Οἱ ἅγιοι καὶ θαυματουργοὶ Ἀνάργυροι Κῦρος καὶ Ἰωάννης

Οἱ ἅγιοι καὶ θαυματουργοὶ Ἀνάργυροι Κῦρος καὶ Ἰωάννης

Ἑορτάζουν τὴν λα΄ (31η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,

Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.

Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.

   Τοῦτοι οἱ ἅγιοι Κῦρος καὶ Ἰωάννης ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϞβ΄ (292), καὶ ὁ μὲν ἅγιος Κῦρος καταγόταν ἀπ’ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ἀπ’ τὴν Ἔδεσσα τὴν διάσημη πόλη τῆς Μεσοποταμίας (ἡ ὁποία τώρα κοινῶς ὀνομάζεται Οὔρφα¹). Ἐπειδὴ ὅμως τότε ἐπικρατοῦσε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, διὰ τοῦτο ὁ θεῖος Κῦρος πῆγε σ’ ἕνα μοναστῆρι ποὺ βρισκόταν στὸν Ἀραβικὸ κόλπο κι ἀφοῦ ἔγινε μοναχὸς κατοικοῦσε σ’ αὐτό. Καὶ σὲ τόσο ὕψος ἀρετῆς ἔφθασε, ὥστε ἔκαμε καὶ θαύματα καὶ γιάτρευε «πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν».

   Ὁ δὲ Ἰωάννης πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀκούγοντας τὰ θαύματα, ὅσα ἔκαμε ὁ ἅγιος Κῦρος, ἦλθε στὴν Ἀλεξάνδρεια κι ἀπ’ ἐκεῖ ἀναχώρησε καὶ πῆγε στὸν τόπο ἐκεῖνο, ὅπου ἦταν ὁ ἅγιος Κῦρος, κ’ ἔτσι βρισκόταν μαζί του.

Νὰ μὴν ἐπιδιώκουμε ποτέ…

Νὰ μὴν ἐπιδιώκουμε ποτέ…

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ μὴν ἐπιδιώκουμε ποτὲ νὰ ἀποκτήσουμε ἔκδηλα σημεῖα τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ, ὅπως π.χ. τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.

Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», (127), σελ. 54.

Πῶς μπορεῖ νὰ γνωρίσει κάποιος, ἐὰν ἐργάζεται μὲ τὴν ἀπελπισία στὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὴν τέλεια ἐλπίδα στὸν Θεό.

Πῶς μπορεῖ νὰ γνωρίσει κάποιος, ἐὰν ἐργάζεται μὲ τὴν ἀπελπισία στὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὴν τέλεια ἐλπίδα στὸν Θεό.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

   Πολλὲς φορὲς νομίζουν μερικοὶ αὐθάδεις, πὼς δὲν ἔχουν κανένα θάρρος στὸν ἑαυτό τους καὶ πὼς ὅλη τους τὴν ἐλπίδα καὶ πεποίθηση τὴν ἔχουν στὸν Θεό· ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι· καὶ ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ κάνει σ’ αὐτοὺς ὁ ξεπεσμός τους, ὅταν συμβεῖ, μποροῦν νὰ βεβαιωθοῦν. Διότι, ἂν αὐτοὶ λυποῦνται στὸν ξεπεσμό τους (δηλ. στὶς πτώσεις τους) καὶ τρόπον τινὰ ἀπελπίζονται καὶ λογιάζουν (σκέφτονται) πὼς δὲν μποροῦν εἰς τὸ ἑξῆς νὰ κάμουν καλό, τοῦτο εἶναι βέβαιο σημεῖο, ὅτι καὶ πρὸ τοῦ ξεπεσμοῦ τους εἶχαν θάρρος στὸν ἑαυτό τους καὶ ὄχι στὸν Θεό. Καὶ ἐὰν ἡ λύπη καὶ ἀπελπισία τους εἶναι πολλή, φανερὸ εἶναι ὅτι καὶ πολὺ θαρροῦσαν (πίστευαν) στὸν ἑαυτό τους καὶ λίγο στὸν Θεό, διότι ὅποιος δὲν θαρρεύεται πολὺ στὸν ἑαυτό του κ’ ἐλπίζει στὸν Θεό, ὅταν ξεπέσει (δηλ. πέσει σὲ ἁμαρτίες), δὲν θαυμάζεται (δὲν τοῦ φαίνεται παράξενο) τόσο πολύ, οὔτε λυπᾶται μὲ ὑπερβολή, ἐφ’ ὅσον ξέρει, ὅτι τοῦτο συμβαίνει σ’ αὐτὸν γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ γιὰ τὴν λίγη ἐλπίδα ποὺ ἔχει στὸν Θεό· μάλιστα τότε ἀπιστεῖ περισσότερο στὸν ἑαυτό του καί, μὲ περισσότερη ταπείνωση ἐλπίζει στὸν Θεό· καὶ μισεῖ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο τὰ ἄτακτα πάθη, –ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ξεπεσμοῦ του– μὲ ἕνα μεγάλο πόνο ἥσυχο καὶ εἰρηνικό, γιὰ τὴν βλάβη τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀποκτᾶ μὲν τὴν ἀπιστία στὸν ἑαυτό του, καταδιώκει δὲ τοὺς ἐχθρούς του (τὰ πάθη του) μέχρι θανάτου μὲ μεγαλύτερη ἀνδρεία καὶ ἀπόφαση.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιε΄ 21-28)

 

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος.

   καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.

   ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.

   ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.

   ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ΄

(Β΄ Κορ. ς΄ 16 – ζ΄ 1)

   Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.

   διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,

   καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

   Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.»

ΕΥΧΗ Τοῦ ὁσίου Ἰακώβου

Ε Υ Χ Η

Τοῦ ὁσίου Ἰακώβου,

Τοῦ μετὰ τὰς ἁμαρτίας, πορνείας καὶ φόνου μετανοήσαντος καὶ ἀποκλεισθέντος ἐν τάφῳ, καὶ τὰ γόνατα κλίναντος, καὶ τὸ στῆθος ἀφειδῶς τύπτοντος, καὶ μετὰ κλαυθμοῦ πολλοῦ ταύτην λέγοντος ἐπὶ δέκα χρόνοις.

   Πῶς ἀτενίσω πρὸς σὲ ὁ Θεός; ποίαν δὲ ἀρχὴν τῆς ἐξομολογήσεως εὕροιμι; Ποίᾳ καρδίᾳ; ἢ ποίῳ θαρρήσας συνειδότι γλῶσσαν ἀσεβῆ καὶ χείλη μολυσμοῦ γέμοντα, κινῆσαι πειράσωμαι; Ποίας δὲ ἁμαρτίας πρῶτον ἄφεσιν αἰτῆσαι κατατολμήσω; Φεῖσαι, φιλάνθρωπε Κύριε! ἵλεως γενοῦ τῷ ἀναξίῳ, Δέσποτα ἀγαθέ! καὶ μὴ συναπολέσῃς με ταῖς αἰσχραῖς μου πράξεσιν· οὐ γὰρ μικρά μου τὰ δυσσεβήματα· πορνείαν ἐτέλεσα· φόνον εἰργασάμην· αἷμα ἀθῷον ἐξέχεα· καὶ πρὸς τούτοις, τοῖς ὕδασι καὶ θηρίοις καὶ πετεινοῖς δέδωκα εἰς βοράν. Καὶ νῦν, Κύριε, εἰδότι σοι τὰ πάντα ἐξομολογοῦμαι, Ἀγαθέ, τὴν τούτων ἐξαιτούμενος ἄφεσιν. Μὴ παρίδῃς με, Δέσποτα· ἀλλὰ κατὰ τὴν σοὶ πρέπουσαν εὐσπλαγχνίαν, οἰκτείρησόν με τὸν ἀσεβῆ καὶ κατάπεμψον εἰς ἐμὲ τὸ παρὰ σοῦ πλούσιον ἔλεος, ἐλθόντα ἐπὶ τὰ τῆς ἁμαρτίας βάραθρα· κατεπόντισέ με γὰρ ἡ τοῦ λυμεῶνος ἐχθροῦ καταιγίς· μηδὲ καταπίῃ με ὁ δράκων ὁ βύθιος.

* «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΛΙΑΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΩΝ ΕΥΧΩΝ, Συνερανισθὲν ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», Βόλος 1980, σελ. 107.

Ὁ ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Ἀσκητής

Ὁ ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Ἀσκητής

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀπῆλθε σαρκός, ὥσπερ ἔκ τινος πάγης,

Ὁ σαρκὸς Ἰάκωβος οὐχ ἁλοὺς πάγαις.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος Ἰάκωβος, ἀφοῦ ἄφησε ὅλα τὰ πράγματα τοῦ κόσμου κατοίκησε δεκαπέντε χρόνους σ’ ἕνα σπήλαιο κοντὰ σὲ μιὰ κωμόπολη, ὀνομαζόμενη Πορφυριώνη, καί ’κεῖ μεταχειριζόταν πᾶσα ἄσκηση. Σὲ τοῦτον τὸν ὅσιο ἦλθε κάποτε μία πόρνη γυναῖκα παρακινημένη ἀπὸ κάποιους ἀκόλαστους, ἡ ὁποία ἔπεσε μ’ ἀναισχυντία πάνω του καὶ τὸν παρακινοῦσε σὲ ἀσέλγεια. Ὁ δὲ Ὅσιος ἀφοῦ τῆς ὑπενθύμησε τὴν μέλλουσα κόλαση τοῦ αἰωνίου πυρὸς τὴν ἔκαμε νὰ μετανοήσει καὶ νὰ προσέλθει στὸν Χριστό.

   Ἐπειδὴ ὅμως κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ν’ ἀποφύγει τὶς μηχανὲς καὶ παγίδες τοῦ πονηροῦ διαβόλου, γι’ αὐτὸ συνέβη καὶ τοῦτος ὡς ἄνθρωπος νὰ πέσει σὲ παραπτώματα καὶ ἁμαρτίες μεγάλες, ὥστε –ἐκ τοῦ παραδείγματος τούτου– νὰ προσέχουν στοὺς ἑαυτούς τους οἱ ἐνάρετοι ἐκεῖνοι, ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι σταθεροὶ καὶ δὲν δύνανται νὰ πέσουν. Κ’ ἐπιπλέον, –ἐκ τοῦ ἐναντίου–, νὰ φροντίσουν, (ἂν πέσουν τοῦτοι σὲ ἁμαρτίες μεγάλες), πάλι νὰ σηκωθοῦν διὰ τῆς μετανοίας καὶ νὰ μὴν ἀπελπισθοῦν.

Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Αἰγύπτιος

Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Αἰγύπτιος

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὡς ὥριμός τις σῖτος ἐκ γήρως, Πέτρε,

Οἷον ταμείῳ συγκομίζῃ τῷ τάφῳ.

   Ὁ ὅσιος Πέτρος, ἴσως εἶναι ὁ ἀναφερόμενος στὸν «Παράδεισο» τῶν πατέρων, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Λώτ. Τοῦτον τὸν Πέτρο ρώτησε ἕνας ἀδελφὸς λέγοντας:

   – Ὅταν εἶμαι στὸ κελλί μου, ἡ ψυχή μου βρίσκεται σὲ εἰρήνη, ὅταν ὅμως ἔλθει σ’ ἐμένα κανεὶς ἀδελφὸς καὶ μοῦ πεῖ λόγια τῶν ἔξωθεν ἀνθρώπων, τότε ἡ ψυχή μου ταράζεται.

   Ἀποκρίθηκε σ’ αὐτὸν ὁ ἀββᾶς Πέτρος ὅτι τοῦ ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Λὼτ ὁ γέροντάς του: «Τὸ κλειδί σου ἀνοίγει τὴν θύρα».

   Καὶ λέγει ὁ ἀδελφός:

   – Τί θὰ πεῖ ὁ λόγος αὐτὸς ἀββᾶ;

Ὁ ὅσιος Ξενοφῶν, ἡ συμβία του Μαρία καὶ τὰ τέκνα τους Ἀρκάδιος καὶ Ἰωάννης

Ὁ ὅσιος Ξενοφῶν, ἡ συμβία του Μαρία καὶ τὰ τέκνα τους Ἀρκάδιος καὶ Ἰωάννης

Ἑορτάζουν τὴν κς΄ (26η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Καὶ γῆν λιπόντας τοὺς περὶ Ξενοφῶντα,

Ἀβρᾷ ξενίζω τοῦ λόγου πανδαισίᾳ.

Παισὶν ἅμ’ ἠδ’ ἀλόχῳ Ξενοφῶν θάνεν εἰκάδι ἕκτῃ.

   Ὁ ὅσιος Ξενοφῶν ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ, ἐν ἔτει φκ΄ (520), καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἦταν πλούσιος στὸν ἐξωτερικὸ πλοῦτο ἀλλὰ καὶ στὸν ἐσωτερικὸ τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς κατὰ Θεὸν πολιτείας.

   Τοῦτος λοιπὸν ἔστειλε τοὺς δύο γυιούς του Ἀρκάδιο καὶ Ἰωάννη στὴν πόλη Βηρυττὸ γιὰ νὰ μάθουν καὶ νὰ μελετήσουν τοὺς νόμους, ἀλλ’ ἐνῶ μετέβαιναν ἐκεῖ ναυάγησαν στὴν θάλασσα. Ἔτσι ὁ πατέρας τους ὁ ἅγιος Ξενοφῶν μαζὶ μὲ τὴν γυναῖκα του Μαρία ἀνεχώρησαν ἀπ’ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πήγανε πρὸς ἀναζήτηση τῶν γυιῶν τους. Καὶ ὅταν τοὺς βρῆκαν στὰ Ἱεροσόλυμα ντυμένους τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν ἔγιναν κι αὐτοὶ μοναχοὶ καὶ τόσο πρόκοψαν στὴν ἀρετὴ οἱ ἀοίδιμοι, καὶ οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδιά, ὥστε ἀξιώθηκαν παρὰ Θεοῦ νὰ κάμουν καὶ θαύματα. Κι ἀφοῦ, λοιπόν, εὐαρέστησαν στὸν Θεὸ μέχρι τέλους, πρὸς Αὐτὸν ἐξεδήμησαν.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 155, 156. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Ὁ ὅσιος Πούπλιος

Ὁ ὅσιος Πούπλιος

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ζωὴν ἔνυλον Πούπλιος καταστρέφει,

Καὶ τὴν ἄϋλον καὶ νοητὴν λαμβάνει.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος καταγόταν ἀπὸ βουλευτικὸ τάγμα, εἶχε πατρίδα τὴν πόλη τὴν ὀνομαζόμενη Ζεῦγμα, ἡ ὁποία βρίσκεται στὸν Εὐφράτη ποταμό. Καὶ ὀνομάζεται ἔτσι, διότι στὸν τόπο ἐκεῖνο ὁ βασιλιᾶς (τῶν Περσῶν) Ξέρξης ἀφοῦ σύναξε πλῆθος πλοίων γεφύρωσε τὸν ποταμὸ καὶ τὸν ἔζευξε (ἕνωσε) μὲ τὴν στεριά, ὅπως λέγει ὁ Κύρου Θεοδώρητος ποὺ συνέγραψε τὸν βίο τοῦ ὁσίου τούτου ἐν τῷ πέμπτῳ ἀριθμῷ τῆς Φιλοθέου ἱστορίας.

   Τοῦτος λοιπὸν ὁ Ὅσιος ἀνέβηκε σ’ ἕνα ὑψηλὸ ὄρος ποὺ ἀπεῖχε ἀπὸ τὴν πόλη αὐτὴ τριάντα στάδια (δηλαδή, σχεδὸν τέσσερα μίλια) κ’ ἐκεῖ ἔκτισε μικρὸ κελλί. Κι ὅσα πράγματα καὶ κτήματα κληρονόμησε ἀπ’ τοὺς γονεῖς του, ὅλα τὰ μοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ στὸ ἑξῆς ζοῦσε μὲ πᾶσα ἄσκηση καὶ ἀρετή. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ φήμη του γινόταν γνωστὴ παντοῦ, ἔτρεχαν πολλοὶ ἀδελφοὶ πρὸς αὐτόν, –γιὰ νὰ συγκοινωνήσουν καὶ κεῖνοι ἀπ’ τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες–, τοὺς ὁποίους πρόσταξε κ’ ἔκτισαν μικρὰ κελλιὰ καὶ ἡσύχαζαν σ’ αὐτά. Συνεχῶς δὲ ὁ Ὅσιος ἐπισκεπτόταν τοὺς ἀδελφοὺς καὶ στοχαζόταν, μήπως βρίσκεται στὸ κελλὶ κάποιου ἀδελφοῦ κανένα πρᾶγμα περιττὸ καὶ μὴ ἀναγκαῖο.

Ἡ ὁσία Ξένη καὶ οἱ δύο θεραπαινίδες αὐτῆς

 

Ἡ ὁσία Ξένη καὶ οἱ δύο θεραπαινίδες αὐτῆς

Ἑορτάζουν τὴν κδ΄ (24η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς τὴν Ξένην.

Ἀποξενοῦται τοῦδε τοῦ βίου Ξένη,

Οὗ ζῶσα καὶ πρίν, ὡς ἀληθῶς ἦν ξένη.

 

Εἰς τὰς δύο θεραπαινίδας.

Θνήσκουσιν ἄμφω τῆς Ξένης αἱ δουλίδες,

Οὐ τῶν ἐκείνης ἀρετῶν οὖσαι ξέναι.

Οὐρανοῦ εἰς ξενίην Ξένη εἰκάδι ἦλθε τετάρτῃ.

   Ἡ μακαρία καὶ ἀοίδιμος Ξένη ἦταν ἀπὸ τὴν μεγαλόδοξη πόλη Ρώμη, καταγόμενη ἀπὸ γένος τίμιο κ’ ἐπαινετό. Ὅταν, ὅμως, οἱ γονεῖς της θέλησαν νὰ τὴν παντρέψουν καὶ ὅλα τοῦ γάμου εἶχαν ἤδη ἑτοιμασθεῖ, τότε ἡ ἁγία ἔλαβε δύο ὑπηρέτριες, βγῆκε ἀπ’ τὸν νυφικὸ θάλαμο καὶ μπαίνοντας σὲ πλοῖο ἀνεχώρησε. Κι ἀφοῦ ἄλλαξε διάφορους τόπους πῆγε στὴν πόλη Μύλασσα (ἡ ὁποία εἶναι φρούριο ἰσχυρὸ κοινῶς ὀνομαζόμενο Μεσσὶ κ’ εὑρισκόμενο στὴν ἐν τῇ Ἀσίᾳ Καρία, μὲ θρόνο Ἐπισκόπου τιμημένη ὑπὸ τὸν Σταυρουπόλεως). Καὶ μᾶλλον στὴν πόλη αὐτὴ ἐγκαταστάθηκε ἡ Ὁσία παρὰ τοῦ θεσπέσιου Παύλου τοῦ μοναχοῦ καὶ πρεσβυτέρου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ θεόθεν φανερώθηκε σ’ αὐτήν, στὴν νῆσο Κῶ, τὴν ὁδήγησε στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή.

   Ἐκεῖ λοιπὸν στὴν πόλη Μύλασσα ἀφοῦ κατασκεύασε ἡ μακαρία μικρὸ ναό, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ πρωτομάρτυρα, πολλὴν ἄσκηση μεταχειριζόταν μαζὶ μὲ τὶς δύο ὑπηρέτριές της καὶ μὲ κάποιες ἄλλες λίγες παρθένους, οἱ ὁποῖες συνάχθηκαν ἐκεῖ. Κι ἔτσι, διὰ μέσου τῆς ἀποχῆς ὅλων τῶν ἡδονῶν τῶν αἰσθήσεων, ἀνέβασε ἡ τρισόλβια τὸν ἑαυτό της σὲ μία οὐράνια πολιτεία. Καλῶς λοιπὸν διανύοντας τὴν ζωή της, ὕστερα, ὅταν ἐκοιμήθη ὁσίως καὶ μακαρίως, ἔλαβε ἀπ’ τὸν Θεὸ τὴν ἑξῆς μαρτυρία:

Ὁ ὅσιος Εὐσέβιος

Ὁ ὅσιος Εὐσέβιος

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

«Δεῦρο πρὸς ἡμᾶς εἰς τὰ τερπνὰ τοῦ πόλου»,

Εὐσεβίῳ λέγουσιν οἱ τερπνοὶ νόες.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος ἦταν κλεισμένος ἐντὸς κελλιοῦ πολὺ μικροῦ καὶ σκοτεινοῦ, ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανένα παράθυρο, καί ’κεῖ μεταχειριζόταν πᾶσα σκληραγωγία καὶ ἄσκηση. Ὕστερα δέ, ἐπειδὴ παρακινήθηκε πολὺ ἀπὸ ἕναν ἀδελφό, ὀνόματι Ἀμμιανό, πῆγε σὲ μοναστῆρι, γιὰ νὰ δεχθεῖ (ἀναλάβει) τὴν προστασία καὶ ἡγουμενία τῶν ἀδελφῶν¹. Ἐκεῖ ζοῦσε μὲ πραότητα καὶ ταπεινοφροσύνη καὶ μὲ πᾶσα κακοπάθεια τοῦ σώματος, διότι ἀνὰ τρεῖς ἡμέρες ἢ τέσσερις ἔτρωγε ὁ ἀοίδιμος· εἶχε δὲ καὶ σιδηρᾶ ζώνη στὴν μέση του καὶ ἁλυσίδα βαρύτατη στὸν λαιμό του.

   Βλέποντάς τον ὅμως κάποιος, ὅτι ἔσκυβε κάτω μὴ μπορῶντας ἀπ’ τὸ βάρος τῆς ἁλυσίδας, τὸν κατηγόρησε², ὁ δὲ ὅσιος τοῦ εἶπε:

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Τιμόθεος

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Τιμόθεος

Ἑορτάζει τὴν κβ΄ (22α) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἔρωτι θείων Τιμόθεος στεμμάτων,

Τυφθεὶς βάκλοις, ἔβαψε γῆν ἐξ αἱμάτων.

Εἰκάδι δευτερίῃ πνεῦμ’ ἤρθη Τιμοθέοιο.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἀπόστολος Τιμόθεος ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη Λύστρα, ποὺ βρίσκεται στὴν Λυκαονία ἢ Ἰσαυρία (καὶ ὑποκειμένη στὸν Ἰκονίου), γυιὸς πατέρα Ἕλληνα καὶ μητέρας Ἰουδαίας, τῆς Εὐνίκης. Ἀφοῦ μαθήτευσε πλησίον τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἔγινε μαζὶ μὲ αὐτὸν συνεργὸς καὶ κήρυκας τοῦ θείου Εὐαγγελίου.

   Ἔπειτα, ἀνταμώνεται καὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο τὸν ἠγαπημένο μαθητὴ τοῦ Κυρίου καὶ λαμβάνει ἀπ’ αὐτὸν πλούσια τὴν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὕστερα δὲ ἔγινε ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου Ἐπίσκοπος Ἐφέσου· κι ὅταν ὁ Θεολόγος Ἰωάννης ἐξορίσθηκε στὴν Πάτμο ἀπὸ τὸν Δομετιανό, τότε ὁ μακάριος τοῦτος Τιμόθεος ἐπισκόπευε στὴν Ἔφεσο.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. ιθ΄ 1-10)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διήρχετο ὁ Ἰησοῦς τὴν Ἱεριχώ·

   καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος,

   καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν.

   καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι.

   καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.

   καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΒ΄

(Α΄ Τιμ. δ΄ 9-15)

   «Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος·

   εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν.

   Παράγγελλε ταῦτα καὶ δίδασκε.

   μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ.

   ἕως ἔρχομαι πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ.

   μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου.

   ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι, ἵνα σου ἡ προκοπὴ φανερὰ ᾖ ἐν πᾶσιν.»

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νεόφυτος

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νεόφυτος

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸν Νεόφυτον ἐκριζοῖ γῆθεν δόρυ,

Νέου φυτοῦ κάλλιστον οἷά περ θάλος.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Νεόφυτος ἦταν ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, γυιὸς γονέων Χριστιανῶν, Θεοδώρου καὶ Φλωρεντίας, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϞ΄ (290).

   Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του ἦταν γεμάτος μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι ὅταν ἦταν ἀκόμη ἐννέα ἐτῶν καὶ βρισκόταν στὴν μάθηση τῶν γραμμάτων μαζὶ μὲ τ’ ἄλλα παιδιά, τότε, λέγω, προσευχόταν καὶ διέτρεφε τὰ παιδιὰ μὲ παράδοξο (ἀνεξήγητο) τρόπο καὶ μιὰ περιστερὰ ἐρχόταν στὴν κλίνη του καὶ τὴν φύλαττε. Κ’ ἐπειδὴ τὸ περιστέρι μίλησε μ’ ἀνθρώπινη φωνή, ἡ μητέρα τοῦ ἀγίου φοβήθηκε καὶ πέθανε, ὁ δὲ ἅγιος διὰ τῆς προσευχῆς του τὴν ἀνέστησε.

Ὁ ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας

Ὁ ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τί κοινόν, Εὐθύμιε, σοὶ καὶ τῷ βίῳ;

Πρὸς Ἀγγέλους ἄπαιρε τοὺς ξένους βίου.

Λῆξε βίου Εὐθύμιος εἰκάδι ἠϋγένειος.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν καὶ μέγας Εὐθύμιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Γρατιανοῦ, ἐν ἔτει τοζ΄ (377), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Μελιτινὴ ποὺ βρίσκεται στὴν Ἀρμενία, γυιὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ πιστῶν, τοῦ Παύλου καὶ τῆς Διονυσίας.

   Καὶ καθὼς ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης γεννήθηκε ἀπὸ στεῖρα μητέρα, ἔτσι καὶ ὁ ὅσιος τοῦτος Εὐθύμιος γεννήθηκε ἀπὸ στεῖρα κ’ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ ὄνομα Εὐθύμιος, προτοῦ νὰ συλληφθεῖ. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ γονεῖς του παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς δώσει τέκνο, γιὰ τοῦτο ἔγινε σ’ αὐτοὺς φωνὴ δι’ Ἀγγέλου, ἡ ὁποία ἔλεγε νὰ εὐθυμοῦν καὶ νὰ χαίρουν –ἢ μᾶλλον ὅτι πρέπει νὰ εὐθυμοῦν καὶ νὰ χαίρουν ὅλοι καὶ ὄχι μόνον οἱ γονεῖς του–, καθότι μαζὶ μὲ τὴν γέννηση τοῦ παιδιοῦ θὰ καταλυθεῖ πᾶσα αἵρεση καὶ καθολικὴ (γενικὴ) εἰρήνη θὰ χαρισθεῖ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Κ’ ἔτσι γιὰ τὴν αἰτία αὐτὴ ὀνομάσθηκε ὁ ὅσιος τοῦτος Εὐθύμιος.

Ἡ ἁγία μάρτυς Εὐφρασία

Ἡ ἁγία μάρτυς Εὐφρασία

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ψεύδει σοφῷ φυγοῦσα σαρκὸς τὴν ὕβριν,

Ἀθλεῖς ἀληθῶς ἐκ ξίφους, Εὐφρασία.

   Ἡ ἁγία μάρτυς Εὐφρασία ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Νικομήδειας, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞ΄ (290), καὶ καταγόταν ἀπὸ ὀνομαστὸ γένος, εἶχε δὲ γνώμη σώφρονα καὶ εὐσεβῆ.

   Αὐτὴ λοιπόν, ἀφοῦ διαβλήθηκε ὡς Χριστιανὴ καὶ δὲν πείσθηκε νὰ προσφέρει θυσία στοὺς δαίμονες, δέρνεται δυνατὰ καί, ἐπειδὴ ἐπέμενε στὴν ὁμολογία τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως, παραδόθηκε σ’ ἕνα βάρβαρο ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὴν ἀτιμάσει. Ἐξαπατήθηκε ὅμως αὐτὸς ἀπὸ τὴν ἁγία, μὲ τέτοιο σοφὸ τρόπο:

Οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος καὶ Κύριλλος ἀρχιεπίσκοποι Ἀλεξανδρείας

Οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος καὶ Κύριλλος ἀρχιεπίσκοποι Ἀλεξανδρείας

Ἑορτάζουν τὴν ιη΄ (18η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς τὸν Ἀθανάσιον.

Ἀθανάσιον καὶ θανόντα ζῆν λέγω,

Οἱ γὰρ δίκαιοι ζῶσι καὶ τεθνηκότες.

 

Εἰς τὴν φυγὴν Κυρίλλου.

Φυγῆς Κυρίλλου σήμερον μνήμην ἄγει,

Ἀλλ’ οὐ τελευτῆς τῆς ἀειμνήστου κτίσις¹.

Τάρχυσαν ὀγδοάτῃ δεκάτῃ νέκυν Ἀθανασίου.

   Ἀπὸ τοὺς δύο τούτους πατέρες μας ὁ μὲν ἅγιος Ἀθανάσιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐν ἔτει τιη΄ (318), καὶ βρέθηκε παρὼν στὴν πρώτη οἰκουμενικὴ σύνοδο ποὺ ἔγινε στὴν Νίκαια τὸ ἔτος τκε΄ (325), –ὄντας Διάκονος κι ἔχοντας τὸν τόπο τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Ἀλεξάνδρου–, ὅπου κατήσχυνε τὸν δυσσεβῆ Ἄρειο μὲ λόγια σοφίας καὶ μὲ ἀποδείξεις τῶν θείων Γραφῶν. Ὅταν δὲ ὁ μακάριος Ἀλέξανδρος ἐκοιμήθη, τότε ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἀλεξανδρείας καί, ἐπειδὴ ὁ Κωνστάντιος ὁ γυιὸς τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου ἦταν Ἀρειανός, γι’ αὐτὸ καὶ ἐξόρισε τὸν μέγα τοῦτον Ἀθανάσιο σὲ διαφόρους τόπους. Κι ἀφοῦ καρτέρησε (ὑπέμεινε) ὁ μακάριος τοὺς διωγμοὺς σαράντα χρόνους, ὕστερα ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον.

Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας

Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἔχει τι μεῖζον οὐρανὸς καὶ τῶν νόων,

Ἔξαρχον Ἀντώνιον ἀσκητῶν ἔχων.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀντώνιον ἔνθεν ἄειραν.

   Ὁ μέγας πατὴρ ἡμῶν Ἀντώνιος ἦταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, διδαγμένος τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα του. Ἔζησε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ κ’ ἔφθασε ἕως στοὺς χρόνους τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει τιη΄ (318).

   Τοῦτος λοιπόν, ἐπειδὴ ἔδωκε τὸν ἑαυτό του στὴν ἀσκητικὴ ζωή, τόσο ὑπερέβαλε (ξεπέρασε) ὅλους τοὺς τότε ἀσκητὲς καὶ ὁσίους, ὥστε ἔγινε σ’ ὅλους τοὺς μεταγενέστερους παράδειγμα καὶ τύπος τῆς ἀσκήσεως. Καὶ τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι καὶ πρῶτος αὐτὸς ἢ μαζὶ μὲ πολὺ λίγους ἔγινε ἀρχηγὸς τῆς ὑπεράνθρωπης αὐτῆς ἀσκητικῆς καὶ ἀγγελικῆς πολιτείας, καὶ μόνος σχεδὸν ἔφθασε στὸν ἀκρότατο ὅρο τῆς πολιτείας αὐτῆς, καθὼς ὁ ἐκτενὴς βίος του διηγεῖται.

Ἡ προσκύνηση τῆς τιμίας ἁλύσεως τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου ἀποστόλου Πέτρου

Ἡ προσκύνηση τῆς τιμίας ἁλύσεως τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου ἀποστόλου Πέτρου

Ἑορτάζεται τὴν ις΄ (16η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Σὴν προσκυνοῦντα, Πέτρε, σειρὰν τιμίαν,

Σειρᾶς μακρᾶς λῦσόν με τῶν ἐγκλημάτων.

Σειρὴν προσκυνέω Πέτρου δεκάτῃ ἐνὶ ἕκτῃ.

   Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ προσκυνεῖται ἡ τιμία ἅλυσις (ἁλυσίδα), τὴν ὁποία ὁ κορυφαῖος Πέτρος δέχθηκε διὰ τὸν Χριστὸ μὲ προσταγὴ τοῦ τετράρχου Ἡρώδη, καθὼς ἐξιστορεῖ ὁ ἅγιος ἀπόστολος Λουκᾶς  στὸ δωδέκατο (12ο) κεφάλαιο τῶν Πράξεων· διότι ἐκ τοῦ ἀποστολικοῦ καὶ πανίερου ἐκείνου σώματος ἔλαβε ἡ ἁλυσίδα αὐτὴ τὴν ἁγιαστικὴ καὶ θαυματουργὴ χάρη, νὰ ἁγιάζει ὅσους τὴν προσκυνοῦν μὲ πίστη, καὶ νὰ λύνει ἀπὸ τὰ δεσμὰ παντὸς κακοῦ ἀσθένειας.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀρνησίκοσμος παῖς λιπὼν γῆς καλύβην,

Ἐν οὐρανοῖς ἔπηξε καινὴν καλύβην.

Πέμπτῃ Ἰωάννης δεκάτῃ καλύβην μετέπηξεν.

   Ὁ ὅσιος Ἰωάννης, ὁ διὰ Χριστὸν πτωχός, εἶχε πατρίδα τὴν Κωνσταντινούπολη, πατέρας του ἦταν ὁ Συγκλητικὸς Εὐτρόπιος καὶ μητέρα του ἡ Θεοδώρα, ἔζησε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει υξ΄ (460). Τοῦτος λοιπὸν στὴν ἀρχὴ τῆς ἡλικίας του, καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἀκόμη τὸ σχολεῖο τῶν γραμμάτων, ἀνεχώρησε κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ ἀπὸ τοὺς δασκάλους του καὶ ἀφοῦ ἑνώθηκε μὲ ἕνα μοναχὸ πῆγε στὸ μοναστήρι τῶν Ἀκοιμήτων καὶ ἐνδύθηκε τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν. Ἐκεῖ δὲ συνήθισε νὰ γυμνάζει τὸν ἑαυτό του ὁ τρισμακάριστος σὲ μία δίαιτα πολὺ σκληρή. Κι ἐπειδὴ ὁ διάβολος ἐνωχλοῦσε τὸν νέο μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς του, γιὰ τοῦτο ὁ ἅγιος πολεμεῖ καὶ νικᾷ τὸν ἐχθρό. Πῶς καὶ μὲ ποιό τρόπο;

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιζ΄ 12-19)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόῤῥωθεν,

   καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.

   καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν.

   εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν,

   καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης.

   ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;

   οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;

   καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΘ΄

(Κολασ. γ΄ 4 – 11)

   «Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ.

   Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία,

   δι᾽ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας,

   ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς·

   νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν·

   μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ

   καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν,

   ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.»

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἕρμυλος καὶ Στρατόνικος

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἕρμυλος καὶ Στρατόνικος

Ἑορτάζουν τὴν ιγ΄ (13η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἡ σαργάνη ναῦς Ἑρμύλῳ, Στρατονίκῳ,

Κοινὸν κατάπλουν εἰς βυθὸν ποιουμένοις.

Ἕρμυλον ἠδ’ ἑτάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ἴστρος.

   Τοῦτοι οἱ ἅγιοι ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λικινίου, ἐν ἔτει τιδ΄ (314), καὶ ὁ μὲν ἅγιος Ἕρμυλος ἦταν διάκονος κατὰ τὸ ἀξίωμα, ὁ δὲ Στρατόνικος ἦταν φίλος τοῦ ἁγίου Ἑρμύλου.

   Ἀφοῦ, λοιπόν, παρουσιάσθηκε ὁ ἅγιος Ἕρμυλος μπροστὰ στὸν βασιλιᾶ κι ὁμολόγησε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρῶτα μὲν δέρνεται  κ’ ἔπειτα καταξεσχίζεται σὲ ὅλο τὸ σῶμα μὲ ἀγκαθωτὰ ραβδιά. Καὶ διὰ μέσου τούτων τῶν βασανιστηρίων προσκαλεῖ τὸν φίλο του Στρατόνικο νὰ πάρει θάρρος κι αὐτὸς καὶ νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστό. Διότι βλέποντας ὁ Στρατόνικος τὸν ἅγιο Ἕρμυλο πὼς δερνόταν τόσο ἄσπλαχνα, καὶ πὼς ἡ κοιλιὰ καὶ τὸ στῆθος του σχίστηκαν ἀπ’ τὸν πολὺ δαρμὸ κι ἀπ’ τὰ ἀγκαθωτὰ ραβδιά, συμπόνεσε. Γι’ αὐτὸ κ’ ἔλαβε παρευθὺς θάρρος καὶ φανέρωσε τὸν ἑαυτό του ὅτι κι αὐτὸς ἔχει τὴν ἴδια πίστη τοῦ Ἑρμύλου. Ἀφοῦ, λοιπόν, ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν βασιλιᾶ κι ὁμολόγησε ὅτι εἶναι Χριστιανός, δέρνεται καὶ ρίχνεται στὸν ποταμὸ Ἴστρο (δηλ. στὸν Δούναβη) μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἕρμυλο κ’ ἐκεῖ ἔλαβαν καὶ οἱ δύο τὸ μακάριο τέλος τοῦ μαρτυρίου.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 64, 65. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).