ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΤΥΦΛΟΥ

(Ἰωάν. θ΄ 1 – 38)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς.

   καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;

   ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.

   ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι.

   ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου.

   ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ

   καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων.

   Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν;

   ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι.

   ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί;

   ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα.

   εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα.

   Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους τόν ποτε τυφλόν.

   ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς.

   πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω.

   ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς.

   λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἠνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν.

   οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος

   καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει;

   ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη·

   πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει.

   ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται.

   διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε.

   ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν.

   ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω.

   εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς;

   ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι;

   ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί.

   ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν.

   ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς.

   οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ τούτου ἀκούει.

   ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου·

   εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν.

   ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω.

   ῎Ηκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;

   ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;

   εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν.

   ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.»

   Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, καθὼς περνοῦσε ὁ Ἰησοῦς κάποιον δρόμο τῆς πόλεως, εἶδε ἕνα τυφλὸ ἐκ γενετῆς.

   Καὶ τὸν ρώτησαν οἱ μαθητές του, λέγοντας: Διδάσκαλε, ποιός ἁμάρτησε, αὐτὸς ἢ οἱ γονεῖς του, γιὰ νὰ γεννηθεῖ τυφλός;

   Ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς: Οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε οὔτε οἱ γονεῖς του. Ἀλλὰ γεννήθηκε τυφλός, γιὰ νὰ φανερωθοῦν, μὲ τὴν θαυματουργικὴ θεραπεία, τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ.

   Ἐγὼ πρέπει νὰ ἐργάζομαι τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μ’ ἔστειλε στὸν κόσμο, ἕως ὅτου εἶναι ἡμέρα. Ἐρχεται ἡ νύκτα δηλαδὴ ἡ ἐκδημία ἀπ’ τὸν κόσμο αὐτόν, κατὰ τὴν ὁποία κανεὶς πλέον ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιεῖ ἔργα.

   Ἐγώ, ἐφόσον βρίσκομαι στὸν κόσμο, εἶμαι φῶς τοῦ κόσμου μὲ τὴν διδασκαλία μου, μὲ τὰ θαύματά μου, μὲ τὴν ζωή μου.

   Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ ἔφτυσε κάτω, ἔκαμε πηλὸ κ’ ἔβαλε τὸν πηλὸ στοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ

   καὶ τοὖπε: Πήγαινε καὶ νίψου στὴν δεξαμενὴ τοῦ Σιλωὰμ (αὐτὸ τὸ ὄνομα μεταφράζεται στὴν ἑλληνικὴ ἀπεσταλμένος). Πῆγε τότε ’κεῖνος καὶ νίφτηκε κ’ ἦλθε στὸ σπίτι του βλέποντας.

   Οἱ γείτονες, λοιπόν, κι ὅσοι τὸν ἔβλεπαν προηγουμένως ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν: Δὲν εἶναι αὐτός, ποὺ καθόταν καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη;

   Ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι «αὐτὸς εἶναι». Ἄλλοι δὲ ὅτι «κάποιος ἄλλος, ὅμοιος μὲ αὐτὸν εἶναι». Ἐκεῖνος ὅμως ἔλεγε ὅτι «ἐγὼ εἶμαι, ὁ πρώην τυφλός».

   Τότε τὸν ρωτοῦσαν ἐκεῖνοι: Πῶς ἀνοίχθηκαν καὶ θεραπεύθηκαν τὰ μάτια σου;

   Ἀποκρίθηκε ’κεῖνος καὶ εἶπε: Ἕνας ἄνθρωπος, λεγόμενος Ἰησοῦς, ἔκαμε πηλό, μοῦ ἄλειψε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ μοῦ εἶπε «Πήγαινε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψου». Πῆγα, νίφτηκα κι ἀπέκτησα τὸ φῶς μου.

   Τοῦ εἶπαν: Ποῦ εἶναι ἐκεῖνος; Τοὺς λέγει: Δὲν ξέρω.

   Ὁδηγοῦν τότε τὸν πρώην τυφλὸ πρὸς τοὺς Φαρισαίους.

   Ἦταν δὲ Σάββατο, ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔκαμε τὸν πηλὸ κι ἄνοιξε τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ.

   Οἱ Φαρισαῖοι τὸν ρώτησαν κι αὐτοὶ πάλι, πῶς ἀπέκτησε τὸ φῶς του. Κ’ ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: Ἕνας ἄνθρωπος ἔβαλε πηλὸ πάνω στὰ μάτια μου κ’ ἐγὼ νίφτηκα καὶ τώρα βλέπω.

   Ἔλεγαν, λοιπόν, μερικοὶ ἀπ’ τοὺς Φαρισαίους: Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀπ’ τὸν Θεό, διότι δὲν τηρεῖ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἄλλοι ἔλεγαν: Πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος νὰ κάνει τέτοια καταπληκτικὰ θαύματα; Διχογνωμία καὶ διαίρεση ἔγινε μεταξύ τους.

   Λέγουν πάλι στὸν τυφλό: Ἐσὺ τί λέγεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτόν; Ζητοῦμε τὴν γνώμη σου, διότι τοὺς δικούς σου ὀφθαλμοὺς ἄνοιξε. Ἐκεῖνος ἀπάντησε: Λέω, ὅτι εἶναι προφήτης.

   Δὲν πίστεψαν οἱ Ἰουδαῖοι γι’ αὐτὸν ὅτι ἦταν τυφλὸς καὶ θεραπεύθηκε, ἕως ὅτου κάλεσαν τοὺς γονεῖς του

   καὶ τοὺς ρώτησαν, λέγοντας: Αὐτὸς εἶναι ὁ γυιός σας, γιὰ τὸν ὁποῖο σεῖς λέτε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Πῶς λοιπὸν τώρα βλέπει;

   Ἀπάντησαν δὲ οἱ γονεῖς του καὶ τοὺς εἶπαν: Ξέρουμε καλὰ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ γυιός μας κι ὅτι γεννήθηκε τυφλός.

   Πῶς ὅμως τώρα βλέπει δὲν ξέρουμε, ἢ ποιός τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε. Αὐτὸς ἡλικία ἔχει, ρωτῆστε τον, κι αὐτὸς γιὰ τὸν ἑαυτό του θὰ σᾶς μιλήσει.

   Καὶ μίλησαν ἔτσι οἱ γονεῖς του, διότι φοβόντουσαν τοὺς Ἰουδαίους· ἐπειδὴ ἀπὸ καιρὸ εἶχαν συμφωνήσει κι ἀποφασίσει οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων νὰ διωχθεῖ καὶ νὰ μὴ γίνει δεκτὸς στὴν συναγωγή, ὅποιος θὰ ὁμολογοῦσε ὅτι αὐτὸς ποὺ κάνει τὰ θαύματα εἶναι ὁ Χριστός.

   Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ εἶπαν ὅτι «ὁ γυιός μας ἡλικία ἔχει, ρωτῆστε τον».

   Κάλεσαν τότε δεύτερη φορὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἦταν τυφλὸς καὶ τοῦ εἶπαν: Δόξασε τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος σὲ θεράπευσε, ἀλλὰ φυλάξου ἀπ’ τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, τὸν ὁποῖο προηγουμένως ὀνόμασες προφήτη. Ἐμεῖς ποὺ μελετοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γνωρίζουμε καλὰ καὶ διαβεβαιώνουμε ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός.

   Ἀπάντησε τότε ’κεῖνος καὶ τοὺς εἶπε: Ἐὰν εἶναι ἁμαρτωλός, δὲν ξέρω, ἕνα μόνο ξέρω καλά· ὅτι ἐνῶ ἤμουν τυφλός, τώρα βλέπω.

   Εἶπαν δὲ πάλι σ’ αὐτόν: Τί σοῦ ἔκαμε; Πῶς σοῦ θεράπευσε τὰ μάτια;

   Ἀπάντησε σ’ αὐτούς: Πρὶν ἀπὸ λίγο σᾶς εἶπα καὶ δὲν τὸ προσέξατε· γιατὶ θέλετε πάλι ν’ ἀκούσετε τὰ ἴδια; Μήπως καὶ σεῖς θέλετε νὰ γίνετε μαθητές του;

   Τὸν ἔβρισαν τότε καὶ μὲ περιφρόνηση τοῦ εἶπαν: Ἐσὺ εἶσαι μαθητὴς ἐκείνου. Ἐμεῖς ὅμως εἴμασθε μαθητὲς τοῦ Μωϋσέως.

   Ἐμεῖς (οἱ μορφωμένοι καὶ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ), ξέρουμε ὅτι στὸν Μωϋσῆ μίλησε ὁ Θεός. Αὐτὸς ὅμως μᾶς εἶναι ἄγνωστος καὶ δὲν γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ εἶναι καὶ ἀπὸ ποῦ ἔρχεται.

   Ἀπάντησε ὁ ἄνθρωπος καὶ τοὺς εἶπε: Ἐδῶ εἶναι τὸ παράδοξο· ὅτι σεῖς δὲν ξέρετε ἀπὸ ποῦ εἶναι, ἂν εἶναι ἀπ’ τὸν Θεὸ ἢ ὄχι, κι ὅμως μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια νὰ βλέπω.

   Καὶ ξέρουμε ὅλοι πολὺ καλά, ὅτι ὁ Θεὸς ἁμαρτωλοὺς δὲν ἀκούει, ἀλλ’ ἐὰν κανεὶς εἶναι θεοσεβὴς καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πράττει αὐτὸν ὁ Θεὸς ἀκούει.

   Κι ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχει ὁ κόσμος ἕως σήμερα δὲν ἔχει ἀκουσθεῖ ποτὲ ὅτι θεράπευσε κάποιος ἄνθρωπος τοὺς ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ ἐκ γενετῆς.

   Ἐὰν αὐτὸς δὲν ἦταν σταλμένος ἀπ’ τὸν Θεό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνει οὔτε τὸ παραμικρὸ θαῦμα.

   Γεμᾶτοι ἀγανάκτηση ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν: Ἐκ γενετῆς σὺ εἶσαι ζυμωμένος ὁλόκληρος μὲ τὶς ἁμαρτίες καὶ σὺ τολμᾶς νὰ διδάσκεις ἐμᾶς; Καὶ τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπ’ τὸν τόπο τῆς συνεδριάσεώς τους.

   Ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς ὅτι τὸν ἔβγαλαν ἔξω καὶ ὅταν τὸν βρῆκε, τοῦ εἶπε: Σὺ παρ’ ὅλα ὅσα λέγουν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων, πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ;

   Ἀπάντησε ’κεῖνος καὶ εἶπε: Καὶ ποιός εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ πιστέψω σ’ αὐτόν;

   Τοῦ εἶπε δὲ ὁ Ἰησοῦς: Καὶ τὸν εἶδες καὶ αὐτὸς ποὺ μιλᾶ μαζί σου ἐκεῖνος εἶναι.

   Κι αὐτός, φωτισθεὶς ἀπὸ χάρη Θεοῦ, εἶπε: Πιστεύω μὲ ὅλη μου τὴν ψυχή, Κύριε· καὶ Τὸν προσκύνησε.