Ὁ ὅσιος Παχώμιος

Ὁ ὅσιος Παχώμιος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ Παχώμιος λεπτύνων σαρκὸς πάχος,

Ψυχῇ συνῆγε πρὶν μεταστῆναι στέαρ.

Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ Παχώμιον ἔνθεν ἄειραν.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Παχώμιος καταγόταν ἀπ’ τὴν Αἴγυπτο τῆς κάτω Θηβαΐδας καὶ ζοῦσε στοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐν ἔτει τκγ΄ (323)· ἦταν γυιὸς γονέων ἀσεβῶν καὶ προσκυνούντων τὰ εἴδωλα, μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἦλθε ὁ Ἅγιος μιὰ φορὰ στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων ἄκουσε τὸν ὑπηρέτη τοῦ ναοῦ νὰ λέγει στοὺς γονεῖς του, ποὺ πρόσφεραν θυσία στὰ εἴδωλα:

   – Σηκῶστε ἀπ’ ἐδῶ τὸν ἐχθρὸ τῶν θεῶν καὶ διῶξτε τον.

   Κι ἔλεγε τοῦτο γιὰ τὸν Παχώμιο, διότι φοβόταν καθὼς φαίνεται τὸ δαιμόνιο ποὺ κατοικοῦσε στὸν ναό, τὴν μελλοντικὴ ἀρετὴ τοῦ Ἁγίου· πίνοντας δὲ ὁ Ἅγιος ἀπ’ τὸ κρασὶ ποὺ προσφέρανε στὸν δαίμονα, εὐθὺς τὸ ἐξήμεσε. Κι ὅταν ἔφθασε σὲ κατάλληλη ἡλικία συναριθμήθηκε μὲ τὰ βασιλικὰ στρατεύματα καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ἄφησε τὴν στρατιωτικὴ τάξη καὶ πῆγε στὴν ἀνωτέρα Θηβαΐδα κι ἀμέσως ἔλαβε τὸ ἅγιο Βάπτισμα· ἔπειτα ντύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα κ’ ἔτρεξε στὴν ἔρημο.

   Ὅταν λοιπὸν μετέβαινε στὸν τόπο τῆς Ταβεννησίας ἦλθε σ’ αὐτὸν φωνὴ ἀπ’ τὸν οὐρανὸ ποὺ τοῦ φανέρωνε ὅτι ὁ τόπος ἐκεῖνος ἦταν ἐπιτήδειος γιὰ νὰ κτισθεῖ μοναστῆρι κι ὅτι ἔμελλε νὰ συναχθεῖ σ’ αὐτὸ πλῆθος μοναχῶν· γι’ αὐτὸ κ’ ἔκτισε ’κεῖ τὸ μοναστῆρι του ὁ Ὅσιος. Παρερχομένου δὲ τοῦ καιροῦ ἔτρεξαν στὸ μοναστῆρι πολλοὶ ἀδελφοὶ κ’ ἔγιναν μοναχοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἡγιασμένος Θεόδωρος ὁ μαθητής του, ὁ ὁποῖος ἦταν ζηλωτὴς τοῦ βίου καὶ τῆς ἀρετῆς τοῦ ὁσίου Παχωμίου. Καὶ τόσο πολὺ καθαρίσθηκε διὰ τῆς ἀπαθείας καὶ σὲ τόσο ὕψος θεωρίας ἀνέβηκε, ὥστε ἔβλεπε τὶς καθαρὲς ψυχὲς τῶν ἁγίων, ὅταν ἀνέβαιναν στὸν οὐρανό, κ’ ἔβλεπε ὡς παρόντα ὅσα γινόντουσαν σὲ μακρυνὰ μέρη καὶ προέλεγε ὡς ἐνεστῶτα ὅσα ἔμελλε νὰ γίνουν.

   Καὶ προτοῦ νὰ πεθάνει ὁ ἅγιος Παχώμιος ἀριθμήθηκε (μετρήθηκε) τὸ πλῆθος τῶν μοναχῶν ποὺ εἶχαν προστρέξει σ’ αὐτὸν στὴν ἔρημο καὶ βρέθηκαν μοναχοὶ χίλιοι τετρακόσιοι. Ἀπὸ δὲ τὸ τόσο μεγάλο πλῆθος γίνεται φανερὸ ὅτι ὁ Παχώμιος ἦταν βεβαίως θεῖος ἀνὴρ καὶ ἀπλησίαστος στὴν ἀρετή, καὶ γιὰ τοῦτο τὸν ἀκολούθησαν τόσοι καὶ τόσοι, ὄχι γιὰ τρυφηλὴ ζωή, ὄχι γιὰ προσπάθεια σαρκός, στὰ ὁποῖα χαίροντες καὶ γλυκαινόμενοι οἱ ἄνθρωποι ἀναχωροῦν ἀπ’ τὰ σπίτια καὶ τοὺς συγγενεῖς τους, ἀλλὰ διότι θαύμασαν τὴν ἐγκράτεια καὶ τοὺς ἀσκητικοὺς κόπους του καὶ διότι ποθοῦσαν νὰ μιμηθοῦν κ’ ἐκεῖνοι ὅσο τὸ δυνατὸν τὴν ἀσώματη κι ἀγγελική του ζωή. Ἔτσι λοιπὸν διανύσας ὁ ἀοίδιμος ἐν εἰρήνῃ ἐκοιμήθη κ’ ἐνταφιάσθηκε στὸ μοναστῆρι του.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 89, 90. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).