Ὁ Κύριος φαινόμενο ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν

 

Ὁ Κύριος φαινόμενο ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες. πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.»

(Ματθ. θ΄ 9-13)

Βλ. ἐπίσης: (Μάρκ. β΄ 13-17) καὶ (Λουκ. ε΄ 27-32).

   Ὁ Κύριος εἶναι φαινόμενο ἀθώου ἀναμάρτητου ἀνθρώπου ἐνώπιον ἁμαρτωλῶν. Ἂς δοῦμε τοῦτο καὶ τὰ ἐξ αὐτοῦ συμπεράσματα.

   1) Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος, ὁ ὁποῖος χώρισε τὸν ἁμαρτωλὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἔδειξε στὸν μὲν ἁμαρτωλὸ ὅλη τὴν ἀγάπη Του, στὴν δὲ ἁμαρτία ὅλο Του τὸ μῖσος. Μάλιστα! Ἀγάπησε τοὺς ἁμαρτωλούς! Γι’ αὐτοὺς κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανό, ἀνέβηκε στὸν σταυρό, κατέβηκε στὸν ᾍδη. Κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ διδάξει μὲ τὶς ὡραῖες Του παραβολὲς τοὺς ῥητοὺς λόγους, τὴν συναναστροφή Του μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς, πόσο ἀγαπᾶ τοὺς ἁμαρτωλούς!

   Ποιός δὲν θὰ συγκινηθεῖ, ὅταν σκεφθεῖ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ ποιμένος τοῦ ἀπολέσαντος ἐκ τῶν 100 προβάτων του τὸ ἕνα, ὅταν τρέχει βρίσκει αὐτό, τὸ ἐπωμίζεται καὶ χαίρει συγκαλῶντας τοὺς γείτονες γιὰ νὰ συγχαροῦν; Πολὺ περισσότερο θὰ χαρεῖ κάποιος, ἂν σκεφθεῖ τὸ «χαρὰ γίνεται ἐν οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἢ ἐπὶ ἐννενήκοντα ἐννέα δικαίοις οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας». Δεδομένου ὅτι οἱ 99 δίκαιοι εἶναι μόνο οἱ Ἄγγελοι, ἄρα ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ μετανοήσαντα παρὰ γιὰ 99 Ἀγγέλους δικαίους!

   Ποιός δὲν συγκινεῖται, ὅταν δεῖ τὴν ἐπ’ αὐτοφόρῳ συλληφθεῖσα ἁμαρτωλὴ γυναῖκα νὰ συγχωρεῖται ἀπ’ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν πόρνη νὰ κυλιέται σιωπηλὴ στὰ πόδια Του πνιγμένη στὰ δάκρυα τῆς ἀνακουφίσεως;

   Ποιός δὲν θὰ θαυμάσει τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς, ὅταν σκεφθοῦμε, ὅτι ἀνέβηκε στὸν σταυρό, γιὰ νὰ πληρώσει καὶ κατέβηκε στὸν ᾍδη, γιὰ νὰ περιμαζέψει καὶ ἀπὸ κεῖ τοὺς ἀπ’ αἰώνων ἁμαρτωλούς; Ὅσοι εἴχανε σωματικὲς νόσους μετέβαιναν πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς ὅμως μετέβαινε πρὸς ὅσους εἴχανε ψυχικὲς νόσους, τοὺς ἁμαρτωλούς. Πόσο ἀγαποῦσε τοὺς ἁμαρτωλούς!

Ὁ Κύριος εἶναι φῶς, ἔλεγχος, θεραπεία

Ὁ Κύριος εἶναι φῶς, ἔλεγχος, θεραπεία

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει;  ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας –τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.»

 (Ματθ. θ΄ 1-8)

 

Βλ. ἐπίσης: (Μᾶρκ. β΄ 1-12) καὶ (Λουκ. ε΄ 17-26).

   Τρεῖς εἶναι ἐκεῖνοι, μὲ τοὺς ὁποίους ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ ὁ Χριστὸς κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ παραλυτικοῦ. Εἶναι ὁ λαός, τὸν ὁποῖο διδάσκει, οἱ Φαρισαῖοι τοὺς ὁποίους ἐλέγχει καὶ ὁ παράλυτος, τὸν ὁποῖο θεραπεύει. Καὶ στοὺς τρεῖς αὐτοὺς ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό τους μὲ τρεῖς διαφορετικοὺς τρόπους, διότι τὸν μὲν λαὸ φωτίζει, τοὺς δὲ Φαρισαίους ἐλέγχει, καὶ τὸν παραλυτικὸ θεραπεύει. Ἂς δοῦμε τὸ φῶς, τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν θεραπεία τοῦ Κυρίου καὶ κατόπιν τὸν ἑαυτό μας ὑπὸ τὰ τρία αὐτὰ πράγματα:

   Α΄) Ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή. Τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν λαὸ δὲν ἦταν κήρυγμα ἀστρονομικὸ ψυχολογικὸ ἢ κάτι ἄλλο ποὺ ἱκανοποιοῦσε τὴν γνώση. Ὁ Κύριος διὰ τοῦ κηρύγματός Του ὁδηγοῦσε τοὺς ἀκροατές Του σὲ συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ τους. Σὲ συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ τους ὁδηγοῦσε καὶ ὁ ἔλεγχος πρὸς τοὺς Φαρισαίους. «Τί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» λέγει ὁ Κύριος πρὸς τοὺς Φαρισαίους, οί ὁποῖοι σκέφτονταν βλάσφημες σκέψεις κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἐλέγχοντας τὶς πονηρὲς σκέψεις τῶν Φαρισαίων τὶς ἀποκαλύπτει. Μὲ τὴν ἀποκάλυψή τους κάνει τὶς σκέψεις αὐτὲς περισσότερο αἰσθητὲς στοὺς Φαρισαίους.

Ὁ Ἰησοῦς αἰώνιος ταξιδιώτης

Ὁ Ἰησοῦς αἰώνιος ταξιδιώτης

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

   «Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Καὶ ἀπῆλθεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εἰς ὅλην τὴν Συρίαν, καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας ποικίλαις νόσοις καὶ βασάνοις συνεχομένους, καὶ δαιμονιζομένους καὶ σεληνιαζομένους καὶ παραλυτικούς, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτούς· καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοὶ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας καὶ Δεκαπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων καὶ Ἰουδαίας καὶ πέραν τοῦ Ἰορδάνου.»

 (Ματθ. δ΄ 23-25)

 

   «Καὶ ἦν κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν εἰς ὅλην τὴν Γαλιλαίαν καὶ τὰ δαιμόνια ἐκβάλλων.»

 (Μάρκ. α΄ 39)

 

   «Καὶ ἦν κηρύσσων εἰς τὰς συναγωγὰς τῆς Γαλιλαίας.»

 (Λουκ. δ΄ 44)

   Ὁ Κύριος ὄχι μόνον ὅταν στέκεται καὶ ὁμιλεῖ ἀλλὰ καὶ ὅταν βαδίζει εἶναι πηγὴ διδασκαλίας. Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὸν Κύριο ὡς ὁδοιπόρο καὶ τὴν ἐκ τῆς ὁδοιπορίας Του διδασκαλία μας.

   Α) Ὁ Κύριος ὁδοιπόρος. Ὁ Κύριος ὑπῆρξε αἰώνιος ταξιδιώτης χωρὶς ἀνάπαυση, ἦταν κουρασμένος στρατοκόπος. Ἦταν ὁδοιπόρος κατὰ τὴν γέννηση, ὁδοιπόρος κατὰ τὸν τριετῆ δημόσιο βίο, ὁδοιπόρος κατὰ τὸν θάνατο καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του. Βεβαιότατα! Ἦταν ἡμερῶν ὁ Κύριος, ὅταν μετὰ τὴν σύλληψή Του κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό, φέρεται ἀπὸ τὴν Μητέρα Του στὴν ὀρεινὴ Ἰουδαία πρὸς τὴν Ἐλισσάβετ. Ἦταν ἐννέα μηνῶν, ὅταν ἦταν ταξιδιώτης μαζὶ μὲ τὴν Μητέρα Του στὴν Βηθλεέμ, ὅπου καὶ γεννᾶται στὸν σταῦλο. Εἶναι μηνῶν μέχρι δύο ἐτῶν καὶ στὴν ἀγκάλη τῆς Μητέρας Του ταξιδεύει τὸν καυστικὸ δρόμο πρὸς τὴν Αἴγυπτο. Ἐπανέρχεται στὴν Γαλιλαία. Ἀπὸ τὴν Ναζαρὲτ συχνὰ μεταβαίνει κατὰ τὸ Πάσχα στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἡ φωνὴ τοῦ Προδρόμου τὸν φέρνει στὸν Ἰορδάνη. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο Τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἔρημο. Μετὰ 40 ἡμερῶν νηστεία καὶ πειρασμοὺς ἀρχίζει τὸν πλάνητα καὶ χωρὶς ἀνάπαυση βίο Του ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ ἀπὸ πόλη σὲ πόλη. Τὸν βλέπουμε στὰ Γάδαρα, Καισάρεια, Περαία, Ἱερουσαλήμ, Ἰεριχώ. Τὸν βλέπουμε στὴν Φοινίκη, Τύρο, Σιδῶνα στὸ ὅρος Ἐρμών κλπ.

Μόνωση – Προσευχή

Μόνωση – Προσευχή

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

   «Καὶ πρωῒ ἔννυχα λίαν ἀναστὰς ἐξῆλθε καὶ ἀπῆλθεν εἰς ἔρημον τόπον, κἀκεῖ προσηύχετο. Καὶ κατεδίωξαν αὐτὸν ὁ Σίμων καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ εὑρόντες αὐτὸν λέγουσιν αὐτῷ ὅτι πάντες σε ζητοῦσι. καὶ λέγει αὐτοῖς· ἄγωμεν εἰς τὰς ἐχομένας κωμοπόλεις, ἵνα καὶ ἐκεῖ κηρύξω· εἰς τοῦτο γὰρ ἐξελήλυθα.»

 (Μάρκ. α΄ 35-38)

 

   «Γενομένης δὲ ἡμέρας ἐξελθὼν ἐπορεύθη εἰς ἔρημον τόπον· καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ᾽ αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὅτι καὶ ταῖς ἑτέραις πόλεσιν εὐαγγελίσασθαί με δεῖ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ· ὅτι εἰς τοῦτο ἀπέσταλμαι.»

 (Λουκ. δ΄ 42-43)

   Ὁ Κύριος ἔπειτα ἀπὸ τόση ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του, ἔπειτα ἀπὸ τόση ζήτησή του ἀπὸ τὸν λαὸ κ’ ἔπειτα ἀπὸ κοπιώδη ἡμερήσια ἐργασία στὴν Καπερναοὺμ σηκώνεται πολὺ πρωῒ καὶ μεταβαίνει σ’ ἔρημο τόπο, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ. Ἀπ’ αὐτὰ φαίνεται πόσο ἀγαποῦσε ὁ Κύριος τὴν μόνωση καὶ τὴν προσευχή. Ἄς δοῦμε καὶ τὰ δύο.

   Α) Ἡ Μόνωση: Ἡ συναναστροφὴ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους μέχρι ἑνὸς σημείου εἶναι ἀπαραίτητη, διότι ὁ ἄνθρωπος ἐπαγγελματικὰ θὰ βρεθεῖ στὴν ἀνάγκη νὰ συναναστραφεῖ γιὰ νὰ οἰκονομήσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀλλὰ καὶ ψυχολογικὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη τῆς ἀνακοινώσεως τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου. Ἡ συχνὴ ὅμως καὶ ἀδιάκοπη συναναστροφὴ εἶναι μεθύσι. Μεθοῦν ὄχι μόνον ὁ λάρυγγας μὲ τὸ κρασὶ ἀλλὰ τὰ μάτια, ἡ γλῶσσα, τὰ αὐτιὰ μὲ τὴν πολλὴ συναναστροφή. Μεθοῦν ὄχι μὲ τὸ κρασὶ ἀλλὰ μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τοῦ ἄλλου. Ὅπως στὸ μεθύσι μὲ τὸ κρασὶ τὸ μυαλό μας τείνει νὰ ἐξέλθει τῆς κεφαλῆς, ἔτσι διὰ τῆς συχνῆς συναναστροφῆς, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἀκούει τὸν ἄλλον, βλέπει τὸν ἄλλον, ὁμιλεῖ στὸν ἄλλον ὁ νοῦς του ἀσχολούμενος μὲ τὸν ἄλλον λησμονεῖ τὸν ἑαυτό του. «Αὐτὸς αὐτὸ εἶπε», «αὐτὸ ἔκαμε», «ἔτσι γέλασε», «ἔτσι κάθισε». Καὶ ἐμβαθύνουμε. «Αὐτὸ ἔχει στὸ βάθος του». «Εἶναι πονηρός». «Θὰ τὸν μαλώσω». «Θὰ τὸν βρίσω». Μέσα μας εἶναι ὁ ἄλλος. Ὅταν μεθύσουμε μὲ τὴν συχνῆ συναναστροφή, θ’ ἀρχίσουν καὶ οἱ ἐμετοί. Ἀπὸ τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιὰ πίνεται τὸ κρασὶ αὐτό, ἀπὸ τὴν γλῶσσα ξερνιέται. Καὶ τὶ ἐμετός!

Δύο παγῖδες τοῦ Σατανᾶ

Δύο παγῖδες τοῦ Σατανᾶ:

Ἀφάνεια – Κατάπληξη

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 «Καὶ εἰσπορεύονται εἰς Καπερναούμ· καὶ εὐθέως τοῖς σάββασιν εἰσελθὼν εἰς τὴν συναγωγὴν ἐδίδασκε. καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ·ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς. Καὶ ἦν ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν ἄνθρωπος ἐν πνεύματι ἀκαθάρτῳ, καὶ ἀνέκραξε λέγων· ἔα, τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; ἦλθες ἀπολέσαι ἡμᾶς; οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς λέγων· φιμώθητι καὶ ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ. καὶ σπαράξαν αὐτὸν τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον καὶ κράξαν φωνῇ μεγάλῃ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ. καὶ ἐθαμβήθησαν πάντες, ὥστε συζητεῖν πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντας· τί ἐστι τοῦτο; τίς ἡ διδαχὴ ἡ καινὴ αὕτη, ὅτι κατ᾿ ἐξουσίαν καὶ τοῖς πνεύμασι τοῖς ἀκαθάρτοις ἐπιτάσσει, καὶ ὑπακούουσιν αὐτῷ; καὶ ἐξῆλθεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εὐθὺς εἰς ὅλην τὴν περίχωρον τῆς Γαλιλαίας.»

 (Μάρκ. α΄ 21-28)

 

 «Καὶ κατῆλθεν εἰς Καπερναοὺμ πόλιν τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἦν διδάσκων αὐτοὺς ἐν τοῖς σάββασι· καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ ἦν ὁ λόγος αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῇ συναγωγῇ ἦν ἄνθρωπος ἔχων πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου, καὶ ἀνέκραξε φωνῇ μεγάλῃ λέγων· ἔα, τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; ἦλθες ἀπολέσαι ἡμᾶς; οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς λέγων· φιμώθητι καὶ ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ. καὶ ῥῖψαν αὐτὸν τὸ δαιμόνιον εἰς τὸ μέσον ἐξῆλθεν ἀπ᾽ αὐτοῦ, μηδὲν βλάψαν αὐτόν. καὶ ἐγένετο θάμβος ἐπὶ πάντας, καὶ συνελάλουν πρὸς ἀλλήλους λέγοντες· τίς ὁ λόγος οὗτος, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται; καὶ ἐξεπορεύετο ἦχος περὶ αὐτοῦ εἰς πάντα τόπον τῆς περιχώρου.»

 (Λουκ. δ΄ 31-37)

   Μεγάλες ἀλήθειες μεγάλα μαθήματα. Μεγάλες ἀλήθειες ἀπὸ τὴν παροῦσα περικοπὴ τοῦ Εὐαγγελίου, μεγάλα μαθήματα γιὰ τὴν ζωή μας. Νὰ δοῦμε πρῶτον τὶς Εὐαγγελικὲς ἀλήθειες, γιὰ νὰ ἔλθουμε ἔπειτα στὰ μαθήματα τῆς ζωῆς.

   Α) Εὐαγγελικὲς Ἀλήθειες. Στὴν παροῦσα περικοπὴ συζητοῦν ὁ διάβολος καὶ ὁ Χριστός, τὸ σκότος καὶ τὸ φῶς, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ ἀλήθεια. Τί λέγει ὁ διάβολος; Τοῦτος εἶναι πατέρας τοῦ ψεύδους. Βρισκόμενος ὅμως ἐνώπιον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ἀληθείας ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια. Τί ὁμολογεῖ;

   1) ὅτι μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση. «Ἔα τί ἡμῖν καὶ σοὶ Ἰησοῦ Ναζαρηνέ;».

   2) Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνώτερός του καὶ τὸ ἔργο του εἶναι νὰ καταστρέψει τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου· «ἦλθες ἀπολέσαι ἡμᾶς».

   3) Ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὄχι μόνο δυνατὸς ἐχθρός τους, ἀλλὰ καὶ Ἅγιος. «Οἶδα σε τὶς εἶ ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ».

   Τὰ τρία αὐτὰ πράγματα, ἂν καὶ προέρχονται καὶ διότι προέρχονται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ διαβόλου, ἔχουν μεγάλη ἀξία, μεγάλη ἀλήθεια. Δὲν ὁμιλοῦν πατέρες τῆς ἐκκλησίας, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, οἱ ὁποῖοι διάκεινται εὐμενῶς ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς, ὁ ἐχθρικώτατος στὸν Χριστό. Διὰ τοῦτο ἡ μαρτυρία του εἶναι ἀληθής, σπουδαία.

Ἐργασία – Συνεργασία

Ἐργασία – Συνεργασία

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 «Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.»

 (Ματθ. δ΄ 18-22)

 

 «Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε Σίμωνα καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ τοῦ Σίμωνος, βάλλοντας ἀμφίβληστρον ἐν τῇ θαλάσσῃ· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς γενέσθαι ἁλιεῖς ἀνθρώπων. καὶ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν ὀλίγον εἶδεν Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, καὶ αὐτοὺς ἐν τῷ πλοίῳ καταρτίζοντας τὰ δίκτυα, καὶ εὐθέως ἐκάλεσεν αὐτούς. καὶ ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ.»

 (Μάρκ. α΄ 16-20)

   Α΄. Ἐργασία: Τὸ μεγαλύτερο δῶρο, ποὺ μᾶς ἔδωκε ὁ Θεός, εἶναι ὁ ἑαυτός μας δηλαδὴ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή. Μᾶς ἔδωκε δηλαδὴ μυαλὸ γιὰ νὰ σκεπτόμασθε, καρδιὰ γιὰ νὰ χαιρόμασθε καὶ θέληση γιὰ νὰ νικοῦμε τὰ ἐμπόδια, τὰ ὁποῖα συναντοῦμε καὶ νὰ γινόμασθε χαρακτῆρες. Ὡς περίβλημα δὲ τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ ἔδωκε τὸ τελειότερο τῶν ὀργανισμῶν, τὸ σῶμα μας. Μεγαλύτερη ὅμως δωρεὰ τῆς ἀνωτέρω ἀναφερθείσης εἶναι, ὅτι τὰ δῶρα τοῦτα σῶμα καὶ ψυχὴ δὲν μᾶς τὰ ἔδωκε τελειωμένα, ἀλλὰ ἀφῆκε σὲ μᾶς τὴν τιμὴ νὰ τὰ τελειοποιήσουμε διὰ τῆς ἐργασίας.

   Μάλιστα. Ἡ ἐργασία ἔχει τὴν τιμὴ νὰ τελειοποιεῖ τὸ μυαλό, διότι τὸ ἀναγκάζει νὰ σκέπτεται. Δυναμώνει τὴν θέληση, διότι τὴν ἀναγκάζει νὰ ὑπερνικᾶ τὰ ἐμπόδια καὶ χαροποιεῖ τὴν καρδιά, διότι τί περισσότερο χαρμόσυνο ἀπὸ τὸ νά ἐργάζεται κάποιος καὶ νὰ τελειώνει τίμια τὸ ἔργο του; Ἡ ἐργασία κινεῖ καὶ ἑπομένως ζωογονεῖ τὸ πνεῦμα. Ἐπὶ παραδείγματι. Ἡ ἐργασία τοῦ κεντήματος, πλεξίματος, ραψίματος στὶς γυναῖκες πόσο ἀναπτύσσει τὸ μυαλό, διότι τὶς ἀναγκάζει νὰ σκέπτονται, πόσο δυναμώνει τὴν θέληση, διότι εἶναι ὑποχρεωμένες συναντῶντας προβλήματα νὰ τὰ ὑπερνικοῦν ἀλλὰ καὶ πόση χαρὰ δίδει ἡ ἐργασία, ὅταν βλέπει κάποιος τὸ μυαλὸ καὶ τὴν θέληση νὰ νικοῦν τὴν ἄψυχη ὕλη! Πόση καὶ ποιὰ ὡραία γυμναστικὴ παρέχει στὸ σῶμα τὸ πλύσιμο, τὸ σφουγγάρισμα, τὸ καθάρισμα ρούχων, δαπέδου, ἐπίπλων, παραθύρων! Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὶς ἀνδρικὲς ἐργασίες. Τὸ βιβλίο στὸν ἐπιστήμονα, τὸ ἐργαλεῖο στὸν ἐργάτη, ἡ πέννα στὸν συγγραφέα, ἡ βελόνα καὶ τὸ ψαλίδι στὸν ράπτη κ.λ.π. πόσο ἀναπτύσουν τὸν νοῦ, δυναμώνουν τὴν θέληση, χαροποιοῦν τὴν καρδιά!

Μακρὰν καὶ πλησίον τοῦ Χριστοῦ

Μακρὰν καὶ πλησίον τοῦ Χριστοῦ

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾽ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾽ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.»

 (Λουκ. ε΄ 1-11)

   Α΄. Μακρὰν τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: «Δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν», λέγει ὁ Πέτρος στὸν Ἰησοῦ σὲ ἐντολή Του, ὅπως ρίξουν πάλι τὰ δίχτυα. Ἑπομένως μακρὰν τοῦ Χριστοῦ εἶχαν «νύκτα». Δι’ ὅλης τῆς νύκτας κοπιάσαντες «οὐδὲν ἐλάβομεν» ἑπομένως εἶχε κόπο καὶ ἀκαρπία. Ὥστε νύκτα, κόπος, ἀκαρπία μακρὰν τοῦ Χριστοῦ. Πράγματι!

   Ἀπὸ τὴν ζωή: 1) Νύκτα. Δύο εἶναι τὰ μάτια μας, μὲ τὰ ὁποῖα δεχόμασθε τὸ ἡλιακὸ φῶς, δύο εἶναι τὰ σκοτάδια ποὺ κάνουν νὰ ἔχει μεσάνυχτα ἡ ψυχή μας: ἡ ἀπιστία, ἡ ἁμαρτία. Συνεπῶς παντοτεινοὶ ξενύχτες εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸν Χριστὸ κ’ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν μὲν ἀλλὰ ζοῦν στὴν ἁμαρτία. Θέλετε ἀποδείξεις; Λάβετε τὸ προχριστιανικὸ παρελθὸν γιὰ τὸ πρῶτο, ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα πάλευε νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν μποροῦσε. Οἱ σοφώτατοι Ἕλληνες ἀκόμη κυλιόντουσαν στὴν πολυθεΐα καὶ ὁ σοφώτατος πάντων Σωκράτης ὁμολογοῦσε τὴν ἄγνοιά του «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα». Θέλετε ἀποδείξεις τοῦ δευτέρου; Κοιτάξτε τὸ παρόν, τὸ ἐντὸς καὶ ἐκτός μας, ὅπου βασιλεύουν τὰ πάθη. Κοιτάξτε τὰ πάθη σας καὶ τὰ πάθη τῶν ἄλλων. Σκοτάδι! Ἡ φιλαργυρία, ἡ χαιρεκακία, ἡ ζηλοτυπία, ὁ φθόνος, τὸ μῖσος, ὁ ἐγωϊσμός, κ.λπ. ἕνα κοινὸ σημεῖο ἔχουν, ποὺ τὰ ἑνώνει. Τὸ σκοτάδι! Ἑπομένως οἱ ἄπιστοι καὶ ἁμαρτωλοί, οἱ παντοτεινοὶ αὐτοὶ ξενύχτες ποὺ ζοῦν στὸ σκοτάδι δὲν γνωρίζουν ἀπὸ ποῦ ἔρχονται καὶ ποῦ πηγαίνουν. Πλανῶνται!

Ὁ Χριστὸς πατριώτης ἀθόρυβος

Ὁ Χριστὸς πατριώτης ἀθόρυβος

Παραγνώριση - Ἐντύπωση

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 «Καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ὥστε ἐκπλήττεσθαι αὐτοὺς καὶ λέγειν· πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καὶ αἱ δυνάμεις; οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωςῆς καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ οὐχὶ πᾶσαι πρὸς ἡμᾶς εἰσι; πόθεν οὖν τούτῳ ταῦτα πάντα; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ οὐκ ἐποίησεν ἐκεῖ δυνάμεις πολλὰς διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν.»

(Ματθ. ιγ΄ 54-58)

 «Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι. καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον Ἡσαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον· Πνεῦμα κυρίου ἐπ᾽ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν. καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ. ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν. καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ; καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· πάντως ἐρεῖτέ μοι τὴν παραβολὴν ταύτην· ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· ὅσα ἠκούσαμεν γενόμενα ἐν τῇ Καπερναούμ, ποίησον καὶ ὧδε ἐν τῇ πατρίδι σου. εἶπε δέ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ. ἐπ᾽ ἀληθείας δὲ λέγω ὑμῖν, πολλαὶ χῆραι ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις Ἠλιοὺ ἐν τῷ Ἰσραήλ, ὅτε ἐκλείσθη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ ἔτη τρία καὶ μῆνας ἕξ, ὡς ἐγένετο λιμὸς μέγας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν, καὶ πρὸς οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλίας εἰ μὴ εἰς Σάραπτα τῆς Σιδωνίας πρὸς γυναῖκα χήραν. καὶ πολλοὶ λεπροὶ ἦσαν ἐπὶ Ἐλισαίου τοῦ προφήτου ἐν τῷ Ἰσραήλ, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἐκαθαρίσθη εἰ μὴ Νεεμὰν ὁ Σύρος. καὶ ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ ἐν τῇ συναγωγῇ ἀκούοντες ταῦτα, καὶ ἀναστάντες ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἤγαγον αὐτὸν ἕως ὀφρύος τοῦ ὄρους, ἐφ᾽ οὗ ἡ πόλις αὐτῶν ᾠκοδόμητο, εἰς τὸ κατακρημνίσαι αὐτόν. αὐτὸς δὲ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν ἐπορεύετο.»

(Λουκ. δ΄ 16-30)

 «Καὶ ἐξῆλθεν ἐκεῖθεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ· καὶ ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. καὶ γενομένου σαββάτου ἤρξατο ἐν τῇ συναγωγῇ διδάσκειν· καὶ πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ, καὶ δυνάμεις τοιαῦται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ γίνονται; οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καί Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. ἔλεγε δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε· καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καὶ περιῆγε τὰς κώμας κύκλῳ διδάσκων.»

(Μάρκ. στ΄ 1-6)

   Ἐδῶ ἔχουμε τὸν Χριστὸ ἐνώπιον τῶν συμπατριωτῶν Του καὶ τοὺς συμπατριῶτες τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιόν Του. Ἂς μελετήσουμε καὶ τοὺς δύο βάσει τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ζωῆς μας.

 

Α΄. Ὁ Χριστὸς καὶ οἱ πατριῶτες του.

   1) Ὁ Χριστός: Εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Τὰ λόγια Του εἶναι τέτοια, ὥστε ἀπευθύνονται σὲ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή. Ὁ ἴδιος ὀνόμασε τὸν Ἑαυτόν Του «υἱὸν ἀνθρώπου», διότι ἀνήκει σὲ κάθε ἄνθρωπο. Ἔστειλε τοὺς ἀποστόλους Του νὰ κηρύξουν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἐντούτοις ἀγάπησε καὶ τὴν πατρίδα Του, διότι ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς δικούς Του. Γιὰ τὴν μητέρα Του ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, γιὰ τὸν φίλο Του τὸν Ἰωάννη, γιὰ τοὺς μαθητές Του, τοὺς ὁποίους εἰς «τέλος ἠγάπησεν». Ἀλλὰ πατριώτης ὁ Κύριος ἀποδεικνύεται καὶ τώρα, ποὺ ἀποδίδει τὰ τροφεῖα στὴν ἰδιαίτερή Του πατρίδα «οὗ ἦν ἀνατεθραμμένος» στὴν Ναζαρέτ.

Τὸ Μέγα Φῶς

Τὸ Μέγα Φῶς

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ ᾽Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.»

 (Ματθ. δ΄ 13-16)

 

«Καὶ κατῆλθεν εἰς Καπερναοὺμ πόλιν τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἦν διδάσκων αὐτοὺς ἐν τοῖς σάββασι.»

 (Λουκ. δ΄ 31)

 

   «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου εἶδε φῶς Μέγα». Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τούτου, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται καὶ παρέρχονται εἶναι μικρὰ καὶ μεγάλα φῶτα. Οἱ μικροὶ ἄνθρωποι εἶναι μικρὰ φῶτα, οἱ μεγάλοι εἶναι μεγάλα φῶτα. Ὅπως οἱ ἀστέρες στὸν Οὐρανὸ ἔχουν διαφορετικὴ λαμπρότητα ἔτσι καὶ οἱ ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωποι. «Ἀστὴρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ». Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ μέγα φῶς, τὸ μεγαλεῖο τοῦ φωτὸς τοῦ Χριστοῦ θὰ τὸ συγκρίνουμε αὐτὸ πρὸς τὰ ἄλλα φῶτα τοῦ κόσμου τούτου ἔμψυχα καὶ ἄψυχα. Γιὰ νὰ γίνει ἡ σύγκριση πρέπει νὰ γίνει ἡ ἀνάπτυξη τῆς δυναμικότητας τῶν κοσμικῶν ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν φώτων καὶ κατόπιν ἡ τοῦ Μεγάλου Φωτὸς ἀξία.

   Μέρος Α΄. Κοσμικὰ φῶτα. Ὑπὸ τὴν φράση αὐτὴ ἐννοοῦμε τὸ ὑλικὸ φῶς καὶ τὸ φῶς τῆς διάνοιας.

Τρία εἴδη περιορισμῶν Προδρόμου καὶ ἡμῶν

Τρία εἴδη περιορισμῶν Προδρόμου καὶ ἡμῶν

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Ὁ γὰρ Ἡρῴδης κρατήσας τὸν Ἰωάννην ἔδησεν αὐτὸν καὶ ἔθετο ἐν φυλακῇ διὰ Ἡρῳδιάδα τὴν γυναῖκα Φιλίππου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ. ἔλεγεν γὰρ αὐτῷ ὁ Ἰωάννης· οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν αὐτήν.»

(Ματθ. ιδ΄ 3-4)

 

 «Αὐτὸς γὰρ ὁ Ἡρῴδης ἀποστείλας ἐκράτησε τὸν Ἰωάννην καὶ ἔδησεν αὐτὸν ἐν φυλακῇ διὰ Ἡρῳδιάδα τὴν γυναῖκα Φιλίππου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ὅτι αὐτὴν ἐγάμησεν. ἔλεγε γὰρ ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρῴδῃ ὅτι οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου.»

(Μάρκ. στ΄ 17-18)

 

 «Ὁ δὲ Ἡρῴδης ὁ τετράρχης, ἐλεγχόμενος ὑπ᾽ αὐτοῦ περὶ Ἡρῳδιάδος τῆς γυναικὸς τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ περὶ πάντων ὧν ἐποίησε πονηρῶν ὁ Ἡρῴδης, προσέθηκε καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσι καὶ κατέκλεισε τὸν Ἰωάννην ἐν τῇ φυλακῇ.»

(Λουκ. γ΄ 19-20)

   Α) Οἱ περιορισμοὶ τοῦ Προδρόμου: Τρία εἴδη βασάνων ὑπέστη ὁ Πρόδρομος σωματικὰ καὶ ψυχικὰ μὲ τὴν θέλησή του καὶ παρὰ τὴν θέλησή του, μὲ τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐχθρῶν του.

   Σωματικὰ βάσανα μὲ τὴν θέλησή του εἶναι ἡ ἀσκητική του ζωή. Εἶναι ἡλικίας κάτω τῶν 7 ἐτῶν, ὅταν ἀφίνει γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ μεταβαίνει στὴν ἔρημο, ὅπου ἡ ἀσκητική του ζωὴ στὴν ἐνδυμασία καὶ τροφὴ –τρίχες καμήλας εἶχε ἔνδυμα καὶ μέλι ἄγριο ἔτρωγε– τὸ ἄστεγο καὶ οἱ καιρικὲς μεταβολὲς ἦσαν πολὺ καταθλιπτικὰ γιὰ μία μικρὴ ἡλικία, ἡ ὁποία εἶχε ἀνάγκη τῆς οἰκιακῆς πατρικῆς καὶ μητρικῆς στοργῆς. Ἡ ἀγριότητα τῆς μονώσεως στὴν ἔρημο, ἡ ἐγκατάλειψη ὑπ’ αὐτοῦ τῶν εὐσεβῶν γονέων του πόσο θὰ ἔθλιβαν τὴν ψυχή του! Ὁ Πρόδρομος παρ’ ὅλο τὸν ζῆλο του, δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε, ὅτι ἦταν χωρὶς ἀγῶνες στὴν ἔρημο ἀγωνιζόμενος κατὰ τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν πειρασμῶν.

Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν

Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

   Ὁ Κύριος κήρυξε τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ποιὰ εἶναι ἡ βασιλεία αὐτὴ καὶ ποιὰ σχέση ἔχει μὲ μᾶς; Γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὴν βασιλεία αὐτή, πρέπει νὰ τὴν συγκρίνουμε μὲ τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου.

   Οἱ βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου ἔχουν ὁρισμένη ἔκταση τοπικὴ καὶ χρονική. Καὶ συγκεκριμένα ἡ παλαιὰ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία κατελάμβανε τὴν Μεσόγειο θάλασσα καὶ διήρκεσε ἀπὸ τοῦ 750 πρὸ Χριστοῦ μέχρι τοῦ 400 περίπου μετὰ Χριστόν. Ἡ βασιλεία ὅμως τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἱδρυτοῦ της ἀλλὰ ἀπὸ τῶν προφητῶν καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, οἱ ὁποῖοι προφήτευσαν Αὐτὸν μέχρι σήμερα 2000 ἔτη μετὰ Χριστόν. Ἀρχίζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ κατὰ τὴν ρητὴ διαβεβαίωση τοῦ Ἀρχηγοῦ της τοῦ Χριστοῦ, θὰ ὑπάρχει μέχρι τέλους καὶ πέραν τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ τοπικὴ δὲ ἔκταση τῆς βασιλείας αὐτῆς δὲν εἶναι ἐπὶ τῆς Μεσογείου μόνο θαλάσσης ἀλλὰ ἐφ’ ὅλης τῆς γῆς, διότι Χριστιανοὶ ὑπάρχουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ βασιλεία αὐτὴ δὲν εἶναι ἐπὶ ὁρισμένων μόνο ἀνθρώπων τῶν Χριστιανῶν σὲ ὅλη τὴν γῆ, ἀλλὰ θὰ ἔλθει στιγμή, ὅταν «πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῷ Θεῷ»¹.

Τὸ ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως

Τὸ ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι ὅτι ὃ οἴδαμεν λαλοῦμεν καὶ ὃ ἑωράκαμεν μαρτυροῦμεν, καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν οὐ λαμβάνετε. εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε; καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται, ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα.»

 (Ἰωάν. γ΄ 11-21)

   Βλέποντας τὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι τὸν χαλκοῦν ὄφι, θεραπευόμασθε. Ἂς δοῦμε ποιὸς εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλειά μας ἀπὸ Αὐτόν, καὶ ποιὰ τὰ διδάγματα.

   Α) Ὁ Σταυρός. Στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου βλέπουμε συνενωμένους τὸν Οὐρανό, τὴν γῆ, τὸν ᾍδη. Βλέπουμε τὸν Θεό, τὸν ἄνθρωπο, τὸν Διάβολο. Καὶ συγκεκριμένα: Βλέπουμε τὴν ἀγάπη καὶ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ὑπὸ τὴν μορφὴ τῆς θυσίας κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπο. Ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε. Ἔπρεπε νὰ τιμωρηθεῖ. Ὡς τιμωρία ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ ἐσχάτη τῶν ποινῶν, ὁ θάνατος, διότι ἡ ἁμαρτία ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἦταν ὕβρις κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ κατὰ τὴν συμβουλὴ τοῦ ὄφεως ἤθελαν νὰ γίνουν ὅμοιοι μὲ τὸν Θεὸ τρώγοντας ἀπ’ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό. Ὁ θάνατος τοῦτος ἔπρεπε νὰ εἶναι διπλὸς σωματικὸς καὶ ψυχικός. Κατὰ τὸν σωματικὸ θάνατο θὰ χωριζόταν ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ κατὰ τὸν πνευματικὸ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸν Θεό. Πῶς ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θ’ ἀνεχόταν τέτοιον αἰώνιο χωρισμὸ πνευματικὸ καὶ σωματικὸ τοῦ πλάσματός Του; Ἐὰν πάλι δὲν τιμωροῦσε καθόλου τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔφταιξε ἢ τιμωροῦσε τοὺς Ἀγγέλους ἀντ’ αὐτοῦ, θὰ ἦταν ἀδικία. Ὁ Θεὸς προέβη στὴν θυσία, ὅπου συνδυάζεται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη του. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε. Διὰ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου χωρίσθηκε ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἰδοὺ ὁ πρῶτος θάνατος, ὁ σωματικός. Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστὸς ἐγκαταλείφθηκε, χωρίσθηκε τοῦ Πατρός: «Θεέ μου Θεέ μου ἵνα τί μὲ ἐγκατέλιπες» ἀναφωνεῖ ὁ Χριστὸς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἰδοὺ ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ πνευματικὸς χωρισμὸς ἀνθρώπου καὶ Πατρὸς Θεοῦ, γιὰ νὰ πιεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ὅλο τὸ ποτήριο τῶν θλίψεων.

Ζηλοτυπία γιὰ λογαριασμὸ ἄλλου

Ζηλοτυπία γιὰ λογαριασμὸ ἄλλου

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Μετὰ ταῦτα ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ εἰς τὴν Ἰουδαίαν γῆν, καὶ ἐκεῖ διέτριβε μετ΄ αὐτῶν καὶ ἐβάπτιζεν. ἦν δὲ καὶ Ἰωάννης βαπτίζων ἐν Αἰνὼν ἐγγὺς τοῦ Σαλείμ, ὅτι ὕδατα πολλὰ ἦν ἐκεῖ, καὶ παρεγίνοντο καὶ ἐβαπτίζοντο· οὔπω γὰρ ἦν βεβλημένος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ Ἰωάννης. Ἐγένετο οὖν ζήτησις ἐκ τῶν μαθητῶν Ἰωάννου μετὰ Ἰουδαίου περὶ καθαρισμοῦ. καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰωάννην καὶ εἶπον αὐτῷ· ῥαββί, ὃς ἦν μετὰ σοῦ πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ᾧ σὺ μεμαρτύρηκας, ἴδε οὗτος βαπτίζει καὶ πάντες ἔρχονται πρὸς αὐτόν. ἀπεκρίθη Ἰωάννης καὶ εἶπεν· οὐ δύναται ἄνθρωπος λαμβάνειν οὐδέν, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ. αὐτοὶ ὑμεῖς μοι μαρτυρεῖτε ὅτι εἶπον· οὐκ εἰμὶ ἐγὼ ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὅτι ἀπεσταλμένος εἰμὶ ἔμπροσθεν ἐκείνου. ὁ ἔχων τὴν νύμφην νυμφίος ἐστίν· ὁ δὲ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἑστηκὼς καὶ ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾷ χαίρει διὰ τὴν φωνὴν τοῦ νυμφίου. αὕτη οὖν ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ πεπλήρωται. ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι. Ὁ ἄνωθεν ἐρχόμενος ἐπάνω πάντων ἐστίν. ὁ ὢν ἐκ τῆς γῆς ἐκ τῆς γῆς ἐστι καὶ ἐκ τῆς γῆς λαλεῖ· ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐρχόμενος ἐπάνω πάντων ἐστίν, καὶ ὃ ἑώρακε καὶ ἤκουσε, τοῦτο μαρτυρεῖ, καὶ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ οὐδεὶς λαμβάνει. ὁ λαβὼν αὐτοῦ τὴν μαρτυρίαν ἐσφράγισεν ὅτι ὁ Θεὸς ἀληθής ἐστιν. ὃν γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός, τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ· οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα. ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ τὸν υἱόν καὶ πάντα δέδωκεν ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν.»

 (Ἰωάν. γ΄ 22-36)

   Ποικίλες ὄψεις ἡ ἀρετὴ ποικίλες καὶ ἡ κακία. Στὴν περικοπὴ τούτη ὑπάρχουν νέες ὄψεις αὐτῆς καὶ σπουδαῖα φάρμακα. Νὰ δοῦμε ἀμφότερα μὲ βάση τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ καὶ τὴν ζωή μας. Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπή. Σὲ αὐτὴ δύο γραμμὲς ὑπάρχουν: Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου ποὺ ζηλοτυποῦν γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ὁ διδάσκαλός τους Πρόδρομος ποὺ θεράπευσε αὐτὴ τὴν ζηλοτυπία. Ἂς δοῦμε αὐτὰ καὶ τὸν ἑαυτό μας.

   α΄) Ἡ ζηλοτυπία τῶν μαθητῶν. Αὐτὴ συνίσταται σὲ δύο πράγματα καὶ αὐτὰ ἀντίθετα μεταξύ τους. Τοῦτοι ἐξογκώνουν τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου καὶ Τὸν περιφρονοῦν. Καὶ τὸ μὲν πρῶτο φαίνεται διὰ τοῦ «πάντες ἔρχονται πρὸς Αὐτόν». Αὐτὸ εἶναι ὑπερβολὴ ἀπὸ ζηλοτυπία. Τὸ δεύτερο «ᾧ σὺ μεμαρτύρηκας, ἴδε οὗτος βαπτίζει». Σὰν νὰ τοῦ ἔλεγαν: Ὁ ὑποδεέστερός σου, τὸν ὁποῖο ἐσὺ ἀνέδειξες, ἰδού, τολμᾶ καὶ σφετερίζεται τὸ ἔργο σου. Ὑπὸ τὶς δύο αὐτὲς μυλόπετρες ἀλεθόμενοι, -τῆς ἐξογκώσεως τῶν ἐπιτυχιῶν τοῦ φθονουμένου καὶ τῆς περιφρονήσεως αὐτοῦ-, ὅπως ὅλοι οἱ ζηλότυποι, καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου ὑποφέρουν. Στὴν περίσταση αὐτὴ φαίνεται καὶ ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Διδασκάλου τους.