Στὴν στιγμὴ ξενύσταξαν κι ἔγιναν ὁλόχαροι!
Ἕνας γέροντας –διηγήθηκε ὁ ἀββᾶς
Κασσιανὸς– ποὺ ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δώσει τοῦτο τὸ
χάρισμα: Ὅταν γίνεται πνευματικὴ συζήτηση, νὰ μὴ νυστάζει ποτέ, ὅταν ὅμως κανεὶς
ἀργολογεῖ ἢ κατακρίνει, τότε νὰ τὸν παίρνει ὁ ὕπνος, γιὰ νὰ μὴ μολύνονται τ’ αὐτιά
του μὲ τέτοιο δηλητήριο. Καὶ πραγματικά, τοὔδωσε ὁ Θεὸς αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε.
Ἔλεγε λοιπὸν αὐτὸς ὁ γέροντας, πὼς ὁ διάβολος εἶναι θιασώτης τῆς ἀργολογίας καὶ ἀντίπαλος κάθε πνευματικῆς διδαχῆς. Ἐπιβεβαίωνε μάλιστα τὸν λόγο του μὲ τοῦτο τὸ παράδειγμα:
–
Μιὰ φορά, καθὼς μιλοῦσα γιὰ ψυχωφελῆ ζητήματα σὲ κάποιους ἀδελφούς, τόσο πολὺ
νύσταξαν, ποὺ δὲν μποροῦσαν οὔτε τὰ βλέφαρά τους νὰ κουνήσουν. Κι ἐγὼ τότε,
θέλοντας νὰ φανερώσω πὼς αὐτὸ συμβαίνει ἀπὸ δαιμονικὴ ἐνέργεια, ἄρχισα ν’ ἀργολογῶ.
Στὴν στιγμὴ ξενύσταξαν κι ἔγιναν ὀλόχαροι!
Ἀναστέναξα καὶ τοὺς εἶπα:
«Ἴδετε, ἀδελφοί μου! Ὅσο μιλούσαμε γιὰ οὐράνια
πράγματα, τὰ μάτια ὅλων σας τὰ ἔκλεινε ὁ ὕπνος. Μόλις ὅμως ἀκούστηκαν λόγια
μάταια, ὅλοι ξενυστάξατε καὶ ἀκούγατε πρόθυμα. Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ἀδελφοί, νὰ
συναισθανθεῖτε τὴν ἐνέργεια τοῦ πονηροῦ δαίμονα, κι ἔτσι νὰ εἶστε προσεκτικοὶ
καὶ νὰ φυλάγεστε ἀπὸ τὸν νυσταγμό, κάθε φορὰ ποὺ κάνετε ἢ ἀκοῦτε κάτι
πνευματικό».