Τουναντίον μάλιστα. Ἔδειχνε τὴν καλωσύνη Του καὶ ἔκρυβε διαφοροτρόπως τὴν δύναμή Του. Ἀφοῦ θεράπευσε λ.χ. τὸν λεπρό1 λέγει: «ὅρα μηδενὶ εἴπῃς…». Ὅταν συνέστησε στὸν θεραπευθέντα δαιμονιζόμενο νὰ κηρύξει τὸ γεγονὸς λέγει: «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός»2. Μετὰ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων ἀποχωρίστηκε τοῦ ὄχλου καὶ ἀνάγκασε τοὺς μαθητές Του νὰ ἀπέλθουν γιὰ ν’ ἀποφύγει τὴν ἐπιθυμία τοῦ ὄχλου τοῦ νὰ ἀνακηρυχθεῖ βασιλιᾶς.
Μέχρι νὰ παραδίδονται στὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη…
Ὁσίου
Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου
Ἡ
καλύτερη ἐκδίκησή μας, πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀγάπη μας.
Μὲ αὐτὴν συνεχῶς θὰ τοὺς «κυνηγᾶμε».
Θὰ τοὺς «πολεμοῦμε», μέχρι νὰ νοιώσουν τὴν ἀντίστασή τους νὰ καταβάλλεται καὶ νὰ
παραδίδονται, ὄχι σὲ μᾶς ἀλλὰ στὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη.
Ἡ αὐτοκρατορία τῆς ΑΓΑΠΗΣ
Ναπολέων
Βοναπάρτης*
Ὁ Ἰησοῦς! Αὐτός οὐδέποτε συνέγραψε βιβλίο καί ὅμως οἱ βιβλιοθῆκες ὅλου τοῦ κόσμου δέν μποροῦν νά χωρέσουν τά βιβλία πού ἔγραψαν περί Αὐτοῦ.
Ἡ ἱεροκατηγορία
Ἀπὸ τὶς
Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*
Νὰ προσέχετε, ἀδελφοί μου, οἱ κοσμικοὶ νὰ μὴ κατηγορῆτε τοὺς παπᾶδες σας, νὰ μὴ τοὺς ὑβρίζετε καὶ νὰ μὴ τοὺς παραμελῆτε, διότι βάνετε φωτιὰ καὶ καίεσθε· διότι οἱ παπᾶδες εἶναι ἀνώτεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους καὶ ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς.
Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἡ γνώμη μου ἔτσι μὲ λέγει νὰ κάμω. Ἐὰν ἀπαντῶ ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα βασιλέα, μὲ φαίνεται εὔλογον τὸν παπᾶ νὰ βάλω νὰ καθήσῃ ὑψηλότερα ἀπὸ τὸν βασιλέα· καὶ ἐὰν ἀπαντήσω ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα ἄγγελον, πρῶτα θὰ χαιρετήσω τὸν παπᾶ καὶ ἔπειτα τὸν ἄγγελον.
Ποιοί
εἶναι οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας
Τοῦ μακαριστοῦ
πρωτοπρεσβυτέρου
π. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου
Καθηγητοῦ
Πανεπιστημίου*
Ποιοί εἶναι τώρα οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας;
Εἶναι μόνο ἐκεῖνοι πού ἔφθασαν στήν
θεωρία. Ἡ θεωρία συνίσταται στήν φώτιση
καί στήν θέωση.
Ἡ φώτιση εἶναι μία κατάσταση ἀδιάλειπτη, πού ὑπάρχει ἐν ἐνεργείᾳ ὅλο τό ἡμερονύκτιο, ἀκόμη καί κατά τόν ὕπνο. Ἐνῶ ἡ θέωση εἶναι μία κατάσταση κατά τήν ὁποία βλέπει κάποιος τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ὁποία διαρκεῖ ὅσο θέλει ὁ Θεός. Ἕνας φωτισμένος μπορεῖ νά μή φθάσει ποτέ σέ θέωση. Ὁ Θεός, πού τήν χαρίζει, κρίνει ἄν εἶναι ἀπαραίτητο νά ὁδηγήσει ἕναν φωτισμένο σέ θέωση. Καί τό ὅτι δέν ὁδηγεῖ κάποιον σέ θέωση μπορεῖ νά σημαίνει ὅτι ἔτσι χωρίς αὐτήν δηλαδή, θά εἶναι καλύτερα γιά τήν ψυχή του, διότι σέ ἐναντία περίπτωση ἡ θέωση μποροῦσε νά τόν ἔβλαπτε, π.χ. νά τόν ὁδηγοῦσε σέ ὑπερηφάνεια. Δηλαδή ὁ Θεός ὁδηγεῖ κάποιον σέ θέωση, ὅταν δέν κινδυνεύει πνευματικά καί ὅταν τοῦ εἶναι ἀπαραίτητο εἴτε γιά νά τόν στηρίξει εἴτε γιά νά τόν δυναμώσει εἴτε γιά νά τόν προετοιμάσει γιά κάποια ἀποστολή.
Οἱ γονεῖς εἶναι τὸ δέντρο καὶ τὰ παιδιὰ οἱ καρποί
Ἀπὸ τὶς
Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*
Ἕνα δένδρο ὡσὰν τὸ κόψῃς, εὐθὺς ξεραίνονται τὰ κλαριά· ἀμὴ ὡσὰν ποτίζῃς τὴν ρίζαν, στέκονται δροσερὰ τὰ κλωνάρια. Ὁμοίως εἴστενε καὶ οἱ γονεῖς, ὡσὰν τὸ δένδρον. Καὶ ὅταν ποτίζεται ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα, ποὺ εἴστενε ἡ ρίζα τῶν παιδιῶν, μὲ νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, μὲ καλὰ ἔργα, φυλάγει ὁ Θεὸς τὰ παιδιά σας· ὡσὰν ξηραίνεστε οἱ γονεῖς μὲ τὶς ἁμαρτίες, θανατώνει ὁ Θεὸς τὰ παιδιά σας καὶ σᾶς βάνει εἰς τὴν κόλασιν μαζί τους.
Εἶναι μιὰ μηλιὰ καὶ κάνει ξινὰ μῆλα. Ἐμεῖς τώρα τί πρέπει, νὰ κατηγοροῦμεν τὴ μηλιὰ ἢ τὰ μῆλα; Τὴ μηλιά. Λοιπὸν κάμνετε καλὰ ἐσεῖς οἱ γονεῖς, ὁποὺ εἴστενε ἡ μηλιά, νὰ γίνωνται καὶ τὰ μῆλα γλυκά.
Ἀποξενώνονται ἀπό τόν Θεό…
Ὁσίου
Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν ἀληθινά καί ἀγωνίζονται σωστά, ἀνέχονται μέ ἀγάπη, θυσιάζονται, στεροῦνται καί ἀναπαύουν τόν πλησίον τους, πού εἶναι ὁ Χριστός.
-Προτιμῶ τήν ἀσθένεια…
Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος, ζοῦσε στήν Ρωσία ἕνας νέος
εὐσεβής καί φιλόθεος. Καί βλέποντας τήν ματαιότητα τῆς παρούσης ζωῆς, ποθοῦσε
τήν αἰώνια μακαριότητα• ἔτσι ἀποφάσισε ν᾿ ἀρνηθεῖ τόν κόσμο, νά τόν
ἐγκαταλείψει καί νά γίνει Μοναχός. Κι ἐφόσον, εἶχε τήν κανονική ἡλικία καί δέν
ἐμποδιζόταν ἀπό κανέναν, προχώρησε στήν πραγματοποίηση τοῦ ἱεροῦ καί σωτήριου
ἔργου του. Δέν θέλησε, ὅμως, νά μείνει σέ κανένα ἀπ᾿ τά Μοναστήρια τῆς πατρίδας
του, ἀλλά πορεύθηκε πρός τόν εὐλογημένο Ἄθωνα, τό περιβόλι τῆς Ὑπεραγίας
Θεοτόκου, τό Ἅγιον Ὄρος.
Φθάνοντας ἐκεῖ, πῆγε στίς Καρυές πού εἶναι ἡ Πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί κοινοβίασε στήν Σκήτη τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου1, τό λεγόμενο Σεράι, ὅπου, ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται εἶχε κάποιον συγγενῆ ἤ γνωστό Μοναχό.
Ὁ σοφὸς Πευματικός
Στὶς Διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἀναφέρεται ἡ παρακάτω πολὺ
διδακτικὴ διήγηση:
Ἕνας ἄρχοντας πλούσιος ἐθησαύριζε κατὰ πολλά· ποτὲ δὲν ἤθελε μήτε νὰ ἐξομολογηθῇ μήτε ἐλεημοσύνη νὰ κάμῃ. Εἶχεν ἕνα υἱὸν ἕως δέκα χρονῶν. Ἦλθε καιρὸς καὶ ἀρρώστησε ὁ ἄρχοντας ἐκεῖνος. Τοῦ ἔλεγον οἱ ἰδικοί του νὰ ἐξομολογηθῇ, νὰ κάμῃ διὰ τὴν ψυχήν του τίποτε· αὐτὸς τοὺς ἔλεγεν:
Ὁ Πειρασμὸς τοῦ φαγητοῦ
Τοῦ μακαριστοῦ
Ἀρχιμ.
Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*
1) Ὁ Διάβολος λέγει στὸν Χριστό: «Εἰ υἱὸς εἶ τοῦ θεοῦ, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται»1. Ὁ ἀπαγορευμένος καρπὸς ὑπῆρξε τὸ μέσον, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ διάβολος μὲ τὴ μορφὴ ὄφεως ἀπάτησε τὸν πρῶτο Ἀδάμ. Διὰ τοῦ ἄρτου πειράζει ὁ Διάβολος μὲ μορφὴ ἀνθρώπου τὸν δεύτερο Ἀδάμ, τὸν Ἰησοῦ. Ὁ Διάβολος ἄκουσε στὸν Ἰορδάνη τὴν φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοῦ Ἰωάννου, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ υἱὸς ὁ ἀγαπητὸς καὶ ὁ ἀμνὸς ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Βλέπει τὸν Χριστὸ νὰ πεινᾶ. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ διάβολος ὅπως καὶ ὁ Ἑβραϊκὸς ὄχλος περίμεναν πολιτικὸν Μεσσία μὲ κοσμικὴ δύναμη, ἀμφιβάλλουν περὶ τοῦ Ἰησοῦ. Γι’ αὐτὸ ὁ Σατανᾶς «ἐν ἀμφιβολίᾳ γενόμενος ἀμφιβόλους ἀφίησι φωνὰς καὶ ὥσπερ τῷ Ἀδὰμ προσελθὼν πλάττει τὰ μὴ ὄντα ἵνα μάθῃ τὰ ὄντα»2 ἔτσι καὶ ἐδῶ, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, προσέρχεται ὁ Διάβολος καὶ πειράζει τὸν Χριστό, ὅταν μετὰ 40 ἡμερῶν νηστεία αἰσθάνθηκε τὸ βαθύτατο αἴσθημα τῆς πείνας. Καὶ τί λέγει πρὸς τὸν Ἰησοῦ; Δὲν λέγει ἀφοῦ πεινᾶς, πὲς ὁ λίθος τοῦτος νὰ γίνει ἄρτος, ἀλλὰ «ἐὰν εἶσαι υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι…». Τοῦτο ἔκαμε ὁ Διάβολος, κατὰ τὸν Χρυσόστομο, «νομίζων ὑποκλέπτειν αὐτὸν τοῖς ἐγκωμίοις καὶ πεῖναν ἐσίγησεν, ἵνα μὴ δόξῃ ὀνειδίζειν. Διὸ κολακεύων αὐτὸν τῆς ἀξίας μέμνηται μόνης»3. Πόση ἡ πλεκτάνη τοῦ Σατανᾶ! Ἐκλέγει τὸν χρόνο καὶ τὸν τρόπο τοῦ πειρασμοῦ!
Μέθη
Μιὰ
πολὺ παλιὰ ἀραβικὴ ἱστορία, λέγει τὰ ἑξῆς φοβερὰ πράγματα γιὰ τὴν μέθη:
Μιὰ μέρα, ἕνας δαίμονας φοβερὸς στὴ μορφή, παρουσιάστηκε σ’ ἕναν ἄνθρωπο καὶ τοῦ εἶπε:
Ἔργα χριστιανικά νά κάνετε…
Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)
Ἐσεῖς,
πού ἔρχεστε ἐδῶ καί ἀκοῦτε ποιός εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, πάντα νά ἐλέγχετε τόν ἑαυτό σας, καί οὔτε τά πλούτη νά σᾶς κάνουν
ἐντύπωση, οὔτε οἱ δόξες, ἀλλά πάντα νά βαδίζετε δίκαια.
Τό ψωμί σας νά φροντίζετε νά τό βγάζετε μέ τόν τίμιο ἱδρώτα σας καί ὄχι μέ ἀδικίες.
 |
| ΠΑΝΑΓΙΑ ἡ ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ |
Ἡ Θεοτόκος στὸν Ναό
Ἀπὸ τὶς
Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*
 |
| ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ |
Περὶ κάποιων σκέψεων, γιὰ
νὰ προστρέχουμε στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος.
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*
α΄) πῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀγγεῖα (καθὼς μὲ τὴ δοκιμὴ τὸ ξέρουμε) στὰ ὁποῖα μπῆκε μόσχος, ἢ κάποιο ἄλλο πολύτιμο μῦρο, ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶναι πλέον τὸ μῦρο μέσα σ’ αὐτά, κρατοῦν ὅμως τὰ δοχεῖα τοῦτα τὴν εὐωδία ἐκείνη· καὶ ὅσο περισσότερο διάστημα καιροῦ στάθηκε μέσα τὸ μῦρο, τόσο περισσότερο βαστοῦν καὶ τὰ ἀγγεῖα τὴν εὐωδία· καὶ μάλιστα πῶς, ἂν ἴσως καὶ ὁ μόσχος παραμείνει κατὰ κάποιο τρόπο στὰ δοχεῖα, τόσο πολὺ περισσότερο τοῦτα εὐωδιάζουν· καὶ μ’ ὅλο πού, ὁ μόσχος ἐκεῖνος, ἢ τὸ πολύτιμο ἐκεῖνο μῦρο, εἶναι μιᾶς περιορισμένης καὶ πεπερασμένης δύναμης· ὁμοίως συλλογίσου, πῶς, ἕνας ποὺ στέκει κοντὰ σὲ μιὰ μεγάλη πυρκαϊά, κρατεῖ πολὺ καιρὸ τὴ θερμότητα, ἀκόμα καὶ νὰ μακρύνει ἀπ’ τὸ πῦρ.
Ἡ Μόνωση
Τοῦ μακαριστοῦ
Ἀρχιμ.
Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*
Ἡ μόνωση εἶναι ἔπειτα ἀπὸ τὴν τριακονταετῆ ἀφάνεια τοῦ Κυρίου ἡ τελευταία προετοιμασία Του, πρὶν ἐξορμήσει στὸ δημόσιο ἔργο Του. Τὴν μόνωση τὴν καταστρέφει τὸ πολυθόρυβο καὶ πολυτάραχο. Ἂς δοῦμε καὶ τὰ δύο. Τὴ νόσο καὶ τὴν ὑγεία.
1) Ἡ
νόσος τοῦ πολυθορύβου: Ὁ ἄνθρωπος ἀσφαλῶς πρέπει νὰ εἶναι κοινωνικός. Τοῦτο
ἀπαιτοῦν ἡ γλῶσσα, τὴν ὁποία τοῦ ἔδωκε ὁ Θεός, γιὰ νὰ συνομιλεῖ μὲ τοὺς ἄλλους
ἀνθρώπους καὶ οἱ ἐπαγγελματικὲς ἀνάγκες, χάριν τῶν ὁποίων ἔρχεται σὲ σχέση μὲ
ἄλλους ἀνθρώπους. Πολλοὶ ὅμως ἔχουν νοσηρὴ κοινωνικότητα νομίζοντας, ὅτι μόνο
κοινωνικὰ ὄντα εἶναι καὶ γιὰ τοῦτο ἐπιδιώκουν πολλὲς καὶ ἐπιπόλαιες σχέσεις ἢ
λίγες ἀλλὰ στενὲς μέχρι προσκολλήσεως.
Καὶ οἱ πρῶτοι ποὺ ἐπιδιώκουν πολλὲς καὶ ἐπιπόλαιες σχέσεις εἶναι ἀργόσχολοι, μποέμιδες, γυρίζουν ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, ἀπὸ μαγαζὶ σὲ μαγαζί, ἀπὸ καφενεῖο σὲ καφενεῖο, ἀπὸ ταβέρνα σὲ ταβέρνα. Ζυμώνουν ὅλες τὶς λάσπες τῶν δρόμων μὲ τὰ πόδια τους. Προτιμοῦν νὰ σταλίζουν κάτω ἀπὸ τοὺς τσίγκους καὶ νὰ βρέχονται, νὰ ριγοῦν, παρὰ νὰ εἶναι στὸ ζεστὸ σπίτι τους μόνοι τους. Γιατί; Θέλουν νὰ βροῦν ἀνθρώπους καὶ νὰ ποῦν τόσα λόγια, ὥστε νὰ ζαλιστοῦν, νὰ σκεφτοῦν τόσο πολύ, ὥστε νὰ βυθιστεῖ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον καὶ ὁ καθένας νὰ ξεχάσει τὸν ἑαυτό του. Τέλος καὶ οἱ δύο μὲ τὰ λόγια καὶ τὶς σκέψεις τους νὰ ἀνταλλάσσουν μερικὰ ψεύτικα μαγικὰ παλάτια εὐτυχίας καὶ ἀπέρχονται χωρὶς καμμιὰ θετικὴ ὠφέλεια. Καὶ τὸ χειρότερο! Οἱ ἀργόσχολοι τοῦτοι, ἂν δὲν κατορθώσουν τὰ ἀνωτέρω, εἶναι ἀνήσυχοι, ἀηδιασμένοι, τρομαγμένοι!
Τρόπος, γιὰ
νὰ προσεύχεσαι διὰ μέσου τῆς Θεοτόκου Μαρίας.
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*
Ἔχεις
καὶ ἄλλο τρόπο, ἀγαπητέ, νὰ μελετᾶς καὶ νὰ προσεύχεσαι μὲ τὸ μέσο τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, στρέφοντας τὸ νοῦ σου α΄)
στὸν οὐράνιο Πατέρα· β΄) στὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ· γ΄) καὶ τελευταῖο, σὲ
αὐτὴν τὴν ἐνδοξότατη Μητέρα Του.
Στρέφοντας τὴ σκέψη σου στὸν Θεό, συλλογίσου
πρῶτον, τὴν μεγάλη χαρά, ποὺ ἀπ᾿ αἰῶνος λάμβανε ὁ Θεός, στοχαζόμενος τὸ
πρόσωπο τῆς Μαρίας· δεύτερον, τὶς ἀρετές, καὶ πράξεις Αὐτῆς, ἀπὸ τότε
ποὺ γεννήθηκε στὸν Κόσμο, ἕως ὅτου ἐκοιμήθη.
Τὸ πρῶτο μελέτησέ το ἔτσι: Ὕψωσε τὸν λογισμό σου ὑπεράνω ἀπὸ κάθε καιρὸ καί χρόνο, καὶ ὑπεράνω ἀπὸ κάθε κτίσμα νοητό καὶ αἰσθητό. Καὶ μπαίνοντας (γιὰ νὰ τὸ πῶ ἔτσι ἁπλᾶ) μέσα στὴν ἴδια τὴν αἰωνιότητα, καὶ στὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ, συλλογίσου τὶς τρυφές, καὶ ἄρρητες ἀγαλλιάσεις, ποὺ λάμβανε ὁ Θεὸς διὰ τὴν Ἀειπάρθενο Μαρία1. Κι ἀνάμεσα σ’ αὐτὲς τὶς τρυφές, βρίσκοντας τὸν Θεό, ζήτησέ του, γιὰ τὶς ἄφραστες τοῦτες ἀγαλλιάσεις του, νὰ σοῦ δώσει χάρη καὶ δύναμη, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ κατατροπώσεις καὶ νὰ κατανικήσεις τοὺς ἐχθρούς σου· καὶ μάλιστα ἐκεῖνον, ποὺ τότε σὲ πολεμεῖ· ἔπειτα συλλογιζόμενος τὶς τόσες καὶ τόσο ἐξαιρετικὲς ἀρετὲς καὶ πράξεις αὐτῆς τῆς Θεοτόκου· καὶ παρασταίνοντας αὐτές, πότε ὅλες μαζί καὶ πότε κάποια ἀπ’ αὐτές, στὸν Θεό· γιὰ τὴν δύναμη ἐκείνων, ζήτησε ἀπὸ τὴν ἄπειρή Του ἀγαθότητα, ὅλο ἐκεῖνο, ποὺ χρειάζεσαι καὶ ποθεῖς.
Τὸ Τίμιο Ξύλο
Ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*
Οἱ δικαστὲς ἔχουν (εἶχαν
ἐκεῖνο τὸν καιρὸ) πολλὰ εἴδη βασανιστηρίων· λουριὰ καὶ μαστίγια, νύχια
σιδερένια, μικρὰ μολυβένια μαχαίρια, μὲ τὰ ὁποῖα ξύνουν τὶς σάρκες καὶ
ξεσχίζουν τὰ μέλη τοῦ σώματος καὶ τὰ κρεμοῦν.
Ποιός λοιπὸν θἄθελε νὰ φέρει τὰ φονικὰ αὐτὰ
ὄργανα στὸ σπίτι του; Ποιός θὰ καταδεχόταν νὰ ἀγγίσει τὸ χέρι τῶν δημίων, ποὺ
ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτά, ἢ νὰ πλησιάσει καὶ νὰ δεῖ τὰ φρικτὰ ἔργα τους; Δὲν τ᾿
ἀποστρέφονται οἱ περισσότεροι, μερικοὶ μάλιστα καὶ τὰ φοβοῦνται σὰν μαγικά, καὶ
δὲν ἀνέχονται οὔτε νὰ τὰ ἀγγίσουν οὔτε νὰ τὰ δοῦν; Δὲν φεύγουν μακρυὰ ἀπ᾿ αὐτά;
Δὲν στρέφουν ἀλλοῦ τὸ βλέμμα τους;
Λοιπόν, τέτοιο βδελυκτὸ καὶ ἀπαίσιο ὄργανο
ἦταν προηγουμένως καὶ ὁ Σταυρὸς καὶ μάλιστα πολὺ φοβερώτερο ἀπὸ τ᾿ ἄλλα. Γιατί,
ὅπως τὸ εἶπα καὶ ἄλλοτε, ὁ Σταυρὸς δὲν ἦταν ἁπλῶς σύμβολο θανάτου, ἀλλὰ θανάτου
ποὺ ἐθεωρεῖτο κατάρα.
Πές μου λοιπὸν πῶς ἔγινε τώρα αὐτὸς ὁ Σταυρὸς τόσο περιζήτητος ἀπ᾿ ὅλους καὶ τόσο ποθητὸς σ᾿ ὅλους καὶ προτιμότερος ἀπ᾿ ὅλα τ᾿ ἄλλα;
