ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

 

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Διὰ στίχων κατ’ ἀλφάβητον. Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

 

   Ἀνεσπέρου φωτὸς ἡ Γεννήτρια, ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

   Βεβορβόρωμαι γὰρ καὶ ρερύπωμαι, καὶ ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

   Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος, ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

   Διὰ τοῦτο, βοᾷ νῦν στενάζουσα, κατ’ ἐμοῦ πρὸς κριτὴν τὸν ἀδέκαστον.

   Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καὶ μάρτυρας, οὐρανὸν σὺν τοῖς ἄστροις καὶ ἥλιον.

   Ζάλη δὲ λογισμῶν με κατέλαβε, καὶ βυθίζει λοιποῦ πρὸς ἀπόγνωσιν.

   Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται, ἀναμένουσα, φεῦ, τὴν ἀπόφασιν.

   Θεοτόκε, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, ἐπὶ σὲ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

 

Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

 

   Ἡ προσευχὴ εἶναι πνοή, πνεῦμα.

   Ὅταν μιλοῦμε στὸν Θεό, ἀναπνέουμε μέσα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα: «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι» (Ἰούδ. 20).

   Ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

 

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (127) σελ. 72-73.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

          Πανάγαθε Κύριε,

   Σὺ εἶσαι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. η΄ 12), ὅπως διακηρύττεις. Εἶσαι «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. α΄ 9), ὅπως βεβαιώνει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολός Σου ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

   Μᾶς φωτίζεις, Κύριε, στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας μὲ τὸν θεῖο νόμο Σου, μὲ τὴν κάθε ἐντολή Σου, ποὺ εἶναι κατὰ τὸν προφήτη Σου Δαβίδ, «τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς» (Ψαλμ. ιη΄ 9). Ρίχνει τὸ φῶς Σου, τὸ μέγα καὶ ἱλαρό, τὸ λυτρωτικὸ καὶ αἰώνιο, πολὺ μακρυὰ καὶ φωτίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ἀνθρώπων νὰ βλέπουν σὲ μεγάλη ἔκταση. Καὶ ἂν τὸ φῶς τοῦ ἡλίου φωτίζει τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς, τὸ μέγα φῶς τῶν θείων ἐντολῶν Σου, ἡ λαμπρότητα τοῦ θείου νόμου Σου, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ Σένα, τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, φωτίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας.

Προσευχὴ τοῦ κατατρεγμένου ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους

 

Προσευχὴ τοῦ κατατρεγμένου ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους

 

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ*

 

 

   ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Κύριε καὶ Θεέ μου, γιὰ ὅλα ὅσα ἔπαθα. Σὲ εὐχαριστῶ γιὰ ὅλες τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες ποὺ μὲ βρῆκαν, μὲ δική Σου παραχώρηση, γιὰ τὴν κάθαρσή μου ἀπὸ τοὺς μολυσμοὺς τῶν ἁμαρτημάτων, γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μου ἀπὸ τὶς πληγὲς τῆς ἁμαρτίας.

   Ἐλέησε καὶ σῶσε, Κύριε, τὰ ὄργανα ἐκεῖνα ποὺ χρησιμοποίησες γιὰ τὴν θεραπεία μου, τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ μὲ ἔβλαψαν. Εὐλόγησέ τους καὶ σ’ ἐτούτη καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Γιὰ ὅλα ὅσα μοῦ ἔκαναν, θεώρησέ τους εὐεργέτες μου. Ἑτοίμασέ τους, ἀπὸ τοὺς αἰώνιους θησαυρούς Σου, πλούσιες ἀμοιβές.

«Πλοῦτον καὶ πενίαν μή μοι δὸς»

 

«Πλοῦτον καὶ πενίαν μή μοι δὸς»

 

(Παροιμ. λ΄ 8)

 

 

Παρακαλῶ Σε, Κύριε, πλοῦτον νὰ μὴ μοῦ δώσῃς

μὰ κι’ ἀπ’ τῆς φτώχειας τὸν πικρὸ ζυγὸ νὰ μὲ γλυτώσῃς.

Εἶναι μεγάλος κίνδυνος τὸ κοφτερὸ μαχαῖρι

ὁποὺ πολὺ μικρὸ παιδὶ σ’ ἀδέξια χέρια φέρει.

Ἀλλὰ καὶ φόρτωμα βαρὺ δὲν εἶν’ γιὰ τὸν καθένα

καὶ θέλει κόκκαλα γερά, κορμιὰ ἀνδρειωμένα.

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Οὐρανῶν ἡ Πλατυτέρα

Δέσποινα Σὺ τοῦ Παντὸς

τοῦ Υἱοῦ Σου ἡ ἡμέρα

φῶς μου κι’ ἥλιος νἄν’ ἐντός.

– Ἡ βουλιμία τοῦ νοῦ –

– Ἡ βουλιμία τοῦ νοῦ –

– Ὅταν τὸ φῶς τῆς πίστεως  τὰ μάτια σου φωτίσῃ

κι’ ἡ Χάρις ἄϋλη αὐγὴ καὶ λάμψι ἐντός σου χύσῃ

τότε τοῦ νοῦ σου πιὰ τὸ πρὶν ἀχόρταγο στομάχι

γιὰ γνώσεις ὄρεξι πολλὴ ἀνθρώπινες δὲ θἄχῃ.

Τὸ φῶς αὐτὸ δός μου τρανό, Σωτήρ, μέσ’ στὴν ψυχή μου

κι’ ἂς προχωρῇ «ἐκ πίστεως εἰς πίστιν» ἡ ζωή μου.

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1975, σελ. 155.)

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

 

 

 

Αἱ θλίψεις μου εἶναι πολλαί, κι’ οἱ πειρασμοὶ μεγάλοι

Κι ἐλπίδα πλὴν Σοῦ, Δέσποινα, δὲν ἔχω ὁ τάλας ἄλλη.

 

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1975, σελ. 93.)

ΕΥΧΗ Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

   Δέσποτα Κύριε, ἀκατάληπτε· τὸ πανάγιον, καὶ παντοδύναμον, καὶ ζωοποιὸν Πνεῦμα, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, καὶ ἐν τῷ Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Τὸ νοητὸν καὶ ἄληκτον καὶ ὑπὲρ ἔννοιαν φῶς· ἡ ἀσύγκριτος καὶ ζῶσα δύναμις, τὸ διαλύον ὄρη, τὸ τὰ μὴ ὄντα ποιοῦν, τὸ τὴν κτίσιν τηροῦν ἀδιάπτωτον, τὸ δημιουργῆσαν τοὺς οὐρανίους διακόσμους, τὸ παρέχον αὐτοῖς κατ’ ἐξουσίαν ἀεὶ ἀπολαύειν τῆς ἁγιαστικῆς ἐπιπνοίας σου. Ἐκ σοῦ διῃρέθη ἡ συμφωνία τῶν γλωσσῶν, ἐκ σοῦ πᾶσα ἡ κτίσις καινουργεῖται παλινδρομοῦσα εἰς τὸ πρῶτον, ἐκ σοῦ πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται καὶ καθάρσει ὑψοῦται, ἐκ σοῦ πᾶν ζῶον ἐμψυχοῦται. Τὸ κινοῦν τὴν κτίσιν ἅμα καὶ δυναμοῦν, τὸ πάντα περιέχον, καὶ πᾶσι παρόν, τὸ πᾶσι τοῖς ἀξίοις κατὰ τὸ μέτρον τῆς ἀρετῆς παρέχον τὴν ἁγιότητα· ἡ ὑπερθαύμαστος δόξα, ἡ ἀνεκλάλητος χαρά, ἡ ὑπὲρ νοῦν ἀγαλλίασις, ὁ τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀκατανόητος θησαυρός, ἡ τῆς χάριτος ἄβυσσος· τὸ φωτίζον τὰς διανοίας ἡμῶν πρὸς κατανόησιν τῶν θαυμασίων σου, τὸ πάντα πληροῦν καὶ οὐ πληρούμενον, τὸ πάντων τὰς παρακλήσεις δεχόμενον, τὸ πάντα συνέχον, σοφίζον, σαφηνίζον, ἀποκαλύπτον εἰς ἔμφασιν τοῦ ὁμοουσίου, τὸ χειραγωγίαν τῷ νῷ πρὸς θεωρίαν τῶν ἀοράτων, διὰ τῶν θείων Γραφῶν, παρεχόμενον, τὸ ἐνεργοῦν τὰ πάντα ἐν πᾶσι συμφερόντως, κατὰ τὸ ἑκάστου μέτρον, πρακτικοῖς τε καὶ θεωρητικοῖς, τὸ ἀτέκμαρτον ὕψος καὶ βάθος, ὑφ’ οὗ τὸ πᾶν φέρεται, τὸ χειραγωγοῦν εἰς τοὺς οὐρανούς, τὸ ἁγιάζον, τὸ ἀνακτίζον, παροργιζόμενον ἀφ’ ἡμῶν ἀεὶ καὶ πειραζόμενον καὶ παροξυνόμενον.

Σὲ ποιὸ ἄλλο ὂν τῆς ὑλικῆς κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

Σὲ ποιὸ ἄλλο ὂν τῆς ὑλικῆς κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Τί ἀπροσμέτρητα μεγάλη τιμὴ νὰ ἀνοίγουμε τὰ χείλη μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!

   Νὰ μιλοῦμε μαζί του, νὰ μποροῦμε νὰ τοῦ ἀναφέρουμε τὶς ἀνάγκες μας!

   Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς εὐεργεσίες του, νὰ αἰνοῦμε τὴν μεγαλωσύνη του, νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι δέχεται τὶς εὐχαριστίες μας καὶ τοὺς αἴνους μας!

   Καὶ ὅτι τὸ ὑψηλότερο πνευματικό μας αἴτημα, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, δὲν μένει ἀπ’ Αὐτὸν ἀναπάντητο!

   Σὲ ποιὸ ἄλλο ὂν τῆς ὑλικῆς κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (107) σελ. 63.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Διὰ στίχων κατ’ ἀλφάβητον. Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

 Ἀνεσπέρῳ φωτὸς ἡ Γεννήτρια, ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

 Βεβορβόρωμαι γὰρ καὶ ρερύπωμαι, καὶ ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

 Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος, ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

 Διὰ τοῦτο, βοᾷ νῦν στενάζουσα, κατ’ ἐμοῦ πρὸς κριτὴν τὸν ἀδέκαστον.

 Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καὶ μάρτυρας, οὐρανὸν σὺν τοῖς ἄστροις καὶ ἥλιον.

 Ζάλη δὲ λογισμῶν με κατέλαβε, καὶ βυθίζει λοιποῦ πρὸς ἀπόγνωσιν.

 Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται, ἀναμένουσα, φεῦ, τὴν ἀπόφασιν.

 Θεοτόκε, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, ἐπὶ σὲ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

 Ἴδε πάσης αἰσχύνης πεπλήρωται, τοῦ οἰκέτου σου, οἴμοι, τὸ πρόσωπον.

 Καὶ δυσώπει ἀπαύστως, ὃν ἔτεκες· οἰκτειρῆσαι κἀμὲ τὸν ἀνάξιον.

 Λῦσον μόνη δεσμοὺς τοὺς ἀλύτους μου, λυτρωτὴν ἡ τῷ κόσμῳ κυήσασα.

 Μελανθέντα καὶ σκότος γενόμενον, μετανοίας με δάκρυσι λεύκανον.

Μὴ θαρρέψης μόνος εἰς τὴν μάχην τοῦ κακοῦ.

«Ἐπὰν δὲ ὁ ἰσχυρότερος … νικήσῃ αὐτόν»

(Λουκ. ια΄ 22)

 

Μὴ θαρρέψης μόνος εἰς τὴν μάχην τοῦ κακοῦ.

Λίγες ἡμέρες γνώρισα –τὸ ἔχω στὴν ψυχή μου–

μὲ καθαρὴ καὶ ἤρεμη τὴ φαύλη νόησί μου.

Δὲν κρύβω τὴν κατάπικρη καὶ φοβερὴ ἀλήθεια

ὁ νοῦς μου εἶν’ μαύρη κόλαση· στεῖλέ μου Σὺ βοήθεια.

Σἂν προσπαθήσω μόνος μου νὰ φέρω τὴν γαλήνη

πιὸ πολὺ ’μπλέχω στῶν παθῶν καὶ λογισμῶν τὴ δίνη.

Υἱὲ Θεοῦ συχώραμε, Χριστὲ συμπάθησέ με

κι’ ἀπ’ τὴ μανία τοῦ ἐχθροῦ ἐν τάχει λύτρωσέ με.

Τὸ εἶπαν κι’ ἄλλοι πιὸ μπροστά, τὤπαν γιὰ τὸν καθένα

μὰ ’γὼ νομίζω μοναχὰ πὼς τὤπανε γιὰ μένα:

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἱκετήριος.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἱκετήριος.

Ἐν’ ᾧ καιρῷ μάλιστά τις βούλεται μεταλαβεῖν.

   Ὦ πανάμωμε Θεοῦ Μῆτερ ὑπὲρ πάντα νοῦν καὶ λόγον· ὦ ὑπεραγία Παρθένε, πάσης παρθενίας ὑπερκειμένη, ὡς καὶ πρὸ τοῦ θείου τόκου Παρθένος, ὑπὲρ πάσας οὖσα τὰς παρθένους, καὶ ἐν αὐτῷ τῷ τόκῳ, καὶ μετὰ τὸ τεκεῖν ἡ αὐτὴ μείνασα· δι’ ἧς ἡ τῶν ἀνθρώπων φύσις, ἡ πάλαι ἔκπτωτος καὶ μακρὰν ἀπῳκισμένη Θεοῦ, λόγοις ἀφάτου φιλανθρωπίας καὶ ἀνεικάστου συγκαταβάσεως, ἥνωται τῇ θείᾳ καὶ μακαρίᾳ φύσει, μηδαμῶς ὑποστάσῃ τροπὴν ἢ σύγχυσιν ἢ ἀλλοίωσιν· δι’ ἧς, καὶ μετὰ τὴν φρικωδεστάτην ταύτην ἕνωσιν καὶ καταλλαγήν, φθόνῳ τοῦ πονηροῦ καὶ τῇ τοῦ νοὸς ἡμῶν ματαιότητι τοῦ καθήκοντος ἀποπίπτοντες, αὖθις ἀνακαλούμεθα, καὶ τὸν σὸν Υἱὸν καὶ Θεὸν ἡμῶν, περὶ ἡμᾶς εὑρίσκομεν ἵλεων, ταῖς πρὸς αὐτὸν ἀκαμάτοις σου μεσιτείαις καὶ ἀνυσιμωτάταις δεήσεσι.

ΕΥΧΗ Τοῦ ὁσίου Ἰακώβου

Ε Υ Χ Η

Τοῦ ὁσίου Ἰακώβου,

Τοῦ μετὰ τὰς ἁμαρτίας, πορνείας καὶ φόνου μετανοήσαντος καὶ ἀποκλεισθέντος ἐν τάφῳ, καὶ τὰ γόνατα κλίναντος, καὶ τὸ στῆθος ἀφειδῶς τύπτοντος, καὶ μετὰ κλαυθμοῦ πολλοῦ ταύτην λέγοντος ἐπὶ δέκα χρόνοις.

   Πῶς ἀτενίσω πρὸς σὲ ὁ Θεός; ποίαν δὲ ἀρχὴν τῆς ἐξομολογήσεως εὕροιμι; Ποίᾳ καρδίᾳ; ἢ ποίῳ θαρρήσας συνειδότι γλῶσσαν ἀσεβῆ καὶ χείλη μολυσμοῦ γέμοντα, κινῆσαι πειράσωμαι; Ποίας δὲ ἁμαρτίας πρῶτον ἄφεσιν αἰτῆσαι κατατολμήσω; Φεῖσαι, φιλάνθρωπε Κύριε! ἵλεως γενοῦ τῷ ἀναξίῳ, Δέσποτα ἀγαθέ! καὶ μὴ συναπολέσῃς με ταῖς αἰσχραῖς μου πράξεσιν· οὐ γὰρ μικρά μου τὰ δυσσεβήματα· πορνείαν ἐτέλεσα· φόνον εἰργασάμην· αἷμα ἀθῷον ἐξέχεα· καὶ πρὸς τούτοις, τοῖς ὕδασι καὶ θηρίοις καὶ πετεινοῖς δέδωκα εἰς βοράν. Καὶ νῦν, Κύριε, εἰδότι σοι τὰ πάντα ἐξομολογοῦμαι, Ἀγαθέ, τὴν τούτων ἐξαιτούμενος ἄφεσιν. Μὴ παρίδῃς με, Δέσποτα· ἀλλὰ κατὰ τὴν σοὶ πρέπουσαν εὐσπλαγχνίαν, οἰκτείρησόν με τὸν ἀσεβῆ καὶ κατάπεμψον εἰς ἐμὲ τὸ παρὰ σοῦ πλούσιον ἔλεος, ἐλθόντα ἐπὶ τὰ τῆς ἁμαρτίας βάραθρα· κατεπόντισέ με γὰρ ἡ τοῦ λυμεῶνος ἐχθροῦ καταιγίς· μηδὲ καταπίῃ με ὁ δράκων ὁ βύθιος.

* «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΛΙΑΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΩΝ ΕΥΧΩΝ, Συνερανισθὲν ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», Βόλος 1980, σελ. 107.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα.

Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

   Δόξα σοι Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι· δόξα ἐν ὑψίστοις καὶ ἐπὶ γῆς, τῷ πάσης οὐσίας καὶ θειότητος ἀμέτρως ὑπεράνω κειμένῳ, ἑνὶ καὶ μόνῳ Θεῷ. Δόξα σοι τῷ πανσόφῳ τοῦ παντὸς Κτίστῃ καὶ Ἡγεμόνι, καὶ ἡμῖν εὐεργέτῃ καὶ χορηγῷ, πάντων ὧν ἐσμὲν καὶ ὧν ἔχομεν. Δόξα σοι τῷ ἀνεχομένῳ ἡμᾶς τοὺς ἀναξίους καὶ ἁμαρτωλοὺς παρίστασθαι ἐνώπιον τῆς δόξης σου. Δόξα σοι, ὦ μακαρία Τριάς, ἐν ἄκρᾳ καὶ ἁπλουστάτῃ ἑνότητι φύσεως· ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Δόξα σοι τῷ δημιουργῷ πάσης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς φύσεως. Δόξα σοι τῷ ὑπεραγάθῳ, καὶ παντοδυνάμῳ, καὶ ὑπερουσίῳ, καὶ εὐσπλάγχνῳ, καὶ οἰκτίρμονι Πατρὶ καὶ Δεσπότῃ. Προσκυνῶ ψυχῇ τε καὶ σώματι τὴν μεγαλειότητά σου, τὸ εὐτελέστατον κτίσμα σου ἐγώ· ὑμνῶ τὴν ἀνεξερεύνητόν σου σοφίαν· εὐχαριστῶ τῇ ἀπερινοήτῳ Προνοίᾳ σου· ὑπερευλογῶ τὴν ὑπερανείκαστον καὶ ὑπεράγαθον μακροθυμίαν σου.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ἥν, ὡς λέγουσι τινές, ηὔχετο ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ἐν τῷ βίῳ τούτῳ ὁρᾶται.*

   Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ τὸν Θεὸν Λόγον κατὰ σάρκα γεννήσασα, οἶδα μὲν οἶδα, ὅτι οὐκ ἔστιν εὐπρεπές, οὐδὲ ἄξιον ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον, εἰκόνα καθορᾶν σου τῆς ἁγνῆς, σοῦ τῆς ἀειπαρθένου, σοῦ τῆς σῶμα καὶ ψυχὴν ἐχούσης καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα, ὀφθαλμοῖς μεμολυσμένοις ὁρᾶν, καὶ χείλεσιν ἀκαθάρτοις καὶ βεβήλοις περιπτύσσεσθαι ἢ παρακαλεῖν. Δίκαιον γάρ ἐστιν ἐμὲ τὸν ἄσωτον, μισεῖσθαι καὶ στυγεῖσθαι ὑπὸ τῆς σῆς καθαρότητος. Πλὴν ἐπειδή περ γέγονεν ὁ Θεός, ὃν ἐγέννησας, ἄνθρωπος, ὅπως καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν, θαρρῶν κἀγὼ προσέρχομαί σοι μετὰ δακρύων δεόμενος.

ΕΥΧΗ Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

   Ἐλθὲ τὸ πάνσεπτον, τὸ παντουργόν, τὸ παντοκρατὲς Πνεῦμα, τὸ παντεπίσκοπον, τὸ ὑπέρσοφον, τὸ ὑπερδύναμον, τὸ παντοδύναμον, τὸ ἀναλλοίωτον, τὸ ἄτρεπτον, τὸ ἀπερίγραπτον, τὸ ἀκατανόητον, τὸ ἀνεξιχνίαστον, τὸ ἀπειροδύναμον, τὸ ἀπειρόδωρον, τὸ ἀπειράγαθον, τὸ πληρωτικὸν παντὸς κόσμου κατὰ τὴν οὐσίαν, ἀχώρητον δὲ τῷ παντὶ κατὰ τὴν δύναμιν· ἡ αὐτοζωὴ καὶ πηγὴ τῆς ζωῆς· ἡ αὐτοσοφία καὶ πηγὴ τῆς σοφίας· ἡ αὐτοδύναμις καὶ πηγὴ τῆς δυνάμεως· ὁ πανάγαθος καὶ πανοικτίρμων Θεός. Ἐλθὲ πάντων τῶν μελλόντων σωθῆναι ἡ ἀληθινὴ σοφία. Ἐλθὲ ὁ μόνος πρὸς μόνον, ὅτι μόνος εἰμὶ ὡς ὁρᾷς. Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοί, καὶ καθάρισόν με ἀπὸ πάσης προσβολῆς καὶ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου.

Ὁ κρύφιος θησαυρὸς

Ὁ κρύφιος θησαυρὸς

 

Ἕνα μονάχα ἐπιθυμῶ στὸν κόσμο αὐτὸ νὰ λάβω

πρὶν κατεβῇ τὸ σκεῦος μου τὸ πήλινο στὴ γῆ.

Καὶ συνεχῶς νὰ δέωμαι γι’ αὐτὸ ἐγὼ δὲν παύω

καὶ τῆς ψυχῆς μου ἡ λαλιὰ δὲν γνώρισε σιγή.

Σοφία τοῦ Θεοῦ, Ζωὴ τῶν πάντων…

Σοφία τοῦ Θεοῦ, Ζωὴ τῶν πάντων…

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

   Γιὰ τὴν δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου ἔχουμε γράψει προηγουμένως στὰ περὶ πένθους. Ἐκεῖνος τώρα ποὺ μέσῳ τῆς χάρης κατανόησε μὲ αἴσθηση ψυχῆς τὴν πρώτη παρουσία τοῦ Κυρίου, ὀφείλει νὰ λέει μὲ μεγάλο θαυμασμό:

 

   Μέγας εἶσαι, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου¹ καὶ δὲν ὑπάρχουν λόγια νὰ ὑμνηθεῖ τὸ μεγαλεῖο Σου. Ἰδού, γλυκύτατέ μου Κύριε, ὁ δοῦλος Σου ἐνώπιόν Σου ἄφωνος, ἄπρακτος, στέκομαι καὶ περιμένω ἀπὸ Σένα τὸν φωτισμὸ τῆς γνώσεως. Ἐσὺ εἶπες Κύριε ὅτι «χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε τίποτε»². Σὺ λοιπὸν δίδαξέ με γιὰ Σένα. Γιὰ τοῦτο τόλμησα νὰ καθήσω στὰ ἄχραντα πόδια Σου, σὰν τὴν ἀδελφὴ τοῦ φίλου Σου Λαζάρου³, γιὰ ν’ ἀκούσω κι ἐγὼ κάτι νοερά, ἂν ὄχι σχετικὸ μὲ τὴν ἀκατάληπτη θεότητά Σου, τουλάχιστον κάτι γιὰ τὴν σωματική Σου ζωὴ μέσα στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἐννοήσω λίγο τὰ λεγόμενα μέσα στὸ Εὐαγγέλιο τῆς χάρης Σου. Πῶς δηλαδὴ συναναστράφηκες ἀνάμεσά μας πρᾶος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά⁴, ὅπως εἶπε τὸ πανάγιό Σου στόμα γιὰ νὰ τὰ μάθουμε αὐτὰ ἐμεῖς ἀπὸ Σένα· καὶ πῶς ἔζησες μὲ τόση φτώχεια Ἐσὺ ὁ πλούσιος σὲ εὐσπλαχνία⁵, μὲ κόπο καὶ δίψα θεληματικά, Ἐσὺ ποὺ ἔδωσες στὴν Σαμαρείτισσα τὸ νερὸ τῆς ζωῆς⁶, ὅπως εἶπες Κύριε: «Ὅποιος διψᾶ, ἂς μὲ πλησιάσει καὶ ἂς πιεῖ»⁷. Γιατὶ Σὺ εἶσαι ἡ πηγὴ τῶν ἰάσεων καὶ ποιός μπορεῖ νὰ ὑμνεῖ τὴν διαγωγή Σου στὸν κόσμο;

Ἑρμηνεία τοῦ «Κύριε Ἐλέησον»

Ἑρμηνεία τοῦ «Κύριε Ἐλέησον»

Πολὺ ὠφέλιμη νὰ τὴν ξέρει κάθε Χριστιανός,

γι’ αὐτὸ καὶ μεταγλωττίσθηκε στὴν ἁπλοελληνική.

Ἀγνώστου Μοναχοῦ*

   Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», καὶ συντομότερα «Κύριε ἐλέησον», ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων χαρίσθηκε στοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὁρίστηκε νὰ τὸ λένε ἀκατάπαυστα, ὅπως καὶ τὸ λένε. Πλὴν ὅμως, τί σημαίνει τοῦτο τὸ «Κύριε ἐλέησον», εἶναι πολὺ λίγοι σήμερα ποὺ τὸ ξέρουν, κι ἔτσι φωνάζουν καθημερινὰ ἀνωφελῶς, ἀλλοίμονο, καὶ ματαίως τὸ «Κύριε ἐλέησον», καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου δὲν τὸ λαβαίνουν γιατὶ δὲν ξέρουν τί ζητοῦν.