ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου ΙΔ΄ 14–22)

ΟΜΙΛΙΑ

 ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   ΤΟΥ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἡ ἱστορία, ὅπως ἀκούσατε, ἀναζωοποιεῖ (ξαναζωντανεύει) τὴν δύναμη τῆς ἐλπίδας ποὺ εἶναι φυτεμένη ἀπ’ τὸν Θεὸ στὴν καρδιὰ κάθε ἀνθρώπου, καὶ τὴν διευθύνει (κατευθύνει) θαυμάσια στὸν δοτῆρα κ’ ἐκπληρωτή της, τὸν φιλανθρωπότατο καὶ παντοδύναμο Θεό. Ἔχει πράγματι, κάθε ψυχὴ ἀνθρώπου στὴν φύση της, τὴν δύναμη τῆς ἐλπίδας· οὔτε κίνδυνοι, οὔτε ἀνάγκες, οὔτε δυστυχίες, οὔτε τόπος, οὔτε καιρός, οὔτε κάτι ἄλλο μπορεῖ νὰ ἐκριζώσει ἀπ’ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν δύναμη τῆς ἐλπίδας. Ἡ ἐλπίδα δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει οὔτε στὴν ἔσχατη ὥρα τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ τότε συμπαρευρίσκεται, ἐνθαρρύνει, κ’ ἐπαγγέλλεται ὑγεία καὶ ζωή. Αὐτὴ ἐνισχύει τὸν ἄνθρωπο σὲ κάθε ἔργο καὶ σὲ κάθε περίσταση. Ὁ γεωργὸς ὑποφέρει τὸν κόπο τῆς γεωργίας, ἐπειδὴ ἐλπίζει στὸν θερισμὸ τοῦ καρποῦ. Ὁ ναύτης καταφρονεῖ τοὺς κινδύνους τῆς θάλασσας, ἐπειδὴ ἐλπίζει ὅτι θ’ ἀποφύγει τὰ ναυάγια καὶ θ’ ἀπολαύσει τὸ κέρδος. Ὁ ἀσθενὴς παρηγορεῖ τοὺς πόνους τῆς ἀρρώστιας, ἐπειδὴ ἐλπίζει στὴν γιατρειὰ τοῦ πάθους του. Ἡ ἐλπίδα τῆς ἀπαλλαγῆς παρηγορεῖ ὅλες τὶς θλίψεις κ’ ἐλαφραίνει ὅλες τὶς στενοχώριες, ὅσες προξενοῦν οἱ διωγμοί, οἱ καταδρομὲς (κατατρεγμοί), οἱ συκοφαντίες, οἱ προδοσίες, καὶ κάθε ἄλλη λυπηρὴ περίσταση. Ἐὰν λείψει ἡ ἐλπίδα, οὐδεὶς ἐπιχειρεῖ οὔτε κἂν ἕνα ἔργο, κανένας δὲν βρίσκει παρηγοριὰ σὲ τούτη τὴν δυστυχῆ κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, στὴν ὁποία ἐξοριστήκαμε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιδ΄ 14 - 22)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀῤῥώστους αὐτῶν.

   ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα.

   ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν.

   οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας.

   ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε.

   καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.

   καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις.

   οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.

   Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄

(Α΄ Κορ. α΄ 10 – 17)

   «Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ.

   ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι.

   λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ.

   μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;

   εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον,

   ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα.

   ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα.

   οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.»

Ἡ Κοίμηση τῆς ἁγίας Ἄννης, τῆς μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἡ Κοίμηση τῆς ἁγίας Ἄννης, τῆς μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἑορτάζεται τὴν κε΄ (25η) Ἰουλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Μήτηρ τελευτᾷ Μητροπαρθένου Κόρης,

Τῆς τῶν κυουσῶν μητέρων σωτηρίας.

Πέμπτῃ ἐξεβίωσε μογοστόκος εἰκάδι Ἄννα.

   Ἡ ἁγία Ἄννα ποὺ ἔγινε κατὰ σάρκα προμήτωρ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπ’ τὴν φυλὴ τοῦ Λευΐ, θυγατέρα τοῦ ἱερέως Ματθὰν καὶ τῆς γυναῖκας του Μαρίας. Ὁ Ματθὰν ἱεράτευε στοὺς χρόνους τῆς Κλεοπάτρας καὶ τοῦ Σαπώρου βασιλέως τῶν Περσῶν¹, πρὶν ἀπ’ τὸν Ἡρώδη τὸν γυιὸ τοῦ Ἀντιπάτρου, καὶ εἶχε τρεῖς θυγατέρες, τὴν Μαρία, τὴν Σοβὴ καὶ τὴν Ἄννα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ (2)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου Θ΄ 27–35)

ΟΜΙΛΙΑ

 ΚΑΤΑ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ (2)

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Τόσο φανερὰ μίλησε ὁ Θεὸς κατὰ τοῦ πάθους τούτου, ὥστε, ἂν καὶ ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου κοιμᾶται βαθύτατα, τὴν ξυπνοῦν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ· «προσέχετε, εἶπε, τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δὲ μή γε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ τῷ Πατρὶ ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», δηλαδή· προσέχετε νὰ μὴ κάνετε τὴν ἐλεημοσύνη σας μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ σᾶς δοῦνε καὶ νὰ σᾶς θαυμάσουν καὶ νὰ σᾶς ἐπαινέσουν· διότι ἔτσι δὲν ἔχετε κανένα μισθὸ ἀπ’ τὸν Πατέρα σας τὸν ἐπουράνιο¹⁹. Καὶ ταῦτα νομοθέτησε σχετικὰ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, περὶ δὲ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νηστείας εἶπε ὅτι, ὅσοι προσεύχονται ἢ νηστεύουν γιὰ νὰ φανοῦν ἐνάρετοι ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ἐκεῖνοι κανέναν ἄλλο μισθὸ δὲν ἀπολαμβάνουν εἰμὴ μόνον τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων· «ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν»²⁰. Κ’ ἐὰν τοῦτα μόνο ἔλεγε περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς, ἀρκετὰ βέβαια θὰ ἦσαν νὰ πληροφορήσουν κάθε ἄνθρωπο γιὰ ν’ ἀπέχει μακρὰν ἀπ’ αὐτὴν ὥστε νὰ μὴ στερηθεῖ τῆς ἐπουρανίου ἀντιμισθίας. Ὅρισε ὅμως κι ἄλλα κατὰ τῶν κενοδόξων φρικτὰ καὶ φοβερώτατα· κι αὐτὰ ἐξεφώνησε ὁ θεόπνευστος προφήτης Δαβίδ, ὀνομάζοντας τοὺς κενόδοξους ἀνθρωπαρέσκους, καθότι ὅλα τὰ πράττουν γιὰ νὰ φαίνονται καὶ ν’ ἀρέσουν στοὺς ἀνθρώπους· «ὅτι ὁ Θεός», λέει, «διεσκόρπισεν ὀστᾶ ἀνθρωπαρέσκων», δηλαδή· διότι ὁ Θεὸς σύντριψε καὶ διασκόρπισε τὰ ὀστᾶ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ποὺ θέλουν ν’ ἀρέσουν στοὺς ἄλλους καὶ ὄχι στὸν Θεό²¹. Καὶ ὀστᾶ εἶναι οἱ δυνάμεις, τὰ μέσα, οἱ τρόποι, μὲ τὰ ὁποῖα ἀρέσουμε στοὺς ἀνθρώπους καὶ κερδίζουμε τὸν ἔπαινό τους. Ὅταν μετερχόμεθα ἢ τὸ κάλλος, ἢ τὸν πλοῦτο, ἢ τὴν σοφία, ἢ τὴν ἀρετή, γιὰ νὰ δοξασθοῦμε ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους, τότε ὁ Θεὸς διασκορπίζει κι ἀφαιρεῖ ἀπὸ μᾶς τ’ ἀγαθὰ τοῦτα, καί ’μεῖς μένουμε γυμνοὶ καὶ καταντροπιασμένοι· «κατῃσχύνθησαν, ὅτι ὁ Θεὸς ἐξουδένωσεν αὐτούς», δηλαδή· αὐτοὶ καταξευτελίστηκαν, διότι ὁ Θεὸς τοὺς ἐξουθένωσε²². Ἀκοῦτε; Σκορπισμὸς καὶ φθορὰ τῶν ὀστῶν, αἰσχύνη κι ἐξουδένωση εἶναι ἡ θεία τιμωρία τῆς κενοδοξίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ (1)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου Θ΄ 27–35)

ΟΜΙΛΙΑ

 ΚΑΤΑ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ (1)

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   ΠΑΡΑΤΗΡΩ στὴν ἱστορία τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου τὴν σιωπὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν οἱ δύο τυφλοὶ στὸ μέσον τοῦ δρόμου μεταξὺ τοῦ πλήθους τῶν ἀνθρώπων ἔκραζαν μεγαλόφωνα· «Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησον ἡμᾶς»· ἀκούω καὶ τὴν παραγγελία (ἐντολὴ) τὴν ὁποία τοὺς ἔδωκε, ἀφοῦ ἄνοιξε καὶ φώτισε τὰ μάτια τους· «ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω», δηλαδή· προσέξτε, κανεὶς νὰ μὴ τὸ μάθει¹. Καὶ στοχαζόμενος ὅτι καὶ ἡ σιωπὴ καὶ ἡ παραγγελία Του ἔκρυβαν τὰ θαύματα, θαυμάζω κι ἀπορῶ. Ἐὰν ὁ Κύριος ἔπραττε τοῦτα μόνο στοὺς δυὸ τυφλούς, ἡ ἀπορία θὰ δεχότανε λύση· ἐπειδὴ ὅμως βλέπουμε ὅτι ὅσες φορὲς θαυματούργησε ὁ Θεάνθρωπος, αὐτὸ τὸ ἴδιο πάντοτε ἔπραξε, γιὰ τοῦτο ἡ ἀπορία ὄχι μόνο δὲν λύνεται, ἀλλ’ αὐξάνει καὶ κραταιοῦται.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. θ΄ 27 - 35)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ.

   ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε.

   τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν.

   καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί. καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω.

   οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.

   Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον·

   καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ.

   οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.

   Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ΄

(Ῥωμ. ιε΄ 1 – 7)

   «Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν.

   ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν·

   καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ.

   ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν.

   ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν,

   ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.»

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Τὸν καιρὸ ποὺ ὁ ἀββᾶς Λὼτ ἦταν νέος κι ἀρχάριος στὴν ἀσκητικὴ ζωή, ὁ ἀββᾶς Ἰωσὴφ ὁ Γέροντάς του, τοῦ ἔδινε συχνὰ αὐτὴ τὴν συμβουλή:

   – Δὲν θὰ γίνεις ποτὲ καλὸς Μοναχός, τοῦ ἔλεγε, ἂν δὲν διατηρήσεις ἄσβεστη στὴν καρδιά σου τὴν φλόγα τῆς πίστεως. Αὐτὴ θὰ σὲ φωτίζει νὰ περιφρονεῖς τιμὲς καὶ ἀναπαύσεις. Νὰ κόβεις τὰ θελήματά σου καὶ νὰ φυλάττεις ὅλες γενικῶς τὶς θεῖες ἐντολές.

 

   Ὅποιος μπαίνει σὲ μυροπωλεῖο, ἔλεγε κάποιος Γέροντας, κι ἂν ἀκόμη δὲν ἀγοράσει κανένα ἄρωμα, βγαίνει ἔξω γεμᾶτος εὐωδία. Τὸ ἴδιο συμβαίνει σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστρέφεται Ἁγίους ἀνθρώπους. Παίρνει ἐπάνω του τὸ πνευματικὸ ἄρωμα τῆς ἀρετῆς τους.

 

Τρεῖς προβολεῖς

Τρεῖς προβολεῖς

«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι»

(Ματθ. ε΄ 17)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Φῶτα οἱ Πατέρες

   Τρία φῶτα· Τὸ ἕνα εἶναι τὸ φῶς τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ ἑορτάζουν. Πρόκειται κυρίως γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Δ ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθαν στὴν Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 451 μ. Χ. Οἱ ἅγιοι εἶναι φῶτα μέσα στὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα οἱ Πατέρες. Ὅπως μέσα στὸν δρόμο ὑπάρχουν λαμπτῆρες, ποὺ ἀνάβουν τὸ βράδυ καὶ φωτίζουν τὸν δρόμο, ἔτσι ὁ Θεὸς ἄναψε τὰ φῶτα, ποὺ ὀνομάζονται ἅγιοι Πατέρες. Φωτίζουν τὸν δρόμο τῆς ζωῆς μας. Μᾶς ὁδηγοῦν πρὸς τὴν ἀληθινὴ πίστη. Ἡ ἀληθινὴ πίστη εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Χριστός. Καὶ ὁ ἀληθινὸς Χριστὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὁ Χριστός.

   Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ διεκήρυξαν οἱ Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου. Δογμάτισαν τὴν ἄρρητη καὶ ἀσύγχυτη ἕνωση στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καὶ τῆς ἀνθρώπινης. Οἱ Πατέρες λέγονται «φωστῆρες». Ἔτσι τοὺς ἀποκαλεῖ καὶ τὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς: «Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας καὶ δι’ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε δόξα Σοι».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)

(Ματθ. ε΄ 14-19)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·

   οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ.

   οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

   Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι.

   ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.

   ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)

(Τίτ. γ΄ 8 – 15)

   «Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·

   μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.

   αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,

   εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.

Μὲ ἕνα θυμὸν ἀνδρεῖον καὶ σταθερόν…

Μὲ ἕνα θυμὸν ἀνδρεῖον καὶ σταθερόν…

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

   Ἐὰν ὅμως ὁ λόγος καὶ ἡ ὑπόθεσις εἶναι περὶ πίστεως, καὶ τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας,

   τότε καὶ ὁ πλέον εἰρηνικὸς καὶ ἥσυχος, πρέπει νά πολεμῇ ὑπὲρ αὐτῶν·

«Θά ἔρθει καιρός…»

«Θά ἔρθει καιρός…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Τό 1956 εἶχα ἀρρωστήσει βαριά. Ἤμουν ἑτοιμοθάνατη. Βρισκόμουν στό νοσοκομεῖο. Εἰδοποίησα τούς γονεῖς μου νά ἔρθουν. Ὁ πατέρας μου πῆγε στόν Γέροντα καί τοῦ εἶπε: «Γέροντα, τί θά γίνει; Ἔχασα τή μιά κόρη (τήν ἀδελφή μου τήν Μαρία πού τήν σκότωσαν οἱ ἀντάρτες) θά χάσω κι αὐτή; Γέροντα, ἡ Ἀγγελική εἶναι πολύ βαριά, θά πεθάνει». Ὁ Γέροντας τότε τοῦ εἶπε: «Μή στενοχωριέσαι ἡ Ἀγγελική θά γίνει καλά». Πράγματι, ἐνῶ οἱ γιατροί μέ εἶχαν ξεγράψει καί περίμεναν ἀπό ὥρα σέ ὥρα νά πεθάνω, ὕστερα ἀπό 22 ἡμέρες ἄρχισα νά δίνω σημεῖα ζωῆς. Μέχρι τότε δέν καταλάβαινα τίποτε.

Δὲν μᾶς ἀπομένει παρὰ ἡ ὑπομονή

Δὲν μᾶς ἀπομένει παρὰ ἡ ὑπομονή

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Ἡ μετάνοια δὲν ἔχει τέλος πάνω στὴν γῆ, γιατὶ τὸ τέλος τῆς μετανοίας θὰ σήμαινε ὅτι γίναμε σὲ ὅλα ὅμοιοι μὲ τὸν Χριστό.

   Ἡ πιὸ μικρὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ σὲ μᾶς ἀπαιτεῖ βαθιὰ μετάνοια: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς».

   Αὐτὸς ὁ λόγος ἐκφράζει τὴν ἀπόσταση ποὺ αἰσθανόμαστε ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τὸ ἀπόλυτο καὶ αἰώνιο Εἶναι, καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΑ ΜΗ ΖΗΤΟΥΜΕ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου Η΄ 28–34 καὶ Θ΄ 1)

ΟΜΙΛΙΑ

 ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΑ ΜΗ ΖΗΤΟΥΜΕ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΕΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

 

   Μὴ παραδράμουμε ἀπερίσκεπτα, ἀδελφοί, τὴν ἀνεξικακία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ἀχαρίστους Γεργεσηνούς· διότι ἡ σκέψη σχετικὰ μ’ αὐτὴν διδάσκει τὴν διόρθωση μιᾶς ἁμαρτίας, στὴν ὁποία σχεδὸν πάντες ἀνεπαίσθητα περιπίπτουμε.

   Ἐμεῖς ἀπὸ συνήθεια κακίζουμε (κακιώνουμε) ἀσυλλόγιστα μέ ’κείνους, οἱ ὁποῖοι γίνονται ἀχάριστοι πρὸς τὶς εὐεργεσίες μας. Καὶ ὅτι ἡ ἀχαριστία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, τοῦτο τὸ φανέρωσε ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὅταν εἶδε τὴν ἀχαριστία τῶν δέκα λεπρῶν. Αὐτοὶ καὶ οἱ δέκα μαζὶ ὑψώνοντας τὴν φωνὴ κραύγασαν μεγαλόφωνα· «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», δηλαδή· Ἰησοῦ διδάσκαλε, ἐλέησέ μας¹. Κι ὁ μὲν Ἰησοῦς τοὺς σπλαγχνίστηκε καὶ τοὺς εἶπε: Πηγαίνετε στοὺς ἱερεῖς καὶ δεῖξτε σ’ αὐτοὺς τὰ καταλεπρωμένα μέλη σας. Κ’ ἐκεῖνοι, ὑπακούοντας πρόθυμα στὸ θεῖο πρόσταγμά Του, ἔτρεξαν πρὸς τοὺς ἱερεῖς· ἀλλὰ προτοῦ φθάσουν, δηλαδὴ καθ’ ὁδὸν καθαρίστηκαν. Ἕνας μόνο ἀπ’ αὐτούς, Σαμαρείτης, εὐθὺς ἐπέστρεψε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, «καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ», δηλαδή· κ’ ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο κατὰ γῆς κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ, εὐχαριστῶντάς Τον ἐκ βάθους ψυχῆς². Τότε λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς ἤλεγξε τὴν ἁμαρτία τῆς ἀχαριστίας λέγοντας· «οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰμὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;», δηλαδή· δὲν καθαρίστηκαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν θεώρησαν καθῆκον τους νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Θεό, ἐκτὸς ἀπὸ τοῦτον ποὺ εἶναι ἀλλοεθνής;³. Ὁ ἀχάριστος ἀθετεῖ τοὺς νόμους ὄχι μόνο τῆς λογικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἄλογης φύσεως· διότι καὶ τ’ ἄλογα ζῶα εὐεργετούμενα δείχνουν ὅπως μποροῦν τὴν εὐχαριστία πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὰ εὐεργετοῦν· καὶ διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς ἤλεγχε τοὺς Ἰσραηλῖτες γιὰ τὴν ἀγνωμοσύνη ποὺ ἔδειχναν στὶς ἄμετρες εὐεργεσίες του. Καὶ τὸ βόδι, –ἔλεγε σ’ αὐτοὺς διὰ τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου–, γνωρίζει τὸν εὐεργέτη του, κι ὁ ὄνος διακρίνει τὴν φάτνη τοῦ δεσπότου του, σεῖς ὅμως οἱ Ἰσραηλῖτες οὔτε γνωρίζετε, οὔτε διακρίνετε τῶν εὐεργεσιῶν μου τὸ πλῆθος. «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὑτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν», δηλαδή· τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη του κι ὁ ὄνος γνωρίζει τὴν φάτνη, ἰδιοκτησία τοῦ κυρίου του· ὁ ἰσραηλιτικὸς ὅμως λαὸς δὲν μὲ ἀναγνωρίζει ὡς κύριό του, δὲν ἔχει οὔτε στοιχειώδη κατανόηση γιὰ μένα⁴. Ἁμαρτάνει, ναί, ὁ ἀχάριστος κατὰ πάντων τῶν νόμων, ἐπειδὴ καὶ ἡ αἰσθητικὴ φύση, καὶ ἡ λογικὴ διάκριση, καὶ ὁ Θεὸς θέλει τὴν εὐχαριστία· πλὴν ὅμως, κι αὐτὸς ὁ εὐεργέτης ὅταν ἀγανακτεῖ κατὰ τοῦ ἀχαρίστου, χάνει τῆς εὐεργεσίας τὸν μισθὸ κι ἁμαρτάνει βαρέως.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(κεφ. η΄ 28 – θ΄ 1)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὸ πέραν, εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν, ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης.

   καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;

   ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη.

   οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων.

   καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν.

   οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων.

   καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.

   Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄

(Ῥωμ. ι΄ 1 – 10)

   «Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν·

   μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν.

   ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν.

   τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι.

   Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς·

Νὰ ζητᾶμε νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ

Νὰ ζητᾶμε νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης

   Εὔκολα, εὐκολότατα ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε. Καὶ κοιτᾶξτε τὸ μυστικό. Τὸ μυστικὸ εἶναι, νὰ μὴ τὸ ἔχετε στὸν νοῦ σας καθόλου νὰ ζητήσετε τὸ συγκεκριμένο πρᾶγμα. Τὸ μυστικὸ εἶναι νὰ ζητᾶτε τὴν ἕνωσή σας μὲ τὸν Χριστὸ ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ λέτε, «δώσ’ μου τοῦτο, ἐκεῖνο...».

Τὸ ἁγίασμα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου

Τὸ ἁγίασμα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου

   Ὅταν ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, ὁ κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἄρχιζε νὰ κτίζει τὸ Μοναστῆρι, ὕστερ᾿ ἀπὸ λίγους μῆνες ἄρχισαν νὰ λιγοστεύουν τ᾿ ἀπαραίτητα ἀγαθά, τὰ χρήματα, τρόφιμα καὶ λοιπὰ ὑλικά· δὲν εἶχε χρήματα νὰ πληρώσει τοὺς τεχνῖτες, τοὺς ἐργάτες, δὲν εἶχε τί νὰ τοὺς μαγειρέψει· τότε ἀπελπισμένος ἐγκατέλειψε τὸ ἔργο καί ’φευγε γιὰ τὶς Καρυές, τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιὰ νὰ δεῖ τί μπορεῖ νὰ κάνει, νὰ συμβουλευθεῖ τὸν Πρῶτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐὰν ἦταν πρέπον νὰ στείλει ἀνθρώπους πρὸς τὸν βασιλέα, ἢ ἄλλους ἄρχοντες, νὰ ζητήσει οἰκονομικὴ βοήθεια…

 

   Μετὰ ἀπὸ δυὸ ὧρες πορεία, φανερώθηκε στὸν δρόμο του, μιὰ μεγαλόπρεπη γυναῖκα, ἡ ὁποία μὲ αὐστηρὸ ὕφος τὸν ρώτησε:

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ (3)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου Η΄ 5–13)

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ (3)

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Τοῦτα στ’ ἀλήθεια δὲν τὰ βλέπετε· ἀλλὰ δὲν ἀκούσατε τί ἔπαθε ὁ Ὀζά, ὅταν αὐθαδῶς ἄγγιξε τὴν κιβωτὸ τοῦ Θεοῦ; «Ἐθυμώθη ὀργῇ Κύριος τῷ Ὀζά, καὶ ἔπαισεν αὐτὸν ἐκεῖ ὁ Θεός, καὶ ἀπέθανεν ἐκεῖ παρὰ τὴν κιβωτὸν τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», δηλαδή: ὁ Κύριος ὀργίσθηκε πολὺ ἐναντίον τοῦ Ὀζά, τὸν κτύπησε καὶ τὸν θανάτωσε στὸν τόπο ἐκεῖνο κοντὰ στὴν Κιβωτὸ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ³⁶. Δὲν μάθατε τί ἔπαθε ὁ Ὀζίας, ὅταν θυμίασε παρανόμως μέσα στὸν ναό; «Ἡ λέπρα ἀνέτειλεν ἐν τῷ μετώπῳ αὐτοῦ ἐναντίον τῶν ἱερέων ἐν οἴκῳ Κυρίου ἐπάνω τοῦ θυσιαστηρίου τῶν θυμιαμάτων», δηλαδή: ἡ λέπρα φάνηκε στὸ μέτωπό του ἐκεῖ μπροστὰ στοὺς ἱερεῖς, στὸν ναὸ τοῦ Κυρίου, κοντὰ στὸ θυσιαστήριο τῶν θυμιαμάτων³⁷. Δὲν διαβάσατε τί συνέβη στοὺς ἀνευλαβεῖς καὶ πονηροὺς ἱερεῖς Ὀφνὶ καὶ Φινεὲς ποὺ ἀναξίως βάσταζαν τὴν Κιβωτὸ τοῦ Κυρίου; Ἔπεσαν ἀμφότεροι στὴν παρεμβολὴ τοῦ πολέμου καὶ πέθαναν³⁸.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ (2)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου Η΄ 5–13)

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ (2)

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Ὁ Μωϋσῆς ἀφοῦ κατέβηκε ἀπ’ τὸ ὄρος Σινᾶ, γιὰ ὅση ὥρα εἶχε ἀσκέπαστο τὸ δοξασθὲν πρόσωπό του, δὲν μποροῦσαν οἱ Ἰσραηλῖτες –διὰ τὴν ἔλλαμψη τῆς δόξας– ν’ ἀτενίσουν καὶ νὰ τὸ δοῦνε· ὅταν ὅμως σκέπαζε τὸ πρόσωπό του, τότε πλησίαζαν πρὸς αὐτὸν κι ἄκουγαν τὴν φωνή του²². Ὀ Μωϋσῆς λοιπὸν τότε, ἀκάλυπτος μὲν γινόταν ἀπρόσιτος, καλυμμένος δὲ γινόταν προσιτός· ἐὰν τὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας ἔμενε παντελῶς ἀπαρακάλυπτο, αὐτὸ θὰ ἦταν ἀναμφιβόλως ἀπρόσιτο· ἐὰν ἔβλεπες τὸ ὑπερένδοξο καὶ θεωμένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο δὲν θά ’χες δύναμη νὰ πλησιάσεις καὶ νὰ μεταλάβεις, ἀλλ’ οὔτε κἂν νὰ ἐνατενίσεις τὰ βλέμματα ἐπ’ αὐτό· θὰ ἔτρεμες τότε, θὰ ἔφριττες, θὰ ἔφευγες ἢ θὰ ἔπεφτες. Καλύπτει λοιπὸν αὐτὰ ἡ πανάγαθη καὶ παντοδύναμη πρόνοια τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν συμβεβηκότων τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, κι ἔτσι γίνονται ὄχι μόνο προσιτά, ἀλλὰ καὶ μεταληπτά· καὶ τοῦτο εἶναι τὸ δεύτερο αἴτιο τοῦ μυστηριώδους τούτου καλύμματος. Ἀναγκαῖο τὸ κάλυμμα στὸ πρόσωπο τοῦ Μωϋσῆ, γιὰ νὰ τὸν πλησιάζουν οἱ Ἰσραηλῖτες· πολὺ ἀναγκαιότερο ὅμως τὸ κάλυμμα στὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας, γιὰ νὰ τὸ μεταλαμβάνουμε ἐμεῖς. Ἐκεῖνο τὸ ὑλικὸ κάλυμμα τύπος ἦταν τοῦ μυστηριώδους τούτου καλύμματος· ἐκεῖνο καταληπτό, τοῦτο ἀκατάληπτο· ἐκεῖνο σκέπαζε τὸ πρόσωπο τοῦ Μωϋσῆ, τοῦτο καλύπτει τὸ θεῖο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ· τὸ πρᾶγμα τοῦτο (εἶναι) μυστήριο τῶν μυστηρίων ἀκατανόητο, ποὺ ὑπερβαίνει ὅλους τοὺς ὅρους τῆς φύσεως, οὔτε μὲ λόγο πολυπραγμονούμενο, οὔτε σὲ ἀνθρώπινους λογισμοὺς περιλαμβανόμενο, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν πίστη κατανοούμενο καὶ πιστευόμενο καὶ λατρευόμενο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ (1)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθαίου Η΄ 5–13)

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ (1)

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*

   Ὁ Ἐκατόνταρχος, χριστιανοί, παρέδωσε σ’ ἐμᾶς μάθημα λίαν ψυχωφελὲς καὶ σωτήριο. Αὐτός, πιστεύοντας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, γνώρισε πόσης καθαρότητας ἔχει ἀνάγκη ὅποιος πλησιάζει πρὸς τὸν Κύριο· κι ἀφοῦ ἐρεύνησε τὸν βίο καὶ τὰ ἔργα του, ἔκρινε τὸν ἑαυτό του ἐντελῶς ἀνάξιο τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεὸς πρόκειται νὰ ἔλθει στὴν οἰκία του, ἂν καὶ ἦταν ἄνθρωπος ἀξιωματικὸς κ’ ἐπίσημος, οὐδεμιὰ συστολὴ (διστακτικότητα) ἔλαβε, ἀλλὰ στὸ κέντρο μιᾶς ὁλόκληρης πόλεως τῆς Καπερναοὺμ ἐνώπιον ὅλου τοῦ λαοῦ μετὰ μεγίστης πίστεως, εὐλαβείας καὶ ταπεινοφροσύνης, μὲ παρρησία, λαμπρᾷ τῇ φωνῇ εἰς ἐπήκοον πάντων φώναξε: «Κύριε, οὔκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς», δηλαδή: Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ εἰσέλθεις Ἐσὺ (ὁ Παντοδύναμος Θεὸς) κάτω ἀπὸ τὴν στέγη μου¹.