ΠΟΙΟ ΑΠ ᾿ ΤΑ ΕΝΝΙΑ;

Ἕνα ὄμορφο, διδακτικὸ καὶ γεμᾶτο ἀνθρωπιὰ διήγημα

ΠΟΙΟ ΑΠ ᾿ ΤΑ ΕΝΝΙΑ;

Τοῦ Οὔγγρου Μόρ Γιοκάϊ*

  Ζοῦσε κάποτε στή Βουδαπέστη ἕνας φτωχός μπαλωματής, πού δυσκολευόταν πολύ νά τά φέρει βόλτα στή ζωή. Ὄχι γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀποφασίσει ἄξαφνα νά πάψουν νά φοροῦν παπούτσια, ὄχι γιατί τό συμβούλιο τῆς πόλης εἶχε δώσει διαταγή νά πουλιοῦνται τά παπούτσια στή μισή τιμή, ὄχι ἀκόμα γιατί ἡ δουλειά του, πού ὅλοι του οἱ πελάτες ἔλεγαν πώς βαριόντουσαν νά φοροῦν τά παπούτσια πού τούς μπάλωνε, δέν ἦταν καλή.

  Εἶχε λοιπόν πολλούς πελάτες καί ὅλοι τόν καλοπλήρωναν, καί κανένας δέν τοῦ εἶχε φάει ποτέ οὔτε δεκάρα. Κι ὡστόσο, ὁ καημένος ὁ μαστρο-Γιάννης ἔβλεπε καί πάθαινε νά σμίξει τίς δυό ἄκρες, ὅπως λένε.

  Ὁ λόγος ἦταν πώς ὁ καλός Θεός τοῦ εἶχε χαρίσει ἐννιά παιδιά, ὅλα ἑφτάγερα.

Αὐτοβιογραφικὸ Παπαδιαμάντη

Αὐτοβιογραφικὸ Παπαδιαμάντη

   Τὸ σύντομο βιογραφικὸ ποὺ ἔφτιαξε ὁ ἴδιος ὁ πεζογράφος γιὰ τὸν ἑαυτό του κατὰ παράκληση τοῦ Γιάννη Βλαχογιάννη ἀναφέρει:

 

   «Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα.

Νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως

 

Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης ὡς λαϊκὸς καὶ ὡς μοναχὸς Ἀνδρόνικος

Νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως

Ἀλεξάνδρου Μωραϊτίδη*

   Τὰ ἔθιμα ριζώνουν, βλέπετε, μέσα εἰς τὴν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν καταργῶνται, νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν καρδίαν, ἥτις πονεῖ καὶ ὀδυνᾶται, μεταδίδουσα τὸν πόνον εἰς ὅλον τὸ σῶμα.

   Ὁ ἄνθρωπος, ὅστις δὲν ἔχει τὸ νεῦρον τοῦτο, δὲν ἀνήκει εἰς ἔθνος. Εἶναι ἀλλότριος αὐτοῦ. Ἀνήκει εἰς ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ εἰς οὐδέν. Νομίζει πὼς εἶναι στὸν κόσμο ὃλον καὶ δὲν εἶναι πουθενά. Εἶναι εἰς τὸν ἀέρα ὅμως. Ἀεροβατεῖ. Εἶναι πολίτης τῆς «Νεφελοκοκκυγίας» τοῦ Ἀριστοφάνους.

Χριστούγεννα στὴ σπηλιά (Διήγημα)

Χριστούγεννα στὴ σπηλιά

(Διήγημα)

τοῦ Φώτη Κόντογλου

   Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα καὶ χιονιᾶς πάντα πᾶνε μαζί. Μὰ ἐκείνη τὴ χρονιὰ οἱ καιροὶ ἤτανε φουρτουνιασμένοι παρὰ φύση. Χιόνι δὲν ἔρριχνε. Μοναχὰ ποὺ ἡ ἀτμοσφαῖρα ἤτανε θυμωμένη, καὶ φυσούσανε σκληροὶ βοριάδες μὲ χιονόνερο καὶ μ᾿ ἀστραπές. Καμμιὰ βδομάδα ὁ καιρὸς καλωσύνεψε καὶ φυσοῦσε μία τραμουντάνα ποὺ ἀρμενιζότανε. Μὰ τὴν παραμονὴ τὰ κατσούφιασε. Τὴν παραμονὴ ἀπὸ τὸ πρωΐ ὁ οὐρανὸς ἤτανε μαῦρος σὰν μολύβι, κ᾿ ἔπιασε κ᾿ ἔρριχνε βελονιαστὸ χιονόνερο...

 

   Σὲ μία τοποθεσία ποὺ τὴ λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ἕνα μαντρὶ μὲ γιδοπρόδατα, ἀπάνω σὲ μιὰ πλαγιὰ τοῦ βουνοῦ ποὺ κοίταζε κατὰ τὸ πέλαγο· τὸ μέρος αὐτὸ ἤτανε ἄγριο κ᾿ ἔρημο, γεμάτο ἀγριόπρινα, σκίνους καὶ κουμαριές, ποὺ ἤτανε κατακόκκινες ἀπὸ τὰ κούμαρα. Τὸ μαντρὶ ἤτανε τριγυρισμένο μὲ ξεροτρόχαλο*.

Τί ἔγραφε ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ τὴν ἐπιδημία χολέρας (Β΄):

Τί ἔγραφε ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ τὴν ἐπιδημία χολέρας (Β΄):

 

   «Κακὴ ὑποψία, δυσπιστία καὶ ἰδιοτέλεια, χωροῦσα μέχρι ἀπανθρωπίας ἐβασίλευε πανταχοῦ.

   Ὅλα ταῦτα ἦσαν εἰς τὸ βάθος, καὶ ὁ φόβος τῆς χολέρας ἦτο εἰς τὴν ἐπιφάνειαν.

Τί ἔγραφε ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ τὴν ἐπιδημία χολέρας (Α΄)

Τί ἔγραφε ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ τὴν ἐπιδημία χολέρας (Α΄):

 

   «Σὰν ἦρθε ἡ φοβερὴ χρονιά, ποὺ ἔφερε τὴν κατοχὴ τῶν Ἀγγλογάλλων καὶ τὴν χολέρα· ποὺ βάσταξε τρεῖς μῆνες, κι ἔπαψε τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Φιλίππου, ὕστερα ἀπὸ μεγάλη λιτανεία καὶ δέηση ποὺ ἔκαμε ὁ λαὸς μὲ τοὺς παπάδες, μὲ τὰ εἰκονίσματα, μὲ Σταυροὺς καὶ μὲ ξεφτέρια».

 

«Ἡ Χολεριασμένη» (1901)