Τὸ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

Τὸ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

   Μὲ δέος ἱερὸ παρατηροῦμε σιωπηλοὶ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων. Ἀποχαιρετοῦμε ἕνα χρόνο, ποὺ φεύγει στὸ χάος τῆς αἰωνιότητος. Φέρνουμε τὴν σκέψη μας στὸ παρελθόν, γιατὶ κάθε ὥρα καὶ στιγμή, ποὺ πέρασε ἀποτελεῖ τὴν ἱστορία μας, αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας. Περνοῦν τὰ χρόνια. Καὶ μαζὶ μ’ αὐτὰ πολλὰ ἄλλα φεύγουν στὴν αἰωνιότητα. «Τὰ πάντα ρεῖ» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Ὅλα περνοῦν. Ἀλλὰ πῶς περνοῦν; Νὰ τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἔρχεται ἐπίκαιρα, τώρα ποὺ βρισκόμαστε πάνω στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου· τώρα, ποὺ φέρνουμε τὴν σκέψη μας στὸ παρελθὸν καὶ προσπαθοῦμε νὰ δοῦμε τὸ μέλλον νἄρχεται φορτωμένο μὲ χρυσὲς ἐλπίδες.

   «Χρῆμα» ὀνόμασαν τὸν χρόνο οἱ ἀρχαῖοι. Γι’ αὐτὸ συμβούλευαν τὸ «φείδου χρόνου». Κι εἶναι, ἀλήθεια πολύτιμος ὁ χρόνος ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεός. Ἀνεκτίμητος, γιατὶ δὲν ἀγοράζεται, κι οὔτε πουλιέται. Ἀνεκτίμητος, γιατὶ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ κι ὅλοι παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ πληθύνει τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας. Ὅλη μας ἡ προσπάθεια, ὅλος ὁ μόχθος τοῦ ἀνθρώπου γίνεται γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ζήσει ὅσο περισσότερα χρόνια. Εἶναι πολύτιμος καὶ ἀνεκτίμητος ὁ χρόνος κι ἀπὸ ἄλλη ἄποψη. Γιατὶ ἔχει πνευματικὸ προορισμὸ τὴν τελειοποίηση καὶ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Κι ὅμως αὐτὸ τὸ πολύτιμο, ποὺ ὀνομάζουμε καιρὸ ἢ χρόνο, αὐτὸ τὸν θησαυρὸ τὸν σπαταλᾶμε ἀσυλλόγιστα.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2022

 

Ὁ ὅσιος Γελάσιος

Ὁ ὅσιος Γελάσιος

Ἑορτάζει τὴν λα΄ (31η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ Γελάσιος, ἄχρι καὶ τέλους βίου,

Τὸν ἄξιον γέλωτος ἦν γελῶν βίον.

   Σημειώνουμε ἐδῶ τὸ κατόρθωμα, τὸ ὁποῖο ἔκαμε ὁ μακάριος ἀββᾶς Γελάσιος, δηλωτικὸ τῆς ἄκρας ἀπροσπαθείας του, (τὸ ὁποῖο σημειώνει ὁ Εὐεργετινός), καὶ εἶναι τὸ ἑξῆς:

   Ὁ ὅσιος τοῦτος εἶχε ἕνα βιβλίο ποὺ περιεῖχε τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Νέα Γραφή, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ τὸ ἀναγινώσκουν οἱ ἀδελφοί καὶ εἶχε τιμὴ δεκαοκτὼ νομίσματα. Ἀφοῦ ἦλθε κάποιος ξένος ἀδελφὸς τὸ ἔκλεψε, ὁ δὲ ὅσιος Γελάσιος, ἂν καὶ κατάλαβε ὅτι αὐτὸς τὸ ἔκλεψε, δὲν τὸν κυνήγησε. Ὁ κλέφτης λοιπόν, πῆγε στὴν πόλη καὶ ζητοῦσε νὰ τὸ πουλήσει δεκαέξι νομίσματα. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἤθελε νὰ τὸ ἀγοράσει τὸ πῆρε καὶ τὸ ἔδειξε στὸν ἴδιο τὸν Ἀββᾶ Γελάσιο. Ὁ δὲ Ὅσιος βλέποντάς το προσποιήθηκε ὅτι δὲν ἤξερε τίποτε καὶ εἶπε στὸν ἄνθρωπο:

Τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς προσευχῆς

Τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς προσευχῆς

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης* 

   Τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς προσευχῆς εἶναι: ἀγάπη στὸν Θεό, ἄδολη καρδιὰ καὶ ἁπλότητα. Πρέπει ἡ προσευχή μας νὰ γίνεται «ἐν πνεύματι», γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ ὄχι σάρκα. Πρέπει ἡ προσευχή μας νὰ γίνεται «ἐν ἀληθείᾳ», γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἀλήθεια. Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν προσευχὴ ποὺ ἀπευθύνεται στοὺς Ἁγίους. Δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἐπικαλεῖσαι μὲ τὰ χείλη, ἀλλὰ μὲς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς. Τότε θὰ σὲ εἰσακούσουν. Μὴν ξεχνᾶς ὅτι ἡ Γραφὴ βεβαιώνει πὼς σάρκα καὶ αἷμα δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ καθαρὸ πνεῦμα ποὺ διακατέχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (Α΄ Κορ. ιε΄ 50).

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (57) σελ. 42.

Ὁ ὅσιος Μάρκελλος ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων

 

Ὁ ὅσιος Μάρκελλος ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων

Ἑορτάζει τὴν κθ΄ (29η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀϋπνίᾳ δοὺς πάντα τὸν ζωῆς χρόνον,

Μάρκελλε, κοιμήθητι μικρὸν ἐν τάφῳ.

 

   Τοῦτος ὁ ὅσιος Μάρκελλος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ μεγάλου τοῦ καλουμένου Μακέλλη, ἐπὶ Πατριάρχου Γενναδίου, τὸ ἔτος υνθ΄ (459)· πατρίδα εἶχε τὴν πόλη Ἀπάμεια ποὺ βρίσκεται στὴν δεύτερη Συρία καὶ καταγόμενος ἀπὸ ἔνδοξο κ’ ἐπιφανὲς γένος. Ἔτσι, ἐπειδὴ εἶχε τὸν τρόπο, ἐκπαιδεύθηκε σὲ ὅλη τὴν λόγια παιδεία.

Τὰ ἅγια 14.000 Νήπια τὰ ὑπὸ Ἡρώδου ἀναιρεθέντα

 

Τὰ ἅγια 14.000 Νήπια τὰ ὑπὸ Ἡρώδου ἀναιρεθέντα

Ἑορτάζουν τὴν κθ΄ (29η) Δεκεμβρίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Διὰ ξίφους ἄωρα μητέρων Βρέφη,

Ἀνεῖλεν ἐχθρὸς τοῦ βρεφοπλάστου Βρέφους.

Νήπια ἀμφ’ ἐνάτην τάμον εἰκάδι παππάζοντα.

 

   Ἀφοῦ ὁ βασιλιᾶς Ἡρώδης παρήγγειλε στοὺς μάγους νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ τοῦ ἀναγγείλουν τὰ περὶ τοῦ βασιλιᾶ ποὺ γεννήθηκε, τὸν ὁποῖο μήνυε ὁ ἀστέρας ποὺ ἀκολουθοῦσαν, γιὰ νὰ πάει καὶ αὐτὸς νὰ τὸν προσκυνήσει, τότε ἐπειδὴ οἱ μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν στὸν Ἡρώδη, καθὼς πρόσταξε αὐτοὺς ὁ Ἄγγελος, ἀλλὰ μέσου ἄλλης ὁδοῦ ἀπῆλθαν στὴν χώρα τους, βλέποντας ὁ Ἡρώδης ὅτι ἐμπαίχθηκε ἀπ’ τοὺς μάγους θύμωσε καὶ πικράθηκε πολύ.

«Τήρει σαὐτὸν»

«Τήρει σαὐτὸν»

 

Στὴ θάλασσα ἀνοίγεται ὁ ναύτης ἀπ’ τὶς ξέρες

φεῦγε καὶ σὺ τὸ «πονηρὸν» ὅλες σου τὶς ἡμέρες.

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 39.)

Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 

   Δὲν ἦταν θεῖο ὅραμα. Δὲν ἦταν ὄνειρο γλυκό. Ἦταν ἡ ζωντανὴ πραγματικότητα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Ἑνωμένοι ὅλοι, μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀδέρφια στὴν ψυχὴ καὶ στὴν πίστη τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ, ζοῦσαν μὲ τὴν ἄδολη χαρὰ καὶ τὴν ἀπόλαυση τῆς ἀγάπης. Πλούσιοι καὶ φτωχοὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἐπίσημοι καὶ ἀνεπίσημοι, ντόπιοι ἀπ’ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ξένοι τῆς διασπορᾶς, Ἰουδαῖοι καὶ Ἑλληνισταί, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, «Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες», εἶχαν δεχθεῖ τὸ βάπτισμα τοῦ Πνεύματος, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ζοῦσαν στὸν ὁλόφωτο κόσμο τῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης.

Ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο

Ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο

Ἑορτάζεται τὴν κς΄ (26η) Δεκεμβρίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Λεχὼ ἄμωμον ἀνδρὸς μὴ γνοῦσαν λέχος,
Δώροις ἀμώμοις δεξιοῦμαι τοῖς λόγοις.
Μολπὴν ἁγνοτάτῃ λεχοῖ εἰκάδι ἕκτῃ ἀείδω.

 

Ἥκοντα πρὸς σέ, τὸν πάλαι πλήξαντά σε,

Αἴγυπτε, φρίττε καὶ Θεὸν τοῦτον φρόνει.

   Ὅταν ὁ Ἡρώδης ἔδωκε ὁρισμὸ (ἐντολὴ) γιὰ νὰ θανατωθοῦν ὅλα τὰ παιδιά, ὅσα ἦσαν στὴν Βηθλεέμ, Ἄγγελος Κυρίου φάνηκε σὲ ὄνειρο στὸν Ἰωσὴφ λέγοντας: Σήκω καὶ πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ φεῦγε στὴν Αἴγυπτο. Φεύγει λοιπὸν στὴν Αἴγυπτο ἡ Θεοτόκος μαζὶ μὲ τὸ βρέφος γιὰ δύο αἴτια:

Ἡ προσκύνηση τῶν Μάγων

 

Ἡ προσκύνηση τῶν Μάγων

Ἑορτάζεται τὴν κε΄ (25η) Δεκεμβρίου.

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Σὲ προσκυνοῦσα τάξις ἐθνική, Λόγε,

Τὸ πρὸς σὲ δηλοῖ τῶν ἐθνῶν μέλλον σέβας.

 

   Κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ προφήτου Μωϋσέως ὑπῆρξε κάποιος μάντης ὀνομαζόμενος Βαλαὰμ ποὺ κατοικοῦσε στὴν χώρα τῶν Περσῶν, κ᾿ ἐνῶ μάντευε καὶ προέλεγε κι ἄλλα πολλά, εἶπε καὶ τοῦτο: «Θέλει ἀνατείλει ἕνα ἄστρο ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Ἰακὼβ καὶ θέλει συντρίψει τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ Μωάβ»*. Τὴν προφητεία λοιπὸν αὐτὴ ἐνθυμούμενοι διαδοχικῶς ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο οἱ μάντεις καὶ μάγοι τῆς Περσίας τὴν δίδασκαν καὶ στοὺς βασιλεῖς τῶν Περσῶν. Γι᾿ αὐτὸ παρατηροῦσαν πότε θὰ δοῦν ἕναν τέτοιο ἀστέρα. Βλέποντας, λοιπόν, ὡς ἀστρονόμοι ὅτι δὲν ἔκαμε τὴν κίνησή του ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ πρὸς τὴν δύση, ὅπως κινοῦνται οἱ ἄλλοι ἀστέρες, ἀλλ᾿ ἀπὸ τὴν ἄρκτο πρὸς τὴν μεσημβρία, δηλαδή, ἀπ᾿ τὸν Βορρᾶ στὸν Νότο (καθότι ἡ μὲν Περσία βρίσκεται πρὸς τὸν Βορρᾶ, ἡ δὲ Ἱερουσαλὴμ πρὸς Νότο), τοῦτο ἀφοῦ περιεργάσθηκαν γνώρισαν ὅτι αὐτὸς ὁ ἀστέρας δηλώνει τὴν γέννηση ἑνὸς μεγάλου βασιλέα. Ἀκολούθησαν λοιπὸν τὸν ἀστέρα καὶ ἦλθαν στὰ Ἱεροσόλυμα λέγοντας: «Ποῦ εἶναι ὁ βασιλιᾶς τῶν Ἰουδαίων, ποὺ γεννήθηκε;». Σὰν ἄκουσε τοῦτο ὁ Ἡρώδης ταράχθηκε καὶ σύναξε ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Γραμματεῖς τῶν Ἰουδαίων καὶ τοὺς ρώτησε νὰ μάθει ποῦ λέγει ἡ Γραφὴ ὅτι γεννιέται ὁ Χριστός. Κ᾿ ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν ὅτι στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας. Ἔπειτα κάλεσε κρυφὰ τοὺς μάγους, καὶ τοὺς εἶπε: «Πηγαίνετε καὶ ἐξετᾶστε καλὰ γιὰ τὸ παιδί, καὶ ὅταν τὸ βρεῖτε, φανερῶστε καὶ σὲ μένα γιὰ νὰ ἔλθω καί ᾿γὼ νὰ τὸ προσκυνήσω». Καὶ τοῦτο τὄλεγε μὲ δόλο γιὰ νὰ μάθει ποῦ βρίσκεται κι ἀκολούθως νὰ στείλει καὶ νὰ τὸ σκοτώσει.

Ἡ κατὰ σάρκα γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ

 

Ἡ κατὰ σάρκα γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ἑορτάζεται τὴν κε΄ (25η) Δεκεμβρίου

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θεὸς τὸ τεχθέν, ἡ δὲ μήτηρ Παρθένος.

Τί μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;

Παρθενικὴ Μαρίη Θεὸν εἰκάδι γείνατο πέμπτῃ.

 

   Βλέποντας ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ὅτι τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων τυραννιόταν ἀπὸ τὸν διάβολο, σπλαγχνίσθηκε· καὶ ἀπέστειλε τὸν ἄγγελο Γαβριὴλ πρὸς τὴν Θεοτόκο, καὶ μήνυσε δι᾿ αὐτοῦ τὸ «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ». Καὶ μόλις εἶπε ἐκείνη τὸ «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου», εὐθὺς συνελήφθη μέσα στὴν ἄχραντη καὶ παρθενική της μήτρα, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός.

ΕΥΧΕΣ

 

ΕΥΧΕΣ

   Ὁ τεχθεὶς ἐκ τῆς Παρθένου Κύριός μας καὶ Θεός μας,

   ΕΚΕΙΝΟΣ ποὺ ὁδήγησε τοὺς Μάγους «εἰς προσκύνησίν Του»,

   ἂς ὁδηγεῖ καὶ κρατεῖ παντοτινὰ κι᾿ ἐμᾶς κοντά Του,

   στὴ φάτνη τῆς θείας Ἀγάπης Του,

   στὴν Ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς τοῦ Εὐαγγελίου Του,

   καὶ στὴν μητρικὴ ἀγκαλιὰ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του!

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ καὶ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ!!!

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ· ΔΟΞΑΣΑΤΕ…»!!!

Ὁ ὅσιος Νικόλαος ὁ στρατιώτης

 

Ὁ ὅσιος Νικόλαος ὁ στρατιώτης

(Ὁ στρατιώτης ποὺ νίκησε τὴν ἁμαρτία)

Ἑορτάζει τὴν κδ΄ (24η) Δεκεμβρίου.

 

Κανὼν πρόκειται σωφρονοῦσιν ἐν βίῳ,

ὁ Νικολάου σωφρονέστατος βίος.

 

   Στὶς 24 Δεκεμβρίου, ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ὁσίου Νικολάου «τοῦ ἀπὸ στρατιωτῶν». Ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς του, ἔγινε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴν μετέπειτα ἁγία πρόοδό του· ἂς τὸ παρακολουθήσουμε:

 

   Ὁ ὅσιος πατὴρ Νικόλαος, ἔγινε στρατιώτης στὰ χρόνια τοῦ βασιλέως Νικηφόρου τοῦ Πατρικίου (802-811). Ὅταν ὁ Νικηφόρος συγκέντρωσε στρατὸ γιὰ νὰ πολεμήσει τοὺς Βουλγάρους, τότε καὶ ὁ Νικόλαος ἀκολούθησε τὰ στρατεύματα. Ἕνα βράδυ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ κάποιο τόπο, διανυκτέρευσε σ᾿ ἕνα πανδοχεῖο, κι᾿ ἀφοῦ ἔφαγε μαζὶ μὲ τὸν ξενοδόχο, προσευχήθηκε καὶ πλάγιασε νὰ κοιμηθεῖ.

   Λίγο μετὰ τὰ μεσάνυχτα, ὅμως, ἡ κόρη τοῦ πανδοχέως, ἀφοῦ πειράχθηκε ἀπὸ σατανικὸ ἔρωτα, πλησίασε στὸ μέρος ποὺ κοιμόταν ὁ Ὅσιος ἐνοχλῶντάς τον καὶ παρακινῶντάς τον στὴν αἰσχρὴ πράξη τῆς πορνείας. Τότε, ὁ Νικόλαος τῆς εἶπε:

Ὑπέρβαση τῆς θεολογίας

Ὑπέρβαση τῆς θεολογίας

† Παναγιώτου Κ. Χρήστου*

 Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

   Εἶναι σαφὲς ὅτι στὴν σκέψη τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡ θεολογία, ὡς καρπὸς καὶ συνοδὸς τῆς θεογνωσίας, δὲν εἶναι δυνατὸ παρὰ νὰ καλλιεργεῖται μέσα στὰ πλαίσια τῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Δὲν ὑπάρχει θεολογία ἐκτὸς Θεοῦ· «οὐδὲν πτωχότερον διανοίας ἐκτὸς Θεοῦ φιλοσοφούσης τὰ θεῖα».¹ Καὶ ὑπὸ τὶς δύο μορφές της βέβαια, εἴτε ὡς μέθοδος θεολογικῆς ἑρμηνείας εἴτε ὡς μέθοδος θρησκευτικῆς ἐμπειρίας, εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν λόγο περὶ Θεοῦ. Ἡ ἐμπειρία ὅμως εἶναι πολυδιάστατη καὶ ἐκφράζεται κατὰ ποικίλους τρόπους καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν λόγο. Ἡ θεολογία εἶναι συγχρόνως καὶ εὐρεῖα καὶ στενή, καὶ τὸ εὐαγγέλιο εἶναι συγχρόνως ἐκτενὲς καὶ σύντομο, κατὰ τὸ βαθυστόχαστο λόγιο ποὺ ἀπὸ τὸν Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη ἀποδίδεται στὸν Βαρθολομαῖο:

«…Ἕνα σακκὶ ἁλάτι»

«…Ἕνα σακκὶ ἁλάτι»

 

«Προσελεύσεται ἄνθρωπος καὶ καρδία βαθεῖα»

(Ψαλμ. ξγ΄ 7).

 

– Θέλεις νὰ ἰδῇς γιὰ κάποιονε στὰ βάθη του ποιὸς εἶναι;

Δός του ἀρχὴ καὶ χρήματα χρόνια μαζί του μεῖνε.

Κρυφὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ καρδιὰ βαθεῖα

καὶ μόνος ξέρει ὁ Θεὸς τί κρύβει ἡ κάθε μία.

Μὰ κάποτε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ βίου σοῦ προδίνει

τί κρύβει μέσα ἡ καρδιά· πάσχει, καλὴ εἶν’, ποῦ κλείνει;

Στὸν ἴσιο δρόμο εὔκολα καθένας περπατάει

μὰ μόνον μὲ καρδιὰ γερὴ σ’ ἀνήφορο θὰ πάῃ.

Καὶ πρέπει νἄχῃ ἀλύγιστο πόδι νὰ τὸν κρατήσῃ

σὰν κατεβαίνῃ τὴν πλαγιὰ μὴν πέσῃ καὶ γλυστρήσῃ.

Ὁ «πτωχὸς τῷ πνεύματι»…

Ὁ «πτωχὸς τῷ πνεύματι»…

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   «Πτωχὸς τῷ πνεύματι» ποιός εἶναι; Ὅποιος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἕνα τίποτε καὶ τὸν Θεὸ τὸ πᾶν. Ὅποιος τιμᾶ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ κάθε τί στὸν κόσμο καὶ ἀνταποκρίνεται μὲ ἔργα σ’ αὐτά, θυσιάζοντας ἀκόμη καὶ τὴ ζωή του. Ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸ θεῖο θέλημα καὶ ἀπαρνεῖται ἐξ ὁλοκλήρου τὸ δικό του.

   Γιὰ τὸν «πτωχὸν τῷ πνεύματι», ὁλόκληρος ὁ κόσμος εἶναι ἕνα τίποτε. Παντοῦ, βλέπει μόνο τὸν Θεό, νὰ δίνει ζωὴ στὰ πάντα νὰ δεσπόζει σὲ ὅλα. Γι’ αὐτόν, δὲν ὑπάρχει τόπος χωρὶς τὸν Θεό, χρονικὸ διάστημα χωρὶς τὸν Θεό.

Ζεῖ μὲ τὴν ἀγάπη ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο…

Ζεῖ μὲ τὴν ἀγάπη ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο…

Ἅγιος Διάδοχος ὁ Φωτικῆς*

   Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ μὲ αἴσθηση καρδιᾶς, ἐκεῖνος εἶναι γνώριμος τοῦ Θεοῦ¹.

   Γιατὶ ὅσο περισσότερο δέχεται κανεὶς μὲ αἴσθηση ψυχῆς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο αὐξάνει τὴν ἀγάπη του στὸν Θεό.

   Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν παύει ποτὲ μὲ ἕναν σφοδρὸ ἔρωτα νὰ ἐπιθυμεῖ νὰ γνωρίσει περισσότερο τὸν Θεό, μέχρις ὅτου τὸν αἰσθανθεῖ καὶ μὲ αὐτὴ τὴν αἴσθηση τῶν ὀστῶν του. Δὲν γνωρίζει πλέον τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ εἶναι ὁλόκληρος ἀλλοιωμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Ὅταν ἐπρόκειτο νὰ φύγει ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο ὁ ὅσιος Παμβώ, διηγεῖται ὁ Παλλάδιος, ἐβεβαίωνε τοὺς συνασκητές του, πώς, ἀφ᾿ ὅτου ἔγινε Μοναχός, δὲν ἔμεινε οὔτε μιὰ μέρα χωρὶς ἐργασία, οὔτε ψωμὶ ἔφαγε ποτὲ δωρεάν.

 

   Ἄλλος σοφὸς Πατὴρ συμβουλεύει:

   – Μὴ συνηθίζεις νὰ ἐλέγχεις τὸν ἀδελφό σου γιὰ τὶς πράξεις του, ἀλλὰ μόνον τὸν ἑαυτό σου γιὰ τὶς δικές του, καὶ νὰ θυμᾶσαι κάθε στιγμὴ πὼς εἶσαι ὑπόλογος γι᾿ αὐτές. Τότε θὰ γεννηθεῖ στὴν ψυχή σου ὁ θεῖος φόβος.

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐλευθέριος, ὡς ἀδουλόνους φύσει,

Σπάθας θεωρῶν, οὐκ ἐδουλοῦτο πλάνῃ.

Δῖον Ἐλευθέριον δεκάτῃ πέφνε φάσγανα πέμπτῃ.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ρώμης, ἐν ἔτει ριζ΄ (117), πολὺ νέος κατὰ τὴν ἡλικία, ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ἔχοντας μόνο τὴν μητέρα του τὴν ἁγία Ἀνθία, ἡ ὁποία διδάχθηκε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο τὴν πίστη στὸν Χριστό. Τοῦτος λοιπόν, ὅταν ἦταν ἀκόμη παιδὶ προσφέρθηκε ἀπὸ τὴν μητέρα του στὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης Ἀνίκητο καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ συναριθμήθηκε μὲ τὸ τάγμα τῶν κληρικῶν. Κι ὅταν ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν χειροτονήθηκε διάκονος, καὶ κατὰ τὸν δέκατο ὄγδοο χρόνο τῆς ἡλικίας του χειροτονήθηκε ἱερέας καὶ στὸν εἰκοστὸ χρόνο χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τοῦ Ἰλλυρικοῦ, ἀφοῦ εἶχε ἤδη κάμει πολλὰ θαύματα μὲ τὴν ὑπερβάλλουσα ἀρετή του¹. Ἐπειδὴ ὅμως ἐπέστρεφε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) διὰ τῆς διδασκαλίας του, ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸν βασιλέα Ἀδριανὸ καὶ ἀφοῦ διακήρυξε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, μὲ προσταγὴ τοῦ βασιλέως βάζεται ἐπὶ χάλκινου καὶ πυρωμένου κρεβατιοῦ, κάτω ἀπ’ τὸ ὁποῖο ἦταν πῦρ στρωμένο. Ἔπειτα ξαπλώνεται πάνω σὲ μιὰ σχάρα πολὺ ἀναμμένη καὶ μετὰ ταῦτα βάζεται σὲ πυρωμένο τηγάνι ἀπὸ ἔλαιο καὶ ὀξύγγιο² καὶ πίσσα. Ἀπὸ τὴν θεία ὅμως χάρη διαφυλάχθηκε ἀβλαβὴς ἀπ’ ὅλα τοῦτα.

Ὁ θάνατος καὶ ὁ καιρός του

 

Ὁ θάνατος καὶ ὁ καιρός του

Λένε συχνὰ οἱ ἄνθρωποι «πρόωρα ἀφηρπάγη¹»

γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ᾿φύγαν τοῦ Κακοῦ ταχέως τὴν ἁρπάγη².

Μὰ ἀφοῦ καθένας μας ἐδῶ ζῆ, ναί, γιὰ ν᾿ ἁμαρτάνῃ

εἶναι φρικτὸ ἤ δώρημα ἄν πιὸ ᾿νωρὶς πεθάνῃ;

Ἀξίζει μοναχὰ γι᾿ αὐτὸ ὁ βίος μας ᾿δῶ πέρα

νὰ καθαρίσῃ ἡ ψυχὴ γιὰ ᾿κείνη τὴν ἡμέρα.

Κι᾿ ἂν στὴ μακροζωΐα μας πληθαίνῃ ἡ ἁμαρτία

ἡ τελευτὴ δὲν εἶν᾿ λοιπὸν σωστὴ εὐεργεσία;

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

   Στὰ βουνὰ τῆς Κύπρου τότε ἔπνεε τῆς λευτεριᾶς ὁ ὁλοκάθαρος ἀέρας. Ὄλμοι καὶ πολυβόλα ἦταν ἄγνωστα. Δὲν εἶχαν μολύνει τὰ Ἱερὰ τῆς Κύπρου χώματα σκληροὶ κατακτητές. Μὲ τὸν θρίαμβο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου κυμάτιζε ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ. Παντοῦ χαρά, λευτεριὰ καὶ εὐτυχία. Στὶς πλαγιὲς καὶ στὰ λειβάδια ἀκουγότανε ὁ γλυκὸς ἦχος τῆς φλογέρας καὶ τὸ κουδούνισμα τῶν κοπαδιῶν. Ἔτσι σὰν γλυκόφωνη φλογέρα εἶχε ἀκουσθεῖ στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Κύπρου τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου καὶ τῶν συνεργατῶν του. Καὶ τώρα ἀμέτρητες ψυχὲς ἔψαλλαν ὕμνους στὸν Σωτῆρα.

 

   Βοσκὸς ἦταν στὴν Κύπρο ὁ Σπυρίδων. Ζοῦσε χαρούμενη ζωή, βόσκοντας τὸ κοπάδι του. Καὶ τὰ βράδυα, ὅταν κλεισμένος μέσα μὲ τὰ τσομπανόπουλα περνοῦσε τὶς χειμωνιάτικες βραδυὲς τότε ἔβρισκε εὐκαιρία νὰ ὁδηγήσει ὄχι πιὰ πρόβατα, μὰ τὶς ψυχὲς στὰ πνευματικὰ λειβάδια τῆς πίστεως. Δίδασκε τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀγάπη. Δὲν ἤξερε γράμματα πολλά. Κι ὅμως γινότανε δάσκαλος τῆς Πίστεως, σοφός, γιατὶ τὸν φώτιζε ὁ Θεὸς καὶ τὸν ὁδηγοῦσε ἡ ἀγάπη.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιδ΄ 16-24 & Ματθ. κβ΄ 14)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς·

   καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα.

   καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.

   καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.

   καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ἁγίου Σπυρίδωνος)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ἁγίου Σπυρίδωνος)

(Ἐφεσ. ε΄ 8-19)

   «Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε·

   – ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ –

   δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ κυρίῳ.

   καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε·

   τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾽ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν·

   τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι.

«Αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς καρποφόρου προσευχῆς…»

«Αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς καρποφόρου προσευχῆς…»

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Μερικὲς φορές, ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι προσευχόμαστε θερμά, ἀλλὰ ἡ προσευχὴ δὲν φέρει στὴν καρδιά μας τοὺς καρποὺς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς, τὰ πολύτιμα αὐτὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί;

Πνευματικῶς «μικρὰ» καὶ «μεγάλα»…

Πνευματικῶς «μικρὰ» καὶ «μεγάλα»…

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Ὅσα κατορθώνουν οἱ Μεγάλοι τὰ θεωροῦν μικρά, χωρὶς ἴσως νὰ εἶναι μικρά.

   Ὅσα ὅμως οἱ μικροὶ τὰ θεωροῦν μεγάλα, δὲν εἶναι ὁπωσδήποτε μεγάλα οὔτε τέλεια.

* «ΚΛΙΜΑΞ», Λόγος ΚΣΤ΄, Μέρος Α΄, Περὶ διακρίσεως λογισμῶν καὶ παθῶν καὶ ἀρετῶν (οε΄).

«Τὰ μὲν μικρὰ παρὰ τοῖς μεγάλοις, ἴσως οὐ μικρά· τὰ δὲ μεγάλα παρὰ τοῖς μικροῖς οὐ πάντως τέλεια.»

«Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τοῦ ἀρκοῦν λίγα χόρτα γιὰ νὰ ζεῖ...»

«Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τοῦ ἀρκοῦν λίγα χόρτα γιὰ νὰ ζεῖ...»

   Ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Οὐάλης εἶχε προσχωρήσει στὴν κακοδοξία τοῦ Ἀρείου καὶ προσπαθοῦσε μὲ κολακεῖες καὶ μὲ ἀπειλὲς νὰ παρασύρει στὴν αἵρεση τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους.

   Μιὰ μέρα, ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ Εὔγηρος, ἐπισκέφθηκε γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ τὸν Ἅγιο ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας Νικηφόρο.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Μάθε νὰ δέχεσαι τὶς δοκιμασίες ποὺ σοῦ προξενοῦν οἱ ἄνθρωποι σὰν θεραπευτικὰ φάρμακα σταλμένα ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Ἰατρό. Ἂν ὅμως ἀγανακτεῖς ἐναντίον τους, εἶναι σὰν νὰ λέγεις στὸν Ἰησοῦ:

   – Δὲν θέλω τὰ φάρμακά σου! Προτιμῶ καλλίτερα τὴν σήψη τῶν ψυχικῶν τραυμάτων μου.

 

   Αὐτὴ τὴν ἀπόκριση ἔδωσε ὁ ὅσιος Ἀρσένιος σ᾿ ἕναν Μοναχὸ ποὺ τοῦ ζήτησε μιὰ ὠφέλιμη συμβουλή:

   – Ἂν κατορθώσει ὁ νοῦς σου νὰ βλέπει διαρκῶς τὸν Θεὸ καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐνόραση νὰ γίνεται ὅλη ἡ ἐσωτερική σου κατεργασία, τότε μόνο θὰ βγεῖς νικητὴς στὸν ἀγῶνα τοῦ κακοῦ.

 

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἐπίσκοπος Μεδιολάνων

 

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἐπίσκοπος Μεδιολάνων

Ἑορτάζει τὴν ζ΄ (7η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸ φθαρτὸν Ἀμβρόσιος ἐκδὺς σαρκίον,

Θείας μετέσχεν ἀμβροσίας ἀξίως.

Ἑβδόμῃ Ἀμβρόσιος ποτὶ ἄμβροτον ἤλυθεν οὖδας.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος καταγόταν ἀπὸ τὴν μεγαλόδοξη πόλη Ρώμη καὶ ἦταν ἕνας τῆς Βασιλικῆς Συγκλήτου, τὸ ἔτος τοδ΄ (374), φυλάγοντας μὲν πάντοτε καὶ στοὺς λόγους καὶ στὰ ἔργα τὴν ἀλήθεια, ἀναγνωριζόμενος δὲ ζυγὸς καὶ στάθμη τῆς δικαιοσύνης, χωρὶς νὰ κάμνει τὶς κρίσεις καὶ ἀποφάσεις του νὰ κλίνουν (νὰ γέρνουν) στὸ ἕνα ἢ στὸ ἄλλο μέρος κατὰ φιλοπροσωπία ἢ προτίμηση, ἀλλ’ ὀρθὲς  καὶ ἀπροσωπόληπτες. Ἔτσι, γιὰ τὶς ἀρετές του αὐτὲς τοῦ ἐμπιστεύθηκαν -οἱ εὐσεβεῖς Βασιλεῖς Κωνσταντῖνος καὶ Κώνστας οἱ γυιοὶ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου- καὶ τὴν ἡγεμονία ὅλης τῆς Ἰταλίας. Καὶ μὴ ὄντας ἀκόμη τελειωμένος μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ἀλλὰ κατηχούμενος, ὄχι λιγότερος ὅμως κατὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς, δὲν ἦταν κατώτερος ἀπὸ τοὺς τέλειους Χριστιανούς, ποὺ εἶναι βαπτισμένοι καὶ κοινωνοῦν τὰ τοῦ Χριστοῦ μυστήρια.

Ὁ ἅγιος Nικόλαος

 

Ὁ ἅγιος Nικόλαος

   Σὰν ἅγιο τῶν θαλασσῶν τὸν ξέρουμε. Κι εἶναι ἀλήθεια, πὼς τὰ καράβια μας, μεγάλα καὶ μικρά, ἔχουν γιὰ φυλαχτὸ καὶ γιὰ στολίδι τὸ ἅγιό του εἰκόνισμα. Εἶναι ἀλήθεια, πὼς μ’ εὐλάβεια οἱ ναυτικοὶ ἀνάβουν τὸ καντήλι του, γιατὶ τὸν βλέπουν μὲ τὰ ψυχικά τους μάτια στὶς δύσκολες τρικυμισμένες νύχτες ἐπάνω στὸ τιμόνι τους. Εἶναι ἀλήθεια, πὼς δὲν ὑπάρχει πόλη ἢ χωριὸ ἑλληνικό, ποὺ νὰ μὴν ἔχει μιὰ ἐκκλησία ἢ ἕνα φτωχικὸ ξωκκλήσι στ’ ὄνομά του.

   Κι ὅμως, δὲν εἶναι μόνο τῶν θαλασσῶν ὁ Ἅγιος! Ποῦ ἀλλοῦ δὲν θὰ τὸν βροῦμε; Στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο πρωταθλητή, στὸν δεσποτικό του θρόνο δάσκαλο, τῶν ὀρφανῶν πατέρα, προστάτη τῶν ἀπροστατεύτων, τῆς ὀρθοδοξίας κήρυκα, στοὺς διωγμοὺς σὰν μάρτυρα, στὸ κελλὶ τῶν φυλακῶν. Ὦ! Εἶναι πολὺ λίγες οἱ γραμμὲς αὐτὲς γιὰ νὰ φέρουν κοντά μας λίγο φῶς ἀπ’ τὸν ἀνέσπερο αὐτὸν ἀστέρα.

Ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος

 

Ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος

Ἑορτάζει τὴν ε΄ (5η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ψυχὴν ὄπισθεν τοῦ Θεοῦ κολλῶν πάλαι,

Ἔμπροσθεν αὐτοῦ νῦν παρίσταται Σάββας.

Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτῃ Σάββας ἐντὸς ἐσήχθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ὑπῆρχε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Ἰουστινιανοῦ, τὸ ἔτος φκζ΄ (527), καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Καππαδοκῶν ἀπ’ τὸ χωριὸ τὸ καλούμενο Μουταλάσκη, γυιὸς εὐσεβῶν γονέων Ἰωάννου καὶ Σοφίας. Εὐθὺς λοιπὸν κατὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του ἔτρεξε στὴν πολιτεία τῶν μοναχῶν καὶ μπῆκε σ’ ἕνα μοναστῆρι ὀνομαζόμενο Φλαβιανῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. ιγ΄ 10-17)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι.

   καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές.

   ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου·

   καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζεν τὸν Θεόν.

   ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.

   ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει;

   ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;

   καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾽ αὐτοῦ.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ὁσίου Σάββα)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ὁσίου Σάββα)

(Γαλ. ε΄ 22 – ς΄ 2)

   «Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις,

   πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος.

   οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις.

   Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν.

   μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες.

   Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς.

   ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.»