Εἶπε Γέρων…
Ἀδύνατον εἶναι νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπαθής, ἂν δὲν κατοικήσει μέσα του ὁ Θεός, ἔλεγε κάποιος Πατήρ.
Ἕνας νέος μοναχὸς εἶπε περίλυπος στὸν ὅσιο Ποιμένα:
— Τὸ σῶμα μου, Ἀββᾶ, ἔχει ἀτονίσει πιὰ ἀπὸ τὴν ἄσκηση, ἀλλὰ τὰ πάθη μου δὲν ἐννοοῦν νὰ ὑποχωρήσουν.
— Τὰ πάθη, παιδί μου, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ σοφὸς Πατήρ, μοιάζουν μὲ τὰ σκληρὰ ἀγκάθια, πού, γιὰ νὰ τὰ ξερριζώσεις, πρέπει νὰ ματώσουν τὰ χέρια σου.
Εἶδα κάποτε τὸν διάβολο ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ τοῦ μαθητοῦ μου, ἔλεγε ἕνας διορατικὸς Γέροντας, νὰ παραμονεύει. Ἔριξα τότε μία ματιά μέσα νὰ δῶ τί ἔκανε ἐκεῖνος. Εἶχε ἀνοιχτὴ ἐμπρός του τὴν Ἁγία Γραφὴ κι ἦταν βυθισμένος στὴν μελέτη. Μόλις τελείωσε τὸ διάβασμα κι ἔκλεισε τὸ βιβλίο, ὅρμησε μέσα ὁ διάβολος νὰ τὸν πειράξει.
Ὁ ὑποτακτικὸς κάποιου Γέροντος βρῆκε βαθειὰ στὴν ἔρημο ἕναν ὄμορφο τόπο, ἰδεώδη γιὰ ἡσυχαστήριο.
— Ἄφησέ με, Ἀββᾶ, τοῦ ἔλεγε, νὰ πάω νὰ μείνω ἐκεῖ κι ἐλπίζω πὼς ἔχω πολὺ νὰ προκόψω.
— Ὁ τόπος δὲν δίνει προκοπὴ στὸν ἄνθρωπο, ἀλλ᾿ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, τοῦ ἀποκρινόταν ὁ σοφὸς Γέροντας. Οἱ νέοι ἔχουν ἀνάγκη πρῶτα ἀπὸ ὑπακοὴ γιὰ νὰ προοδέψουν.
Ἀπὸ τρία πράγματα δὲν μπορῶ τελείως νὰ ἐλευθερωθῶ, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ποιμήν. Ἀπὸ τὸ φαγητό, ἀπὸ τὰ ἐνδύματα κι ἀπὸ τὸν ὕπνο. Ἀγωνίζομαι ὅμως νὰ τὰ περιορίσω στὸ ἐλάχιστο.