Ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος

Ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀκέστορι τμηθέντι τῷ Θαλλελαίῳ,

Θεὸς βοτάνη πρὸς λύσιν παντὸς πάθους.

Εἰκοστῇ Θαλλέλαιος τὴν κεφαλὴν ἀπεκάρθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Θαλλέλαιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νουμεριανοῦ, ἐν ἔτει σπδ΄ (284), καταγώμενος ἀπὸ μιὰ χώρα τῆς Φοινίκης ὀνομαζόμενη Λίβανο, γυιὸς τοῦ Βερουκίου ἀρχιερέως τῶν Χριστιανῶν καὶ τῆς Ρωμυλίας. Μαθαίνοντας τὴν ἰατρικὴ τέχνη καὶ κρυβόμενος σ’ ἕνα ἐλαιῶνα, διὰ τὸν φόβο τῶν εἰδωλολατρῶν, πιάστηκε ὡς Χριστιανὸς στὴν πόλη Ἀνάζαρβον, ἡ ὁποία βρίσκεται στὴν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Κιλίκων, καὶ τὸν ἔφεραν στὸν ἄρχοντα Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, πρόσταξε νὰ τρυπήσουν τοὺς ἀστραγάλους του καὶ νὰ περάσουν σχοινὶ ἀπ’ αὐτούς· ἔπειτα νὰ τὸν κρεμάσουν κατακέφαλα.

   Οἱ ὑπηρέτες λοιπόν, νόμισαν ὅτι ἐκτέλεσαν τὴν προσταγὴ τοῦ ἄρχοντα καὶ τρύπησαν τοὺς ἀστραγάλους τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν κρέμασαν· στὴν πραγματικότητα ὅμως οὔτε τὸν τρύπησαν, οὔτε τὸν κρέμασαν, διότι, ἀφοῦ πατάχθηκαν ἀπὸ ἀορασία κι ἀλλοιώθηκαν στὸν νοῦ ἀπὸ κάποια θεία δύναμη, δὲν ἤξεραν τί ἔκαμαν, ὥστε τρυπῶντας ἕνα ξύλο κρέμασαν αὐτὸ ἀντὶ τοῦ Ἁγίου. Τότε ὁ ἄρχοντας νομίζοντας ὅτι τὸν ἐμπαίζουν οἱ στρατιῶτες τοὺς ἔδειρε· καὶ δύο ἐξ αὐτῶν, ὀνομαζόμενοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀστέριος, βλέποντας τοῦτο τὸ παράδοξο γεγονὸς πίστεψαν στὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ ἀποκεφαλίσθηκαν κ’ ἔλαβαν τὰ στεφάνια τοῦ μαρτυρίου.

   Γεμάτος ἀπορία ὁ ἡγεμόνας καὶ μὴ ξέροντας τί νὰ κάμει ἐπιχείρησε μόνος του νὰ τρυπήσει τοὺς ἀστραγάλους τοῦ Ἁγίου· ἀλλ’ ἅμα θέλησε νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸν θρόνο, ὢ τοῦ θαύματος! κόλλησε ὁ θρόνος πίσω στὴν ράχη του καὶ δὲν μποροῦσε πλέον νὰ σηκωθεῖ. Ὁ δὲ Ἅγιος τὸν συμπόνεσε καὶ προσευχήθηκε κ’ ἔτσι διὰ τῆς προσευχῆς του ξεκόλλησε ὁ θρόνος ἀπ’ τὴν ράχη του· καὶ γιὰ τὸ θαυμάσιο τοῦτο πολλοὶ εἰδωλολάτρες πίστεψαν στὸν Χριστό. Ὁ δὲ ἡγεμόνας ἔμεινε πάλι πωρωμένος ἀπ’ τὴν ἀπιστία γι’ αὐτὸ καὶ πάλι ἐπιχείρησε νὰ τρυπήσει τοὺς ἀστραγάλους τοῦ Ἁγίου καί, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ξεράθηκαν τὰ χέρια του· ἀλλ’ ὅμως ὁ Ἄγιος γιὰ νὰ μὴ ἀποδώσει κακὸ ἀντὶ κακοῦ καὶ πάλι γιάτρεψε τὰ χέρια τοῦ ἀχάριστου. Κ’ ἐπιμένοντας ὁ ἡγεμόνας στὴν ἀπιστία, πρόσταξε νὰ ρίξουν τὸν Ἅγιο μέσα στὴν θάλασσα, ἀπ’ τὴν ὁποία βγῆκε ὁ μάρτυς ἀβλαβὴς φορῶντας ἕνα λευκὸ ἔνδυμα. Μετὰ ταῦτα δόθηκε ὁ Ἅγιος στὰ θηρία γιὰ νὰ τὸν κατασπαράξουν, φυλάχθηκε ὅμως κι ἀπὸ αὐτὰ ἀβλαβὴς διὰ τῆς θείας χάριτος· καὶ στὸ τέλος, ἀφοῦ ἀποκεφαλίσθηκε στὴν Ἔδεσα τῆς πόλεως Αἰγαίων ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸ ἀκήρατο στεφάνι.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 109-111. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).