ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ΄

(Α΄ Κορ. θ΄ 2 – 12)

   «Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.

   ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί.

   Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;

   μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς;

   ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι;

   τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; ἢ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει;

   Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; ἢ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει;

   ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα. μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ;

   ἢ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι.

   Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν;

   εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.»

Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:

   Ἀδελφοί, μαρτυρία καὶ ἀπόδειξη καὶ ἐπίσημη σφραγίδα τοῦ ἀποστολικοῦ μου ἀξιώματος καὶ ἔργου εἶστε σεῖς μὲ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου.

   Ἡ ἀπολογία μου σ’ ἐκείνους, ποὺ μοῦ κάνουν ἀνάκριση κ’ ἐρευνοῦν μὲ καχυποψία νὰ μάθουν, ἂν εἶμαι Ἀπόστολος, εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς, τὸ ἔργο ποὺ ἔχω κάμει σὲ σᾶς.

   Καί, λοιπόν, μήπως ἐγὼ καὶ οἱ συνεργάτες μου δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε αὐτὰ ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ μαθητές μας γιὰ τὴν διατροφή μας;

   Μήπως δὲν ἔχουμε καὶ μεῖς δικαίωμα νὰ ἔχουμε μαζί μας στὶς διάφορες περιοδεῖες μας Χριστιανὴ ἀδελφή, γιὰ νὰ μᾶς ὑπηρετεῖ, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ λεγόμενοι ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ ὁ Κηφᾶς;

   Ἢ μόνος ἐγὼ καὶ ὁ Βαρνάβας δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ ἐργαζόμασθε βιοποριστικὸ ἔργο, (ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι) καὶ νὰ ζοῦμε ἀπὸ τὰ βοηθήματα, ποὺ μὲ ἀγάπη θὰ μᾶς προσφέρουν οἱ μαθητές μας;

   Σᾶς ἐρωτῶ· ποιός ποτὲ στρατιώτης παίρνει μέρος σὲ μία ἐκστρατεία, σ’ ἕνα πόλεμο καὶ πληρώνει ὁ ἴδιος τὴν τροφὴ καὶ τὸν ὁπλισμό του; Ποιός φυτεύει ἀμπέλι καὶ ἀπὸ τὸν καρπό του δὲν τρώει; Ἢ ποιός βόσκει ποίμνιο καὶ δὲν τρώει ἀπὸ τὸ γάλα τοῦ ποιμνίου;

   Ἀλλὰ μήπως αὐτὰ ποὺ σᾶς λέω εἶναι παρμένα ἀπὸ τὶς συνήθειες τῶν ἀνθρώπων μόνο; Ἢ μήπως δὲν λέει τὰ ἴδια καὶ ὁ μωσαϊκὸς Νόμος;

   Διότι καὶ στὸν Νόμο τοῦ Μωϋσέως ἔχει γραφεῖ: Δὲν θὰ βάλεις φίμωτρο καὶ δὲν θὰ δέσεις τὸ στόμα τοῦ βοδιοῦ ποὺ ἁλωνίζει· θὰ τοῦ τὸ ἀφήσεις ἐλεύθερο νὰ τρώει καὶ κάτι ἀπὸ τὰ στάχυα ποὺ ἁλωνίζει. Μήπως ὁ Θεὸς σὰν Νομοθέτης ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ βόδια;

   Ἢ δὲν εἶναι λογικότερο νὰ πιστέψουμε, μήπως γιὰ μᾶς πάντως δίδει αὐτὴ τὴν ἐντολή; Ναὶ γιὰ μᾶς τὸ λέει. Διότι γιὰ μᾶς τοὺς πνευματικοὺς ἐργάτες ἔχει γραφεῖ στὸν Νόμο ὅτι ὁ γεωργὸς μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θ’ ἀπολαύσει καὶ ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν σοδειά, ὀφείλει νὰ ὀργώνει καὶ νὰ καλλιεργεῖ. Κ’ ἐκεῖνος ποὺ γεμᾶτος ἐλπίδα ἁλωνίζει ὀφείλει νὰ μετέχει στὴν ἐλπίδα, ὅτι θ’ ἀπολαύσει τοὺς καρποὺς τῶν κόπων του.

   Λοιπὸν καὶ μεῖς οἱ πνευματικοὶ ἐργάτες, ἐὰν σπείραμε σὲ σᾶς τὸν σπόρο τῆς θείας ἀληθείας καὶ σᾶς μεταδώσαμε τὶς πνευματικὲς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, εἶναι μεγάλο καὶ παράδοξο πρᾶγμα, ἐὰν καὶ μεῖς θερίσουμε καὶ πάρουμε γιὰ συντήρησή μας μερικὰ ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά σας;

   Ἐὰν ἄλλοι ἔχουν ἀπέναντί σας αὐτὸ τὸ δικαίωμα, νὰ τρέφονται δηλαδὴ ἀπό σᾶς, δὲν πρέπει πολὺ περισσότερο νὰ τὸ ἔχουμε ἐμεῖς; Καὶ ὅμως ἐμεῖς δὲν κάμαμε χρήση αὐτῶν τῶν δικαιωμάτων μας, ἀλλ’ ὑποφέρουμε τὰ πάντα καὶ πεῖνα καὶ δίψα καὶ γυμνότητα, γιὰ νὰ μὴ δώσουμε οὔτε τὴν παραμικρότερη δυσκολία, οὔτε τὸ παραμικρότερο ἐμπόδιο στὴν ἀπρόσκοπη διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.