Τρεῖς προβολεῖς

Τρεῖς προβολεῖς

«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι»

(Ματθ. ε΄ 17)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Φῶτα οἱ Πατέρες

   Τρία φῶτα· Τὸ ἕνα εἶναι τὸ φῶς τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ ἑορτάζουν. Πρόκειται κυρίως γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Δ ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθαν στὴν Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 451 μ. Χ. Οἱ ἅγιοι εἶναι φῶτα μέσα στὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα οἱ Πατέρες. Ὅπως μέσα στὸν δρόμο ὑπάρχουν λαμπτῆρες, ποὺ ἀνάβουν τὸ βράδυ καὶ φωτίζουν τὸν δρόμο, ἔτσι ὁ Θεὸς ἄναψε τὰ φῶτα, ποὺ ὀνομάζονται ἅγιοι Πατέρες. Φωτίζουν τὸν δρόμο τῆς ζωῆς μας. Μᾶς ὁδηγοῦν πρὸς τὴν ἀληθινὴ πίστη. Ἡ ἀληθινὴ πίστη εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Χριστός. Καὶ ὁ ἀληθινὸς Χριστὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὁ Χριστός.

   Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ διεκήρυξαν οἱ Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου. Δογμάτισαν τὴν ἄρρητη καὶ ἀσύγχυτη ἕνωση στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καὶ τῆς ἀνθρώπινης. Οἱ Πατέρες λέγονται «φωστῆρες». Ἔτσι τοὺς ἀποκαλεῖ καὶ τὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς: «Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας καὶ δι’ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε δόξα Σοι».

   • Τὸ ἄλλο φῶς εἶναι οἱ χριστιανοί. Ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μάτια, ἔτσι καὶ ὅλοι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ εἶναι φῶτα. «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (στ. 14). Τὰ φῶτα ὑπάρχουν γιὰ νὰ φωτίζουν. Καὶ οἱ χριστιανοὶ ὑπάρχουν ὄχι γιὰ νὰ εἶναι κρυμμένοι, ἀλλὰ γιὰ νὰ φωτίζουν. Νὰ διδάσκουν τὸν κόσμο. Νὰ εἶναι κάθε χριστιανὸς ἕνας φωτεινὸς ὁδοδείκτης, ποὺ δείχνει τὴν φυσικὴ πορεία στοὺς ἄλλους χριστιανούς.

   – Μά, θὰ πεῖ κάποιος, ἐγὼ δὲν ἔχω λόγο. Δὲν εἶμαι θεολόγος, διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ διδάξω. Πῶς, λοιπόν, θὰ εἶμαι φῶς;

   Λόγο μπορεῖ νὰ μὴν ἔχεις, ἀλλὰ βίο ἔχεις. Ἔργα ἔχεις. Κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σου ἰσοδυναμεῖ μὲ ἕνα ἔργο. Καὶ τὰ ἔργα, ὅταν εἶναι καλά, φωτίζουν καὶ αὐτά, καὶ μάλιστα δυνατώτερα ἀπὸ μερικὰ λόγια. Ὁ πολυέλαιος ἔχει φωνῇ; Ὄχι. Καὶ ὅμως μιλάει, φωνάζει. Κηρύττει μὲ τὸ φῶς του. Καὶ ὁ χριστιανὸς τὸ ἴδιο. Τὰ καλά του ἔργα εἶναι τὸ δυνατώτερο μεγάφωνο, ποὺ διαλαλεῖ καὶ κηρύττει, ὅτι ὑπάρχει Χριστὸς Ἰησοῦς, Θεάνθρωπος Κύριος. Τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ἡ ὡραιότερη κιθάρα, ποὺ ὑμνεῖ τὸν Θεό. «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (στ. 16). Καὶ σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ἀλλ’ οὐ δύνασαι κηρῦξαί σε, οὐδὲ ἔχεις διδασκαλικὸν λόγον; Οὐκοῦν δίδαξον διὰ τῶν ἔργων καὶ τῆς πολιτείας, διὰ τῆς λαμπρότητος τῶν πράξεων» (Ε.Π.Ε. 26, 230-232).

   • Τὸ τρίτο φῶς, ποὺ προβάλλει, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Τὰ ἄλλα δύο φῶτα, οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ χριστιανοί, εἶναι φῶτα ἑτερόφωτα. Ὁ Χριστὸς εἶναι Αὐτόφως. Εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φωτός, ὁ δημιουργὸς τοῦ φωτός, ὅλος φῶς. Εἶναι «ὁ περιβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον». Ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος διακηρύττει: «Ἐγὼ εἰμι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. η΄ 12). Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἕνας τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ ν’ ἀνάψει τρεῖς προβολεῖς.

Ὁ προβολέας τοῦ Νόμου

   Οἱ προβολεῖς φαίνονται στὰ λόγια τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, λόγια παρμένα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία: «Μὴ νομίσητε, ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον καὶ τοὺς προφήτας οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι» (στ. 17).

   • Πρῶτος προβολέας εἶναι ὁ νόμος, ὁ Μωσαϊκὸς νόμος. Ὑπῆρχε ὁ Μωσαϊκὸς νόμος, ἢ ἁπλῶς ὁ Νόμος, ὅπως ὀνομάζεται στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ καλυπτόταν. Φαντασθεῖτε τὴν σελήνη, ποὺ φωτίζει τὴν νύκτα, νὰ καλύπτεται ἀπὸ σύννεφα πυκνά. Τὰ σύννεφα κρύβουν τὴν σελήνη. Στὴν νύκτα τοῦ ἀρχαίου κόσμου ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν σὰν τὴν σελήνη. Σιγὰ–σιγὰ ὅμως καλύφθηκε τὸ φῶς του ἀπὸ κάτι παράδοξα σύννεφα.

   Ἦσαν οἱ παραδόσεις καὶ τὰ ἐντάλματα ἀνθρώπων (Ματθ. ιε΄ 9), ποὺ προστέθηκαν, σὰν ἑρμηνεῖες δῆθεν τοῦ νόμου. Ὑπῆρχαν τόσες ἀνθρώπινες διατάξεις, ὥστε χάθηκε ἡ λάμψη τοῦ νόμου.

   Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν κόσμο. Εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ συνδέσει τὸν ἄνθρωπο μὲ ἕνα ἄλλο φῶς, ἀπείρως τελειότερο. Ἔρχεται σὰν ἐπαναστάτης τῆς ἀλήθειας. Οἱ ἐπαναστάτες συνήθως γκρεμίζουν ὅ,τι βρίσκουν, καὶ ἐγκαθιστοῦν δικά τους πράγματα. Ὁ Χριστὸς δὲν γκρεμίζει τὸ παλαιό, ποὺ ὑπάρχει, προκειμένου νὰ οἰκοδομήσει καινούργιο. Τὸ λέγει ὁ ἴδιος: «Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας» (στ. 17). Ἀλλὰ τί κάνει;

   Πρῶτον, προβάλλει τὸ φῶς τοῦ Νόμου, ἀπομακρύνοντας τὰ σύννεφα τῶν ἀνθρωπίνων παραδόσεων καὶ διατάξεων, ποὺ πολλὲς φορὲς ἦσαν τόσο σκληρές, ὥστε ἔκαναν τὸν Νόμο καταπιεστικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

   Φαντασθεῖτε κάποιον νὰ ἔχει ὡραῖα μηχανή, ἀλλὰ νὰ παραμένει ἄχρηστη, διότι ἔχει ὑποστεῖ βλάβη. Ξαφνικὰ ἐμφανίζεται ὁ εἰδικὸς τεχνίτης, ποὺ ἐπισκευάζει τὴν μηχανὴ καὶ λειτουργεῖ θαυμάσια. Αὐτὸ ἔκανε ὁ Χριστός, ὁ εἰδικὸς γιὰ τὴν μηχανή, ποὺ λέγεται Νόμος. Πνευματικὴ μηχανὴ ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἂν λειτουργοῦσε σωστά, θὰ ἀρκοῦσε νὰ φωτίζεται κάπως ὁ κόσμος καὶ νὰ λειτουργεῖ ὠφέλιμα ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία. Ἀλλ’ ὑπέστη βλάβη ἀπὸ τὶς ἐπεμβάσεις τῶν γραμματέων καὶ φαρισαίων, ποὺ διαστρέβλωναν τὸν Νόμο. Καὶ ἔρχεται ὁ Χριστός, Ἐκεῖνος, ποὺ κατασκεύασε τὴν μηχανή, ἀφοῦ Αὐτὸς εἶναι ὁ Νομοθέτης, καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν βλάβη. Καὶ ὁ Νόμος πλέον ξεκάθαρος προβάλλει σὰν προβολέας φωτεινός.

   Ἄλλωστε ὁ Νόμος ἦταν ἁπλῶς ἀτελὴς δὲν ἦταν κακός. Δὲν ἦταν βεβαίως ἡ κορυφή, ἀλλὰ καὶ δὲν ἄφηνε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πέσουν στὸν βοῦρκο.

   • Τὸ ὅτι ὑπάρχει ἡ ὑψηλὴ κορυφή, δὲν σημαίνει, ὅτι δὲν ἔχουν τὴν ἀξία τους καὶ οἱ χαμηλότερες κορυφές.

   • Τὸ ὅτι ὑπάρχει ὁ ἥλιος, δὲν σημαίνει, ὅτι εἶναι κακὴ καὶ ἄχρηστη ἡ σελήνη.

   Ἥλιος τὸ Εὐαγγέλιο. Σελήνη ὁ Νόμος. Εἶχε καὶ ὁ νόμος τὴν ἀξία του, τὴν θέση του, τὸν ρόλο του. Τὸ πρόβλημα μὲ τὸν Νόμο ἦταν ἄλλο: Ποιός μποροῦσε νὰ ἐφαρμόσει τὸν Νόμο;

Ὁ τηρητὴς τοῦ Νόμου

   Τὸ δεύτερο φῶς, ὁ δεύτερος προβολέας, ὡς πρὸς τὸν Νόμο προβολέας, ποὺ ἐμφανίστηκε μὲ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, Ποιός εἶναι; Εἶναι τὸ πρόσωπο, ποὺ ἐφάρμοσε ἀπόλυτα ὅλο τὸν Νόμο, ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Νόμου. Καὶ τὸ πρόσωπο αὐτὸ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μέχρι νὰ παρουσιασθεῖ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, κανένας ἄνθρωπος, οὔτε προφήτης μεγάλος, οὔτε ἄλλος ἅγιος, εἶχε ἐφαρμόσει πλήρως τὸν Νόμο.

   Ὁ Νόμος δημιουργεῖ παραβάτες. Φαίνεται παράξενο, ἀλλ’ εἶναι ὀρθό. Πότε λέμε, ὅτι ἔχουμε μία παράβαση; Ὅταν ὑπάρχει νόμος, ποὺ δὲν τηρεῖται. Προτοῦ νὰ ὑπάρξει νόμος, δὲν στοιχειοθετεῖται ἀδίκημα, δὲν ὑφίσταται παράβαση. Τὸ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται οὗ γὰρ οὐκ ἔστι νόμος, οὐδὲ παράβασις» (Ρωμ. δ΄ 15).

   Ἀλλ’ ἐδῶ δημιουργεῖται εὔλογο ἐρώτημα: Ἀφοῦ ὁ Νόμος θὰ δημιουργοῦσε παραβάτες, γιατί δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό; Ἂς ἀπαντήσουμε μὲ παραδείγματα:

   • Ὁ πόνος τί εἶναι; Καλὸ ἢ κακὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Φαίνεται ὡς κακό, καὶ ὅμως εἶναι ὠφέλιμος καὶ εὐεργετικός. Ὁ σωματικὸς πόνος εἶναι προειδοποίηση γιὰ κάποια ἀρρώστια. Εἶναι τὸ καμπανάκι, ποὺ κτυπάει, κάποτε πολὺ δυνατά, καὶ ξυπνάει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν ὑγεία του. Ἂν δὲν ἦταν ὁ πόνος, ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ πήγαινε στὸν γιατρό, δὲν θὰ ἔπαιρνε φάρμακο, δὲν θὰ ἀναζητοῦσε τὴν ὑγεία του.

   Ὁ Νόμος εἶναι σὰν τὸν πόνο. Κάθε ἠθικὴ παράβαση σημειώνεται ἀπὸ τὸν Νόμο καὶ προειδοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο, κτυπῶντας τὸ καμπανάκι τῆς συνειδήσεως. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ τὴν σωτηρία καὶ τὴν λύτρωση.

   • Τὸ κόκκινο φανάρι δημιουργεῖ παραβάτες. Ὅσοι περνᾶνε μὲ κόκκινο φανάρι θεωροῦνται παραβάτες τοῦ κώδικα ὁδικῆς κυκλοφορίας. Καὶ ὅμως εἶναι ἀναγκαῖο τὸ κόκκινο φανάρι, ἀφοῦ ὑπάρχουν τόσα αὐτοκίνητα, ποὺ πρέπει νὰ κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα, χωρὶς μποτιλιάρισμα καὶ συγκρούσεις. Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι σὰν τὰ κόκκινα φανάρια. Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι σὰν τὰ STOP. Ἡ ὁμαλὴ συνύπαρξη καὶ συγκυκλοφορία τῶν ἀνθρώπων ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

   • Ὁ Νόμος δημιουργεῖ παραβάτες, ἀλλὰ ἀναδεικνύει καὶ ἥρωες. Κανένας δὲν βγαίνει πρωταθλητής, ἂν δὲν ὑπάρχουν νόμοι καὶ κανονισμοὶ στὸ ἀγώνισμά του.

   Ἦταν, λοιπόν, ἀναγκαῖος ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ποιός ἐφάρμοσε τὸν Νόμο πέρα γιὰ πέρα; Κανείς, μέχρι ποὺ ἐμφανίστηκε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «δίκαιος» σὲ ἀπόλυτο βαθμό, ἐκεῖνος, ποὺ ἐφάρμοσε τὸν Νόμο 100%. Ὁποιαδήποτε ἐντολὴ τοῦ Νόμου τὴν βλέπουμε ἐκπληρουμένη στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Μάταια προσπαθοῦσαν οἱ ἐχθροί του, οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι, νὰ ἀνακαλύψουν κατηγορία, ἐπὶ παραβάσει κειμένου Νόμου. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ τέλειο ἠθικὸ πρότυπο. Συγκαταβαίνει ἀκόμη καὶ ἐφαρμόζει καὶ διατάξεις τοῦ Νόμου, ποὺ δὲν ἦταν ὑποχρεωμένος, ὡς Ἀναμάρτητος, νὰ τὶς ἐφαρμόσει. Ὁ Χριστὸς ἐκπληρώνει τὸν Νόμο. Καὶ κάτι ἄλλο: Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκπληρώνονται ὅλες οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Νόμου.

   Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ «πλήρωμα» τοῦ Νόμου, καὶ διότι ἐφαρμόζει ὁ ἴδιος τὸν Νόμο, ἀλλὰ καὶ διότι ἐκπληρώνεται στὸ πρόσωπό Του ὁ Νόμος, ἡ προφητεία.

Ἡ τελείωσις τοῦ Νόμου: Τὸ Εὐαγγέλιο

   Μεγαλύτερο θάμβος προκαλεῖ ὁ τρίτος προβολέας, ποὺ ἄναψε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν παρουσία του στὴν γῆ. Λαμπρότερο πνευματικὸ φῶς δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὸ φῶς αὐτοῦ τοῦ προβολέα. Πρόκειται γιὰ τὸν Εὐαγγελικὸ Νόμο. Ὁ Χριστὸς δὲν τήρησε ἁπλῶς τὸν παλαιὸ Νόμο, ποὺ εἶχε ὁπωσδήποτε ἀτέλειες. Τήρησε καὶ τὸν νέο Νόμο, τὸν τέλειο Νόμο, ποὺ ὁ ἴδιος ἦλθε ν’ ἀποκαλύψει. Λέγει σχετικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Παραγενόμενος ὁ Χριστός, πᾶσαν ἀρετὴν παιδεῦσαι τοὺς ἀνθρώπους ἐβούλετο ὁ δὲ παιδεύων οὐ λόγῳ μόνον διδάσκει, ἀλλὰ καὶ ἔργῳ αὕτη γὰρ ἡ ἀρίστη διδασκαλία ἐστὶ τοῦ διδάσκοντος» (Ε.Π.Ε. 26,110).

   Ἀσύγκριτο τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελικοῦ Νόμου. Εἶναι ἡ Καινὴ Διαθήκη, ποὺ σφράγισε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ πανάγιο Αἷμα του. Δύο τὰ μεγάλα δῶρα, ποὺ προσέφερε καὶ προσφέρει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Τὸ ἕνα εἶναι ὁ λόγος του, ἡ διδαχή του. Τὸ ἄλλο εἶναι τὸ αἷμα του.

   Ὁ λόγος του τέλειος. Εἶναι τὸ «πλήρωμα» τοῦ Νόμου καὶ Χριστὸς καὶ μὲ τὴν τρίτη ἔννοια. Συμπληρώνει, ὁλοκληρώνει, τελειοποιεῖ τὸν Νόμο. «Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι» (στ. 17). Ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ ἐν τούτῳ ὁ μεγάλος Εὐεργέτης μας.

   Φαντασθεῖτε ἄνθρωπο νὰ ζεῖ στὸ σκοτάδι. Ξαφνικὰ ἔρχεται κάποιος, ποὺ τοῦ χαρίζει ἕνα δαδὶ ἀναμμένο. Ἔχει πλέον κάποιο φῶς. Σὲ λίγο ἄλλος δωρητὴς τοῦ προσφέρει τελειότερο φῶς, μία λυχνία, μία ἑπτάφωτη λυχνία, ποὺ καίει μὲ λάδι. Πιὸ δυνατὸ καὶ πιὸ καθαρὸ τὸ φῶς. Ἀλλ’ ἔρχεται καὶ τρίτος δωρητής. Αὐτὸς τοῦ δωρίζει ἀκόμη τελειότερο φῶς, ἠλεκτρικὸ πολυέλαιο.

   Ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦταν στὸ σκοτάδι, ἂν σταδιακὰ δὲν εἶχε λάβει τρία φῶτα. Μόνο, ποὺ δωρητὴς καὶ τῶν τριῶν φώτων εἶναι ὁ ἴδιος. Εἶναι ὁ φωτοδότης Θεός.

   • Ὅταν ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, τοῦ ἔθεσε μέσα του τὸ πρῶτο φῶς. Εἶναι ὁ ἔμφυτος ἠθικὸς νόμος. Ὅλοι τὸν ἔχουν φυτεμένο στὴν ὕπαρξή τους. Ὅλοι γνωρίζουν γενικὰ ποιό εἶναι καλὸ καὶ ποιό εἶναι κακό.

   • Ἀργότερα χάρισε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο τὸ δεύτερο φῶς, τὸ Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

   • Καὶ ὅταν ἦλθε «τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου», ἔδωσε ὁ Θεὸς τὸ «πλήρωμα» τοῦ Νόμου. Χάρισε τὸ τέλειο φῶς, τὸ Εὐαγγέλιο.

   Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνώτερο ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη θρησκευτικὴ διδασκαλία ἢ φιλοσοφικὴ καὶ κοινωνικὴ ἰδεολογία. Δὲν εἶναι μόνο συγκριτικὰ ἀνώτερο. Εἶναι σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ καὶ τέλειος ἠθικὸς νόμος καὶ πνευματικὸς κανόνας. Ἀποκλείεται νὰ βρεθεῖ ὑψηλότερη διδασκαλία ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀποκλείεται νὰ ἀνακαλυφθεῖ κορυφὴ ὑψηλότερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἰμαλαΐων.

   Στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει ἡ σφραγῖδα τῆς τελειότητος. Εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ὅπως διεκήρυξαν οἱ Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου. Ἔτσι καὶ ὁ λόγος του. Ἔχει τὴν σφραγῖδα τῆς τελειότητος.

   Εἶναι διπλοῦς τὴν φύσιν ὁ Χριστός. Διπλὰ ἱκανοποιεῖ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἱκανοποιεῖ καὶ σωματικὰ καὶ πνευματικά. Ἂν στὴν κοινωνία ἐφαρμοζόταν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅλα τὰ προβλήματα, ὑλικὰ καὶ πνευματικά, θὰ λύνονταν κατὰ τὸν ὡραιότερο τρόπο.

   Σὲ ὅλα τὰ πεδία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ὑπάρχουν περιθώρια νέων ἀνακαλύψεων. Ἀνακαλύπτονται τελειότερα μηχανήματα, τελειότερα φάρμακα, τελειότερα ἐργαλεῖα. Μία ἀνακάλυψη ἀποκλείεται: Ἡ ἀνακάλυψη, ποὺ θὰ σκεπάσει τὴν Ἀποκάλυψη. Ἀποκλείεται ν’ ἀνακαλυφθεῖ ἀλήθεια ἀνώτερη ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο. Τὸ Εὐαγγέλιο ἀποκλείεται νὰ ξεπερασθεῖ. Τὸ βεβαιώνει ὁ Κύριος: «Ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἐν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου, ἕως ἂν πάντα γένηται» (στ. 18).

   Μερικὲς ἁπλὲς συγκρίσεις τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὸν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

   • Ἁμαρτία γιὰ τὸν Νόμο ἦταν ὁ φόνος. Ἡ ἐντολή του: «Οὐ φονεύσεις». Ἁμαρτία γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ φόνος, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνο, ποὺ γεννάει τὸν φόνο, ἡ ὀργὴ καὶ τὰ ὑβριστικὰ λόγια.

   • Ἁμαρτία γιὰ τὸν Νόμο ἦταν ἡ μοιχεία. Ἡ ἐντολή του: «Οὐ μοιχεύσεις». Ἁμαρτία γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ μοιχεία καὶ ἡ πορνεία, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνο, ποὺ γεννάει τὴν σαρκικὴ ἁμαρτία, τὸ αἰσχρὸ καὶ πονηρὸ βλέμμα.

Ἀντιστροφὴ – Ὀπισθοδρόμηση

   Στὶς ἡμέρες μας παρατηρεῖται τεχνολογικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ πρόοδος. Συγχρόνως ὅμως παρατηρεῖται πνευματικὴ ὀπισθοδρόμηση. Ἂς θεωροῦν μερικοὶ τοὺς ἑαυτούς τους προοδευτικοὺς καὶ ἂς κατηγοροῦν τοὺς ἄλλους γιὰ συντήρηση. Στὴν πραγματικότητα εἴμεθα ὀπισθοδρομικοί. Ἔχουμε ἐπιστρέψει στὸν νόμο τῆς «Ζούγκλας». Φαντασθεῖτε ἄνθρωπο νὰ παίρνει πέτρες καὶ νὰ σπάει ὅλα τὰ φῶτα, ποὺ φωτίζουν τὸν δρόμο! Αὐτὸ ὀνομάζεται πρόοδος; Κάτι τέτοιο κάνει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. Καὶ τοὺς τρεῖς προβολεῖς, ποὺ ὁ Θεὸς σταδιακὰ ἄναψε στὸν κόσμο, τοὺς σπάει μὲ τὶς πέτρες τῆς ἀνηθικότητας.

   • Δὲν δέχεται τὸν προβολέα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οὔτε τὶς Δέκα ἐντολές. Ἡ μοιχεία π.χ. νομιμοποιήθηκε στὴν ἐποχή μας. Ὁ φόνος, καὶ μάλιστα τῶν ἀθωοτέρων θυμάτων, τῶν παιδιῶν, νομιμοποιήθηκε (ἐκτρώσεις).

   • Δὲν δέχεται καὶ τὸν ἄλλο προβολέα, τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν θαυμάζει, δὲν πιστεύει, δὲν λατρεύει τὸν Χριστό. Ἀρνεῖται μία ἀπὸ τὶς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, πότε τὴν θεία, πότε τὴν ἀνθρώπινη, κάποτε καὶ τὶς δύο, καὶ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ.

   • Δὲν δέχεται καὶ τὸν τρίτο προβολέα, τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ ἀγνοεῖ. Δὲν τὸ μελετᾶ. Ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι κλεισμένη.

   Τὸ χειρότερο σημάδι ὀπισθοδρομικότητας: Ὄχι μόνο ἀγνοοῦμε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο τὸν παραβαίνουμε, ἀλλὰ κάνουμε καὶ θεωρία καὶ φιλοσοφία, ἰδεολογία καὶ διδασκαλία τὴν παράβαση τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοτε οἱ ἄνθρωποι παρέβαιναν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ θρηνοῦσαν. Τώρα γελᾶνε.

   Ἄλλοτε ἀναγνώριζαν τὴν παράβαση. Τώρα νομιμοποιοῦν τὴν παράβαση. Γι’ αὐτὸ λέγει ὁ Χριστός: «Ὃς ἐὰν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτῳ τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (στ. 19). Ἡ ἁμαρτία ἔγινε τραγούδι, ἔγινε καύχηση, ἔγινε θεωρία, ἔγινε σημαία, ἔγινε νόμος.

   Ἀρκετά! Τὴν ἀποστασία μας τὴν πληρώσαμε βαρειά, καιρὸς νὰ ἐπιστρέψουμε. Νὰ ξαναδεχθοῦμε τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Μὲ ὁδηγοὺς τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μαθητεύουμε στὴν Γραφή, στὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας, στὸ φῶς τῆς ἁγίας πορείας.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 324 - 329. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)