 |
| "Ἡ Σφαγὴ τῆς Χίου" (1824) τοῦ Εὐγένιου Ντελακρουά |
200 χρόνια μετά…
(1822
– 2022)
Ἀπὸ
τὴν Σφαγὴ τῆς Χίου*
(31 Μαρτίου – 15 Ἀπριλίου 1822)
«Λουκῆς Λάρας» (1879)
(Ἀποσπάσματα
πολὺ συγκινητικὰ καὶ διδακτικά)**
Κεφάλαιο ΣΤ΄.
Ὅτε
καθήμενος ἐπὶ τῶν ἀναπαυτικῶν ἐπίπλων τῆς ἐν Λονδίνῳ οἰκίας μου,
περιστοιχιζόμενος ὑπὸ τῆς οἰκογενείας μου, πλησίον τοσούτων συγγενῶν καὶ
συμπολιτῶν μου εὐτυχούντων ― ὅτε, ἐν μέσῳ τῆς ἀνέσεως καὶ τῆς εὐημερίας τοῦ
παρόντος, ἀναπολῶ τὰ παρελθόντα, καὶ συγκρίνω τὴν περικυκλοῦσαν τὸν φθίνοντα
βίον μου γαλήνην πρὸς τὰ βάσανα καὶ τοὺς κινδύνους καὶ τὰς στερήσεις τῆς
πολυκυμάντου ἐκείνης ἐποχῆς, ἀπορῶ ἐγὼ αὐτὸς πῶς διήλθομεν καὶ πῶς ἠδυνήθημεν
πάντες νὰ ὑποφέρωμεν τὰ τοσαῦτα δεινά, καὶ πῶς ἐπὶ τέλους ἐξήλθομεν μὲ σώας τῆς
ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος τὰς δυνάμεις ἐκ τῶν σκληρῶν ἐκείνων δοκιμασιῶν.
Συχνάκις μοῦ φαίνονται ὡς ὄνειρον αἱ ἀναμνήσεις τῆς νεότητός μου, ὡς μῦθος ἡ γενικὴ συμφορά, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἠνδρώθην. Διότι ἦσαν κοινὰ τὰ παθήματα καὶ κοινὴ ἡ κατὰ τῆς εἱμαρμένης πάλη, καὶ ἐπὶ ἔτη ὅλα ἔζησα βλέπων περὶ ἐμὲ τὴν κακοδαιμονίαν ὑπὸ πάσας αὐτῆς τὰς φάσεις.
