Δὲν μᾶς ἀπομένει παρὰ ἡ ὑπομονή
Ὁσίου
Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Ἡ
μετάνοια δὲν ἔχει τέλος πάνω στὴν γῆ, γιατὶ τὸ τέλος τῆς μετανοίας θὰ σήμαινε
ὅτι γίναμε σὲ ὅλα ὅμοιοι μὲ τὸν Χριστό.
Ἡ πιὸ μικρὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ
σὲ μᾶς ἀπαιτεῖ βαθιὰ μετάνοια: «Κύριε
Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς».
Αὐτὸς ὁ λόγος ἐκφράζει τὴν ἀπόσταση ποὺ αἰσθανόμαστε ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τὸ ἀπόλυτο καὶ αἰώνιο Εἶναι, καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους.
Ἂν δὲν
εἴμαστε πράγματι σὲ ὅλα ὅμοιοι μὲ τὸν Κύριο, πῶς μποροῦμε νὰ μείνουμε αἰώνια
μαζί Του, ἀναρωτιέται ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος.
Γι’ αὐτόν, ὅπως καὶ γιὰ μᾶς, αὐτὸ εἶναι
ἀδύνατο. Δὲν μᾶς ἀπομένει παρὰ ἡ ὑπομονή.
Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», (68), σελ. 34.