Ὁ Τίμιος Σταυρὸς

Ὁ Τίμιος Σταυρὸς

Στὸν κόσμο αὐτὸ τὸν μάταιο

ποὺ ὁ καθεὶς διαβαίνει

τί ἄλλο ἀπ’ τὸ θάνατο ’μπορεῖ νὰ περιμένῃ

σἂν τὴ ζωή του βέβαιο

ποὺ κάθε μέρα ζῇ.

Θἀρθῇ λοιπὸν μία στιγμὴ

νύχτα ἢ μεσημέρι

τὸ δειλινὸ ἢ τὸ πρωῒ

χειμῶνα ἢ καλοκαῖρι

ὅπου τὸ φῶς στὰ ’μάτια του

γιὰ πάντα θὰ σβυσθῇ.

Μὴν πτοῆσαι

Μὴν πτοῆσαι

 

 

–Κατ’ ἀπ’ τοῦ Σταυροῦ κινοῦμαι τὴν ἰσχὺν τὴν φοβερὰν

Γιατὶ τάχα νὰ πτοοῦμαι ἐχθροῦ βλάβην καὶ φθοράν;

 

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 180.)

ΑΡΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ (Β΄)

ΑΡΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ (Β΄)

Ἁγίου Ἰννοκεντίου Μητροπολίτου Μόσχας*

(συνέχεια ἀπ’ τό προηγούμενο…)

3. Ὁ ἐσωτερικός σταυρός εἶναι πιό βαρύς

 

   α. Χωρίς τό ἔλεος καί τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου δέν θά μπορέσουμε ποτέ, οὔτε νά δοῦμε μόνοι μας (σέ ὅλη της τήν γύμνια!) τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς μας, οὔτε νά καταλάβουμε (σέ ὅλη του τήν ἔκταση!) τόν κίνδυνο, πού μᾶς ἀπειλεῖ ἀπό αὐτή. Γιατί αὐτά πού γίνονται μέσα στήν ψυχή μας, μᾶς εἶναι πάντοτε σκοτεινά. Πολλά εἶναι ἐκεῖνα πού τά σκεπάζουν καί τά κρύβουν ἀπό τά μάτια μας: ἡ φιλαυτία μας· τό κακό φρόνημά μας· τά πάθη μας· οἱ ἐπίγειες ἀπολαύσεις· ἡ γοητεία τοῦ κόσμου· καί ἄλλα.

   Καί ἄν κάποτε μᾶς φαίνεται ὅτι τά βλέπουμε καί ἐμεῖς τά χάλια τῆς ψυχῆς μας, ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι καί τότε μόνο τά ἔξω βλέπουμε. Καί ποτέ δέν βλέπουμε κάτι περισσότερο ἀπό ἐκεῖνα, πού μποροῦν νά μᾶς φανερώσουν τό μυαλό μας καί ἡ συνείδησή μας.

 

ΑΡΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ (Α΄)

ΑΡΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ (Α΄)

Ἁγίου Ἰννοκεντίου Μητροπολίτου Μόσχας*

Β΄.  Κ α ί   ἀ ρ ά τ ω   τ ό ν   Σ τ α υ ρ ό ν   α ὐ τ ο ῦ

   Τό δεύτερο χρέος τοῦ χριστιανοῦ, δηλ. ἐκείνου πού ἀκολουθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό, εἶναι νά ἄρει τόν σταυρό του.

   Κάτω ἀπό τήν λέξη «σταυρός» ὑπονοοῦμε κάθε πόνο, κάθε πίκρα, κάθε τί τό δυσάρεστο.

   Καί ἔχουμε σταυρούς καί ἐξωτερικούς καί ἐσωτερικούς.

1. Ὁ ἐξωτερικός σταυρός

 

   α. Βαστάζω τόν σταυρό μου σημαίνει: Τά δέχομαι καί τά ὑπομένω ὅλα ἀγόγγυστα. Ὅσα κι ἄν μοῦ συμβοῦν στήν ζωή μου. Δυσάρεστα. Λυπηρά. Πικρά. Κοπιαστικά. Καταθλιπτικά.

Τὸ ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως

Τὸ ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι ὅτι ὃ οἴδαμεν λαλοῦμεν καὶ ὃ ἑωράκαμεν μαρτυροῦμεν, καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν οὐ λαμβάνετε. εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε; καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται, ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα.»

 (Ἰωάν. γ΄ 11-21)

   Βλέποντας τὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι τὸν χαλκοῦν ὄφι, θεραπευόμασθε. Ἂς δοῦμε ποιὸς εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλειά μας ἀπὸ Αὐτόν, καὶ ποιὰ τὰ διδάγματα.

   Α) Ὁ Σταυρός. Στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου βλέπουμε συνενωμένους τὸν Οὐρανό, τὴν γῆ, τὸν ᾍδη. Βλέπουμε τὸν Θεό, τὸν ἄνθρωπο, τὸν Διάβολο. Καὶ συγκεκριμένα: Βλέπουμε τὴν ἀγάπη καὶ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ὑπὸ τὴν μορφὴ τῆς θυσίας κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπο. Ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε. Ἔπρεπε νὰ τιμωρηθεῖ. Ὡς τιμωρία ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ ἐσχάτη τῶν ποινῶν, ὁ θάνατος, διότι ἡ ἁμαρτία ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἦταν ὕβρις κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ κατὰ τὴν συμβουλὴ τοῦ ὄφεως ἤθελαν νὰ γίνουν ὅμοιοι μὲ τὸν Θεὸ τρώγοντας ἀπ’ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό. Ὁ θάνατος τοῦτος ἔπρεπε νὰ εἶναι διπλὸς σωματικὸς καὶ ψυχικός. Κατὰ τὸν σωματικὸ θάνατο θὰ χωριζόταν ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ κατὰ τὸν πνευματικὸ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸν Θεό. Πῶς ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θ’ ἀνεχόταν τέτοιον αἰώνιο χωρισμὸ πνευματικὸ καὶ σωματικὸ τοῦ πλάσματός Του; Ἐὰν πάλι δὲν τιμωροῦσε καθόλου τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔφταιξε ἢ τιμωροῦσε τοὺς Ἀγγέλους ἀντ’ αὐτοῦ, θὰ ἦταν ἀδικία. Ὁ Θεὸς προέβη στὴν θυσία, ὅπου συνδυάζεται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη του. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε. Διὰ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου χωρίσθηκε ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἰδοὺ ὁ πρῶτος θάνατος, ὁ σωματικός. Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστὸς ἐγκαταλείφθηκε, χωρίσθηκε τοῦ Πατρός: «Θεέ μου Θεέ μου ἵνα τί μὲ ἐγκατέλιπες» ἀναφωνεῖ ὁ Χριστὸς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἰδοὺ ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ πνευματικὸς χωρισμὸς ἀνθρώπου καὶ Πατρὸς Θεοῦ, γιὰ νὰ πιεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ὅλο τὸ ποτήριο τῶν θλίψεων.

Εἶδε ἀγγέλους νὰ κατεβαίνουν καὶ νὰ βυθίζουν τὸν τίμιο Σταυρὸ στὸ νερό…

Εἶδε ἀγγέλους νὰ κατεβαίνουν καὶ νὰ βυθίζουν τὸν τίμιο Σταυρὸ στὸ νερό…

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Γερμανοῦ τῆς Ἀλάσκας*

 

   Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν Γέροντα καὶ τὸ χάρισμα νὰ βλέπει θεῖες ἀποκαλύψεις.

   Τὸ 1825 στὴν Ἀλάσκα δὲν βρισκόταν κανένας ὀρθόδοξος ἱερέας καὶ ἑπομένως ὁ μεγάλος ἁγιασμὸς τῶν Θεοφανείων δὲν τελέστηκε.

Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά

Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά

 

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

 

   Ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς ὑψώνεται σήμερα ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ. Αὐτὴ ὅμως εἶναι μιὰ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωση. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά. Τελεῖται ὅταν κανεὶς ἀποφασίσει νὰ σταυρώσει τὸν ἑαυτό του ἢ νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του. Σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἀληθινοὶ χριστιανοὶ εἶναι μόνον ὅσοι σταυρώνουν τὴν σάρκα τους, νεκρώνοντας ἔτσι τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες.

   Ἂς ἀναρωτηθεῖ κάθε χριστιανός, ἐὰν ἔχει ὑψωμένο στὴν καρδιά του τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς προσέξει μήπως ἡ συνείδηση τοῦ ἀπαντήσει: «Ἐσὺ μόνο γιὰ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες ἐνδιαφέρεσαι. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ὑψωμένος στὴν καρδιά σου. Τὸν ἔχεις πετάξει στὸν λάκκο τῶν παθῶν καὶ ἐκεῖ σαπίζει στὴν ἀδιαφορία καὶ στὴν περιφρόνηση».

Τὸ Τίμιο Ξύλο

Τὸ Τίμιο Ξύλο

 

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

 

 

   Οἱ δικαστὲς ἔχουν (εἶχαν ἐκεῖνο τὸν καιρὸ) πολλὰ εἴδη βασανιστηρίων· λουριὰ καὶ μαστίγια, νύχια σιδερένια, μικρὰ μολυβένια μαχαίρια, μὲ τὰ ὁποῖα ξύνουν τὶς σάρκες καὶ ξεσχίζουν τὰ μέλη τοῦ σώματος καὶ τὰ κρεμοῦν.

   Ποιός λοιπὸν θἄθελε νὰ φέρει τὰ φονικὰ αὐτὰ ὄργανα στὸ σπίτι του; Ποιός θὰ καταδεχόταν νὰ ἀγγίσει τὸ χέρι τῶν δημίων, ποὺ ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτά, ἢ νὰ πλησιάσει καὶ νὰ δεῖ τὰ φρικτὰ ἔργα τους; Δὲν τ᾿ ἀποστρέφονται οἱ περισσότεροι, μερικοὶ μάλιστα καὶ τὰ φοβοῦνται σὰν μαγικά, καὶ δὲν ἀνέχονται οὔτε νὰ τὰ ἀγγίσουν οὔτε νὰ τὰ δοῦν; Δὲν φεύγουν μακρυὰ ἀπ᾿ αὐτά; Δὲν στρέφουν ἀλλοῦ τὸ βλέμμα τους;

   Λοιπόν, τέτοιο βδελυκτὸ καὶ ἀπαίσιο ὄργανο ἦταν προηγουμένως καὶ ὁ Σταυρὸς καὶ μάλιστα πολὺ φοβερώτερο ἀπὸ τ᾿ ἄλλα. Γιατί, ὅπως τὸ εἶπα καὶ ἄλλοτε, ὁ Σταυρὸς δὲν ἦταν ἁπλῶς σύμβολο θανάτου, ἀλλὰ θανάτου ποὺ ἐθεωρεῖτο κατάρα.

   Πές μου λοιπὸν πῶς ἔγινε τώρα αὐτὸς ὁ Σταυρὸς τόσο περιζήτητος ἀπ᾿ ὅλους καὶ τόσο ποθητὸς σ᾿ ὅλους καὶ προτιμότερος ἀπ᾿ ὅλα τ᾿ ἄλλα;

Ἡ δύναμη καί ἡ σπουδαιότητα τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ

Ἡ δύναμη καί ἡ σπουδαιότητα τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ

         

Ἁγίου Μακαρίου Μητροπολίτου Μόσχας

   Ἡ προσευχή ἔχει πολλούς τρόπους ἐκφράσεως: τήν κλίση τῆς κεφαλῆς ἤ τῶν γονάτων ἤ τήν ἀνύψωση τῶν χεριῶν. Ἔτσι ὅμως προσεύχονται καί οἱ μή χριστιανοί. Ὁ χριστιανός προσεύχεται, κάμπτοντας βεβαίως τά γόνατά του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προηγουμένως κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, καί ἔτσι ἡ προσευχή του ἁγιάζεται. Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ὄχι μόνο ἐκφράζει τήν πίστη μας, ἀλλά μπορεῖ κανείς νά πεῖ, ὅτι ὑποδηλώνει τά πιό μεγάλα μυστήρια τῆς σωτηρίας μας.

   Παρουσιάζει τό μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος, γιατί κάνοντας τό Σταυρό μας λέμε: Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὑποδηλώνει ἀκόμα τή θεότητα καί ἀνθρωπότητα συγχρόνως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν ἐνσάρκωσή του καί τά πάθη του ἐπάνω στό Σταυρό, τή διά τοῦ Σταυροῦ δόξα του καί τή χάρη του πού μᾶς δόθηκε διά τοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι λοιπόν, ὅταν ἔστω καί μιά μόνο φορά κάνουμε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὁ κάθε ἕνας μας, ἀκόμη καί ὁ πιό ἁπλός, θεολογοῦμε μέ ὅλη τή σημασία τῆς λέξεως καί ὁμολογοῦμε καί τρόπον τινά βάζουμε στήν καρδιά μας ὅλη τή σωτήρια διδασκαλία τῆς πίστεως.