Ὁ ὅσιος Ζήνων

Ὁ ὅσιος Ζήνων

Ἑορτάζει τὴν ι΄ (10η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ζήνων τὰ τερπνὰ τῆς Ἐδὲμ ζητῶν μόνα,

Εἰς τέρψιν εἶχε τὴν λύσιν τοῦ σαρκίου.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ζήνων ἦταν ἀπ’ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας¹, γυιὸς πλουσίων καὶ περιφανῶν γονέων, συναριθμεῖτο δὲ μὲ τοὺς διακομιστὲς τῶν γραμμάτων τοῦ βασιλέως Οὐάλεντος, δηλαδὴ ἦταν γραμματοφόρος (ταχυδρόμος), ἐν ἔτει τξε΄ (365). Κι ἀφοῦ πέθανε ὁ Οὐάλης, εὐθὺς ἀπέρριψε τὴν στρατιωτικὴ ζώνη καὶ βρίσκοντας ἕνα μεγάλο τάφο (διότι ἔχει πολλοὺς καὶ μεγάλους τάφους τὸ βουνὸ τῆς Ἀντιοχείας) μπῆκε σ’ αὐτὸν καὶ καθάριζε τὴν ψυχή του μὲ τοὺς πόνους τῆς ἀσκήσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶχε λυχνάρι οὔτε κιβώτιο οὔτε τραπέζι οὔτε βιβλίο οὔτε στρῶμα. Τὸ στρῶμά του ἦταν μιὰ στίβα ἀπὸ χόρτα καὶ ἀπὸ κάποια ἄλλα, τὰ ὁποῖα ἦσαν στρωμένα πάνω σὲ πέτρες. Καὶ φόρεμα εἶχε ἕνα παλαιὸ ράσο. Ἡ τροφή του ἦταν ἕνα ψωμί, τὸ ὁποῖο τοῦ διδόταν, ἀνὰ δύο ἡμέρες, ἀπὸ ἕναν φίλο του, τὸ δὲ νερὸ τὸ ἔφερνε ἀπὸ τόπο μακρινό.

   Ἀπ’ τοὺς ἀσκητικοὺς τούτους πόνους, λοιπόν, ἔλαβε ὁ ἀοίδιμος πολλὴ χάρη παρὰ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, ἂν καὶ ἡ καταδρομὴ τῶν Ἰσαύρων ποὺ ἔγινε σ’ ἐκεῖνα τὰ μέρη ἔβλαψε καὶ κατέσφαξε πολλοὺς ἀσκητὲς καὶ καλογριές, τοῦτον ὅμως τὸν ὅσιο τελείως δὲν μπόρεσε νὰ βλάψει. Καὶ μᾶλλον τοῦτος ἔβλαψε ’κείνους τυφλώνοντας τοὺς ὀφθαλμούς τους μὲ τὴν προσευχή του², ὥστε δὲν ἔβλεπαν τὴν εἴσοδο τοῦ κελλιοῦ του. Δὲν ἔζησε δὲ μετὰ ἀπ’ αὐτὰ πολὺν καιρό, ἀλλ’ ἀπ’ τοὺς κόπους τῆς κάτω ἀσκήσεως ἀπῆλθε στὴν ἀπόλαυση τῆς ἄνω ἀναπαύσεως.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 247, 248. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

1. Ὁ δὲ Θεοδώρητος ὁ συγγραφέας καὶ τούτου τοῦ βίου τοῦ Ὁσίου στὸν δωδέκατο ἀριθμὸ τῆς Φιλοθέου ἱστορίας, ἀπ’ ὅπου καὶ τὸ Συναξάρι τοῦτο δανείσθηκε, λέγει ὅτι ὁ Ζήνων τοῦτος ἦταν ἀπ’ τὸν Πόντο (ἤτοι ἀπὸ τὴν Μαύρη θάλασσα). Προσθέτει δὲ καὶ ταῦτα, ὅτι ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀπόλαυσε τὰ νάματα τῆς διδασκαλίας τοῦ μεγάλου πατρὸς Βασιλείου καὶ ὅτι δὲν ἤθελε νὰ τοῦ φέρνει ἄλλος νερό. Ἔτσι μιὰ φορά, βλέποντάς τον ἕνας Χριστιανὸς φορτωμένον μὲ δύο σταμνιὰ νερό, τὸν παρεκάλεσε γιὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπ’ τὸν κόπο. Ὁ δὲ Ὅσιος πρῶτα μὲν ἀντέτεινε, ὕστερα ὅμως πείσθηκε καὶ τοὔδωκε τὰ δυὸ σταμνιά. Κι ὅταν τὰ ἔφερε, ἔχυσε τὸ νερὸ στὴν αὐλὴ τῆς καλύβης του κ’ ἔπειτα πῆγε πάλι μόνος καὶ τὰ γέμισε ἀπ’ τὴν βρύση. Εἶχε δὲ συνήθεια κάθε Κυριακὴ νἄρχεται στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ μεταλαμβάνει τὰ θεῖα μυστήρια καὶ πάλι γύριζε στὸ κελλί του. Καὶ λάμβανε ἀπ’ τοὺς φίλους ἕνα βιβλίο καὶ τὸ διάβαζε ὅλο, κ’ ἔτσι ἔδιδε ’κεῖνο καὶ λάμβανε ἄλλο.

2. Προσθέτει δὲ καὶ τοῦτο ὁ Θεοδώρητος, ὅτι ἔβλεπε ὁ Ὅσιος τρεῖς νέους, οἱ ὁποῖοι ἐδίωκαν τὸ πλῆθος τῶν Ἰσαύρων, ἀποδεικνύοντας τὴν χάρη καὶ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶχε γιὰ τὸν δοῦλο του.