Εἶπε Γέρων…
Καθὼς
προσευχόταν μιὰ Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία τῆς σκήτης ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός,
ἔβγαλε βαθὺ ἀναστεναγμό. Ὅταν ὅμως ἀντελήφθηκε πὼς τὸν ἄκουσε ὁ ἀδελφός, ποὺ
στεκόταν πίσω του, γύρισε καὶ τοῦ ἔβαλε ταπεινὰ μετάνοια.
— Συγχώρησέ με, ἀδελφέ, τοῦ εἶπε, εἶμαι ἀκόμη ἀκατήχητος.
Ἀρρώστησε
κι ὁ ἀββᾶς Λογγίνος κάποτε καὶ θαύμασαν οἱ ἀδελφοὶ τὴν ὑπομονή του καὶ τὸν
τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο παιδαγωγοῦσε τὸν ἑαυτό του.
Βασανίσου καὶ πέθανε, Λογγίνε, ἔλεγε,
ἀλλὰ μὴ τολμήσεις νὰ ζητήσεις φαγητὸ πρὶν ἀπὸ τὴν ὁρισμένη ὥρα, γιατὶ δὲν θὰ
σοῦ δώσω νὰ φᾶς ὅλη τὴν ἡμέρα.
Οἱ
τωρινοὶ ἄνθρωποι δὲν ζητοῦν τὸ σήμερον, ἀλλὰ τὸ αὔριον γιὰ νὰ μετανοήσουν,
ἔλεγε κάποιος Γέροντας.
Ἕνας
ἅγιος Γέροντας εἶδε μιὰ μέρα μὲ τὰ μάτια του κάποιον ἀδελφὸ νὰ πέφτει σὲ βαρὺ
ἁμάρτημα, κι ὄχι μόνο δὲν τὸν κατέκρινε, ἀλλὰ ἔκλαψε καὶ εἶπε: Αὐτὸς ἔπεσε
σήμερα κι ἐγὼ ἐξάπαντος αὔριο. Κι αὐτὸς μὲν χωρὶς ἄλλο θὰ μετανοήσει, ἐνῶ ἐγὼ
δὲν εἶμαι βέβαιος γι᾿ αὐτό.
Συνάντησα
ἐγκρατευτὲς σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ἔρημο, ἔλεγε ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρες, ποὺ ἑβδομῆντα
ὁλόκληρα χρόνια δὲν ἔβαλαν στὸ στόμα τους τίποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ ἀγριοβότανα
καὶ καρποὺς φοινίκων.