«Ἐν πνεύματι πρᾳότητος»
(Γαλ.
στ΄ 1)
-
Ποιὸς ἑρμηνεύει μὲ θυμὸ ἔχει ἀπ’ τὸ πάθος τύφλα
κι’
ἀντὶ νὰ γιάνῃ μιὰ πληγὴ ἀνοίγει ἄλλη δίπλα.
Μὰ
κεῖνος ποὺ τὴ συμβουλὴ μὲ λόγια γλύκας δίνει
στὴν
πονεμένη κι’ ἄρρωστη ψυχὴ βάλσαμο χύνει.
Ὅταν
μὲ πίκρα καὶ χολὴ τὰ λόγια σου σὺ σμίγῃς
σ’
τῆς λύπης τ’ ἁλμυρὰ νερὰ τὸν ἀδελφό σου πνίγεις.
Σἂν δὲν
μπορῇ μ’ ἀπάθεια ἡ γλῶσσα νὰ λαλήσῃ
τὸ στόμα σου πρέπει εὐθὺς βαρειά, βαρειὰ νὰ κλείσῃ.
- Ὁ
μέγας Παῦλος ἔλεγε πρὸς ἱερεῖς πατέρας
«οὐκ ἐπαυσάμην νουθετῶν νυκτός τε καὶ ἡμέρας
μετὰ δακρύων ἕκαστον, ὅλην δὲ τριετίαν»
τὴν
κάθε λέξι γράφ’ τηνε στὸ νοῦ μίαν πρὸς μίαν.
Κι’
ἂν εἶν’ ἀνάγκη κἄποτε «ἐλέγχειν ἀποτόμως»1
δὲν
ἐννοεῖ τὴν γλῶσσάν σου σπαθὶ νὰ κάνῃς
ὅμως.
Μετ’
αὐστηρότητος πολλῆς τὸ πρᾶγμα νὰ τονίσῃς
κι’
ὄχι νὰ σπάσῃς κόκκαλα, κι’ ὄχι καρδιὲς
νὰ σχίσῃς.
«Δὲν ἔχει ἡ γλῶσσα κόκκαλα καὶ κόκκαλα αὐτὴ σπάει»
τέτοιο
ὅπλο κάθε φρόνιμος μὲ προσοχὴ φυλάει.
- Ἂν
τὶς ζημιὲς λογάριαζες κάθε ἀτάκτου γλώσσης
δὲν
θ’ ἄνοιγες τὸ στόμα σου μετ’ εὐκολίας τόσης.
Κάνει
ζημιὲς γλῶσσα ἄτακτη, κι’ αὐτὸ πάντα θυμήσου,
ζημιὲς
στοὺς ἄλλους γύρω σου, ζημιὲς καὶ στὴν
ψυχή σου.
Κι’ ἀφοῦ
γιὰ κάθε «ρῆμα ἀργό», λόγο καθεὶς θὰ
δώσῃ
τῆς γλώσσης τὰ ἐγκλήματα πόσο θὰ τὰ
πληρώσῃ!
Ἕνα «Μωρὲ» στὸν ἀδελφό, στὴ γέεννα σὲ στέλλει2
καὶ
κάθε ἐχέφρων πιὸ πολλὰ νομίζω πὼς δὲν θέλει.
- Κι’ ἂν ἔχῃς πράξεις κι’ ἀρετές,
ἐσώθηκες νομίζεις
ἂν καὶ τῆς γλώσσης τὸ θεριὸ δὲν
συγκρατῇς κι’ ὁρίζῃς;
«Ἐκ γὰρ τῶν λόγων σου», φησί, φίλε, «δικαιωθήσῃ»
«καὶ» πάλιν «ἐκ τῶν λόγων σου» σὺ «καταδικασθήσῃ».
1. Τίτ. α΄ 13.
2. Ματθ. ε΄ 22.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 112, 113.)