Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Μάθε νὰ δέχεσαι τὶς δοκιμασίες ποὺ σοῦ προξενοῦν οἱ ἄνθρωποι σὰν θεραπευτικὰ φάρμακα σταλμένα ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Ἰατρό. Ἂν ὅμως ἀγανακτεῖς ἐναντίον τους, εἶναι σὰν νὰ λέγεις στὸν Ἰησοῦ:

   – Δὲν θέλω τὰ φάρμακά σου! Προτιμῶ καλλίτερα τὴν σήψη τῶν ψυχικῶν τραυμάτων μου.

 

   Αὐτὴ τὴν ἀπόκριση ἔδωσε ὁ ὅσιος Ἀρσένιος σ᾿ ἕναν Μοναχὸ ποὺ τοῦ ζήτησε μιὰ ὠφέλιμη συμβουλή:

   – Ἂν κατορθώσει ὁ νοῦς σου νὰ βλέπει διαρκῶς τὸν Θεὸ καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐνόραση νὰ γίνεται ὅλη ἡ ἐσωτερική σου κατεργασία, τότε μόνο θὰ βγεῖς νικητὴς στὸν ἀγῶνα τοῦ κακοῦ.

 

Χοροστασία!

Χοροστασία!

Μέγας χορός,

εἰρηνικός,

τῆς μυροβόλου φύσεως

σὲ παιχνιδιάρικ᾿ ἄνθη.

 

Ἡ ἁγία μάρτυς Θεοδοσία ἡ παρθένος

Ἡ ἁγία μάρτυς Θεοδοσία ἡ παρθένος

Ἑορτάζει τὴν κθ΄ (29η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πνίγει θαλάσσης Θεοδοσίαν ὕδωρ,

Τρέφει δὲ Χριστὸς εἰς ἀναψυχῆς ὕδωρ.

Εἰκάδι Θεοδοσίην ἐνάτῃ πέφνε ρεῦμα θαλάσσης.

   Τούτη ἡ ἱερὰ καὶ παναγία κόρη καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο ποὺ βρίσκεται στὴν Φοινίκη, κι ὅταν ἔφθασε στὸ δέκατο ὄγδοο ἔτος τῆς ἡλικίας της πιάσθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ δέθηκε. Κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ κάθισαν οἱ κριτὲς καὶ οἱ ἄρχοντες γιὰ νὰ κρίνουν κάποιους Χριστιανοὺς ὁμολογητὲς τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τοὺς καταδικάσουν, τότε καὶ ἡ Ἁγία Θεοδοσία ὁδηγήθηκε δέσμια μπροστὰ στὸν ἄρχοντα Οὐρβανό, ὁ ὁποῖος τὴν πρόσταξε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Ἁγία δὲν πείσθηκε, ὁ θηριώδης ἡγεμόνας τόσο φοβερὰ βάσανα προξένησε στὰ πλευρὰ καὶ στοὺς μαστοὺς τῆς μάρτυρος, ὥστε οὔτε αὐτὰ τὰ κόκκαλα, οὔτε αὐτὰ τὰ ἐντόσθια καὶ τὰ σπλάγχνα της ἀφῆκε ὁ ἀπάνθρωπος ἀβασάνιστα. Ἡ δὲ Ἁγία μὲ μεγάλη ἀνδρεία καὶ σιωπὴ ὑπέμεινε ὅλες τὶς τιμωρίες αὐτὲς χωρὶς νὰ λαλήσει ὁλοτελῶς· κι ἐνῶ ἀκόμη ἦταν ζωντανή, τὴν ρώτησε πάλι ὁ ἡγεμόνας, παρακινῶντας νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ δὲ μάρτυς βλέποντας τὸν ἡγεμόνα προσεκτικὰ ἄνοιξε τὸ στόμα της καὶ χαμογελῶντας τοῦ εἶπε:

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἑλικωνίς

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἑλικωνίς

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἑλικωνὶς τμηθεῖσα τὴν κάραν ξίφει,

Οὐχ Ἑλικῶνα, ἀλλ’ Ἐδὲμ τρυφὴν ἔχει.

   Ἡ ἁγία Ἑλικωνὶς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Γορδιανοῦ καὶ Φιλίππου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σλη΄ (238), καταγόμενη ἀπ’ τὴν Θεσσαλονίκη· ἀφοῦ πιάσθηκε ὡς Χριστιανὴ τὴν ἔφεραν πρὸς τὸν Δοῦκα τῆς Κορίνθου, ὀνόματι Περίνιον, κ’ ἐπειδὴ δὲν πείσθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ κήρυξε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, πρῶτα μὲν ἔδεσαν τὰ πόδια της μὲ τὸ λουρὶ τοῦ ζυγοῦ τῶν βοδιῶν καὶ τὴν ἔριξαν κατὰ γῆς, ἔπειτα ἀφοῦ ἀνακάτεψαν μόλυβδο καὶ ἄσφαλτο καὶ πίσσα ἔβαλαν τὴν Ἁγία σ’ αὐτά· ἐξῆλθε ὅμως ἔξω χωρὶς νὰ βλαφτεῖ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ἰωάν. ιζ΄ 1 – 13)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε,

   καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον.

   αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.

   ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·

   καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

(Πράξ. κ΄ 16 – 18, 28 – 36)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα.

   Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας.

   ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς·

   προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος.

   ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου·

   καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἑλλάδιος

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἑλλάδιος

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἔλαιον Ἑλλάδιος ἱερωσύνης,

Αἵματι συνέμιξε τοῦ μαρτυρίου.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἑλλάδιον ἔκτανε πυγμή.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ καὶ κατέστη δοχεῖο τοῦ παναγίου Πνεύματος ἐχρίσθη μὲ τὴν ψῆφο τοῦ Θεοῦ ἀρχιερεὺς καὶ παρέλαβε τὸ πηδάλιο τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Κ’ ἔτσι λοιπόν, ὡς ποιμένας ἐδίωκε ἀπὸ τὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ τοὺς νοητοὺς λύκους αἱρετικοὺς κι ἀσεβεῖς ποὺ κατατρώγανε τὰ λογικὰ πρόβατα, καὶ ὡς κυβερνήτης ἐπιστημονικὸς φύλαγε τὸ πλοῖο τῆς ἐκκλησίας ἄβατο καὶ ἀκαταπόντιστο ἀπ’ τὰ κύματα καὶ τοὺς ἐναντίους ἀνέμους τῆς τοῦ βίου θαλάσσης.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Κάρπος

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Κάρπος

Ἑορτάζει τὴν κς΄ (26η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Καρποὺς ἐνεγκών, Κάρπε, δεκτοὺς Κυρίῳ,

Φέρεις καθ’ ὥραν τὴν τελευτὴν ὡς τρύγην.

Εἰκάδι ἕκτῃ Κάρπος ἀπὸ χθονὸς ἔπτατο μακρῇς.

   Τοῦτος ὁ τοῦ Κυρίου ἅγιος ἀπόστολος Κάρπος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νέρωνος, ἐν ἔτει νθ΄ (59), συναριθμεῖται δὲ μὲ τοὺς ἁγίους ἑβδομήκοντα μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου καὶ διακονοῦσε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου διακομίζοντας (μεταφέροντας) τὶς ἐπιστολὲς ἐκείνου πρὸς ὅσους τὶς ἔστελνε, καὶ πολλοὺς ἕλληνες δίδαξε νὰ σέβονται τὸν Χριστό· ὕστερα δέ, ἀφοῦ ἔγινε ἐπίσκοπος στὴν Βάρνη τῆς Θράκης καὶ φωτίσθηκε στὴν διάνοια μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν ἔλλαμψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἔγινε ὡς ἀστέρας ποὺ δὲν δύει, ἀλλ’ ἀνατέλλει καὶ φωτίζει πᾶσα τὴν οἰκουμένη μὲ τὶς θεῖες διδασκαλίες του.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 τῆς ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

(Πράξ. α΄ 1 – 12)

   «Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν

   ἄχρι ἧς ἡμέρας ἐντειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις διὰ Πνεύματος Ἁγίου οὓς ἐξελέξατο ἀνελήφθη·

   οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

   καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου·

   ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας.

Tὸ ὄνειρο

Tὸ ὄνειρο*

   Ἕνας καθηγητής τῶν Ἑλληνικῶν πῆρε μιὰ καινούργια τάξη καὶ γιὰ νὰ γνωρίσει τοὺς μαθητές του, τοὺς ἔβαλε νὰ γράψουν μιὰ ἔκθεση μὲ θέμα: «Τὸ ὄνειρό μου».

   Τὰ παιδιὰ βρῆκαν ἐνδιαφέρον τὸ θέμα κι ἄρχισαν νὰ περιγράφουν μὲ τὰ πιὸ ἔντονα χρώματα τὰ νεανικά τους ὄνειρα. Καὶ τὰ ἁγνά ἰδανικά, καὶ οἱ πιὸ ἐγωιστικὲς φιλοδοξίες βγῆκαν στὴ μέση καὶ φιγουράρισαν πάνω στὸ χαρτί. Ὅμως, ὁ καθηγητὴς στάθηκε μὲ τὶς ὧρες μπρὸς σὲ μιὰ ἔκθεση, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει τὸ νόημά της. Δὲν ἦταν παρὰ ἕξι φράσεις καὶ αὐτὲς θύμιζαν περισσότερο γραμματική, παρὰ ἔκθεση:

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συννάδων

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συννάδων

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τῷ κυματώδει μικρὸν ἐμπρέψας βίῳ,

Λύῃ Μιχαὴλ οἵα κούφη πομφόλυξ.

Εἰκάδι τριτάτῃ Μιχαὴλ ἀναδέδραμεν ἐκ γῆς.

   Τοῦτος ὁ ἀγγελώνυμος ἅγιος Μιχαὴλ ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἁρμενίου, ἐν ἔτει ωιδ΄ (814), κι ἀφιερώθηκε ἀπ’ τὴν ἀγκάλη ἀκόμη τῆς μητέρας του στὸν Θεὸ κι ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἑαυτό του διὰ βίου τελείου ἔγινε ἱερεὺς καὶ ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἀπ’ τὸν ὁποῖο δυναμούμενος ἀφάνισε τὴν βλάσφημη αἵρεση τῶν εἰκονομάχων κ’ ἔφραξε τ’ ἄθεα στόματά τους τ’ ἀνοιγόμενα ἐναντίον τῆς θείας εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ.

«Errare humanum est»

«Errare humanum est»

   Πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἕξι Ἰρλανδοὶ ἀπ’  τὸ Μπέρμινχαμ (Birmingham) ἦσαν φυλακισμένοι ἐπὶ 16 χρόνια σάν… «τρομοκράτες» τοῦ ΙΡΑ¹. Τὸ ἐφετεῖο τοῦ Λονδίνου μετὰ ἀπὸ ἀναψηλάφηση τῆς δίκης ἔκρινε, ὅτι δὲν εὐσταθοῦν οἱ καταδίκες τους, καὶ τοὺς ἄφησε ἐλεύθερους.

   Δὲν μπορεῖτε νὰ μὴ χαρεῖτε γιὰ τὴν ταχύτητα τῆς ἀθωώσεως τῶν 6 αὐτῶν «ἀναρχικῶν»;!... 16 ὁλόκληρα χρόνια στὴν φυλακή. Νὰ τοὺς χορήγησε ἆραγε καὶ καμμιὰ –μειωμένη ἔστω– σύνταξη; Ὄχι βεβαίως. Ἦταν ἀρκετὸ τὸ ὅτι τοὺς χάρισε τὴν ἐλευθερία τους.

Ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους…

 

Ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους…

   Εἶδα μιὰ μέρα ἕνα παιδὶ στὸ σχολεῖο νὰ κακομεταχειρίζεται ἕνα μικρότερο ἀγόρι. Ἀγανάκτησα, ἀλλὰ μοῦ ἀπάντησε:

   «Οἱ μεγαλύτεροι μὲ χτυποῦν καὶ ἐγὼ χτυπῶ τοὺς μικρότερους. Εἶναι δίκαιο».

   Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια συνόψισε τὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους.

Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell 1872 – 1970)*

* Βρετανὸς φιλόσοφος, μαθηματικὸς καὶ εἰρηνιστής· βραβεύθηκε μὲ τὸ βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας τὸ 1950.

Νὰ εἶσαι ἐντελῶς ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν λύπη καὶ τὴν ἀγωνία…

Νὰ εἶσαι ἐντελῶς ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν λύπη καὶ τὴν ἀγωνία…

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Κατὰ τὴν θεία λατρεία, κατὰ τὴν τέλεση ὅλων τῶν Μυστηρίων καὶ τῶν Ἀκολουθιῶν, ἔχε ἐμπιστοσύνη στὴν δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸ μικρὸ παιδὶ ἔχει ἐμπιστοσύνη στοὺς γονεῖς του.

   Θυμήσου, ὅτι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, σὰν θεόπνευστοι φωστῆρες, κινούμενοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, σὲ ὁδηγοῦν στὶς τρίβους τῆς σωτηρίας.

   Νὰ μετέχεις λοιπὸν στὴν θεία λατρεία μὲ ἁπλῆ καρδιά, μὲ ἐμπιστοσύνη μικροῦ παιδιοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΤΥΦΛΟΥ

(Ἰωάν. θ΄ 1 – 38)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς.

   καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;

   ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.

   ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι.

   ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Ἁγίων)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Ἁγίων)

(Πράξ. κς΄ 1, 12 – 20)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, Ἀγρίππας ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Παῦλον ἔφη· ἐπιτρέπεταί σοι ὑπὲρ σεαυτοῦ λέγειν. τότε ὁ Παῦλος ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἀπελογεῖτο·

   Ἐν οἷς καὶ πορευόμενος εἰς τὴν Δαμασκὸν μετ᾿ ἐξουσίας καὶ ἐπιτροπῆς τῆς παρὰ τῶν ἀρχιερέων,

   ἡμέρας μέσης κατὰ τὴν ὁδὸν εἶδον, βασιλεῦ, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου περιλάμψαν με φῶς καὶ τοὺς σὺν ἐμοὶ πορευομένους·

   πάντων δὲ καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν ἤκουσα φωνὴν λαλοῦσαν πρός με καὶ λέγουσαν τῇ ἑβραΐδι διαλέκτῳ· Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν.

   ἐγὼ δὲ εἶπον· τίς εἶ, Κύριε; ὁ δὲ εἶπεν· ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος

Ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀκέστορι τμηθέντι τῷ Θαλλελαίῳ,

Θεὸς βοτάνη πρὸς λύσιν παντὸς πάθους.

Εἰκοστῇ Θαλλέλαιος τὴν κεφαλὴν ἀπεκάρθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Θαλλέλαιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νουμεριανοῦ, ἐν ἔτει σπδ΄ (284), καταγώμενος ἀπὸ μιὰ χώρα τῆς Φοινίκης ὀνομαζόμενη Λίβανο, γυιὸς τοῦ Βερουκίου ἀρχιερέως τῶν Χριστιανῶν καὶ τῆς Ρωμυλίας. Μαθαίνοντας τὴν ἰατρικὴ τέχνη καὶ κρυβόμενος σ’ ἕνα ἐλαιῶνα, διὰ τὸν φόβο τῶν εἰδωλολατρῶν, πιάστηκε ὡς Χριστιανὸς στὴν πόλη Ἀνάζαρβον, ἡ ὁποία βρίσκεται στὴν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Κιλίκων, καὶ τὸν ἔφεραν στὸν ἄρχοντα Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, πρόσταξε νὰ τρυπήσουν τοὺς ἀστραγάλους του καὶ νὰ περάσουν σχοινὶ ἀπ’ αὐτούς· ἔπειτα νὰ τὸν κρεμάσουν κατακέφαλα.

Ὁ ὅσιος Μέμνων ὁ θαυματουργός

Ὁ ὅσιος Μέμνων ὁ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὑπνοῖ τι μικρὸν ἁρπαγὴν τὴν ἐσχάτην,

Τὴν εἰς ἀπαντὴν τοῦ Θεοῦ Μέμνων μένων.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Μέμνων ἀφοῦ ἀρνήθηκε τὸν κόσμο κι ὅλα τὰ κοσμικὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δίκαια κι εὐάρεστα διάνυσε τὴν ζωή του μὲ ὑπακοὴ κ’ ὑποταγή, καὶ γι’ αὐτὸ ἔγινε ἡγούμενος μοναχῶν. Καὶ ἀφοῦ ἀπέκτησε πραότητα κι ἀγάπη ἔγινε καὶ θαυματουργός, διότι μιὰ φορὰ ἔπεσαν ἀκρίδες στὰ χωράφια τοῦ μοναστηριοῦ, καὶ τότε ἔκαμε εὐχὴ ὁ Ἅγιος καὶ τὶς ἔδιωξε ὅλες σὰν νὰ ἦταν πῦρ καὶ τὶς ἔπνιξε στὸν ποταμό.

Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βάση κάθε ἀσκητικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς

Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βάση κάθε ἀσκητικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Καλύτερα, ἀσφαλῶς, νὰ μὴν ἁμαρτήσουμε. Ἀλλὰ ὅταν ἡ μετάνοια εἶναι πύρινη, μπορεῖ νὰ ἀποκαταστήσει κάθε ἀπώλεια.

 

   Ὀφείλουμε νὰ φυλάξουμε τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας κατὰ τὴν διάρκεια ὅλης τῆς ζωῆς μας, μέχρι τέλους. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βάση κάθε ἀσκητικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ συναίσθηση, ἡ διαίσθηση τῆς ἁμαρτίας μποροῦν νὰ ὀξυνθοῦν τόσο πολὺ μέσα μας, ὥστε νὰ γεννήσουν πράγματι βαθιὰ μετάνοια.

 

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι Ἀνδρόνικος καὶ Ἰουνία

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι Ἀνδρόνικος καὶ Ἰουνία

Ἑορτάζουν τὴν ιζ΄ (17η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς τὸν Ἀνδρόνικον.

Ἔθνη διδάξας Ἀνδρόνικος μυρία,

Πρὸς Χριστὸν ἦλθεν, ὃς καλεῖ πρὸς φῶς ἔθνη.

 

Εἰς τὴν Ἰουνίαν.

Ἰουνία τέθνηκε μηνὶ Μαΐῳ,

Ὃς πρῶτός ἐστιν εἰσιὼν Ἰουνίου.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ θάν’ Ἰουνίη Ἀνδρόνικός τε.

   Τοῦτος ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος καὶ μάρτυς ἔδραμε σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη σὰν νἆχε φτερὰ κι ἀνέσπασε ἀπὸ τὴν ρίζα τὴν πλάνη τῆς εἰδωλομανίας, ἔχοντας συνακόλουθη καὶ τὴν ὑπερθαύμαστη Ἰουνία, ἡ ὁποία εἶχε νεκρωθεῖ γιὰ τὸν κόσμο καὶ ζοῦσε μόνο γιὰ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτό, καὶ οἱ δύο πολλοὺς ἀπίστους προσείλκυσαν στὴν θεογνωσία καὶ τοὺς μὲν ναοὺς τῶν εἰδώλων κατέστρεψαν, ἐκκλησίες δὲ θεῖες ἔκτισαν παντοῦ καὶ πνεύματα ἀκάθαρτα ἔδιωξαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιάτρεψαν ἀνίατα πάθη. Ἔτσι λοιπὸν διαλάμποντας ἐπλήρωσαν κι αὐτοὶ τὸ κοινὸ χρέος τῆς φύσεως, ὡς ἄνθρωποι, καὶ διὰ τοῦ θανάτου μετέβησαν πρὸς τὴν αἰώνια ζωή. Τούτους ἀναφέρει καὶ ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ λέγοντας· «Ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινές εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις, οἳ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῷ»¹.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 96. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

1. Ρωμ. ις΄ 7: «Χαιρετῆστε τὸν Ἀνδρόνικο καὶ τὴν Ἰουνία, τοὺς ὁμοεθνεῖς μου, ποὺ συνελήφθησαν καὶ φυλακίσθηκαν μαζί μου. Αὐτοί, εἶναι ἐπίσημοι μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων κ’ ἔχουν προσέλθει στὸν Χριστὸ πρὶν ἀπὸ μένα.»

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ ἡγιασμένος

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ ἡγιασμένος

Ἑορτάζει τὴν ις΄ (16η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Δῶρόν σε θεῖον, Θεόδωρε, δεικνύει,

Ἐν ἁγίοις ἅγιος, ἡγιασμένε.

Τῇ δε γε ἑνδεκάτῃ Θεόδωρος ἀφίπτατο γαίης.

   Τοῦτος ὁ μακάριος Θεόδωρος ἤκμασε ἐν ἔτει τξ΄ (360) ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου· κι ἀφοῦ μελέτησε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ καθαρίσθηκε ὅλος διὰ τῆς ἀπαθείας κ’ ἔγινε σκεῦος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀξιώθηκε τῆς μεγίστης κλήσεως κι ὀνομάσθηκε ἡγιασμένος. Ἐχρημάτισε δὲ μαθητὴς τοῦ μεγάλου πατρὸς Παχωμίου κι ἀναδείχθηκε ὁμότροπος, μιμητὴς καὶ ζηλωτὴς τῶν ἀρετῶν ἐκείνου. Ἔτσι λοιπόν, γιὰ ν’ ἀναφέρουμε τὸ τοῦ Ἀββακούμ¹· ἀφοῦ κατεπτόησε (κατατρόμαξε) τοῦτος τὰ σκηνώματα τῶν νοητῶν Αἰθιόπων, δηλαδή, τῶν ζοφερῶν δαιμόνων, κ’ ἔκοψε τὶς κεφαλές τους, ἀπῆλθε πρὸς τὸν Θεό, γιὰ ν’ ἀπολαύσει τὰ στεφάνια γιὰ ὅσους κόπους καὶ ἱδρῶτες ἔχυσε ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς. Καὶ προτοῦ ν’ ἀναπαυθεῖ, γιάτρεψε πᾶσα νόσο καὶ πᾶσα ἀσθένεια.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 91, 92. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

 

1. Ἀββακοὺμ γ΄ 7: «…σκηνώματα Αἰθιόπων πτοηθήσονται…»

Ὁ ὅσιος Παχώμιος

Ὁ ὅσιος Παχώμιος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ Παχώμιος λεπτύνων σαρκὸς πάχος,

Ψυχῇ συνῆγε πρὶν μεταστῆναι στέαρ.

Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ Παχώμιον ἔνθεν ἄειραν.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Παχώμιος καταγόταν ἀπ’ τὴν Αἴγυπτο τῆς κάτω Θηβαΐδας καὶ ζοῦσε στοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐν ἔτει τκγ΄ (323)· ἦταν γυιὸς γονέων ἀσεβῶν καὶ προσκυνούντων τὰ εἴδωλα, μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἦλθε ὁ Ἅγιος μιὰ φορὰ στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων ἄκουσε τὸν ὑπηρέτη τοῦ ναοῦ νὰ λέγει στοὺς γονεῖς του, ποὺ πρόσφεραν θυσία στὰ εἴδωλα:

Τὸ νερὸ τῆς Ἀναστάσεως

Τὸ νερὸ τῆς Ἀναστάσεως

«Δὸς μοὶ τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἶνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχομαι ἐνθάδε ἀντλεῖν»

(Ἰωάν. δ΄ 15)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Λειψυδρία

   Πόσο πουλιέται τὸ νερό; Ἐρώτημα καυτὸ στὶς ἡμέρες μας. Καυτό, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει νερὸ νὰ τὸ σβήσει! Τὸ πρόβλημα τοῦ νεροῦ εἶναι ὀξύτατο. Ἡ λειψυδρία εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Ἡ λειψυδρία ὀφείλεται στὴν ἀνομβρία. Καὶ ἡ ἀνομβρία ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη εὐλογίας. Ἀπεγνωσμένες προσπάθειες γιὰ ἀνεύρεση νεροῦ.

   – Θὰ κτυπήσουμε τὰ σπλάχνα τῆς γῆς. Θὰ κάνουμε γεωτρήσεις...

   Μὰ εἴμεθα σίγουροι, ὅτι θὰ βροῦμε νερό; Μήπως στερεύουν σιγὰ-σιγὰ καὶ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς, ὅπως ἔχει στερέψει καὶ ἡ καρδιά μας ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη; Ἂν κάνουμε γεώτρηση μέσα στὴν καρδιά μας, θὰ ξεπηδήσει νερὸ πίστεως ἢ θὰ συναντήσει στρῶμα ἀδιαπέραστο ἀπιστίας καὶ πωρώσεως; Τὸ ἐρώτημα ἔχει σχέση μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ἰωάν. ζ΄ 38).

   – Θὰ βομβαρδίσουμε τὰ σύννεφα καὶ θὰ ἔχουμε τεχνητὴ βροχή!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῆς ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ἰωάν. δ΄ 5 – 42)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ·

   ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη.

   ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν·

   οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι.

   λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις.

   ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν.

   λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῆς ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Πράξ. ια΄ 19 – 30)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις.

   Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν.

   καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον.

   Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις περὶ αὐτῶν, καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας·

Ἡ ἁγία μάρτυς Γλυκερία

Ἡ ἁγία μάρτυς Γλυκερία

Ἑορτάζει τὴν ιγ΄ (13η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θηρὸς τὸ πικρὸν δῆγμα τῇ Γλυκερίᾳ,

Ὑπεργλυκάζον ὡς ἀληθῶς ἦν μέλι.

Ἐν τριτάτῃ δεκάτῃ δάκε καὶ κτάνε θὴρ Γλυκερίαν.

   Ἡ ἁγία Γλυκερία ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Ἀντωνίου τοῦ βασιλέως καὶ Σαβίνου ἡγεμόνος, ἐν ἔτει ρμα΄ (141), εὑρισκομένη κατὰ τὴν Τραϊανούπολη. Ὅταν λοιπὸν θυσίαζε ὁ ἡγεμόνας στὰ εἴδωλα, ἡ ἁγία Γλυκερία ἔγραψε πάνω στὸ μέτωπό της τὸν τίμιο σταυρὸ καὶ πῆγε στὸν ἡγεμόνα κηρύττοντας κι ὀνομάζοντας τὸν ἑαυτό της Χριστιανὴ καὶ δούλη Χριστοῦ. Κ’ ἐπειδὴ ὁ ἡγεμόνας τὴν παρεκάλεσε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἡ Ἁγία μπῆκε στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων, προσευχήθηκε στὸν Χριστὸ καὶ γκρέμισε τὸ εἴδωλο τοῦ Δία καὶ τὸ κατασύντριψε. Οἱ δὲ εἰδωλολάτρες ποὺ βρέθηκαν ἐκεῖ, ἔριχναν πέτρες κατὰ τῆς μάρτυρος, πλὴν ὅμως αὐτὲς δὲν τὴν χτυποῦσαν· γι’ αὐτὸ κρεμάσανε τὴν Ἁγία ἀπὸ τὶς τρίχες καὶ τὴν ξέσχισαν. Ἔπειτα τὴν ἔβαλαν στὴν φυλακὴ καὶ δὲν τῆς ἔδωκαν οὔτε φαγητό, οὔτε ποτὸ γιὰ διάστημα πολλῶν ἡμερῶν· ἀλλ’ ἄγγελος Κυρίου ἔφερε τροφὴ σὲ αὐτὴν καὶ γιὰ τοῦτο δὲν ἔπαθε κανένα κακό, ἀπ’ ὅσα ὁ ἡγεμόνας στοχαζόταν ὅτι θὰ πάθει ἀπὸ τὴν πεῖνα. Μάλιστα δέ, ἔλαβε μεγάλο θαυμασμὸ κι ἔκπληξη αὐτὸς καὶ οἱ σύντροφοί του, ὅταν βρῆκαν στὴν φυλακὴ ἀγγεῖο καὶ ψωμιά, γάλα καὶ νερό, ἐνῶ ἡ φυλακὴ ἦταν κλεισμένη μὲ ἀσφάλεια καὶ κανεὶς δὲν μπῆκε σ’ αὐτὴν γιὰ νὰ τὰ φέρει.