Ὁ βίος μας
Εἶν’ ἡ ζωή μας πέλαγος σκοπέλων καὶ ὑφάλων
Σύ, Κύριέ μου, φύλαττε ἐμὲ καὶ εἴ τιν’ ἄλλον.
Γονυπετῶς Σοῦ δέομαι καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν
βοήθησόν με ἀσφαλὴς νὰ ἔλθω ἀντιπέραν.
Τὸ σκάφος τοῦ σαρκίου μου δυσκόλως κυβερνᾶται
κι’ ἀλλοίμονον! ἡ σκέψις μου εἰς ἔρεβος πλανᾶται.
Εἰς Σὲ λοιπὸν ἀμφότερα Χριστέ μου παραθέτω
κι’ ἡ Βασιλεία Σου, φωνῶ, ἐντὸς κἀμοῦ ἐλθέτω.
Ὡς ὅταν ξένος ἄθλιος, πλανήτης ὁδοιπόρος
μὲ κεκμηκότα βήματα τραχὺ ἀνέρχετ’ ὄρος·
οὕτως ἀνάντης εἰς ἐμὲ φαίνεται ἡ πορεία
ἡ φέρουσα πρὸς Οὐρανοὺς ἡ μόνη μακαρία.
Τὸ ἀσθενὲς τῆς φύσεως ὡς οὐδεὶς ἄλλος οἶδας
καὶ πρὸς Σὲ μόνον πᾶς βροτὸς ἀνέχει τὰς ἐλπίδας!
Ῥανίδα τοῦ Ἐλέους Σου, ἂν κι’ εἰς ἐμὲ δὲν στείλῃς
νὰ θραύσω εἶν’ ἀδύνατον δεσμὰ σαρκὸς καὶ ὕλης.
Ὡς σελασφόρος Ἥλιος τὰ σκὸτη διαλύων
τὸ Φῶς Σου ἂς λάμπῃ ἐν ἐμοί, τ’ ἀνέσπερον καὶ θεῖον.
Κι’ ὁ λογισμός μου γαληνός, ἀκύμαντος ἐμμένων
ἂς ἀναπέμπῃ πάντοτε πρὸς Σὲ ἅγιον αἶνον.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973. σελ 38.)