Καὶ ζῆ τώρα καὶ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάγη…
…Θὰ σᾶς εἰπῶ κι᾿ ἕνα γενναῖον πολὺ
περιστατικόν:
Ἕνας ἀτρόμητος ἄντρας ἀπὸ τοὺς Κολοβάτες (εἶναι τοῦ Σαλώνου χωριόν), τὸν λένε Μῆτρο Καθάριον (ἀλήθεια καθάριος κι᾿ ἀτίμητος εἶναι), ἀφοῦ τζακιστήκαμε στὴν χώρα καὶ τραβηχτήκαμε εἰς τὸ ψήλωμα, οἱ ἐδικοί μας ὅλοι κι᾿ ἐμεῖς φκειάσαμε ταμπούρι καὶ πολεμούσαμε.
Αὐτὸς
ὁ δυστυχὴς ἦταν μέσα εἰς τὴν χώρα σὲ σπίτι μπασμένος. Ἀφοῦ φύγαμε ἐμεῖς, αὐτὸς ἔμεινε
μόνος του κλεισμένος, τὄφυγαν οἱ συντρόφοι του κι᾿ ἔμεινε μόνος του. Τοῦ
ρίχτηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπάνου του· παίρνει ἕνα γιαταγάνι Τούρκικον καὶ σκοτώνει
τέσσερους· κι᾿ ἐκεῖ ὁποῦ τὸν πολεμοῦσαν τοῦ δίνουν μίαν μαχαιριὰ εἰς τὴν
κοιλιά· καὶ σκοτώνει τὸν Τοῦρκον καὶ μὲ τὸ μαχαίρι εἰς τὴν κοιλιὰ ἦρθε ἐκεῖ ὁποῦ
ἤμαστε ἐμεῖς, εἰς τὸ ταμπούρι. Καὶ δὲν τοῦ πειράξαμεν τὸ μαχαίρι· μὲ τοῦτο εἰς
τὴν κοιλιὰ τὸν πήγαμε ἐκεῖ ὁποὔταν οἱ ἐδικοί μας καὶ ἦταν ὁ γιατρός· καὶ τὄβγαλε
τὸ μαχαίρι καὶ μὲ τῶν μερμήγκων τὰ κεφάλια1 τὄραψε τὴν κοιλιά. Καὶ
τράβησε ὁ καημένος κοντὰ ἕναν χρόνον νὰ γιατρευτῆ. Γέρευε καὶ πάλε ξηλώνεταν, κι᾿
ἔβγαιναν οἱ κοπριὲς ἀπὸ τὴν κοιλιὰ ὁποὔταν ἡ πληγή. Καὶ ζῆ τώρα καὶ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάγη.
Στρατηγὸς Ἰωάννης
Μακρυγιάννης
* Στρατηγοῦ
Μακρυγιάννη, Ἀπομνημονεύματα, ἔκδοσις
Β΄, Ἀθῆναι 1947, τόμ. Α΄, κεφ. τέταρτον, σελ. 164.
1. Ἡ ραφὴ τῶν τραυμάτων μὲ τὰ κεφάλια τῶν
μυρμηγκιῶν, ἦταν γνώριμη στοὺς ἐμπειρικοὺς γιατροὺς τῶν χρόνων ἐκείνων, καὶ
γινόταν ὡς ἑξῆς: Ἔφερναν μεγάλα ζωντανὰ μυρμήγκια τὰ ὁποῖα δάγκωναν τὰ χείλη τοῦ
τραύματος κι ὅταν ἔκλειναν οἱ δαγκάνες ἀμέσως ἀπέκοβαν τὸ ὑπόλοιπο σῶμα τους, ὥστε
νὰ παραμείνει ἡ κεφαλή τους, σχηματίζοντας ἔτσι βελονιὰ ἀρκετὰ ἰσχυρή. Αὐτὴ ἡ ραφὴ τραυμάτων ὑπάρχει καὶ σὲ ἄγριους
λαούς.