Tὸ ὄνειρο*
Ἕνας καθηγητής τῶν Ἑλληνικῶν πῆρε μιὰ
καινούργια τάξη καὶ γιὰ νὰ γνωρίσει τοὺς μαθητές του, τοὺς ἔβαλε νὰ γράψουν μιὰ
ἔκθεση μὲ θέμα: «Τὸ ὄνειρό μου».
Τὰ παιδιὰ βρῆκαν ἐνδιαφέρον τὸ θέμα κι ἄρχισαν νὰ περιγράφουν μὲ τὰ πιὸ ἔντονα χρώματα τὰ νεανικά τους ὄνειρα. Καὶ τὰ ἁγνά ἰδανικά, καὶ οἱ πιὸ ἐγωιστικὲς φιλοδοξίες βγῆκαν στὴ μέση καὶ φιγουράρισαν πάνω στὸ χαρτί. Ὅμως, ὁ καθηγητὴς στάθηκε μὲ τὶς ὧρες μπρὸς σὲ μιὰ ἔκθεση, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει τὸ νόημά της. Δὲν ἦταν παρὰ ἕξι φράσεις καὶ αὐτὲς θύμιζαν περισσότερο γραμματική, παρὰ ἔκθεση:
ἐγώ ἔφαγα
ἐσύ
ἔφαγες
αὐτός
ἔφαγε
ἐμεῖς
φάγαμε
ἐσεῖς
φάγατε
αὐτοί
ἔφαγαν
Τίποτε ἄλλο.
Τόσο τὸν προβλημάτισε τὸν καθηγητὴ τούτη ἡ
ἔκθεση, ποὺ κάλεσε τὸ παιδὶ στὸ γραφεῖο.
– Κάποιο λάθος ἔκανες, παιδί μου, εἶπε. Δὲν κατάλαβες φαίνεται τὸ
θέμα ποὺ σᾶς ἔβαλα.
– Τὸ κατάλαβα, κύριε, ἀπάντησε
τὸ παιδί. Ρωτήσατε γιὰ τὰ ὄνειρά μας.
Ἔτσι δὲν εἶναι;
– Ἀκριβῶς.
– Ἔ νά, ἐμένα τὸ ὄνειρό μου εἶναι
αὐτό. Τοῦτο τὸ ρῆμα νὰ μπορεῖ νὰ
κλίνεται σ᾿ ὅλα τὰ πρόσωπα.
Υ.Γ. Ἐμεῖς τώρα πιὰ δὲν κάνουμε ὄνειρα
ἐφηβικά. Ὅμως σίγουρα μποροῦμε νὰ
κάνουμε πράξεις ἀγάπης. Ἂς μὴν ἐφησυχάζουμε, ἂν κάπου, κάποιοι δίπλα μας δὲν
ἔχουν φαγητὸ μαγειρεμένο. Κάποια γιαγιούλα, ἕνας γεροντάκος, κάποιος μοναχικὸς
συνάνθρωπος, ἕνας ἄρρωστος, μιὰ λεχώνα μόνη.
Μ. Γουμενοπούλου
* Ἀπ᾿ τὸ περιοδικὸ «Ἁγία ΛΥΔΙΑ»,
τεῦχος 379, Σεπτέμβριος 2004, σελ. 254.