Ναζαρὲτ καὶ Καπερναούμ

Ναζαρὲτ καὶ Καπερναούμ

«Καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατώκησεν εἰς Καπερναούμ»

(Ματθ. δ΄ 12)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Ἰωάννης καὶ Ἰησοῦς

 

   Πρόδρομος καὶ Χριστός! Δύο πρόσωπα, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Φώτων. Συγγενεῖς κατὰ σάρκα. Ἐξαδέλφη τῆς Παρθένου ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννου, ἡ Ἐλισάβετ (Λουκ. α΄ 36). Συγγενεῖς καὶ ὡς πρὸς τὸν ρόλο, ὡς πρὸς τὴν ἀποστολή τους. Τί ἦσαν καὶ οἱ δύο, καὶ ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰησοῦς; Φῶτα!

   Ἑορτὴ τῶν Φώτων ἡ ἡμέρα τῶν Θεοφανείων ἡ μεγάλη. Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα ἡ ἡμέρα τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι εἴμεθα λουσμένοι στὸ Φῶς. Κάποιος, ποὺ βρίσκεται στὸ σκοτάδι τῆς νύκτας, ζεῖ μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι τὸ σκοτάδι θὰ διαλυθεῖ· θὰ ἔλθουν τὰ φῶτα, τὰ δύο φῶτα ἀλληλοδιαδόχως· τὸ φῶς τῆς αὐγῆς καὶ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Προτοῦ νὰ ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ἐμφανίζεται ὁ αὐγερινός, τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς. Εἶναι πιὸ λαμπερὸ ἀπὸ τὰ ἄλλα ἄστρα τῆς νύκτας. Ἡ ἐμφάνισή του εἶναι προδρομική. Κηρύττει, βεβαιώνει τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἥλιου. Καὶ σὰν ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ὁ αὐγερινὸς χάνεται. Δὲν σβήνει, ἁπλῶς δὲν φαίνεται, ἀφοῦ ἡ λάμψη τοῦ καλύπτεται ἀπὸ ἐκείνη τοῦ ἥλιου.

   Αὐγερινὸς καὶ ἥλιος! Νὰ ἡ σχέσεις τῶν δύο προσώπων, τοῦ Ἰωάννου καὶ τοῦ Ἰησοῦ. Φῶς ὁ Ἰωάννης, ἀστέρι φωτεινό, πιὸ λαμπερὸ ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο προφητικὸ ἀστέρι ἢ ἅγιο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Δημιουργὸς τῶν ἀστέρων καὶ Φωτοδότης ὅλων τῶν ἁγίων, μίλησε γιὰ τὴν ὑπεροχὴ τοῦ Ἰωάννου: «Τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Προφήτην; Ναὶ λέγω ὑμῖν, καὶ περισσότερον προφήτου» (Ματθ. ια΄ 9). Ἄστρο φωτεινὸ ὁ Ἰωάννης, ὄχι ὅμως ἥλιος. Ὅσο διαφέρει ὁ αὐγερινὸς ἀπὸ τὸν ἥλιο, τόσο καὶ περισσότερο διαφέρει ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ. Ὁ Ἰωάννης ἦταν ἄνθρωπος. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν Θεάνθρωπος. Ὁ Ἰωάννης ἦταν ἑτερόφωτος, ὁ Χριστὸς Αὐτόφως.

   Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φωτός. Εἶναι τὸ ΦΩΣ. Εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ χαρίζει τὸ φῶς, καὶ τὸ φυσικὸ καὶ τὸ πνευματικό. «Φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. α΄ 9).

   • Ἄν, λοιπόν, τὸν Ἰωάννη τὸν μετρήσουμε μὲ τὸ φῶς τῆς Θεότητος, θὰ ποῦμε, ὅτι δὲν ἦταν ἐκεῖνος τὸ Φῶς.

   • Ἂν τὸν συγκρίνουμε μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, θὰ ποῦμε, ὅτι ἦταν ἕνα φῶς μέσα στὸ σκοτάδι, πιὸ λαμπρὸ ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

   • Ἂν τὸν δοῦμε μὲ τὸ ρόλο, ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ εἶχε ἀναθέσει, θὰ ποῦμε ὅτι ἦταν τὸ φῶς, ποὺ προετοίμασε τὸ Μέγα Φῶς. «Οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ’ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός» (Ἰωάν. α΄ 8).

   Ὁ Ἰωάννης εἶχε συνείδηση τῆς ἀποστολῆς του καὶ τῶν μέτρων του. Γνώρισε, ὅτι ἐκεῖνος θὰ ἐλαττώνεται, ὅσο θὰ αὐξάνεται ἡ λάμψη τοῦ Χριστοῦ. «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι» (Ἰωάν. γ΄ 30). Εἶναι μεγάλο πρᾶγμα νὰ ξέρουμε τὰ μέτρα μας, τὸ ρόλο μας. Δὲν εἴμεθα ἐμεῖς οἱ νυμφίοι. Εἴμεθα οἱ νυμφαγωγοί, ποὺ ὀφείλουμε νὰ ὁδηγοῦμε τοὺς ἀνθρώπους στὸν Ἕνα καὶ μοναδικὸ Νυμφίο τῶν ψυχῶν, στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Δὲν εἴμεθα ἐμεῖς τίποτε ἄλλο, παρὰ δέκτες τοῦ φωτὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ δεῖκτες τῶν ἄλλων πρὸς τὸν Χριστό.

   Αὐτὸ αἰσθανόταν καὶ ἦταν ὁ Ἰωάννης. Βρισκόταν στὴν σκηνὴ μέχρι νὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Χριστός. Ἐμφανίσθηκε Ἐκεῖνος; Ὁ Ἰωάννης ὑποχωρεῖ στὰ παρασκήνια. Καὶ ποιά τὰ παρασκήνια, ὅπου κρύφτηκε ὁ Ἰωάννης; Ἡ φυλακή. Τὸν φυλάκισε ὁ Ἡρώδης γιὰ τὴν παρρησία του.

Κρυμμένος στὸ ἕνα ἡμισφαίριο

   Ἡ φυλάκιση τοῦ Ἰωάννου σήμανε τὴν ἀποφυλάκιση τοῦ κόσμου ὅλου. Ὁ πλανήτης μας, ἢ μᾶλλον τὸ ἡμισφαίριό μας, ἀποφυλακίζεται ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς νύκτας, ὅταν ὁ ἥλιος ξεπροβάλλει τὴν αὐγή. Καὶ ὁ κόσμος ὅλος, ἡ ἀνθρωπότητα, ἀποφυλακίστηκε ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας καί τῆς κάθε λογῆς πλάνης καὶ λυτρώθηκε ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, ὅταν ὁ Ἥλιος Χριστὸς ἀνέτειλε, ὅταν βγῆκε στὸ δημόσιο λυτρωτικό του ἔργο. Βγῆκε ὁ Χριστὸς στὸ κήρυγμα, ὅταν μπῆκε ὁ Ἰωάννης στὴν φυλακή. «Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς, ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν» (στ. 12).

   Βγῆκε ὁ Χριστός. Ποῦ ἦταν κρυμμένος; Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει στὸ δικό μας ἡμισφαίριο. Μέχρι τότε βρισκόταν καὶ φώτιζε τὸ ἄλλο ἡμισφαίριο τῆς γῆς. Ὁ Χριστὸς ἀνέτειλε στὴν Καπερναούμ, στὸ ἡμισφαίριο, θὰ λέγαμε τοῦ κόσμου. Πρὶν βρισκόταν στὴν Ναζαρέτ, στὸ ἡμισφαίριο τῆς ἀφανείας. Ἀπὸ τὴν ἀφάνεια στὴν ἐπιφάνεια. «Καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατώκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν» (στ. 13). Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δύο πατρίδες· τὴν ἐπίγεια καὶ τὴν οὐράνια τὴν πρώτη μὲ τὰ στενὰ ὅρια καὶ ἐκείνην, ποὺ δὲν ἔχει σύνορα καὶ ὅρια. Ναζαρὲτ καὶ Καπερναούμ! Σύμβολα τῶν δύο πατρίδων, τῶν δύο κόσμων.

   • Ναζαρέτ! Ἡ μικρὴ πατρίδα. Ἡ ἐπίγεια πατρίδα τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν τὴν ἀρνήθηκε. Τὴν ἀγάπησε. Ἀποδέχτηκε καὶ τὴν σφραγῖδα της. «Ναζωραῖος κληθήσεται» (Ματθ. β΄ 23). Παρέμεινε μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ ἐθνόσημο τῆς Ναζαρέτ: «Ἰησοῦς ὁ ἀπὸ Ναζαρέτ». Ἄσημη πατρίδα. Μόνο ἄσημη; Καὶ περιφρονημένη. «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι;» (Ἰωάν. α΄ 46).

Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ πατρίδα

   Δὲν ἀρνήθηκε τὴν ἄσημη πατρίδα του ὁ Χριστός. Ἔτσι δέν ἀρνεῖται κανεὶς τὴν ἐπίγεια πατρίδα του. Εἶναι ὁ τόπος, ὅπου γεννήθηκε, ὅπου μεγάλωσε. Ὁ τόπος, ποὺ ἀγάπησε, ποὺ πόνεσε. Πολλοὶ στὶς ἡμέρες μας μιλᾶνε ὑποτιμητικὰ γιὰ τὴν πατρίδα τους, γιὰ τὰ σύνορα της.

   • Σὲ ἐποχή, ὅπου ἐθνικισμοὶ καὶ σωβινισμοὶ ἔχουν ἔξαψη καὶ ἀναστατώνουν τὸν πλανήτη μας, ὑπάρχουν Ἕλληνες, ποὺ ρίχνουν τὸ προδοτικὸ σύνθημα: «Κάτω τὰ σύνορα τῆς πατρίδας»!

   • Σὲ ἐποχὴ ἐπικίνδυνη γιὰ τὸ ἔθνος μας, ὅπου ἀλλόφυλοι καὶ ἀλλοεθνεῖς καιροφυλακτοῦν καὶ διαστρεβλώνουν τὴν ἱστορία μας καὶ ἐποφθαλμιοῦν ἑλληνικὰ ἐδάφη, ὑπάρχουν Ἕλληνες, ποὺ λένε: «Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει σύνορα»!

   Σὰν γένος καὶ παράδοση ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει βεβαίως σύνορα, διότι ἐπεκτείνεται σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀλλὰ σὰν κράτος, μὲ ὑπόσταση καὶ ταυτότητα ἐθνική, ἔχει σύνορα. Καὶ τὰ σύνορα δὲν παζαρεύονται, οὔτε προδίδονται.

   Ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν πατρίδα του, τὴν Ναζαρέτ. Ἡ Ναζαρὲτ βέβαια φάνηκε ἀνάξια τῆς εὐεργετικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ναζαρὲτ χωρὶς Χριστὸ δὲν μᾶς λέει τίποτε. Τί νὰ τὴν κάνεις τὴν Ναζαρέτ, ὅταν οἱ Ναζαρηνοὶ δὲν δέχτηκαν τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναγκάστηκε νὰ πεῖ ὁ Χριστός: «Οὐδεὶς προφήτης δεκτὸς ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ» (Λουκ. γ΄ 24); Τί νὰ τὴν κάνεις τὴν Ναζαρέτ, ὅταν οἱ Ναζαρηνοὶ κήρυξαν ἀνεπιθύμητο τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἅρπαξαν κάποτε νὰ Τὸν γκρεμίσουν ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἑνὸς ὄρους; (Λουκ. γ΄ 20).

   Τί νὰ τὴν κάνεις καὶ τὴν Ἑλλάδα, ὅταν περιφρονεῖ τὸν Εὐεργέτη της, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό; Ὅταν περιφρονεῖ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν καταδιώκει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Χριστοῦ; Τί νὰ τὴν κάνεις τὴν Ἑλλάδα, ὅταν οἱ Ἕλληνες βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν περιφρονοῦν τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ὅταν θεοποιοῦν τὴν ὕλη καὶ τὴν διαφθορά;

Ἀγάπη χωρὶς πατρίδα

   Στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ δὲν βλέπουμε μόνο τὰ στενὰ ὅρια τῆς πατρίδας. Βλέπουμε καὶ τὰ εὐρύτερα ὅρια τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Φεύγει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν Ναζαρὲτ καὶ ἔρχεται στὴν Καπερναούμ. «Ἐλθὼν κατώκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν, τὴν Γαλιλαίαν τῶν ἐθνῶν» (στ. 13, 15).

   Γιατί; Ὄχι μόνο, διότι γνώριζε, ὅτι ἡ Ναζαρὲτ δὲν θὰ δεχόταν τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ καὶ διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων». Μπορεῖς νὰ κλείσεις κάπου τὸν ἥλιο; Νὰ τὸν περιορίσεις σ’ ἕνα μόνο σημεῖο τῆς γῆς; Ὄχι. Ἀπεριόριστος εἶναι ὁ ἥλιος. Στέλνει τὶς ἀκτῖνες του σ’ ὁλόκληρη τὴν γῆ. Ἄν, λοιπόν, ὁ Θεὸς «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλῃ ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς» (Ματθ. ε΄ 45), δὲν θὰ ἔδινε τὸν νοητὸ Ἥλιο, τὸν σαρκωμένο Υἱό του, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους;

   Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι γιὰ ὅλους. Ἡ ἀγάπη του γιὰ ὅλους. Ἡ πρόνοιά Του γιὰ ὅλους. Ἡ σταυρικὴ θυσία Του γιὰ ὅλους. Ἡ Ἀνάστασή Του γιὰ ὅλους. Τὸ Πνεῦμα Του τὸ Ἅγιο γιὰ ὅλους. Τὸ ποτάμι τῆς Ἐκκλησίας Του γιὰ ὅλους.

   Πιθανὸν δύο χῶρες νὰ εἶναι χωρισμένες μὲ ἠλεκτροφόρα σύνορα, νὰ διαπληκτίζονται καὶ νὰ ἐμποδίζεται κάθε ἐπικοινωνία. Τρία ὅμως πράγματα ἔχουν ἐλεύθερη εἴσοδο καὶ στὶς δύο ἀντιμαχόμενες αὐτὲς χῶρες: Ὁ ἥλιος, ὁ ἀέρας καὶ τὸ ποτάμι, ποὺ κυλᾶ. Ἔτσι, ὅσες διαφορὲς καὶ ἂν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κράτη, τρία πράγματα εἶναι κοινὰ γιὰ ὅλους: Ὁ ἥλιος, ποὺ λέγεται Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἄνεμος, ποὺ λέγεται Πνεῦμα Ἅγιο. Τὸ ποτάμι, ποὺ λέγεται Ἐκκλησία.

   Νὰ γιατὶ ἦλθε ὁ Χριστὸς στὴν Καπερναούμ. Ἡ Καπερναοὺμ ἦταν μία κοσμοπολίτικη πόλη. Συνυπῆρχαν ἐκεῖ ἄνθρωποι ἀπὸ διάφορους λαοὺς τῆς Μεσογείου. Ἂν γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἡ συνύπαρξη μὲ ἀλλόφυλους ἦταν ἀδιανόητη, γιὰ τὴν Καπερναοὺμ ἦταν κάτι πολὺ φυσικό.

   • Οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν ρατσιστικὴ ἀντίληψη στὴν ζωή. Ἀποτελοῦσαν στενὸ κύκλωμα. Ἡ ράτσα τους καὶ κανεὶς ἄλλος!

   • Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπέφερε τὸ μεγάλο κτύπημα στὸν κάθε εἴδους ρατσισμό. Ἔκανε τὸ μεγάλο σπάσιμο τοῦ κυκλώματος, τῆς στενοκαρδίας. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ μεγάλο ἄνοιγμα πρὸς τὰ ἔθνη. Ὁ ἐρχομός Του στὴν Καπερναοὺμ ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα καὶ κήρυγμα τῆς οἰκουμενικότητας καὶ καθολικότητας τῆς Ἐκκλησίας.

   Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τὰ κράτη καὶ τὰ ἔθνη καὶ νὰ ὑποστείλει τὶς σημαῖες τους. Ἦλθε νὰ ἑνώσει ὅλο τὸν κόσμο σὲ μία ἀόρατη ἕνωση.

   Μιλᾶνε γιὰ ἑνώσεις κρατῶν σήμερα. Μιλᾶνε γιὰ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, γιὰ συνομοσπονδίες, γιὰ κοινοπολιτεῖες. Ὅλα αὐτὰ εἶναι σχήματα, ποὺ χωρὶς τὸν Ἰησοῦ διαλύονται, καὶ μάλιστα μὲ ὀδυνηρὸ καὶ ἀνθρωποφάγο πόλεμο. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ ὑπάρχουν τὰ ἔθνη, ἀλλὰ καὶ νὰ συνυπάρχουν. Ὁ Χριστὸς θέλει τὴν συνύπαρξη τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν ὄχι σὰν μία κοινωνικοπολιτικὴ σύγχυση, ἀλλὰ σὰν μία ἐσωτερικὴ ἕνωση. Ὁ

Χριστὸς θέλει νὰ ἐνταχθοῦν ὅλα τὰ κράτη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σὲ μία δύναμη, σὲ μία ἑνότητα, πολὺ πιὸ πλατειὰ καὶ πιὸ ἰσχυρὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ε.Ο.Κ. καὶ ἀπὸ τὸν Ο.Η.Ε. Καὶ ἡ δύναμη αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Θέλει τὴν πλήρη ἔνταξή μας στὴν Ἐκκλησία, στὸ κράτος τοῦ Θεοῦ.

Φῶς γιὰ ὅλο τὸν λαό

   Τί σημαίνει αὐτό; Φαντασθεῖτε νὰ ὑπάρχει μία γεννήτρια, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ δώσει φῶς σὲ δύο χῶρες, σὲ δύο λαούς. Οἱ λαοὶ αὐτοὶ ἐπιτρέπεται καὶ ἐπιβάλλεται νὰ διατηροῦν τὶς ἰδιαιτερότητές τους, τὶς ταυτότητές τους, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά τους, ἀλλὰ τὸ φῶς εἶναι κοινὸ καὶ γιὰ τοὺς δύο. Ἀρκεῖ καὶ οἱ δύο λαοὶ νὰ συνδεθοῦν μὲ τὴν γεννήτρια τοῦ φωτός.

   Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς. Εἶναι ἡ Γεννήτρια τοῦ φωτός. Γιὰ ὅλους δὲ εἶναι τὸ Φῶς τους, ἀφοῦ ὅλοι ἀποτελοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (στ. 16).

   Χωρὶς Χριστὸ ὑπάρχει σκοτάδι. Καὶ τί σκοτάδι; Τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου. Τὸ σκοτάδι τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἀπ’ αὐτὸ τὸ σκοτάδι ἦλθε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Σωτῆρας Χριστός. Τὸ πρόβλημα, λοιπόν, εἶναι κυρίως ἕνα: Ἔχουμε τὸ φῶς ἢ μήπως ζοῦμε στὸ σκοτάδι;

   • Ὁ πολὺς λαὸς ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ στὸ σκοτάδι. Καὶ σήμερα βασιλεύει «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. στ΄ 12), ὁ Σατανᾶς. Προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες κυριαρχοῦν. Οἱ πολλοί, ἀντὶ νὰ τρέχουν στὸν Δημιουργὸ Θεό, στὸν Δημιουργὸ τοῦ ἥλιου καὶ τῶν ἄστρων, τρέχουν σὲ ἀστρολόγους καὶ σὲ ὡροσκόπια, σὲ μάντεις καὶ μάγους, σὲ μέντιουμ καὶ χαρτορίχτρες. Παχὺ σκοτάδι βασιλεύει. Παχυλὴ ἄγνοια. Καὶ ὅλα αὐτά, διότι δὲν θέλουν οἱ πολλοὶ νὰ συνδεθοῦν μὲ τὸ φῶς, μὲ τὸ θεϊκὸ Φῶς, ποὺ ὀνομάζεται Ἰησοῦς Χριστός.

   • Πολλοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ κρατοῦν κλειστὰ τὰ μάτια τους, γιὰ νὰ μὴ βλέπουν τὸ φῶς. Κλείνουν πεισματικὰ τὰ μάτια τους, γιὰ νὰ μὴ διαβάσουν τὸν λόγο τῆς Ἀλήθειας, τὴν Ἁγία Γραφή, ποὺ εἶναι ὅλη Φῶς. Πεισματικὰ κλείνουν τὰ παράθυρα τῆς ὑπάρξεώς τους, γιὰ νὰ μὴ μπεῖ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ ἀποτέλεσμα; Βλέπουν τελικὰ τὰ πάντα σκοτεινὰ καὶ ἀπαίσια.

   • Καὶ σήμερα ὅλα ὠθοῦν πρὸς τὸ σκοτάδι. Σκοταδιστικὲς γίνονται καὶ οἱ νομοθεσίες τῶν λαῶν, ἀφοῦ φθάνουν νὰ νομιμοποιοῦν τὶς σκοτεινότερες ἁμαρτίες. Εὐλογεῖται τὸ σκοτάδι! Ζήτω τὸ σκοτάδι!

   • Τὸ χειρότερο: Καὶ σήμερα ὑπάρχουν οἱ διαστροφεῖς ἐκεῖνοι, ποὺ τὸ φῶς τὸ λένε σκοτάδι καὶ τὸ σκοτάδι τὸ λένε φῶς. «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος» (Ἠσ. ε΄ 20).

Μὴ κρύβεις τὸ Φῶς!

   Σὲ ἐποχὴ παλινδρομήσεως στὸ πνευματικὸ καὶ ἠθικὸ σκοτάδι, εἶναι ἀνάγκη νὰ παρουσιάσουμε τὸν Χριστὸ τῆς Ναζαρὲτ καὶ ὡς Χριστὸ τῆς Καπερναούμ. Κρύβεται τὸ φῶς; Γιατί νὰ κρύβουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας;

   Καιρὸς νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό. Νὰ μεταλαμπαδεύσουμε τὸ φῶς. Νὰ ὁδηγήσουμε τοὺς ἀδελφούς μας στὸν Χριστό, στὸ Φῶς τὸ ἀνέσπερο. Καὶ ὁ δρόμος, ποὺ ὁδηγοῦνται οἱ ψυχὲς στὸ Φῶς, στὴν Ζωή, στὸν Χριστό, εἶναι ἕνας καὶ μόνο: Ἡ μετάνοια.

   Φαντασθεῖτε νὰ κοιμᾶται κάποιος στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Νύκτα, σκοτάδι βαθύ. Δὲν ὑποψιάζεται τὸν κίνδυνο. Καὶ ὅμως εἶναι ἄμεσος! Τραγικό: μία σπρωξιά, μία κίνηση, καὶ θὰ βρεθεῖ στὸ χάος. Ξαφνικὰ φωτίζεται ὁ τόπος. Βλέπει τὸν φοβερὸ κίνδυνο. Τί πρέπει νὰ κάνει; Ἀσφαλῶς μία θὰ εἶναι ἡ σωτηριώδης κίνηση: Μεταβολὴ μὲ προσοχή. Θ’ ἀλλάξει τόπο.

   Φθάσαμε στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ σὰν ἄτομα, ἀλλὰ καὶ σὰν Κοινωνία. Δὲν παίρνει ἄλλο. Ἄμεση ἡ ἀνάγκη γιὰ μεταβολή. Στροφή, μεταστροφή, ἐπιστροφή, γιὰ νὰ μὴν ἐπέλθει ἡ καταστροφή. Στροφὴ καὶ μεταστροφὴ προτοῦ εἶναι ἀργά. Ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό, ποὺ μόνο μ’ Αὐτὸν μπορεῖ νὰ ζήσει ὁ κόσμος. Ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό, στὸ φῶς τῆς Ζωῆς.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 319 - 323. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)