Εἶπε Γέρων…
Δὲν προκαλοῦν τὰ δάκρυα
πένθος, ἀλλὰ τὸ πένθος δάκρυα, εἶπε
ἕνας Ἀββᾶς. Ὅταν οἱ λογισμοί σου εἶναι
συμμαζεμένοι, ὅταν θυμᾶσαι πὼς μὲ τὶς ἁμαρτίες σου λύπησες τὸν Θεό, τότε
ἔρχεται τὸ πένθος στὴν καρδιά σου καὶ τὸ κατανυκτικὸ δάκρυ στὰ μάτια σου.
«Τὸ ἄνθος εἶναι ἀπαρχὴ τῆς
καρποφορίας», γράφει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ, «καὶ ἡ ὑποταγὴ εἶναι ἀρχὴ τῆς ταπεινώσεως.
Ὁ ταπεινόφρων εἶναι κατὰ κανόνα εὐπειθὴς ὑποτακτικός, σέβεται μικροὺς καὶ
μεγάλους κι ἔχει ἐπιείκεια καὶ καλωσύνη».
Ἕνας
ἀπὸ τοὺς Γέροντες εἶδε κάποιον νέον μοναχὸ νὰ γελᾶ μὲ ἀναίδεια.
— Μὲ τέτοιο γέλιο, παιδί μου, τοῦ
εἶπε, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ διατηρήσεις
στὴν ψυχή σου τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ;
Ἕνας
γέροντας Ἐρημίτης, παρεκάλεσε κάποτε στὴν προσευχή του τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δείξει
τοὺς παλαιοὺς Πατέρες τῆς ἐρήμου. Τοὺς εἶδε λοιπὸν ὅλους ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Μέγα
Ἀντώνιο.
— Ποῦ νὰ βρίσκεται ἆραγε ὁ ἀββᾶς
Ἀντώνιος; σκεπτόταν μὲ ἀπορία.
— Ὅπου εἶναι ὁ Θεός, ἄκουσε φωνὴ νὰ
τὸν βεβαιώνει.
— Τί νὰ κάνω, Ἀββᾶ, ποὺ μὲ
πειράζουν τὰ πάθη καὶ οἱ δαίμονες;
ρώτησε τὸν ὅσιο Σισώη ἕνας νέος μοναχός.
— Μὴ λὲς πὼς πειράζεσαι ἀπὸ τοὺς δαίμονες, παιδί μου, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας, γιατὶ πιὸ πολὺ πειραζόμασθε ἀπὸ τὶς κακές μας ἐπιθυμίες.