Ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἄσωτος εἴ τις, ὡς ἐγώ, θαρρῶν ἴθι·

θείου γὰρ οἴκτου πᾶσιν ἤνοικται θύρα.

   Τὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου οἱ θεῖοι Πατέρες διέταξαν νὰ ἀναγινώσκεται, ὕστερα ἀπὸ ἐκείνη τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, γιὰ τὴν ἑξῆς αἰτία:

   Ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ἀπ’ τὴν νεώτερη ἡλικία τους, δοσμένοι σὲ ἀσωτίες, σὲ μέθες καὶ ἀσέλγειες καὶ πέφτοντας σὲ βυθὸ κακῶν, ἔρχονται σὲ ἀπόγνωση, ἡ ὁποία, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, εἶναι γέννημα τῆς ἀλαζονείας, καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν αἰτία δὲν θέλουν παντελῶς νὰ δοθοῦν σ’ ἐπιμέλεια ἀρετῆς, ἀλλὰ μάλιστα καὶ πέφτουν στὰ ἴδια καὶ χειρότερα, στοχαζόμενοι τάχα πὼς γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι ἔλεος.

Ὅσιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης. (BINTEO)

Ὅσιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης.

 

  

Ἔχει τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ

Ἔχει τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ

Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

   Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἀγάπη (τὸν Χριστό), καὶ βουβὸς νὰ εἶναι, μπορεῖ νὰ συνεννοηθεῖ μὲ ὅλα τὰ δισεκατομμύρια τῶν λαῶν καὶ μὲ τὴν κάθε ἡλικία ἀκόμη τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔχει καὶ αὐτὴ τὴν δική της γλώσσα.

   Ἡ ἀγάπη μὲ τὸν πόνο πρὸς τοὺς συνανθρώπους ἔχει τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀλλοιώνει ψυχὲς βαρβάρων, ἡμερεύει ἄγρια θηρία, καὶ τὸν πλησιάζουν σὰν ἀρνιά.

Τὸ Τριώδιο

Τὸ Τριώδιο

   Τὴν παλιὰ ἐποχὴ στὰ Φρούρια καὶ στὰ στρατόπεδα ἀκουγότανε στὴν σιωπὴ καὶ σκοτεινιὰ τῆς νύχτας, κάθε τόσο, ἡ φωνή: «Φύλακες γρηγορεῖτε». Φύλαγαν νυχτερινὲς σκοπιὲς οἱ στρατιῶτες. Ὅμως, δὲν ἦταν ἀπίθανο ἕναν ἀπ’ αὐτούς, νὰ τὸν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος κι ἔτσι τὸ στρατόπεδο νὰ ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν. Κάθε στιγμὴ ἔπρεπε νὰ εἶναι βέβαιοι, ὅτι οἱ σκοποὶ εἶναι στὶς θέσεις τους. Φώναζε, λοιπόν, ὁ πρῶτος «Φύλακες γρηγορεῖτε» κι ἔπρεπε ὁ δεύτερος κατὰ σειρὰν νὰ φωνάξει κι αὐτὸς τὰ ἴδια λόγια, ἔπειτα ὁ τρίτος, ὁ τέταρτος μέχρι νὰ ἔρθει πάλι ἡ σειρὰ τοῦ πρώτου.

Ἡ διάθεσή σας ὁλουνῶν φαίνεται…

Ἡ διάθεσή σας ὁλουνῶν φαίνεται…

   …Κι᾿ ἑνωθήκετε ὅλοι μὲ τοὺς παντίδους κι᾿ ἀφανίσετε τὴν πατρίδα ἀπὸ ἠθικὴ καὶ ἀπὸ ἀρετὴ καὶ πατριωτισμόν. Δὲν πάγει ἡ πατρὶς ὀμπρὸς μὲ τὸν πατριωτισμὸν καὶ ἠθικὴ τὴν δική σας, πᾶνε τὰ ξένα σας ὄργανα.

   Δὲν σᾶς ἄρεσε ὁ Ὑψηλάντης· βέβαια δὲν εἶχε τὴν δική σας ἀρετή· ὅτι θυσιάσαν οἱ Ὑψηλάντες πρῶτα ζωή, πλούτη· καὶ θυμῶνται Θεόν, πατρίδα καὶ θρησκεία. Καὶ δι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι καλός.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Τί πρέπει νὰ κάνω Ἀββᾶ, γιὰ νὰ κερδίσω τὸν Παράδεισο; ρώτησε κάποιος νέος τὸν ὅσιο Ποιμένα.

   — Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, ὅταν ἐγκαταστάθηκε στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας ἀγόρασε γιὰ τὸν ἑαυτό του μνῆμα καὶ μ᾿ αὐτὸ κληρονόμησε τὴ γῆ.

   — Τί σημασία ἔχει τὸ μνῆμα; ζήτησε νὰ μάθει ὁ Ἀδελφός.

   — Τόπος πένθους καὶ δακρύων, ἐξήγησε ὁ Ὅσιος.

Ἡ ἁμαρτωλός…

Ἡ  ἁμαρτωλός…

   Μᾶς διηγήθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ μεγάλους Πατέρες τῆς ἐρήμου, ὅτι κάποια γυναῖκα πλούσια, πῆγε σ᾿ ἕνα γέροντα κ᾿ ἐνάρετο Πνευματικὸ γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ πεῖ τὶς ἁμαρτίες της, διότι ἦσαν πολλές, μεγάλες καὶ θανάσιμες. Καθὼς ἐπέστρεφε, εἶδε στὸν δρόμο κάποιον γέροντα πεσμένο χάμω, ἀσθενή, κακότυχο καὶ λωβιάρη, ποὺ ἦταν Μοναχὸς ἐντελῶς ἀφρόντιστος, καὶ τοῦ λέει:

Τὰ ἄστρα

ΑΣΤΡΙΚΟ ΝΕΦΕΛΩΜΑ

Τὰ ἄστρα

 

Τ’ ἄστρα ποὺ μέσ’ στὴ σκοτεινιὰ ψηλὰ λαμποκοπᾶνε

σὰν νἂν τὰ μάτια τ’ Οὐρανοῦ ποὺ πάνω μου κυττᾶνε.

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973. σελ 43.)

ΕΥΧΗ Εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πάνυ κατανυκτικὴ καὶ ἱκετήριος.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πάνυ κατανυκτικὴ καὶ ἱκετήριος.*

Τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.¹

Ὁ οὖν καθ᾿ ἑσπέραν λέγων αὐτὴν μετὰ κατανύξεως, εἰ ἐπέλθοι ἐπ᾿ αὐτὸν ἡ φοβερὰ

ὥρα τοῦ θανάτου ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ, λυτροῦται τῆς κολάσεως, ἐλέει Θεοῦ.

   Εὔσπλαγχνε καὶ πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· ἐλέησόν με πρὸ τῆς ἐμῆς τελευτῆς· οἶδα γὰρ ὅτι φρικτὸν καὶ φοβερὸν ἀναμένει με δικαστήριον ἐνώπιον πάσης τῆς κτίσεως, ὅτε καὶ τῶν ἐναγῶν καὶ παμβεβήλων μου πράξεων ἁπασῶν φανέρωσις γίνεται· ἀσύγγνωστα γὰρ ὡς ἀληθῶς καὶ ἀνάξια ὑπάρχουσι συγχωρήσεως, ὡς ὑπερβαίνοντα τῷ πλήθει ψάμμον θαλάσσιον. Διὰ τοῦτο καὶ οὐ τολμῶ τὴν αἴτησιν τῆς ἀφέσεως τούτων ποιήσασθαι, Δέσποτα, ὅτι πλεῖον πάντων ἀνθρώπων εἰς σὲ ἐπλημμέλησα· ὅτι ὑπὲρ τὸν ἄσωτον ἀσώτως ἐβίωσα· ὅτι ὑπὲρ τὸν μυρία τάλαντα χρεωφειλέτης σου γέγονα· ὅτι ὑπὲρ τὸν Τελώνην κακῶς ἐτελώνησα· ὅτι ὑπὲρ τὸν Λῃστὴν ἐμαυτὸν ἐθανάτωσα· ὅτι ὑπὲρ τὴν Πόρνην ἐγὼ ὁ φιλόπορνος ἔπραξα· ὅτι ὑπὲρ τοὺς Νινευΐτας ἀμετανόητα ἐπλημμέλησα· ὅτι ὑπὲρ τὸν Μανασσῆν, «ὑπερῇραν τὴν κεφαλήν μου αἱ ἀνομίαι μου, καὶ ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ᾿ ἐμέ· καὶ ἐταλαιπώρησα, καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους». Ὅτι τὸ Πνεῦμα σου τὸ ἅγιον ἐλύπησα· ὅτι τῶν ἐντολῶν σου παρήκουσα· ὅτι τὸν πλοῦτον σου διεσκόρπισα· ὅτι τὴν χάριν σου ἐβεβήλωσα· ὅτι τὸν ἀρραβῶνα, ὃν μοὶ δέδωκας, ἐν ἀνομίαις ἀνήλωσα· ὅτι τὸ τίμιον κατ᾿ εἰκόνα σου, τὴν ψυχήν μου ἐμόλυνα· ὅτι τὸν χρόνον, ὅν μοι δέδωκας εἰς μετάνοιαν, μετὰ τῶν ἐχθρῶν σου ἐβίωσα· ὅτι οὐδεμίαν ἐντολήν σου ἐφύλαξα· ὅτι τὸν χιτῶνα μου κατερρύπωσα, ὅν με ἐνέδυσας· ὅτι τοῦ ὀρθοῦ λόγου τὴν λαμπάδα ἀπέσβεσα· ὅτι τὸ πρόσωπόν μου ὃ ἐφαίδρυνας, ἐν ἁμαρτίαις ἠχρείωσα· ὅτι τοὺς ὀφθαλμούς μου, οὓς ἐφώτισας, ἑκουσίως ἐτύφλωσα· ὅτι τὰ χείλη μου, ἅπερ πολλάκις τοῖς θείοις σου μυστηρίοις ἡγίασας, αἰσχύνας ἐμόλυνα.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Φαρισαΐζων, ἱεροῦ μακρὰν γίνου·

Χριστὸς γὰρ ἔνδον, ᾧ ταπεινοὶ δεκτέοι.

 

Εἰς τὸ Τριώδιον 

Ὁ δημιουργὸς τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω,

τρισάγιον μὲν ὕμνον ἐκ τῶν ἀγγέλων,

τριῴδιον δὲ καὶ παρ᾿ ἀνθρώπων δέχου.

   Σήμερα, σὺν Θεῷ, δηλαδὴ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, κάνουμε ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου· τὸ ὁποῖο πολλοὶ ἀπ’ τοὺς θεοφόρους Πατέρες μας, ποὺ κατεῖχαν τὴν τέχνη τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καὶ ὑμνογραφίας, μ᾿ ἐξαίρετο τρόπο καὶ καθὼς ἔπρεπε, κινούμενοι ἀπ’ τὸ πανάγιο Πνεῦμα ἐμελούργησαν (συνέθεσαν).

   Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους ἐπινόησε τὸ Τριώδιο, καὶ τὶς τρεῖς ᾠδές, ὁ μέγας ποιητὴς Κοσμᾶς, στὴν ἁγία καὶ μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, κάνοντας τὴν ἀκροστιχίδα τῶν τροπαρίων του, τήν ὀνομασία τῆς κάθε μιᾶς ἡμέρας. Ἀπὸ τοῦτο καὶ οἱ ὑπόλοιποι θεῖοι Πατέρες, καὶ περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἄλλους ὁ Θεόδωρος καὶ ὁ Ἰωσὴφ οἱ Στουδῖτες, κατὰ μίμηση ἐκείνου τοῦ θείου Κοσμᾶ, ἔκαμαν κι᾿ αὐτοὶ Τριώδια, στὶς ἄλλες ἕξι ἑβδομάδες τῆς Τεσσαρακοστῆς, τὰ ὁποῖα καὶ παρέδωσαν ἀμέσως στὸ δικό τους Μοναστῆρι, ἤτοι τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου.

Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου «Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι…»

Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου «Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι…»

Τὸ Δοξαστικὸ τῶν Αἴνων τῆς Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου «Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι…» σὲ μιὰ ὑπέροχη ἀπόδοση-ἐκτέλεση ἀπ’ τὸν ἀείμνηστο Πρωτοψάλτη Ματθαῖο Τσαμκιράνη, σὲ διασκευὴ Μέλους τοῦ ἀειμνήστου Ἄρχοντος Πρωτοψάλτου τῆς ΜΤΧΕ Θρασυβούλου Στανίτσα:

Μὴ ζητῆς ἄλλο, μόνον ἀγάπην…

Μὴ ζητῆς ἄλλο, μόνον ἀγάπην…

Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής  

   Καὶ ὅταν ἀκούης τὸν Ἀπόστολον Παῦλον νὰ λέγη·

   «Τίς δύναταί με χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης;» δὲν τὸ λέγει ὁ Παῦλος, ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ Ἀγάπη φωνάζει πρὸς τὴν Ἀγάπην ἐν τῷ σκεύει τοῦ Παύλου.

   Δι᾿ αὐτό, «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει, καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι». Καὶ ὅπου πέσει αὐτὴ ἡ ἀγάπη καίει καὶ δὲν καταφλέγει. Διψᾶ, μὰ ἡ δίψα δὲν σβήνει. Φλέγεται ἡ καρδία ἀπὸ ἀγάπην, φωνάζει·

Ἐγὼ ἔκανα ὅ,τι μοῦ εἶπε!

Ἐγὼ ἔκανα ὅ,τι μοῦ εἶπε!

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη).

   Κάποιος στὴν Κατοχὴ ἀρρώστησε βαριά. Οἱ δικοί του ἔφεραν γιατροὺς ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ κατάστασή του κάθε μέρα καὶ χειροτέρευε. Ὁ Γέροντας, ποὺ βρίσκονταν τότε στὴν Δράμα, τὸν γνώριζε, τὸν λυπόταν καὶ προσευχόταν γι᾿ αὐτόν.

   Μιὰ μέρα, ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ ἄρρωστος βρίσκονταν στὶς τελευταῖες του στιγμές, πῆρε τὴν μάνα Ἀργυρὼ καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Ρώτησε τοὺς δικούς του πῶς πάει καὶ ἀφοῦ ἔμαθε ὅτι τελειώνει, μπῆκε στὸ δωμάτιό του. Εἶδε τὸν ἄρρωστο χλωμό, ἀναίσθητο καὶ μόλις ἀκουγόταν ἡ ἀναπνοή του. Τὸν πλησίασε, τὸν κοίταξε λίγο, τὸν ἔπιασε τὰ ροῦχα του ἀπὸ τὸ στῆθος, τὸν κούνησε δυνατά, τὸν χτύπησε δυὸ φορὲς μὲ τὸ χέρι του καὶ τοῦ εἶπε:

Τὰ «Τυπικά»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ

Τὰ «Τυπικά»

Τὰ «Τυπικὰ» ἀπ’ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας:

Ἱερὰ Μονὴ Καρακάλλου

Νὰ ὑπηρετήσετε τοὺς ἄλλους μὲ ἀγάπη…

Νὰ ὑπηρετήσετε τοὺς ἄλλους μὲ ἀγάπη…

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Τί ζητῶ ἄραγε, ὅταν κρίνω τὸν ἀδελφό μου;

   Ἐφόσον δὲν τὸν βλέπω, ὅπως τὸν βλέπει ὁ Κύριος, τὸ πᾶν θὰ εἶναι λανθασμένο.

   Ἀρχίστε μὲ αὐτὴν τὴν προσευχή, μὲ τὴν σκέψη νὰ εἶστε ὑπάκουοι, νὰ μὴ κρίνετε τοὺς ἀδελφούς σας.

Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ…

Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ…

 

«Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῶ.

Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν·

ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν.

Καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοὶ καὶ ἁγνίσατε καρδίας δίψυχοι.»

(Ἰακ. δ΄ 7,8)

Ὑποταχθεῖτε μὲ ταπείνωση στὸν Θεό.

Ἀντισταθεῖτε στὸν διάβολο καὶ θὰ φύγει ἀπὸ σᾶς νικημένος· πλησιάστε κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ πλησιάσει κοντὰ σὲ σᾶς.

Ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι, καθαρῖστε τὰ χέρια σας ἀπὸ κάθε ἁμαρτωλὴ κι ἔνοχη πράξη, καὶ ἐξαγνῖστε τὶς καρδιές σας ἐσεῖς οἱ δίγνωμοι καὶ δίψυχοι.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Καθὼς προσευχόταν μιὰ Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία τῆς σκήτης ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός, ἔβγαλε βαθὺ ἀναστεναγμό. Ὅταν ὅμως ἀντελήφθηκε πὼς τὸν ἄκουσε ὁ ἀδελφός, ποὺ στεκόταν πίσω του, γύρισε καὶ τοῦ ἔβαλε ταπεινὰ μετάνοια.

   — Συγχώρησέ με, ἀδελφέ, τοῦ εἶπε, εἶμαι ἀκόμη ἀκατήχητος.

   Ἀρρώστησε κι ὁ ἀββᾶς Λογγίνος κάποτε καὶ θαύμασαν οἱ ἀδελφοὶ τὴν ὑπομονή του καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο παιδαγωγοῦσε τὸν ἑαυτό του.

   Βασανίσου καὶ πέθανε, Λογγίνε, ἔλεγε, ἀλλὰ μὴ τολμήσεις νὰ ζητήσεις φαγητὸ πρὶν ἀπὸ τὴν ὁρισμένη ὥρα, γιατὶ δὲν θὰ σοῦ δώσω νὰ φᾶς ὅλη τὴν ἡμέρα.

Μοναχὸς σημαίνει…

Μοναχὸς σημαίνει…

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Μοναχὸς κυρίως σημαίνει, ἀμετεώριστος ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς καὶ σωματικὲς αἰσθήσεις ἀκινητοποιημένες.

   Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ προκαλεῖ ἐναντίον του τοὺς δαίμονες σὰν ἄγρια θηρία, καὶ ποὺ ἀναγκάζοντάς τους νὰ ἀπομακρύνωνται ἀπὸ κοντά του, τοὺς παροξύνει.

Ἅγιον Ὄρος (Δ΄): Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος (BINTEO)

Ἅγιον Ὄρος (Δ΄): Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος

(BINTEO)

 

 

Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ, ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

Τὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων στὰ Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ, ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

Τοῦ μακαριστοῦ ἁγιορείτου

Ἱερομ. Δανιήλ Δανιηλίδη*

Ὅστις τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ,

σαὐτὸν θὰ ἀποκτήσῃ,

οὗτος θὰ γίνῃ ἱκανός,

τὸ πᾶν νὰ κατακτήσῃ.

Γιατὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

χαρίζει σωφροσύνην·

χαρίζ᾿ ἀνδρείαν, σύνεσιν

καὶ μετριοφροσύνην.

«Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ…»

 

«Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ…»

   Τὸ «Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ…» ἀπ’ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας:

Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου

 

 

 

Ὅποιος ἀγαπᾶ εἰλικρινὰ δὲν κατακρίνει

Ὅποιος ἀγαπᾶ εἰλικρινὰ δὲν κατακρίνει

Ὁσίου Γέροντος Εὐμενίου (Σαριδάκη)

   Ὅποιος ἀγαπᾶ εἰλικρινὰ δὲν κατακρίνει, δὲν σιχαίνεται, δὲν μισεῖ οὔτε πιστὸ οὔτε ἄπιστο, οὔτε λευκὸ οὔτε μαῦρο, οὔτε δίκαιο οὔτε ἄδικο, καὶ ἔχει τὸν ἑαυτό του χειρότερο ἀπ᾿ ὅλους.

Ζηλοτυπία γιὰ λογαριασμὸ ἄλλου

Ζηλοτυπία γιὰ λογαριασμὸ ἄλλου

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Μετὰ ταῦτα ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ εἰς τὴν Ἰουδαίαν γῆν, καὶ ἐκεῖ διέτριβε μετ΄ αὐτῶν καὶ ἐβάπτιζεν. ἦν δὲ καὶ Ἰωάννης βαπτίζων ἐν Αἰνὼν ἐγγὺς τοῦ Σαλείμ, ὅτι ὕδατα πολλὰ ἦν ἐκεῖ, καὶ παρεγίνοντο καὶ ἐβαπτίζοντο· οὔπω γὰρ ἦν βεβλημένος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ Ἰωάννης. Ἐγένετο οὖν ζήτησις ἐκ τῶν μαθητῶν Ἰωάννου μετὰ Ἰουδαίου περὶ καθαρισμοῦ. καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰωάννην καὶ εἶπον αὐτῷ· ῥαββί, ὃς ἦν μετὰ σοῦ πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ᾧ σὺ μεμαρτύρηκας, ἴδε οὗτος βαπτίζει καὶ πάντες ἔρχονται πρὸς αὐτόν. ἀπεκρίθη Ἰωάννης καὶ εἶπεν· οὐ δύναται ἄνθρωπος λαμβάνειν οὐδέν, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ. αὐτοὶ ὑμεῖς μοι μαρτυρεῖτε ὅτι εἶπον· οὐκ εἰμὶ ἐγὼ ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὅτι ἀπεσταλμένος εἰμὶ ἔμπροσθεν ἐκείνου. ὁ ἔχων τὴν νύμφην νυμφίος ἐστίν· ὁ δὲ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἑστηκὼς καὶ ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾷ χαίρει διὰ τὴν φωνὴν τοῦ νυμφίου. αὕτη οὖν ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ πεπλήρωται. ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι. Ὁ ἄνωθεν ἐρχόμενος ἐπάνω πάντων ἐστίν. ὁ ὢν ἐκ τῆς γῆς ἐκ τῆς γῆς ἐστι καὶ ἐκ τῆς γῆς λαλεῖ· ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐρχόμενος ἐπάνω πάντων ἐστίν, καὶ ὃ ἑώρακε καὶ ἤκουσε, τοῦτο μαρτυρεῖ, καὶ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ οὐδεὶς λαμβάνει. ὁ λαβὼν αὐτοῦ τὴν μαρτυρίαν ἐσφράγισεν ὅτι ὁ Θεὸς ἀληθής ἐστιν. ὃν γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός, τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ· οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα. ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ τὸν υἱόν καὶ πάντα δέδωκεν ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν.»

 (Ἰωάν. γ΄ 22-36)

   Ποικίλες ὄψεις ἡ ἀρετὴ ποικίλες καὶ ἡ κακία. Στὴν περικοπὴ τούτη ὑπάρχουν νέες ὄψεις αὐτῆς καὶ σπουδαῖα φάρμακα. Νὰ δοῦμε ἀμφότερα μὲ βάση τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ καὶ τὴν ζωή μας. Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπή. Σὲ αὐτὴ δύο γραμμὲς ὑπάρχουν: Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου ποὺ ζηλοτυποῦν γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ὁ διδάσκαλός τους Πρόδρομος ποὺ θεράπευσε αὐτὴ τὴν ζηλοτυπία. Ἂς δοῦμε αὐτὰ καὶ τὸν ἑαυτό μας.

   α΄) Ἡ ζηλοτυπία τῶν μαθητῶν. Αὐτὴ συνίσταται σὲ δύο πράγματα καὶ αὐτὰ ἀντίθετα μεταξύ τους. Τοῦτοι ἐξογκώνουν τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου καὶ Τὸν περιφρονοῦν. Καὶ τὸ μὲν πρῶτο φαίνεται διὰ τοῦ «πάντες ἔρχονται πρὸς Αὐτόν». Αὐτὸ εἶναι ὑπερβολὴ ἀπὸ ζηλοτυπία. Τὸ δεύτερο «ᾧ σὺ μεμαρτύρηκας, ἴδε οὗτος βαπτίζει». Σὰν νὰ τοῦ ἔλεγαν: Ὁ ὑποδεέστερός σου, τὸν ὁποῖο ἐσὺ ἀνέδειξες, ἰδού, τολμᾶ καὶ σφετερίζεται τὸ ἔργο σου. Ὑπὸ τὶς δύο αὐτὲς μυλόπετρες ἀλεθόμενοι, -τῆς ἐξογκώσεως τῶν ἐπιτυχιῶν τοῦ φθονουμένου καὶ τῆς περιφρονήσεως αὐτοῦ-, ὅπως ὅλοι οἱ ζηλότυποι, καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου ὑποφέρουν. Στὴν περίσταση αὐτὴ φαίνεται καὶ ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Διδασκάλου τους.

Ἀσθενὴς μὲ AIDS θεραπεύθηκε μὲ τὴν Θεία Μετάληψη

Ἀσθενὴς μὲ AIDS θεραπεύθηκε μὲ τὴν Θεία Μετάληψη

 

Παρακολουθῆστε τὴν μαρτυρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κένυας κ. Μακαρίου:

 

 

Ἂν ἦταν νὰ διαλέξεις…

Ἂν ἦταν νὰ διαλέξεις…

Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος*

   Χίλια χρόνια τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἂν συγκριθοῦν μὲ τὸν ἄφθαρτο καὶ αἰώνιο κόσμο, εἶναι σὰν ἕνας κόκκος ἄμμου ποὺ παίρνει κανεὶς ἀπὸ τὴν θάλασσα.

   Σκέψου τώρα ὡς ἑξῆς: Ἔστω ὅτι μπορεῖς νὰ γίνεις μοναδικὸς βασιλιᾶς σ’ ὅλη τὴν γῆ καὶ νὰ ἐξουσιάζεις μόνος σου ὅλους τοὺς θησαυροὺς τῆς οἰκουμένης. Ἂς ποῦμε ἀκόμη ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς βασιλείας σου συμπίπτει μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὸ τέρμα της μὲ τὴν συντέλεια, ὅταν αὐτὰ τὰ ὁρατὰ καὶ ὅλος ὁ κόσμος θὰ ἀλλάξουν καὶ θὰ μεταποιηθοῦν.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Παντοβασίλισσαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Παντοβασίλισσαν Θεοτόκον.

Καλλίστου Μοναχοῦ.

   Φιλάνθρωπε, φιλάγαθε, φιλεύσπλαγχνε, Παρθενομῆτορ, Θεόνυμφε Δέσποινα καὶ Κυρία, ὁρατῆς τε καὶ νοουμένης κτίσεως πάσης, ὡς τὸν Ποιητὴν τούτων καὶ Δεσπότην ἀφράστως γεννήσασα, καὶ παρρησίαν διὰ τοῦτο ἀνείκαστον πρὸς αὐτὸν ἔχουσα. Ἐπίβλεψον εὐμενῶς ἐπ’ ἐμὲ τὸν ταλαίπωρον καὶ ἀνάξιον δοῦλον σου, τὸν ἀεὶ ἐν ἀμελείᾳ καὶ ραθυμίᾳ βιοῦντα, καὶ ταῖς ἡδοναῖς δελεαζόμενον καὶ κατασπιλούμενον, καὶ διὰ παντὸς μέλους μολυνόμενον· δι’ ὁράσεως, δι’ ἀκοῆς, διὰ γλώττης, δι’ ἀφῆς, δι’ ὀσφρήσεως, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, ὅλως ὅλον ὁμοῦ ἁμαρτίαν γενόμενον, καὶ μηδὲν ὑγιὲς ὑπόλοιπον ἔχοντα. Ἅπαξ γὰρ ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας νικηθείς, ἄγομαι πρὸς ὅπερ ἂν αὕτη βούληται· λοιπόν, μεγάλης μοι βοηθείας χρεία, ἣ οὐκ ἔστιν ἐν πάσῃ τῇ κτίσει, πλὴν σοῦ τῆς Παντοδυνάμου.

Γιὰ τὴ ζωὴ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ θυσιάζεται ἡ ἐλευθερία!

Γιὰ τὴ ζωὴ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ θυσιάζεται ἡ ἐλευθερία!

 

   Γιὰ τὴν ἐλευθερία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ θυσιάζεις τὴν ζωή σου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ζωὴ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ θυσιάζεται ἡ ἐλευθερία.

   Μὲ τὴν ἐλευθερία εἶναι συνδεδεμένη ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου.

Νικολάϊ Μπερντιάεφ*

* Ὁ Ρῶσος φιλόσοφος Νικολάϊ Ἀλεξάντροβιτς Μπερνιάεφ γεννήθηκε τὸ 1874 στὸ Κίεβο ἀπὸ παλιὰ ἀριστοκρατικὴ οἰκογένεια. Σπούδασε στὴ Στρατιωτικὴ Ἀκαδημία κ’ ἔπειτα στὴ Νομικὴ Σχολή. Ἂν καὶ μαρξιστὴς ἀπὸ τὰ φοιτητικά του χρόνια, ἐντούτοις ἀποστασιοποιήθηκε ἀπ’ τὸν μαρξιστικὸ ἀθεϊσμὸ καὶ ὑλισμό. Ἡ γνωριμία του μὲ τὸν Σέργιο Μπουλγκάκοφ καθίσταται σημαντικὴ γιὰ τὴν μετέπειτα πνευματική του πορεία ἀφοῦ δι’ αὐτοῦ γνώρισε τὴν ἀσκητικὴ καὶ μυστικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὸ 1922 καταδικάζεται σὲ ἰσόβια ἐξορία. Πέθανε στὸ Κλαμὰρ τῆς Γαλλίας τὸ 1948.

Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἡ βασίλισσα

Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἡ βασίλισσα

Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θεοδώραν Ἄνασσαν εὐσεβεστάτην,

Χριστὸς βασιλεὺς ἀξιοῖ θείου στέφους.

   Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἦταν γυναῖκα τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ὀρθόδοξη ὅμως καὶ εὐσεβὴς κι ὄχι κακόδοξη, καθὼς ἦταν ὁ ἄνδρας της. Διότι ἐκεῖνος ἐξόρισε τὸν ἅγιο Μεθόδιο τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, κι ἀντὶ ἐκείνου ἔκαμε πατριάρχη τὸν Ἰωάννη τὸν Μάγο καὶ λεκανομάντη, καὶ κατέκαψε τὶς ἁγίες εἰκόνες.