Μνῆμες

Μνῆμες

          Γέμισε τὸ κελλάκι μου ἀπὸ μνῆμες…

          Πρόσωπα πού ’φυγαν,

          ξεγλίστρησαν τοῦ κόσμου τούτου·

          ὅλοι τους γνώριμοι.

Περαστικοὶ ἀπ᾿ τὴ ζωὴ

σὰν ἀστραπὴ ἢ σὰ σταθμοί.

Ποικίλες θύμησες,

σκέψεις ἀνάμεικτες…

«Μέγας εἶ, Κύριε ὁ Θεός…»

«Μέγας εἶ, Κύριε ὁ Θεός…»

(Δαν., ιγ΄ “Βὴλ καὶ δράκων”, 23 – 42)

   Στὴν Βαβυλῶνα ὑπῆρχε κ’ ἕνας μεγάλος ὄφις, τὸν ὁποῖο οἱ Βαβυλώνιοι σεβόντουσαν ὡς θεό.

   Καὶ εἶπε ὁ βασιλιᾶς στὸν Δανιήλ: Μήπως θὰ πεῖς, ὅτι κι αὐτὸς εἶναι χάλκινος; Ἰδού, ζεῖ, τρώει καὶ πίνει. Δὲν μπορεῖς νὰ ἰσχυρισθεῖς, ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι ζωντανὸς θεός. Λοιπὸν προσκύνησέ τον.

   Ἀπάντησε ὁ Δανιήλ: Κύριο τὸν Θεό μου θὰ προσκυνῶ, διότι αὐτὸς εἶναι ζωντανὸς Θεός. Σὺ ὅμως, βασιλεῦ, δός μου τὴν ἄδεια καὶ τὴν ἐξουσία νὰ θανατώσω τὸν δράκοντα καὶ μάλιστα χωρὶς μάχαιρα καὶ ράβδο. Ὁ βασιλιᾶς τοῦ εἶπε: Σοῦ δίδω τὴν ἄδεια.

   Πῆρε τότε ὁ Δανιὴλ πίσσα, λίπος καὶ τρίχες, τὰ ὁποῖα τὰ ἔβρασε. Ἀπὸ αὐτὸ ἔκαμε βώλους καὶ τοὺς ἔδωκε στὸ στόμα τοῦ φιδιοῦ. Ὀταν ἐκεῖνο τοὺς ἔφαγε ἔσκασε. Ὁ Δανιὴλ εἶπε τότε: Αὐτοὶ εἶναι οἱ θεοί, τοὺς ὁποίους λατρεύετε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. ις΄ 19-31)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς.

   πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος

   καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.

   ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΘ΄

(Β΄ Κορ. ια΄ 31 – ιβ΄ 9)

   «Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι.

   ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων,

   καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.

   Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου.

Ἡ Θεία Σκέπη

  

Ἡ Θεία Σκέπη

   Τὴν γιορτὴ τῆς Θείας Σκέπης σὰν ἀνάμνηση θαύματος τῆς Παναγίας, ποὺ θὰ διηγηθοῦμε παρακάτω, τὴν γιόρταζε ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία τὴν 1η Ὀκτωβρίου. Τώρα τὴν γιορτάζει ἐπισημότερα τὴν 28η Ὀκτωβρίου. Γιατὶ καὶ τότε καὶ τώρα στὴν βοήθεια τῆς Παναγίας ὀφείλουμε τὴν σωτηρία τῆς Πατρίδας μας.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νέστωρ

 

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νέστωρ

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁμοῦ Λυαῖον καὶ λύμην τὴν τῆς πλάνης,

Κτείνας ὁ Νέστωρ, τέμνεται διὰ ξίφους.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ ἀποκέρσαν Νέστορα κεδνόν.

   Ὁ ἅγιος Νέστωρ ἦταν πολὺ νέος, στὴν ἡλικία ἐκείνη ποὺ ἀρχίζουν νὰ φυτρώνουν οἱ τρίχες τῶν γενιῶν· ἦταν γλυκὺς στὴν θεωρία, ὡραῖος στὸ κάλλος καὶ γνώριμος τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Δημητρίου. Τοῦτος λοιπόν, βλέποντας ὅτι ὁ βασιλεὺς Μαξιμιανὸς ἔχαιρε καὶ ἀγαποῦσε ἕνα βάρβαρο, ὀνομαζόμενο Λυαῖο, κι ὅτι μεγαλοκαυχόταν γιὰ τὴν ἀνδρεία τοῦ βάρβαρου ἐκείνου, καὶ γιὰ τὶς νίκες ὅσες ἔκανε μὲ ὅσους πάλευε, τοῦτα, λέγω, βλέποντας ὁ μακάριος Νέστωρ, μίσησε αὐτὴ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ Λυαίου. Καὶ βλέποντας καὶ τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἔλαβε θάρρος, ὅτι καὶ μόνον ἂν ἁρματωθεῖ μὲ τὶς εὐχὲς ἐκείνου καὶ πολεμήσει τὸν βάρβαρο Λυαῖο, εἶναι βέβαιο πὼς θὰ τὸν νικήσει.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

   Συνηθίσαμε νὰ θαυμάζουμε τοὺς ἀθλητὲς μὲ τὶς καλλίτερες ἐπιδόσεις καὶ τὰ παγκόσμια ρεκόρ. Τοὺς ἀξίζει κάθε τιμὴ καὶ ἔπαινος.

   Ὅμως ὑπάρχουν καὶ Ἀθλητὲς πνευματικῶν ἀγώνων. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως. Οἱ ἀγωνιστὲς τῆς ἀρετῆς. Εἶναι αὐτοί, ποὺ πάλαιψαν καὶ ἀγωνίστηκαν, ὄχι γιὰ ἕνα ἐπίγειο προσωρινὸ φθαρτὸ ἔπαθλο, ἀλλὰ γιὰ τὸ αἰώνιο καὶ ἀνεκτίμητο στεφάνι τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἀντίπαλο ἄνθρωπο μὲ ἀνθρώπινες δυνάμεις. Ἡ πάλη τους, ὅπως λέγει ὁ Κύριος, δὲν ἦταν πάλη πρὸς «αἷμα καὶ σάρκα», ἀλλὰ πάλη μὲ τὴν δύναμη τοῦ κακοῦ. Τὸν Διάβολο καὶ τὴν συνοδεία του καὶ τὴν πανοπλία του πολέμησαν. Εἶχαν νὰ πατήσουν «ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ». Νὰ ὑποτάξουν καὶ χαλιναγωγήσουν πρῶτα τὸν ἑαυτό τους. Νὰ ἐπιτύχουν πρῶτα αὐτὴ τὴ νίκη, διότι «τὸ νικᾶν αὐτὸς ἑαυτὸν πασῶν νικῶν ἀρίστη». Νὰ ἐπιβληθοῦν ἔπειτα στὸ κακὸ περιβάλλον τῆς ἐποχῆς καὶ τοῦ τόπου τους, καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ τὸ ἐξυψώσουν. Νὰ παρακάμψουν τὰ ἐμπόδια, νὰ ξερριζώσουν ἀγκάθια αἰωνίων παθῶν καὶ κακῶν ἀντιλήψεων, νὰ καλλιεργήσουν τὸ ψυχικὸ ἔδαφος, νὰ σπείρουν τὸν σπόρο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ βλαστήσουν τὰ λουλούδια τῆς Χριστιανικῆς ἀρετῆς. Ἀγῶνες σκληροὶ χρειάστηκαν. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Χριστιανοὶ ὀνομάζονται στὴν Ἁγία Γραφὴ στρατιῶτες Χριστοῦ, ἀγωνιστές, ἀθλητές. Τὸ ἀγωνιστικὸ αὐτὸ πνεῦμα τοῦ χριστιανισμοῦ ἀνέδειξε τὰ ἑκατομμύρια τῶν Μαρτύρων τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας, ποὺ δυὸ ἀπ’ αὐτούς, τὸν Δημήτριο καὶ τὸν Νέστορα, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὲς τὶς ἡμέρες.

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Ἡ βία (σ.σ.: δηλ. ἡ πίεση, ἡ καταβολὴ μέγιστης προσπάθειας), ἡ ἀχώριστη σύντροφος τοῦ Μοναχοῦ, τὰ κάνει ὅλα κατορθωτά, λέγει ἕνας Γέροντας. Ὅποιος τὴν ἀποχωρίζεται δὲν ξέρω ἂν ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει Μοναχός.

   Λένε πὼς ἡ ὁσία Σάρρα ἡ Ἀσκήτρια, ἔμενε σὲ μιὰ σπηλιὰ κοντὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Νείλου καὶ στὸ διάστημα τῶν ἑξῆντα χρόνων ποὺ ἀσκήτευε ἐκεῖ, δὲν πρόλαβε οὔτε μιὰ φορὰ νὰ δεῖ τὸ μεγάλο ποτάμι.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος

 

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Κληθεὶς ἀδελφὸς τοῦ κατακρίτου ξύλῳ,

Θνήσκεις δι’ αὐτόν, παμμάκαρ, κρουσθεὶς ξύλῳ.

Ἐσθλὸν Ἀδελφόθεον τριτάτῃ ξύλῳ εἰκάδι πλῆξαν.

   Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ἔγινε πρῶτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, χειροτονηθεὶς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, καὶ πρῶτος αὐτὸς συνέγραψε τὴν θεία λειτουργία, ἀφοῦ διδάχθηκε τὰ περὶ αὐτῆς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δεσπότη Χριστό· τὴν ὁποία ὕστερα συντομώτερη ἔκαμε ὁ μέγας Βασίλειος, καὶ τὴν λειτουργία τοῦ μεγάλου Βασιλείου πάλι συντομώτερη ἔκαμε ὁ θεῖος Χρυσόστομος διὰ τὴν ἀσθένεια (ἀδυναμία) τῶν ἀκουόντων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. η΄ 27-39)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν.

   ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς.

   παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Κ΄

(Γαλ. α΄ 11-19)

   «Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ᾽ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον·

   οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι᾽ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ᾽ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν,

   καὶ προέκοπτον ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων.

Ὁ ὅσιος καὶ ἰσαπόστολος Ἀβέρκιος ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως ὁ θαυματουργός

 

Ὁ ὅσιος καὶ ἰσαπόστολος Ἀβέρκιος ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως ὁ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν κβ΄ (22α) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,

Θεὸς Θεῷ πρόσεισι, τῷ φύσει θέσει.

Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.

   Ὁ ὅσιος Ἀβέρκιος ἦταν ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως τῆς Φρυγίας Σαλουταρίας κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Ἀντωνίνου ἐν ἔτει ρπς΄ (186)· ἔκαμε πολλὲς ἰατρεῖες καὶ διάφορα θαύματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ τὰ ἀκόλουθα.

   Προσκληθεὶς νὰ πάει στὴν Ρώμη, γιάτρευσε τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως, ἡ ὁποία τὸν καιρὸ ποὺ ἔμελλε νὰ παντρευτεῖ, ἐνοχλήθηκε ἀπὸ πονηρὸ δαιμόνιο. Τούτη λοιπὸν τὴν ἐλευθέρωσε ἀπ’ τὸ πάθος ὁ ἅγιος, κ’ ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο μακριὰ στὸν τόπο, ὅπου πρωτύτερα κατοικοῦσε, ἀφοῦ προηγουμένως αὐτὸ ἀναγκάσθηκε ὑπὸ τοῦ ὁσίου νὰ ὁμολογήσει τὴν κακία του ἐνώπιον πάντων.

Ὁ ὅσιος Ἱλαρίων ὁ μέγας

 

Ὁ ὅσιος Ἱλαρίων ὁ μέγας

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐν δάκρυσι πρὶν καὶ πόνοις σπείρας κάτω,

Ἱλαρίων θέριζε νῦν χαίρων ἄνω.

Ὕστατα Ἱλαρίων κοιμήσατο εἰκάδι πρώτῃ.

   Ὁ ἅγιος Ἱλαρίων ὁ μέγας ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου ἐν ἔτει τλγ΄ (333) γεννημένος καὶ ἀναθρεμένος στὴν πόλη τῶν Γαζαίων¹ ἀπὸ γονεῖς ἄπιστους (εἰδωλολάτρες)· γιὰ τὴν ἀγάπη δὲ τῶν μαθημάτων (γραμμάτων) πῆγε στὴν Ἀλεξάνδρεια, κι ἐκεῖ ἀφοῦ σπούδασε καὶ διδάχθηκε τὴν πίστη στὸν Χριστό, γίνεται μιμητὴς Ἀντωνίου τοῦ μεγάλου καὶ μένει κοντά του γιὰ ἱκανὸ διάστημα. Κι ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, γύρισε στὴν πατρίδα του καὶ διαμοίρασε στοὺς φτωχοὺς ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα.

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ

 

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Γεράσιμος κάλλιστον ἤρατο στέφος,

Ἐκ τῆς ἄνωθεν δεξιᾶς τοῦ Κυρίου.

   Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ἦταν ἀπὸ τὴν περίφημη Πελοπόννησο, καταγόμενος ἀπ’ τὸ χωριὸ τῶν Τρικάλων (τῆς Κορινθίας)· οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Δημήτριος καὶ Καλή, οἱ ὁποῖοι ἐπεκαλοῦνταν Νοταράδες. Ἀφοῦ λοιπὸν γεννήθηκε, δόθηκε στὴν μάθηση τῶν ἱερῶν γραμμάτων, τὰ ὁποῖα κ’ ἔμαθε, ὄντας δεξιᾶς φύσεως (δηλ. ἔξυπνος καὶ εὔπλαστος)· κι ὅταν ἔφθασε σὲ ἡλικία ἀναχώρησε ἀπ’ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν Ζάκυνθο, κι ἀπὸ ἐκεῖ τριγύρισε ὅλη τὴν Ἑλλάδα, καὶ μετὰ πῆγε στὴν Θετταλία· ἔπειτα ἀνέβηκε στὴν Μαύρη θάλασσα, καὶ ἀπ’ ἐκεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ Προποντίδα καὶ Χαλκηδόνα.

   Μετὰ ταῦτα πῆγε στὸ ἅγιον ὄρος τοῦ Ἄθω καὶ σύναξε σὰν μέλισσα ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ ἐνασκουμένους πατέρες τὰ κάλλιστα ἄνθη τῆς ἀρετῆς· κι ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου παροίκησε, καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν τότε πατριάρχη Ἱεροσολύμων Γερμανὸ ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Στὸν πανάγιο Τάφο, ἔγινε Κανδηλάπτης ἕνα χρόνο, ἐνῶ κοντὰ στὸν Πατριάρχη Γερμανό, ὑπηρέτησε χρόνους δώδεκα. Κι ἀφοῦ ἦλθε στὸν Ἰορδάνη ποταμό, πέρασε ἐκεῖ σαράντα ἡμέρες νηστικός, κατὰ μίμηση τοῦ Κυρίου, καὶ μετὰ γύρισε πάλι στὸ Πατριαρχεῖο.

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς

  

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς Ἐμμαοὺς βλέπειν σε κἂν πρὶν εἰργόμην,

(Λουκᾶς λέγει), τρανῶς σε νῦν, Χριστέ, βλέπω.

Ὀγδοάτη δεκάτῃ πέρατος βίου ἔμμορε¹ Λουκᾶς.

   Ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν μεγάλη Ἀντιόχεια, ἦταν ἰατρὸς καὶ ἄριστος γνώστης τῆς ζωγραφικῆς τέχνης. Ἦταν, ἐπίσης, στὸ ἔπακρον γυμνασμένος (σπουδαγμένος) σ’ ὅλη τὴν κοσμικὴ σοφία, καθὼς καὶ πεπαιδευμένος τὴν Ἑβραϊκὴ καὶ τὴν Συριακὴ διάλεκτο. Τοῦτος λοιπόν, ἐνῶ διέτριβε(ζοῦσε) στὴν Θήβα τῆς Βοιωτίας καὶ ἀσκοῦσε τὴν ἰατρική, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλιᾶ Τίτου Κλαυδίου τὸ ἔτος 42 μ.Χ., συνάντησε τὸν ἅγιο ἀπόστολο Παῦλο, καὶ ἀφοῦ πίστεψε στὸν Χριστό, ἀπέβαλε τὴν πατρικὴ πλάνη (τῆς εἰδωλολατρίας). Κι ἀπὸ τότε ἄφησε τὴν γιατρειὰ τῶν σωμάτων καὶ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν γιατρειὰ τῶν ψυχῶν.

Διαλέγοντας τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ…

Διαλέγοντας τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ…

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Τίποτα δὲν εἶναι πιὸ ὀδυνηρὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχει κάποιος τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Αὐτὸ εἶναι πάλη κοσμικῶν διαστάσεων.

 

   Πῶς νὰ βαδίσουμε πρὸς τὸν Θεό; Ὅταν τείνουμε στὸν μοναδικὸ αὐτὸ σκοπό, ὅλα τὰ ἄλλα γίνονται πηγὴ παθημάτων καὶ πόνου. Ὅμως φέρουμε τὸν σταυρὸ αὐτὸ σιωπηλά.

 

Ἅγιον Ὄρος (Ι΄): Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου (BINTEO)

 

Ἅγιον Ὄρος (Ι΄): Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου

(BINTEO)

Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:

Βγῆκε ντυμένος τὴν ἀνθρώπινη φύση

Βγῆκε ντυμένος τὴν ἀνθρώπινη φύση

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ»

(Λουκ. η΄ 3)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Ἡ σπορά

 

   Χωρὶς σπορὰ θερισμὸς δὲν ὑπάρχει. Καὶ χωρὶς τὴν σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ θερισμὸς πνευματικὸς δὲν γίνεται. Χωρὶς σπορὰ ψωμὶ δὲν ζυμώνεται. Καὶ χωρὶς λόγο Θεοῦ ζύμωση τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας δὲν μπορεῖ νὰ συντελεσθεῖ. Χωρὶς τὸν λόγο Θεοῦ ὑπάρχει πεῖνα πνευματική. Σὲ καιρὸ πείνας οἱ ἄνθρωποι τρῶνε ἀκόμη καὶ τὰ φλούδια. Ψάχνουν ἀκόμη καὶ στὰ σκουπίδια. Σήμερα στὸν τόπο μας ἡ κοινωνία θεωρεῖται καταναλωτική, γεμάτη ἀπὸ ὑλικὰ ἀγαθά. Εἶναι ὅμως πεινασμένη πνευματικά. Στερεῖται πνευματικῶν, ὄντως πνευματικῶν ἀγαθῶν. Ἐφ’ ὅσον στὴν μεγάλη τους πλειονοψηφία οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχονται τὴν σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι φυσικὸ νὰ λιμοκτονοῦν πνευματικά, νὰ μὴ γεύονται τὸν Ἄρτο τῆς Ζωῆς. Καὶ ὅσοι δὲν ζοῦν μὲ τὸν Ἄρτο τῆς Ζωῆς, αὐτοὶ ὑποσιτίζονται μὲ τὰ φλούδια τῆς φτηνῆς ἰδεολογίας καὶ συνθηματολογίας, μὲ τὰ σκουπίδια τῆς διαφθορᾶς, μὲ τὰ ὑποπροϊόντα τῆς ἔκφυλης ζωῆς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 5-15)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ.

   καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·

   καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·

   καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό·

   καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)

(Τίτ. γ΄ 8 – 15)

   «Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·

   μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.

   αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,

   εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.

   Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι.

   Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ.

   μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.

   Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ᾽ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.»

«Ταπεινώσου ἐσωτερικῶς…»

«Ταπεινώσου ἐσωτερικῶς…»*

   «Νά λοιπόν σέ τί συνίσταται ἡ ταπείνωση. Θά εἶσαι ταπεινός, ὅταν ἀποδίδης σέ καθένα ὅ,τι πρέπει. Στόν Θεό ὅλη τήν τιμή καί δόξα, γιατί Αὐτός εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν ἀγαθῶν, καί στόν ἑαυτό σου τήν ἀδυναμία καί μηδαμινότητα…»

(σελ. 11)

 

Δὲν ὑπάρχει «ἀδάπανος εὐλάβεια»…

Δὲν ὑπάρχει «ἀδάπανος εὐλάβεια»…

Τοῦ Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ*

   Δυστυχῶς, στὴν ἐποχή μας ἡ ἐλευθερία ταυτίζεται μονομερῶς μὲ τὴν δυνατότητα ἐπιλογῆς. Ὅμως ἡ ἀλήθεια τῆς ἐλευθερίας δὲν κρίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἐπιλέγουμε, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ τί ἐπιλέγουμε. Ἡ πεῖρα τῶν αἰώνων ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ βρῆ ὁλοκλήρωση ὅπου καὶ ὅπως τοῦ ἀρέσει. Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν μεγάλες ὑπηρεσίες στὴν ἀνθρωπότητα, ἦταν ταυτισμένοι μὲ μία κλήση, μὲ τὴν προσφορὰ καὶ τὴν διακονία, μὲ τὴν ἀφιέρωση σὲ ἕνα ὑψηλὸ σκοπό, στὸ Ἀγαθόν. Ὅλοι αὐτοὶ ἔβαλαν τὸ Ἀγαθὸν καὶ ὄχι τὴν αὐτοπραγμάτωση ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς τους.

   Ὁ Χριστὸς μᾶς δωρίζει τὴν ἐλευθερία, τὴν ὁποία καλούμαστε νὰ ζήσουμε ὡς ἀγάπη. Στὴν Ἐκκλησία, ὁ πιστὸς ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἀδιέξοδη κάθειρξη στὰ ἀτομικά του δικαιώματα. Τὸ ἐγὼ εἶναι «πίθος Δαναΐδων», ἀκόρεστο καὶ βουλιμικό. Γι’ αὐτό, ὅ,τι κρατᾶμε γιὰ τὸ «ἀδηφάγο ἐγὼ» εἶναι χαμένο. Ὅ,τι δίνουμε ἁγιάζεται. Ἡ θύρα τῆς ἐλευθερίας ἀνοίγει μόνο πρὸς τὰ ἔξω, εἶναι ἔξοδος ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Αὐτὴ ἡ ἐλευθερία, τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀπαιτεῖ προσωπικὴ δέσμευση, προσπάθεια, ἀγῶνα, ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονή. Δὲν ὑπάρχει «ἀδάπανος εὐλάβεια».

* Ἕνα ὑπέροχο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Συνέδριο Νεολαίας τοῦ Πατριαρχείου στὴν Τουρκία (1η Σεπτεμβρίου 2022).

«Πορεία πρὸς τὴν θέωση ὄχι θεολογικὴ καταγραφὴ τῆς πορείας…»

«Πορεία πρὸς τὴν θέωση ὄχι θεολογικὴ καταγραφὴ τῆς πορείας…»

Τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου

 π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου*

   Ὁ ἡσυχαστικὸς τρόπος ζωῆς εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξία, διότι τὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεὸν δίδονται «Νηστείᾳ, Ἀγρυπνίᾳ, Προσευχῇ».

   Ἔτσι ὁ ἡσυχασμὸς εἶναι πορεία πρὸς τὴν θέωση ὄχι θεολογικὴ καταγραφὴ τῆς πορείας.

   Εἶναι ἡ ἀσκητικὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ καὶ ἡ συνεχὴς μετάνοια γιὰ ὅλους, ὄχι μόνο γιὰ τοὺς μοναχούς.

* Ἀπὸ τὴν εἰσήγησή του στὸ Διεθνὲς Συνέδριο γιὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ 13-15 Νοεμβρίου 1998 στὴν Ἀθήνα (Πολεμικὸ Μουσεῖο).

Ἡ ἁγία μάρτυς Δομνίνα

 

Ἡ ἁγία μάρτυς Δομνίνα

Ἑορτάζει τὴν ιβ΄ (12η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Μέλη Δομνίνα καί περ ἐξαρθρουμένη,

Οὐκ ἦν ἀληθῆ πίστιν ἐξαρνουμένη.

   Ἡ ἁγία Δομνίνα ζοῦσε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει υπς΄ (286), καὶ ἀφοῦ παρουσιάσθηκε στὸν ἡγεμόνα τῆς πόλης τῶν Ἀναζαρβέων, ποὺ λεγόταν Λυσίας, ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Γι’ αὐτό, πρώτα τὴν ἔδειραν μὲ ὠμὰ βούνευρα καὶ κατέκαυσαν τὰ πόδια της μὲ πυρωμένα σίδερα· ἔπειτα, συντρίβουν τὰ κόκκαλά της μὲ ραβδιά· καὶ βγάζουν τοὺς ἁρμοὺς τῶν μελῶν της, καὶ τὴν ρίχνουν στὴν φυλακή· καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ἡ μακαρία παρέδωκε τὴν ψυχή της στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ταῖς Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 1ος, σελ. 334. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος

 

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος

Ἑορτάζουν τὴν ιβ΄ (12η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ξίφει Τάραχος, Ἀνδρόνικος καὶ Πρόβος,

Ἤραντο νίκην, γῆς προβάντες ταράχου.

Τμήθη δωδεκάτῃ Πρόβος, Ἀνδρόνικος, Τάραχός τε.

   Οἱ ἅγιοι Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος ὑπήρχαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνος Φλαβιανοῦ ἐν ἔτει σϟς΄ (296). Καὶ ὁ μὲν Τάραχος ἦταν γηραλέος κατὰ τὴν ἡλικία, ρωμαῖος κατὰ τὸ γένος, καὶ κατὰ τὸ ἐπάγγελμα στρατιώτης, ὁ δὲ Πρόβος καταγόταν ἀπὸ τὴν Σίδη τῆς Παμφυλίας, ὁ δὲ Ἀνδρόνικος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔφεσο τῆς Ἰωνίας.

Οἱ ἁγίες μάρτυρες Ζηναῒς καὶ Φιλονίλλα

 

Οἱ ἁγίες μάρτυρες Ζηναῒς καὶ Φιλονίλλα

Ἑορτάζουν τὴν ια΄ (11η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰρηνικῶς ὕπνωσαν εἰρήνης φίλαι,

Ἡ Φιλονίλλα Ζηναΐς τε αἱ δύο.

   Οἱ ἁγίες αὐτὲς αὐταδέλφες γυναῖκες κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας, καὶ ἦσαν συγγενεῖς τοῦ ἀποστόλου Παύλου· ἀφοῦ ἄφησαν τὴν πατρίδα τους καὶ ἀρνήθηκαν τὰ ὑπάρχοντά τους, μεταχειρίζονταν φαινομενικὰ τὴν ἰατρικὴ τέχνη, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἔκαμαν ἔργο ἀποστολικὸ κηρύττοντας τὸν Χριστό. Πῆγαν λοιπὸν στὴν πόλη Δημητριάδα, καὶ ἀφοῦ μπῆκαν μέσα σ’ ἕνα σπήλαιο νήστευαν καὶ ἀγρυπνοῦσαν καὶ γιάτρευαν πᾶσα ἀσθένεια πολυχρόνια καὶ πᾶσα μαλακία, δηλαδὴ ἀρρώστια ὀλιγοχρόνια. Ἐνεργοῦσαν δὲ καὶ ἄλλα διάφορα θαύματα. Κ’ ἔτσι διαλάμποντας μὲ ζωὴ ἐνάρετη, μὲ λόγο εὐαγγελικὸ καὶ μὲ θαύματα, καὶ πολλοὺς ἀπίστους ἐπιστρέφοντας στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἐν εἰρήνῃ πρὸς τὸν Κύριο ἐξεδήμησαν.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 1ος, σελ. 328. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος ἕνας ἐκ τῶν ἑπτὰ Διακόνων

 

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος ἕνας ἐκ τῶν ἑπτὰ Διακόνων

Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὧν περ διηκόνησας ἐν γῇ πραγμάτων,

Ἐν οὐρανοῖς, Φίλιππε, μισθὸν λαμβάνεις.

Λειτουργὸς λάβε μισθὸν ἐν ἑνδεκάτῃ γε Φίλιππος.

   Ὁ ἅγιος Φίλιππος ἦταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης, εἶχε τέσσαρες θυγατέρες προφητεύουσες –ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἦταν ἡ Ἑρμιόνη καὶ ἡ Εὐτυχία, καὶ βλέπε στὴν δ΄ (4η) τοῦ Σεπτεμβρίου κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζονται– καθὼς περὶ τούτου ἀναφέρει ὁ θεῖος Λουκᾶς σὲ διάφορα μέρη τῶν Πράξεων, καὶ τὸν ὀνομάζει Εὐαγγελιστή, λέγοντας· «Τῇ δὲ ἐπαύριον ἐξελθόντες ἤλθομεν εἰς Καισάρειαν, καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν οἶκον Φιλίππου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ὄντος ἐκ τῶν ἑπτά, ἐμείναμεν παρ’ αὐτῷ. τούτῳ δὲ ἦσαν θυγατέρες παρθένοι τέσσαρες προφητεύουσαι»¹.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ζ΄ 11 – 16)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς.

   ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ.

   καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε·

   καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.

   καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.

   ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ΄

(Β΄ Κορ. ς΄ 16 – ζ΄ 1)

   Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.

   διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,

   καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

   Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.»