Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ ἐν Γαλατίᾳ

Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ ἐν Γαλατίᾳ

Ἑορτάζει τὴν α΄ (1η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἤσκει τελευτῆς Πέτρος ἄχρι Γαλάτης,

Λόγοις ἀλειφθεὶς Παύλου τοῖς πρὸς Γαλάτας¹.

   Τοῦτος ὁ μακάριος Πέτρος καταγόταν ἀπ’ τὴν Γαλατία καὶ ἀφοῦ ἀνατράφηκε ἑπτὰ μόνο χρόνια κοντὰ στοὺς γονεῖς του ὅλο τὸ ὑπόλοιπο διάστημα τῆς ζωῆς του τὸ πέρασε στοὺς ἀγῶνες τῆς μοναχικῆς πολιτείας κι ἀσκήσεως. Καὶ πρῶτα μὲν ἀσκήτεψε στὴν Γαλατία τὴν πατρίδα του, ἔπειτα δὲ πῆγε στὴν Παλαιστίνη καί, ἀφοῦ ἀπόλαυσε ἐκεῖ ὅσα πνευματικὰ ποθοῦσε, ἦλθε στὴν Ἀντιόχεια. Βλέποντας δὲ τὴν φιλόθεη καὶ φιλόχριστη γνώμη τῶν Ἀντιοχέων προέκρινε καλύτερο νὰ κατοικήσει ἐκεῖ στὴν ξενιτεία, παρὰ στὴν πατρίδα του. Κ’ ἔτσι, βρίσκοντας ἕνα τάφο μπῆκε σ’ αὐτὸν κ’ ἐκεῖ διήνυσε ὅλο τὸν καιρὸ τῆς ζωῆς του τρώγοντας μόνο ψωμί, καὶ τοῦτο ὄχι κάθε μέρα, ἀλλ’ ἀνὰ δύο ἡμέρες, καὶ πίνοντας μόνο νερό.

   Μετὰ ταῦτα ἦλθε σ’ αὐτὸν ἕνας δαιμονισμένος, ὀνομαζόμενος Δανιήλ, κι ὁ Ὅσιος προσευχήθηκε καὶ τὸν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ δαίμονος. Κι ὅταν ἐλευθερώθηκε ὁ ἄνθρωπος  ἔμεινε στὸ ἑξῆς μὲ τὸν Ὅσιο καὶ ὑπηρετοῦσε αὐτὸν προσφέροντας τὴν ὑπηρεσία ὡς μισθὸ γιὰ τὴν γιατρειὰ ποὺ ἔλαβε. Τοῦτος ὁ Ὅσιος γιάτρεψε καὶ τὴν εὐλαβεστάτη μητέρα τοῦ μακαρίου Θεοδωρήτου Ἐπισκόπου Κύρου (ὁ ὁποῖος καὶ τὸν βίο τοῦ ὁσίου τούτου συνέγραψε ἐν τῷ ἐνάτῳ ἀριθμῷ τῆς Φιλοθέου ἱστορίας, ἀπ’ τὸν ὁποῖο δανεισθήκαμε καὶ τὸ παρὸν Συναξάρι). Αὐτὴ εἶχε κάποια νόσο στὸν ὀφθαλμό, ποὺ νίκησε ὅλη τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὴν γιατρέψει. Ὁ Ὅσιος ὅμως τὴν γιάτρεψε μὲ μόνη τὴν προσευχή του ἀφοῦ ἔθεσε τὸ χέρι του πάνω στὸν ὀφθαλμό της κ’ ἔκαμε τὸν τύπο τοῦ τιμίου σταυροῦ². Κι ἄλλοτε πάλι γιάτρεψε τὸν δοῦλο τῆς μητέρας τοῦ Θεοδωρήτου, ὁ ὁποῖος ἐνοχλοῦνταν ἀπὸ δαιμόνιο, ἀφοῦ πρῶτα πρόσταξε τὸν δαίμονα νὰ πεῖ γιὰ ποιά αἰτία ἔλαβε ἐξουσία κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο κ’ ἔκαμε ὁ δαίμονας ἀναγκασμένος ἀπ’ τὸν φόβο νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια.

   Ὁμοίως καὶ ἄλλον δαιμονισμένο γιάτρεψε. Καὶ τὸν στρατηγὸ τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ βιάσει μία παρθένο μονάζουσα, τὸν ἐμπόδισε ὁ Ὅσιος ἀπὸ τοῦτο τυφλώνοντας τοὺς ὀφθαλμούς του. Ἀλλὰ καὶ τὴν προαναφερθεῖσα μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου, ἡ ὁποία ἀσθένησε ὅταν γέννησε τὸν Θεοδώρητο καὶ κινδύνεψε νὰ πεθάνει, τὴν ἐλευθέρωσε ἀπ’ τὸν θάνατο. Καὶ ἄλλα μύρια τέτοια θαύματα ἔκαμε ὁ μακάριος Πέτρος. Τούτου τοῦ Ὁσίου καὶ μόνη ἡ ἁφὴ καὶ ἡ προσέγγιση τῶν ἐνδυμάτων ἐνεργοῦσε θαύματα, ὅπως καὶ τὰ ἐνδύματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου· καὶ τοῦτο γίνεται φανερὸ ἀπ’ τὸ ἀκόλουθο θαῦμα: Διότι, ἀφοῦ μοίρασε τὴν ζώνη ποὺ φοροῦσε σὲ δυὸ κομμάτια (ἐπειδὴ ἦταν πλατειὰ καὶ μακριὰ πλεγμένη ἀπὸ παχὺ καὶ χοντρὸ λινάρι), μὲ τὸ μισὸ μέρος σκέπαζε τὴν ζώνη του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο μισὸ ἔζωσε τὴν μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου. Ἡ δὲ μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου πάλι, ἀφοῦ ἔβαλε τὴν ζώνη πάνω στὸν γυιό της Θεοδώρητο καὶ στὸν πατέρα του ποὺ ἦσαν ἀσθενεῖς, ἔδιωξε ἀπ’ αὐτοὺς τὴν ἀσθένεια. Ἀλλὰ κι ὅταν κατὰ τύχη ἀσθένησε κάποιος ἄλλος, μεταχειριζόταν ἡ ἴδια τὴν ζώνη τούτη τοῦ Ὁσίου ὡς γιατρικὸ καὶ τοὺς γιάτρευε. Γι’ αὐτό, καὶ πολλοὶ ἀπ’ τοὺς γνώριμους καὶ φίλους της μαθαίνοντας τοῦτο συχνὰ λάμβαναν τὴν ζώνη ἐκείνη γιὰ νὰ βοηθήσουν ἀσθενεῖς.

   Μὲ τέτοια ἔργα λάμποντας ὁ θαυμάσιος Πέτρος καὶ μὲ τὶς ἀκτῖνες τῶν θαυμάτων του φωτίζοντας τὴν Ἀντιόχεια ἐξῆλθε ἀπ’ τοὺς ἀγῶνες τῆς παρούσης ζωῆς καὶ ἀναμένει στοὺς οὐρανοὺς τὸ τέλειο στεφάνι, ποὺ φυλάγεται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ στοὺς νικηφόρους μάρτυρες, ἀφοῦ ἔζησε (στὴν γῆ) ἐνενήντα ἐννέα ὁλόκληρα χρόνια.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 203-205. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

1. Τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ γράφει πρὸς τοὺς Γαλάτες, μὲ τὰ ὁποῖα παρακινήθηκε ὁ ὅσιος στὴν ἄσκηση ἴσως εἶναι τοῦτα: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς» καὶ ἄλλα ὅμοια.

2. Προσθέτει δὲ ὁ Θεοδώρητος ὅτι ὄχι μόνο κατὰ τὸ σῶμα ὁ ὅσιος θεράπευσε τὴν μητέρα του, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχή, διότι ἐκείνη καθότι νέα ἦταν καὶ στολισμένη μὲ χρυσᾶ καὶ μεταξωτὰ ἱμάτια καὶ μὲ περιδέραια. Καὶ ὁ ὅσιος μὲ ἕνα παράδειγμα ποὺ τῆς εἶπε τὴν ἔπεισε νὰ τ’ ἀπορρίψει ὅλα ἐκεῖνα. Τῆς εἶπε ὅτι, καθὼς ὁ ἄριστος ζωγράφος ποὺ θὰ κατασκευάσει μία τεχνικὴ εἰκόνα, ἐὰν δεῖ ἄλλον ἄτεχνο ζωγράφο νὰ βάλει ἄλλα χρώματα στὴν εἰκόνα ὀργίζεται, τοιουτοτρόπως καὶ ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως Πλάστης καὶ ζωγράφος ὀργίζεται, ὅταν οἱ γυναῖκες βάλουν ἄλλα χρώματα στὸ πρόσωπό τους καὶ στολίζουν τὸ σῶμά τους, μὲ τὰ μάταια καὶ βδελυρὰ στολίδια, διότι κατηγοροῦν μὲ τοῦτο τὸν Θεὸ ὅτι εἶναι ἀμαθὴς καὶ ἄτεχνος καὶ δὲν ἤξερε νὰ τὶς δημιουργήσει ὄμορφες καὶ ὡραῖες. Καὶ δὲν στοχάζονται τὰ ἀνόητα γύναια ὅτι ὁ Θεὸς πάντα ὅσα θέλει καὶ ποιεῖ, γνωρίζοντας ὅμως τὸ συμφέρον, δὲν δίδει σὲ ὅλους καὶ σὲ ὅλες ὅ,τι μπορεῖ νὰ βλάψει τὶς ψυχές τους, καθὼς τέτοιο εἶναι καὶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ σώματος.