Περὶ κάποιων σκέψεων, γιὰ νὰ προστρέχουμε στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος.

Περὶ κάποιων σκέψεων, γιὰ νὰ προστρέχουμε στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος.

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*

 

   Θέλοντας νὰ προστρέξεις στὴν Θεοτόκο μὲ πίστη καὶ θάρρος σὲ κάθε σου ἀνάγκη, μπορεῖς νὰ τὸ ἐπιτύχεις, ὅταν συλλογισθεῖς

   α΄) πῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀγγεῖα (σκεύη) –καθὼς μὲ τὴ δοκιμὴ τὸ ξέρουμε– στὰ ὁποῖα μπῆκε μόσχος, ἢ κάποιο ἄλλο πολύτιμο μῦρο, ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶναι πλέον τὸ μῦρο μέσα σ’ αὐτά, κρατοῦν ὅμως τὰ δοχεῖα τοῦτα τὴν εὐωδία ἐκείνη· καὶ ὅσο περισσότερο διάστημα καιροῦ στάθηκε μέσα τὸ μῦρο, τόσο περισσότερο βαστοῦν καὶ τὰ ἀγγεῖα τὴν εὐωδία· καὶ μάλιστα πῶς, ἂν ἴσως καὶ ὁ μόσχος παραμείνει κατὰ κάποιο τρόπο στὰ δοχεῖα, τόσο πολὺ περισσότερο τοῦτα εὐωδιάζουν· καὶ μ’ ὅλο πού, ὁ μόσχος ἐκεῖνος, ἢ τὸ πολύτιμο ἐκεῖνο μῦρο, εἶναι μιᾶς περιορισμένης καὶ πεπερασμένης δύναμης· ὁμοίως συλλογίσου, πῶς, ἕνας ποὺ στέκει κοντὰ σὲ μιὰ μεγάλη πυρκαϊά, κρατεῖ πολὺ καιρὸ τὴ θερμότητα, ἀκόμα καὶ νὰ μακρύνει ἀπ’ τὸ πῦρ.

   Κ’ ἐπειδὴ τοῦτα εἶναι ἀληθινά, ἆραγε, ἀπὸ ποιά ἄρρητη εὐωδία φιλανθρωπίας; ἀπὸ ποιά φλόγα ἀγάπης; καὶ ἀπὸ ποιούς λογισμοὺς ἐλέους καὶ εὐσπλαγχνίας μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ποῦμε, πῶς εἶναι πλήρη τὰ σπλάγχνα τῆς Θεοτόκου ποὺ βάστασε ἐννέα μῆνες στὴν παρθενική της Γαστέρα τὸν Χριστό, τὸ ἀκένωτο μῦρο· ποὺ κρατεῖ πάντοτε στὸ στῆθός Της, καὶ στὴν ἀγάπη Της τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ αὐτοαγάπη, καὶ τὸ ἴδιο τὸ αὐτοέλεος, καὶ ἡ αὐτοευσπλαγχνία; καὶ ὄχι πεπερασμένης καὶ περιορισμένης δύναμης, ἀλλ᾿ ἄπειρης καὶ ἀπεριόριστης;

   Καθὼς λοιπόν, ὅποιος ἀγγίζει στ’ ἀγγεῖα, ποὺ ἔχουν τὸ μῦρο, παίρνει στὸν ἑαυτό του τὴν εὐωδία· καὶ ὅποιος πλησιάζει σὲ μιὰ μεγάλη πυρκαϊά, δὲν μπορεῖ, παρὰ νὰ λαμβάνει ἀπ’ τὴ θερμότητά της· ἔτσι, καὶ πολὺ περισσότερο, κάθε ἐνδεής, ποὺ νὰ ἔχει ἀνάγκη, καὶ νὰ πλησιάσει μὲ ταπείνωση καὶ πίστη στὸ οὐράνιο μῦρο, καὶ στὸ πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ ἐλέους καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας, ποὺ πάντοτε εὐωδιάζει, καὶ πάντοτε ἀνάβει στὸ στῆθος τῆς Παρθένου· ὁπωσδήποτε θὰ λάβει βοήθεια, εὐεργεσίες, καὶ χάριτες, τόσο περισσοτέρες, ὅσο περισσότερο συνεχῶς, καὶ μὲ ὅσο μεγαλύτερη πίστη καὶ θάρρος πλησιάσει.

 

   β΄) Κανένα κτίσμα, δὲν ἀγάπησε ποτὲ τόσο τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, οὔτε συμμορφώθηκε τόσο στὸ θέλημά του, ὅπως ἡ Παναγία μητέρα Του · πρῶτον μέν, γιατὶ μοναχὴ χωρὶς ἄνδρα τὸν γέννησε, καὶ δεύτερον, γιατί, Αὐτὸν ἕνα καὶ μοναχὸ υἱὸ γέννησε, καὶ ὄχι ἄλλον· γι’ αὐτό, δὲν μοιράσθηκε τελείως σὲ ἄλλον ἡ ἀγάπη της πρὸς Αὐτὸν. Ἂν ἴσως λοιπόν, αὐτὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀγαπητὸς υἱὸς τῆς Παρθένου, ξόδεψε ὅλη Του τὴ ζωή, καὶ ὄλο τὸν ἑαυτό του γιὰ τὶς ἀνάγκες ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, κ’ ἔδωκε τὴν μητέρα Του, γιὰ μητέρα μας καὶ συνήγορο, στὸ νὰ μᾶς βοηθεῖ, καὶ νὰ εἶναι ὕστερα ἀπὸ Αὐτόν, μέσο τῆς σωτηρίας μας. Πῶς, καὶ μὲ ποιό τρόπο, θὰ μπορέσει  ποτὲ ἡ ἀγαπημένη Του μητέρα καὶ συνήγορός μας, νὰ γίνει ἀποστάτης τῆς θελήσεως τοῦ τόσο ἀγαπημένου υἱοῦ Της, καὶ νὰ μὴ μᾶς βοηθήσει;

 

   Γι’ αὐτὸ λοιπόν, πρόστρεχε, ἀγαπητέ, πρόστρεχε μὲ θάρρος σὲ κάθε σου ἀνάγκη, στὴν Παναγία Θεοτόκο. Γιατί, ἐκείνη ἡ πεποίθηση, καὶ τὸ θάρρος, ποὺ δείχνεις σὲ Αὐτήν, εἶναι πλούσια καὶ μακαρία, καὶ ἀσφαλὲς καταφύγιο, καὶ πάντοτε γεννᾶ σ’ ἐσένα χάριτες καὶ ἐλεημοσύνες.

* «ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ», κεφάλαιο Ν΄. (Οἱ μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις καὶ τὰ ἔντονα στοιχεῖα ὑπὸ ἱερομ. Ν.)

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 10-8-2020