Τὸ ἐγώ μας εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος σοφιστής
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Κατὰ τὴν προσευχή, μᾶς εἶναι ἀπαραίτητο
τὸ ταπεινὸ φρόνημα.
Αὐτὸ τὸ
φρόνημα, ὅταν εἶναι γνήσιο καὶ ἄδολο, κατατροπώνει τὸν ἐχθρό.
Ὤ, πόση κρυφὴ
ὑπερηφάνεια εἶναι ταμιευμένη μέσα μας!
Αὐτό, λέμε, τὸ ξέρω.
Εἶπε Γέρων…
Ἡ ἀρετὴ ποὺ ἀποκτᾶ ὁ μοναχὸς ἀφ᾿ ἑαυτοῦ του, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Θεωνᾶς, μὴ περιμένεις νὰ μείνει σ᾿ αὐτὸν γιὰ πολὺ καιρό. Τοῦ ἀφαιρεῖ ὁ Θεὸς τὴν Χάρη Του, γιατὶ γνωρίζει πὼς θὰ πλανηθεῖ μὲ τὸ νὰ ἐμπιστεύεται μόνο τὸν ἑαυτό του. Μόνιμη ἀρετὴ βρίσκεις στοὺς μακαρίους ὑποτακτικούς, ποὺ ἔχουν παραδώσει σῶμα καὶ ψυχὴ στὸν Πνευματικό τους Πατέρα.
Ἔλεγαν οἱ Γέροντες πὼς ἀπ᾿ ὅλους τοὺς Πατέρες τῆς ἐρήμου ὁ ὅσιος Ἀρσένιος καὶ ὁ ἀββᾶς Θεόδωρος τῆς Φέρμης ἀποστρέφονταν τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ μὲν Ἀρσένιος σπανιώτατα καὶ μὲ δυσκολία συζητοῦσε μὲ ἄνθρωπο, ὁ δὲ Θεόδωρος συζητοῦσε μέν, ἀλλὰ τὰ λόγια του ἔβγαιναν κοφτὰ σὰν μαχαίρι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ
Τὴν κθ΄ (29η)
Αὐγούστου.
Τέμνει κεφαλὴν χεὶρ μιαιφόνος ξίφει,
Τοῦ χεῖρα θέντος εἰς κεφαλὴν Κυρίου.
Εἰκάδα ἀμφ’
ἐνάτην Προδρόμου τάμεν αὐχένα χαλκός.
Ἐξαιρετική, ἐπιβλητική, ἰδιόρρυθμος,
μεγάλη μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Σὰν οὐράνιο τόξο μὲ πολυσύνθετο καὶ ὁλόγλυκο
φῶς φωτίζει τὸν κόσμο τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στὸ πρόσωπό του
βλέπουμε τὸν τελευταῖο Προφήτη τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ καὶ τὸν πρῶτον Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας
τοῦ Χριστοῦ.
Σὰν ἐκπρόσωπος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔχει τὴν προφητικὴ αὐστηρότητα. Τὸ στόμα του, ἡφαίστειο, ποὺ ἐλέγχει τὴν παρανομία. Σὰν ἅγιος τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ἑτοιμάζει τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας. Γίνεται ἄξιος νὰ βαπτίσει τὸν Χριστό. Καὶ σφραγίζει τὴν ἁγία ζωή του μὲ τὸν μαρτυρικό του θάνατο.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθαίου ΙΘ΄ 16–26)
ΟΜΙΛΙΑ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΧΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ,
ΑΛΛΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΖΕΙ Ἢ ΚΟΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*
Ὅποιος στοχαστεῖ τοῦτα τὰ λόγια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς»1, ἐκεῖνος πιστεύει καὶ πείθεται ὅτι ἡ πτωχεία ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὴν τελειότητα. Πείθεται, λέγω, ὅτι ὁ μὲν φτωχὸς γίνεται τέλειος στὴν ἀρετή, ὁ δὲ πλούσιος μένει πάντοτε ἀτελὴς στὰ κατορθώματα τῆς ἀρετῆς. Κι ἀληθῶς βλέπουμε ὅτι ὁ πλούσιος εὔκολα καταγκρεμίζεται σέ ’κεῖνα τ’ ἁμαρτήματα, στὰ ὁποῖα πολὺ δύσκολα περιπίπτει ὁ φτωχός. Ἡ πολυποικιλία τῶν ἐκλεκτῶν φαγητῶν, τὸ πλῆθος τῶν πολυειδῶν ποτῶν, ἡ σωματικὴ ἀνάπαυση καὶ ἡ τρυφή, ἀνάβουν φλογερὲς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Ἡ ξηροφαγία καὶ ὑδροποσία, ἡ κακουχία καὶ οἱ σωματικοὶ κόποι μαραίνουν τὴν φλόγα τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν· τὰ πρῶτα μετέρχονται (χρησιμοποιοῦν) οἱ πλούσιοι, τὰ δεύτερα οἱ φτωχοί. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ὁ μὲν πλούσιος εὔκολα περιπίπτει στὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ὁ δὲ φτωχὸς δύσκολα γίνεται ἀσελγής. Ἡ μεγαλοπρέπεια τοῦ πλούτου, ἡ περιποίηση καὶ οἱ ἔπαινοι καὶ ἡ κολακεία τῶν ἀνθρώπων ἐξεγείρουν σφόδρα τὰ κύματα τῆς ὑπερηφάνειας· ἡ εὐτέλεια τῆς πτωχείας, ἡ παραδρομὴ καὶ ὁ ἐξευτελισμὸς καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων βυθίζουν τὴν ψυχὴ στὸ βάθος τῆς ταπεινώσεως· τὰ πρῶτα περιστοιχοῦν τοὺς πλουσίους, στὰ δεύτερα ὑπόκεινται οἱ φτωχοί. Γιὰ τοῦτο ὁ μὲν πλούσιος εὔκολα γίνεται ὑπερήφανος, ἀλλ’ ὑπερήφανο φτωχὸ δύσκολα βρίσκεις. Ἡ καρδιὰ τοῦ πλουσίου ἔχει δεσμοὺς πολλοὺς καὶ μεγάλους· τὴν δεσμεύει ὁ πόθος τοῦ χρυσοῦ, τὴν δεσμεύει ἡ ἀστραπὴ τῶν πολύτιμων λίθων καὶ τῶν λαμπρῶν κειμηλίων, τὴν δεσμεύει ἡ καρποφορία τῶν ἀγρῶν καὶ τῶν ἀμπελώνων, τὴν δεσμεύει ἡ μεγαλοπρέπεια τῶν παλατιῶν καὶ ἡ ὑπηρεσία τῶν δούλων· ὅσα πράγματα ἔχει, τόσοι δεσμοὶ γίνονται τῆς καρδιᾶς του καὶ τόσοι δεσπότες. Τοῦ φτωχοῦ ἡ καρδιὰ δὲν ἔχει κανένα δεσμὸ καὶ κανένα δεσπότη, ἐπειδὴ τίποτε δὲν ἔχει ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ δεσμεύσει ἢ νὰ ὑποδουλώσει τὴν καρδιά του. Ἡ ἀγάπη τοῦ πλουσίου εἶναι κολλημένη καὶ προσηλωμένη στὸν πλοῦτο του· ἡ ἀγάπη τοῦ φτωχοῦ εἶναι ἐλεύθερη κι ἀδούλωτη. Γιὰ τοῦτο ὁ μὲν πλούσιος πολὺ δύσκολα προσφέρει τὴν καρδιά του στὸν Θεό, πολὺ δύσκολα τὸν ἀγαπᾶ μὲ τέλεια ἀγάπη· ὁ φτωχὸς μὲ μεγάλη εὐκολία ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ διανοίας καὶ ἰσχύος. Κ’ ἐπειδή, ὅπου λείπει ἡ τέλεια ἀγάπη, ἐκεῖ λείπει τῶν ἀρετῶν ἡ τελειότητα, γιὰ τοῦτο ὁ μὲν πλούσιος πολὺ δύσκολα γίνεται τέλειος, ὁ δὲ φτωχὸς ἀνεβαίνει εὐκολώτερα στὴν δυνατὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τελειότητα· γι’ αὐτὸ λοιπὸν εἶπε ὁ Κύριός μας· «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς»2.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. ιθ΄ 16 - 26)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτόν, καὶ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;
ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς.
λέγει αὐτῷ· ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις,
τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΒ΄
(Α΄ Κορ. ιε΄ 1 – 11)
«Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε,
δι᾿ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῆ ἐπιστεύσατε.
παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς,
καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ τρίτη ἡμέρᾳ κατὰ τὰς γραφάς,
καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα·
Καρδιακὴ καὶ μοναδικὴ σχέση…
Ὁσίου
Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Δὲν
πρέπει ποτὲ νὰ συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ κανένα πρόσωπο. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς,
ὅσο μικρὸς καὶ ἂν εἶναι, εἶναι μεγάλος ἐνώπιον τοῦ Αἰωνίου. Ὁ Θεὸς συνάπτει μὲ κάθε
ἀνθρώπινη ὕπαρξη καρδιακὴ καὶ μοναδικὴ σχέση.
Ἀπό τό βιβλίο: «Περί Πνεύματος
καί Ζωῆς», (80), σελ. 38.
Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
π.
Ἀλεξάνδρου Σμέμαν*
Τὸν
Αὔγουστο ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Παναγίας, τὸν
θάνατό της, γνωστὸ ὡς Κοίμηση, μιὰ λέξη ὅπου τὸ ὄνειρο, ἡ μακαριότητα, ἡ
εἰρήνη, ἡ ἠρεμία καὶ ἡ χαρὰ ἑνώνονται.
Τίποτε δὲν γνωρίζουμε γιὰ τὶς συνθῆκες ποὺ περιβάλλουν τὸν θάνατο τῆς Παναγίας, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ. Διάφορες ἱστορίες, διανθισμένες μὲ παιδικὴ ἀγάπη καὶ τρυφεράδα, ἔχουν φθάσει ὡς ἐμᾶς ἀπὸ τὸν πρώιμο Χριστιανισμό, ἀλλά, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ποικιλίας τους, δὲν νιώθουμε ὑποχρέωση νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν «ἱστορικότητα» καμιᾶς ἀπ᾿ αὐτές.
Ἡ ἀρετή...
Ἡ ἀρετή,
ἀκόμα καὶ μὲ κουρέλια,
μπορεῖ καὶ μὲ ζεσταίνει.
Τζὼν Ντράϊντεν (John Dryden 1631 – 1700)*
* Σπουδαῖος Ἄγγλος ποιητής,
κριτικὸς καὶ θεατρικὸς συγγραφέας.
Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Θαδδαῖος
Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Αὐγούστου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Θαδδαῖε, ποῖον ἄλλο σοι πλέξω στέφος,
Ἢ αὐτόπτην λέγειν σε, καὶ μύστην Λόγου;
Εἰκάδι πρώτῃ Θαδδαῖος βιότοιο ἀπέπτη.
Ὁ ἅγιος Θαδδαῖος ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἔδεσσα, Ἑβραῖος κατὰ τὸ γένος καὶ ἄκρως ἐξασκημένος στὶς θεῖες Γραφές. Ἀνεβαίνοντας στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ προσκυνήσει κατὰ τὶς ἡμέρες Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ ἀκούγοντας τὸ κήρυγμά του ὑπερθαύμασε τὴν ἀγγελική του ζωὴ καὶ βαπτίσθηκε ἀπὸ αὐτόν.
Ποιός μπορεῖ λοιπὸν νὰ μὲ κάμει καλά;
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Πόσο δυσκίνητοι εἴμαστε στὸ καλὸ καὶ πόσο ἐπιρρεπεῖς στὸ κακό! Τώρα θέλω νὰ κάμω καλὸ στὸν ἐχθρό μου, ἀλλὰ πρὶν ἑτοιμάσω γι’ αὐτὸ τὴν καρδιά μου, γίνομαι κακός. Θέλω νὰ εἶμαι ὑπομονετικός, ἀλλὰ πρὶν στερεώσω τὴν καρδιά μου στὴν ὑπομονή, μὲ κυριεύουν ἡ ἀνυπομονησία καὶ ἡ ἔξαψη. Θέλω νὰ εἶμαι ταπεινός, ἀλλὰ ὁ ἑωσφορικὸς ἐγωϊσμὸς κατέχει μέγα μέρος τῆς καρδιᾶς μου. Θέλω νὰ εἶμαι ἐλεήμων καὶ σπλαχνικός, ἀλλὰ ἡ ἀπληστία καὶ ἡ φιλαργυρία, σὰν πεινασμένα θηρία, μὲ ἐμποδίζουν. Θέλω νὰ εἶμαι ἁπλός, ἀληθινὰ πιστός, ἀλλὰ ἡ ἀμφιβολία μὲ κλυδωνίζει δεινά. Θέλω νὰ εἶμαι συγκεντρωμένος στὴν προσευχή, ἀπορροφημένος ἀπὸ τὴν λατρεία, ἀλλὰ ἡ ἀπροσεξία καὶ ἡ περιπλάνηση τῆς σκέψεως δὲν μὲ ἀφήνουν νὰ τὸ ἐπιτύχω. Θέλω νὰ ἀποσπασθῶ ἀπὸ τὰ γήϊνα ἀγαθά, νὰ εἶμαι ἐγκρατὴς στὴν τροφὴ καὶ στὸ ποτό, ἀλλὰ μόλις βρεθῶ μπροστὰ σ’ ἕνα τραπέζι μὲ ἑλκυστικὰ ἐδέσματα καὶ ποτά, ἁπλώνω τὸ χέρι μου σ’ αὐτά, ὑποδουλωμένος στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σαρκίου. Εὔκολα τρώγω καὶ πίνω πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅ,τι εἶναι ἀνάγκη καὶ ξεχνῶ τὴν ὠφέλεια τῆς νηστείας.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. ιη΄ 23 - 35)
«Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ.
ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων.
μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι.
πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄
(Α΄ Κορ. θ΄ 2 – 12)
«Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.
ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί.
Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;
μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς;
ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι;
Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἀνδρέας ὁ στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ
Ἑορτάζουν τὴν ιθ΄ (19η) Αὐγούστου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Εἰς τὸν Ἀνδρέαν.
Στρατηλάτης ὤν, ὡς ἀληθῶς, Ἀνδρέας,
Τομὴν κεφαλῆς ἀνδρικώτατα στέγει.
Εἰς τοὺς σὺν αὐτῷ τελειωθέντας.
Ἔστησε τμηθεὶς αἱμάτων λίμνας ὄχλος,
Σοὶ τῷ παραστήσαντι λίμνας ὑδάτων.
Ἐννεακαιδεκάτῃ τάμον Ἀνδρέου αὐχένα λαμπρόν.
Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀνδρέας ἦταν κατὰ τοὺς καιροὺς τοῦ ἀσεβέστατου Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σπθ΄ (289), στρατιώτης εὑρισκόμενος στὴν Ἀνατολὴ κ’ ἔχοντας ὡς ἀρχιστράτηγο ὅλων τῶν βασιλικῶν ταγμάτων, κάποιον ὀνομαζόμενον Ἀντίοχο. Τοῦτος λοιπόν, ὅταν στάλθηκε ἀπὸ τὸν ἀνωτέρω ἀρχιστράτηγό του μαζὶ μ’ ἄλλους συστρατιῶτες γιὰ νὰ πολεμήσει τοὺς Πέρσες, –οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ διάβηκαν τὰ ὅριά τους καὶ ἦλθαν στὰ ὅρια τῶν Ρωμαίων τὰ λεηλατοῦσαν κι ἀφάνιζαν–, ἐπικαλέσθηκε τὸν Χριστό, κι ἀφοῦ ἔπεισε καὶ τοὺς συντρόφους νὰ ἐπικαλεσθοῦν κ’ ἐκεῖνοι τὸν Χριστὸ νίκησε τοὺς Πέρσες, τοὺς ἔδιωξε καὶ τοὺς ἔφθειρε· καὶ διὰ τῆς ἀνέλπιστης αὐτῆς νίκης εἵλκυσε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τοὺς συντρόφους του στρατιῶτες.
Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Μύρων
Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Αὐγούστου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τί μοι κεφαλῆς ἡ τομή, Μύρων λέγει,
Πρὸς τὸ στέφειν μέλλον με πάντιμον στέφος;
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Μύρωνα τάμε ξίφος ὀξύ.
Ὁ ἅγιος Μύρων ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου καὶ τοῦ ἄρχοντα τῆς Ἀχαΐας Ἀντιπάτρου, ἐν ἔτει σν΄ (250), πρεσβύτερος κατὰ τὸ ἀξίωμα, στὴν γνώμη ἀγαθός, ἔντιμος κατὰ τὸ γένος, κι ἔχοντας πλοῦτο πολύ, ἀγαπώμενος παρὰ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.
Ἡ σεβασμία μετάσταση τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας
Ἑορτάζεται τὴν ιε΄ (15η) Αὐγούστου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Οὐ θαῦμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην,
Τοῦ κοσμοπλάστου σαρκικῶς τεθνηκότος.
Ζῇ ἀεὶ Θεομήτωρ κἂν δεκάτῃ θάνε πέμπτῃ.
Ὅταν ὁ Κύριός μας Ἱησοῦς Χριστὸς θέλησε νὰ παραλάβει κοντά του τὴν δική του Μητέρα, τότε, πρὸ τριῶν ἡμερῶν φανέρωσε σὲ Αὐτὴν διά μέσου Ἀγγέλου (ὁ ὁποῖος καθὼς λέγουν, ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ), τὴν μετάστασή Της ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Κι ἀφοῦ ἦλθε ὁ Ἄγγελος πρὸς Αὐτὴν εἶπε:
Παναγία ἡ Κουκουζέλισσα
(Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας)
Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τελοῦνταν ἀπὸ πολὺ παλιὰ στὴν Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας ἡ ἀγρυπνία τοῦ Ἀκαθίστου. Μετὰ τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ἀγρυπνίας κι ἀπέναντι ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν εἰκόνα συνέβη μιὰ φορὰ νὰ ἔχει ἀποκοιμηθεῖ ἐλαφρὰ στὸ στασίδι του ὁ κουρασμένος πρωτοψάλτης τῆς Λαύρας καὶ τέως ἀρχιμουσικὸς τοῦ παλατιοῦ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης, ὅταν εἶδε μπροστά του τὴν Παναγία νὰ τοῦ ἀνταποδίδει τὸ “Χαῖρε” καὶ νὰ τοῦ λέει:
Γιὰ τὴν προφύλαξη ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς ὑποτροπῆς
τοῦ Tito
Colliander (Τίτο Κολλίαντερ)*
ΣΤΗΝ προσπάθειά σου νὰ ὑπερνικήσεις τὸν ἑαυτό σου, νὰ ἔχεις ἕνα σύνθημα: Εἶμαι «ἐν πορείᾳ»! Μὴ δίνεις ὅμως θάρρος στὸν ἑαυτό σου. Εὐχαρίστησε μόνο τὸν Θεό, γιατὶ αὐτὸς σοῦ δίνει δύναμη. Μὴ χαίρεσαι ὑπέρμετρα γιὰ τὶς ἐπιτυχίες σου, ἀλλὰ κοίταξε νὰ προχωρεῖς γοργά, διαρκῶς πρὸς τὰ ἐμπρός. Ἀλλιῶς εἶναι δυνατὸ τὸ κακὸ ποὺ νικήθηκε νὰ ξαναποκτήσει δύναμη καὶ νὰ σὲ προσβάλει αἰφνιδιαστικά. Θυμήσου τὶ διέταξε ὁ Θεὸς τοὺς Ἰσραηλῖτες: «Καὶ ἀπολεῖτε πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν τῇ γῇ (τῆς ἐπαγγελίας) πρὸ προσώπου ὑμῶν καὶ ἐξαρεῖτε τὰς σκοπιὰς αὐτῶν καὶ πάντα τὰ εἴδωλα τὰ χωνευτὰ αὐτῶν ἀπολεῖτε αὐτὰ καὶ πάσας τὰς στήλας αὐτῶν ἐξαρεῖτε» (Ἀριθ. λγ΄ 52 ἑξ.), ὅταν κατακτήσετε τὴν γῆ Χαναάν. Ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν διδάγματα γιὰ τὴν δική μας πνευματικὴ ζωή.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. ιζ΄ 14 - 23)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων·
Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ.
καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι.
ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε.
καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.
Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄
(Α΄ Κορ. δ΄ 9 – 16)
«Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.
ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι.
ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν
καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,
βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι.
Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ.
ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα.
παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.»
Τὸ Εὐχέλαιο
Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ,
Προηγουμένου Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους*
Εἶναι καὶ αὐτὸ προαιρετικὸ μυστήριο δοσμένο ἐκ Θεοῦ πρὸς τοὺς πάσχοντες γιὰ ἴαση ψυχῆς καὶ σώματος. Διενεργεῖται στὶς ἐκκλησίες, στὰ νοσοκομεῖα καὶ στοὺς οἴκους ὑπὸ ἱερέων καὶ χρίεται δι’ αὐτοῦ ὁ ἀσθενὴς καὶ οἱ παρευρεθέντες διὰ τοῦ καθαγιασθέντος ἐλαίου ὑπὸ τῶν τελετουργῶν ἱερέων. Ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου τούτου ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὡς ὑλικὸ διὰ τοῦ ὁποίου χρίονταν οἱ βασιλεῖς, ἐξ οὗ καὶ ἐκαλοῦντο «Χριστοὶ Κυρίου», καὶ στὸ Ψαλτήριο λέγει ὁ Θεός: «Εὗρον Δαβίδ τὸν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου ἔχρισα αὐτόν».
Παναγία ἡ Παντάνασσα
(Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου)
Εἶναι
θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ 17ου αἰῶνα καὶ βρίσκεται στὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς.
Γέροντες μοναχοὶ ἀφηγοῦνται:
Μιὰ μέρα ἕνας νέος μπῆκε στὸ ναὸ καὶ πηγαίνοντας νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα, ἄστραψε ξαφνικὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ μιὰ ἀόρατη δύναμη τὸν ἔρριξε καταγῆς. Μόλις συνῆλθε, ἐξομολογήθηκε μὲ δάκρυα ὅτι ζοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀσχολεῖτο μὲ τὴν μαγεία. Ἄλλαξε ζωὴ κ’ ἔγινε ἄνθρωπος εὐσεβής.
Παναγία ἡ Γαλακτοτροφοῦσα
(Ἱερὰ Μονὴ
Χιλιανδαρίου)
Ἡ εἰκόνα αὐτή, κατὰ τὴν παράδοση, ἀνῆκε στὴν Λαύρα τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου στὰ Ἱεροσόλυμα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦσε ὁ Ὅσιος, ὁ ὁποῖος μάλιστα προφήτευσε τὴν μελλοντικὴ ἐπίσκεψη τοῦ ὁμωνύμου του βασιλόπαιδος ἁγίου Σάββα γυιοῦ τοῦ μεγάλου ἁγίου τῶν Σέρβων Συμεὼν τοῦ Μυροβλήτη· ἄφησε δὲ παρακαταθήκη στοὺς μοναχοὺς νὰ τοῦ δοθεῖ ἡ εἰκόνα αὐτὴ ὡς εὐλογία.
Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα
(Ἱερὰ Μονὴ
Φιλοθέου)
Ὅπως ἡ «Πορταΐτισσα» ἔτσι καὶ ἡ «Γλυκοφιλοῦσα» εἶναι μία ἀπ’ τὶς εἰκόνες ποὺ διασώθηκαν ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία καὶ μεταφέρθηκαν θαυματουργικὰ στὸν Ἄθω. Ἦταν κτῆμα τῆς Βικτωρίας, εὐσεβοῦς συζύγου τοῦ εἰκονομάχου συγκλητικοῦ Συμεών, ἡ ὁποία, γιὰ νὰ μὴ τὴν παραδώσει, τὴν ἔριξε στὴν θάλασσα. Ἡ εἰκόνα πλέοντας ὄρθια στὰ κύματα ἔφτασε στὸν ἀρσανὰ τῆς μονῆς Φιλοθέου, ὅπου παρελήφθηκε μὲ μεγάλη τιμὴ καὶ χαρὰ ἀπὸ τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς πατέρες τῆς μονῆς, ποὺ εἶχαν εἰδοποιηθεῖ μὲ ἀποκάλυψη τῆς Θεοτόκου. Στὸ σημεῖο τῆς ἀκτῆς, ὅπου ἀπέθεσαν τὴν εἰκόνα ἀνέβλυσε ἁγίασμα. Ἐκεῖ κάθε χρόνο τὴν Δευτέρα τῆς Διακανησίμου γίνεται λιτανεία καὶ ἁγιασμός.
Παναγία ἡ Γοργοϋπήκοος
(Ἱερὰ Μονὴ
Δοχειαρίου)
Ἡ γνωστότερη μετὰ τὴν «Πορταΐτισσα» θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἀρχαία τοιχογραφία τῆς Παναγίας ποὺ βρίσκεται ἐξωτερικὰ στὸν ἀνατολικὸ τοῖχο τῆς τράπεζας καὶ πρὸς τὰ δεξιὰ τῆς εἰσόδου της. Τὸ 1664 ὁ τραπεζάρης Νεῖλος, ποὺ περνοῦσε τακτικὰ μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα κρατῶντας στὸ χέρι ἀναμμένα δαδιὰ γιὰ τὴν ὑπηρεσία του στὴν τράπεζα, ἄκουσε μιὰ φωνὴ νὰ τοῦ λέει τὰ ἑξῆς:
Ὁ ὅσιος Ὤρ
Ἑορτάζει τὴν ζ΄
(7η) Αὐγούστου.
Ἐκ τοῦ ΛΑΥΣΑΪΚΟΥ*
Ἐκ γῆς ἀπελθὼν Ὢρ ἐμὸς λέγει· Χάρις,
Ὑπὲρ τὸν Ὢρ πέφυκε τὸν σόν, ὦ Νόμε.
Στὸ ὄρος τῆς Νιτρίας ἐχρημάτισε ὁ ὅσιος
καὶ θαυμάσιος Ὤρ, ὄντας προεστὼς ἐπάνω σὲ χίλιους ἀδελφοὺς ποὺ πολιτεύονταν ζωὴ
Ἀγγελική. Ὁ γέροντας εἶχε φτάσει τοὺς ἐννενῆντα χρόνους τῆς ἡλικίας του καὶ
παρ’ ὅλο τοῦτο ἦταν ὄρθιος, ὑγιής, λαμπρὸς στὸ πρόσωπο καὶ τόσο στὰ αἰσθητήρια,
στὴν σοφία καὶ στὴν σύνεση ἦταν ἄψογος καὶ μάλιστα πληρέστατος, σὰν ν’ αὔξανε
μαζὶ μὲ τὴν ἡλικία ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ σύνεση. Εἶχε ξεχωριστὴ χάρη Θεοῦ, ὥστε νὰ τὸν
εὐλαβοῦνται καὶ οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ βάρβαροι.
Ὁ τρισμακάριστος αὐτὸς Πατήρ, ἀφοῦ ἔκαμε στὴν βαθύτατη ἔρημο μεγάλη ἅσκηση καὶ πολλοὺς ἀγῶνες ὁλομόναχος, ἦλθε ὕστερα στὴν ἐδῶθε ἔρημο, ὅπου ἐπιμελήθηκε κ’ ἔγιναν ἱερὰ Μοναστήρια, στὰ ὁποῖα ἔκαμε κόπους ὑπερβολικούς, φυτεύοντας μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια ἀμπελῶνες, κήπους καὶ διάφορα δέντρα, ὥστε ἔγινε δάσος πολὺ μεγάλο. Μᾶς ἔλεγαν οἱ Πατέρες, ὅτι πρὶν ἔλθει ὁ Ἀββᾶς Ὤρ σέ ’κείνη τὴν ἔρημο, κανένα ξύλο δὲν φαινόταν.
Ἡ μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἑορτάζεται
τὴν ς΄ (6η) Αὐγούστου.
Θαβὼρ ὑπὲρ πᾶν γῆς ἐδοξάσθης μέρος,
Ἰδὸν Θεοῦ λάμψασαν ἐν δόξῃ φύσιν.
Μορφὴν ἀνδρομέην κατὰ ἕκτην Χριστὸς ἄμειψεν.
Κατὰ τὴν ἕκτη
τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία περιχαρῶς ἑορτάζει τὴν ἀνάμνηση τῆς
θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ
αἰτία τῆς ἑορτῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἑξῆς:
Ὁ Δεσπότης μας Χριστὸς πολλὲς φορὲς προεῖπε στοὺς ἁγίους του μαθητὲς γιὰ τοὺς κινδύνους καὶ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο, τὸν ὁποῖο αὐτὸς ἔμελλε νὰ λάβει, καὶ γιὰ τὶς σφαγὲς καὶ τὸν θάνατο τῶν μαθητῶν του. Ἐπειδὴ ὅμως, οἱ μὲν κίνδυνοι καὶ τὰ δεινὰ ἦσαν πρόχειρα καὶ στὴν παροῦσα ζωή, τὰ δὲ ἀγαθά, ὅσα ἔμελλε νὰ λάβουν, ἦσαν μετὰ ταῦτα κ’ ἐλπιζόμενα, γιὰ τοῦτον τὸν λόγο, θέλησε ὁ Κύριος νὰ πληροφορήσει τοὺς μαθητές του καὶ μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια, ποιά καὶ ἀπὸ ποῦ εἶναι ἡ δόξα ἐκείνη, μὲ τὴν ὁποία μέλλει νὰ ἔλθει στὴν κοινὴ ἀνάσταση, τὴν ὁποία κι αὐτοὶ θ’ ἀπολαύσουν. Γι’ αὐτὸ τοὺς ἀνεβάζει ἐπάνω σὲ ὄρος ὑψηλὸ κατ’ ἰδίαν καὶ μεταμορφώθηκε μπροστά τους κ’ ἔλαμψε τὸ πρόσωπό Του ὅπως ὁ ἥλιος, καὶ τὰ ἱμάτιά του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς καὶ φάνηκε σ’ αὐτοὺς ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας συνομιλοῦντες μὲ τὸν Χριστό.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
τῆς ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
(Ματθ. ιζ΄ 1-9)
«Μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην
τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ᾿ ἰδίαν·
καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος,
τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς.
καὶ ἰδοὺ ὤφθησαν αὐτοῖς Μωσῆς καὶ Ἠλίας μετ᾿ αὐτοῦ συλλαλοῦντες.
ἀποκριθεὶς
δὲ ὁ Πέτρος εἶπε τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις,
ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ.
ἔτι
αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς
νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε·
καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
τῆς ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
(Β΄ Πέτρ. α΄ 10 – 19)
«Ἀδελφοί, σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν
καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε.
οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος
εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Διὸ οὐκ ἀμελήσω ἀεὶ ὑμᾶς ὑπομιμνήσκειν περὶ τούτων, καίπερ εἰδότας καὶ ἐστηριγμένους ἐν τῇ παρούσῃ ἀληθείᾳ.
δίκαιον δὲ ἡγοῦμαι, ἐφ᾿ ὅσον εἰμὶ ἐν τούτῳ τῷ
σκηνώματι, διεγείρειν ὑμᾶς ἐν ὑπομνήσει,
εἰδὼς ὅτι ταχινή ἐστιν ἡ ἀπόθεσις τοῦ
σκηνώματός μου, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδήλωσέ μοι.
σπουδάσω δὲ καὶ ἑκάστοτε ἔχειν ὑμᾶς μετὰ τὴν
ἐμὴν ἔξοδον τὴν τούτων μνήμην ποιεῖσθαι.
οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλ᾿ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος.