Ἡ πενία
Ἡ
πενία ἣν οἱ πάντες ἀπεχθάνονται καὶ φρίττουν
καὶ τὸν
φέροντα μετ’ οἴκτου δυστυχῆ παντοῦ κηρύττουν
σύντροφος
εἶν’ ὠφελείας κι’ ἔργον πόθου καὶ εὐχῆς
διὰ
πάντα ὅστις τρέχει εἰς τοὺς Οὐρανοὺς ταχύς.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι
1975, σελ. 171.)
Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Βασίλειος, συναθλητὴς τοῦ ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου
Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὁ Βασίλειος Χριστὸν ἐν ψυχῇ φέρων,
Ψυχὴν σκιᾶς τίθησι τῆς αὐτοῦ χάριν.
Κρύψαν ὑπὸ χθόνα εἰκάδι ὀγδοάτῃ Βασίλειον.
Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ψμ΄ (740), καὶ νέος ὄντας ἔγινε μοναχὸς καὶ μεταχειριζόταν στὸ ἔπακρο κάθε ἄσκηση. Κι ἀφοῦ πρῶτα καλῶς ἀγωνίσθηκε, ὕστερα ἀντιστάθηκε μὲ ἀνδρεία στοὺς εἰκονομάχους γιὰ τὴν τιμὴ καὶ προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Διὰ τοῦτο συνελήφθη ἀπ’ αὐτοὺς καὶ πολὺ τιμωρήθηκε ὁ ἀοίδιμος· ὅμως, δὲν ἐγκατέλειψε τὴν καλὴ αὐτὴ ἀντίσταση, ἀλλὰ κήρυττε τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας μέχρι θανάτου ἔχοντας συναγωνιστὴ καὶ τὸν θεῖο Προκόπιο τὸν Δεκαπολίτη, ποὺ ἑόρταζε χθὲς [27η Φεβρουαρίου].
Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης
Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Οὐδέν, Δεκαπολῖτα, γῆς πᾶσαι πόλεις,
Πρὸς τὴν νοητήν, ἔνθα περ τάττῃ, πόλιν.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Προκοπίῳ τέρμα φαάνθη.
Τοῦτος ὁ ἅγιος Προκόπιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου καὶ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ψμ΄ (740)· καὶ πρῶτα μὲν ἔγινε μοναχός, πέρασε ἀπὸ κάθε ἄσκηση, καὶ μὲ ἀκρίβεια καθάρισε τελείως τὸν ἑαυτό του· ὕστερα δέ, μὲ ἀνδρεία ἤλεγξε ἐκείνους τοὺς αἱρετικοὺς οἱ ὁποῖοι ἀθετοῦσαν (ἀρνοῦνταν) τὴν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, καθὼς δὲν προσκυνοῦσαν τὴν ἔνσωμη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καὶ βεβαίωσε τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας ὄχι μόνο μὲ λόγους, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλὲς θλίψεις καὶ κακοπάθειες. Καὶ ἀφοῦ φάνηκε μέγας ὁμολογητὴς κ’ ἔκαμε πολλὰ θαύματα, ἔπειτα ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 332. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἄλλοτε, ὁ καιρὸς εἶναι ὡραῖος,
εὐχάριστος, εὐεργετικὸς γιὰ τὸ σῶμα μας. Ὁ ἥλιος λάμπει, ὁ οὐρανὸς εἶναι
πενταγάλανος, ἡ θερμοκρασία δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ.
Ἄλλοτε, ὁ
καιρὸς γίνεται ἄσχημος. Μαῦρα σύννεφα σωριάζονται, πνέει κατάψυχρος βορριᾶς, τὸ
κρύο μᾶς περονιάζει.
Τὴν μία φορά, νοιώθουμε εὐδιαθεσία. Τὴν ἄλλη, κατήφεια καὶ στενοχώρια.
Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἄκλυστος ὅρμος Ταράσιον λαμβάνει,
Κόσμον ταραχῆς καί ζάλης· σεσωσμένον.
Εἰκάδι ἐκ ταράχοιο Ταράσιος ἔπτατο πέμπτῃ.
Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Ταράσιος δογμάτισε τὴν προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων, –ἡ ὁποία κινδύνευε παντελῶς ν’ ἀθετηθεῖ καὶ νὰ σηκωθεῖ ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ–, διότι διὰ τῆς συνεργείας τοῦ Ἁγίου συγκροτήθηκε ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ ἑβδόμη Σύνοδος, ἐν ἔτει ψπζ΄ (787), ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητέρας του Εἰρήνης. Καὶ διὰ μέσου πάλι τῆς Συνόδου αὐτῆς ἐπανῆλθαν οἱ βασιλεῖς τῶν Ρωμαίων στὶς σεπτὲς παραδόσεις τῶν ἁγίων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ τῶν προτέρων ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑνώθηκε μὲ τὰ Πατριαρχεῖα.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. ιη΄ 10-14)
«Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.
ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·
νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾽ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΓ΄
(Β΄ Τιμ. γ΄ 10 – 15)
«Τέκνον Τιμόθεε, σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ,
τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις. οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος.
καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται·
πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι.
σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες,
καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.»
Στῆθι ἑδραῖος…
Ὁ
ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος πρὸς τὸν ἅγιο Πολύκαρπο:
«Στῆθι ἑδραῖος ὡς ἄκμων τυπτόμενος. Μεγάλου ἐστὶν
ἀθλητοῦ τὸ δέρεσθαι καὶ νικᾶν».
Στάσου σταθερὸς ὅπως
ὁ ἄκμονας (τὸ ἀμόνι) ποὺ χτυπιέται. Εἶναι (γνώρισμα, κατόρθωμα) μεγάλου ἀθλητοῦ
τὸ νὰ δέρεται καὶ (ἐντούτοις) νὰ νικᾶ!
Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πολύκαρπος, ἐπίσκοπος Σμύρνης
Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Σοὶ Πολύκαρπος ὡλοκαυτώθη, Λόγε,
Καρπὸν πολὺν δοὺς ἐκ πυρὸς ξενοτρόπως.
Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ κατὰ φλὸξ Πολύκαρπον ἔκαυσεν.
Τοῦτος ὁ ἅγιος Πολύκαρπος μαθήτευσε στὸν Θεολόγο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, μαζὶ μὲ τὸν Θεοφόρο Ἰγνάτιο. Ἔγινε ἐπίσκοπος Σμύρνης μετὰ τὸν ἅγιο Βουκόλο, ὁ ὁποῖος προφήτευσε γιὰ τὴν ἀρχιερωσύνη ποὺ ἔμελλε τοῦτος νὰ λάβει.
Ὁ ὅσιος Βαραδάτος
Ἑορτάζει τὴν κβ΄
(22α) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἐν γῇ νεκρώσας, ὡς λέγει Παῦλος, μέλη,
Ζωῆς μετέσχεν ἐν πόλῳ Βαραδάτος.
Τοῦτος ὁ Ὅσιος ἦταν ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ἀντιόχειας, κ’ ἐπειδὴ ἀγάπησε τὴν ἐρημικὴ καὶ φιλόσοφο ζωή, πρῶτα μὲν κλείσθηκε σ’ ἕνα μικρὸ κελλί, κι ἀπὸ ’κεῖ πῆγε σὲ μιὰ ράχη ψηλότερη καὶ κατασκεύασε ἀπὸ ξύλα ἕνα κιβώτιο τόσο μικρό, ὅσο δὲν χωροῦσε οὔτε αὐτὸ τὸ σῶμά του, καὶ μέσα σ’ αὐτὸ ζοῦσε, καὶ ἐκ τούτου ἀναγκαζόταν ὁ ἀοίδιμος νὰ σκύβει πάντοτε. Κ’ ἐπειδὴ τὸ κιβώτιο δὲν εἶχε ὕψος σύμμετρο μὲ τὸ μέγεθος τοῦ σώματός του, οὔτε ἦταν συναρμοσμένο καλὰ μὲ σανίδες, ἀλλ’ ἦταν καὶ χαμηλὸ καὶ παρόμοιο μὲ ἀνοικτὲς κιγκλίδες, οὔτε ἀπ’ τὴν βλάβη τῆς βροχῆς ἔμενε ἐλεύθερος, οὔτε ἀπ’ τὴν φλόγα τοῦ ἡλίου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ δύο τὸ ἴδιο ὑπέφερε.
Ὁ ὅσιος Τιμόθεος ὁ ἐν Συμβόλοις
Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Καὶ ζῶντα, Τιμόθεε, καὶ τεθνηκότα,
Τιμᾷ Θεὸς ζώντων σε καὶ τεθνηκότων.
Εἰκάδι Τιμόθεον πρώτῃ κατὰ σῆμα κάλυψεν.
Τοῦτος ὁ μακάριος Τιμόθεος ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἐνδύθηκε τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν καὶ μὲ τὴν πολλὴ ἐγκράτεια καὶ σύντονη προσευχὴ νέκρωσε τὰ σκιρτήματα τῶν παθῶν. Καὶ γι’ αὐτό, ἀφοῦ ἔγινε ἀπαθὴς παρέμεινε ἕως τέλους τῆς ζωῆς του παρθένος, κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχή. Διὰ τοῦτο καὶ κατέστη δοχεῖο τοῦ παναγίου Πνεύματος κ’ ἔλαβε χάρισμα ἰαμάτων, διότι γιάτρευε πᾶσα ἀσθένεια κ’ ἔδιωχνε δαίμονες ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι, λοιπόν, καλῶς πολιτευσάμενος, μὲ γῆρας ἀγαθὸ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 297. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς Λέων, ἐπίσκοπος Κατάνης
Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὁ μὲν νεκρὸς Λέοντος· εἰ δ’ οἵου πύθῃ,
Πάντως ἐροῦμεν· τοῦ προέδρου Κατάνης.
Εἰκάδι ἀμφὶ Λέοντα χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευσαν.
Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, ἐν ἔτει ωης΄ (886), καταγόταν δὲ ἀπὸ τὴν Ραβέννα πόλη τῆς Ἰταλίας, γυιὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ εὐγενῶν. Καὶ γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς του διῆλθε ὅλους τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης, δηλαδὴ ἔγινε ἀναγνώστης, ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Τελευταῖα δὲ μὲ θεϊκὴ ψῆφο ἔγινε καὶ ἐπίσκοπος τῆς μητροπόλεως Κατάνης, ἡ ὁποία βρίσκεται κατὰ τὴν περίφημη νῆσο τῆς Σικελίας, ὅπου καὶ τὸ ὄρος τῆς Αἴτνης, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει φλόγες πυρὸς ἕως καὶ σήμερα.
Τοῦτος λοιπὸν ὁ μακάριος, ὡς Λέων –ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ὄνομά του– ἔχοντας ζῆλο γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, ἔλαμψε ὡς φωστῆρας σ’ ἐκεῖνα τὰ μέρη. Εἶχε ἐπιμέλεια καὶ φροντίδα γιὰ τὶς ψυχές, ἦταν προστάτης τῶν χηρῶν, παρηγοροῦσε τοὺς φτωχούς, ἐδίωκε τὸ σκότος τῆς πλάνης, καὶ μὲ τὴν προσευχή του γκρέμισε στὴν γῆ ἕνα εἰδωλικὸ ἄγαλμα.
Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἄρχιππος
Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ποθῶν τὸν ἀκρόγωνον Ἄρχιππος λίθον,
Κατηλοήθη τῷ πόθῳ τούτου λίθοις.
Ἄρχιππος δεκάτῃ ἐνάτῃ θάνε χερμαδίοισιν.
Τοῦτος ὁ Ἅγιος χρημάτισε μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐπαινεῖται καὶ ὀνομάζεται συστρατιώτης του στὴν πρὸς Φιλήμονα ἐπιστολή. Καὶ στὴν πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολὴ γράφει περὶ αὐτοῦ: «Καὶ εἴπατε Ἀρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς», δηλαδή: Καὶ πεῖτε στὸν Ἄρχιππο· πρόσεχε τὴν ἱερὴ ὑπηρεσία, τὴν ὁποία παρέλαβες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, νὰ τὴν ἐκπληρώνεις πιστὰ κι εὐσυνείδητα. (Κολ. δ΄ 17).
Σπλαχνίσου τὸν ἁμαρτωλό…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Κάθε ἁμάρτημα ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ
κακό. Ὅποιος ἁμαρτάνει, εἶναι δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, βασανίζεται ἀπὸ τὴν
ἁμαρτία.
Ἂς μὴν εἴμαστε
λοιπὸν τόσο αὐστηροὶ κριτὲς ὅποιου ἁμαρτάνει, ἔχοντας ὑπ’ ὄψι μας τὴν κοινὴ
ἀνθρώπινη ἀδυναμία.
Σπλαχνίσου τὸν ἁμαρτωλό, βλέποντάς τον σὰν ἄρρωστο ἢ σὰν ἄνθρωπο ποὺ ἔχασε τὸν δρόμο του καὶ περπατεῖ μέσα στὸ σκοτάδι ἢ σὰν βαρειὰ σιδηροδέσμιο ἢ σὰν παράφρονα ἀξιολύπητο. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἰδιότητες ταιριάζουν στὸν ἁμαρτωλό.
Ὁ ὅσιος Ἀγαπητὸς ἐπίσκοπος Σινάου, ὁμολογητὴς καὶ θαυματουργός
Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὃν ἠγάπησας, Ἀγαπητέ, Δεσπότην,
Οὗτος καλεῖ σε πρὸς τόπους, οὓς ἠγάπας.
Τοῦτος ὁ ἅγιος Ἀγαπητὸς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ, καταγόμενος ἀπ’ τὴν Καππαδοκία, γυιὸς Χριστιανῶν γονέων. Ὅταν ἦταν νέος κατὰ τὴν ἡλικία, πῆγε σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ μοναστήρια ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ, στὸ ὁποῖο ἦσαν ἕως χίλιοι μοναχοί. Κι ἀφοῦ ἀπ’ αὐτοὺς συνέλεξε διάφορες ἀρετές, ὅπως ἡ μέλισσα συναθροίζει ἀπ’ τὰ διάφορα ἄνθη, ἔγινε δόκιμος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καὶ κατέφθειρε τὸ σῶμα του μὲ νηστεία κι ἀγρυπνία καὶ μὲ τὴν ἐγκράτεια. Διότι σὲ διάστημα ὀγδόντα ὁλόκληρων ἡμερῶν ἔτρωγε μόνο φλοιοὺς τῶν λουπιναρίων καὶ στάκτη ἀντὶ ψωμιοῦ· ἀλλὰ καὶ τὸν ὕπνο νίκησε, ὅσον εἶναι δυνατὸ στὸν ἄνθρωπο.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ.
ιε΄ 21 - 28)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος.
καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ
λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.
ὁ
δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν
λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.
ὁ
δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.
ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ΄
(Β΄ Κορ. ς΄ 16 – ζ΄ 1)
Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.
διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,
καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.
Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.»
Ἡ ἁγία Μαριάμνη, ἀδελφὴ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Φιλίππου
Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἀφεῖσα τὴν γῆν Μαριάμνη παρθένος,
Τὸν ἐκ Μαρίας Παρθένου Χριστὸν βλέπει.
Μετὰ τὴν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πῆγε ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος, μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Βαρθολομαῖο καὶ τὴν ἀδελφή του Μαριάμνη, στὴν Ἱεράπολη ποὺ βρίσκεται στὴν Φρυγία, κ’ ἐπειδὴ ὁ ἀπόστολος κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κρεμάσθηκε ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ εἰδωλολάτρες. Κι ὅταν ἔμελλε νὰ πεθάνει, προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καί, ὦ τοῦ θαύματος!, καταχώθηκε στὴν γῆ ὁ ἀνθύπατος κι ἄρχοντας ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ, ἀλλὰ καὶ ὁ ὑποταγμένος σ’ αὐτὸν λαός. Οἱ δὲ ὑπόλοιποι, φοβισμένοι παρεκάλεσαν τὸν ἅγιο Βαρθολομαῖο καὶ τὴν ἁγία Μαριάμνη, ποὺ ἦσαν καὶ ἐκεῖνοι κρεμασμένοι, νὰ μὴ καταχωθοῦν κι αὐτοί. Ὁ δὲ Βαρθολομαῖος καὶ ἡ Μαριάμνη παρεκάλεσαν τὸν ἅγιο Φίλιππο καὶ ὄχι μόνον δὲν τοὺς κατέχωσε ’κείνους, ἀλλὰ καὶ τοὺς καταχωμένους τοὺς ἔβγαλε ἀπ’ τὴν γῆ, ἐκτὸς τοῦ ἀνθύπατου καὶ τῆς γυναῖκας του ὀνόματι Ἐχίδνης.
Ὁ ὅσιος Φλαβιανὸς
Ἑορτάζει τὴν ις΄ (16η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ζωῆς ματαίας ἐκπεραιώσας χρόνον,
Ζῇ Φλαβιανὸς εἰς τὸν αἰῶνα χρόνον.
Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Φλαβιανὸς πῆγε στὴν κορυφὴ κάποιου βουνοῦ κι ἀφοῦ ἔκτισε ἕνα μικρὸ κελλὶ κλείσθηκε σ’ αὐτὸ καί ’κεῖ διῆλθε (πέρασε) χρόνους ἑξῆντα, χωρὶς νὰ λαλεῖ σὲ κανένα καὶ χωρὶς νὰ βλέπεται ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ νεύοντας τὸν νοῦ του στὴν καρδιά του φανταζόταν τὸν Θεὸ καὶ ἀπ’ ἐκεῖ λάμβανε κάθε παρηγοριά, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία ποὺ λέγει: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου, καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου», δηλαδή: Ἐντρύφημά σου καὶ χαρά σου ἂς εἶναι ὁ Κύριος, καὶ αὐτὸς θὰ σοῦ δώσει κάθε ἀγαθὸ αἴτημα (ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ) ποὺ ποθεῖ ἡ καρδιά σου. (Ψαλμὸς λς΄ 4).
Εἶχε κι ἕνα τόπο σκαμμένο καὶ ἀπό ’κεῖ ἁπλώνοντας τὰ χέρια του δεχόταν τὴν τροφὴ ποὺ τοῦ ἔφερναν. Πλὴν ὅμως γιὰ νὰ μὴ φαίνεται σ’ ὅσους ἔρχονταν ἀπ’ ἔξω, εἶχε τὸν τόπο ἐκεῖνο σκαμμένο λοξὰ καὶ μὲ σχῆμα κυκλοειδές· ἡ δὲ τροφή του ἦταν ὄσπρια βρεγμένα, ἀπ’ τὰ ὁποῖα ἔτρωγε μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα.
Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ὀνήσιμος
Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἥπλωσεν Ὀνήσιμος εἰς θλάσιν σκέλη,
Παύλου σκελῶν δραμόντα γενναίους δρόμους.
Πέμπτῃ Ὀνησίμου σκέλεα θραῦσαν δεκάτῃ τε.
Τοῦτος ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ὀνήσιμος ἦταν ὑπηρέτης τοῦ ἀποστόλου Φιλήμονος, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὸν Κύρου Θεοδώρητο, καταγόταν ἀπὸ τὶς Κολασσές1, πρὸς τὸν ὁποῖο γράφει χωριστὴ ἐπιστολὴ ὁ μακάριος Παῦλος. Κ’ ἐπειδὴ τοῦτος ὁ Ὀνήσιμος ἔκλεψε χρήματα ἀπ’ τὸν οἶκο τοῦ Φιλήμονος, –ὅπως φαίνεται τοῦτο ἀπ’ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου πρὸς Φιλήμονα–, ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Ῥώμη καί ’κεῖ ἀφοῦ ἀντάμωσε τὸν ἀπόστολο Παῦλο εὑρισκόμενον στὰ δεσμά, κατηχήθηκε ἀπ’ αὐτὸν τὴν πίστη στὸν Χριστό, βαπτίσθηκε κ’ ἔγινε κι αὐτὸς θαυμάσιος στὴν ἀρετή. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Παῦλος δὲν ἔκρινε δίκαιο νὰ λυπᾶται ὁ Φιλήμων γιὰ τὴν κλοπὴ καὶ τὴν φυγὴ τούτου τοῦ δούλου του Ὀνησίμου, τὸν ἀπέστειλε πίσω στὸν ἀφέντη του Φιλήμονα, μαζὶ μὲ τὴν πρὸς αὐτὸν συστατικὴ καὶ παραθετικὴ ἐπιστολή.
Ὁ ὅσιος Ἀβραάμης
Ἑορτάζει τὴν ιδ΄ (14η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Πράξει τὸ ταὐτὸν εὗρε κλήσεως πλέον,
Πρὸς τὸν σύνοικον Ἀβραὰμ Ἀβραάμης.
Τοῦτος ὁ Ὅσιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ μεγάλου, ἀπὸ τὴν πόλη Κύρρο1, στὴν ὁποία γεννήθηκε κι ἀνατράφηκε καὶ σύναξε τὸν πλοῦτο τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας κι ἀρετῆς. Μὲ τόση δὲ ἀγρυπνία καὶ ὁλονύκτια στάση καὶ νηστεία κατεδαπάνησε τὸ σῶμά του ὁ μακάριος, ὥστ’ ἔμεινε ἀκίνητος γιὰ πολλοὺς χρόνους, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ περπατᾶ. Μαθαίνοντας δὲ ὅτι ἦταν ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου γεμάτο ἀπὸ εἴδωλα πῆγε ἐκεῖ κι ἀφοῦ νοίκιασε μιὰ οἰκία κάθησε ἡσυχάζοντας τρεῖς ἡμέρες. Κατὰ τὴν τετάρτη μέρα, ἐνῶ ἔβγαινε ἥσυχος, πρῶτα μὲν πιάσθηκε καὶ χώθηκε μὲ χῶμα ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ εἰδωλολάτρες. Ἔπειτα δὲ προστάζονταν ἀπ’ αὐτοὺς ἀναγκαστικῶς νὰ φύγει μακριὰ ἀπ’ τὸν τόπο αὐτόν. Ἐρχόμενοι ὅμως τότε ’κεῖ αὐτοὶ ποὺ συγκέντρωναν τοὺς φόρους, ἔδερναν ἄσπλαγχνα τοὺς κατοίκους ζητῶντας ἀπ’ αὐτοὺς τὰ βασιλικὰ δοσίματα. Ὁ δὲ ὅσιος Ἀβραάμης τοὺς σπλαγχνίσθηκε κ’ ἔδωκε στοὺς φορολόγους τὰ δοσίματα αὐτῶν κι ἔτσι ἐλευθέρωσε ἀπ’ τοὺς δαρμοὺς ἐκείνους ποὺ πρωτύτερα τὸν τιμωροῦσαν καὶ τὸν βασάνιζαν.
Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ μάρτυρες Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα
Ἑορτάζουν τὴν ιγ΄ (13η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
«Τμηθὲν γύναιον», Ἀκύλας φησί, «βλέπων,
Οὐκ ἀνδριοῦμαι πρὸς τομὴν ἀνὴρ κάρας;».
Ὁ ἅγιος τοῦτος ἀπόστολος Ἀκύλας καταγόταν ἀπ’ τὴν Μαύρη θάλασσα, ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κλαυδίου, καὶ ἦταν κατὰ τὴν τέχνη σκηνοποιός, κατασκεύαζε δηλαδὴ ἀπὸ δέρματα σκηνές. Ἀφοῦ ἄκουσε γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου πῆγε σ’ αὐτόν, τότε ποὺ βρισκόταν στὴν Κόρινθο, μᾶλλον δὲ ὁ θεῖος Παῦλος πῆγε στὸν Ἀκύλα ὅταν βρισκόταν στὴν Κόρινθο, διότι ἔτσι γράφεται στὶς Πράξεις: «Μετὰ δὲ ταῦτα χωρισθεὶς ὁ Παῦλος ἐκ τῶν Ἀθηνῶν ἦλθεν εἰς Κόρινθον· καὶ εὑρών τινα Ἰουδαῖον ὀνόματι Ἀκύλαν, Ποντικὸν τῷ γένει, προσφάτως ἐληλυθότα ἀπὸ τῆς Ἰταλίας, καὶ Πρίσκιλλαν γυναῖκα αὐτοῦ, διὰ τὸ διατεταχέναι Κλαύδιον χωρίζεσθαι πάντας τοὺς Ἰουδαίους ἀπὸ τῆς Ῥώμης, προσῆλθεν αὐτοῖς, καὶ διὰ τὸ ὁμότεχνον εἶναι ἔμεινε παρ’ αὐτοῖς καὶ εἰργάζετο· ἦσαν γὰρ σκηνοποιοὶ τῇ τέχνῃ», δηλαδή: Ἔπειτα δὲ ἀπ’ αὐτὰ ἀνεχώρησε ὁ Παῦλος ἀπ’ τὴν Ἀθήνα κ’ ἦλθε στὴν Κόρινθο. Καί ’κεῖ βρῆκε κάποιον Ἰουδαῖο, Ἀκύλα ὀνόματι, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπ’ τὸν Πόντο. Εἶχε δὲ ἔλθει κατὰ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες αὐτὸς καὶ ἡ γυναῖκα του ἡ Πρίσκιλλα ἀπὸ τὴν Ἰταλία, ἐπειδὴ εἶχε διατάξει ὁ Κλαύδιος ν’ ἀπομακρυνθοῦν ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι ἀπ’ τὴν Ρώμη. Σὲ αὐτοὺς λοιπὸν ἦλθε ὁ Παῦλος. Κ’ ἐπειδὴ γνώριζε τὴν ἴδια τέχνη μ’ ἐκείνους, ἔμενε στὸ σπίτι τους κ’ ἐργαζόταν. Διότι καί ’κεῖνοι ἦσαν σκηνοποιοί. (Πράξ. ιη΄ 1-3).
– Ἡ βουλιμία τοῦ νοῦ –
– Ὅταν τὸ φῶς τῆς πίστεως τὰ μάτια
σου φωτίσῃ
κι’
ἡ Χάρις ἄϋλη αὐγὴ καὶ λάμψι ἐντός σου χύσῃ
τότε
τοῦ νοῦ σου πιὰ τὸ πρὶν ἀχόρταγο στομάχι
γιὰ
γνώσεις ὄρεξι πολλὴ ἀνθρώπινες δὲ θἄχῃ.
Τὸ φῶς αὐτὸ δός μου τρανό, Σωτήρ, μέσ’ στὴν
ψυχή μου
κι’ ἂς προχωρῇ «ἐκ πίστεως εἰς πίστιν» ἡ ζωή μου.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄,
Ἀθῆναι 1975, σελ. 155.)
Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Βλάσιος ἐπίσκοπος Σεβαστείας
Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Λαιμὸν Βλάσιος ἐκκοπεὶς διὰ ξίφους,
Ἀλγοῦσι λαιμοῖς ρευμάτων εἴργει βλάβας.
Ἑνδεκάτῃ Βλασίου τάμεν αὐχένα χαλκὸς ἀτειρής.
Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λικινίου τοῦ βασιλέως, ἐν ἔτει τιε΄ (315), ἐπίσκοπος τῆς Σεβαστείας. Κατοικοῦσε δὲ σὲ σπήλαιο ἑνὸς βουνοῦ, στὸ ὁποῖο ἐρχόμενα τ’ ἄγρια ζῶα ἡμερώνονταν διὰ μέσου τῆς εὐλογίας του καὶ γίνονταν χειροήθη. Καὶ καθὼς ὁ ἅγιος ἦταν ἔμπειρος τῆς ἰατρικῆς τέχνης ἔλαβε ἐπὶ πλέον, παρὰ Θεοῦ, καὶ τὴν ἐνέργεια τῶν θαυμάτων, κ’ ἔτσι ἔκαμνε, διὰ τῆς θείας χάριτος, πολλὲς γιατρειές. Ἀφοῦ δὲ κρατήθηκε ἀπ’ τοὺς εἰδωλολάτρες ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα Ἀγρικόλαο καὶ ὁμολόγησε μπροστά του τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· τότε δάρθηκε μὲ ραβδιά· ἔπειτα κρεμάσθηκε καὶ καταξεσχίσθηκε καὶ μετὰ ρίχθηκε σὲ φυλακή. Κι ὅταν τὸν ἔφεραν στὴν φυλακή, τὸν ἀκολούθησαν ἑπτὰ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες ἀφοῦ ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινὸ ἀποκεφαλίσθηκαν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ.
κε΄ 14 - 30)
«Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς
ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ,
καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν
δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως.
πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα
πέντε τάλαντα.
ὡσαύτως
καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο.
ὁ
δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ.
μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ᾿ αὐτῶν λόγον.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤ΄
(Β΄ Κορ. ς΄ 1 – 10)
«Ἀδελφοί, συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς
–λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας–
μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία,
ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις,
ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις,
Ὁ ὅσιος Ζήνων
Ἑορτάζει τὴν ι΄ (10η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ζήνων τὰ τερπνὰ τῆς Ἐδὲμ ζητῶν μόνα,
Εἰς τέρψιν εἶχε τὴν λύσιν τοῦ σαρκίου.
Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ζήνων ἦταν ἀπ’ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας1, γυιὸς πλουσίων καὶ περιφανῶν γονέων, συναριθμεῖτο δὲ μὲ τοὺς διακομιστὲς τῶν γραμμάτων τοῦ βασιλέως Οὐάλεντος, δηλαδὴ ἦταν γραμματοφόρος (ταχυδρόμος), ἐν ἔτει τξε΄ (365). Κι ἀφοῦ πέθανε ὁ Οὐάλης, εὐθὺς ἀπέρριψε τὴν στρατιωτικὴ ζώνη καὶ βρίσκοντας ἕνα μεγάλο τάφο (διότι ἔχει πολλοὺς καὶ μεγάλους τάφους τὸ βουνὸ τῆς Ἀντιοχείας) μπῆκε σ’ αὐτὸν καὶ καθάριζε τὴν ψυχή του μὲ τοὺς πόνους τῆς ἀσκήσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶχε λυχνάρι οὔτε κιβώτιο οὔτε τραπέζι οὔτε βιβλίο οὔτε στρῶμα. Τὸ στρῶμά του ἦταν μιὰ στίβα ἀπὸ χόρτα καὶ ἀπὸ κάποια ἄλλα, τὰ ὁποῖα ἦσαν στρωμένα πάνω σὲ πέτρες. Καὶ φόρεμα εἶχε ἕνα παλαιὸ ράσο. Ἡ τροφή του ἦταν ἕνα ψωμί, τὸ ὁποῖο τοῦ διδόταν, ἀνὰ δύο ἡμέρες, ἀπὸ ἕναν φίλο του, τὸ δὲ νερὸ τὸ ἔφερνε ἀπὸ τόπο μακρινό.
Ὁ ἅγιος μάρτυς Νικηφόρος
Ἑορτάζει τὴν θ΄ (9η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τὸν ἐκ παλαιοῦ κλητικὸν Νικηφόρον,
Τμηθέντα γνῶθι πρακτικὸν Νικηφόρον,
Φασγάνῳ ἀμφ’ ἐνάτῃ, Νικηφόρε, δειροτομήθης.
Τοῦτος ὁ ἅγιος μάρτυς Νικηφόρος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Οὐαλλεριανοῦ καὶ Γαληΐνου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σξ΄ (260), ἰδιώτης κατὰ τὴν τύχη. Τοῦτος λοιπὸν εἶχε ὑπερβολικὴ φιλία μὲ κάποιον Σαπρίκιο ποὺ ἦταν ἱερέας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος ὕστερ’ ἀπὸ κάποια αἰτία, –καὶ μᾶλλον ἀπὸ διαβολικὴ ἐνέργεια–, μίσησε τὸν ἅγιο κ’ ἔγινε ἐχθρός του ἀφίλιωτος. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, ὁ ἅγιος Νικηφόρος πολλὲς φορὲς μεταχειρίσθηκε μεσίτες κ’ ἔβαλε διαμεσολαβητὲς στὸν Σαπρίκιο ζητῶντας συγχώρηση καὶ ἐπικαλούμενος τὴν παλαιὰ φιλία. Ὁ Σαπρίκιος ὅμως ἐπ’ οὐδενὶ δὲν ἤθελε νὰ συγχωρήσει τὸν φίλο του, ἀλλὰ φύλαγε (διατηροῦσε) τὴν ἔχθρα καὶ τὴν μνησικακία στὴν καρδιά του.