Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἕρμυλος καὶ
Στρατόνικος
Ἑορτάζουν τὴν ιγ΄
(13η) Ἰανουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἡ σαργάνη ναῦς Ἑρμύλῳ, Στρατονίκῳ,
Κοινὸν κατάπλουν εἰς βυθὸν ποιουμένοις.
Ἕρμυλον ἠδ’
ἑτάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ἴστρος.
Τοῦτοι
οἱ ἅγιοι ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λικινίου, ἐν ἔτει τιδ΄ (314), καὶ
ὁ μὲν ἅγιος Ἕρμυλος ἦταν διάκονος κατὰ τὸ ἀξίωμα, ὁ δὲ Στρατόνικος ἦταν φίλος
τοῦ ἁγίου Ἑρμύλου.
Ἀφοῦ, λοιπόν, παρουσιάσθηκε ὁ ἅγιος Ἕρμυλος
μπροστὰ στὸν βασιλιᾶ κι ὁμολόγησε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρῶτα
μὲν δέρνεται κ’ ἔπειτα καταξεσχίζεται σὲ
ὅλο τὸ σῶμα μὲ ἀγκαθωτὰ ραβδιά. Καὶ διὰ μέσου τούτων τῶν βασανιστηρίων
προσκαλεῖ τὸν φίλο του Στρατόνικο νὰ πάρει θάρρος κι αὐτὸς καὶ νὰ ὁμολογήσει τὸν
Χριστό. Διότι βλέποντας ὁ Στρατόνικος τὸν ἅγιο Ἕρμυλο πὼς δερνόταν τόσο ἄσπλαχνα,
καὶ πὼς ἡ κοιλιὰ καὶ τὸ στῆθος του σχίστηκαν ἀπ’ τὸν πολὺ δαρμὸ κι ἀπ’ τὰ ἀγκαθωτὰ
ραβδιά, συμπόνεσε. Γι’ αὐτὸ κ’ ἔλαβε παρευθὺς θάρρος καὶ φανέρωσε τὸν ἑαυτό του
ὅτι κι αὐτὸς ἔχει τὴν ἴδια πίστη τοῦ Ἑρμύλου. Ἀφοῦ, λοιπόν, ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν
βασιλιᾶ κι ὁμολόγησε ὅτι εἶναι Χριστιανός, δέρνεται καὶ ρίχνεται στὸν ποταμὸ
Ἴστρο (δηλ. στὸν Δούναβη) μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἕρμυλο κ’ ἐκεῖ ἔλαβαν καὶ οἱ δύο τὸ μακάριο
τέλος τοῦ μαρτυρίου.
Ταῖς Αὐτῶν
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 64, 65. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).