ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

 

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Διὰ στίχων κατ’ ἀλφάβητον. Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

 

   Ἀνεσπέρου φωτὸς ἡ Γεννήτρια, ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

   Βεβορβόρωμαι γὰρ καὶ ρερύπωμαι, καὶ ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

   Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος, ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

   Διὰ τοῦτο, βοᾷ νῦν στενάζουσα, κατ’ ἐμοῦ πρὸς κριτὴν τὸν ἀδέκαστον.

   Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καὶ μάρτυρας, οὐρανὸν σὺν τοῖς ἄστροις καὶ ἥλιον.

   Ζάλη δὲ λογισμῶν με κατέλαβε, καὶ βυθίζει λοιποῦ πρὸς ἀπόγνωσιν.

   Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται, ἀναμένουσα, φεῦ, τὴν ἀπόφασιν.

   Θεοτόκε, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, ἐπὶ σὲ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

Πῶς νὰ μὴ προστρέχουμε λοιπὸν σὲ τέτοια βασίλισσα, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἐλέους;

Πῶς νὰ μὴ προστρέχουμε λοιπὸν σὲ τέτοια βασίλισσα, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἐλέους;

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Ἡ Ἁγία Παρθένος Μαρία εἶναι ἡ πλέον φιλεύσπλαχνος βασίλισσα, ἀνάμεσα στοὺς υἱοὺς καὶ τὶς θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων.

   Γιατὶ εἶναι Κόρη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγάπη.

   Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου, τῆς  ἀγάπης μας.

   Νύμφη ἐκλεκτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ εἶναι ἀγάπη ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Λόγο.

   Πῶς νὰ μὴ προστρέχουμε λοιπὸν σὲ τέτοια βασίλισσα, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἐλέους;

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (124) σελ. 71, 72.

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Οὐρανῶν ἡ Πλατυτέρα

Δέσποινα Σὺ τοῦ Παντὸς

τοῦ Υἱοῦ Σου ἡ ἡμέρα

φῶς μου κι’ ἥλιος νἄν’ ἐντός.

Η ΓΕΝΝΗΣH ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η ΓΕΝΝΗΣH ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Ἑορτάζεται τὴν η΄ (8η) Σεπτεμβρίου.

Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,

Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.

Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

   Ὑπάρχουν σταθμοὶ στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου μὲ μεγάλη σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Γεγονότα ἱστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, σταθμοὶ στὴν ἐξέλιξη τῆς τέχνης, τῆς ἐπιστήμης, τοῦ πολιτισμοῦ γενικά, ποὺ ἔχουν τόση σημασία, ἀφοῦ συντελοῦν στὴν καλλιτέρευση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στὸν πλανήτη μας.

   Ὑπάρχουν, ὅμως καὶ ἄλλοι σταθμοί, ἱστορικοὶ καὶ αὐτοί, ἀφοῦ ἔλαβαν χώρα «ἐν τόπῳ καὶ χρόνῳ», ποὺ δὲν ὀφείλονται ὅμως στὶς ἀνθρώπινες προσπάθειες ἀλλὰ θὰ εἶναι σταθμοί, ποὺ δημιούργησαν οἱ ἐκδηλώσεις τῆς Θείας Προνοίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν*

   Τὸν Αὔγουστο ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Παναγίας, τὸν θάνατό της, γνωστὸ ὡς Κοίμηση, μιὰ λέξη ὅπου τὸ ὄνειρο, ἡ μακαριότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ ἠρεμία καὶ ἡ χαρὰ ἑνώνονται.

   Τίποτε δὲν γνωρίζουμε γιὰ τὶς συνθῆκες ποὺ περιβάλλουν τὸν θάνατο τῆς Παναγίας, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ. Διάφορες ἱστορίες, διανθισμένες μὲ παιδικὴ ἀγάπη καὶ τρυφεράδα, ἔχουν φθάσει ὡς ἐμᾶς ἀπὸ τὸν πρώιμο Χριστιανισμό, ἀλλά, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ποικιλίας τους, δὲν νιώθουμε ὑποχρέωση νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν «ἱστορικότητα» καμιᾶς ἀπ᾿ αὐτές.

Παναγία ἡ Κουκουζέλισσα

Παναγία ἡ Κουκουζέλισσα

(Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας)

   Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τελοῦνταν ἀπὸ πολὺ παλιὰ στὴν Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας ἡ ἀγρυπνία τοῦ Ἀκαθίστου. Μετὰ τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ἀγρυπνίας κι ἀπέναντι ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν εἰκόνα συνέβη μιὰ φορὰ νὰ ἔχει ἀποκοιμηθεῖ ἐλαφρὰ στὸ στασίδι του ὁ κουρασμένος πρωτοψάλτης τῆς Λαύρας καὶ τέως ἀρχιμουσικὸς τοῦ παλατιοῦ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης, ὅταν εἶδε μπροστά του τὴν Παναγία νὰ τοῦ ἀνταποδίδει τὸ “Χαῖρε” καὶ νὰ τοῦ λέει:

Παναγία ἡ Παντάνασσα

Παναγία ἡ Παντάνασσα

(Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου)

   Εἶναι θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ 17ου αἰῶνα καὶ βρίσκεται στὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς. Γέροντες μοναχοὶ ἀφηγοῦνται:

   Μιὰ μέρα ἕνας νέος μπῆκε στὸ ναὸ καὶ πηγαίνοντας νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα, ἄστραψε ξαφνικὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ μιὰ ἀόρατη δύναμη τὸν ἔρριξε καταγῆς. Μόλις συνῆλθε, ἐξομολογήθηκε μὲ δάκρυα ὅτι ζοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀσχολεῖτο μὲ τὴν μαγεία. Ἄλλαξε ζωὴ κ’ ἔγινε ἄνθρωπος εὐσεβής.

Παναγία ἡ Γαλακτοτροφοῦσα

Παναγία ἡ Γαλακτοτροφοῦσα

(Ἱερὰ Μονὴ Χιλιανδαρίου)

   Ἡ εἰκόνα αὐτή, κατὰ τὴν παράδοση, ἀνῆκε στὴν Λαύρα τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου στὰ Ἱεροσόλυμα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦσε ὁ Ὅσιος, ὁ ὁποῖος μάλιστα προφήτευσε τὴν μελλοντικὴ ἐπίσκεψη τοῦ ὁμωνύμου του βασιλόπαιδος ἁγίου Σάββα γυιοῦ τοῦ μεγάλου ἁγίου τῶν Σέρβων Συμεὼν τοῦ Μυροβλήτη· ἄφησε δὲ παρακαταθήκη στοὺς μοναχοὺς νὰ τοῦ δοθεῖ ἡ εἰκόνα αὐτὴ ὡς εὐλογία.

Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα

Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα

(Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου)

   Ὅπως ἡ «Πορταΐτισσα» ἔτσι καὶ ἡ «Γλυκοφιλοῦσα» εἶναι μία ἀπ’ τὶς εἰκόνες ποὺ διασώθηκαν ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία καὶ μεταφέρθηκαν θαυματουργικὰ στὸν Ἄθω. Ἦταν κτῆμα τῆς Βικτωρίας, εὐσεβοῦς συζύγου τοῦ εἰκονομάχου συγκλητικοῦ Συμεών, ἡ ὁποία, γιὰ νὰ μὴ τὴν παραδώσει, τὴν ἔριξε στὴν θάλασσα. Ἡ εἰκόνα πλέοντας ὄρθια στὰ κύματα ἔφτασε στὸν ἀρσανὰ τῆς μονῆς Φιλοθέου, ὅπου παρελήφθηκε μὲ μεγάλη τιμὴ καὶ χαρὰ ἀπὸ τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς πατέρες τῆς μονῆς, ποὺ εἶχαν εἰδοποιηθεῖ μὲ ἀποκάλυψη τῆς Θεοτόκου. Στὸ σημεῖο τῆς ἀκτῆς, ὅπου ἀπέθεσαν τὴν εἰκόνα ἀνέβλυσε ἁγίασμα. Ἐκεῖ κάθε χρόνο τὴν Δευτέρα τῆς Διακανησίμου γίνεται λιτανεία καὶ ἁγιασμός.

Παναγία ἡ Γοργοϋπήκοος

Παναγία ἡ Γοργοϋπήκοος

(Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου)

   Ἡ γνωστότερη μετὰ τὴν «Πορταΐτισσα» θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἀρχαία τοιχογραφία τῆς Παναγίας ποὺ βρίσκεται ἐξωτερικὰ στὸν ἀνατολικὸ τοῖχο τῆς τράπεζας καὶ πρὸς τὰ δεξιὰ τῆς εἰσόδου της. Τὸ 1664 ὁ τραπεζάρης Νεῖλος, ποὺ περνοῦσε τακτικὰ μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα κρατῶντας στὸ χέρι ἀναμμένα δαδιὰ γιὰ τὴν ὑπηρεσία του στὴν τράπεζα, ἄκουσε μιὰ φωνὴ νὰ τοῦ λέει τὰ ἑξῆς:

Παναγία ἡ Φοβερὰ Προστασία

Παναγία ἡ Φοβερὰ Προστασία

(Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου)

   Αὐτὴ ἡ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ἦταν τὸ μόνο ἀντικείμενο ποὺ σώθηκε ἀπὸ μιὰ φοβερὴ πυρκαγιά, ἡ ὁποία κατέστρεψε ὁλόκληρο, ἕνα μετόχι τῆς μονῆς στὴν Κρήτη. Μεταφέρθηκε στὴ μονή, ὅπου ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιτελεῖ πολλὰ θαύματα, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπ’ τοὺς πατέρες τῆς μονῆς καὶ τοὺς προσκυνητές. Σὲ πρόσφατη πυρκαγιὰ τοῦ δάσους τῆς μονῆς, οἱ μοναχοὶ ἔτρεξαν ἐπὶ τόπου μὲ τὴν εἰκόνα καὶ σὲ λίγο ραγδαία βροχὴ σταμάτησε τὴν καταστροφή.

   Βρίσκεται στὸ τέμπλο παρεκκλησίου τοῦ Καθολικοῦ καὶ τὴν Τρίτη τῆς Διακαινησίμου λιτανεύεται ἀπὸ τὸ μοναστήρι στὸ Πρωτᾶτο, ὅπου ἀνταποδίδει τὴν ἐπίσκεψη τοῦ «Ἄξιον Ἐστίν», ποὺ ἔχει γίνει τὴν προηγούμενη μέρα στὸ Κουτλουμούσι.

Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς!

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος…

Μονὴ Κουτλουμουσίου τὴν ἁγίαν Εἰκόνα Σου, Φοβερὰ Προστασία κεκτημένη ἀγάλλεται· ὡς δρόσος γὰρ ἐκ ταύτης μυστική, ἡ χάρις Σου προέρχεται ἀεί, καὶ εὐφραίνει τὰς καρδίας καὶ τὰς ψυχάς, Παρθένε τῶν βοώντων Σοι· δόξα τῇ Προστασίᾳ Σου ἁγνή, δόξα τῇ ἀντιλήψει Σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου προμηθείᾳ ἄχραντε.

 

Παναγία ἡ Τριχεροῦσα

Παναγία ἡ Τριχεροῦσα

(Ἱερὰ Μονὴ Χιλιανδαρίου)

   Ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι ἐκείνη στὴν ὁποία μὲ δίκαιο παράπονο κατέφυγε καὶ προσευχήθηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς κρατῶντας τὸ κομμένο δεξί του χέρι, μὲ τὸ ὁποῖο συνέγραφε τοὺς λόγους ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ τὸ ὁποῖο τοῦ κόπηκε ἀπὸ ἐπιβουλὴ τῶν εἰκονομάχων. Ἡ Παναγία θαυματούργησε συγκολλῶντας καὶ ζωογονῶντας τὸ νεκρὸ χέρι του καί ’κεῖνος τῆς ἀφιέρωσε ἀσημένιο ἀνάθημα σὲ σχῆμα χεριοῦ, ποὺ ἡ θέση του στὴν εἰκόνα τὸ κάνει νὰ φαίνεται σὰν ἕνα τρίτο χέρι τῆς Παναγίας.

Παναγία ἡ Πορταΐτισσα

Παναγία ἡ Πορταΐτισσα

(Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων)

   Κάποιο βράδυ, ὅταν πιὰ στὴν μονὴ τοῦ Κλήμενος ἀρχίζουν νὰ κατοικοῦν Ἴβηρες μοναχοί, θαυμάσιο φαινόμενο βάζει σὲ ἀπορία τοὺς μοναχοὺς τῆς περιοχῆς: πύρινος στῦλος στέκεται πάνω στὴν θάλασσα καὶ φθάνει μέχρι τὸν οὐρανό. Τὸ ὄραμα ἐξακολουθεῖ γιὰ μερικὲς μέρες καὶ οἱ μοναχοὶ διακρίνουν στὴν βάση τοῦ στύλου μιὰ εἰκόνα, ποὺ πλέει ὄρθια στὰ κύματα. Κάνουν δέηση στὸν Θεό, γιὰ νὰ δοθεῖ ὁ ἀνεκτίμητος θυσαυρὸς καὶ ἡ Θεοτόκος ἐμφανίζεται στὸν εὐλαβῆ ἀναχωρητὴ Γαβριὴλ τὸν Ἴβηρα καὶ τὸν διατάζει νὰ περπατήσει στὰ κύματα, νὰ πάρει τὴν εἰκόνα Της καὶ νὰ τὴν δώσει στὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς μονῆς.

Παναγία ἡ Παραμυθία

Παναγία ἡ Παραμυθία

(Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου)

   Γιὰ τὴν εἰκόνα αὐτὴ διηγεῖται ἡ παράδοση ὅτι ἡ ἀρχικὴ ἔκφραση τῶν προσώπων καὶ ἡ στάση τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θεομήτορος ἄλλαξαν, ὅταν συνέβη τὸ ἑξῆς φρικτὸ θαῦμα:

   Ὅταν κάποτε ἀποβιβάστηκαν κρυφὰ πειρατὲς στὴν παραλία τῆς μονῆς καὶ περίμεναν κρυμμένοι τὸ πρωϊνὸ ἄνοιγμα τῆς πύλης γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν, ὁ ἡγούμενος ποὺ μετὰ τὸ τέλος τοῦ ὄρθρου ἔμεινε μόνος, γιὰ νὰ συνεχίσει τὴν προσευχή του, ἄκουσε τὰ ἑξῆς λόγια τῆς Παναγίας:

Παναγία ἡ Οἰκονόμισσα

Παναγία ἡ Οἰκονόμισσα

(Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας)

   Ὅταν ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος, τὸν καιρὸ ποὺ κτιζόταν ἡ Λαύρα, ἀντιμετώπισε ἀνυπέρβλητες δυσκολίες, ἀποφάσισε νὰ μεταβεῖ στὶς Καρυὲς γιὰ νὰ συμβουλευθεῖ τὸν Πρῶτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στὸ μέρος ποὺ ἀπέχει μία ὥρα ἀπὸ τὴν Μονὴ καὶ βρίσκεται τὸ Ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου (ἐδῶ), ἐμφανίστηκε ἡ Θεοτόκος καὶ τοῦ ζήτησε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Μονὴ ὅπου θὰ βρεῖ τὶς ἀποθῆκες ὅλες γεμάτες καὶ ἡ ἴδια θὰ εἶναι ἡ Οἰκονόμος τῆς Μονῆς.

Ἡ σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ ἐν τῷ Ἄδειν

Ἡ σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ ἐν τῷ Ἄδειν

Ἑορτάζεται τὴν ια΄ (11η) Ἰουνίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἦσας Γαβριὴλ πρὶν τὸ «Χαῖρε» τῇ Κόρῃ,

Ἄδεις δὲ καὶ νῦν «Ἄξιον σὲ ὑμνέειν».

   Αὐτὴ ἡ σύναξη καὶ ἑορτὴ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ ἀκολούθησε στὸ Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθω, σ’ ἕνα κελλὶ τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Παντοκράτορος, ἐπονομαζόμενο «Ἄξιόν ἐστιν», σὲ τόπο ποὺ καλεῖται Ἄδειν· κι ἀκολούθησε διὰ τὸ ἑξῆς θαῦμα:

   Κατὰ τὴν Σκήτη τοῦ Πρωτάτου ποὺ βρίσκεται στὶς Καρυές, ἐκεῖ κοντὰ σὲ θέση τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος εἶναι λάκκος μεγάλος, ὁ ὁποῖος ἔχει διάφορα κελλιά. Σ’ ἕνα λοιπὸν τῶν κελλιῶν τούτων, τιμώμενο ἐπ’ ὀνόματι τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Κοιμήσεως, κατοικοῦσε κάποιος Ἱερομόναχος γέροντας κ’ ἐνάρετος μαζὶ μ’ ἕναν ὑποτακτικό. Κ’ ἐπειδὴ ἦταν συνήθεια νὰ γίνεται ἀγρυπνία κάθε Κυριακὴ στὴν Σκήτη τοῦ Πρωτάτου, κατὰ τὸ ἑσπέρας ἑνὸς Σαββάτου θέλοντας νὰ πάει ὁ γέροντας στὴν ἀγρυπνία, λέγει στὸν μαθητή του:

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Διὰ στίχων κατ’ ἀλφάβητον. Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

 Ἀνεσπέρῳ φωτὸς ἡ Γεννήτρια, ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

 Βεβορβόρωμαι γὰρ καὶ ρερύπωμαι, καὶ ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

 Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος, ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

 Διὰ τοῦτο, βοᾷ νῦν στενάζουσα, κατ’ ἐμοῦ πρὸς κριτὴν τὸν ἀδέκαστον.

 Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καὶ μάρτυρας, οὐρανὸν σὺν τοῖς ἄστροις καὶ ἥλιον.

 Ζάλη δὲ λογισμῶν με κατέλαβε, καὶ βυθίζει λοιποῦ πρὸς ἀπόγνωσιν.

 Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται, ἀναμένουσα, φεῦ, τὴν ἀπόφασιν.

 Θεοτόκε, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, ἐπὶ σὲ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

 Ἴδε πάσης αἰσχύνης πεπλήρωται, τοῦ οἰκέτου σου, οἴμοι, τὸ πρόσωπον.

 Καὶ δυσώπει ἀπαύστως, ὃν ἔτεκες· οἰκτειρῆσαι κἀμὲ τὸν ἀνάξιον.

 Λῦσον μόνη δεσμοὺς τοὺς ἀλύτους μου, λυτρωτὴν ἡ τῷ κόσμῳ κυήσασα.

 Μελανθέντα καὶ σκότος γενόμενον, μετανοίας με δάκρυσι λεύκανον.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Β΄)

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Β΄)

   Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν λέγαμε, ὅτι ὁλόκληρος σχεδὸν ὁ Αὔγουστος εἶναι ἀφιερωμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία πρὸς τιμὴν τῆς Θεοτόκου. Ὄχι μόνον οἱ πρῶτες δεκαπέντε ἡμέρες του, ὁ γνωστὸς «Δεκαπενταύγουστος» μὲ τὴν νηστεία, τὶς ὁλόθερμες ἀκολουθίες τῶν παρακλήσεων καὶ τὴν λοιπὴ κατανυκτικὴ ὑμνωδία, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπόμενες μέχρι τῆς 23ης Αὐγούστου ἡμέρες, ποὺ γιορτάζεται ἡ ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, μὲ τὰ ὡραιότατα «μεθέορτα» τροπάρια, ποὺ ἐξυμνοῦν ἐπὶ τῆ «Κοιμήσει» τὴν «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον».

Περὶ κάποιων σκέψεων, γιὰ νὰ προστρέχουμε στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος.

Περὶ κάποιων σκέψεων, γιὰ νὰ προστρέχουμε στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος.

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*

 

   Θέλοντας νὰ προστρέξεις στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος σὲ κάθε σου ἀνάγκη, μπορεῖς νὰ τὸ ἐπιτύχεις, ὅταν συλλογισθεῖς

   α΄) πῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀγγεῖα (σκεύη) –καθὼς μὲ τὴ δοκιμὴ τὸ ξέρουμε– στὰ ὁποῖα μπῆκε μόσχος, ἢ κάποιο ἄλλο πολύτιμο μῦρο, ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶναι πλέον τὸ μῦρο μέσα σ’ αὐτά, κρατοῦν ὅμως τὰ δοχεῖα τοῦτα τὴν εὐωδία ἐκείνη· καὶ ὅσο περισσότερο διάστημα καιροῦ στάθηκε μέσα τὸ μῦρο, τόσο περισσότερο βαστοῦν καὶ τὰ ἀγγεῖα τὴν εὐωδία· καὶ μάλιστα πῶς, ἂν ἴσως καὶ ὁ μόσχος παραμείνει κατὰ κάποιο τρόπο στὰ δοχεῖα, τόσο πολὺ περισσότερο τοῦτα εὐωδιάζουν· καὶ μ’ ὅλο πού, ὁ μόσχος ἐκεῖνος, ἢ τὸ πολύτιμο ἐκεῖνο μῦρο, εἶναι μιᾶς περιορισμένης καὶ πεπερασμένης δύναμης· ὁμοίως συλλογίσου, πῶς, ἕνας ποὺ στέκει κοντὰ σὲ μιὰ μεγάλη πυρκαϊά, κρατεῖ πολὺ καιρὸ τὴ θερμότητα, ἀκόμα καὶ νὰ μακρύνει ἀπ’ τὸ πῦρ.

Γράμμα στην Οδηγήτρια

Γράμμα στην Οδηγήτρια

Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης

   Παναγία μου,

   Κάθε που πιάνω να Σου γράψω, τότε είναι που το νιώθω καλά και συμπάσχω μ΄ όλους τους υμνωδούς Σου. Τότε καταλαβαίνω απόλυτα την αδυναμία που δηλώνουν όλοι τους να υμνήσουν τα μεγαλεία Σου. Παθαίνω, όμως, και τ’ άλλο το χειρότερο. Αρχίζω να ντρέπομαι και να πονώ βαθιά μέσα μου και να θρηνώ. Θέλω να πω, τι ντροπή!

   Άνθρωπος κι Εσύ, άνθρωπος κι εγώ… Πληγώνεται το φιλότιμό μου∙ με συντρίβει αυτή η σύγκριση… Κλαυσίγελος με πιάνει για την κατάντια, για την εξαθλίωσή μου… Κι αμέσως –τι περίεργο!– πλημμυρίζει χαρά το μέσα μου.

   Στα σίγουρα είσαι το μεγαλύτερο καμάρι της ανθρωπότητας κι η ελπίδα μας! Η κορυφή π’ άλλος κανείς δεν έφτασε κι ούτε πρόκειται∙ έσπασε το καλούπι. Γι’ αυτό κι οι Άγιοι γονείς Σου, Ιωακείμ και Άννα, είναι οι πιο πετυχημένοι γονείς στην ιστορία της ανθρωπότητας.