Νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως

 

Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης ὡς λαϊκὸς καὶ ὡς μοναχὸς Ἀνδρόνικος

Νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως

Ἀλεξάνδρου Μωραϊτίδη*

   Τὰ ἔθιμα ριζώνουν, βλέπετε, μέσα εἰς τὴν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν καταργῶνται, νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν καρδίαν, ἥτις πονεῖ καὶ ὀδυνᾶται, μεταδίδουσα τὸν πόνον εἰς ὅλον τὸ σῶμα.

   Ὁ ἄνθρωπος, ὅστις δὲν ἔχει τὸ νεῦρον τοῦτο, δὲν ἀνήκει εἰς ἔθνος. Εἶναι ἀλλότριος αὐτοῦ. Ἀνήκει εἰς ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ εἰς οὐδέν. Νομίζει πὼς εἶναι στὸν κόσμο ὃλον καὶ δὲν εἶναι πουθενά. Εἶναι εἰς τὸν ἀέρα ὅμως. Ἀεροβατεῖ. Εἶναι πολίτης τῆς «Νεφελοκοκκυγίας» τοῦ Ἀριστοφάνους.

Εὐγένεια - Ἀναγέννηση

Εὐγένεια - Ἀναγέννηση

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Ἦν δὲ ἄνθρωπος ἐκ τῶν Φαρισαίων, Νικόδημος ὄνομα αὐτῷ, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων· οὗτος ἦλθε πρὸς αὐτὸν νυκτὸς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ραββί, οἴδαμεν ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἐλήλυθας διδάσκαλος· οὐδεὶς γὰρ ταῦτα τὰ σημεῖα δύναται ποιεῖν ἃ σὺ ποιεῖς, ἐὰν μὴ ᾖ ὁ Θεὸς μετ’ αὐτοῦ. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Νικόδημος· Πῶς δύναται ἄνθρωπος γεννηθῆναι γέρων ὤν; μὴ δύναται εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρὸς αὐτοῦ δεύτερον εἰσελθεῖν καὶ γεννηθῆναι; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος πνεῦμά ἐστι. μὴ θαυμάσῃς ὅτι εἶπόν σοι, Δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν. τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ’ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει· οὕτως ἐστὶν πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος. ἀπεκρίθη Νικόδημος καὶ εἶπεν αὐτῷ· Πῶς δύναται ταῦτα γενέσθαι; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Σὺ εἶ ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ταῦτα οὐ γινώσκεις;»

 (Ἰωάν. γ΄ 1-10)

   Στὴν συζήτηση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ Νικοδήμου βλέπουμε δύο πράγματα: Πῶς ὁμιλεῖ καὶ τὶ ὁμιλεῖ ὁ Ἰησοῦς. Καὶ μέσα σὲ αὐτὸ τὸν ἑαυτό μας. Ἂς δοῦμε καὶ τὰ δύο.

   α΄) Ἡ συνομιλία Ἰησοῦ καὶ Νικοδήμου. Αὐτὴ φανερώνει δύο σπουδαιότατα πράγματα τὴν εὐγένεια τοῦ Κυρίου ἔναντι τοῦ Νικοδήμου καὶ τὴν ἀνακαίνιση, τὴν ἀναγέννηση, ποὺ ζητεῖ ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὸν Νικόδημο.

    Καὶ ἡ εὐγένεια τοῦ Κυρίου συνίσταται στὰ ἑξῆς: Ὁ Νικόδημος ἦταν ἄρχοντας, μέλος τοῦ Μ. Συνεδρίου καὶ εἶδε πολλὰ θαύματα τοῦ Ἰησοῦ. Ἔπρεπε γιὰ ἀμφότερους τοὺς λόγους νὰ εἶχε περισσότερο θάρρος νὰ παρρησιάζεται γιὰ τὸν Χριστό. Καὶ ὅμως! Πηγαίνει νύκτα στὸ φῶς! Ὁ δὲ Κύριος οὐδόλως ἐλέγχει τὴν μικρὴ αὐτὴ ἀδυναμία του, διότι ὁ Κύριος «κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξῃ καὶ λῖνον τυφόμενον οὐ σβέσει». Ἰδοὺ ἡ πρώτη εὐγένειά Του! Δεύτερη· ὁ Νικόδημος ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦ ὡς «ἀπὸ Θεοῦ ἐληλυθότα». Ὁ Κύριος ἔχει τὴν δύναμη νὰ στρέψει τὴν συζήτηση ἀλλοῦ, ἀπ’ ὅπου θὰ προέλθει ὠφέλεια τοῦ Νικοδήμου καὶ ὄχι τροφὴ τῆς αὐταρέσκειας τοῦ δικοῦ του προσώπου. Ἡ εὐγένεια αὐτὴ εἶναι λεπτότερη, βαθύτερη, δυσκολώτερη, διότι ἡ ἀποφυγὴ τοῦ αὐθόρμητου ἐπαίνου ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἄλλο πρὸς ἐσένα εἶναι πολὺ δύσκολη, ἐπειδὴ ὁ αὐθόρμητος ἔπαινος εἶναι τὸ μεθυστικώτερο παντὸς ἄλλου ποτὸ στὸν ἐπαινούμενο. Ὥστε ὁ Χριστὸς ἀποφεύγει τὸν ἔλεγχό Του πρὸς ἄλλον γιὰ κάποια μικρὴ ἀδυναμία καὶ τὴν κολακεία τῶν ἄλλων πρὸς τὸν ἑαυτό Του. Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο. Ὁ Νικόδημος ποὺ ἦταν μέλος τοῦ Συνεδρίου ἔπρεπε νὰ καταλαβαίνει ἀπὸ πνευματικὰ ζητήματα. Ἀποδεικνύεται ὅμως ἀμαθής. Ὁ Κύριος ἔχει τὴν εὐγένεια τῆς ὑπομονῆς νὰ τὸν διαφωτίζει μὲ παραδείγματα. Ὁ Νικόδημος καὶ πάλι φανερώνεται ὄχι ἀμαθὴς ἀλλὰ καὶ ἀνεπίδεκτος μαθήσεως καὶ λέγει· «πῶς δύναται ταῦτα γενέσθαι;» Ὁ Κύριος δὲν ὀργίζεται οὔτε βρίζει οὔτε ἀποπέμπει αὐτὸν ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ κάποιον ἐλαφρὸ ἔλεγχο, ὅτι ὤφειλε ὡς μέλος τοῦ Συνεδρίου νὰ τὰ γνωρίζει αὐτά, μεταβαίνει ἀπὸ τοῦ διαλόγου (στίχ. 1-10) στὸν μονόλογο (στίχ. 11-21), διὰ τοῦ ὁποίου τὸν διδάσκει καὶ πάλι.

Διαβάτης εἶσαι καὶ ὁδοιπόρος

Διαβάτης εἶσαι καὶ ὁδοιπόρος

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Πόσες μεταβολὲς ἔχουν γίνει ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινα ἐπίσκοπος τῆς πόλεως, καὶ κανεὶς δὲν σωφρονίζεται; Καὶ ὅταν λέγω κανείς, δὲν κατηγορῶ ὅλους –μακριὰ μιὰ τέτοια σκέψη. Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ γῆ αὐτὴ ἡ γόνιμη, ποὺ δέχτηκε σπέρματα, νὰ μὴ βγάλει στάχυα. Ἐγώ, ὅμως, εἶμαι ἀχόρταγος, δὲν θέλω νὰ σωθοῦν λίγοι, ἀλλὰ ὅλοι. Καὶ ἂν ἀκόμη ἕνας ἀπομείνει χαμένος, ἐγὼ χάνομαι καὶ θεωρῶ σωστὸ νὰ μιμοῦμαι τὸν ποιμένα ἐκεῖνον, ποὺ εἶχε ἐνενήντα ἐννέα πρόβατα καὶ ἔτρεξε στὸ ἕνα, τὸ πλανημένο.

   Μέχρι πότε τὰ χρήματα; μέχρι πότε ὁ ἄργυρος; μέχρι πότε τὸ κρασὶ ποὺ χύνεται; μέχρι πότε οἱ κολακεῖες τῶν ὑπηρετῶν; μέχρι πότε τὰ στεφανωμένα μὲ φύλλα ποτήρια; μέχρι πότε τὰ συμπόσια τὰ σατανικὰ τὰ γεμάτα ἀπὸ διαβολικὴ ἐνέργεια;

ΕΥΧΗ Ἐξομολογητικὴ εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν καὶ Πατέρα.

Ε Υ Χ Η

Ἐξομολογητικὴ εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν καὶ Πατέρα.¹

Νικηφόρου Καλλίστου τοῦ Ξανθοπούλου.

   Ἐξομολογοῦμαί σοι Πάτερ, Κύριε, Ποιητὰ οὐρανοῦ καὶ γῆς, εὔσπλαγχνε, μακρόθυμε, φιλάνθρωπε, ὑπεράγαθε, ἀνεξίκακε, πολυέλεε, φιλάγαθε, εὐσυμπάθητε, οἰκτίρμον καὶ ἐλεῆμον Θεέ. Σὺ οἶδας, σὺ γινώσκεις τὴν ἡμετέραν ἀσθένειαν, καὶ μᾶλλον ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ ἀναξίου τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι εἰμὶ ὅλος ρύπος καὶ μίασμα, παραβαίνων καθ᾿ ἡμέραν καὶ ὥραν τὰς ἁγίας σου ἐντολὰς καὶ τὰ θεῖα σου παραγγέλματα. Καὶ πρὸ τοῦ ἀδεκάστου καὶ φοβεροῦ σου βήματος, τὸ συνειδός με ἐλέγχει ὅτι οὐκ ἔστιν ἁμαρτία, ἣν οὐκ ἐποίησα, ἐν λόγῳ, ἐν πράξει, ἐν διανοίας μελέτῃ, ἐν περιέργῳ θεωρίᾳ, διὰ πασῶν μου τῶν αἰσθήσεων. Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τὸν ὅλον μου βίον κατεδαπάνησα, αἰσχρῶς καὶ ἀσώτως διάγων. Τί γάρ ἐστι τῶν ἐν βίῳ δεινῶν, ὃ διὰ πάντων οὐκ ἔπραξα τῶν μελῶν;

Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου

Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου

Ἑορτάζει τὴν κθ΄ (29η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Χάρις λέουσιν, Ἰγνάτιε, παμβόροις,

Σοῦ σώματος λιποῦσι καὶ πιστοῖς μέρος.

Τῇ δ’ ἐνάτῃ ἐπάνοδος Ἰγνατίῳ εἰκάδι τύχθη.

   Ὁ ἅγιος Θεοφόρος Ἰγνάτιος ἔγινε διάδοχος τῶν Ἀποστόλων, καὶ χρημάτισε δεύτερος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας μετὰ τὸν Εὔοδον. Μαθήτευσε δὲ μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Πολύκαρπο ἐπίσκοπο Σμύρνης πλησίον στὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὸν Θεολόγο.

   Τοῦτος λοιπόν, ἐν ἔτει ρι΄ (110), ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸν βασιλέα Τραϊανὸ καί, ἀφοῦ ὑπέμεινε ὅλες τὶς δοκιμασίες τῶν βασάνων κ’ ἔμεινε ἀβλαβὴς ἀπ’ αὐτὰ μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, στάλθηκε παρὰ τοῦ βασιλέως στὴν Ρώμη, γιὰ νὰ πολεμήσει μὲ τὰ θηρία. Κι ἀφοῦ ἔγινε τοῦτο διεσπαράχθηκε (κατασπαράχθηκε) ὁ ἅγιος ἀπὸ τὰ λιοντάρια, καθὼς ἐπιθυμοῦσε κι εὐχόταν.

Εἶμαι δυστυχής, καὶ κλαίγω καὶ τὴν δυστυχισμένη μου πατρίδα…

Εἶμαι δυστυχής, καὶ κλαίγω καὶ τὴν δυστυχισμένη μου πατρίδα…

τοῦ Στρατηγοῦ Ἰωάννη Μακρυγιάννη*

   …Πατρίς, νὰ μακαρίζης γενικῶς ὅλους τους Ἕλληνες, ὅτι θυσιάστηκαν διὰ σένα νὰ σ᾿ ἀναστήσουνε, νὰ ξαναειπωθῆς ἄλλη μίαν φορὰ ἐλεύτερη πατρίδα, ὁποὺ ἤσουνε χαμένη καὶ σβυσμένη ἀπὸ τὸν κατάλογον τῶν ἐθνῶν. Ὅλους αὐτοὺς νὰ τοὺς μακαρίζης…

   Οἱ ἀγωνισταὶ δυστυχοῦν. Τῶν σκοτωμένων τὶς φαμελιὲς ὅποια εἶναι νέα τὴν θέλει ὁ τάδε, σὰ νὰ λέμε ὁ Βελήπασσας, ὁ Μουχτάρπασσας, ὅτι δὲν ἔχει ἡ φτωχὴ νὰ φάγη. Λευτερώθηκαν κάμποσες σκλάβες Μισολογγίτισσες κι᾿ ἀπὸ ἄλλα μέρη (τὶς λευτέρωσαν οἱ φιλάνθρωποι) καὶ διακονεύουν ἐδῶ εἰς τ᾿ Ἄργος καὶ εἰς τ᾿ Ἀναπλιοῦ τοὺς δρόμους. Τῶν ἀγωνιστῶν οἱ ἄνθρωποι διακονεύουν καὶ γυρεύουν νὰ πᾶνε πίσου εἰς τοὺς Τούρκους. Τοὺς εἴχανε αὐτῆνοι σκλάβους, τοὺς ντύνανε, τοὺς συγυρίζανε καὶ τρώγαν. Εἰς τὴν πατρίδα τους ξυπόλυτοι καὶ γυμνοὶ διακονεύουν. Ἀπὸ ὅλα αὐτά, καημένη πατρίδα, δὲν θὰ σωθοῦνε τὰ δεινά σου, ὅτι σιδερώνουν τὴν ἀρετὴ¹ ἐκεῖνοι ὁποὺ σὲ κυβερνοῦσαν καὶ σὲ κυβερνοῦν, καὶ τώρα κατατρέχουν τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἀλήθειαν καὶ μὲ ψέματα θέλουν καὶ μὲ σπιγούνους νὰ σὲ λευτερώσουνε· μήτε τώρα εἶσαι καλά, μήτε διὰ τὰ μέλλοντά σου, μὲ τοὺς ἀνθρώπους ὁποὺ σὲ τριγυρίζουν, πολιτικούς, σπιγούνους καὶ τοιούτους ἀξιωματικούς.

Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος

Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἤκουσε γλῶτταν ψαλμικῶς, ἣν οὐκ ἔγνω,

Ἐφραίμ, ἄνω καλοῦσαν, ὁ γλῶτταν Σύρος.

Εἰκάδι ὀγδοάτῃ νόες Ἐφραὶμ θυμὸν ἀπηῦρον.

 

   Ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ἀπ’ τὸ γένος τῶν Σύρων καὶ διδάχθηκε τὴν εὐσέβεια ἀπὸ τοὺς προγόνους του, κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει τογ΄ (373), καὶ ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἀγάπησε ὁ μακάριος τὴν μοναχικὴ ζωή.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

 

   Μὴ περιφρονεῖς τὸν ὑπηρέτη σου, ἔλεγε σὲ κάποιον πλούσιο ἐπισκέπτη του ἕνας ἀπὸ τοὺς Γέροντες, γιατὶ δὲν γνωρίζεις, ἂν σ᾿ αὐτὸν δὲν ἀναπαύεται τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

 

   Μὴ θαυμάζεις, ἀδελφέ, ἔλεγε σ᾿ ἕναν νέον Μοναχὸ κάποιος Γέροντας, ὅταν ἀκοῦς νὰ σοῦ λέγουν πώς, ἐνῶ εἶσαι ἄνθρωπος, πρέπει ν᾿ ἀγωνισθεῖς νὰ γίνεις Ἄγγελος. Συλλογίσου πὼς ὁ Παντοδύναμος Θεὸς ὑπόσχεται στοὺς ἀγωνιστὲς «δόξαν ἰσάγγελον».

Νὰ ἀνεχθεῖς ἐδῶ τὶς θλίψεις γιὰ τὸν Χριστό…

Νὰ ἀνεχθεῖς ἐδῶ τὶς θλίψεις γιὰ τὸν Χριστό…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

 

   Δὲν εἶναι κακὸ τὸ νὰ θλίβεται κάποιος, ἀλλὰ κακὸ εἶναι τὸ νὰ ἁμαρτάνει. Αὐτὸ εἶναι ἡ φοβερὴ θλίψη, καὶ ἂν ἀκόμη ζοῦμε μὲ καλοπέραση· δὲν ἀναφέρομαι στὸ μέλλον, ἀλλὰ καὶ στὸ παρόν.

   Πῶς, λοιπόν, νομίζεις ὅτι ἐλέγχεται ἡ συνείδησή μας; Ἀπὸ ποιό βάσανο δὲν εἶναι χειρότερη; Θὰ ἤθελα νὰ ρωτήσω μὲ πολλὴ προσοχή, ἐκείνους ποὺ ζοῦν μέσα στὰ κακά, ἐὰν δὲν ἔχουν σκεφθεῖ ποτὲ τὰ ἁμαρτήματά τους, ἐὰν δὲν τρέμουν, ἐὰν δὲν φοβοῦνται, ἐὰν δὲν πονοῦν, ἐὰν δὲν μακαρίζουν ἐκείνους ποὺ ζοῦν μὲ νηστεία, ἐκείνους ποὺ ζοῦν στὰ ὄρη, ἐκείνους ποὺ ζοῦν εὐσεβῆ ζωή.

Ἡ ταπεινοφροσύνη

Ἡ ταπεινοφροσύνη

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

 

   Σημάδια τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι ὅτι ἐνῶ ἔχει κανεὶς κάθε σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀρετή, νομίζει ὅτι χρεωστεῖ περισσότερα στὸν Θεό, γιατὶ μὲ τὴν χάρη Του ἔλαβε πολλὰ ὄντας ἀνάξιος·

   καὶ ἂν τοῦ ἔρθει κάποιος πειρασμός, εἴτε ἀπὸ δαίμονες εἴτε ἀπὸ ἀνθρώπους, θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἄξιο γι’ αὐτὸν καὶ γι’ ἄλλους ἀκόμη περισσότερους, ὥστε νὰ ἐξοφληθεῖ λίγο ἔστω ἀπὸ τὸ χρέος του καὶ νὰ βρεῖ ἐλάφρυνση κατὰ τὴν κρίση στὶς κολάσεις ποὺ περιμένει.

Οἱ δύο σανδαλοποιοί

Οἱ δύο σανδαλοποιοί

 

   Στὸν Βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος ἀναφέρεται ὅτι στὴν ἐποχή του ζοῦσαν δύο σανδαλοποιοί, ποὺ κατοικοῦσαν στὸν ἴδιο δρόμο. Ὁ ἕνας, ἂν καὶ εἶχε μεγάλη οἰκογένεια, κατάφερνε νὰ τὴν συντηρεῖ καλὰ καὶ μάλιστα τοῦ περίσσευαν τὰ χρήματα. Ὁ ἄλλος, ἂν καὶ ἦταν μόνος δίχως οἰκογένεια, μόλις ποὺ ἔβγαζε κάτι γιὰ νὰ κρατιέται στὴν ζωή, παρ’ ὅλο ποὺ δούλευε ἀκόμη καὶ τὴν Κυριακὴ καὶ τὶς γιορτές.

   Μιὰ μέρα, διηγήθηκε στὸν συνάδελφό του τὴν οἰκονομική του κατάσταση καὶ τοῦ ζήτησε νὰ μάθει πῶς αὐτὸς κατόρθωνε νὰ τὰ βγάζει πέρα τόσο εὔκολα.

Μὴν κάθεσαι

Μὴν κάθεσαι 

Ὅσο εἶν’ μέρα κι’ εἶναι τὸ φῶς,

μὴ κάθεσαι ἐργάζου

μὲ προσευχὲς κι’ ἔργα καλὰ

πρὸς ἔξοδο ἑτοιμάζου.

 

Στοῦ βίου πιὰ περπάτησες

πολὺ τὸ μονοπάτι,

καὶ δὲν σ’ ἀπόμειν’ ἀπ’ αὐτὸ

παρὰ μικρὸ κομμάτι.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Ἰανουαρίου.

   Τρεῖς ὁλόκληροι αἰῶνες πέρασαν, κι ὅμως ἡ Ἐκκλησία δὲν ὀνόμασε κανέναν ἄλλο «Θεολόγο». Πρῶτος ποὺ πῆρε τὸ μεγάλο  καὶ ἱερὸ αὐτὸ ἐπίθετο ἦταν ὁ Ἰωάννης, ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος, ὁ ἐπιστήθιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Τὸν ὀνόμασε ἡ Ἐκκλησία Θεολόγον, γιατὶ αὐτὸς κυρίως ἔγραψε γιὰ τὸν «Θεὸν-Λόγον», καὶ μὲ φιλοσοφικὲς ἔννοιες κατέδειξε τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου. Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ μᾶς ἄφησε ἀρχίζει μὲ τὰ ὑψηλὰ αὐτὰ λόγια καὶ νοήματα· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος». Ἦταν, ἀλήθεια, ὁ πρῶτος Θεολόγος. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες καὶ Ἀπολογητὲς καὶ ἄλλοι καὶ ἄλλοι, φάνηκαν ἀργότερα. Ὅμως σ’ ἄλλον κανένα δὲν ἔδωκε ἡ Ἐκκλησία τὸ τιμητικὸ αὐτὸ ἐπίθετο. Πέρασαν τριακόσια χρόνια καὶ τὸ πῆρε ἐκεῖνος ποὺ τὸ ἄξιζε. Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς ὁ Θεολόγος. Ὁ ἕνας ἀπ’ «τοὺς τρεῖς μεγίστους Φωστῆρας ταῆς τρισηλίου Θεότητος».

Ἡ εὐταξία στὸν Ναό

Ἡ εὐταξία στὸν Ναό

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Μετὰ τοῦτο κατέβη εἰς Καπερναοὺμ αὐτὸς καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐκεῖ ἔμειναν οὐ πολλὰς ἡμέρας. καὶ ἐγγὺς ἦν τὸ πάσχα τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰησοῦς. καὶ εὗρεν ἐν τῷ ἱερῷ τοὺς πωλοῦντας βόας καὶ πρόβατα καὶ περιστεράς, καὶ τοὺς κερματιστὰς καθημένους. καὶ ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τά τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεε τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέστρεψε, καὶ τοῖς τὰς περιστερὰς πωλοῦσιν εἶπεν· ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου. ἐμνήσθησαν δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι γεγραμμένον ἐστίν, ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου καταφάγεταί με. ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· τί σημεῖον δεικνύεις ἡμῖν ὅτι ταῦτα ποιεῖς; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν. εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· τεσσαράκοντα καὶ ἓξ ἔτεσιν ᾠκοδομήθη ὁ ναὸς οὗτος, καὶ σὺ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερεῖς αὐτόν; ἐκεῖνος δὲ ἔλεγε περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ σώματος αὐτοῦ. ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγε, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ᾧ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς. Ὡς δὲ ἦν ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐν τῷ πάσχα ἐν τῇ ἑορτῇ, πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, θεωροῦντες αὐτοῦ τὰ σημεῖα ἃ ἐποίει. αὐτὸς δὲ ὁ Ἰησοῦς οὐκ ἐπίστευεν ἑαυτὸν αὐτοῖς διὰ τὸ αὐτὸν γινώσκειν πάντας, καὶ ὅτι οὐ χρείαν εἶχεν ἵνα τις μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ ἀνθρώπου· αὐτὸς γὰρ ἐγίνωσκε τί ἦν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ.»

 (Ἰωάν. β΄ 12-25)

   Ἡ ἀταξία στὸν ναὸ καὶ ἡ ἀποκατάσταση τῆς τάξεως εἶναι δύο σημεῖα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ζωῆς.

 

   1) Ἡ ἀταξία: Πρόβατα, βόδια, περιστέρια, κολλυβιστὲς εἶχαν μεταβάλει τὴν Ἐκκλησία τότε σὲ οἶκο ἐμπορίου, ἐμπορικὸ κατάστημα, μαγαζί, πανηγῦρι. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ σήμερα. Καὶ ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ἀπὸ Θεοῦ ἄρχεσθαι. Ὑπάρχουν κληρικοί, ψάλτες, νεωκόροι, ἐπίτροποι, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν Ἐκκλησία μόνον οἰκονομικῶς. Καὶ βλέπουμε ἱερεῖς νὰ σκανδαλίζουν τὸν κόσμο μὲ τὴν φιλαργυρία τους, ἱεροψάλτες νὰ μὴ βλέπουν παρὰ μόνο αὐξήσεις μισθῶν, ἐπιτρόπους νὰ μετροῦν χρήματα κατὰ τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας καὶ τοῦ κηρύγματος, ὥστε οὐδόλως νὰ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὴν θεία λειτουργία, νὰ περιάγουν δίσκους κατὰ τὴν μετουσίωση τῶν τιμίων δώρων. Βλέπετε νεωκόρους, οἱ ὁποῖοι νομίζουν τὴν Ἐκκλησία ὡς μαγαζὶ καὶ τίποτε περισσότερο, διότι συνηθίζουν μὲ τὰ ἱερὰ καὶ τοὺς ἱερεῖς.

Η θεωρία των “εξαιρετικών περιστάσεων”.

   Το παρόν άρθρο συνέταξα με αφορμή το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ άρθρο (1) της κ. Αργυρώς Τέγουτζικ, Ειρηνοδίκου, το οποίο είχε αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, όπου και το είχα πρωτοδεί. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας παραπέμψω στη σχετική διεύθυνση, διότι δεν υπάρχει πλέον αναρτημένο στην ως άνω ιστοσελίδα, για λόγους άγνωστους σε μένα.

 

Η θεωρία των “εξαιρετικών περιστάσεων”.

Μια θεωρία παντός καιρού, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εκτελεστικής εξουσίας

 

20/1/2021

   Πρίν δέκα περίπου χρόνια, η Οικονομία αναδείχθηκε ως επικυρίαρχη έναντι της πολιτικής και οι απόψεις των οικονομολόγων και τεχνοκρατών του είδους απέκτησαν σημαίνουσα θέση στις ζωές μας. Αρχίσαμε να εξοικειωνόμαστε με όρους όπως “χρηματοπιστωτική ικανότητα”, “δημοσιονομικό χρέος”, “ισοζύγιο εμπορικό και εξωτερικών συναλλαγών”, “ομόλογα”, “CDS” και “CDO”, “PSI”, βομβαρδιστήκαμε με το περίφημο “καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε” και “πρέπει να πληρώσουμε τα χρέη μας” (αν και, σημειώνω, ουδέποτε ενημερωθήκαμε ως πολίτες για την προέλευσή τους), μας έγιναν δεύτερη φύση οι όροι “αγορές”, “μνημόνια”, “υποχρεώσεις”, “θεσμοί” (εκτός συντάγματος και ελληνικού πολιτισμού) και “επιτελεία ελέγχου”, είδαμε το μοναδικό δημοψήφισμα που έγινε στην μεταπολίτευση να αλλάζει αποτέλεσμα εν μία νυκτί, είδαμε την δημόσια κτήση να γίνεται ιδιωτική (ΤΑΙΠΕΔ), να υποθηκεύεται για 99 χρόνια στους “δανειστές” μέσω της ΕΕΣΥΠ (γνωστή και ως Υπερταμείο), βιώσαμε μιαν απίστευτη κατάρρευση του βιοτικού μας επιπέδου, από την οποία ουδείς (εκτός ελαχίστων) έχει ανακάμψει και κλάψαμε ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους του στενού και μη περιβάλλοντός μας, που δεν άντεξαν και χαιρέτησαν τον μάταιο τούτο κόσμο μία ώρα νωρίτερα (και δεν αναφέρομαι μόνον στις επίσημες αυτοκτονίες της πρώτης περιόδου, αλλά και στην για πρώτη φορά μείωση του πληθυσμού της Ελλάδος μετά την κατοχή (2)). Για όλα τα παραπάνω, δεν θα παραπέμψω κάπου ιδιαίτερα, καθώς φρονώ ότι είναι κοινό πλέον κτήμα, αποτελούν διδάγματα κοινής πείρας. Αυτό που επίσης αποτελεί κοινό κτήμα και δίδαγμα κοινής πείρας είναι ότι για τα αμαρτήματα αυτής της δεκαετίας, ουδέποτε επήλθε κάθαρση. Η ελληνική κοινωνία ουδέποτε ενημερώθηκε από τα πολιτειακά της όργανα πώς από “θωρακισμένη οικονομία” συρθήκαμε στην περιπέτεια των μνημονίων, ποιοί τελικά κέρδισαν από τα “CDS”, τα “CDO” και το “PSI”, ποιά ταμεία φίλιων χωρών και ποιά διεθνή funds επωφελήθηκαν από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ελληνικά ομόλογα και, τελικώς, αυτό που έμεινε είναι ότι οι υπαίτιοι της οικονομικής κατάρρευσης ζουν και βασιλεύουν, χωρίς ποινικές και αστικές ευθύνες.

Ὁ ὅσιος Σαλαμάνης ὁ Ἡσυχαστής

Ὁ ὅσιος Σαλαμάνης ὁ Ἡσυχαστής

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Οἴχῃ χαμερποῦς καὶ χαμαιζήλου βίου,

Ὑψηλὲ πράξει καὶ λόγῳ Σαλαμάνη.

   Τοῦτος ὁ γλυκὺς καὶ ἡσύχιος ὅσιος πατήρ ἡμῶν Σαλαμάνης, καταγόταν ἀπὸ κάποιο χωριὸ ὀνομαζόμενο Καπερσανᾶ, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὶς δυτικὲς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτη. Ἀφοῦ ἀγάπησε ὑπερβολικὰ τὸν ἡσυχαστικὸ βίο τῶν Μοναχῶν, βρῆκε σὲ κάποιο μέρος τοῦ χωριοῦ, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ ποτάμι, ἕνα μικρὸ κελλάκι καὶ κλείστηκε μέσα σ᾿ αὐτό, χωρὶς ν᾿ ἀφήσει πόρτα γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ βγαίνει ἔξω, ἀλλ᾿ οὔτε καὶ παράθυρο, γιὰ νὰ μὴ μπαίνει τὸ φῶς. Μονάχα μιὰ φορὰ τὸν χρόνο, ἔσκαβε κάτω ἀπὸ τὴν γῆ κι᾿ ἔβγαινε ἔξω στὸν κόσμο, καὶ δοκιμάζοντας λίγο περισπασμὸ καὶ βιωτικὴ φροντίδα, ἐσύναζε τὴν ἀναγκαία τροφὴ γιὰ ὅλο τὸν χρόνο κ᾿ ἐπέστρεφε πίσω στὸ κελλάκι του, στὴν ἀπόλυτη μοναξιὰ κι᾿ εὐλογημένη ἡσυχία του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, πέρασε ὁ τρισχαριτωμένος πολλοὺς χρόνους.

Ἀνάβεις τὴν φωτιὰ τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχήν σου…

Ἀνάβεις τὴν φωτιὰ τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχήν σου…

Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής  

   Ἐὰν λοιπὸν προσέχης τὸν ἑαυτόν σου καὶ λέγης καὶ τὴν εὐχὴν συνεχῶς, βοηθῆς δὲ καὶ τοὺς μικροὺς ἀδελφούς σου, ἀνάβεις τὴν φωτιὰ τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχήν σου.

   Καὶ ὅσον ἐσὺ διψᾶς καὶ τρέχεις νὰ βοηθήσης τὸν ἄλλον, τόσον ὁ Θεὸς ἀνοίγει τὸν χείμαρρον τῆς ἀγάπης καὶ ποτίζει ἐσένα.

Ὁ λειμώνας τῆς καρδιᾶς

Ὁ λειμώνας τῆς καρδιᾶς

τοῦ Tito Colliander (Τίτο Κολλίαντερ)*

   Η νέα ζωή, στὴν ὁποία μπῆκες, παρομοιάζεται συχνὰ μὲ τὸ ἔργο τοῦ κηπουροῦ. Τὴ γῆ ποὺ καλλιεργεῖ τὴν ἔχει ἀπὸ τὸ Θεό. Τοῦ Θεοῦ δῶρα εἶναι καὶ ὁ σπόρος καὶ ἡ θέρμη τοῦ ἥλιου καὶ ἡ βροχὴ καὶ ἡ αὔξηση τοῦ φυτοῦ. Τὸ ἔργο ὅμως τῆς καλλιέργειας εἶναι δικό του.

   ΑΝ θέλει ὁ κηπουρὸς νά ᾿χει μιὰ πλούσια συγκομιδή, πρέπει νὰ δουλεύει συνεχῶς· νὰ βοτανίζει, νὰ ποτίζει, νὰ σκάβει. Ἀλλιῶς, ὅ,τι φύτεψε ἀπειλεῖται ἀπὸ πολλοὺς κινδύνους καὶ εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ μαζέψει στὸ τέλος τίποτε. Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ σταματήσει τὴ δουλειά. Ἀντίθετα ἔχει χρέος ὁ κηπουρὸς νά ᾿ναι ἄγρυπνος καὶ ἕτοιμος καὶ γιὰ κάθε ἀπρόοπτο. Τελικὰ ὅμως ἡ συγκομιδὴ θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὶς καιρικὲς συνθῆκες ποὺ ὁ Θεὸς θὰ ρυθμίσει.

Ὁ Θεὸς ἐξετάζει τὸν σκοπό…

Ὁ Θεὸς ἐξετάζει τὸν σκοπό…

 

Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ*

 

   Ὑπάρχουν πολλὰ φύσει καλὰ ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρωποι, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι καλὰ γιὰ κάποια αἰτία· π.χ. ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ προσευχή, ἡ ψαλμωδία, ἡ φιλοξενία, εἶναι φύσει καλὰ ἔργα, ἀλλ’ ὅταν γίνονται ἀπὸ κενοδοξία, δὲν εἶναι καλά.

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἁγνή

Ἡ ἁγία μάρτυς Ἁγνή

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Ἰανουαρίου.

Ὑπὲρ νέον σοι μόσχον, ὡς Δαβὶδ λέγει,

Ἤρεσκεν Ἁγνὴ πυρπολουμένη, Λόγε.

   Ἡ ἁγία μάρτυς Ἁγνὴ ἦταν ἀπὸ τὴν μεγαλόπολη Ρώμη καὶ καταγόταν ἀπὸ γένος λαμπρό. Ἐπειδὴ εἶχε ζωὴ σύμφωνη μὲ τ᾿ ὄνομά της, δηλαδὴ ἁγνὴ καὶ καθαρή, γι᾿ αὐτὸ δίδασκε τὶς γυναῖκες, ποὺ ἐρχόντουσαν κοντά της, τὸν λόγο τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας. Ἐπίσης δέ, τὶς δίδασκε περὶ σωφροσύνης καὶ καθαρότητας, καὶ τὶς συμβούλευε νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστὸ ὡς Θεὸ ἀληθινὸ κι᾿ Αὐτὸν μόνο νὰ λατρεύουν. Σὰν τ᾿ ἄκουσε, ὅμως, ὅλα τοῦτα ὁ ἄρχοντας τῆς Ρώμης, διέταξε καὶ συνέλαβαν τὴν Ἁγία· καὶ μόλις παρουσιάστηκε μπροστά του τὴν πρόσταξε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, εἰδεμή, θὰ τὴν ἔριχνε σὲ πορνοστάσιο. Κ᾿ ἡ Ἁγία τοῦ ἀποκρίθηκε:

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

 

   Ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας εἶπε: «Ἐὰν γὰρ πάντα ποιήση ὁ ἄνθρωπος, ὑπακοὴν δὲ καὶ ταπείνωσιν καὶ ὑπομονὴν μὴ κτήσηται, ἐκκλίνει εἰς τὸ παρὰ φύσιν».

 

   Πολλὲς φορές, καλοὶ ἄνθρωποι ποὺ συναναστράφηκαν κακούς, πῆραν γρηγορότερα κακία, παρὰ μετέδωσαν ἀρετή, ἔλεγε ὁ ὅσιος Νεῖλος.

Ὁ μακάριος Πέτρος ὁ Τελώνης

Ὁ μακάριος Πέτρος ὁ Τελώνης

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Ἰανουαρίου.

Καλεῖ σε Πέτρε Χριστὸς ἐκ τελωνίου,

Πρὸς ἀρετὴν πρίν, νῦν δὲ πρὸς τρυφὴν πόλου.

   Τοῦτος  ὁ μακάριος ὑπῆρξε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ, τὸ ἔτος 530, ἔφερε τὸ ἀξίωμα τοῦ Πατρικίου καὶ εἶχε τὴν διοίκηση ὅλης τῆς Ἀφρικῆς. Ἐπειδὴ ἦταν πολὺ πλούσιος ἀλλ᾿ ἄσπλαγχνος, ἀνελεήμων καὶ χωρὶς συμπάθεια πρὸς τοὺς φτωχούς, ἔλαβε τὴν ἐπωνυμία (σὰν παρατσούκλι) φειδωλός, δηλαδὴ ὁ ἀκριβός. Κάποτε, ὅμως, τοῦ συνέβηκε τὸ ἑξῆς θαυμαστό, ποὺ ἔγινε καὶ ἡ αἰτία τῆς πλήρους καὶ ριζικῆς μεταστροφῆς του:

Ἡ εὐωδία τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἡ  εὐωδία  τῆς  Ὀρθοδοξίας

   Σὲ κάποια πόλη τῆς Ἀρμενίας, ὑπῆρχαν κοπάδια προβάτων ποὺ τὰ ἔβοσκαν μαζὶ χριστιανόπουλα καὶ ἑβραιόπουλα.

   Μιὰ μέρα, ποὺ συνάχθηκαν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ φᾶνε ψωμί, ρωτοῦσαν ἕνα μικρὸ ἑπτάχρονο Ἰουδαῖο ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ:

   - Γιατί δὲν γίνεσαι Χριστιανός;

   Ἐκεῖνος ἔλεγε ὅτι φοβᾶται τοὺς γονεῖς του.

   - Ἐὰν θέλεις ἐσύ, τοῦ ἔλεγαν τὰ χριστιανόπουλα, ἐμεῖς θὰ σὲ βαπτίσουμε τώρα ἐδῶ.

Γιὰ νὰ φανεῖ ἂν Τὸν ἀγαποῦν ἀληθινά…

Γιὰ νὰ φανεῖ ἂν Τὸν ἀγαποῦν ἀληθινά…

Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος*

   Χίλιους δυὸ τρόπους μηχανεύεται ὁ ἐχθρὸς γιὰ νὰ μᾶς ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

   Δηλαδὴ ἢ φέρνει ἐσωτερικὰ θλίψεις στὴν ψυχὴ μέσῳ τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ἢ τῆς προξενεῖ λογισμοὺς μιαροὺς καὶ ἀνεπίτρεπτους, ἀνασκαλεύοντας τὴν μνήμη τῶν παλιῶν ἁμαρτημάτων, γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσει σὲ χαύνωση καὶ σὲ λογισμοὺς ἀπελπισίας, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βρεῖ σωτηρία.

Ὅλοι οἱ πόνοι θὰ περάσουν…

Ὅλοι οἱ πόνοι θὰ περάσουν…

 

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης

 

   Ὅταν ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό, ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες ὑποχωροῦν.

   Οἱ ἄλλες ἀγάπες ἔχουν κορεσμό.

   Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει κορεσμό.

   Ὁ θεῖος πόθος νικάει κάθε πόνο κι ἔτσι κάθε πόνος μεταποιεῖται καὶ γίνεται ἀγάπη Χριστοῦ.

Εἰς τὸν Ἅγιον Ἄγγελον

Εἰς τὸν Ἅγιον Ἄγγελον

 

Μὲ τὴν ρομφαίαν δεῖχνέ μου τοῦ Οὐρανοῦ τὸν δρόμον

καὶ τὸν Σταυρὸν βοήθει μοι νὰ φέρω εἰς τὸν ὦμον.

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973. σελ 43.)

Ἅγιον Ὄρος (Β΄): Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος (BINTEO)

Ἅγιον Ὄρος (Β΄): Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος

(BINTEO)

 

 

Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:

Ἀδιάρρηκτος σύνδεσμος μὲ τὸν Χριστό…

Ἀδιάρρηκτος σύνδεσμος μὲ τὸν Χριστό…

 

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

 

   Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ κεφαλή, ἐμεῖς τὸ σῶμα. Εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ὑπάρξει κάποιο κενὸ διάστημα ἀνάμεσα στὴν κεφαλὴ καὶ στὸ σῶμα;

   Αὐτὸς εἶναι τὸ θεμέλιο, ἐμεῖς ἡ οἰκοδομή.

   Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἄμπελος, ἐμεῖς τὰ κλήματα.

   Αὐτὸς εἶναι ὁ νυμφίος, ἐμεῖς ἡ νύμφη.

   Αὐτὸς εἶναι ὁ ποιμένας (ὁ βοσκός), ἐμεῖς τὰ πρόβατα.

   Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ὁδός, ἐμεῖς εἴμεθα ἐκεῖνοι ποὺ πορευόμεθα στὴν ὁδό.

   Εἴμεθα ἐμεῖς Ναός, Ἐκεῖνος ὁ ἔνοικος.

Ἡ διαπίστωση καὶ παραδοχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἀνεπάρκειας

Ἡ διαπίστωση καὶ παραδοχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἀνεπάρκειας

τοῦ Tito Colliander (Τίτο Κολλίαντερ)*

 

   ΟΙ Ἅγιοι πατέρες εἶναι σύμφωνοι σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο: Αὐτὸ ποὺ πρῶτα πρῶτα πρέπει νὰ ἔχεις πάντα στὸ νοῦ σου εἶναι νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι ποτὲ καὶ μὲ κανένα τρόπο στὸν ἑαυτό σου. Ὁ ἀγώνας ποὺ ἀναλαμβάνεις τώρα εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολος. Οἱ δυνάμεις σου εἶναι ἀνθρώπινες καὶ γι᾿ αὐτὸ πάρα πολὺ ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα σ᾿ ἕναν τέτοιο ἀγώνα. Ἂν στηρίζεσαι μονάχα σ᾿ αὐτές, γρήγορα θὰ πέσεις κάτω στὴ γῆ καὶ δὲ θα ᾿χεις ὄρεξη νὰ συνεχίσεις τὴν πάλη. Μονάχα ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σοῦ δώσει τὴν ἐπιθυμητὴ νίκη.