Προαπαιτούμενον
Εἰς τοὺς Οὐρανοὺς νὰ ἔμβῃ ὁ καθεὶς γιὰ νὰ μπορέσῃ
πρέπει ὁ Οὐρανὸς ἐντός του ἀπὸ τώρα νὰ χωρέσῃ.
Κι’ εἰς τὸν Οὐρανὸν νὰ ἔμβῃ οὐδεὶς τότε θὰ μπορέσῃ
ἂν τὸν Οὐρανὸν ἐντός του αὐτὸς τώρα δὲν χωρέσῃ.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 89.)
Μόνο ὅταν…
Ὁσίου
Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Μόνο
ὅταν ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τοὺς λογισμούς, τὶς ἰδέες καὶ τὰ θελήματά
μας, θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε μὲ κάθε καθαρότητα στὴν «ἀτμόσφαιρα» τοῦ
Θεοῦ.
Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος
καί Ζωῆς», (165), σελ. 65.
Τρία εἴδη περιορισμῶν Προδρόμου καὶ ἡμῶν
Τοῦ
μακαριστοῦ
Ἀρχιμ.
Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*
«Ὁ
γὰρ Ἡρῴδης κρατήσας τὸν Ἰωάννην ἔδησεν αὐτὸν καὶ ἔθετο ἐν φυλακῇ διὰ Ἡρῳδιάδα
τὴν γυναῖκα Φιλίππου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ. ἔλεγεν
γὰρ αὐτῷ ὁ Ἰωάννης· οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν αὐτήν.»
(Ματθ. ιδ΄ 3-4)
«Αὐτὸς γὰρ ὁ Ἡρῴδης ἀποστείλας ἐκράτησε
τὸν Ἰωάννην καὶ ἔδησεν αὐτὸν ἐν φυλακῇ διὰ Ἡρῳδιάδα τὴν γυναῖκα Φιλίππου τοῦ
ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ὅτι αὐτὴν ἐγάμησεν. ἔλεγε γὰρ ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρῴδῃ ὅτι οὐκ ἔξεστί
σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου.»
(Μάρκ. στ΄ 17-18)
«Ὁ δὲ Ἡρῴδης ὁ τετράρχης, ἐλεγχόμενος
ὑπ᾽ αὐτοῦ περὶ Ἡρῳδιάδος τῆς γυναικὸς τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ περὶ πάντων ὧν
ἐποίησε πονηρῶν ὁ Ἡρῴδης, προσέθηκε καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσι καὶ κατέκλεισε τὸν Ἰωάννην
ἐν τῇ φυλακῇ.»
(Λουκ. γ΄ 19-20)
Α) Οἱ
περιορισμοὶ τοῦ Προδρόμου: Τρία εἴδη βασάνων ὑπέστη ὁ Πρόδρομος σωματικὰ
καὶ ψυχικὰ μὲ τὴν θέλησή του καὶ παρὰ τὴν θέλησή του, μὲ τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ
τῶν ἐχθρῶν του.
Σωματικὰ βάσανα μὲ τὴν θέλησή του εἶναι ἡ ἀσκητική του ζωή. Εἶναι ἡλικίας κάτω τῶν 7 ἐτῶν, ὅταν ἀφίνει γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ μεταβαίνει στὴν ἔρημο, ὅπου ἡ ἀσκητική του ζωὴ στὴν ἐνδυμασία καὶ τροφὴ –τρίχες καμήλας εἶχε ἔνδυμα καὶ μέλι ἄγριο ἔτρωγε– τὸ ἄστεγο καὶ οἱ καιρικὲς μεταβολὲς ἦσαν πολὺ καταθλιπτικὰ γιὰ μία μικρὴ ἡλικία, ἡ ὁποία εἶχε ἀνάγκη τῆς οἰκιακῆς πατρικῆς καὶ μητρικῆς στοργῆς. Ἡ ἀγριότητα τῆς μονώσεως στὴν ἔρημο, ἡ ἐγκατάλειψη ὑπ’ αὐτοῦ τῶν εὐσεβῶν γονέων του πόσο θὰ ἔθλιβαν τὴν ψυχή του! Ὁ Πρόδρομος παρ’ ὅλο τὸν ζῆλο του, δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε, ὅτι ἦταν χωρὶς ἀγῶνες στὴν ἔρημο ἀγωνιζόμενος κατὰ τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν πειρασμῶν.
Μικροὶ κυματισμοὶ ἐλπίδας…
«Κάθε φορὰ ποὺ ἕνας ἄνθρωπος ὀρθώνεται γιὰ ἕνα ἰδανικὸ ἢ βάλλει κατὰ τῆς ἀδικίας, προκαλεῖ ἕνα
μικρὸ κυματισμὸ ἐλπίδας.
Καὶ καθὼς συναντῶνται, ἀπὸ ἑκατομμύρια
διαφορετικὲς πηγὲς τόλμης οἱ μικροὶ αὐτοὶ κυματισμοί, σχηματίζουν ἕνα τρομακτικὸ
ρεῦμα, ποὺ μπορεῖ κάποτε νὰ θραύσει καὶ τὰ ἰσχυρότερα ὀχυρὰ καταπιέσεως καὶ
ἀντιδράσεως».
Ρόμπερτ Κέννεντυ (Robert
Francis Kennedy, 1925-1968)
Εἶπε Γέρων…
Ἂν ὄντως πιστεύεις πὼς ὁ Θεὸς
εἶναι Παντοδύναμος καὶ Ἀληθινός, λέγει
ὁ ἀββᾶς Εὐπρέπιος, στήριζε σ᾿ Αὐτὸν μόνο τὴν ἐλπίδα σου καὶ νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς θὰ
κληρονομήσεις τὰ ἀγαθά Του.
Οὐδέποτε ἐπλάγιασα νὰ
κοιμηθῶ, ἔχοντας λύπη στὴν καρδιά μου γιὰ τὸν πλησίον μου, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων. Καὶ ὅσο πάλι ἐξαρτᾶτο ἀπὸ μένα, δὲν ἄφησα ἄνθρωπο νὰ κοιμηθεῖ
στενοχωρημένος μαζί μου.
Ἡ ἱεροκατηγορία
Ἀπὸ τὶς
Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*
Νὰ
προσέχετε, ἀδελφοί μου, οἱ κοσμικοὶ νὰ μὴ κατηγορῆτε τοὺς παπᾶδες σας, νὰ μὴ
τοὺς ὑβρίζετε καὶ νὰ μὴ τοὺς παραμελῆτε, διότι βάνετε φωτιὰ καὶ καίεσθε· διότι
οἱ παπᾶδες εἶναι ἀνώτεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους καὶ ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς.
Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἡ γνώμη μου ἔτσι μὲ λέγει νὰ κάμω. Ἐὰν ἀπαντῶ ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα βασιλέα, μὲ φαίνεται εὔλογον τὸν παπᾶ νὰ βάλω νὰ καθήσῃ ὑψηλότερα ἀπὸ τὸν βασιλέα· καὶ ἐὰν ἀπαντήσω ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα ἄγγελον, πρῶτα θὰ χαιρετήσω τὸν παπᾶ καὶ ἔπειτα τὸν ἄγγελον.
Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Β΄)
Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν λέγαμε, ὅτι ὁλόκληρος σχεδὸν ὁ Αὔγουστος εἶναι ἀφιερωμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία πρὸς τιμὴν τῆς Θεοτόκου. Ὄχι μόνον οἱ πρῶτες δεκαπέντε ἡμέρες του, ὁ γνωστὸς «Δεκαπενταύγουστος» μὲ τὴν νηστεία, τὶς ὁλόθερμες ἀκολουθίες τῶν παρακλήσεων καὶ τὴν λοιπὴ κατανυκτικὴ ὑμνωδία, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπόμενες μέχρι τῆς 23ης Αὐγούστου ἡμέρες, ποὺ γιορτάζεται ἡ ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, μὲ τὰ ὡραιότατα «μεθέορτα» τροπάρια, ποὺ ἐξυμνοῦν ἐπὶ τῆ «Κοιμήσει» τὴν «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον».
Πῶς νὰ παρακολουθοῦμε τὴν θεία λειτουργία
Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)
Ὅταν
πηγαίνετε στὴν ἐκκλησία νὰ φροντίζετε νὰ πηγαίνετε ὅσο μπορεῖτε πρωῒ
καὶ μόλις μπεῖτε στὴν πόρτα τῆς ἐκκλησίας νὰ κλείνετε τὸ στόμα σας
καὶ σιγὰ-σιγὰ νὰ ἀνάβετε τὸ κερί σας καὶ νὰ στέκεστε πάντα στὴν ἴδια θέση.
Οὔτε νὰ κάθεστε τὴν ὥρα τῆς θείας
λειτουργίας χωρὶς λόγο.
Ὁ νοῦς σας νὰ μὴ ξεφεύγει ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ μπαίνετε στὴν ἐκκλησία, μέχρι νὰ τελειώσει, νὰ τὸ παίρνετε ἀπόφαση, μιὰ ὥρα θὰ μείνετε, νὰ τὴν διαθέσετε γιὰ προσευχή.
Περὶ κάποιων σκέψεων, γιὰ νὰ προστρέχουμε στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος.
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*
Θέλοντας
νὰ προστρέξεις στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος σὲ κάθε σου ἀνάγκη, μπορεῖς νὰ
τὸ ἐπιτύχεις, ὅταν συλλογισθεῖς
α΄) πῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀγγεῖα (σκεύη) –καθὼς μὲ τὴ δοκιμὴ τὸ ξέρουμε– στὰ ὁποῖα μπῆκε μόσχος, ἢ κάποιο ἄλλο πολύτιμο μῦρο, ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶναι πλέον τὸ μῦρο μέσα σ’ αὐτά, κρατοῦν ὅμως τὰ δοχεῖα τοῦτα τὴν εὐωδία ἐκείνη· καὶ ὅσο περισσότερο διάστημα καιροῦ στάθηκε μέσα τὸ μῦρο, τόσο περισσότερο βαστοῦν καὶ τὰ ἀγγεῖα τὴν εὐωδία· καὶ μάλιστα πῶς, ἂν ἴσως καὶ ὁ μόσχος παραμείνει κατὰ κάποιο τρόπο στὰ δοχεῖα, τόσο πολὺ περισσότερο τοῦτα εὐωδιάζουν· καὶ μ’ ὅλο πού, ὁ μόσχος ἐκεῖνος, ἢ τὸ πολύτιμο ἐκεῖνο μῦρο, εἶναι μιᾶς περιορισμένης καὶ πεπερασμένης δύναμης· ὁμοίως συλλογίσου, πῶς, ἕνας ποὺ στέκει κοντὰ σὲ μιὰ μεγάλη πυρκαϊά, κρατεῖ πολὺ καιρὸ τὴ θερμότητα, ἀκόμα καὶ νὰ μακρύνει ἀπ’ τὸ πῦρ.
Πρέπει νὰ δίνουμε σ᾿ ὅλους τὴν διάσταση τῆς γνήσιας ἀγάπης
Ὁσίου
Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου
Ἡ
γνήσια ἀγάπη δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση, οὔτε μὲ τὴν ἰδιοτέλεια, οὔτε μὲ τὴν αὐταρχικότητα
ἢ τὴν ἐπικυριαρχία.
Σ᾿ ἀγαπῶ, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶσαι ὑποτελής μου,
λένε μερικοὶ μὲ τὰ ἔργα τους.
Ἐμεῖς
οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ δίνουμε σ᾿ ὅλους τὴν διάσταση τῆς
γνήσιας ἀγάπης.
Γράμμα στην Οδηγήτρια
Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης
Παναγία μου,
Κάθε που πιάνω να Σου γράψω, τότε είναι που το νιώθω καλά και συμπάσχω
μ΄ όλους τους υμνωδούς Σου. Τότε καταλαβαίνω απόλυτα την αδυναμία που δηλώνουν
όλοι τους να υμνήσουν τα μεγαλεία Σου. Παθαίνω, όμως, και τ’ άλλο το χειρότερο.
Αρχίζω να ντρέπομαι και να πονώ βαθιά μέσα μου και να θρηνώ. Θέλω να πω, τι
ντροπή!
Άνθρωπος κι Εσύ, άνθρωπος κι εγώ… Πληγώνεται το φιλότιμό μου∙ με
συντρίβει αυτή η σύγκριση… Κλαυσίγελος με πιάνει για την κατάντια, για την
εξαθλίωσή μου… Κι αμέσως –τι περίεργο!– πλημμυρίζει χαρά το μέσα μου.
Στα σίγουρα είσαι το μεγαλύτερο καμάρι της ανθρωπότητας κι η ελπίδα μας! Η κορυφή π’ άλλος κανείς δεν έφτασε κι ούτε πρόκειται∙ έσπασε το καλούπι. Γι’ αυτό κι οι Άγιοι γονείς Σου, Ιωακείμ και Άννα, είναι οι πιο πετυχημένοι γονείς στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ἡσυχία – Καλωσύνη
Τὴν ἡσυχίαν πρόσεχε ποτὲ νὰ μὴν ἀφήσῃς
πλὴν τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ ἂν πρόκειται ν’ ἀσκήσῃς.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973. σελ 39.)
Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι διττός
Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ*
Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι διττός (δύο εἰδῶν).
Ἐκεῖνος
ποὺ γεννιέται μέσα ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς τῆς κολάσεως καὶ κάνει νὰ φυτρώνουν μέσα μας
ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἐλπίδα στὸν Θεό, ἡ ἀπάθεια
καὶ στὴν συνέχεια κατὰ φυσικὴ τάξη ἡ ἀγάπη.
Καὶ
ὁ φόβος ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη, καὶ φέρνει πάντοτε στὴν ψυχὴ εὐλάβεια, γιὰ νὰ μὴ καταλήξει σὲ
καταφρόνηση τοῦ Θεοῦ ἐξαιτίας τῆς παρρησίας ποὺ δίνει ἡ ἀγάπη.
Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Α΄)
Στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ ὑψώνουμε εὐλαβικὰ
σήμερα τὰ μάτια μας. Δεκαπέντε ἡμέρες τώρα ἡ Ἐκκλησία ἔψαλλε μὲ κατάνυξη τὴν
μνήμη Της. Δεκαπέντε ἡμέρες ὁ φιλόθρησκος λαός μας εἶχε στραμμένη τὴν σκέψη του
καὶ τὴν ψυχή του στὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ σήμερα, μικροὶ καὶ
μεγάλοι, ἔνοιωσαν τὴν χαρὰ τῆς γιορτῆς Της. Ὁδηγημένοι ἀπ’ τὴν ἀκοίμητη πίστη
τους, ἔτρεξαν εὐλαβικὰ στοὺς Ναοὺς κι ἄναψαν τὸ φτωχὸ κεράκι τους –δεῖγμα
πλουσίας εὐγνωμοσύνης– στὴν ἀκοίμητη χάρη Της.
Δὲν εἶναι ἡμέρα πένθους. Δὲν θρηνοῦμε θάνατο, ἀλλὰ «Κοίμηση» καὶ «Μετάσταση ἐκ τῆς γῆς πρὸς Οὐρανόν». Ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτὴ ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας, ἄφησε τὸν κόσμο, ποὺ τὴν πότισε τὴν πίκρα τοῦ Γολγοθᾶ, κι ἀνέβηκε στοὺς Οὐρανούς, στὸ Βασίλειο τῆς χαρᾶς, Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων. Γι’ αὐτὸ καὶ τῆς Ἐκκλησίας οἱ ψαλμωδίες δὲν εἶναι μοιρολόγια. Δίνουν τὸν τόνο τῆς χαρᾶς, στὴν κοίμηση τῆς Θεοτόκου. «Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου, οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται καὶ ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δὲ εὐφραίνεται...» ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, δείχνοντας οὐρανοῦ καὶ γῆς, Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων τὴν χαρά.
Τρόπος, γιὰ νὰ προσεύχεσαι διὰ μέσου τῆς Θεοτόκου Μαρίας.
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*
Ἔχεις καὶ ἄλλο τρόπο, ἀγαπητέ, νὰ μελετᾶς καὶ νὰ προσεύχεσαι μὲ τὸ μέσο τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, στρέφοντας τὸ νοῦ σου α΄) στὸν οὐράνιο Πατέρα· β΄) στὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ· γ΄) καὶ τελευταῖο, σὲ αὐτὴν τὴν ἐνδοξότατη Μητέρα Του.
Στρέφοντας τὴ σκέψη σου στὸν Θεό, συλλογίσου πρῶτον, τὴν μεγάλη χαρά, ποὺ ἀπ᾿ αἰῶνος λάμβανε ὁ Θεός, στοχαζόμενος τὸ πρόσωπο τῆς Μαρίας· δεύτερον, τὶς ἀρετές, καὶ πράξεις Αὐτῆς, ἀπὸ τότε ποὺ γεννήθηκε στὸν Κόσμο, ἕως ὅτου ἐκοιμήθη.
Τὸ πρῶτο μελέτησέ το ἔτσι: Ὕψωσε τὸν λογισμό σου ὑπεράνω ἀπὸ κάθε καιρὸ καί χρόνο, καὶ ὑπεράνω ἀπὸ κάθε κτίσμα νοητό καὶ αἰσθητό. Καὶ μπαίνοντας (γιὰ νὰ τὸ πῶ ἔτσι ἁπλᾶ) μέσα στὴν ἴδια τὴν αἰωνιότητα, καὶ στὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ, συλλογίσου τὶς τρυφές, καὶ ἄρρητες ἀγαλλιάσεις, ποὺ λάμβανε ὁ Θεὸς διὰ τὴν Ἀειπάρθενο Μαρία1. Κι ἀνάμεσα σ’ αὐτὲς τὶς τρυφές, βρίσκοντας τὸν Θεό, ζήτησέ του, γιὰ τὶς ἄφραστες τοῦτες ἀγαλλιάσεις του, νὰ σοῦ δώσει χάρη καὶ δύναμη, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ κατατροπώσεις καὶ νὰ κατανικήσεις τοὺς ἐχθρούς σου· καὶ μάλιστα ἐκεῖνον, ποὺ τότε σὲ πολεμεῖ· ἔπειτα συλλογιζόμενος τὶς τόσες καὶ τόσο ἐξαιρετικὲς ἀρετὲς καὶ πράξεις αὐτῆς τῆς Θεοτόκου· καὶ παρασταίνοντας αὐτές, πότε ὅλες μαζί καὶ πότε κάποια ἀπ’ αὐτές, στὸν Θεό· γιὰ τὴν δύναμη ἐκείνων, ζήτησε ἀπὸ τὴν ἄπειρή Του ἀγαθότητα, ὅλο ἐκεῖνο, ποὺ χρειάζεσαι καὶ ποθεῖς.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος μᾶς δείχνει τὸν δρόμο!
Ἐλπίδα οὐράνια μέσα στὴν συμφορά!
Του Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου
Εχθές το βραδάκι δόθηκε αρμοδίως η εντολή να
εκκενωθεί και το Νέο Προκόπιο Ευβοίας, αφού η φωτιά αχόρταγη και ορμητική
κατέβαινε από τα βορειότερα προς Μαντούδι και Προκόπι...
Ασθενοφόρα και λεωφορεία μετέφεραν τον κόσμο
και όσους πολλούς ξεσπιτωμένους φιλοξενούσε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον Ξενώνα
Του, στο Ιερό Προσκύνημα....
Τότε, με θεία προφανώς φώτιση, δόθηκε
σύσταση στον Πρωθιερέα του Ι. Προσκυνήματος, Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Βερνέζο
και τον Προϊστάμενο του Ενοριακού Ι. Ναού, Οικονόμο π. Δημήτριο Πατεράκη, να
φορέσουν πετραχήλι και να λιτανεύσουν στο χωριό τις ιερές Εικόνες του Οσίου
Ιωάννου και των αγίων της Ενορίας Κωνσταντίνου και Ελένης, παρακαλούντες για
την Άνωθεν βοήθεια!
Τους ακολούθησαν και οι ελάχιστοι άνδρες που
είχαν απομείνει για να παλαίψουν με το πύρινο θηρίο...
Έγινε η λιτάνευση και τα ξημερώματα, γύρω
στις 05:00, ένα σύννεφο φάνηκε πάνω από το Προκόπι και, ώ του θαύματος!, άρχισε
να βρέχει!!!
Σεβασμιώτατε, είπαν την ίδια ώρα κλαίγοντας
από συγκίνηση στο τηλέφωνο και οι δύο ευλαβέστατοι Ιερείς, Βρέχει! Βρέχει! Στο
Προκόπι βρέχει!!!
Το Προκόπι μέχρι τούτη την ώρα είναι
ανέπαφο, ο αγώνας των ανθρώπων στα πέριξ και πιο πάνω συνεχίζεται...
Εμείς προς δόξαν Θεού το ανακοινώνουμε,
δίχως κανένα σχόλιο, μα και για να πάρουμε όλοι μας θάρρος, αφού μαζί μας
συναγωνίζονται οι Άγιοί μας....
Ο Όσιος Ιωάννης, μάλιστα, από τότε που ήταν
στην Καππαδοκία, έχει και προσωπική εμπειρία της φωτιάς....
Την ένοιωσε στο αδιαλώβητο ιερό του σώμα, το
οποίο και πάλι διεφυλάχθη άφθαρτο!
ΑΡΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ (Β΄)
Ἁγίου
Ἰννοκεντίου Μητροπολίτου Μόσχας*
(συνέχεια ἀπ’ τό προηγούμενο…)
3. Ὁ ἐσωτερικός σταυρός εἶναι πιό βαρύς
α.
Χωρίς τό ἔλεος καί τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου δέν θά μπορέσουμε ποτέ, οὔτε νά δοῦμε
μόνοι μας (σέ ὅλη της τήν γύμνια!) τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς μας, οὔτε νά
καταλάβουμε (σέ ὅλη του τήν ἔκταση!) τόν κίνδυνο, πού μᾶς ἀπειλεῖ ἀπό αὐτή.
Γιατί αὐτά πού γίνονται μέσα στήν ψυχή μας, μᾶς εἶναι πάντοτε σκοτεινά. Πολλά
εἶναι ἐκεῖνα πού τά σκεπάζουν καί τά κρύβουν ἀπό τά μάτια μας: ἡ φιλαυτία μας·
τό κακό φρόνημά μας· τά πάθη μας· οἱ ἐπίγειες ἀπολαύσεις· ἡ γοητεία τοῦ κόσμου·
καί ἄλλα.
Καί ἄν κάποτε μᾶς φαίνεται ὅτι τά βλέπουμε
καί ἐμεῖς τά χάλια τῆς ψυχῆς μας, ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι καί τότε μόνο τά ἔξω βλέπουμε.
Καί ποτέ δέν βλέπουμε κάτι περισσότερο ἀπό ἐκεῖνα, πού μποροῦν νά μᾶς
φανερώσουν τό μυαλό μας καί ἡ συνείδησή μας.
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
Ὅλα φῶς καὶ χαρά, ὅλα ἔξαρση σήμερα στὸ Θεοβάδιστο καὶ Θεοδόξαστο Θαβώρ. Κάτω στὴν βουνοπλαγιὰ βρίσκονται οἱ Ἀπόστολοι. Καὶ ὁ Κύριος μὲ τρεῖς ἀπ’ αὐτούς, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη φέρνουν σιγὰ τὰ βήματά τους στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους. Ἀκολουθοῦσαν τὸν Θεῖο Διδάσκαλο καὶ εἶχαν συνηθίσει στὸ σύνθημα, «ὅλο ψηλότερα ν’ ἀνεβαίνουμε, ὅλο μακρύτερα νὰ κοιτάζουμε», μὲ τὴν βεβαιότητα πὼς ἡ χαρὰ τῶν μεγάλων κατακτήσεων περιμένει ὅσους ἀγωνίζονται γιὰ εὐγενικὰ καὶ ἀνώτερα ἰδανικά. Ἔφθασαν, μὲ τὶς σκέψεις αὐτές, στὴν κορυφὴ τοῦ Θαβώρ. Ἴσως οἱ ἁγνὲς ψυχές τους νὰ εἶχαν φθάσει σ’ ἕνα ἄλλο Θαβὼρ ψυχικῆς τελειότητας.
Εἶπε Γέρων…
Λένε
γιὰ τὸν ἀββᾶ Τιθόη πὼς πολλὲς φορὲς ἐρχόταν σὲ ἔκσταση καὶ ἁρπαζόταν ὁ νοῦς του
στὰ οὐράνια, ὅταν ὕψωνε τὰ χέρια του στὴν προσευχή, ἂν δὲν πρόφταινε νὰ τὰ
κατεβάζει ἐγκαίρως.
Ἀκοὴ
ἀντὶ ἀκοῆς λαμβάνουμε, λέγει κάποιος Πατήρ. Καὶ ἐξηγεῖ:
Ἀκούει ὁ Θεὸς τὴν προσευχὴ ἐκείνου ποὺ
ὑπακούει στὸ θέλημά Του!
Τιμὴ καὶ
δόξα
Χαρὰ σ’ ἐκεῖνον καὶ τιμή, κι’ ἀσήκωτο, κι’ αἰώνιο βάρος
δόξης
ποὺ στάθηκε μακρυὰ ἀπὸ τῆς γῆς, τὶς μάταιες σκιὲς καὶ ἐπιδιώξεις.
Χαρὰ σ’ ἐκεῖνον καὶ τιμή, κι’ ἀσήκωτο κι’ αἰώνιο βάρος
δόξης
ποὺ ἄμετρες στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, δοκίμασε καὶ θλίψεις καὶ διώξεις.
ΑΡΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ (Α΄)
Ἁγίου
Ἰννοκεντίου Μητροπολίτου Μόσχας*
Β΄. Κ α ί ἀ ρ ά τ ω
τ ό ν Σ τ α υ ρ ό ν α ὐ τ ο ῦ
Τό δεύτερο χρέος τοῦ χριστιανοῦ, δηλ. ἐκείνου πού ἀκολουθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό, εἶναι νά
ἄρει τόν σταυρό του.
Κάτω ἀπό τήν λέξη «σταυρός» ὑπονοοῦμε
κάθε πόνο, κάθε πίκρα, κάθε τί τό δυσάρεστο.
Καί ἔχουμε σταυρούς καί ἐξωτερικούς καί ἐσωτερικούς.
1. Ὁ ἐξωτερικός σταυρός
α. Βαστάζω τόν σταυρό μου σημαίνει: Τά δέχομαι καί τά ὑπομένω ὅλα ἀγόγγυστα. Ὅσα κι ἄν μοῦ συμβοῦν στήν ζωή μου. Δυσάρεστα. Λυπηρά. Πικρά. Κοπιαστικά. Καταθλιπτικά.