ΕΥΧΗ Εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν καὶ Πατέρα.

 

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν καὶ Πατέρα.

Ποίημα τοῦ προρρηθέντος Νομοφύλακος, Ἰωάννου Διακόνου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀδελφοῦ Μάρκου τοῦ Ἐφέσου.

   Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ φοβερὸς καὶ ὕψιστος, ὁ θαυμαστὸς καὶ ὑπερούσιος καὶ ὑπέρσοφος. Ὁ ὤν, καὶ ἀγαθὸς καὶ Παντοδύναμος· ὁ ἀνενδεὴς καὶ παντέλειος ὁ προαιώνιος καὶ ἀκατάληπτος ὁ ὑπὲρ πᾶν πρᾶγμα καὶ ὄνομα οὗ ἡ σοφία καὶ ἡ γνῶσις, ἀμέτρητος καὶ ἀπερινόητος, καὶ τὰ κρίματα ἀνεξερεύνητα, καὶ αἱ ὁδοὶ ἀνεξιχνίαστοι· ὁ μόνῃ χρηστότητι καὶ εὐσπλαγχνίᾳ, καὶ ἀγαθότητος ὑπερβολῇ, ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τὸ εἶναι τὴν ὁρατὴν καὶ ἀόρατον κτίσιν ὑποστήσας. Καὶ πρότερον μὲν τὰς ἀγγελικὰς καὶ ἀΰλους οὐσιώσας Δυνάμεις, προσκυνητὰς καὶ ὑμνητὰς ἀπαύστους τῆς ἀφάτου σου μεγαλειότητος. Εἶτα τὸν ὕστερον Ἄγγελον, τὸν μικρὸν κόσμον, τὸν ἄνθρωπον διαπλάσας κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν σοῦ τοῦ ἀοράτου Θεοῦ, καὶ τύπον τῆς σῆς σοφίας καὶ ἐπιστήμης καὶ δυνάμεως.

Γιατὶ ὁ κόσμος φοβᾶται ἕναν τέτοιο Θεό;

Γιατὶ ὁ κόσμος φοβᾶται ἕναν τέτοιο Θεό;

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Ὁ Χριστὸς προσέφερε τὴν θεία Του ζωὴ σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Του, ἀλλὰ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ μίσος.

   Σήμερα, μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμοῦ, τί βλέπουμε; Ὁ σύγχρονος κόσμος χάνει ὅλο καὶ περισσότερο τὸν Χριστό, τὴν ζωὴ τὴν αἰώνια. Τὸ βαθὺ σκοτάδι τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, τὸ μίσος, ἡ καταδυνάστευση, οἱ πόλεμοι ὅλων τῶν εἰδῶν, διαμορφώνουν τὴν γήινη ὕπαρξή μας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιη΄ 23 - 35)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ.

   ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων.

   μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι.

   πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄

(Α΄ Κορ. θ΄ 2 – 12)

   «Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.

   ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί.

   Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;

   μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς;

   ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι;

Στὴν στιγμὴ ξενύσταξαν κι ἔγιναν ὁλόχαροι!

Στὴν στιγμὴ ξενύσταξαν κι ἔγιναν ὁλόχαροι!

   Ἕνας γέροντας –διηγήθηκε ὁ ἀββᾶς Κασσιανὸς– ποὺ ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δώσει τοῦτο τὸ χάρισμα: Ὅταν γίνεται πνευματικὴ συζήτηση, νὰ μὴ νυστάζει ποτέ, ὅταν ὅμως κανεὶς ἀργολογεῖ ἢ κατακρίνει, τότε νὰ τὸν παίρνει ὁ ὕπνος, γιὰ νὰ μὴ μολύνονται τ’ αὐτιά του μὲ τέτοιο δηλητήριο. Καὶ πραγματικά, τοὔδωσε ὁ Θεὸς αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε.

   Ἔλεγε λοιπὸν αὐτὸς ὁ γέροντας, πὼς ὁ διάβολος εἶναι θιασώτης τῆς ἀργολογίας καὶ ἀντίπαλος κάθε πνευματικῆς διδαχῆς. Ἐπιβεβαίωνε μάλιστα τὸν λόγο του μὲ τοῦτο τὸ παράδειγμα:

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Ἂν βρεῖ τόπο ἥσυχο, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ καθήκοντά του καὶ δὲν σπεύδει νὰ κατοικήσει ἐκεῖ γιατὶ λείπουν τὰ ἐφόδια γιὰ τὴν συντήρησή του, ὁ Μοναχὸς αὐτὸς δὲν πιστεύει πὼς ὑπάρχει Θεός, ἔλεγε κάποιος Γέροντας.

   — Εἶναι δυνατὸν στὸν ἄνθρωπο νὰ βάζει κάθε μέρα ἀρχή; ρώτησε ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς τὸν ὅσιο Σιλουανό.

   — Ἂν εἶναι ἐργάτης τῆς ἀρετῆς, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας, ὄχι μόνο κάθε μέρα, ἀλλὰ καὶ κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ μπορεῖ νὰ βάζει ἀρχή.

Ἂς ζήσουμε μία ἐσωτερικὴ ζωή

Ἂς ζήσουμε μία ἐσωτερικὴ ζωή

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Γιατί πέφτουμε σὲ ταραχὴ καὶ θλίψη, ὅταν δὲν ἀποκτήσουμε ἕνα θησαυρὸ πσὺ περιμέναμε ἢ ὅταν χάσουμε αὐτὸν τὸν θησαυρό;

   Γιατί, αὐτὸ ποὺ περιμέναμε ἢ χάσαμε, ἦταν τὸ εἴδωλο τῆς καρδιᾶς μας. Γιατὶ ἡ καρδιά μας εἶναι ἀποξενωμένη ἀπὸ τὸν Θεό, τὴν πηγὴ τοῦ ζῶντος ὕδατος, Ἐκεῖνον ποὺ μόνος μπορεῖ νὰ εἰρηνεύσει καὶ νὰ χαροποιήσει ἀληθινὰ τὴν ψυχή.

Μία μικρὴ παράλειψη…

 

Μία μικρὴ παράλειψη…

   Μία μικρὴ παράλειψη μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ μεγάλη συμφορά…

   Ἐπειδὴ ἔλειψε ἕνα καρφί, χάθηκε τὸ πέταλο.

   Ἐπειδὴ ἔλειψε τὸ πέταλο, χάθηκε τὸ ἄλογο.

   Ἐπειδὴ ἔλειψε τὸ ἄλογο, χάθηκε ἡ μάχη.

   Ἐπειδὴ χάθηκε ἡ μάχη, χάθηκε ὁ πόλεμος.

Βενιαμὶν Φρανκλῖνος (Benjamin Franklin, 1706-1790)*

* Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐθνοπατέρες τῶν Η.Π.Α. πολυμαθέστατος· διακεκριμένος συγγραφέας, τυπογράφος, πολιτικός, ἐπιστήμων, ἐφευρέτης, κοινωνικὸς ἀκτιβιστής, διπλωμάτης κ.ἄ.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Β΄)

 

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Β΄)

   Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν λέγαμε, ὅτι ὁλόκληρος σχεδὸν ὁ Αὔγουστος εἶναι ἀφιερωμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία πρὸς τιμὴν τῆς Θεοτόκου. Ὄχι μόνον οἱ πρῶτες δεκαπέντε ἡμέρες του, ὁ γνωστὸς «Δεκαπενταύγουστος» μὲ τὴν νηστεία, τὶς ὁλόθερμες ἀκολουθίες τῶν παρακλήσεων καὶ τὴν λοιπὴ κατανυκτικὴ ὑμνωδία, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπόμενες μέχρι τῆς 23ης Αὐγούστου ἡμέρες, ποὺ γιορτάζεται ἡ ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, μὲ τὰ ὡραιότατα «μεθέορτα» τροπάρια, ποὺ ἐξυμνοῦν ἐπὶ τῆ «Κοιμήσει» τὴν «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον».

Τὸ ἔσχισε καὶ ἔγινε κάθαρση

Τὸ ἔσχισε καὶ ἔγινε κάθαρση

   Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, διηγοῦνται πὼς ἕνας Μοναχὸς εἶδε μία ὀπτασία, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Παναγία στεκόταν ἔξω ἀπ’ τὸ κελλί του καὶ παρ’ ὅλες τὶς παρακλήσεις του δὲν εἰσερχόταν νὰ τὸν εὐλογήσει. Καὶ τοῦ λέγει: «Δὲν εἰσέρχομαι, διότι στὸ κελλί σου ὑπάρχει κάποιος ἐχθρός μου!».

   Ἔψαξε ὁ Μοναχὸς καὶ βρῆκε ἕνα βιβλίο ποὺ περιεῖχε στὸ τέλος δύο λόγους τοῦ Νεστορίου κατὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

    Τὸ ἔσχισε καὶ ἔγινε κάθαρση…

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Κυρίλλου Γρηγοριάτου Μοναχοῦ «ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΑΡΕΤΗΣ», Θεσσαλονίκη 1971.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Θαδδαῖος

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Θαδδαῖος

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Αὐγούστου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θαδδαῖε, ποῖον ἄλλο σοι πλέξω στέφος,

Ἢ αὐτόπτην λέγειν σε, καὶ μύστην Λόγου;

Εἰκάδι πρώτῃ Θαδδαῖος βιότοιο ἀπέπτη.

   Ὁ ἅγιος Θαδδαῖος ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἔδεσσα, Ἑβραῖος κατὰ τὸ γένος καὶ ἄκρως ἐξασκημένος στὶς θεῖες Γραφές. Ἀνεβαίνοντας στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ προσκυνήσει κατὰ τὶς ἡμέρες Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ ἀκούγοντας τὸ κήρυγμά του ὑπερθαύμασε τὴν ἀγγελική του ζωὴ καὶ βαπτίσθηκε ἀπὸ αὐτόν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιζ΄ 14 - 23)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων·

   Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ.

   καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι.

   ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε.

   καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

   Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄

(Α΄ Κορ. δ΄ 9 – 16)

   «Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.

   ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι.

   ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν

   καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,

   βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι.

   Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ.

   ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα.

   παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.»

Πάψτε νὰ εἶστε παιδιά!…

Πάψτε νὰ εἶστε παιδιά!…

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

   Ὁ κόσμος ποὺ μᾶς περιβάλλει ζεῖ σήμερα περισσότερο δυναμικὰ παρὰ ἄλλοτε. Ἀλλὰ ὅσο πιὸ πολλὴ κίνηση ὑπάρχει στὸν κόσμο, τόσο πιὸ δύσκολο γίνεται νὰ φυλάξουμε χριστιανικὴ συνείδηση. Προσβαλλόμαστε ἀπὸ παντοῦ, ἀπ’ ὅλα τὰ εἴδη τῶν ἀντιλήψεων ποὺ ταράσσουν τὴν ἐπιφάνεια τῆς ζωῆς μας.

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἀνδρέας ὁ στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἀνδρέας ὁ στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

Ἑορτάζουν τὴν ιθ΄ (19η) Αὐγούστου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς τὸν Ἀνδρέαν.

 

Στρατηλάτης ὤν, ὡς ἀληθῶς, Ἀνδρέας,

Τομὴν κεφαλῆς ἀνδρικώτατα στέγει.

 

Εἰς τοὺς σὺν αὐτῷ τελειωθέντας.

 

Ἔστησε τμηθεὶς αἱμάτων λίμνας ὄχλος,

Σοὶ τῷ παραστήσαντι λίμνας ὑδάτων.

Ἐννεακαιδεκάτῃ τάμον Ἀνδρέου αὐχένα λαμπρόν.

   Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀνδρέας ἦταν κατὰ τοὺς καιροὺς τοῦ ἀσεβέστατου Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σπθ΄ (289), στρατιώτης εὑρισκόμενος στὴν Ἀνατολὴ κ’ ἔχοντας ὡς ἀρχιστράτηγο ὅλων τῶν βασιλικῶν ταγμάτων, κάποιον ὀνομαζόμενον Ἀντίοχο. Τοῦτος λοιπόν, ὅταν στάλθηκε ἀπὸ τὸν ἀνωτέρω ἀρχιστράτηγό του μαζὶ μ’ ἄλλους συστρατιῶτες γιὰ νὰ πολεμήσει τοὺς Πέρσες, –οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ διάβηκαν τὰ ὅριά τους καὶ ἦλθαν στὰ ὅρια τῶν Ρωμαίων τὰ λεηλατοῦσαν κι ἀφάνιζαν–, ἐπικαλέσθηκε τὸν Χριστό, κι ἀφοῦ ἔπεισε καὶ τοὺς συντρόφους νὰ ἐπικαλεσθοῦν κ’ ἐκεῖνοι τὸν Χριστὸ νίκησε τοὺς Πέρσες, τοὺς ἔδιωξε καὶ τοὺς ἔφθειρε· καὶ διὰ τῆς ἀνέλπιστης αὐτῆς νίκης εἵλκυσε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τοὺς συντρόφους του στρατιῶτες.

Ἄβυσσος

Ἄβυσσος

 

Νὰ καταπιῇς ὠκεανοὺς κι’ ἂν τάχα τε μπορέσῃς

μὰ τοῦ Θεοῦ τὰ κρίματα στὸ νοῦ δὲν θὰ χωρέσῃς.

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1975, σελ. 81.)

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Μύρων

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Μύρων

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Αὐγούστου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τί μοι κεφαλῆς ἡ τομή, Μύρων λέγει,

Πρὸς τὸ στέφειν μέλλον με πάντιμον στέφος;

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Μύρωνα τάμε ξίφος ὀξύ.

   Ὁ ἅγιος Μύρων ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου καὶ τοῦ ἄρχοντα τῆς Ἀχαΐας Ἀντιπάτρου, ἐν ἔτει σν΄ (250), πρεσβύτερος κατὰ τὸ ἀξίωμα, στὴν γνώμη ἀγαθός, ἔντιμος κατὰ τὸ γένος, κι ἔχοντας πλοῦτο πολύ, ἀγαπώμενος παρὰ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Α΄)

 

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Α΄)

   Στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ ὑψώνουμε εὐλαβικὰ σήμερα τὰ μάτια μας. Δεκαπέντε ἡμέρες τώρα ἡ Ἐκκλησία ἔψαλλε μὲ κατάνυξη τὴν μνήμη Της. Δεκαπέντε ἡμέρες ὁ φιλόθρησκος λαός μας εἶχε στραμμένη τὴν σκέψη του καὶ τὴν ψυχή του στὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ σήμερα, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἔνοιωσαν τὴν χαρὰ τῆς γιορτῆς Της. Ὁδηγημένοι ἀπ’ τὴν ἀκοίμητη πίστη τους, ἔτρεξαν εὐλαβικὰ στοὺς Ναοὺς κι ἄναψαν τὸ φτωχὸ κεράκι τους –δεῖγμα πλουσίας εὐγνωμοσύνης– στὴν ἀκοίμητη χάρη Της.

 

   Δὲν εἶναι ἡμέρα πένθους. Δὲν θρηνοῦμε θάνατο, ἀλλὰ «Κοίμηση» καὶ «Μετάσταση ἐκ τῆς γῆς πρὸς Οὐρανόν». Ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτὴ ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας, ἄφησε τὸν κόσμο, ποὺ τὴν πότισε τὴν πίκρα τοῦ Γολγοθᾶ, κι ἀνέβηκε στοὺς Οὐρανούς, στὸ Βασίλειο τῆς χαρᾶς, Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων. Γι’ αὐτὸ καὶ τῆς Ἐκκλησίας οἱ ψαλμωδίες δὲν εἶναι μοιρολόγια. Δίνουν τὸν τόνο τῆς χαρᾶς, στὴν κοίμηση τῆς Θεοτόκου. «Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου, οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται καὶ ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δὲ εὐφραίνεται...» ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, δείχνοντας οὐρανοῦ καὶ γῆς, Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων τὴν χαρά.

Ἡ σεβασμία μετάσταση τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας

Ἡ σεβασμία μετάσταση τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας

Ἑορτάζεται τὴν ιε΄ (15η) Αὐγούστου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Οὐ θαῦμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην,

Τοῦ κοσμοπλάστου σαρκικῶς τεθνηκότος.

Ζῇ ἀεὶ Θεομήτωρ κἂν δεκάτῃ θάνε πέμπτῃ.

   Ὅταν ὁ Κύριός μας Ἱησοῦς Χριστὸς θέλησε νὰ παραλάβει κοντά του τὴν δική του Μητέρα, τότε, πρὸ τριῶν ἡμερῶν φανέρωσε σὲ Αὐτὴν διά μέσου Ἀγγέλου (ὁ ὁποῖος καθὼς λέγουν, ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ), τὴν μετάστασή Της ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Κι ἀφοῦ ἦλθε ὁ Ἄγγελος πρὸς Αὐτὴν εἶπε:

Ἑρμηνεία τοῦ «Κύριε Ἐλέησον»

Ἑρμηνεία τοῦ «Κύριε Ἐλέησον»

Πολὺ ὠφέλιμη νὰ τὴν ξέρει κάθε Χριστιανός,

γι’ αὐτὸ καὶ μεταγλωττίσθηκε στὴν ἁπλοελληνική.

Ἀγνώστου Μοναχοῦ*

   Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», καὶ συντομότερα «Κύριε ἐλέησον», ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων χαρίσθηκε στοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὁρίστηκε νὰ τὸ λένε ἀκατάπαυστα, ὅπως καὶ τὸ λένε. Πλὴν ὅμως, τί σημαίνει τοῦτο τὸ «Κύριε ἐλέησον», εἶναι πολὺ λίγοι σήμερα ποὺ τὸ ξέρουν, κι ἔτσι φωνάζουν καθημερινὰ ἀνωφελῶς, ἀλλοίμονο, καὶ ματαίως τὸ «Κύριε ἐλέησον», καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου δὲν τὸ λαβαίνουν γιατὶ δὲν ξέρουν τί ζητοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιδ΄ 22 - 34)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

   καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ.

   τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος.

   τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης.

   καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ΄

(Α΄ Κορ. γ΄ 9 – 17)

   «Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε.

   Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ·

   θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός.

   εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην,

   ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει.

   εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται·

   εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός.

   Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;

   εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.»

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Ὁ λόγος ὁ καλὸς κάνει τὸν κακὸ καλό, ἔλεγε ὁ ὅσιος Μακάριος, ἐνῶ ὁ κακὸς λόγος καὶ τὸν καλὸν ἐρεθίζει.

   Ἂν θέλεις νὰ προκόψεις στὸ καλό, λέγει ἄλλος Πατήρ, μὴ συγκατοικεῖς μὲ φθονερὸ ἄνθρωπο.

   Θέλοντας ὁ ἀββᾶς Εὐτρόπιος νὰ δείξει σ᾿ ἕνα νέο μοναχὸ πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ ἔχει προσκόλληση στὰ γήϊνα, ἀλλὰ νὰ τὰ θεωρεῖ πρόσκαιρα καὶ νὰ τὰ περιφρονεῖ, τοῦ ἔδωσε αὐτὴ τὴν συμβουλή:

   — Χόρτο φάγε, χόρτο φόρεσε, σὲ χόρτο κοιμήσου.

Ἐν πάσῃ εἰλικρινείᾳ…

Ἐν πάσῃ εἰλικρινείᾳ…

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως*

   …Ἐὰν ἡ Ὑμετέρα Φίλη Ὁσιότης εὑρίσκει ὑφισταμένην τινὰ ἀνισότητα μεταξὺ αὐτῆς καὶ ἐμοῦ, ἀλλ᾿ εἴδομεν, ὅτι ἡ ἀρετή, οὐχὶ τὰ ἀξιώματα φέρουσι τὴν ἀνισότητα. Ἤδη παρακαλῶ νὰ μάθω τίς ὑπερέχει κατὰ τὴν ἀρετήν, ὁ ἐν εὐμαρείᾳ καὶ εὐζωίᾳ τὸν βίον διάγων ἢ ὁ ἐρημίτης ὁ ἐστερημένος καὶ τῆς ἐλαχίστης παρηγορίας; Ὁ τῷ κόσμῳ προκείμενος ἢ ὁ τῷ Θεῷ ἀφωσιωμένος; Παραλείπω νὰ ἐρωτήσω περὶ τῶν παρεπομένων τῇ πολιτείᾳ ἑκάστου. Πρὸς τὰς ἐρωτήσεις μου πᾶς τις προχείρως δύναται νὰ ἀπαντήσῃ, διότι εἰσὶ λελυμένα προβλήματα, ὥστε ἡ ἀρετὴ καὶ μόνη ἡ ἀρετὴ διακρίνει, ἡ δὲ ἀρετὴ ἐν τῷ πολιτεύματι. Ἐὰν ἡ Ὑμετέρα Ὁσιότης ὀρθῶς μὲν διακρίνει ἀνισότητά τινα, οὐκ ὀρθῶς ὅμως εὑρίσκει ταύτην ἐν τῷ τοῦ Ἀρχιερέως ἀξιώματι. Ἡμεῖς, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, συναίσθησιν ἔχοντες τῆς ἡμετέρας ἀναξιότητος καὶ γυμνότητος, οὐδὲ τολμῶμεν κἂν νὰ συγκρίνωμεν ἡμᾶς πρὸς τὸν ἐλάχιστον τῶν μοναχῶν, τὸν ἐν τῇ ἀσκήσει καὶ σεμνῇ πολιτείᾳ ζῶντα. Διαβεβαιῶ δὲ ὑμᾶς ὅτι καθ᾿ ἑκάστην μακαρίζω τοὺς ἀφιερωθέντας τῷ Θεῷ καὶ ἐν αὐτῷ ζῶντας καὶ κινουμένους καὶ ὄντας. Τί ἀληθῶς τῆς πολιτείας ταύτης τιμιώτερον ἢ τί λαμπρότερον; Αὕτη καλλιτεχνεῖ τὴν εἰκόνα καὶ προσδίδει αὐτῇ τὸ ἀρχέτυπον κάλλος, αὕτη εἰς μακαριότητα ἄγει, αὕτη σεμνύνει τὸν ἔχοντα, αὕτη κοσμεῖ τὸν κεκτημένον. Αὕτη εἰς φιλοσοφίαν ἄγει, αὕτη μυστήρια ἀποκαλύπτει, αὕτη ἀληθείας διδάσκει, αὕτη ἔναυλον τῇ καρδίᾳ τὸν θεῖον λόγον ποιεῖ, αὕτη ἀσφαλῶς πρὸς τὸ ποθεινότατον τέλος ἄγει, αὕτη οὐρανοβάμονα τὸν ἄνθρωπον καθιστᾷ, αὕτη μελωδίαν ἄπαυστον τὴν ἀναπνοὴν ἀπεργάζεται, αὕτη ἁρμονίαν τὸν βίον ἅπαντα ἀναδεικνύει, αὕτη τοῖς ἀγγέλοις συνάπτει, αὕτη θεοείκελον τὸν ἄνθρωπον ἐμφαίνει, αὕτη πρὸς τὸ θεῖον ἀνάγει, αὕτη τὸ θεῖον προσοικειοῦται. Ἰδού, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, ποία ἡ ἐμὴ πεποίθησις, ἧς ἕνεκα θεωρῶ τὸν ἀσκητὴν ὑπέρτερον τοῦ Ἀρχιερέως, ἣν ἐν πάσῃ εἰλικρινείᾳ ὁμολογῶ!!!…

(Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρὸς τὸν ἁγιορείτη μοναχὸ Ἰωάσαφ.)

* Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, «Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργός», Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλoνίκη 1979, σελ. 84, 85.

Ἀπὸ ποῦ γεννιέται ὁ θεῖος ἔρωτας μέσα στὴν ψυχή.

Ἀπὸ ποῦ γεννιέται ὁ θεῖος ἔρωτας μέσα στὴν ψυχή.

Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*

   Ὁ θεῖος ἔρωτας γεννιέται μέσα στὴν ψυχὴ μὲ τὴν ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς καὶ στὰ θεῖα δόγματα καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ ἀναζωπύρωση ποὺ προξενεῖ τὸ ζωοποιὸ Πνεῦμα μέσα στὴν καρδιά, καὶ φουντώνει σὰν φλόγα.

   Αὐτὸς εἶναι σὰν κάποια ψυχὴ τῆς καθαρῆς καὶ αἰώνιας καὶ ἀέναης θείας προσευχῆς καὶ ἡ κίνηση, ἡ ἐνέργεια, ἡ ἑνότητα καὶ ἡ σύνοψή της, ἡ ἔκσταση καὶ ἡ ὅραση καὶ ἡ ἱερὴ πραγματικὰ ἀπόλαυση ἀπὸ τὴν ἔλλαμψη· ὁ ἀπλανὴς δρόμος τῆς τέλειας καὶ ὑπερφυσικῆς ἑνώσεως μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸ ἀναμφισβήτητο ὑπερφυσικὸ ξεκίνημα τοῦ ἐνυπόστατου νοεροῦ φωτισμοῦ, κατὰ τοὺς Πατέρες, ποὺ εἶναι τὸ δῶρο τῆς θεώσεως, ὁ ἀρραβώνας τῆς μέλλουσας κληρονομίας τῶν Ἁγίων, τὸ ἐνέχυρο τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὑπερουράνιο ἔνδυμα τῆς ὑπερκόσμιας ἀγαλλιάσεως, ἡ ἱερὴ σφραγίδα τῆς υἱοθεσίας καὶ, μὲ λίγα λόγια, ἡ λαμπρότητα ἐκείνη ποὺ ἀναδεικνύει τοὺς μετόχους της σύμμορφους μὲ τὸ Χριστὸ καὶ συμμέτοχους τῆς ἄρρητης θεότητάς Του, ὥστε καὶ ἀδελφούς Του νὰ τοὺς ὀνομάσει καὶ κληρονόμους Θεοῦ καὶ συγκληρονόμους δικούς Του, ὅπως καὶ εἶναι, πρᾶγμα ὑπερβολικὰ θαυμαστό.

Ἀπάθεια

Ἀπάθεια

– Οὔτ’ ἡ ἄσκησις θὰ δώσῃ, οὔτ’ ἡ πολιὰ θὰ φέρῃ

τὴν Ἀπάθειαν τὴν θείαν στὴν ψυχὴν τοῦ Χριστιανοῦ.

– Μὲ ἐκείνην τὸν νοῦν στέφει τοῦ Θεοῦ τ’ ἅγιο χέρι

καὶ ἐκ τῶν ἄνω πνεῦμα εἶναι, δῶρον μόνον τ’ Οὐρανοῦ.

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1975, σελ. 60.)

ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΞΗΡΑΣΙΑΣ (4)

ΟΜΙΛΙΑ

ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΞΗΡΑΣΙΑΣ (4)

Μεγάλου Βασιλείου*

   7. Ἡ πεῖνα εἶναι ἡ ἀρρώστια αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος πεινᾶ. Αὐτὴ εἶναι φοβερὴ ἀσθένεια. Ἡ πεῖνα εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀπὸ τὶς συμφορὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ φοβερώτερος θάνατος ἀπ’ ὅλους τοὺς θανάτους. Διότι στοὺς ἄλλους κινδύνους ἢ ἡ κόψη τοῦ ξίφους ταχέως ἐπιφέρει τὸν θάνατο ἢ ἡ ὁρμὴ τῆς φωτιᾶς ἀπότομα σβήνει τὴν ζωὴ ἢ τὰ θηρία μὲ τὰ δόντια ἀφοῦ κατασπαράξουν τὰ ζωτικώτερα ἀπὸ τὰ μέλη, δὲν ἐπιτρέπουν τὴν τιμωρία μὲ τὴν διάρκεια τῆς ὀδύνης. Ἡ πεῖνα ὅμως ἐπιβραδύνει τὸ κακό. Παρατείνει τὸν πόνο μὲ τὸ νὰ ἐνεδρεύει καὶ νὰ λουφάζει ἡ ἀρρώστια καὶ μὲ τὸ νὰ κάνει ὥστε πάντοτε ὁ θάνατος νἆναι παρὼν καὶ πάντοτε νὰ βραδύνει. Διότι δαπανᾶ τὸ ὑγρὸ ποὺ ὑπάρχει στὸν ὀργανισμό, καταστέλλει τὴν θερμότητα, περιορίζει τὸ βάρος, μαραζώνει ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τὴν δύναμη. Ἡ σάρκα κολλᾶ σὰν ἀράχνη στὰ κόκκαλα. Τὸ χρῶμα δὲν εἶναι ἀνθηρό. Διότι τὸ κόκκινο ὑποχωρεῖ μὲ τὴν φθορὰ τοῦ αἵματος καὶ ἡ λευκότητα δὲν ὑπάρχει, ἀφοῦ ἡ ἐπιδερμίδα μελανιάζει ἀπὸ τὴν ἰσχνότητα. Μαυροκιτρινίζει τὸ σῶμα, διότι ἀπὸ τὴν νόσο ἀνακατώνεται οἰκτρὰ ἡ ὠχρότητα μὲ τὸ μαῦρο. Τὰ γόνατα δὲν ἀντέχουν, ἀλλὰ λυγίζουν ἀπὸ τὴν ἀνάγκη. Ἡ φωνὴ εἶναι λεπτὴ καὶ ἀδύνατη. Τὰ μάτια ἀσθενικὰ στὶς κόγχες, παραμένουν ἀνώφελα στὶς κόγχες τους, ὅπως ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς καρποὺς ποὺ ἀποξηραίνονται στὰ κελύφη τους. Ἡ κοιλιὰ ἀδειανὴ καὶ ζαρωμένη, ἄμορφη, χωρὶς βάρος, δὲν ἔχει τὸν φυσικὸ τόνο τῶν σπλάγχνων καὶ εἶναι κολλημένη στὰ κόκκαλα τοῦ ὀπίσθιου μέρους. Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ περιφρονεῖ ἕνα τέτοιο σῶμα πόσες κολάσεις ἀξίζει; Καὶ ποιά ὑπερβολὴ σκληρότητας δὲν θὰ ξεπεράσει; Πῶς δὲν ἀξίζει νὰ συγκαταριθμηθεῖ στὰ ἀνήμερα ἀπὸ τὰ θηρία καὶ νὰ θεωρεῖται μολυσμένος καὶ ἀνθρωποκτόνος; Διότι αὐτός, ποὺ στὸ χέρι του εἶναι νὰ θεραπεύσει τὸ κακὸ καὶ ποὺ μὲ τὴν θέλησή του ἀναβάλλει ἐξ αἰτίας τῆς πλεονεξίας, εὐλόγως θὰ μποροῦσε νὰ καταδικάζεται ἐξ ἴσου μὲ αὐτοὺς ποὺ ἰδιοχείρως διαπράττουν τὸν φόνο.

Εὐλογία - Ἀλογία

Εὐλογία - Ἀλογία

«Ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανόν, ηὐλόγησεν»

(Ματθ. 14,19).

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Ἀστείρευτη πηγὴ

 

   Ἀνακαλύφθηκε πηγὴ ἀστείρευτη! Ἡ εἴδηση αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ πιὸ εὐχάριστη σὲ περίοδο ἀνομβρίας. Θὰ κάλυπτε ὁποιαδήποτε ἄλλη εἴδηση. Τὸ πρόβλημα τοῦ νεροῦ, ἰδίως τὴ θερινὴ περίοδο, εἶναι τὸ ὑπ’ ἀριθμ. 1 ἐθνικὸ πρόβλημα. Ἡ λειψυδρία τὸ καλοκαῖρι κάνει ἐφιαλτικὴ ἐμφάνιση. Ἡ ξηραΐλα γίνεται κάποτε φρικιαστική. Ποτάμια ὁλόκληρα μεταβάλλονται σὲ κάμπους. Λίμνες ἀποκαλύπτουν τὸν πυθμένα τους. Δεξαμενὲς γίνονται «κύμβαλα ἀλαλάζοντα». Τὰ πάντα στερεύουν.

   Πολλοὶ ὄχι μόνο δὲν ἀνησυχοῦν, ἀλλὰ καὶ ξοδεύουν ἀλόγιστα τὸ λιγοστὸ νερό. Ὅταν θὰ φθάσουμε στὸ σημεῖο ν’ ἀνοίγουμε τὴ βρύση καὶ αὐτὴ νὰ στάζει... ἀέρα, τότε θὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μέγεθος τῆς τραγωδίας. Θὰ ποῦμε «ἐν γῇ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω» (Ψάλμ. 62,2). Συσκέψεις ἐπὶ συσκέψεων γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς λειψυδρίας. Δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ κατηγορήσουμε τοὺς ἁρμοδίους γιὰ τὴν ἀγωνία τους καὶ γιὰ τὰ μέτρα, ποὺ κατὰ καιροὺς προτείνουν καὶ ἐπιβάλλουν. Λησμονοῦν ὅμως στὶς συσκέψεις αὐτὲς τὸν Οὐρανό.