Ὁ ὅσιος Γελάσιος

 

Ὁ ὅσιος Γελάσιος

Ἑορτάζει τὴν λα΄ (31η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ Γελάσιος, ἄχρι καὶ τέλους βίου,

Τὸν ἄξιον γέλωτος ἦν γελῶν βίον.

   Σημειώνουμε ἐδῶ τὸ κατόρθωμα, τὸ ὁποῖο ἔκαμε ὁ μακάριος ἀββᾶς Γελάσιος, δηλωτικὸ τῆς ἄκρας ἀπροσπαθείας του, (τὸ ὁποῖο σημειώνει ὁ Εὐεργετινός), καὶ εἶναι τὸ ἑξῆς:

   Ὁ ὅσιος τοῦτος εἶχε ἕνα βιβλίο ποὺ περιεῖχε τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Νέα Γραφή, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ τὸ ἀναγινώσκουν οἱ ἀδελφοί καὶ εἶχε τιμὴ δεκαοκτὼ νομίσματα. Ἀφοῦ ἦλθε κάποιος ξένος ἀδελφὸς τὸ ἔκλεψε, ὁ δὲ ὅσιος Γελάσιος, ἂν καὶ κατάλαβε ὅτι αὐτὸς τὸ ἔκλεψε, δὲν τὸν κυνήγησε. Ὁ κλέφτης λοιπόν, πῆγε στὴν πόλη καὶ ζητοῦσε νὰ τὸ πουλήσει δεκαέξι νομίσματα. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἤθελε νὰ τὸ ἀγοράσει τὸ πῆρε καὶ τὸ ἔδειξε στὸν ἴδιο τὸν Ἀββᾶ Γελάσιο. Ὁ δὲ Ὅσιος βλέποντάς το προσποιήθηκε ὅτι δὲν ἤξερε τίποτε καὶ εἶπε στὸν ἄνθρωπο:

Ἡ ἁγία ὁσιομάρτυς Ἀνυσία ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ

Ἡ ἁγία ὁσιομάρτυς Ἀνυσία ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ

Ἑορτάζει τὴν λ΄ (30η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς δεξιὰν νύττουσι πλευρὰν κυρίως,

Πλευρᾶς Ἀδὰμ κύημα τὴν Ἀνυσίαν.

Πλευρὰν Ἀνυσίης τριακοστῇ ἔγχος ἔνυξεν.

   Ἡ ἁγία μάρτυς Ἀνυσία ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞη΄ (298), καταγόμενη ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης, θυγατέρα εὐσεβῶν καὶ πολὺ πλουσίων γονέων, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ πέθαναν ζοῦσε ἡ ἁγία κατ’ ἰδίαν ἡσυχαστικὰ καὶ εὐαρεστῶντας στὸν Θεὸ διὰ πράξεως καὶ ἐργασίας τῶν θείων ἐντολῶν.

   Τούτη τὴν ἁγία λοιπόν, μιὰ μέρα καθὼς πήγαινε ὡς συνήθως στὴν ἐκκλησία, τὴν συνάντησε κάποιος στρατιώτης εἰδωλολάτρης κι ἀφοῦ τὴν ἔπιασε τὴν ἔσυρε στοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων καὶ τὴν παρακινοῦσε νὰ προσφέρει θυσία στοὺς δαίμονες. Κ’ ἐπειδὴ ἡ ἁγία ὁμολόγησε Θεὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἔφτυσε στὸ πρόσωπο τοῦ μιαροῦ ἐκείνου στρατιώτη, γιὰ τὸν λόγο τοῦτον θύμωσε ὁ ἀλιτήριος καὶ διαπέρασε τὴν πλευρά της μὲ τὴν σπάθη του. Κι ἔτσι ἔλαβε ἡ μακαρία τὸ τοῦ μαρτυρίου ἀμάραντο στεφάνι.

Ταῖς Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 438. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

   Σκοτάδι βαθὺ στὴν ἀτέλειωτη νύχτα τῶν αἰώνων. Γενεὲς γενεῶν ἦρθαν στὸν κόσμο κι ἔφυγαν μὲ τὴν λαχτάρα τῆς προσμονῆς. Περίμεναν τὸ γλυκοχάραμα. Λαχταροῦσαν τὴν ἀνατολή. Πανανθρώπινη ἡ προσδοκία, πὼς θὰ ἐρχότανε κάποιος θεόσταλτος, νὰ φέρει φῶς στὰ σκοτάδια τῆς ἀγνοίας. Τὰ προφητικὰ κείμενα τῶν Ἰουδαίων ἔγραφαν καθαρὰ γιὰ τὸν Μεσσία, ποὺ θὰ ἐρχότανε. Οἱ παραδόσεις τῶν λαῶν, ἀγρίων καὶ πολιτισμένων, μιλοῦσαν ὅλες καὶ συμφωνοῦσαν, κατὰ τρόπο παράδοξο πὼς τὸν πεσμένο καὶ τιμωρημένο ἄνθρωπο θὰ σήκωνε καὶ θὰ λευτέρωνε ἀπ’ τὰ δεσμὰ κάποιος ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὴ ἀκόμα ἡ Ἑλληνικὴ μυθολογία, μιλώντας γιὰ τὸν δεσμώτη Προμηθέα, περίμενε αὐτὸν ποὺ θὰ ἔσπαζε τὶς ἁλυσίδες ἐλευθερώνοντάς τον ἀπὸ τὴν τιμωρία τὴν ἀτελείωτη. Μὰ κι ἄνθρωποι σοφοί, σὰν τὸν Σωκράτη, δὲν δίστασαν νὰ ποῦν τὴν γνώμη τους, πὼς θὰ ἐρχότανε ὁ ἄγνωστος Θεὸς στὴν γῆ, γιὰ νὰ φέρει τὸ φῶς ποὺ μόνοι τους δὲν θἆταν δυνατὸ νὰ βροῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ξυπνίσουν ἀπ’ τὸν λήθαργο.

Οἱ ἅγιοι Δισμύριοι (εἴκοσι χιλιάδες) μάρτυρες, οἱ ἐν Νικομηδείᾳ καέντες

Οἱ ἅγιοι Δισμύριοι (εἴκοσι χιλιάδες) μάρτυρες, οἱ ἐν Νικομηδείᾳ καέντες

Ἑορτάζουν τὴν κη΄ (28η) Δεκεμβρίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὡς προσφοραί σοι, Σῶτερ, ἐξωπτημέναι,

Οἱ Δισμύριοι τοῦ νεὼ κεῖνται μέσον.

Ἀνέρας ὀγδοάτῃ κτάνεν εἰκάδι Δισμυρίους πῦρ.

   Ὅταν ὁ βασιλιᾶς Μαξιμιανὸς ἐπέστρεψε νικητὴς ἀπὸ τὸν κατὰ τῶν Αἰθιόπων πόλεμο, ἐν ἔτει τδ΄ (304), θέλησε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα γιὰ τὴν νίκη αὐτή. Στάλθηκαν λοιπὸν ἀπὸ αὐτὸν παρακινητικὰ γράμματα παντοῦ γιὰ νὰ ἔλθουν ὅλοι στὴν Νικομήδεια καὶ νὰ προσκυνήσουν τοὺς θεούς του.

   Τότε ὁ ἅγιος Ἄνθιμος, ποὺ ἦταν ἐπίσκοπος τῆς Νικομήδειας, συνάθροισε ὅλον τὸν λαὸ τῶν Χριστιανῶν στὴν ἐκκλησία (διότι ἔτυχε τότε νὰ εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως) καὶ μαζί τους συνεόρταζε καὶ αὐτὸς καὶ δίδασκε τὴν ἀληθινὴ πίστη.

Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 

Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 

   Δὲν ἦταν θεῖο ὅραμα. Δὲν ἦταν ὄνειρο γλυκό. Ἦταν ἡ ζωντανὴ πραγματικότητα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Ἑνωμένοι ὅλοι, μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀδέρφια στὴν ψυχὴ καὶ στὴν πίστη τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ, ζοῦσαν μὲ τὴν ἄδολη χαρὰ καὶ τὴν ἀπόλαυση τῆς ἀγάπης. Πλούσιοι καὶ φτωχοὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἐπίσημοι καὶ ἀνεπίσημοι, ντόπιοι ἀπ’ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ξένοι τῆς διασπορᾶς, Ἰουδαῖοι καὶ Ἑλληνισταί, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, «Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες», εἶχαν δεχθεῖ τὸ βάπτισμα τοῦ Πνεύματος, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ζοῦσαν στὸν ὁλόφωτο κόσμο τῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης.

Ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο

 

Ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο

Ἑορτάζεται τὴν κς΄ (26η) Δεκεμβρίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Λεχὼ ἄμωμον ἀνδρὸς μὴ γνοῦσαν λέχος,
Δώροις ἀμώμοις δεξιοῦμαι τοῖς λόγοις.
Μολπὴν ἁγνοτάτῃ λεχοῖ εἰκάδι ἕκτῃ ἀείδω.

 

Ἥκοντα πρὸς σέ, τὸν πάλαι πλήξαντά σε,

Αἴγυπτε, φρίττε καὶ Θεὸν τοῦτον φρόνει.

   Ὅταν ὁ Ἡρώδης ἔδωκε ὁρισμὸ (ἐντολὴ) γιὰ νὰ θανατωθοῦν ὅλα τὰ παιδιά, ὅσα ἦσαν στὴν Βηθλεέμ, Ἄγγελος Κυρίου φάνηκε σὲ ὄνειρο στὸν Ἰωσὴφ λέγοντας: Σήκω καὶ πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ φεῦγε στὴν Αἴγυπτο. Φεύγει λοιπὸν στὴν Αἴγυπτο ἡ Θεοτόκος μαζὶ μὲ τὸ βρέφος γιὰ δύο αἴτια:

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2022

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

* * *

 

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς, 

   Προσφιλέστατα τέκνᾳ ἐν Κυρίῳ,

   Ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τήν κατά σάρκα Γέννησιν τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό «ξένον καί παράδοξον» μυστήριον, τό «ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν» (Κολ. α΄ 26). Ἐν Χριστῷ ἀποκαλύπτεται ὁριστικῶς ἡ ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ καί περί τοῦ ἀνθρώπου, ὡς θεολογικώτατα ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Ἄνθρωποι μέν κατά φύσιν ἡμεῖς, αὐτός δέ εἰς τό παρά φύσιν διά φιλανθρωπίαν καταδραμών, γέγονεν ἄνθρωπος. Δοῦλοι Θεοῦ κατά φύσιν ἡμεῖς ὡς ποιήματα· δοῦλος ἐχρημάτισε καί αὐτός εἰς τό παρά φύσιν ἐνεχθείς, ὅτε γέγονεν ἄνθρωπος. Ἀλλά καί τό ἐναντίον, Θεός κατ᾿ οὐσίαν αὐτός· θεοί καί ἡμεῖς εἰς τό παρά φύσιν ἀναβαίνοντες διά τήν χάριν· ἄνθρωποι γάρ· Υἱός κατά φύσιν αὐτός· υἱοί καί ἡμεῖς κατά θέσιν, ὡς εἰς ἀδελφότητα τήν πρός αὐτόν κεκλημένοι».

   «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η΄ 32). Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν ιδ΄ 6), εἶναι ὁ ἐλευθερωτής τοῦ ἀνθρώπου «ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου». Δέν ὑπάρχει ζωή καί ἐλευθερία χωρίς τήν Ἀλήθειαν ἤ ἐκτός τῆς Ἀληθείας. Τό νά δίδωμεν εἰς τήν ζωήν μας ὅ,τι νόημα ἐπιθυμοῦμεν δέν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλά ἡ σύγχρονος ἐκδοχή τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ὁ αὐτοεγκλεισμός τοῦ ἀνθρώπου εἰς μίαν αὐτάρκη καί αὐτάρεσκον αὐτονομίαν, χωρίς αἰσθητήριον διά τήν ἀλήθειαν ὡς σχέσιν μέ τόν Θεόν καί μέ τόν συνάνθρωπον. Τά Χριστούγεννα εἶναι καιρός αὐτογνωσίας, κατανοήσεως τῆς διαφορᾶς μεταξύ «Θεανθρώπου» καί «ἀνθρωποθεοῦ», συνειδητοποιήσεως τῆς σωτηριώδους χριστιανικῆς διδασκαλίας: «Οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλά Θεόν ἐνανθρωπήσαντα».

ΕΥΧΕΣ

 

ΕΥΧΕΣ

   Ὁ τεχθεὶς ἐκ τῆς Παρθένου Κύριός μας καὶ Θεός μας,

   ΕΚΕΙΝΟΣ ποὺ ὁδήγησε τοὺς Μάγους «εἰς προσκύνησίν Του»,

   ἂς ὁδηγεῖ καὶ κρατεῖ παντοτινὰ κι᾿ ἐμᾶς κοντά Του,

   στὴ φάτνη τῆς θείας Ἀγάπης Του,

   στὴν Ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς τοῦ Εὐαγγελίου Του,

   καὶ στὴν μητρικὴ ἀγκαλιὰ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του!

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ καὶ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ!!!

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ· ΔΟΞΑΣΑΤΕ…»!!!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῶν ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

(Ματθ. β΄ 1 – 12)

   «Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα

   λέγοντες· ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.

   Ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ,

   καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ’ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῶν ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

(Γαλ. δ΄ 4 – 7)

   «Ἀδελφοί, ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,

   ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱο­θε­σίαν ἀπολάβωμεν.

   Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ.

   ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ’ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κλη­ρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ.»

Μὴ τὸ ἐπιβεβαιώνουμε...

 

Μὴ τὸ ἐπιβεβαιώνουμε...

   Καλύτερα νὰ σιωπᾶς καὶ νὰ περνᾶς γιὰ κουτός,

   παρὰ νὰ μιλᾶς καὶ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνεις.

 

 

Ἀβραὰμ Λίνκολν (Abraham Lincoln 1809 – 1865)*

 

* Ἀμερικανὸς πολιτικός· ὁ 16ος Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α ἀπὸ τὸ 1861 ἕως τὸ 1865.

Ἂς στερηθοῦμε ὁτιδήποτε μᾶς εἶναι προσφιλές…

Ἂς στερηθοῦμε ὁτιδήποτε μᾶς εἶναι προσφιλές…

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Ὅπως ὁ Ἀβραὰμ προθυμοποιήθηκε νὰ θυσιάσει στὸν Θεὸ τὸν μονογενῆ του Ἰσαάκ, ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἂς εἴμαστε πρόθυμοι νὰ θυσιάζουμε, γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ, κάθε ἀγάπη ἐγκόσμια, κάθε ἀντικείμενο ποὺ μᾶς ἑλκύει καὶ μᾶς χαροποιεῖ. Προκειμένου νὰ ὑπακούσουμε στὸ θεῖο θέλημα, ἂς στερηθοῦμε ὁτιδήποτε μᾶς εἶναι προσφιλές.

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (79) σελ. 50.

«Τό ἁμάρτημα τό πῆρε τό βρέφος πού βάφτισε…»

«Τό ἁμάρτημα τό πῆρε τό βρέφος πού βάφτισε…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Κάποια μέρα πῆγε ἀπό τά Κύρια μιά μητέρα μ᾿ ἕνα κοριτσάκι παράλυτο, 9 χρόνων. Μόλις τό εἶδε ὁ Γέροντας, ἔκλαψε κι ἡ μάνα πολύ λυπημένη ἔκλαψε κι ἐκείνη καί τοῦ εἶπε:

   – Τί ἔκανα ἡ ἁμαρτωλή ἄραγε κι ἔχω αὐτό τό ἄρρωστο παιδί καί ὑποφέρει κι αὐτό καί ἐγώ;

   Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:

Διπλὸ κέρδος γίνεται μὲ τὴν ἐλεημοσύνη

Διπλὸ κέρδος γίνεται μὲ τὴν ἐλεημοσύνη

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Αὐτὸ εἶναι πλοῦτος, ἀληθινὸ κέρδος, αἰώνιος θησαυρός, τὸ νὰ μεταθέσουμε τὰ πάντα στὸν Οὐρανὸ καὶ νὰ ἐμπιστευθοῦμε ἐκεῖ τὴν φύλαξη τῶν ἀγαθῶν. Διπλὸ κέρδος γίνεται μὲ τὴν ἐλεημοσύνη.

   Πρῶτον, ὅτι δὲν φοβόμαστε πιὰ γιὰ τὰ χρήματα, ποὺ καταθέσαμε, μήπως τὰ ἐξαφανίσουν κάποτε ληστὲς καὶ διαρρῆκτες καὶ κακοὶ ὑπηρέτες.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος

 

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐλευθέριος, ὡς ἀδουλόνους φύσει,

Σπάθας θεωρῶν, οὐκ ἐδουλοῦτο πλάνῃ.

Δῖον Ἐλευθέριον δεκάτῃ πέφνε φάσγανα πέμπτῃ.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ρώμης, ἐν ἔτει ριζ΄ (117), πολὺ νέος κατὰ τὴν ἡλικία, ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ἔχοντας μόνο τὴν μητέρα του τὴν ἁγία Ἀνθία, ἡ ὁποία διδάχθηκε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο τὴν πίστη στὸν Χριστό. Τοῦτος λοιπόν, ὅταν ἦταν ἀκόμη παιδὶ προσφέρθηκε ἀπὸ τὴν μητέρα του στὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης Ἀνίκητο καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ συναριθμήθηκε μὲ τὸ τάγμα τῶν κληρικῶν. Κι ὅταν ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν χειροτονήθηκε διάκονος, καὶ κατὰ τὸν δέκατο ὄγδοο χρόνο τῆς ἡλικίας του χειροτονήθηκε ἱερέας καὶ στὸν εἰκοστὸ χρόνο χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τοῦ Ἰλλυρικοῦ, ἀφοῦ εἶχε ἤδη κάμει πολλὰ θαύματα μὲ τὴν ὑπερβάλλουσα ἀρετή του¹. Ἐπειδὴ ὅμως ἐπέστρεφε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) διὰ τῆς διδασκαλίας του, ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸν βασιλέα Ἀδριανὸ καὶ ἀφοῦ διακήρυξε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, μὲ προσταγὴ τοῦ βασιλέως βάζεται ἐπὶ χάλκινου καὶ πυρωμένου κρεβατιοῦ, κάτω ἀπ’ τὸ ὁποῖο ἦταν πῦρ στρωμένο. Ἔπειτα ξαπλώνεται πάνω σὲ μιὰ σχάρα πολὺ ἀναμμένη καὶ μετὰ ταῦτα βάζεται σὲ πυρωμένο τηγάνι ἀπὸ ἔλαιο καὶ ὀξύγγιο² καὶ πίσσα. Ἀπὸ τὴν θεία ὅμως χάρη διαφυλάχθηκε ἀβλαβὴς ἀπ’ ὅλα τοῦτα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

   Στὰ βουνὰ τῆς Κύπρου τότε ἔπνεε τῆς λευτεριᾶς ὁ ὁλοκάθαρος ἀέρας. Ὄλμοι καὶ πολυβόλα ἦταν ἄγνωστα. Δὲν εἶχαν μολύνει τὰ Ἱερὰ τῆς Κύπρου χώματα σκληροὶ κατακτητές. Μὲ τὸν θρίαμβο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου κυμάτιζε ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ. Παντοῦ χαρά, λευτεριὰ καὶ εὐτυχία. Στὶς πλαγιὲς καὶ στὰ λειβάδια ἀκουγότανε ὁ γλυκὸς ἦχος τῆς φλογέρας καὶ τὸ κουδούνισμα τῶν κοπαδιῶν. Ἔτσι σὰν γλυκόφωνη φλογέρα εἶχε ἀκουσθεῖ στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Κύπρου τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου καὶ τῶν συνεργατῶν του. Καὶ τώρα ἀμέτρητες ψυχὲς ἔψαλλαν ὕμνους στὸν Σωτῆρα.

 

   Βοσκὸς ἦταν στὴν Κύπρο ὁ Σπυρίδων. Ζοῦσε χαρούμενη ζωή, βόσκοντας τὸ κοπάδι του. Καὶ τὰ βράδυα, ὅταν κλεισμένος μέσα μὲ τὰ τσομπανόπουλα περνοῦσε τὶς χειμωνιάτικες βραδυὲς τότε ἔβρισκε εὐκαιρία νὰ ὁδηγήσει ὄχι πιὰ πρόβατα, μὰ τὶς ψυχὲς στὰ πνευματικὰ λειβάδια τῆς πίστεως. Δίδασκε τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀγάπη. Δὲν ἤξερε γράμματα πολλά. Κι ὅμως γινότανε δάσκαλος τῆς Πίστεως, σοφός, γιατὶ τὸν φώτιζε ὁ Θεὸς καὶ τὸν ὁδηγοῦσε ἡ ἀγάπη.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιδ΄ 16-24 & Ματθ. κβ΄ 14)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς·

   καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα.

   καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.

   καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.

   καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΘ΄

(Κολασ. γ΄ 4 – 11)

   «Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ.

   Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία,

   δι᾽ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας,

   ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς·

   νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν·

   μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ

   καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν,

   ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.»

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Τόσο γιὰ τὰ μικρότερα, ὅσο καὶ γιὰ τὰ μεγαλύτερα ἔργα μου, ἔλεγε ἕνας Ἀββᾶς, σκέπτομαι προηγουμένως καὶ ἀποβλέπω στοὺς καρπούς των κι ὕστερα τὰ ἐπιχειρῶ.

   Τὸ ψέμα εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἔλεγε ἄλλος Πατήρ. Ἡ δὲ ἀλήθεια εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀναγεννημένου μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

   Ρίζα κάθε καλοῦ ἔργου, ὀνομάζει τὴν ἀλήθεια ὁ ἴδιος Πατήρ, τὸ δὲ ψεῦδος θάνατο.

ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ Τὴν σιωπή! ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ

Τὴν σιωπή!

ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ*

   Δὲν εἶναι μειονεκτικὴ ἀντίδραση ἀπὸ δυσκολία τῆς χρήσης τοῦ λόγου. Δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἔλλειψης γνώσεων καὶ πνευματικῆς καλλιέργειας. Εἶναι μιὰ δυναμικὴ στάση, γεμάτη νόημα.

   Χρειάζεται πολὺ στοὺς νέους.

   Ἀπαιτεῖται ἰσχυρὴ θέληση, ἐσὺ νὰ σιωπᾶς τὴν ὥρα τῆς ἄσκοπης φλυαρίας καὶ τοῦ θορύβου, ποὺ ὁ καθένας μιλώντας συνειδητὰ ἢ ὄχι, προσπαθεῖ νὰ κυριαρχήσει ἢ ν’ ἀκουστεῖ ἡ γνώμη του.

   «Ἔστι σιωπῶν εἰδὼς καιρόν» (Σοφ. Σειρὰχ κ΄ 6). Δὲν σωπαίνει μόνο ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔχει τί νὰ πεῖ, ἀλλὰ κι ἐκεῖνος ποὺ ξέρει, πότε εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα νὰ μιλήσει.

   Γι’ αὐτὸ ἔλεγε ὁ ποιητὴς Σαίξπηρ: «Τὸν ἄνθρωπο τὸν κρίνει κανένας, ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ μιλάει, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ σιωπᾶ».

   Μὴ ξεχνᾶς ὅτι «ξέρει ἀρκετὰ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ξέρει τίποτε, ὅταν ξέρει νὰ σιωπᾶ».

   Λένε πὼς ἀναπληρώνει τὴν σοφία ἡ σιωπή.

   Πόσο δύσκολα μαθαίνουμε τὸ μάθημά της, ἐνῶ τόσο πολὺ εἶναι ἀπαραίτητη!...

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ἥν, ὡς λέγουσι τινές, ηὔχετο ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ἐν τῷ βίῳ τούτῳ ὁρᾶται.*

   Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ τὸν Θεὸν Λόγον κατὰ σάρκα γεννήσασα, οἶδα μὲν οἶδα, ὅτι οὐκ ἔστιν εὐπρεπές, οὐδὲ ἄξιον ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον, εἰκόνα καθορᾶν σου τῆς ἁγνῆς, σοῦ τῆς ἀειπαρθένου, σοῦ τῆς σῶμα καὶ ψυχὴν ἐχούσης καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα, ὀφθαλμοῖς μεμολυσμένοις ὁρᾶν, καὶ χείλεσιν ἀκαθάρτοις καὶ βεβήλοις περιπτύσσεσθαι ἢ παρακαλεῖν. Δίκαιον γάρ ἐστιν ἐμὲ τὸν ἄσωτον, μισεῖσθαι καὶ στυγεῖσθαι ὑπὸ τῆς σῆς καθαρότητος. Πλὴν ἐπειδή περ γέγονεν ὁ Θεός, ὃν ἐγέννησας, ἄνθρωπος, ὅπως καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν, θαρρῶν κἀγὼ προσέρχομαί σοι μετὰ δακρύων δεόμενος.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος

  

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος

Ἑορτάζει τὴν ιδ΄ (14η) Νοεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀρθεὶς Φίλιππος ἐκ ποδῶν ἐπὶ ξύλου,

Τὰ τῶν ποδῶν σοι νίπτρα, Σῶτερ, ἐκτίει.

Ἤρθης κἀκκεφαλῆς δεκάτῃ, Φίλιππε, τετάρτῃ.

   Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, συμπολίτης τῶν ἁγίων ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. Ἦταν πολὺς κατὰ τὴν σύνεση, ἐντρυφοῦσε στὰ ἱερὰ βιβλία τῶν προφητῶν, κ’ εἶχε σ’ ὅλη του τὴν ζωὴ τὸ γνώρισμα τῆς παρθενίας καὶ σωματικῆς καθαρότητας.

ΕΥΧΗ Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

   Ἐλθὲ τὸ πάνσεπτον, τὸ παντουργόν, τὸ παντοκρατὲς Πνεῦμα, τὸ παντεπίσκοπον, τὸ ὑπέρσοφον, τὸ ὑπερδύναμον, τὸ παντοδύναμον, τὸ ἀναλλοίωτον, τὸ ἄτρεπτον, τὸ ἀπερίγραπτον, τὸ ἀκατανόητον, τὸ ἀνεξιχνίαστον, τὸ ἀπειροδύναμον, τὸ ἀπειρόδωρον, τὸ ἀπειράγαθον, τὸ πληρωτικὸν παντὸς κόσμου κατὰ τὴν οὐσίαν, ἀχώρητον δὲ τῷ παντὶ κατὰ τὴν δύναμιν· ἡ αὐτοζωὴ καὶ πηγὴ τῆς ζωῆς· ἡ αὐτοσοφία καὶ πηγὴ τῆς σοφίας· ἡ αὐτοδύναμις καὶ πηγὴ τῆς δυνάμεως· ὁ πανάγαθος καὶ πανοικτίρμων Θεός. Ἐλθὲ πάντων τῶν μελλόντων σωθῆναι ἡ ἀληθινὴ σοφία. Ἐλθὲ ὁ μόνος πρὸς μόνον, ὅτι μόνος εἰμὶ ὡς ὁρᾷς. Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοί, καὶ καθάρισόν με ἀπὸ πάσης προσβολῆς καὶ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ι΄ 25-37)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;

   ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;

   ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν.

   εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ.

   ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τοῦ Ἱεράρχου)

(Ἑβρ. ζ΄ 26 – η΄ 2)

   «Ἀδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,

   ὃς οὐκ ἔχει καθ᾽ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας.

   ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον.

   Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς,

   τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.»

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων

  

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων

Ἑορτάζει τὴν ιβ΄ (12η) Νοεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας,

Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει!

Ὤχετο ἀκτεάνων δυσκαιδεκάτῃ ἐλεητής.

   Ὁ θεῖος πατὴρ Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων καταγόταν ἀπὸ τὴν Κύπρο καὶ ἦταν γυιὸς τοῦ ἄρχοντα Ἐπιφανίου, στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἡρακλείου τὸ χιε΄ (615). Ὅταν ἦλθε σὲ κατάλληλη ἡλικία, νυμφεύθηκε κι ἔγινε πατέρας. Ἀφοῦ, ὅμως, ἡ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του πέθαναν, ἔστρεψε ὁ ἅγιος ὅλη τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς του πρὸς ἀρέσκεια τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ προκοπὴ ἀρετῆς· κ’ ἔτσι, γιὰ τὴν λαμπρότητα τῆς ἐνάρετης ζωῆς του ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας.

Ἡ δύναμη τοῦ καθενὸς πολλαπλασιάζεται στὸ ἄπειρο…

Ἡ δύναμη τοῦ καθενὸς πολλαπλασιάζεται στὸ ἄπειρο…

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Νὰ ζοῦμε τὸν Χριστὸ μόνοι καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μας, σὲ διάσταση ἀπὸ τοὺς ἄλλους, σημαίνει νὰ ζοῦμε τὴν ἀνεπάρκεια τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος γιὰ τὴν χριστιανικὴ ζωή.

Γιατί ζῶ καὶ θὰ ζῶ παντοτεινά

Γιατί ζῶ καὶ θὰ ζῶ παντοτεινά

   Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ ζήτησε νὰ σκαλιστοῦν στὸν τάφο του αὐτὰ τ’ ἀξιόλογα λόγια:

 

   «Ὅταν πεθάνω, ἐλάτε σὲ μένα στὸν τάφο μου, καὶ ὅσο συχνότερα τόσο καλύτερα.

   Ὅ,τι εἶναι μέσα στὴν ψυχή σας, ὅ,τι τυχὸν σᾶς συμβεῖ, ἐλάτε σὲ μένα, ὅπως ὅταν ἦμουν ζωντανός, καὶ γονατίζοντας στὸ ἔδαφος, ρῖξτε ὅλη σας τὴν πίκρα πάνω στὸν τάφο μου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

   Ὑπάρχουν καὶ στὴν ἐποχή μας ἅγιοι; Πόσες φορὲς δὲν ἀκούγεται σὰν ἐρώτηση, σὰν ἀμφισβήτηση καὶ δυσπιστία αὐτὴ ἡ φράση! Καὶ ὅμως νὰ ποῦ ὑπάρχει ἡ ἁπάντηση ὄχι μόνο μὲ λόγια, ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα καὶ μὲ ἀτράνταχτες ἀποδείξεις.

   Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς νεώτερους, τοὺς σύγχρονους, τοὺς ἁγίους τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ποὺ πολλοὶ τὸν γνώρισαν καὶ εἶχαν τὴν εὐτυχία νὰ ἀκούσουν τὰ λόγια του, νὰ φιλήσουν τὸ χέρι του, νὰ δοῦν τὰ θαύματα του. Γιατὶ ἡ ἁγιότητα δὲν ἔχει ὁρισμένες ἐποχές. Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» καὶ ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἀπορρέει ἡ ἁγιότητα, σὲ κάθε ἐποχὴ μποροῦν νὰ ἀναφανοῦν ἅγιοι, κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου «ἅγιοι γίνεσθε», νὰ ἀναγνωρισθοῦν ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἅγιοι, ἀλλὰ νὰ ἔχουν καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἁγιότητάς τους μὲ τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔκαμαν καὶ κάμουν, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώνεται ὅτι «τοὺς ἁγίους τοὺς ἐν τῇ γῇ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος».