Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε
Ἡ προσευχὴ ἀπ᾿ τὸ στόμα σου ποτὲ νὰ μὴ
σοῦ λείπῃ
γιὰ ν᾿ ἀπωσθῇ ἀπ᾿ τὴν ψυχὴ ὁ τάραχος κι᾿ ἡ λύπη.
Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, χαρὰ καὶ εὐλογία
νὰ καταυγάσῃ τὴν ψυχὴ ἐν χάριτι ἁγίᾳ.
Μὴ ραθυμῇς, μὴ στέκεσαι, μὴ χάνῃς τὸν καιρόν σου
«ἕως ἡμέρα ἔτι ἐστὶν» ἐργάζου σ᾿ τὸν ἀγρόν σου.
Καὶ θἄρθῃ κι᾿ ἡ συγκομιδὴ καὶ ἡ καρποφορία
ποτὲ δὲν μένει ἄκαρπος ἡ θεία ἐργασία.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ
καλόγερου». Τόμος Α'. 1971. σελ 155.)
Ἀναδημοσίευση ἀπὸ 13-4-2020
Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι…
«Ἡ ἀδικία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Ὅλες οἱ ἁμαρτίες ἔχουν ἐλαφρυντικά,
ἡ ἀδικία δὲν ἔχει, μαζεύει ὀργὴ Θεοῦ.» (Ἅγιος
Παΐσιος)
Ὅταν
ἀδικεῖ κάποιος (ἢ κάποιοι), τραυματίζει
καὶ τραυματίζεται.
Ὅταν ὁ ἀδικούμενος ὑπομένει σιωπηρῶς καὶ ἀδιαμαρτύρητα
τὴν ἀδικία, ἐκτίει τὴν ὅποια ποινή του (καὶ μὲ τὸ παραπάνω), τότε πληρώνει καὶ ἐξοφλεῖ
ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτοῦ Θεοῦ. Δὲν χρεωστᾶ πλέον! Καὶ
ὁ Κύριος τοῦ θεραπεύει τὰ τραύματα.
Ἡ ἀδικία δὲν θεραπεύεται μὲ ἀξιώματα, ἀνταμοιβὲς
καὶ ἀλχημεῖες· ἀλλὰ μὲ ἀναγνώριση καὶ
παραδοχὴ τοῦ σφάλματος. Μὲ ἀγάπη, εἰλικρίνεια,
εὐγένεια καὶ διάκριση. Τοῦτο εἶναι πνευματικὴ ὁδός, μετάνοια καὶ συναίσθηση. Εἶναι
ὁ ἀποδεκτὸς μονόδρομος…
Ταῦτα, ἄλλωστε, διδάσκει καὶ ἡ ἱστορία.
«Δόξα
τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν, οὐ γὰρ παύσομαι τοῦτο ἐπιλέγων ἀεὶ ἐπὶ πᾶσί μοι τοῖς
συμβαίνουσιν.» (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
Ὁ ὅσιος Δῖος ὁ Θαυματουργός
Ἑορτάζει τὴν ιθ΄
(19η) Ἰουλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Γεύῃ τελευτῆς καὶ σύ, παμμάκαρ Δίε,
Ἔνδοξε κλῆσιν, ἀλλὰ καὶ πρᾶξιν πλέον.
Ὁ ὅσιος Δῖος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου, ἐν ἔτει τοθ΄ (379), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας· μεταχειρισθεὶς δὲ πολλὴ ἄσκηση καὶ φθάνοντας σὲ μεγάλη αὔξηση ἀρετῆς πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη παρακινηθεὶς σὲ τοῦτο διὰ θείας ἀποκαλύψεως. Κι ἀφοῦ ἔφθασε στὸν τόπο, ποὺ βρίσκεται τὸ μοναστῆρι τὸ ὁποῖο αὐτὸς ἔκτισε, καθάρισε αὐτὸν κι ἔπειτα ἔπηξε ἐκεῖ τὸ ξερὸ καὶ ἄνικμο ραβδί του καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ριζώθηκε μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς ἁγίας Τριάδος κι ἔγινε μέγα δέντρο, τὸ ὁποῖο ἕως σήμερα δίδει τοὺς τέλειους καρπούς του.
Πῶς ὁ ἄνθρωπος νεκρώνει τὸ δικό του θέλημα γιὰ νὰ δεχτεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ
τοῦ Tito
Colliander (Τίτο Κολλίαντερ)*
ΑΝ
ὅμως διώξουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπό μέσα μας, ποιόν θὰ συναντήσουμε τότε; Ρωτάει ὁ
ἐπίσκοπος Θεοφάνης. Καὶ δίνει ἀμέσως τὴν ἀπάντηση: Τότε θὰ συναντήσουμε τὸν Θεὸ
καὶ τὸν πλησίον μας. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅλες οἱ φροντίδες καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας,
ὅλη ἡ ἀγάπη ποὺ ἀφαιροῦμε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας μεταφέρεται κατὰ φυσικὴ
ἀναγκαιότητα καὶ χωρὶς καλὰ καλὰ νὰ τὸ καταλάβουμε στὸν Θεὸ καὶ στὸν συνάνθρωπό
μας. Μόνο ἔτσι δὲν γνωρίζει τὸ ἀριστερὸ χέρι τὶ κάνει τὸ δεξὶ καὶ γίνεται «ἡ ἐλεημοσύνη σου ἐν τῷ κρυπτῷ» (Ματθ.
στ΄ 3-4).
ΠΡΟΤΟΥ νὰ γίνει αὐτὸ δὲν μποροῦμε καθόλου «ἕκαστος ἡμῶν» νὰ ἀρέσει «τῷ πλησίον εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομὴν» (Ρωμ. ιε΄ 2) κατὰ ἕναν τρόπο ἀληθινὸ καὶ μὴ ὑλικό. Οἱ προσπάθειές μας στὴν κατεύθυνση αὐτὴ μπορεῖ νὰ πᾶνε χαμένες, γιατὶ εἶναι προσπάθειες ποὺ κατὰ βάθος ἀποβλέπουν στὴν ἐγωϊστικὴ ἱκανοποίησή μας. Αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ ἀποσαφηνίσουμε μέσα μας γιατὶ διαφορετικὰ μπορεῖ εὔκολα νὰ λοξοδρομήσουμε καὶ νὰ κάνουμε φαινομενικὰ καλὲς πράξεις ποὺ νὰ ἔχουν κατάληξη τὴν αὐτοϊκανοποίηση καὶ τὴν ἐγωϊστική μας εὐχαρίστηση.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ
Πολλὲς γυναῖκες ζήτησαν νὰ δοξασθοῦν. Πολλὲς κατόρθωσαν νὰ ἀπολαύσουν μιὰ δόξα ἐφήμερη. Πέρασαν οἱ αἰῶνες ὅμως καὶ ξεχάστηκαν ἢ μένουν μόνο τὰ ὀνόματα κι ἡ ἱστορία τους σὰν ὄνειρο. Ὅμως, ἁπλὰ κορίτσια τοῦ λαοῦ ποὺ ἔζησαν τότε στὴν ἀφάνεια, κατέκτησαν τὴν δόξα τὴν ἀληθινὴ καὶ τὴν αἰώνια. Κι ἂν ὅλα φεύγουν ἀπ’ τὸν κόσμο αὑτὸ καὶ λησμονοῦνται, οἱ ἁπλὲς αὐτὲς ὑπάρξεις ὑψώθηκαν καὶ μένουν στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ, σὰν ὑπεράνθρωποι, σὰν φωτεινὰ μετέωρα, ποὺ φωτίζουν, ἀκόμα καὶ σήμερα, ὅσους θελήσουν νὰ μελετήσουν τὴν ζωή τους. Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσαν, γιατὶ βρῆκαν τὸν τρόπο νὰ συνδέσουν τὸ ὄνομά τους τὸ φτωχὸ καὶ ἀνθρώπινο, μὲ τὸ μόνο μεγάλο καὶ ἀθάνατο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ μπόρεσαν νὰ πάρουν δύναμη ἀπ’ τὴν δύναμη Ἐκείνου.
Εἶπε Γέρων…
Κάποιος
ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ὅσιο Παΐσιο:
— Τί νὰ κάνω, Ἀββᾶ, ποὺ ἔχω σκληρὴ καρδιὰ καὶ δὲν φοβοῦμαι τὸν Θεό;
— Πήγαινε νὰ ὑποταχθεῖς σὲ Γέροντα ποὺ ἔχει θεῖο φόβο, τὸν συμβούλεψε ὁ Ὅσιος. Κοντά του θὰ μάθεις κι ἐσὺ νὰ φοβεῖσαι τὸν Θεό.
Ζήτησε
τὸν Θεό, Μοναχέ, καὶ θὰ σοῦ φανερωθεῖ, συμβούλευε ὁ Μέγας Ἀρσένιος, καὶ
κράτησέ τον καλὰ γιὰ νὰ μείνει ὥς τὸ τέλος κοντά σου.
Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Κήρυκος καὶ Ἰουλίττα ἡ μητέρα αὐτοῦ
Ἑορτάζουν τὴν ιε΄
(15η) Ἰουλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἰουλίττα σύναθλος υἱῷ Κηρύκῳ,
Ἡ λαιμότμητος τῷ κάραν τεθλασμένῳ.
Πέμπτῃ Ἰουλίτταν δεκάτῃ τάμον, υἷα δ’ ἔαξαν.
Ἡ ἁγία μάρτυς Ἰουλίττα ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϞς΄ (296), καταγόμενη ἀπὸ τὸ Ἰκόνιο· φοβουμένη δὲ τὸν τότε ἐπικρατοῦντα διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἔλαβε τὸν γυιό της Κήρυκο καὶ πῆγε στὴν Σελεύκεια. Βρίσκοντας κι’ ἐκεῖ τὸν ἴδιο διωγμὸ μετέβη στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας, στὴν ὁποία ἦταν ἡγεμόνας κάποιος θηριώδης καὶ ἀπάνθρωπος, Ἀλέξανδρος ὀνομαζόμενος, ὁ ὁποῖος τιμωροῦσε τοὺς Χριστιανούς.
Νουθεσίες
Ὁσίου
Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*
Ἡ ἐπιθυμία νά βρίσκεσθε μόνος φανερώνει τήν καλή σας ἐσωτερική κατάστασι. Μπορεῖτε ν᾿ ἀπομονώνεσθε καθημερινά. Μόλις διαθέτετε λίγο χρόνο κλεισθῆτε στό δωμάτιό σας, προσπαθῆστε νά κατεβῆτε μέ τόν νοῦ στήν καρδιά καί ἐκεῖ σταθῆτε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Δοξολογῆστε Τον, εὐχαριστῆστε Τον, ζητῆστε Του πνευματικά ἀγαθά.
Εἴθε ὁ Κύριος νά εὐλογήση τήν παραμονή σας ἐδῶ. Θά ἀναπνεύσετε λίγο μοναστηριακό ἀέρα. Ἔχετε πολλή ἐπιθυμία νά γνωρίσετε τήν μοναχική ζωή. Εἶναι καλή ἡ ἐπιθυμία σας αὐτή. Προετοιμασθῆτε ὅμως. Διότι στά μοναστήρια δέν εἶναι ὅλα οὐρανός. Ὑπάρχει καί γῆ. Καί μάλιστα ὄχι καλή γῆ. Ὁ οὐρανός εἶναι συνήθως κρυμμένος. Πρέπει νά ξέρης νά τόν δῆς.
Τὸ μέγιστον ἀγαθὸν
– Στὸ δρόμο τὸν παληὸ ἐδῶ τῆς γῆς
καθένας μόνο μιὰ φορὰ περνάει
στὸ μονοπάτι τούτης τῆς ζωῆς
καθένας πάλι πίσω δὲν γυρνάει.
Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Εὐφημία
Ἑορτάζει τὴν ια΄
(11η) Ἰουλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Δίκαζε Μάρτυς τοῖς ὅροις, καὶ κειμένη,
Κυροῦσα πίστιν, ἧς ἐνήθλησας πόθῳ.
Θέσκελον ἑνδεκάτῃ Ὅρον ἐμπεδοῖ Εὐφημίη.
Ἡ ἁγία αὐτὴ καὶ καλλίνικη μάρτυς Εὐφημία ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ καὶ Πρίσκου ἀνθυπάτου Ρώμης, ἐν ἔτει σπη΄ (288), καταγόταν ἀπὸ τὴν Χαλκηδόνα καὶ ἦταν θυγατέρα τοῦ Φιλόφρονος καὶ τῆς Θεοδοσιανῆς.
Ἔτσι εἶναι ὡραῖα…
Ὁσίου
Γέροντος Εὐμενίου (Σαριδάκη)
Νὰ
ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός μας, νὰ βασιλεύει μέσα μας ὁ Χριστός μας, νὰ ζοῦμε γιὰ Ἐκεῖνον καὶ νὰ πεθαίνουμε γιὰ Ἐκεῖνον. Ἔτσι εἶναι ὡραῖα…
Νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ τόσο πολύ, ποὺ νὰ μὴν χορταίνουμε νὰ τὸν ἀγαποῦμε, καὶ
νὰ μὴ φοβούμαστε τίποτα.
Ἰδοὺ γιατὶ ὀφείλουμε νὰ μισήσουμε τὸν ἑαυτό μας…
Ὁσίου
Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Ὁ
Χριστὸς εἶπε: «Εἴ τις… οὐ μισεῖ τὸν
πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ
τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί Μου μαθητὴς εἶναι (οὐ
δύναται ἀκολουθεῖν Με)» (Λουκ. 14,
26).
Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι πολὺ σοβαρός. Δὲν πρόκειται γιὰ τὴν σταδιοδρομία καὶ γιὰ τὰ μικρὰ πράγματα τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὑπερνίκηση τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ ζήσουμε αἰώνια μὲ τὸν Πατέρα.
Μὲ τὴν γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ ἐξουδετερώνει τὴν πικρία τῆς ἔριδας…
Ἅγιος
Διάδοχος ὁ Φωτικῆς
Ὅταν
ἀρχίσει κανεὶς νὰ αἰσθάνεται πλουσιοπάροχα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε ἀρχίζει ν᾿
ἀγαπᾶ μὲ πνευματικὴ αἴσθηση καὶ τὸν πλησίον.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν ὅλες
οἱ Γραφές.
Ἡ κατὰ σάρκα φιλία πολὺ εὔκολα διαλύεται,
ὅταν βρεθεῖ κάποια ἀσήμαντη αἰτία, γιατὶ δὲν εἶναι δεμένη μὲ τὴν πνευματικὴ
αἴσθηση.
Στὸν ἄνθρωπο ὅμως, ποὺ στὴν ψυχή του ἐνεργεῖ ὁ Θεός, καὶ ἂν συμβεῖ κάποιος παροξυσμός, δὲν λύνεται ὁ δεσμὸς τῆς ἀγάπης.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ ἐν τῷ Ἄθῳ
Ἑορτάζει τὴν ε΄
(5η) Ἰουλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Μέγας μὲν Ἀντώνιος ἀρχὴ Πατέρων·
Θεῖος δ’ Ἀθανάσιος ἔνθεον τέλος.
Κἂν ἦν Ἀθανάσιος ὕστερος χρόνοις,
Ἀλλ’ ὑπερέσχε καὶ παλαιοὺς τοῖς πόνοις.
Εἰς τοὺς ἓξ
μαθητὰς αὐτοῦ.
Ἀθανασίῳ καὶ μαθητῶν ἑξάδι,
Ναοὶ λύονται σωμάτων ναοῦ λύσει.
Πέμπτῃ δ’ Ἀθανάσιον· ἄγον νόες ἄστυ Θεοῖο.
Ὁ περιφανὴς τοῦτος τῆς οἰκουμένης ἀστέρας ἄκμαζε κατὰ τοὺς χρόνους Νικηφόρου τοῦ Φωκᾶ, ἐν ἔτει 963· πατρίδα μὲν εἶχε τὴν Τραπεζοῦντα, ποὺ βρίσκεται πλησίον τῆς Λαζικῆς· οἱ δὲ γονεῖς του ἦσαν εὐγενεῖς καὶ φιλόθεοι, καταγόμενοι καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια. Κι’ ἐπειδὴ εἶχε τέτοιους ἀγαθοὺς γονεῖς ὁ ἅγιος, ἔλαβε παρ’ αὐτῶν καὶ ἀγαθὴ ἀνατροφή· ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς νεαρᾶς του ἡλικίας δόθηκε στὴν μάθηση τῶν γραμμάτων, καὶ ἀφοῦ γεύθηκε αὐτά, ἐπεθύμησε νὰ φθάσει καὶ στὴν τελειότητα αὐτῶν· ἔτσι ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη ὅπου χόρτασε κατακόρως ἀπὸ τὰ μαθήματα, καὶ ἄλλα διδάχθηκε ἀπὸ ἄλλους, καὶ ἄλλα δίδαξε αὐτὸς σὲ πολλούς, διότι ἐνῶ ἦταν νέος στὴν ἡλικία εἶχε γνώμη γεροντική, ὄντας σώφρων καὶ ἀγκαλιζόμενος τὴν ἀσκητικὴ σκληραγωγία. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἐπειδὴ μελετοῦσε νὰ φθάσει στὴν τελειότητα τῆς ἀσκήσεως καὶ ἀρετῆς, ἀνεχώρησε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πῆγε στὸ ὑψηλὸ καὶ δυσκολοανάβατο βουνὸ τοῦ Κυμινᾶ, ποὺ βρίσκεται στὴν Ἀσία, ἐπάνω στὸ ὁποῖο ἦταν μοναστῆρι μὲ ἡγούμενο τὸν Μιχαὴλ τὸν ἐπονομαζόμενο Μαλεΐνο, ἄνδρα ἱερὸν καὶ ἀκριβέστατο διδάσκαλο τῆς μοναδικῆς πολιτείας, ὁ ὁποῖος ὁδηγοῦσε τοὺς ὑποτασσόμενους σ’ αὐτὸν μοναχοὺς στὴν οὐράνια καὶ ἀγγελικὴ ζωή. Μὲ τούτους λοιπὸν συναριθμηθεὶς καὶ ὁ μακάριος τοῦτος, ἀντὶ Ἀβράμιος μετονομάσθηκε διὰ τοῦ θείου σχήματος Ἀθανάσιος.
Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν
Τοῦ
μακαριστοῦ
Ἀρχιμ.
Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*
Ὁ Κύριος κήρυξε τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ποιὰ εἶναι ἡ βασιλεία αὐτὴ καὶ ποιὰ σχέση ἔχει μὲ μᾶς; Γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὴν
βασιλεία αὐτή, πρέπει νὰ τὴν συγκρίνουμε μὲ τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου.
Οἱ βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου ἔχουν ὁρισμένη ἔκταση τοπικὴ καὶ χρονική. Καὶ συγκεκριμένα ἡ παλαιὰ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία κατελάμβανε τὴν Μεσόγειο θάλασσα καὶ διήρκεσε ἀπὸ τοῦ 750 πρὸ Χριστοῦ μέχρι τοῦ 400 περίπου μετὰ Χριστόν. Ἡ βασιλεία ὅμως τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἱδρυτοῦ της ἀλλὰ ἀπὸ τῶν προφητῶν καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, οἱ ὁποῖοι προφήτευσαν Αὐτὸν μέχρι σήμερα 2000 ἔτη μετὰ Χριστόν. Ἀρχίζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ κατὰ τὴν ρητὴ διαβεβαίωση τοῦ Ἀρχηγοῦ της τοῦ Χριστοῦ, θὰ ὑπάρχει μέχρι τέλους καὶ πέραν τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ τοπικὴ δὲ ἔκταση τῆς βασιλείας αὐτῆς δὲν εἶναι ἐπὶ τῆς Μεσογείου μόνο θαλάσσης ἀλλὰ ἐφ’ ὅλης τῆς γῆς, διότι Χριστιανοὶ ὑπάρχουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ βασιλεία αὐτὴ δὲν εἶναι ἐπὶ ὁρισμένων μόνο ἀνθρώπων τῶν Χριστιανῶν σὲ ὅλη τὴν γῆ, ἀλλὰ θὰ ἔλθει στιγμή, ὅταν «πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῷ Θεῷ»1.
Εἶπε Γέρων…
Δὲν προκαλοῦν τὰ δάκρυα
πένθος, ἀλλὰ τὸ πένθος δάκρυα, εἶπε
ἕνας Ἀββᾶς. Ὅταν οἱ λογισμοί σου εἶναι
συμμαζεμένοι, ὅταν θυμᾶσαι πὼς μὲ τὶς ἁμαρτίες σου λύπησες τὸν Θεό, τότε
ἔρχεται τὸ πένθος στὴν καρδιά σου καὶ τὸ κατανυκτικὸ δάκρυ στὰ μάτια σου.
«Τὸ ἄνθος εἶναι ἀπαρχὴ τῆς
καρποφορίας», γράφει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ, «καὶ ἡ ὑποταγὴ εἶναι ἀρχὴ τῆς ταπεινώσεως.
Ὁ ταπεινόφρων εἶναι κατὰ κανόνα εὐπειθὴς ὑποτακτικός, σέβεται μικροὺς καὶ
μεγάλους κι ἔχει ἐπιείκεια καὶ καλωσύνη».
Ε Υ Χ Η
Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.
Ἥν, ὡς λέγουσι τινές, ηὔχετο ὁ μέγας τῆς
Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ἐν τῷ βίῳ τούτῳ
ὁρᾶται.*
Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ τὸν Θεὸν Λόγον κατὰ σάρκα γεννήσασα, οἶδα μὲν οἶδα, ὅτι οὐκ ἔστιν εὐπρεπές, οὐδὲ ἄξιον ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον, εἰκόνα καθορᾶν σου τῆς ἁγνῆς, σοῦ τῆς ἀειπαρθένου, σοῦ τῆς σῶμα καὶ ψυχὴν ἐχούσης καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα, ὀφθαλμοῖς μεμολυσμένοις ὁρᾶν, καὶ χείλεσιν ἀκαθάρτοις καὶ βεβήλοις περιπτύσσεσθαι ἢ παρακαλεῖν. Δίκαιον γάρ ἐστιν ἐμὲ τὸν ἄσωτον, μισεῖσθαι καὶ στυγεῖσθαι ὑπὸ τῆς σῆς καθαρότητος. Πλὴν ἐπειδή περ γέγονεν ὁ Θεός, ὃν ἐγέννησας, ἄνθρωπος, ὅπως καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν, θαρρῶν κἀγὼ προσέρχομαί σοι μετὰ δακρύων δεόμενος.
 |
| Θεραπεία τοῦ Τηλέφου ἀπὸ τὸ δόρυ τοῦ Ἀχιλλέως ''Ὁ τρώσας καὶ ἰάσεται'' |
«Ὁ τρώσας καὶ ἰάσεται»
ἐὰν θέλει καὶ δύναται
«Ἐκεῖνος ποὺ προκαλεῖ τὸ τραῦμα ἐκεῖνος καὶ πρέπει νὰ τὸ θεραπεύει», κατὰ τὸν χρησμὸ τοῦ Ἀπόλλωνος.
Ὄχι, ὅμως, νὰ τὸ σκαλίζει ἐπὶ μακρόν, ὅταν ἤδη ἔχει χρονίσει. Οὐδεὶς θεραπεύει μία παλαιὰ πληγὴ –ποὺ ὁ ἴδιος ἐδημιούργησε!– ξύνοντάς την… Τοῦτο, στρέφεται κατὰ τοῦ προσώπου, καὶ εἶναι σκληροκαρδία, κακότης, βαρβαρότης καὶ ἀπανθρωπιά! Ἐπισύρει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ σφίγγει τὸν βρόχο τῆς ἀμετανοησίας καὶ ἐνοχῆς.
Ἐὰν
δὲν παρέμβει Ἀνώτερός τις, τὸ τραῦμα καθίσταται «Τηλέφειον» καὶ χρήζει πλέον, ΜΟΝΟΝ
τῆς τοῦ Θεοῦ φοβερᾶς παρεμβάσεως!
Σημείωση: Ὁ Τήλεφος τραυματίσθηκε στὸν μηρό, σὲ μονομαχία μὲ τὸν Ἀχιλλέα κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Τρωϊκοῦ Πολέμου.