Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ 

   Ὅλα φῶς καὶ χαρά, ὅλα ἔξαρση σήμερα στὸ Θεοβάδιστο καὶ Θεοδόξαστο Θαβώρ. Κάτω στὴν βουνοπλαγιὰ βρίσκονται οἱ Ἀπόστολοι. Καὶ ὁ Κύριος μὲ τρεῖς ἀπ’ αὐτούς, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη φέρνουν σιγὰ τὰ βήματά τους στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους. Ἀκολουθοῦσαν τὸν Θεῖο Διδάσκαλο καὶ εἶχαν συνηθίσει στὸ σύνθημα, «ὅλο ψηλότερα ν’ ἀνεβαίνουμε, ὅλο μακρύτερα νὰ κοιτάζουμε», μὲ τὴν βεβαιότητα πὼς ἡ χαρὰ τῶν μεγάλων κατακτήσεων περιμένει ὅσους ἀγωνίζονται γιὰ εὐγενικὰ καὶ ἀνώτερα ἰδανικά. Ἔφθασαν, μὲ τὶς σκέψεις αὐτές, στὴν κορυφὴ τοῦ Θαβώρ. Ἴσως οἱ ἁγνὲς ψυχές τους νὰ εἶχαν φθάσει σ’ ἕνα ἄλλο Θαβὼρ ψυχικῆς τελειότητας.

   Ἕνας ἥλιος ἔνοιωσαν νὰ ἀνατέλει δίπλα τους. Βλέπουν ξαφνιασμένοι τὸν Χριστὸ νὰ φεγγοβολᾶ καὶ ἀκτῖνες ἡλίου νὰ στέλνει τὸ πρόσωπό Του σ’ ὅλες τὶς κατευθύνσεις. «Καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένοντο λευκὰ ὡς τὸ φῶς». Ἕνα θεῖο φῶς σκέπασε τὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους… Ἔφραξαν τὰ μάτια μὲ τὰ χέρια τους, κι’ ἔπεσαν στὴν γῆ, μὴ μπορώντας νὰ δοῦν τὴν φωτεινή, «τὴν ἀθέατον μορφὴν» τοῦ Κυρίου. Κι ὅταν μετὰ τὴν πρώτη ἔκπληξη, ἄνοιξαν δειλὰ τὰ μάτια τους, εἶδαν τὸν Χριστὸ ὁλόφωτο καὶ δίπλα Του δύο ἱερὲς μορφές, τὸν Μωϋσῆ καὶ τὸν Ἠλία, καὶ μιὰ φωνή, φωνὴ Θεοῦ, ἀκούστηκε ἐπιβλητικὴ ἀπ’ τὰ Οὐράνια: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε».

   Ἐξαϋλωμένοι αὐτὴ τὴν στιγμή, πλημμυρισμένοι ἀπ’ τὴν χαρά, ἔκθαμβοι ἀπ’ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, μακρυὰ ἀπὸ σκέψεις κοσμικές, ἀπολαμβάνουν ὅλη τὴν χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Βρίσκουν τὸ θάρρος νὰ κάμουν μιὰ ἀστάθμητη πρόταση: «Κύριε, λέγουν, καλὸν ἐστὶν ἡμᾶς ᾧδε εἶναι». Καλὰ εἶναι νὰ μείνουμε ἐδῶ μαζί σου...»

 

   Σαράντα μέρες πρὶν ἀπ’ τὴν Σταύρωση, ἔγινε τὸ θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, ὥστε στερεωμένοι οἱ Ἀπόστολοι στὴν πίστη γιὰ τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴ κλονισθοῦν, ὅταν ἔπειτα θὰ τὸν ἔβλεπαν στὸν Σταυρό. Συμβολικὰ Τὸν συνόδευσαν στὸ Θαβὼρ ἀπ’ τοὺς νεκροὺς ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας καὶ ἀπ’ τοὺς ζωντανοὺς ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, γιὰ νὰ πεισθοῦν κι αὐτοὶ καὶ μεῖς «ὅτι ζώντων καὶ νεκρῶν κυριεύει». Μεταμορφώθηκε σὲ ὁλόφωτη μορφή, γιατὶ εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου», κι ἔχει τὴν δύναμη νὰ μεταμορφώνει καὶ τὶς σκοτεινὲς ἁμαρτωλὲς ψυχὲς σὲ φωτεινὲς ἁγνὲς ὑπάρξεις.

   Καὶ σὰν ἐπισφράγιση τοῦ μεγαλείου τῆς Θεότητος ἔρχεται ἡ μαρτυρία τοῦ Πατρός· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε». Ἐπιβεβαίωση θεία τῆς Θεότητός Του. Θεὸν ἐκήρυξαν τὸν Κύριο οἱ Προφῆτες. Ὡς Θεὸ Τὸν ὕμνησαν οἱ Ἄγγελοι κατὰ τὴν Γέννησή Του στὴν Βηθλεέμ. Θεὸ Τὸν ἀπέδειξε ἡ θεία διδασκαλία Του, γιὰ τὴν ὁποία ὁμολόγησαν, ὅτι «οὐδέποτε

ἐλάλησεν ἄνθρωπος ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος». Θεὸ Τὸν ἐκήρυξαν τὰ θαύματά Του, γιατί, ὅπως εἶπαν καὶ οἱ Ἑβραῖοι, «οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν». Θεὸ Τὸν ἀπέδειξε ἡ ἁγία ζωή Του, γιατὶ «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». Θεὸς ἐδείχθη καὶ κατὰ τὴν Σταύρωση, ὥστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἑκατόνταρχος τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν ποὺ Τὸν σταύρωσαν πίστευσε καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του, λέγοντας «ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος». Θεὸς ἐδείχθη καὶ στὴν Ἀνάσταση. Ἐκτὸς ὅμως ἀπ’ ὅλες αὐτὲς τὶς μαρτυρίες καὶ ὁ Πατὴρ ὁ Οὐράνιος πιστοποιεῖ, μὲ φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ, τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου. Τὴν πρώτη φορά, κατὰ τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου, στὸν Ἰορδάνη, καὶ τώρα πάλι κατὰ τὴν ὥρα τῆς Μεταμορφώσεως στὸ Θαβώρ. Φωνή, ποὺ τὴν ἄκουσαν οἱ Ἀπόστολοι, ὥστε μὲ θάρρος κατόπιν ἔγραφαν: «καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, ὄντες σὺν αὐτῷ ἐν τῷ ὄρει τῷ Ἀγίῳ».

 

   Εἶναι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς ὅτι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ πιστοποιεῖ τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου, καταλήγει στὶς βαρυσήμαντες λέξεις «αὐτοῦ ἀκούετε». Καὶ εἶναι ἀλήθεια, πολὺ συνδεδεμένες οἱ ἔννοιες τῆς πίστεως καὶ τῆς ὑπακοῆς στὸν Θεό. Γιὰ κεῖνον ποὺ πιστεύει στὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου, ὁ λόγος Του εἶναι νόμος. Ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, κανὼν ἀπαράβατος. Ὑπακοὴ καὶ ἐφαρμογὴ αὐτοπροαίρετη, συνειδητή, ποὺ στηρίζεται στὴν πεποίθηση τοῦ πιστοῦ, ὅτι «κατορθώσει τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐν τῷ φυλάξασθαι τοὺς νόμους τοῦ Κυρίου».

   Ἔτσι ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐφαρμογὴ τῶν λόγων Του, ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸ νοητὸ Θαβὼρ τῆς ἠθικῆς τελειότητας καὶ μεταμορφώνει τὸν Χριστιανὸ σὲ φωτεινὴ προσωπικότητα.

 

   Καλὸν ἐστὶν ἡμᾶς ᾧδε εἶναι». Ὅσοι ἐπανέλαβαν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Πέτρου μὲ ἀπόφαση νὰ μείνουν κοντὰ στὸν Χριστό, γνώρισαν τὴν χαρὰ τῆς Μεταμορφώσεως νὰ πλημμυρίζει τὴν ψυχή τους. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτούς, πεσμένοι στὶς χαράδρες τῆς ἁμαρτίας, κατόρθωσαν ν’ ἀνεβοῦν σὲ Θαβὼρ ψυχικῆς τελειότητας. Νὰ γίνουν φωτεινὲς μορφὲς καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἔδωκαν καρποὺς φωτεινῶν ἔργων σὰν τὰ δένδρα «τὰ πεφυτευμένα παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων». Ἔλαμψαν στὸν κόσμο αὐτὸν ὡς ἀστέρες πίστεως καὶ ἀρετῆς καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ «ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες».

   Ἂν ὅλοι μας πάρουμε τὴν σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ στὶς ἀνηφοριὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν λόγων Του, θὰ νοιώσουμε τὴν χαρὰ τῆς μεταμορφώσεως τοῦ ψυχικοῦ μας κόσμου καὶ τῆς κοινωνίας μας γενικώτερα. Θὰ τὰ δοῦμε ὅλα χαρούμενα καὶ φωτεινά.

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος βαρύς.

 

Μετεμορφώθης ἐν τῷ Ὄρει, Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδύναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου· Φωτοδότα, δόξα σοι.

 

[Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Γεωργίου Π. Σωτηρίου «ΕΟΡΤΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ», Β΄ ἔκδοσις, Μυτιλήνη 1986, σελ. 182-185. (Ἐπιμέλεια κειμένου, μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις, καὶ τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου.)]