Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἑρμείας

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἑρμείας

Ἑορτάζει τὴν λα΄ (31η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Βάπτεις σεαυτὸν κογχύλῃ σῶν αἱμάτων,

Ἑρμεία, τμηθείς· ὢ βαφῆς ἀνεκπλύτου!

Ἑρμείαν τριακοστῇ ἄορ κατέκτανε πρώτῃ.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος μάρτυς Ἑρμείας ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μάρκου Αὐρηλίου τοῦ καὶ Ἀντωνίνου λεγομένου, ἐν ἔτει ρξ΄ (160), στρατιώτης κατὰ τὸ ἐπάγγελμα στὴν πόλη τῆς Καππαδοκίας, τὴν λεγόμενη Κόμανα, γέρος στὴν ἡλικία κι ἔχοντας λευκὲς τὶς τρίχες.

Τὸ βάλσαμον

Τὸ βάλσαμον

Ὅ,τι σοῦ στέλνει ὁ Θεὸς νὰ δέχεσ’ εὐγνωμόνως

καὶ βάλσαμον θὰ γίνεται χαρᾶς κάθε σου πόνος.

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1975, σελ. 82.)

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ

 

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Φωτὸς χορηγός, ἐκ φάους πλέον φάος,

Τὸν ἐκ γενετῆς ὀμματοῖς Τυφλόν, Λόγε.

   Τὴν ἕκτη Κυριακὴ ὕστερα ἀπὸ τὸ Πάσχα ἑορτάζουμε τὸ ἐξαίσιο θαῦμα, ποὺ τέλεσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν ἐκ γενετῆς τυφλό. Κι’ ἔγινε αὐτὸ μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο:

Ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλός

Ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλός

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Μαΐου.

Παύλου τὸ ρῆμα καὶ μεταστὰς Ἀνδρέας,

«Ἡμεῖς γε μωροὶ διὰ Χριστὸν» κεκράγει.

   Ἦταν Σκύθης στὴν καταγωγὴ καὶ ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ βασιλέως Λέοντος τοῦ μεγάλου. Ἀπὸ παιδὶ μπῆκε στὴν ὑπηρεσία κάποιου ἄρχοντα τῆς Κων/πολης, Θεόγνωστου ὀνομαζόμενου. Ἐκεῖ λόγῳ τῆς ἀρετῆς του προόδευε καὶ ὁ ἄρχοντας τὸν εἶχε σὲ μεγάλη ἐκτίμηση. Κατόπιν ὅμως θείας προσταγῆς, ἀκολούθησε τὴν ζωὴ τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ (τρελοῦ), ποὺ μὲ λεπτομέρεια περιγράφει ἡ ἐκτενέστερη βιογραφία του. Εἶχε προορατικό χάρισμα καὶ μεγάλη σοφία. Τελικὰ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 66 χρονῶν.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Τὸ πάθημα τῆς Νυχτερίδας

Τὸ πάθημα τῆς Νυχτερίδας

   Ἦταν ἡλιοβασίλεμα ὅταν ἕνα παράξενο πλασματάκι ἔκαμε τὴν ἐμφάνισή του. Γιὰ κατοικία του εἶχε τὴν σκοτεινὴ ρωγμὴ ἑνὸς βράχου. Ἦταν τετράποδο καὶ εἶχε χρῶμα καὶ μέγεθος ποντικιοῦ. Ὅμως ποντικὸς δὲν ἦταν. Εἶχε φτερὰ καὶ μποροῦσε νὰ πετάξει, ὅμως πουλὶ δὲν ἦταν. Στὶς ἄκρες τῶν φτερῶν εἶχε κάτι σὰν γατζάκια, μ’ αὐτὰ πιάστηκε ἀπὸ ἕνα κλωνὶ καὶ κρεμάστηκε ἀνάποδα. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ παρατηροῦσε ὅλη τὴν κίνηση κάτω στὸν κάμπο.

   Ἦταν μιὰ νυχτερίδα. Καθὼς λοιπόν, ἡ Νυχτερίδα κουνιόταν πέρα δῶθε παρατήρησε δυὸ ξεχωριστὲς παρατάξεις κάτω στὸν κάμπο. Δὲν ἦταν σίγουρη ἂν ὀργανώθηκαν ἔτσι σὲ δυὸ ὁμάδες γιὰ νὰ παίξουν κάποιο παιχνίδι, ἢ μήπως ἀντιπαρατάχθηκαν γιὰ μάχη. Ἀπὸ τὴν συμπεριφορά τους κατάλαβε ὅτι μᾶλλον γιὰ μάχη συγκεντρώθηκαν.

Ἡ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος

 

Ἡ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὕδωρ λαβεῖν ἐλθοῦσα τὸ φθαρτόν, γύναι,

Ταὸ ζῶν ἀπαντλεῖς, ᾧ ῥύπους ψυχῆς πλύνεις.

   Τὴν πέμπτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἐπιτελοῦμε τὴν ἑορτὴ τῆς Σαμαρείτιδος ἐπειδὴ φανερὰ σὲ αὐτὴν ὁ Χριστὸς ὁμολόγησε ἑαυτὸν Μεσσία, ποὺ θέλει νὰ πεῖ ἀλειμμένος· γιατὶ μεσσὰ παρὰ τοὺς Ἑβραίους λέγεται τὸ ἔλαιο, διότι καὶ οἱ βασιλεῖς, καὶ οἱ ἱερεῖς, καὶ οἱ Προφῆτες, μὲ τὸ παρὰ τοῦ Θεοῦ διορισμένο ἔλαιο τῆς σκηνῆς ἀλείφονταν, δηλαδὴ χρίονταν· καὶ χρίσεις, λέγει, τὸν Ἐλισσαιὲ υἱὸν Σαφὰτ ἀντὶ σοῦ εἰς Προφήτην· ὥστε τὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα, τὸ Μεσσίας τὸ ἑβραϊκό, καὶ τὰ δύο τὰ ἑλληνικά, δηλαδὴ τὸ Χριστὸς καὶ τὸ ἠλειμμένος, ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ νόημα ἔχουν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῆς ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ἰωάν. δ΄ 5 – 42)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ·

   ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη.

   ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν·

   οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι.

   λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις.

   ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν.

   λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῆς ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Πράξ. ια΄ 19 – 30)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις.

   Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν.

   καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον.

   Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις περὶ αὐτῶν, καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας·

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ

   Ὅσο βαρειὰ καὶ σκοτεινὴ ἡ νύχτα, τόσο παρήγορο τὸ γλυκοχάραμα. Ὅσο τρικυμισμένη ἡ θάλασσα, τόσο πιὸ ποθητὸ τὸ λιμάνι στὸν ταξιδιώτη. Ὅσο πιὸ πολλὰ χρόνια βαρειᾶς σκλαβιᾶς καὶ φυλακῆς, τόσο πιὸ λαχταριστὴ τῆς λευτεριᾶς ἡ μέρα.

   Σὰν γλυκοχάραμα, σὰν λιμάνι ὕστερα ἀπὸ μακραίωνο ταξίδι, σὰν λευτεριὰ ὕστερα ἀπὸ σκλαβιὰ αἰώνων, δέχτηκε ὁ κόσμος τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, τὸν πρῶτο Χριστιανὸ Αὐτοκράτορα. Εἶχαν περάσει τριακόσια χρόνια διωγμῶν. Τριακόσια χρόνια, στὰ ὁποῖα χύθηκαν ποταμοὶ αἱμάτων. Τριακόσια χρόνια στὰ ὁποῖα λεγεῶνες ὁλόκληρες Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ πολεμοῦσαν νὰ ἐξαφανίσουν ἀπ’ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς τοὺς Χριστιανούς. Τριακόσια χρόνια, στὰ ὁποῖα οἱ δήμιοι τῆς Ρώμης εἶχαν κουραστεῖ νὰ θανατώνουν ἀθώους μάρτυρες, καὶ τὰ θηρία τῶν Ρωμαϊκῶν ἀμφιθεάτρων εἶχαν χορτάσει μὲ τὶς σάρκες χιλιάδων Χριστιανῶν. Οἱ κατακόμβες πλημμύρισαν ἀπὸ λείψανα μαρτύρων. Καὶ κεῖ, στὰ βάθη τῆς γῆς, ποὺ τὰ κεριὰ τρεμόσβυναν, φωτίζοντας τὰ πυκνὰ σκοτάδια, οἱ πηγὲς τῶν δακρύων, δακρύων προσευχῆς, πότιζαν τοὺς τάφους τῶν Ἁγίων καὶ θερμὲς προσευχές, ἀπ’ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς ἀνέβαιναν σὰν θυμίαμα εὐπρόσδεκτο, «ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ καταστάσεως τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν».

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

 

   Ἐγὼ εἶμαι δοῦλος, ὁμολογοῦσε πρὸς δόξαν Θεοῦ, ὁ ἀββᾶς Σιλουανός, καὶ ὁ Κύριός μου μὲ προστάζει:

   «Ἐργάσου τὸ ἔργον μου καὶ ἐγὼ σὲ διατρέφω. Τὸ πῶς, μὴ ἐρεύνα.» Ἂν λοιπὸν ἐργασθῶ, τρώγω ἀπὸ τὸν μισθό μου, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

 

   Ἕνας ἀδελφὸς ἐπισκέφθηκε τὸν ἀββᾶ Ἠσαΐα. Ὁ Γέροντας, γιὰ νὰ τὸν φιλοξενήσει, ἔβρασε λίγη φακή.

   — Ἤθελε κι ἄλλο βράσιμο, Ἀββᾶ, εἶπε ὁ ἀδελφός, καθὼς ἔτρωγε.

   — Ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ ποὺ κάναμε Πάσχα σήμερα, παιδί μου, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἀββᾶς. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι μεγάλη ἀνακούφιση.

Σωτηρία

Σωτηρία

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

   Παντοῦ μπορεῖτε νά σωθεῖτε. Ἡ σωτηρία δέν ἐξαρτᾶται τόσο ἀπό τόν τόπο καί τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ὅσο ἀπό τήν ἐσωτερική διάθεση. Ἐάν ὑπάρχει πίστη ζωντανή, ἐάν δέν ὑπάρχουν ἁμαρτίες πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Θεό καί σβήνουν τόν θεῖο ζῆλο, ὅπως τό νερό σβήνει τήν φωτιά, ἐάν ἡ σχέση σας μέ τήν ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι σταθερή καί βαθειά, ἐάν ἐκπληρώνετε ὅλα τά θρησκευτικά σας καθήκοντα, τότε βρίσκεσθε στόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Σᾶς μένει μόνο νά προσέχετε καί νά διατηρεῖτε τόν ἑαυτό σας στήν θέση πού βρίσκεσθε μέ τήν διαρκῆ ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ, τήν μνήμη τοῦ θανάτου, τήν «συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην καρδίαν».

   Ἔχοντας μιά τέτοια ἐσωτερική διάθεση μπορεῖτε νά σωθεῖτε εἴτε ἐντός τῆς μονῆς εἴτε ἐκτός αὐτῆς. Γενικά οἱ προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας εἶναι καλύτερες ἐντός τῆς μονῆς. Ἀλλά ἐάν εἶναι καλύτερες εἰδικά γιά σᾶς, αὐτό κάποιος ἄλλος μπορεῖ νά σᾶς τό πεῖ, ὄχι ἐγώ. Ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας. Ὅλους μᾶς ἀγαπᾶ καί θέλει ὅλοι νά σωθοῦν. Δέν θά παραθεωρήσει καί τήν δική σας προσευχή. Μόνο νά προσεύχεσθε ταπεινά καί προσεκτικά.

 

Ἡ Μεσοπεντηκοστή

 

Ἡ Μεσοπεντηκοστή

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἑστὼς διδάσκει τῆς Ἑορτῆς ἐν μέσῳ,

Χριστὸς Μεσσίας τῶν διδασκάλων μέσον.

   Τὴν Τετάρτη ἀπὸ τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου, ἑορτάζουμε τὴν Μεσοπεντηκοστή. Δὲν ἐννοοῦμε ὅμως Πεντηκοστὴ τὴν Πεντηκοστὴ τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ τὴν ἡμέρα, τὴν ὁποία ἀριθμοῦμε ἀπ’ τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως, –ὅποιον μῆνα τύχει, εἴτε Μάρτιο δηλαδή, εἴτε Ἀπρίλιο–, ἕως τὴν Κυριακὴ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τούτης τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς τὸ μέσον ἑορτάζουμε σήμερα, ἐπειδὴ ἀπὸ τὰ δύο ἄκρα ἔχει αὐτὴ ἡ Τετάρτη τὶς δύο μεγαλώτατες ἑορτές, δηλαδὴ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καὶ τρόπον τινα εἶναι ὡς σύνδεσμος τῶν δύο, καὶ μεγαλύνεται καὶ λαμπρύνεται ἀπὸ τῶν δύο τὰ μεγαλεῖα καὶ τὶς λαμπρότητες.

Δέησις

«Προσευχὴ τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου»

(Ψαλμ. μα΄ 9)

«Εἰσάκουσον, Κύριε, τῆς φωνῆς μου»

(Ψαλμ. κστ΄ 7)

 

 

Δέησις

Εἶναι τραχὺς κι’ ἐπίπονος ὁ δρόμος πρὸς τὰ ἄνω

καὶ ν’ ἀριθμῶ τὰς πτώσεις μου ὁ τάλας δὲν προφθάνω.

Παρακαλῶ καὶ δέομαι νυκτὸς καὶ δι’ ἡμέρας

νὰ μὴ ληφθῶ ἀποκαμὼν τοῦ ἀντιπάλου γέρας.

Ὠκεανὸν ἀτέρμονα θαλάσσης μαινομένης

πλοῖον διέρχεται σαθρὸν ψυχῆς ἠτονημένης.

Παρακαλῶ καὶ δέομαι πρὶν δύσω εἰς τὸ μνῆμα

μὴ γένωμαι κατακλυσθεὶς τοῦ ἀλλοτρίου κτῆμα.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου

 

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸ ῥῆμα Χριστοῦ σφίγμα τῷ παρειμένῳ.

Οὕτως ἴαμα τοῦτο ῥῆμα καὶ μόνον.

   Τὴν τετάρτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα κάνουμε τὴν ἀνάμνηση τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, κι’ ἑορτάζουμε καθὼς πρέπει τοῦτο τὸ θαῦμα σὲ τοῦτον τὸν καιρό, διότι καὶ ὁ Χριστὸς τὸν καιρὸ ποὺ οἱ Ἑβραῖοι γιόρταζαν τὴν δική τους Πεντηκοστή, σ’ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες τέλεσε τοῦτο τὸ παράδοξο, καθὼς τὸ διηγεῖται ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής. Διότι λέγει, ὅτι ἀναβὰς ὁ Κύριος στὰ Ἱεροσόλυμα, στὶς ἡμέρες τῆς Πεντηκοστῆς, καὶ πλησιάζοντας στὴν Κολυμβήθρα ποὺ εἶχε πέντε καμάρες καὶ τὴν ὁποία εἶχε κτίσει ὁ Σολομών, κατὰ τὴν πόρτα ποὺ ὀνομαζόταν Προβατική, διότι δὲν ὀνομαζόταν ἡ Κολυμβήθρα Προβατική, καθὼς μερικοὶ ἐξηγοῦν, ἀλλὰ ἡ πόρτα ἀπ’ τὴν ὁποία καὶ μόνο ἔβαζαν τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα, κατὰ τὸν νόμο, πρόσφεραν θυσία. Καὶ λεγόταν προβατικὴ ἡ πόρτα, ὄχι διότι ἔβαζαν μονάχα πρόβατα ἀπὸ ἐκείνη, ἀλλ’ ἴσως τὴν ὀνόμαζαν Προβατικὴ ἀπὸ τὸ πλεονάζον μέρος τῶν εἰσαγομένων ζώων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰωάν. ε΄ 1 – 15)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.

   ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.

   ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.

   ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.

   ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ.

   τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Πράξ. θ΄ 32 – 42)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν.

   εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος.

   καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐθέως ἀνέστη.

   καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον.

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

 

   Ὅταν σ᾿ ἐπισκέπτεται κάποιος Ἀδελφός, διῶξε τὸ (κατὰ Θεὸν) πένθος ἀπὸ τὸ πρόσωπό σου, συμβουλεύει ἕνας ἀπὸ τοὺς Γέροντες, καὶ κρῦψε το στὴν καρδιά σου ἕως ὅτου φύγει. Μετὰ φέρε το πάλι, γιατί, ὅταν σὲ βλέπουν μ᾿ αὐτὸ οἱ δαίμονες, φοβοῦνται νὰ σὲ πλησιάσουν.

 

   Ὁ σοφώτατος ἀββᾶς Ἀγάθων λέγει:

   — Ὅταν ἀντιληφθῶ πὼς ἕνα πρόσωπο, καὶ τὸ πιὸ ἀγαπητό μου ἀκόμη, γίνεται ἀφορμὴ ν᾿ ἀποκτήσω κάποιο ἐλάττωμα, κόβω ἀμέσως κάθε δεσμὸ μαζί του.

Ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα!

Ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα!

   Ὁ Δαρεῖος ἔστειλε στὴν Σπάρτη πρέσβεις γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν παράδοση τῆς πόλεως. Οἱ Σπαρτιάτες ἔπιασαν τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Δαρείου καὶ τοὺς ἔρριξαν σ’ ἕνα πηγάδι. Ἀργότερα ὅμως, ἀντιλήφθηκαν τὸ λάθος τους καὶ θέλησαν νὰ τὸ διορθώσουν. Σὲ μιὰ προκήρυξή τους, ζήτησαν δυὸ ἐθελοντὲς νέους νὰ σταλοῦν στὴν Περσία νὰ θανατωθοῦν, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἔτσι ὁ Δαρεῖος.

Περὶ προσευχῆς

Περὶ προσευχῆς

Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*

   Ὅταν ὁ νοῦς, μὲ τὴν κατάλληλη μελέτη τῶν θείων πραγμάτων καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς πνοῆς τοῦ ζωοποιοῦ Πνεύματος, ἀποκτήσει μέσῳ τῆς χάριτος ἐναργῆ ἔννοια τοῦ Θεοῦ, ἂς προσέξει πόση εἶναι ἡ ἀδυναμία του καὶ πόσο ὑστερεῖ ἀπὸ τὸ πρέπον, ἀπὸ ἀμέλεια καὶ λησμοσύνη τῶν καθηκόντων του καὶ κατὰ συνέπεια ἀπὸ ἄγνοια ὅσων χρειάζονται.

   Καὶ ἀφοῦ ἔτσι ἐξασκήσει τὸ δίκαιο καὶ ἀληθινὸ ἔργο τῆς αὐτομεμψίας καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης, ἂς πλησιάζει κατόπιν στὸν Θεὸ μέσῳ τῆς προσευχῆς, μὲ διάνοια ταπεινὴ καὶ μὲ πεποίθηση καὶ ἐλπίδα στὴν ἀσύλληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ἀνέκφραστη ἀγαθότητα.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Σίμων ὁ Ζηλωτὴς

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Σίμων ὁ Ζηλωτὴς

Ἑορτάζει τὴν ι΄ (10η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἔοικε, Χριστέ, τοῦτό σοι Σίμων λέγειν·

«Ζηλῶν πάθος σόν, καρτερῶ σταυροῦ πάθος».

 

Ἐν ξύλῳ ἀμφετάθη Σίμων δεκάτῃ μεγάθυμος.

   Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Σίμων, ὁ ὀνομαζόμενος καὶ Ναθαναήλ, καταγόταν ἀπὸ τὴν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦταν ὁ νυμφίος στὸν γάμο τῆς Κανᾶ, στὸν ὁποῖο προσκληθεὶς ὁ Κύριος μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του μετέβαλε τὸ νερὸ σὲ κρασί. Βλέποντας ὁ Σίμων τὸ θαῦμα τοῦτο ἄφησε τὴν νύμφη, τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκία καὶ ἀκολούθησε τὸν Χριστό, τὸν φίλο καὶ θαυματουργὸ καὶ νυμφαγωγὸ καὶ νυμφίο τῶν καθαρῶν ψυχῶν.

Οἱ ἁμαρτίες

«Εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν, καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν»

(Ἰακώβ. δ΄ 17)

Οἱ ἁμαρτίες

Δὲν εἶναι μόνον τὸ κακὸ ποὺ κάνουμε ’δῶ κάτω

κρῖμα εἶν’ κι’ ὅταν τὸ καλὸ μπορῶ καὶ δὲν τὸ πράττω.

Κι’ ἂς ξέρουμε κάθε καλοῦ ἄπρακτη εὐκαιρία

τρανὴ στὰς δέλτους τ’ Οὐρανοῦ ἐγγράφει ἁμαρτία.

Ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

 

Ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Χριστῷ φέρουσιν αἱ Μαθήτριαι μύρα.

Ἐγὼ δὲ ταύταις ὕμνον, ὡς μύρον φέρω.

   Τὴν Τρίτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἐπιτελοῦμε τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν καὶ Ἰωσὴφ τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας, ὁ ὁποῖος ἦταν Μαθητής, ἂν καὶ κρυμμένος, ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς κάνουμε μνεία καὶ Νικοδήμου τοῦ νυκτερινοῦ Μαθητοῦ, ποὺ ἦταν ἐκ τῶν ἀρχόντων καὶ προσῆλθε στὸν Χριστὸ ἐν καιρῷ νυκτός, γιὰ νὰ μὴ τὸν κάμουν ἀποσυνάγωγο. Οἱ μὲν γυναῖκες αὐτὲς εἶναι πρῶτες καὶ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος εἶναι ὑπηρέτες καὶ μάρτυρες τῆς ταφῆς· διότι τὰ δύο αὐτά, ἡ Ταφὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση, εἶναι τὰ κυριώτατα καὶ συνεκτικώτατα τοῦ δόγματός μας καὶ στοχασθῆτε, ὁ μὲν Νικόδημος εὐθὺς ἔγινε ἀποσυνάγωγος, ἐπειδὴ δὲν θέλησε νὰ συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἄλλους Ἰουδαίους τὸν δὲ Ἰωσήφ, ἐπειδὴ πῆγε στὸν Πιλᾶτο καὶ ζήτησε τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ ἑνταφίασε· ἀφοῦ τὸ ἐνταφίασε τὸν ἔρριψαν οἱ φονικώτατοι μέσα σὲ βαθὺ λάκκο, καὶ ἐκ θείας δυνάμεως, διὰ χειρὸς θείου ἀγγέλου, ἁρπάζεται ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἀποσώζεται στὴν Ἀριμαθαία, τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του. Καὶ ὁ Χριστὸς ἀναστὰς ἔρχεται σ’ αὐτὸν ἐνῶ ἔφερε ἀκόμα τὰ δεσμά, καὶ πιστώνει αὐτὸν ἀκόμα περισσότερο τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως· καὶ πάσχοντας πολλὰ ἀπ’ τοὺς Ἰουδαίους γιὰ νὰ μὴ κηρύττει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος, αὐτὸς δὲν ὑπέφερε νὰ σιωπᾶ τὸ μυστήριο καὶ μὲ παρρησία διηγεῖτο πρὸς ὅλους τὰ γενόμενα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.

   ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε·

   καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ.

   καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.

   ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

   Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τοῦ Εὐαγγελιστοῦ)

(Α΄ Ἰωάν. α΄ 1 – 7)

   «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε.

   τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς.

   μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν.

   καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

   Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε·

   ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν.»

Μὴν ἑστιάζεις τὴν προσοχή σου μόνο σ᾿ αὐτά...

Μὴν ἑστιάζεις τὴν προσοχή σου μόνο σ᾿ αὐτά...

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Ὅταν δεῖς τὴν Ἐκκλησία νὰ σκορπάει καὶ νὰ παθαίνει τὴν ἔσχατη δοκιμασία, νὰ διώχνονται καὶ νὰ μαστιγώνονται οἱ προσωπικότητες, ποὺ λάμπουν ἀνάμεσα στὸ πλῆθος, τὸν πρόεδρό Της νὰ στέλλεται σὲ μακρινὴ ἐξορία, μὴν ἑστιάζεις τὴν προσοχή σου μόνο σ᾿ αὐτά, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσα θὰ προκύψουν ἀπὸ αὐτά.

   Τοὺς μισθούς, τὶς ἀμοιβές, τὰ βραβεῖα, τὰ ἔπαθλα. Ἐκεῖνος, ποὺ θὰ ὑπομείνει ἴσαμε τὸ τέλος, θὰ σωθεῖ, λέει ἡ Ἁγία Γραφή.

Τότε ἡ προσευχὴ γίνεται θερμὴ καὶ καρποφορεῖ

Τότε ἡ προσευχὴ γίνεται θερμὴ καὶ καρποφορεῖ

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης* 

   Ἂν βιάσουμε τὸν ἑσωτερικό μας ἄνθρωπο νὰ στραφεῖ πρὸς τὸν Θεό, κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, τότε ἡ προσευχὴ γίνεται θερμὴ καὶ καρποφορεῖ. Εἰρήνη, φῶς, κατάνυξη, συντριβὴ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, μὲ τὶς ὁποῖες λυπήσαμε τὸν Κύριο, κατακλύζουν ὅλο μας τὸ εἶναι. Γιατί, ψυχή μου, νὰ μὴ στρέφεσαι ἔτσι στὸν Κύριο πιὸ συχνά; Τί στήριξη θὰ εἶχες τότε, τί εἰρήνη γλυκειὰ θὰ ἀπολάμβανες! «Ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπομενεῖ τῷ Κυρίῳ, ὅτι βοηθὸς καὶ ὑπερασπιστὴς ἡμῶν ἐστιν· ὅτι ἐν αὐτῷ εὐφρανθήσεται ἡ καρδία ἡμῶν» (Ψαλμ. λβ΄ 20, 21).

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (61) σελ. 43.

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Ἂν δὲν νοιώθεις ποτὲ νὰ κατανύγεται ἡ ψυχή σου, ὅταν προσεύχεσαι ἢ ὅταν μελετᾶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε σ᾿ ἕναν νέον κάποιος Γέροντας, πρέπει νὰ γνωρίζεις πὼς πάσχεις ἢ ἀπὸ κενοδοξία ἢ ἀπὸ φιληδονία. Αὐτὰ τὰ δύο θηρία διώχνουν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν κατάνυξη.

   Ἡ ὑπερβολικὴ τόλμη καὶ καταφρόνηση τῶν κινδύνων γεννῶνται ἢ ἀπὸ μεγάλη πίστη στὸν Θεὸ ἢ ἀπὸ τὴν σκληροκαρδία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὴν σκληροκαρδία ἀκολουθεῖ ἀπαραιτήτως ἡ ὑπερηφάνεια, τὴν πίστη ὅμως (τὴν ἀκολουθεῖ) ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση.

Οἱ Ταχυδρόμοι τοῦ ἀποστόλου Παύλου!

Οἱ Ταχυδρόμοι τοῦ ἀποστόλου Παύλου!

   1. Ὁ Τίτος μετέφερε τὶς δύο πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολές.

   «Χάρις δὲ τῷ Θεῷ τῷ διδόντι τὴν αὐτὴν σπουδὴν ὑπὲρ ὑμῶν ἐν τῇ καρδίᾳ Τίτου, ὅτι τὴν μὲν παράκλησιν ἐδέξατο, σπουδαιότερος δὲ ὑπάρχων αὐθαίρετος ἐξῆλθε πρὸς ὑμᾶς.» (Β΄ Κορ. η΄ 16, 17)

 

   2. Ἡ Φοίβη, μία πιστὴ Χριστιανὴ ἀπὸ τὶς Κεγχρεὲς τῆς Κορίνθου, παρέδωσε τὴν Ἐπιστολὴ πρὸς Ρωμαίους στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ρώμης.

   «Συνίστημι δὲ ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν, οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεγχρεαῖς, ἵνα αὐτὴν προσδέξησθε ἐν Κυρίῳ ἀξίως τῶν ἁγίων καὶ παραστῆτε αὐτῇ ἐν ᾧ ἂν ὑμῶν χρῄζῃ πράγματι· καὶ γὰρ αὕτη προστάτις πολλῶν ἐγενήθη καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ.» (Ρωμ. ιστ΄ 1, 2)

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ

 

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰ νηδύος κλείς, ἢ τάφου μὴ κωλύει,

Σὴν Σῶτερ ὁρμήν, κλεὶς θυρῶν πῶς κωλύσει;

   Τὴν παροῦσα Κυριακή, ποὺ πρώτη ἀπαντᾶ ὕστερα ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἑορτάζουμε τὰ Ἐγκαίνια τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως καὶ τὴν ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφηση τοῦ Κυριακοῦ Σώματος. Ἐγκαίνια τῶν ἐπισήμων πραγμάτων ἦταν ἀρχαία συνήθεια στοὺς Ἑβραίους κατ’ ἔτος νὰ γίνονται, γιὰ νὰ μὴ λησμονοῦνται τὰ μεγάλα ἔργα, τῶν ὁποίων ἡ ἐνθύμηση γινόταν ὑπόθεση διδασκαλίας καὶ σωτηρίας. Γιὰ τοῦτο οἱ Ἑβραῖοι πρῶτα ἐν Γαλγάλοις ἔκαμαν ἐγκαινίζοντας τὸ Πάσχα, δηλαδὴ ἀνακαλῶντας στὴν μνήμη τους τὴν παράδοξη διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, στὴν ὁποία εἶδαν τοὺς Αἰγυπτίους ὑποβρυχίους ἀπὸ τὴν παντοδύναμη δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου. Ἀπὸ τούτη τὴν αἰτία ἐγκαινίζεται καὶ ἡ σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ πολυτελῶς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Δαβὶδ καὶ τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ μὴ λέγω αὐτὰ ἕνα πρὸς ἕνα. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἀπ’ ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Πίστεως ὑπερμέγιστο ἔργο καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἔννοια καὶ λόγο, εἶναι ἡ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάσταση, διὰ τοῦτο, ὄχι μόνο κάθε χρόνο αὐτὴ ἐγκαινίζουμε καὶ ἑορτάζουμε, ἀλλὰ πάντοτε καὶ σὲ κάθε ὀκτὼ ἡμέρες.