Ὁ Κύριος φαινόμενο ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν

 

Ὁ Κύριος φαινόμενο ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες. πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.»

(Ματθ. θ΄ 9-13)

Βλ. ἐπίσης: (Μάρκ. β΄ 13-17) καὶ (Λουκ. ε΄ 27-32).

   Ὁ Κύριος εἶναι φαινόμενο ἀθώου ἀναμάρτητου ἀνθρώπου ἐνώπιον ἁμαρτωλῶν. Ἂς δοῦμε τοῦτο καὶ τὰ ἐξ αὐτοῦ συμπεράσματα.

   1) Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος, ὁ ὁποῖος χώρισε τὸν ἁμαρτωλὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἔδειξε στὸν μὲν ἁμαρτωλὸ ὅλη τὴν ἀγάπη Του, στὴν δὲ ἁμαρτία ὅλο Του τὸ μῖσος. Μάλιστα! Ἀγάπησε τοὺς ἁμαρτωλούς! Γι’ αὐτοὺς κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανό, ἀνέβηκε στὸν σταυρό, κατέβηκε στὸν ᾍδη. Κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ διδάξει μὲ τὶς ὡραῖες Του παραβολὲς τοὺς ῥητοὺς λόγους, τὴν συναναστροφή Του μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς, πόσο ἀγαπᾶ τοὺς ἁμαρτωλούς!

   Ποιός δὲν θὰ συγκινηθεῖ, ὅταν σκεφθεῖ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ ποιμένος τοῦ ἀπολέσαντος ἐκ τῶν 100 προβάτων του τὸ ἕνα, ὅταν τρέχει βρίσκει αὐτό, τὸ ἐπωμίζεται καὶ χαίρει συγκαλῶντας τοὺς γείτονες γιὰ νὰ συγχαροῦν; Πολὺ περισσότερο θὰ χαρεῖ κάποιος, ἂν σκεφθεῖ τὸ «χαρὰ γίνεται ἐν οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἢ ἐπὶ ἐννενήκοντα ἐννέα δικαίοις οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας». Δεδομένου ὅτι οἱ 99 δίκαιοι εἶναι μόνο οἱ Ἄγγελοι, ἄρα ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ μετανοήσαντα παρὰ γιὰ 99 Ἀγγέλους δικαίους!

   Ποιός δὲν συγκινεῖται, ὅταν δεῖ τὴν ἐπ’ αὐτοφόρῳ συλληφθεῖσα ἁμαρτωλὴ γυναῖκα νὰ συγχωρεῖται ἀπ’ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν πόρνη νὰ κυλιέται σιωπηλὴ στὰ πόδια Του πνιγμένη στὰ δάκρυα τῆς ἀνακουφίσεως;

   Ποιός δὲν θὰ θαυμάσει τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς, ὅταν σκεφθοῦμε, ὅτι ἀνέβηκε στὸν σταυρό, γιὰ νὰ πληρώσει καὶ κατέβηκε στὸν ᾍδη, γιὰ νὰ περιμαζέψει καὶ ἀπὸ κεῖ τοὺς ἀπ’ αἰώνων ἁμαρτωλούς; Ὅσοι εἴχανε σωματικὲς νόσους μετέβαιναν πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς ὅμως μετέβαινε πρὸς ὅσους εἴχανε ψυχικὲς νόσους, τοὺς ἁμαρτωλούς. Πόσο ἀγαποῦσε τοὺς ἁμαρτωλούς!

   Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ὅσο ἀγάπησε τοὺς ἁμαρτωλούς, τόσο μίσησε τὴν ἁμαρτία! Τὸ βαθύ Του μῖσος πρὸς αὐτὴν φαίνεται ἀπὸ τὸν τραγικὸ τρόπο, διὰ τοῦ ὁποίου ἐκδηλώνει τὸ πρὸς αὐτὴν μῖσος Του, τὸν σταυρικό Του θάνατο! Σταυρώνεται γι’ αὐτήν. Ὑπάρχει καλύτερος τρόπος ἐκδηλώσεως τοῦ μίσους κάποιου πρὸς κάτι παρὰ ὅταν ἀποφασίσει νὰ πεθάνει αὐτὸς ἀρκεῖ νὰ πεθάνει καὶ αὐτὸ ποὺ μισεῖ; Ἀλλὰ βαθύτερος τρόπος μίσους εἶναι, ὅτι τὴν ἔκαμε μισητὴ καὶ στοὺς ἄλλους. Πῶς; Κατὰ τρόπο θαυμασιώτατο καὶ συγκινητικώτατο. Ἰδού! Εἶναι γνωστό, ὅτι ἡ μαύρη καὶ σιχαμερὴ μύγα δείχνει τὴν μαυρίλα της καὶ τὴν σιχαμάρα της, ὅταν βρεθεῖ μέσα στὸ γάλα. Τότε μισεῖται περισσότερο! Μύγα εἶναι ἡ ἁμαρτία, γάλα δὲ ἡ πάλλευκος Ἁγιότητα τοῦ Κυρίου. Ἀφήνει λοιπὸν ὁ Κύριος πᾶσα κακουργία, συκοφαντία, προδοσία, ψεῦδος, ἀπάτη, μαθητῶν, δικαστῶν, Φαρισαίων, λαοῦ, νὰ ἐκδηλωθεῖ κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ Του, γιὰ νὰ φανεῖ πόσο βρωμερὴ εἶναι ἡ ἁμαρτία.

   Ἑπομένως μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀπ’ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δείξει διὰ τοῦ πρώτου ὁ ἴδιος τὸ μῖσος Του, καὶ διὰ τοῦ δευτέρου νὰ καταστήσει τὴν ἁμαρτία μισητὴ σὲ μᾶς βλέποντάς την στὸ σῶμα τοῦ Ἀρχηγοῦ μας! Ἀλλὰ τὸ μῖσος πρὸς τὴν ἁμαρτία ὅταν γίνεται κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο εἶναι ἀγάπη τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὥστε ἀγάπη στοὺς ἁμαρτωλοὺς μεγάλη, μῖσος στὴν ἁμαρτία ἀπέραντο. Ὦ βάθος!

   2 Ἐμεῖς; Πῶς φερόμαστε πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς; Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ μερικοὺς ἀρχαίους φιλοσόφους, ἂς ἀκολουθήσουμε μερικοὺς σημερινοὺς καθοδηγητὲς καὶ κατόπιν ἂς ἔλθουμε στὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ δοῦμε ποιά ἡ διαγωγή μας ἀπέναντι στοὺς ἁμαρτωλούς.

   Οἱ Φιλόσοφοι. Ποιός ἀπ’ αὐτοὺς ἀγάπησε καὶ ἀνακούφισε τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὅπως ὁ Κύριος; Ὁ Σωκράτης μὲ τὶς συζητήσεις του ἢ ὁ Πλάτων μὲ τὶς ἰδέες του; Οἱ φιλόσοφοι ἐκεῖνοι μὲ τὸ «φάγωμεν πίωμεν αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» ἢ οἱ στωϊκοὶ μὲ τὴν ἀπάθεια, ἡ ὁποία εἶναι κάθε ἄλλο πλὴν τῆς ὑπομονῆς; Ὁ Βούδας ποὺ συνιστᾶ διὰ τοῦ Νιρβάνα τὴν λύτρωση ἀπ’ τὰ βάσανα καὶ ὄχι ἀπ’ τὴν ἁμαρτία, ἢ ὁ Λα-ο-τσὲ καὶ Βράχμαν πού, ὡς πανθεϊστές, θεωροῦν τὴν ἁμαρτία ὡς κάτι ἀπαραίτητο, ἀναγκαστικὸ στὴν ἀλληλουχία τῶν γεγονότων; Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἢ ὁ Μ. Ναπολέων μὲ τὶς πολύνεκρες νίκες τους; Ποιός ἀπ’ αὐτοὺς κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἀνακούφισε τοὺς ἁμαρτωλούς, ὥστε νὰ γίνουν ὄχι σοφώτεροι ἀλλὰ ταπεινότεροι, καλύτεροι, τρυφερότεροι καὶ ἑπομένως εὐτυχεῖς; Οὐδείς. Μόνον ὁ Ἰησοῦς!

   Ἀλλὰ μήπως οἱ σημερινοὶ καθοδηγητὲς ἦλθαν γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ τοὺς ἀνακουφίσουν; Ἀκοῦστε! Κάποιο θῦμα (παλαιῶν ἰδεολογικῶν) καθοδηγητῶν εἶχε κάμει πολλὲς φονικὲς ἐκτελέσεις ὠθούμενο ὑπὸ τῶν καθοδηγητῶν. Ψυχικὰ ἔγινε ἐρείπιο. Καταφεύγει σὲ γιατροὺς καὶ ναρκωτικὲς ἐνέσεις. Οὐδεμία ὠφέλεια. Οἱ ἁρμόδιοι βλέποντας, ὅτι ἦταν ἄχρηστος γι’ αὐτοὺς τοῦ δίδουν ἄδεια ἐπ’ ἀόριστον. Τοῦ ἀφαιροῦν ἐνδύματα καὶ ὁπλισμό, διότι αὐτὰ εἶναι ἄχρηστα γιὰ τὸν ἄχρηστο γι’ αὐτοὺς ποὺ αὐτοὶ κατάντησαν ἐκτελεστή. Ἐκεῖνος διαμαρτύρεται, διότι τὸν ἔφεραν στὴν θέση αὐτή. Καὶ κεῖνοι ἀπάντησαν «τί πρὸς ἡμᾶς; σὺ ὄψει» μένουν δηλαδὴ ἀδιάφοροι στὴν δυστυχία του. Ὁ δυστυχὴς πέθανε ἐρείπιο. Βεβαίως μάζεψαν καὶ αὐτοὶ τοὺς ἐγκληματίες, ἦλθαν γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ γιὰ νὰ κάμουν αὐτοὺς ἁμαρτωλότερους, γιὰ νὰ τοὺς συντρίψουν ὄχι τρυφερὰ διὰ τῆς μετανοίας, ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐρειπώσουν διὰ τῶν ἐγκλημάτων!

   Ἀλλὰ μήπως ἐμεῖς ἀγαποῦμε τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ μισοῦμε τὴν ἁμαρτία; Ἀλίμονο! Ὅλως τοὐναντίον! Μισοῦμε, σιχαινόμασθε τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀγαποῦμε τὴν ἁμαρτία. Πράγματι! Ποιός ἀπὸ μᾶς δὲν σιχαίνεται τὸν φιλάργυρο, ὅταν μάλιστα θίγονται τὰ συμφέροντά του; Ποιός ὅμως λίγο ἢ πολὺ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς οἰκονομίας, δὲν κρύπτει τὴν φιλαργυρία του; Ποιός δὲν σιχαίνεται τὴν αἰσχρὴ γυναῖκα, ποὺ ἁμαρτάνει ἢ φλερτάρει; Ποιός ὅμως εἶναι τελείως ἁγνός, ὄχι μόνο ἀπὸ χοντρὲς ἁμαρτίες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὀφθαλμοπορνεία τὸ φλὲρτ τοῦτο ποὺ τὸ ξέρεις σὺ καὶ ὁ Θεός σου; Ποιός δὲν σιχαίνεται τὸ κουτσομπολιό; Ἀλλὰ ποιός δὲν κουτσομπολεύει; Ποιός δὲν ἀγανακτεῖ κατὰ τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων; Ἀλλὰ καὶ πόσοι μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προνοίας δὲν εἶναι πλήρεις πονηρίας; Περιφρονοῦμε τὴν Δεῖνα, διότι κάποτε ἦταν ἁμαρτωλή!

   Διδακτικώτατο παράδειγμα ἀγάπης ἁμαρτωλῶν ἔχει ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. Τοῦτος ἦταν στὴν Ἔφεσο κυβερνῶντας τὶς ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Κάποια μέρα ἐπέστρεψε στὴν πίστη ἕναν νέο, τὸν ὁποῖο παρέδωκε πρὸς διαπαιδαγώγηση στὸν Ἐπίσκοπο τοῦ μέρους, ποὺ καταγόταν ὁ νέος τοῦτος. Ὁ Ἐπίσκοπος ὅμως παραμέλησε τὴν ἀνατροφή του, ὥστε ὁ νέος νὰ γίνει ληστὴς ἱδρύοντας δική του ὁμάδα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μετὰ τὴν παρέλευση κάποιου χρόνου ἔμαθε ἀπ’ τὸν Ἐπίσκοπο τὸ συμβὰν καὶ παρ’ ὅλη τὴν γεροντική του ἡλικία ζητεῖ κάποιον ἵππο καὶ σπεύδει πρὸς ἀναζήτησή του. Πέφτει στὰ χέρια ἑνὸς ληστοῦ. Ὁ Ἰωάννης ζητεῖ νὰ ὁδηγηθεῖ στὸν Ἀρχηγό του. Ὁδηγεῖται. Ὅταν ὁ Ἀρχιληστὴς εἶδε τὸν ἅγιο Ἰωάννη, τὸν ἀναγνώρισε κι ἀφοῦ ἔριξε τὰ ὅπλα τράπηκε σὲ φυγή. Ὁ Ἰωάννης τὸν ἀκολουθεῖ παρ’ ὅλο τὸ γῆρας του καὶ φωνάζει πρὸς αὐτόν: «Παιδί μου γιατί ἀποφεύγεις τὸν πατέρα σου; Ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ σένα. Θὰ δώσω λόγο γιὰ τὴν ψυχή σου. Λυπήσου τὴν ἡλικία μου, σταμάτησε!» Ὁ Ἀρχιληστὴς κάμπτεται, ἐπιστρέφει κι ἀφοῦ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου γίνεται καὶ πάλι πρόβατό του!

 

   Ἰδοὺ ὁ Κύριος καὶ μεῖς. Ἰδοὺ ἡ ἀγάπη Του πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, τὸ μῖσος Του πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ ἡ δική μας ἀντίθετη διαγωγή! Ἂς ἀγαπήσουμε τοὺς ἁμαρτωλούς, ἂς μισήσουμε τὴν ἁμαρτία.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», δεύτερος τόμος, Καλάμαι 1952, σελ. 171-174. (Οἱ μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις καὶ τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)