 |
| Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης ὡς λαϊκὸς καὶ ὡς μοναχὸς Ἀνδρόνικος |
Νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως
Ἀλεξάνδρου
Μωραϊτίδη*
Τὰ
ἔθιμα ριζώνουν, βλέπετε, μέσα εἰς τὴν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν
καταργῶνται, νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν καρδίαν,
ἥτις πονεῖ καὶ ὀδυνᾶται, μεταδίδουσα τὸν πόνον εἰς ὅλον τὸ σῶμα.
Ὁ ἄνθρωπος, ὅστις δὲν ἔχει τὸ νεῦρον τοῦτο, δὲν ἀνήκει εἰς ἔθνος. Εἶναι ἀλλότριος αὐτοῦ. Ἀνήκει εἰς ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ εἰς οὐδέν. Νομίζει πὼς εἶναι στὸν κόσμο ὃλον καὶ δὲν εἶναι πουθενά. Εἶναι εἰς τὸν ἀέρα ὅμως. Ἀεροβατεῖ. Εἶναι πολίτης τῆς «Νεφελοκοκκυγίας» τοῦ Ἀριστοφάνους.
Ἐὰν οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι εἶναι ἄχρηστοι διὰ
πᾶν ἔθνος, εἶναι πολὺ περισσότερον διὰ τὸ Ἑλληνικόν. Εἶναι βλαβεροί. Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος βλέπομεν ὅτι φεῦ! ὁλοένα
ἐκλείπει καὶ χάνεται, διότι ἐκλείπουσι καὶ χάνονται οἱ ἔχοντες τὸ πονετικὸν
αὐτὸ νεῦρον ἐν τῇ καρδίᾳ των πολῖται, πληθύνονται δὲ οἱ ἄλλοι, οἱ περιφρονοῦντες τὰ πάντα, οἱ λέγοντες
τί εἶναι τοῦτο καὶ τί εἶναι ἐκεῖνο· καὶ τί θὰ πῇ νύκτα καὶ τί θὰ πῇ ἡμέρα· καὶ
ἄλλα, τὰ ὁποῖα συνοψίζονται εἰς τὸ κατάψυχρον ὡς μπάλα χιόνος, «δὲν βαριέσαι!».
* ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ, τ. Β΄,
σελ. 180.