Εἶπε Γέρων…
Κάποιος
μοναχὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν ὅσιο Ποιμένα νὰ τοῦ ἐξηγήσει τί ἀκριβῶς εἶναι μετάνοια.
— Ἡ μὴ ἐπανάληψη τῆς ἴδιας ἁμαρτίας, ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος.
«Ἀπόφευγε
τὶς ἰδιαίτερες σχέσεις μὲ τὸν ἡγούμενο»,
συμβουλεύει τοὺς μοναχοὺς καὶ μάλιστα τοὺς Κοινοβιάτες, κάποιος σοφὸς Γέροντας,
«καὶ μὴ πηγαίνεις συχνὰ στὸ κελλί του, γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσεις παρρησία κι
ἐπιθυμία νὰ ἡγουμενεύεις κι ἐσύ».
Ἂς προσέχουμε ἀπὸ παντοῦ
Ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*
Σκοτάδι
εἶναι ἡ κακία, ἀγαπητέ, εἶναι θάνατος, νύχτα εἶναι, κανένα ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα δὲν
βλέπουμε, κανένα δὲν κάνουμε ἀπὸ τὰ πρέποντα.
Ὅπως ἀκριβῶς οἱ νεκροὶ εἶναι ἄσχημοι καὶ
ἀποπνέουν μυρωδιά, ἔτσι καὶ οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ζοῦν μέσα στὴν κακία εἶναι
γεμᾶτες ἀπὸ πολλὴ ἀκαθαρσία. Τὰ μάτια τους εἶναι κλεισμένα, τὸ στόμα ἔχει
κλείσει, ἀκίνητοι παραμένουν στὸ κρεββάτι τῆς κακίας καὶ μᾶλλον εἶναι πιὸ
δυστυχεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πέθαναν. Γιατὶ αὐτοὶ εἶναι νεκροὶ καὶ γιὰ τὸν
καθένα, ἐκεῖνοι ὅμως εἶναι ἀναίσθητοι γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ ζοῦν γιὰ τὴν κακία. Τὸν
νεκρὸ κι ἂν τὸν χτυπήσει κανείς, δὲν αἰσθάνεται, οὔτε ἀποκρούει, ἀλλὰ εἶναι
ὅπως τὸ ξερὸ ξύλο. Ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, εἶναι πραγματικὰ ξερὸ πρᾶγμα, ἐπειδὴ ἔχασε τὴν
ζωή· δέχεται καθημερινὰ πολλὰ χτυπήματα καὶ κανένα δὲν αἰσθάνεται, ἀλλὰ
διάκειται ἀναίσθητα πρὸς ὅλα.
Δὲν θ’ ἁμαρτήσει κανείς, ἂν συγκρίνει αὐτοὺς μ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι τρελλοί, ποὺ μεθοῦν, ποὺ παραπαίουν. Ὅλ’ αὐτὰ τὰ ἔχει ἡ κακία καὶ εἶναι πιὸ φοβερὴ ἀπ’ ὅλα. Ὁ τρελλὸς ἔχει πολλὴ συγγνώμη ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ τὸν βλέπουν, γιατὶ ἡ ἀσθένεια δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς προαίρεσής του, ἀλλὰ μόνο τῆς φύσης. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ζεῖ μέσα στὴν κακία, ἀπὸ ποῦ θὰ συγχωρηθεῖ;
Κυριάρχησε στὴν κοιλιά σου…
Ὁσίου
Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*
Κυριάρχησε στὴν κοιλιά σου, πρὶν
κυριαρχήσει αὐτὴ ἐπάνω σου καὶ τότε θὰ ἀναγκαστεῖς νὰ νηστεύεις γεμᾶτος
καταισχύνη.
* «ΚΛΙΜΑΞ»,
Λόγος ΙΔ΄, Περὶ τῆς παμφίλου καὶ δεσποίνης
πονηρᾶς γαστρὸς (ιδ΄).
Γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ ἐγὼ καὶ τὸ καθάρισμα τῆς καρδιᾶς
τοῦ Tito
Colliander (Τίτο Κολλίαντερ)*
Μικρός, γυμνὸς καὶ ἀβοήθητος προχωρεῖς στὴν ἐφαρμογὴ μιᾶς ἀπὸ τὶς πιὸ δύσκολες ἐντολές: «Νὰ πολεμᾶς τὶς ἐγωιστικές σου ἐπιθυμίες». Τελικὰ αὐτὸ
σημαίνει νὰ «καταδιώκεις τὸν ἑαυτόν σου», ἐναντίον τοῦ ὁποίου στρέφεται ὁ
ἀγώνας σου. Γιατὶ ὅσο κυριαρχεῖ ἡ ἐγωιστική σου θέληση, δὲν μπορεῖς νὰ
προσεύχεσαι μὲ καθαρὴ καρδιὰ στὸν Κύριο καὶ νὰ τοῦ λές: Γενηθήτω τὸ θέλημά σου. Ἂν δὲν μπορέσεις νὰ ἀπαρνηθεῖς
τὴ μεγάλη ἰδέα ποὺ ἔχεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου δὲν θὰ μπορέσεις μὲ κανένα τρόπο νὰ
κατακτήσεις τὸ ἀληθινὸ μεγαλεῖο. Ἂν δὲν ἀρνηθεῖς τὴν ἐλευθερία σου δὲν θὰ
γευτεῖς τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία ὅπου μία μόνο θέληση κυριαρχεῖ, τοῦ Θεοῦ.
Τὸ βαθὺ μυστικὸ τῶν ἁγίων εἶναι τοῦτο: Μὴν ἐπιθυμεῖς κανενὸς εἴδους ἐγωιστικὴ ἐλευθερία καὶ θὰ σοῦ δοθεῖ ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία.
Μυστικὰ ἀκτινοβολεῖ τὸ παράδειγμα
Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης
Νὰ ἔχουμε ἀγάπη, πραότητα, εἰρήνη.
Ἔτσι βοηθᾶμε τὸν
συνάνθρωπό μας, ὅταν κυριεύεται ἀπ᾿ τὸ κακό.
Μυστικὰ ἀκτινοβολεῖ τὸ παράδειγμα, ὄχι
μόνον ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι παρών, ἀλλὰ κι ὅταν δὲν εἶναι.
Ν᾿ ἀγωνιζόμαστε νὰ στέλνουμε τὴν ἀγαθή μας διάθεση.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης
Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Φωτὸς λαμπρὸν κήρυκα νῦν ὄντως μέγαν,
Πηγὴ φάους ἄδυτον ἄγει πρὸς φέγγος.
Τοῦτος ὁ ἀληθινὰ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ υἱὸς τοῦ θείου καὶ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ θαυμάσιος ὑπηρέτης καὶ λειτουργὸς τῶν θείων, πατρίδα μὲν γνώρισε τὴν Βασιλεύουσα τῶν Πόλεων, γονεῖς δὲ εἶχε περιφανεῖς κι’ ἐνδόξους, ὄχι μόνο στὸν ἐξωτερικὸ καὶ φαινόμενο ἄνθρωπο, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο καὶ στὸν μὴ ὁρώμενο, δηλαδὴ στὴν ψυχή. Ἐπειδὴ ἦσαν ὄχι μόνο εὐσεβεῖς στὰ θεῖα, ἀλλὰ καὶ ζωὴ περνοῦσαν εὐαγγελικὴ καὶ ἁγία κι ὁμολογουμένως ὁ πατέρας του μὲ σημεῖα ἁγιότητος τελείωσε τὴν ζωή του. Ἐπειδὴ γνωρίζοντας πὼς ἔφθασε τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, φρόντισε κι’ ἔλαβε τὸ μοναχικὸ σχῆμα, καὶ ἀπὸ Κωνσταντῖνος μετονομάσθηκε Κωνστάντιος, παραδίδοντας τὰ παιδιά του στὴν κραταιὰ προστασία τῆς Θεοτόκου, καὶ αὐτὴν μόνη κατέστησε ἐπίτροπο πάνω σὲ αὐτά, παρατρέχοντας τοὺς βασιλεῖς καὶ μεγιστάνες τοῦ παλατιοῦ, οἱ ὁποῖοι ὅλοι ἐξίσου εἶχαν πρὸς αὐτὸν ἄκρα ἀγάπη κ’ εὐλάβεια καὶ τὸν ὀνόμαζαν Θεοῦ ἄνθρωπο.
Ἅγιον Ὄρος (ΣΤ΄): Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Παύλου
(BINTEO)
Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:
Οἱ δύο ἁλυσίδες…
Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος*
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παρέβηκε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ
καὶ ξέπεσε ἀπ’ τὴ ζωὴ τοῦ Παραδείσου, ἐπακολούθησε τὸ
δέσιμό του σὰν μὲ δύο ἁλυσίδες.
Ἡ μία εἶναι ὁ δεσμὸς τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καὶ τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, ὅπως εἶναι ὁ πλοῦτος, ἡ
δόξα, ἡ φιλία, ἡ γυναῖκα, τὰ παιδιά, οἱ συγγενεῖς, ἡ πατρίδα, τὰ κτήματα καὶ
γενικὰ ὅλα ὅσα φαίνονται (τὰ ὁρατά),
ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διατάζει νὰ
λυνόμαστε μὲ τὴν προαίρεσή (θέλησή) μας.
Ἡ ἄλλη ἁλυσίδα εἶναι ἄδηλη καὶ ἀφανής. Διότι εἶναι δεμένη ἡ ψυχὴ μὲ σκοτεινὰ δεσμὰ ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων οὔτε τὸν Θεὸ ν’ ἀγαπήσει μπορεῖ, οὔτε νὰ πιστέψει, μήτε νὰ προσευχηθεῖ ὅπως ἀκριβῶς θὰ ἤθελε. Γιατὶ ἀπὸ τὴν παράβαση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ὅλοι συναντοῦμε μέσα μας ἀντίσταση σὲ ὅλα, καὶ στὰ φανερὰ καὶ στὰ ἀφανῆ.
Ε Υ Χ Η
Ἱκετήριος εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα.
Ἡ πανσθενὴς καὶ ζωοποιὸς ἁγία Τριάς, καὶ ἀρχίφωτος· ἡ τὴν ἐγκόσμιον ἅπασαν καὶ ὑπερκόσμιον κτίσιν διὰ μόνην ἀγαθότητα ἐξ οὐκ ὄντων παραγαγοῦσα, καὶ προμηθουμένη, καὶ συνέχουσα· ἡ μετὰ τῶν λοιπῶν σου ἀνεκφράστων περὶ τὸ βρότειον γένος εὐεργεσιῶν, καὶ τὴν μετάνοιαν διὰ τὸ τῆς σαρκὸς ἀσθενές, ἕως θανάτου χαρισμένη· μὴ ἐάσῃς με τὸν δείλαιον ταῖς πονηραῖς πράξεσί μου συναποθανεῖν· μηδὲ τῷ ἀρχεκάκῳ καὶ φθονερῷ λυμεῶνι ἐπίχαρμα χρηματίσαι. Ὁρᾷς γάρ, εὔσπλαγχνε, ὅση μὲν ἡ ἐκείνου καθ’ ἡμῶν ἐπιβουλὴ καὶ δυσμένεια, ὅση δὲ ἡ ἐμὴ ταλαιπωρία καὶ χαύνωσις καὶ ἀμέλεια, ἀλλὰ τῇ ἀσυγκρίτῳ χρηστότητί σου χρῆσαι δέομαι, ἐπ’ ἐμὲ τὸν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν καὶ ὥραν σὲ παροργίζοντα, τῇ τῶν σεπτῶν σου καὶ ζωηρῶν ἐντολῶν παραβάσει.
Ἡ ἔνδον ἐλευθερία
Ξένος, φτωχὸς καὶ ἄρρωστος, τρία κακὰ μεγάλα
μὰ καὶ ἀκόμα πιὸ βαρειά, ναὶ πιὸ βαρειὰ εἶν’ ἄλλα.
Εἶν’ ὁ χαμὸς τῆς λευτεριᾶς, εἶν’ ἡ σκλαβιὰ ἡ μαύρη
ἄ, τῆς χαμένης λευτεριᾶς ὁ πόθος φωτιὰ λαύρη.
Καὶ ποιὸς ἀπὸ τὴ λευτεριὰ πιὸ γλυκὺ ξέρει πρᾶμα
καὶ τί γιὰ νὰ τὴν ξαναβρῇς δὲ θἄκανες σὺ τάμα;
Εἶν’ τῆς χαμένης λευτεριᾶς μεγάλο τὸ μαράζι
καὶ ποιὸς γιὰ τέτοια ἀπώλεια θἄλεγε «δὲν πειράζει;».
Μ’ ἀσύγκριτα βαρύτερη τοῦ νοῦ εἶν’ ἡ δουλεία
’κεῖ πιὰ γίνετ’ ὁ ἄνθρωπος παθῶν, δαιμόνων λεία.
Ὁ Εὐαγγελισμὸς
τῆς Θεοτόκου
«Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην». Μ’ αὐτὸν τὸν ὕμνο δονοῦνται οἱ ναοὶ τῶν Χριστιανῶν
καὶ πάλλονται οἱ ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων σήμερα, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τὴν
ἡμέρα. Εἶναι γιὰ μᾶς διπλὴ γιορτή, διπλὴ ἡ σωτηρία, διπλὴ ἐλευθερία, διπλὴ
ἀνάστασις.
Γιορτάζουμε τὴν λύτρωση ἀπ’ τὴν πνευματικὴ δουλεία, στὴν ὁποία πέσαμε ἀπ’ τὴν ἡμέρα τῆς παρακοῆς τῶν Πρωτοπλάστων. Ἀπ’ τὴν ἡμέρα τοῦ φοβεροῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὅμως ὁ Θεὸς ἔπλασε ἐλεύθερον τὸν ἄνθρωπο. Ἐλεύθερο καὶ αὐτεξούσιο θέλησε ὁ Θεὸς τὸ τελειότερο δημιούργημά Του τὸν ἄνθρωπο.
Καὶ ζῆ τώρα καὶ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάγη…
…Θὰ σᾶς εἰπῶ κι᾿ ἕνα γενναῖον πολὺ
περιστατικόν:
Ἕνας ἀτρόμητος ἄντρας ἀπὸ τοὺς Κολοβάτες (εἶναι τοῦ Σαλώνου χωριόν), τὸν λένε Μῆτρο Καθάριον (ἀλήθεια καθάριος κι᾿ ἀτίμητος εἶναι), ἀφοῦ τζακιστήκαμε στὴν χώρα καὶ τραβηχτήκαμε εἰς τὸ ψήλωμα, οἱ ἐδικοί μας ὅλοι κι᾿ ἐμεῖς φκειάσαμε ταμπούρι καὶ πολεμούσαμε.
Εἶπε Γέρων…
Ἀδύνατον
εἶναι νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπαθής, ἂν δὲν κατοικήσει μέσα του ὁ Θεός, ἔλεγε
ἄλλος Πατήρ.
Ὅπως
τὸ χῶμα ποὺ πατᾶμε δὲν ἔχει φόβο νὰ πέσει, ἔλεγε κάποιος Γέροντας, τὸ ἴδιο κι ὁ
ταπεινὸς ἄνθρωπος.
Κι
ἄλλος Πατὴρ ἔλεγε: Ὁ ταπεινόφρων ταπεινώνει τοὺς δαίμονες. Ὁ ὑπερήφανος
περιπαίζεται ἀπ᾿ αὐτούς.
Τί εἶναι: Ἀσεβής, Παράνομος, Χριστιανός, Θεοφιλής, Ἐγκρατής.
Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*
Ἀσεβὴς ἄνθρωπος εἶναι μία ὕπαρξη λογικὴ
καὶ θνητή, ἡ ὁποία ἑκουσίως ἀποφεύγει τὴν ζωή· καὶ τὸν Δημιουργό της, ποὺ
ὑπάρχει αἰώνια, τὸν λογίζεται (θεωρεῖ) ὡς ἀνύπαρκτο.
Παράνομος εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ τὴν κακή του σκέψη διαστρέφει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ποὺ νομίζει ὅτι πιστεύει, ἐνῶ ἔχει ἐπιθυμίες καὶ ἀντιλήψεις ἀντίθετες πρὸς τὸν Θεό.
Τὰ κακόβραστα ρεβύθια
Ἕνας εὐλαβής, μακαριστὸς ἤδη, Ἁγιορείτης
Μοναχός, διηγήθηκε κάποτε σὲ συμμοναστή του, τὸ παρακάτω χαριτωμένο θαῦμα:
Κατὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἤμουν μάγειρος στὴ Μονή, μιὰ Κυριακὴ ὅπου γινόταν ἀγρυπνία, ἐπῆρα τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου ἀπὸ τὸν δοχειάρη ρεβύθια γιὰ νὰ βράσω. Τὰ ἐμούσκευσα κατὰ τὴν συνήθεια καὶ στὴν ὥρα τοῦ ὄρθρου τὰ ἔβαλα στὸ καζάνι κι ἔβραζαν. Τὰ ἔβραζα ἐπὶ τρεῖς συνεχεῖς ὧρες. Ξόδεψα δύο φορτία ξύλα, κι αὐτὰ τὰ εὐλογημένα (ἢ καλύτερα νὰ πῶ τ᾿ ἀφορισμένα) ἀντὶ νὰ μαλακώσουν καὶ νὰ βράσουν, περισσότερο ἔσφιγγαν καὶ σκλήρυναν.
Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας
Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Τὰς οὐ πρεπόντως ἐξορίστους εἰκόνας,
χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμένας βλέπων.
Σὲ τούτη τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πανταχοῦ ἑορτάζει τὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ τὴν ἀποκατάσταση τῶν Ἁγίων καὶ σεπτῶν Εἰκόνων στοὺς τόπους, ὅπου ἦσαν ἐξ ἀρχῆς. Τὴν ὁποία ἔκαμαν, ἡ ἁγία καὶ μακαριωτάτη βασίλισσα Θεοδώρα καὶ ὁ υἱὸς αὐτῆς Μιχαήλ, διὰ παρακινήσεως τοῦ ἁγίου Μεθοδίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ ἄλλων Ὁσιωτάτων καὶ θεοφόρων Ἀνδρῶν. Ἡ ἀναστήλωση αὐτή, γιὰ ν’ ἀναδράμουμε στὴν πρώτη της ἀρχή, συνέβη ὡς ἑξῆς: Ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος, ἀπὸ κεῖ ποὺ ἦταν ὀνηλάτης1 κι ἄνθρωπος χωρικός, μὲ θεία παραχώρηση ἔγινε βασιλιᾶς καὶ στέλνει καὶ καλεῖ τὸν Ἅγιο Γερμανό, ποὺ τότε ἀνέβηκε στὸν Πατριαρχικό Θρόνο καὶ τοῦ λέγει:
Ὁ ὅσιος Βήρυλλος ἐπίσκοπος Κατάνης
Ἑορτάζει τὴν κα΄
(21η) Μαρτίου.
Διπλᾶ θανὼν Βήρυλλος εὕρατο στέφη,
Ὡς κυριεύσας καὶ παθῶν καὶ δαιμόνων.
Τοῦτος
ὁ ὅσιος Βήρυλλος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας, ἦταν μαθητὴς τοῦ
ἀποστόλου Πέτρου ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ βαπτίστηκε. Στὴ συνέχεια, τὸν ἀκολούθησε
στὴν ἀποστολική του πορεία στὴν Δύση ὅπου καὶ χειροτονήθηκε ἀπ’ αὐτὸν ἐπίσκοπος
Κατάνης τῆς Σικελίας. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος ποίμανε καλῶς καὶ θεοφιλῶς μέχρι τοῦ θανάτου
του κ’ ἔφερε ἀρκετοὺς στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἀξιώθηκε νὰ θαυματουργεῖ.
Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ γεγονός: Κάποτε, ὑπῆρχε μιὰ πηγὴ στὴν
Κατάνη, ποὺ ἀνέβλυζε πικρότατο νερό. Ὁ Ἅγιος διὰ τῆς προσευχῆς του, μετέβαλε τὸ
πικρὸ νερό, σὲ γλυκό. Ὅταν εἶδε τὸ θαῦμα αὐτὸ κάποιος φανατικὸς εἰδωλολάτρης, πίστεψε
στὸν Χριστό, καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν πολλοὶ ἄλλοι. Ὁ ὅσιος Βήρυλλος, ἀφοῦ ἔφθασε σὲ
βαθιὰ γεράματα, ἐκοιμήθη τὸν ὕπνο ποὺ πρέπει στοὺς δικαίους. Τὸ ἅγιο λείψανό
του ἐνταφιάστηκε μὲ τιμὲς στὴν Κατάνη, ὅπου μέχρι σήμερα ἀναβλύζει μύρο καὶ
θεραπεύει ἀσθένειες σ’ ὅσους προσέρχονται μὲ πίστη.
Ταῖς Αὐτοῦ
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
1. Ἡ Κατάνη εἶναι ἡ δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στὴν Σικελία μετὰ τὸ
Παλέρμο. Βρίσκεται στὶς ἀνατολικὲς ἀκτὲς τοῦ νησιοῦ κι ἀντικρίζει τὸ Ἰόνιο πέλαγος.
Ἰδρύθηκε τὸν 8ο αἰώνα π.Χ. μὲ ἐποίκους ἀπὸ τὴν Χαλκίδα.
Ε Υ Χ Η
Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.
Φιλοθέου τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ἀναγινωσκομένη
ἐν τῷ καιρῷ μάλιστα τῆς μεταλήψεως τῶν θείων μυστηρίων.*
Ἄχραντε ὡς ἀληθῶς, καὶ ὑπέραγνε Παρθένε καὶ Θεοτόκε· τὸ φρικτὸν μὲν Ἀγγέλοις, τοῖς βροτοῖς δὲ ἀνερμήνευτον θαῦμα, μᾶλλον δὲ κἀκείνοις καὶ τούτοις, φρικῶδες ὄντως καὶ ἀκατάληπτον, ἡ ἀπαρχὴ τοῦ γένους ἡμῶν, τὸ τῆς Θεότητος ὑπέραγνον δοχεῖον, τὸ ἐργαστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ἡ τὸν ἕνα τῆς Τριάδος, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τέλειον Θεὸν ὄντα καὶ τέλειον ἄνθρωπον, ὑπὲρ πάντα νοῦν καὶ λόγον δι’ ἄκραν ἀγαθότητα προαγαγοῦσα ἡμῖν· ὅπως τῷ ἀνθρωπίνῳ φυράματι τοῦ παλαιοῦ πτώματος, τὴν φύσιν ἡμῶν ἀνασώσηται, καὶ πρὸς τὸ ἀρχαῖον αὖθις, ἐπαναγάγῃ ἀξίωμα. Ἡ ἐπανόρθωσις τῶν καταπιπτόντων, καὶ μετὰ τὴν σωτήριον ταύτην τοῦ Θεοῦ λόγου οἰκονομίαν, ἡ καὶ ἐμὲ τὸν πάσης ἀντιλήψεως καὶ προνοίας ἀνάξιον, ὡς αὐθαιρέτῳ γνώμῃ διαπαντὸς ἁμαρτάνοντα, ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ καὶ πράγματι, ὑπερβολῇ προμηθείας πλείστων ὅσων ρυομένη κινδύνων.
Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος ποὺ πρέπει νὰ βαδίσεις
Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)
Ποτέ
σου νὰ μὴ ζηλέψεις τὸν πλοῦτο οὔτε τὶς φαντασίες.
Πάντα νὰ ζεῖς σεμνὰ καὶ ταπεινά, χωρὶς ἐγωισμό.
Γιατὶ ὁ
ἐγωισμὸς εἶναι φοβερὸ ἁμάρτημα.
Ὅταν ἀκοῦς ὅτι συκοφαντοῦν κάποιον, ἂς εἶναι καὶ ἀλήθεια, ποτέ σου νὰ μὴ συμπληρώνεις κατηγορίες, ἀλλὰ πάντα νὰ λὲς τὸ καλὸ καὶ νὰ λυπᾶσαι.
Εἶπε Γέρων…
Ἂν
βρεῖ τόπο ἥσυχο, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ καθήκοντά του καὶ δὲν σπεύδει νὰ
κατοικήσει ἐκεῖ γιατὶ λείπουν τὰ ἐφόδια γιὰ τὴν συντήρησή του, ὁ Μοναχὸς αὐτὸς
δὲν πιστεύει πὼς ὑπάρχει Θεός, ἔλεγε κάποιος Γέροντας.
— Εἶναι δυνατὸν στὸν ἄνθρωπο
νὰ βάζει κάθε μέρα ἀρχή; ρώτησε ὁ
ἀββᾶς Μωϋσῆς τὸν ὅσιο Σιλουανό.
— Ἂν εἶναι ἐργάτης τῆς ἀρετῆς, ἀποκρίθηκε
ὁ Γέροντας, ὄχι μόνο κάθε μέρα, ἀλλὰ καὶ
κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ μπορεῖ νὰ βάζει ἀρχή.
Ὁ ὅσιος Ἀλέξιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ
Ἑορτάζει τὴν ιζ΄
(17η) Μαρτίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἄνθρωπος ἐν γῇ τοῦ Θεοῦ κληθεὶς μόνος,
Ἕξεις τι καινὸν κἂν πόλῳ, Πάτερ, μόνος.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ, Ἀλέξιε, πότμον ἀνέτλης.
Τοῦτος ὁ ἅγιος καταγόταν ἀπὸ τὴν παλαιὰ Ρώμη, ἦταν μοναχογυιὸς εὐγενῶν καὶ πλουσίων γονέων, τοῦ πατρικίου Εὐφημιανοῦ καὶ τῆς Ἀγλαΐδος, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου, ἐν ἔτει τπ΄ (380). Ὅταν ἔγινε ὁ γάμος του κι’ ἑτοιμάσθηκε ὁ νυμφικὸς θάλαμος, τότε ποὺ ἔπρεπε ὁ νυμφίος νὰ κοιμηθεῖ μὲ τὴν νύμφη, ὁ ἅγιος ἔδωκε ἕνα δακτυλίδι στὴν νύμφη κι ἀφοῦ τῆς εὐχήθηκε ἀνεχώρησε κρυφὰ ἀπ’ τὴν οἰκία τοῦ πατέρα του καὶ πῆγε στὴν Ἔδεσσα. Κι ἐκεῖ πρόσμενε στὴν ἐκκλησία δεκαοκτὼ χρόνους ντυμένος μὲ πενιχρὰ καὶ μπαλωμένα ροῦχα καὶ τρεφόμενος μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὸ ἔλεος τῶν Χριστιανῶν.
Δὲν ὑπάρχει προσωποληψία στὸν Θεό
Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*
Ὁ
Θεὸς εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ σωτηρία ὅλων ὅσων προαιροῦνται (θέλουν, ἐπιλέγουν)· ὅλων, καὶ τῶν πιστῶν καὶ τῶν ἀπίστων,
καὶ τῶν δικαίων καὶ τῶν ἀδίκων, καὶ τῶν εὐσεβῶν καὶ τῶν ἀσεβῶν, καὶ τῶν ἀπαθῶν
καὶ τῶν ἐμπαθῶν, καὶ τῶν μοναχῶν καὶ τῶν κοσμικῶν, καὶ τῶν σοφῶν καὶ τῶν ἀγραμμάτων,
καὶ τῶν ὑγιῶν καὶ τῶν ἀσθενῶν, καὶ τῶν νέων καὶ τῶν ἡλικιωμένων.
Εἶναι ὅπως
ἀκριβῶς μὲ τὴν ἀκτινοβολία τοῦ φωτός, μὲ τὴν θέα τοῦ ἡλίου καὶ μὲ τὴν ἐναλλαγὴ τῶν
ἐποχῶν (τὰ ὁποῖα προσφέρονται ἐξ ἴσου σ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους). Καὶ δὲν μπορεῖ
νὰ εἶναι ἀλλιώτικα, διότι «δὲν ὑπάρχει προσωποληψία στὸν Θεόν»1.
1. Ρωμ. β΄ 11: «οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ».
* «ΚΛΙΜΑΞ», Λόγος Α΄, Περὶ ἀποταγῆς βίου (δ΄).
«Ἐν πνεύματι πρᾳότητος»
(Γαλ.
στ΄ 1)
-
Ποιὸς ἑρμηνεύει μὲ θυμὸ ἔχει ἀπ’ τὸ πάθος τύφλα
κι’
ἀντὶ νὰ γιάνῃ μιὰ πληγὴ ἀνοίγει ἄλλη δίπλα.
Μὰ
κεῖνος ποὺ τὴ συμβουλὴ μὲ λόγια γλύκας δίνει
στὴν
πονεμένη κι’ ἄρρωστη ψυχὴ βάλσαμο χύνει.
Ὅταν
μὲ πίκρα καὶ χολὴ τὰ λόγια σου σὺ σμίγῃς
σ’
τῆς λύπης τ’ ἁλμυρὰ νερὰ τὸν ἀδελφό σου πνίγεις.
Σἂν δὲν
μπορῇ μ’ ἀπάθεια ἡ γλῶσσα νὰ λαλήσῃ
τὸ στόμα σου πρέπει εὐθὺς βαρειά, βαρειὰ νὰ κλείσῃ.
Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Πάνω
στὰ χιονισμένα βουνὰ τῶν Ἄλπεων μὲ τὶς πανύψηλες κορφὲς ἀνεβαίνουν κάθε χρόνο
χιλιάδες πολλὲς ὀρειβατῶν ποὺ θέλουν νὰ γνωρίσουν τὸ θεῖο μεγαλεῖο τῆς
δημιουργίας καὶ νὰ βροῦν, ἂν εἶναι δυνατόν, ἕνα ἀπ’ τὰ σπάνια μὰ ὡραιότατα
λευκὰ λουλούδια τὰ «Ἰντελβάϊς».
Ὅμως ὁ δρόμος εἶναι πολὺ κουραστικὸς μέσα στὰ χιόνια, πάνω σὲ ἀπάτητες κορφές, δίπλα σὲ χαράδρες φοβερές, στὶς ὁποῖες μπορεῖς νὰ βρεθεῖς μὲ ἕνα γλύστριμα πάνω στὰ χιόνια. Τὶς περισσότερες φορὲς οὔτε δρόμος διακρίνεται, οὔτε διαβάτης φαίνεται, γι’ αὐτὸ βρίσκονται στὴν ἀνάγκη νὰ διανυκτερεύουν σὲ σταθμούς, νὰ ξεκουράζονται νὰ συναντιοῦνται, νὰ ζεσταίνονται καὶ νὰ ἀρχίζουν πάλι τὴν πορεία.
Ἡ Ἐξορία τοῦ Ἀδάμ
Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Κόσμος γενάρχαις πικρὰ συνθρηνησάτω,
βρώσει γλυκείᾳ συμπεσὼν πεπτωκόσι.
Οἱ θειότατοι καὶ ἅγιοι Πατέρες θέσπισαν νὰ κάνουμε σήμερα, δηλαδὴ πρὸ τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, τὴν ἀνάμνηση τῆς ἐξορίας τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὴν τρυφὴ τοῦ Παραδείσου, δείχνοντας ἐμπράκτως πόσο καλὸ κι ὠφέλιμο πρᾶγμα στὴν ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἡ νηστεία, καὶ ἀντιθέτως, πόσο κακὸ κι αἰσχρὸ εἶναι ἡ ἀδηφαγία. Παρασιωπῶντας λοιπὸν οἱ Πατέρες ὅλα τὰ ἐπιμέρους ποὺ γίνονται σ’ ὅλο τὸν κόσμο κι’ εἶναι ἄπειρα σχεδόν, προβάλλουν (παρουσιάζουν) σήμερα σ’ ὅλους μας τὸν πρωτόπλαστο Ἀδὰμ παράδειγμα γιὰ τὸ πόσο κακὸ ἔπαθε, μὲ τὸ νὰ μὴ νήστευσε γιὰ λίγο, καὶ στὴν δική μας φύση μετέδωκε (τὸ κακό), φανερώνοντας σαφῶς, καὶ ὅτι πρῶτο παράγγελμα (ἐντολὴ) τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δόθηκε τὸ τῆς νηστείας καλό, τὸ ὁποῖο μὲ τὸ νὰ μὴ φύλαξε ἐκεῖνος, ἀλλ’ ὑπάκουσε στὴν γαστέρα, -τὸ ἀληθέστερο εἶναι ὅτι ὑπάκουσε στὸν πλάνο ὄφι ἀπ’ τὴν παρακίνηση τῆς Εὔας-, ὄχι μόνο Θεὸς δὲν ἔγινε (ὅπως νόμισε), ἀλλὰ καὶ στὸν θάνατο κατακρίθηκε καὶ σ’ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος μετέδωκε τοῦ κακοῦ.
Ἅγιον Ὄρος (Ε΄): Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου
(BINTEO)
Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:
Ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Νικηφόρου
πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Ἑορτάζει τὴν ιγ΄
(13η) Μαρτίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Νίκης ἑορτὴν ἡ πόλις, Νικηφόρε,
Δοχὴν ἄγει σου Λειψάνου νικηφόρου.
Χοῦς τρισκαιδεκάτῃ Νικηφόρου ἄστυ ἐσήχθη.
Ἀφοῦ καθαιρέθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ ψευδοπατριάρχης, μᾶλλον δὲ Μαντιάρχης Ἰωάννης ὁ παράνομος, ἀνέβηκε στὸν θρόνο ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Μεθόδιος, ἐν ἔτει ωμγ΄ (843), ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τ’ ἄλλα κατορθώματά του κατόρθωσε καὶ τοῦτο, καὶ εἶπε τὰ λόγια αὐτὰ στοὺς βασιλεῖς Μιχαὴλ καὶ Θεοδώρα τὴν μητέρα του, ὅτι δὲν εἶναι δίκαιο νὰ μὴ μεταφερθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ τίμιο καὶ ἱερὸ λείψανο τοῦ αἰδεσίμου καὶ πανοσίου ἐν Πατριάρχαις Νικηφόρου, ὁ ὁποῖος γιὰ τὴν ὀρθόδοξη κι ἀμώμητη πίστη ἐξορίσθηκε ἀπ’ τὸν Πατριαρχικὸ θρόνο καὶ τελείωσε τὴν ζωή του στὴν ἐξορία.
Τὸ Σάββατο τῶν Ὁσίων Πατέρων
Τὸ Σάββατο τῆς Τυρινῆς.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ψυχαῖς δικαίων, ὧν ἀεὶ μνήμη μένει,
χοὰς μενούσας προσκομίζω τοὺς λόγους.
Στὸ Σάββατο τοῦτο ποὺ εἶναι πρὶν τῆς ἐξορίας τοῦ Ἀδὰμ (Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς), ἐπιτελοῦμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ποὺ ἔλαμψαν κατὰ καιροὺς στὴν ἄσκηση. Διότι, οἱ θεοφόροι Πατέρες, ἀφοῦ λίγο-λίγο, κατὰ κάποιον τρόπο, μᾶς παιδαγώγησαν μὲ τὶς ἑορτὲς ποὺ προηγήθηκαν, καὶ μᾶς κατέστησαν ἕτοιμους πρὸς τὸ στάδιο τῆς νηστείας, καὶ μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπ’ τὴν τρυφηλότητα καὶ τὸν κορεσμό, καὶ μᾶς περιφρούρησαν μὲ τὸν φόβο τῆς μέλλουσας κρίσης, καὶ διὰ τῆς Τυροφάγου Ἑβδομάδος, ὡς ἕνα βαθμὸ μᾶς καθάρισαν τρόπον τινα, τώρα πλέον, γιὰ νὰ μᾶς παρακινήσουν πρὸς αὐτὴν (τὴν νηστεία), ἰδοὺ μᾶς προβάλλουν καὶ τοὺς Ὁσίους Πατέρες, τόσο τοὺς ἄνδρες ὁσίους, ὅσο καὶ τὶς γυναῖκες ὁσίες, οἱ ὁποῖοι πέρασαν τὴν ζωή τους μὲ ὑπερβολικοὺς πόνους καὶ κόπους τῆς ἀσκήσεως, γιὰ νὰ μᾶς κάμουν προθυμότερους καὶ γενναιότερους στὸ στάδιο, μὲ τὸ νὰ ἔχουμε τοὺς βίους αὐτῶν καὶ τὰ παλαίσματα, ὡς τύπο καὶ ὁδηγό, καὶ μὲ τὸ νὰ στοχαζόμασθε ὅτι κ’ ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ἦσαν, ὅπως κ’ ἐμεῖς, καὶ ὅμως μὲ τὸ ν’ ἀγωνίσθηκαν τόσο πολύ, ἔγιναν τόσο ὀνομαστοὶ καὶ σ’ ὅλο τὸν κόσμο περίφημοι.
Εἶπε Γέρων…
Ὁ
λόγος ὁ καλὸς κάνει τὸν κακὸ καλό, ἔλεγε ὁ ὅσιος Μακάριος, ἐνῶ ὁ κακὸς λόγος
καὶ τὸν καλὸν ἐρεθίζει.
Ἂν
θέλεις νὰ προκόψεις στὸ καλό, λέγει ἄλλος Πατήρ, μὴ συγκατοικεῖς μὲ φθονερὸ
ἄνθρωπο.
Θέλοντας
ὁ ἀββᾶς Εὐτρόπιος νὰ δείξει σ᾿ ἕνα νέο μοναχὸ πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ ἔχει
προσκόλληση στὰ γήϊνα, ἀλλὰ νὰ τὰ θεωρεῖ πρόσκαιρα καὶ νὰ τὰ περιφρονεῖ, τοῦ
ἔδωσε αὐτὴ τὴν συμβουλή:
— Χόρτο φάγε, χόρτο φόρεσε, σὲ χόρτο κοιμήσου.
Ε Υ Χ Η
Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.
Τοῦ νομοφύλακος Ἰωάννου Διακόνου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀδελφοῦ Μάρκου τοῦ Ἐφέσου.
Παράκλητε ἀγαθέ· τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας· τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἀφράστως καὶ ἀπερινοήτως ἐκπορευόμενον· τὸ συμπληρωτικὸν τῆς ἁγίας καὶ ζωαρχικῆς Τριάδος, τοῦ ἑνὸς Θεοῦ ἡμῶν· τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον· ὁ ἀληθῶς ἀληθὴς Θεὸς καὶ θεοποιός· ὁ ἁγιάζων καὶ φωτίζων καὶ ναοποιῶν σεαυτῷ τοὺς ἀξίους τῆς σῆς ὑποδοχῆς καὶ χάριτος. Ὁ συνδημιουργὸς τῷ πρώτῳ Νῷ καὶ Λόγῳ πάσης νοητῆς τε καὶ αἰσθητῆς κτίσεως. Ὁ συνευδοκήσας ἐν τῇ πρὸς ἡμᾶς ἐπιδημίᾳ καὶ σαρκώσει τοῦ συναϊδίου σου Λόγου, καὶ συναγιάσας τὴν φύσιν ἡμῶν· καὶ μετὰ τὴν ἔνδοξον αὐτοῦ εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν, κατελθὼν οὐσιωδῶς ἐπὶ τῆς γῆς· ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν· καὶ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπιφανεὶς τοῖς ἁγίοις Ἀποστόλοις, καὶ ἐμπλήσας αὐτοὺς τῆς ἀφράστου χάριτος καὶ δυνάμεως, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην ἅπασαν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας ὁδηγήσας.
«Ποιος είναι αυτός, και πώς τον λεν, που συμβουλές μας δίνει;»
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
«Τα πρωτεία εις τον σταυρόν! Και δόξα
αιώνας αιώνων εις τους σταυρωμένους διά την πίστιν και διά το γένος»
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)
Στις 7 Οκτωβρίου του 1838, στην Αθήνα
και συγκεκριμένα στην Πνύκα, εκεί που οι αρχαίοι φανέρωναν την δημοκρατία, εκεί
που ο απόστολος Παύλος αποκαλύπτει το όνομα του αγνώστου θεού, που ανέμεναν οι
Έλληνες, «το υπέρ παν όνομα» του Χριστού, εκεί ομιλεί ο νέος Ελληνισμός διά
στόματος του «πρώτου των Ελλήνων» (Τερτσέτης), του Θοδωρή Κολοκοτρώνη.
Ένα απόσπασμα από τον ιδρυτικό του κράτους μας αυτόν λόγο, συμπεριελήφθη στο βιβλίο Γλώσσας της Στ’ Δημοτικού. (σελ. 105, β’ τεύχος). Το κείμενο όμως λογοκρίθηκε σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο και κρίσιμο σημείο. Αποσιώπησαν οι συγγραφείς των βιβλίων την παράγραφο όπου ο Γέρος του Μοριά, αναφέρεται στα φρικτά δεινά της Τουρκοκρατίας και στο πώς σώθηκε ο λαός.