 |
| Τὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων στὰ Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους |
ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ, ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Τοῦ μακαριστοῦ
ἁγιορείτου
Ἱερομ. Δανιήλ Δανιηλίδη*
Ὅστις τὸν
φόβον τοῦ Θεοῦ,
σαὐτὸν
θὰ ἀποκτήσῃ,
οὗτος
θὰ γίνῃ ἱκανός,
τὸ
πᾶν νὰ κατακτήσῃ.
Γιατὶ
ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,
χαρίζει
σωφροσύνην·
χαρίζ᾿
ἀνδρείαν, σύνεσιν
καὶ μετριοφροσύνην.
Χαρίζει
θάρρος καὶ πολλὴν
τὴν
γενναιοκαρδίαν,
ἀπ᾿
ἐναντίου δ᾿ οὐδενός,
αἰσθάνεται
δειλίαν.
Διότ᾿
ἐλπίζ᾿ εἰς τὸν Θεὸν
κι᾿
αὐτὸν ἐπικαλεῖται,
κι᾿
ἀπὸ κινδύνου δὲ παντός,
πάντοτε
ἐκλυτροῦται.
Στὰς
θλίψεις κ᾿ εἰς τοὺς πειρασμούς,
χαίρει
χαρὰν μεγάλην·
ποτέ
του δὲν ἀγανακτεῖ,
καμιὰ
δὲν ἔχει ζάλην.
Γιατὶ
γνωρίζει τ᾿ ἀγαθά,
ὅπου
θὰ προξενήσῃ,
ἡ
᾿πομονὴ στοὺς πειρασμούς,
ὅπου
θὰ καρτερήσῃ…
Εἶν᾿
ἀγαθὰ οὐράνια,
ζωὴ
δὲ μακαρία,
καὶ
πανευφρόσυνος χαρά,
«ἡ
οὖσα αἰωνία…»
Πάντα
τὰ πρόσκαιρ᾿ ἀγαθά,
οὐδόλως
τὰ θαυμάζει,
ὡς
ὄναρ, τέφραν καὶ καπνόν,
τὰ
ἅπαντα λογιάζει.
Κάλλος
καὶ ἡδονὰς σαρκὸς
ὡς
τῆς ψυχῆς δημίους,
τὰ
ἀποστρέφετ᾿ ὡς ἐχθρούς,
δεινοὺς
ψυχολεθρίους.
Τοὺς
λογισμοὺς δὲ τοὺς αἰσχρούς,
οὕσπερ
καθυποβάλλει,
ὁ
νοητὸς αἰσχρὸς ἐχθρὸς
εὐθὺς
τοὺς ἀποβάλλει…
Διὰ
νὰ μὴ χρονίσωσι
οὐτ᾿
ἐν τῇ διανοίᾳ,
καὶ
εἶτα κυριεύσωσι,
καὶ
νοῦν καὶ τὴν καρδίαν.
Τὴν
δὲ διάνοιαν αὐτοῦ,
τὴν
ἔχει γρηγοροῦσαν,
τὰς
δ᾿ ἐναντίας προσβολάς,
ἀεὶ
ἀποσοβοῦσαν.
Ἔχει
σκοπὸν ἀκοίμητον
αὐτὴν
ἐπαγρυπνοῦσαν,
καὶ
τὸν ἀόρατον ἐχθρὸν
ἀπαύστως
πολεμοῦσαν…
Διότ᾿
ἂν τὴν διάνοιαν,
ἐν
πρώτοις ἐκνικήσῃ,
εὐκόλως
τότε καὶ τὸν νοῦν,
θὰ
τὸν αἰχμαλωτίσῃ.
Καρδίαν
δὲ καὶ τὴν ψυχήν,
θὰ
κατακυριεύσῃ,
τότε
ὦ! τρισαλλοίμονον
θὰ
θύσῃ θ᾿ ἀπολέσῃ…
Ὁ
φόβος ὅμως τοῦ Θεοῦ,
ὅστις
ἀρχὴ σοφίας,
ἀποσοβεῖ
παντὸς ἐχθροῦ,
δεινὰς
μηχανουργίας…
Κ᾿
εἰς ὁρατοὺς καὶ ἀφανεῖς,
ἐχθροὺς
ὁρμᾷ γενναίως,
οἵτινες
ὡς ἀπὸ πυρὸς
διώκονται
δρομαίως…
Λοιπὸν
ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,
φύλαξ
τῆς παρθενίας,
αἴτιος
βίου σώφρονος,
πάροχος
τῆς ἁγνείας.
Σπόγγος
ἐστὶ καθαρκτικός,
ψυχῆς
καὶ τῆς καρδίας,
παραίτιος
σεμνοπρεποῦς,
καὶ
θείας πολιτείας.
Ὡσαύτως,
ἁγιότητος,
καὶ
πάσης δικαιοσύνης,
καὶ
στηριγμὸς τῶν ἀρετῶν,
καὶ
πάσης ἀγαθωσύνης.
Ὁ
ἔχων φόβον τοῦ Θεοῦ,
εἶν᾿
ἐξησφαλισμένος,
καὶ
τὴν αἰώνιον ζωὴν
θὰ
λάβῃ ὡρισμένως…
Διότι
χαλινὸς ἐστί,
πάσης
κακοπραγίας,
διδάσκαλος
δὲ ἀρετῆς
καὶ
πάσης εὐπραγίας.
Φόβον
Θεοῦ, ὦ ἀδελφοί,
πάντες
ἐγκολπωθῶμεν,
ὅπως
τέλους εἰρηνικοῦ,
πάντες
ἀξιωθῶμεν.
Πάντοτε
εἶναι ἕτοιμος,
ὅστις
Θεὸν φοβῆται·
κ᾿
ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου του,
οὐδόλως
θὰ πτοῆται.
Μάλιστα,
ὡς πανήγυριν
αὐτὴν
θὰ περιμένῃ,
ὅτ᾿
εἰς ζωὴν αἰώνιον
ἐντεῦθεν
μεταβαίνει.
Ἐκεῖ
ζωὴ ἀΐδιος,
ἄρρητος
εὐφροσύνη,
ἄφατος
ἀγαλλίασις
ἔνθεος
χαρμοσύνη.
Μακάριος,
τρισμακάριος
ὅστις
τὴν ἐπιτύχῃ,
ἄθλιος
καὶ τρισάθλιος
ὅστις
τὴν ἀποτύχῃ…
Γιατὶ
ὁ μὲν ἐκέρδισε,
ζωὴν
τὴν μακαρίαν·
ὁ
δέ, τὴν ἀτελεύτητον
βασάνων
τιμωρίαν.
Ὁ
μὲν θὰ εἶναι στοὺς χορούς,
Ἀγγέλων
καὶ ἁγίων,
ὁ
δὲ μὲ τῶν συντρόφων του,
δαιμόνων
τῶν ἀγρίων…
Ταῦτα,
ἂς τὰ σκεφθῇ καλῶς,
ὅστις
Χριστὸν πιστεύει,
διότ᾿
ὅσα μᾶς ἐδίδαξεν,
εἰς
πάντα ἀληθεύει.
Δὲν
εἶναι μῦθ᾿ ἡ τοῦ Χριστοῦ
θεία
διδασκαλία,
ἀλλ᾿
εἶναι ῥήματα ζωῆς
σάλπιγξ
ἐπουρανία.
Μόνον
ὁ ἄφρων καὶ τυφλός,
κι᾿
ὅλως ἐσκοτισμένος,
Θεοῦ
ἀρνεῖται ὕπαρξιν
τ᾿
ὕλῃ προσηλωμένος.
Τοῖς
κτήνεσιν ὁμοιωθείς,
ἐν
τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε·
κι᾿
ἀλόγοις παρασυμβληθεὶς
τὰ
κρείττονα ἀφῆκε…
Ἀλλ᾿
ὦ Ἥλιε νοητέ,
τὰ
πάντα ὁ φωτίζων,
μὴ
παύσῃ εἰς τὸν φόβον σου,
πάντας
ἡμᾶς στηρίζων.
* Ποίημα τοῦ ἐν Κατουνακίοις Ἁγίου
Ὄρους μακαριστοῦ Ἱερομ. Δανιὴλ Δανιηλίδη, ἀναδημοσιευθὲν ἐκ τῆς «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ».