Ὁ ἅγιος δίκαιος πολύαθλος καὶ προφήτης Ἰώβ

Ὁ ἅγιος δίκαιος πολύαθλος καὶ προφήτης Ἰώβ

Ἑορτάζει τὴν ς΄ (6η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰ καὶ θανών, ἄληστος· ἀνδρίας πέτρα,

Καὶ πῶς Ἰὼβ κρύψω σε τῇ λήθης πέτρᾳ;

Ἔκτῃ Ἰὼβ πολύτλαν θανάτου νέφος ἀμφεκάλυψε.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος καὶ δίκαιος Ἰὼβ ἦταν ἀπ’ τὴν χώρα τὴν καλουμένη Αὐσίτιδα, ἐκ τῶν συνόρων τῆς Ἰδουμαίας καὶ Ἀραβίας, ἀπόγονος τῶν υἱῶν τοῦ Ἠσαῦ, τοῦ πρωτοτόκου υἱοῦ τοῦ Ἰσαάκ, ὥστε αὐτὸς εἶναι πέμπτος ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Καὶ ὁ μὲν πατέρας του ὀνομαζόταν Ζαρέθ, ἡ δὲ μητέρα του Βοσόρρα· ὀνομαζόταν δὲ πρότερον Ἰωβὰβ καὶ προφήτευσε σαράντα πέντε χρόνους· ἦταν δὲ πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ χίλιους ἐννιακόσιους εἰκοσιπέντε χρόνους¹.

   Τοῦτον τὸν δίκαιο ζήτησε ὁ διάβολος ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ τὸν παιδέψει καὶ ἀπὸ τὴν παίδευση νὰ τὸν κάμει ν’ ἀδημονήσει καὶ νὰ βλασφημήσει κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἄκουσε νὰ μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὅτι εἶναι δίκαιος καὶ ἀκατηγόρητος καὶ ὑπερέχει ὅλους τοὺς τότε δικαίους. Ἔτσι λοιπόν, ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δοθεῖ ὁ δίκαιος στὰ χέρια τοῦ πονηροῦ· ὁ δὲ διάβολος ἀφοῦ ἔλαβε τὴν ἄδεια αὐτὴ στέρησε τὸν δίκαιο ἀπ’ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα καί, ἀφοῦ τὸν ταλαιπώρησε μὲ λέπρα καὶ μὲ ἄλλες πληγὲς καὶ πάθη ἀπαρηγόρητα, ἀναχώρησε ντροπιασμένος. Ἐπειδὴ μὲ τὶς προσβολὲς τῶν τόσων πειρασμῶν κατὰ τοῦ δικαίου δὲν κατόρθωσε τὸν σκοπό του, δηλαδὴ τὸ νὰ τὸν κάμει νὰ βλασφημήσει κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μᾶλλον ἀντιθέτως, ὁ δίκαιος Ἰὼβ παρέμεινε στερεὸς καὶ ἀκλινὴς στοὺς πειρασμούς, κι ἀντὶ νὰ βλασφημήσει, εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς στὸ τέλος τῶν ἀγώνων του τὸν ἀνακήρυξε λέγοντας· «Μὴ ἀποποιοῦ μου τὸ κρίμα. οἴει δέ με ἄλλως σοι κεχρηματικέναι ἢ ἵνα ἀναφανῇς δίκαιος;» (Ἰὼβ μ΄ 8), δηλαδή, «μὴ ἀποστραφεῖς τὴν παιδεία (δοκιμασία) τὴν ὁποία σοῦ ἔδωκα· διότι μὴ νομίζεις ὅτι γιὰ ἄλλο τέλος σὲ ἄφησα νὰ παιδευθεῖς, εἰμὴ γιὰ νὰ φανεῖς ὅτι εἶσαι δίκαιος». Γιὰ τοῦτο καὶ χάρισε ὁ Θεὸς σ’ αὐτὸν ὅλα τὰ παιδιά καὶ τὰ ὑπάρχοντα, ὅσα ἐπέτρεψε νὰ στερηθεῖ. Τὰ δὲ περὶ τοῦ Ἰὼβ κατὰ πλάτος καὶ μερικῶς ἀναφέρονται στὴν ἁγία Γραφὴ στὸ ἰδιαίτερο καὶ καθ’ αὐτὸ βιβλίο του. Ἔζησε δὲ μετὰ τὴν παιδεία (δοκιμασία) χρόνους ἑκατὸν ἑβδομῆντα, ὥστε ὅλοι οἱ χρόνοι τῆς ζωῆς του, οἱ πρὸ τῆς πληγῆς καὶ οἱ μετὰ τὴν πληγή, συμποσοῦνται σὲ 248.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 41-43. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

 

1. Ἢ κατ’ ἄλλους χίλιους τετρακόσιους χρόνους.