Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Βασίλειος, συναθλητὴς τοῦ ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Βασίλειος, συναθλητὴς τοῦ ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου

Ἑορτάζει τὴν κη΄ (28η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ Βασίλειος Χριστὸν ἐν ψυχῇ φέρων,

Ψυχὴν σκιᾶς τίθησι τῆς αὐτοῦ χάριν.

Κρύψαν ὑπὸ χθόνα εἰκάδι ὀγδοάτῃ Βασίλειον.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ψμ΄ (740), καὶ νέος ὄντας ἔγινε μοναχὸς καὶ μεταχειριζόταν στὸ ἔπακρο κάθε ἄσκηση. Κι ἀφοῦ πρῶτα καλῶς ἀγωνίσθηκε, ὕστερα ἀντιστάθηκε μὲ ἀνδρεία στοὺς εἰκονομάχους γιὰ τὴν τιμὴ καὶ προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Διὰ τοῦτο συνελήφθη ἀπ’ αὐτοὺς καὶ πολὺ τιμωρήθηκε ὁ ἀοίδιμος· ὅμως, δὲν ἐγκατέλειψε τὴν καλὴ αὐτὴ ἀντίσταση, ἀλλὰ κήρυττε τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας μέχρι θανάτου ἔχοντας συναγωνιστὴ καὶ τὸν θεῖο Προκόπιο τὸν Δεκαπολίτη, ποὺ ἑόρταζε χθὲς [27η Φεβρουαρίου].

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Οὐδέν, Δεκαπολῖτα, γῆς πᾶσαι πόλεις,

Πρὸς τὴν νοητήν, ἔνθα περ τάττῃ, πόλιν.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Προκοπίῳ τέρμα φαάνθη.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Προκόπιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου καὶ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ψμ΄ (740)· καὶ πρῶτα μὲν ἔγινε μοναχός, πέρασε ἀπὸ κάθε ἄσκηση, καὶ μὲ ἀκρίβεια καθάρισε τελείως τὸν ἑαυτό του· ὕστερα δέ, μὲ ἀνδρεία ἤλεγξε ἐκείνους τοὺς αἱρετικοὺς οἱ ὁποῖοι ἀθετοῦσαν (ἀρνοῦνταν) τὴν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, καθὼς δὲν προσκυνοῦσαν τὴν ἔνσωμη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καὶ βεβαίωσε τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας ὄχι μόνο μὲ λόγους, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλὲς θλίψεις καὶ κακοπάθειες. Καὶ ἀφοῦ φάνηκε μέγας ὁμολογητὴς κ’ ἔκαμε πολλὰ θαύματα, ἔπειτα ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 332. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

«Μὴ ἀποστρέψῃς…»

«Μὴ ἀποστρέψῃς…»

Τὸ μέγα Προκείμενον τῶν Κατανυκτικῶν Ἑσπερινῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς,

ἦχος πλ. δ΄ – (μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου).

Ψάλλει:

Ὁ ἀείμνηστος Ἄρχων Πρωτοψάλτης

τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας

Θρασύβουλος Στανίτσας.

 

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

 

   Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανοικτίρμονος καί πανδώρου Θεοῦ, διάγοντες ἤδη τήν εὐλογημένην περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, εἰσερχόμεθα αὔριον εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό στάδιον τῆς παθοκτόνου νηστείας καί τῆς «πανσέπτου ἐγκρατείας», κατά τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Παραδόσεως καί ἡ ἀνύστακτος μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας διά τήν πνευματικήν προκοπήν τῶν τέκνων της. Ὡς ὑπενθυμίζει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος, 2016), «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπαρεγκλίτως στοιχοῦσα εἰς τε τά ἀποστολικά θεσπίσματα καί τούς συνοδικούς κανόνας καί εἰς τήν καθ᾿ ὅλου πατερικήν παράδοσιν, διεκήρυξε πάντοτε τήν ὑψίστην ἀξίαν τῆς νηστείας διά τόν πνευματικόν βίον τοῦ ἀνθρώπου καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ» (Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον, § 1).

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(Ματθ. ς΄ 14-21)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος·

   ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

   Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.

   σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι,

   ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.

   Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι·

   θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν·

   ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(Ῥωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4)

   «Ἀδελφοί, νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν.

   ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.

   ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ,

   ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας.

   Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν.

   ὃς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει.

   ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο.

   σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.»

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἄκλυστος ὅρμος Ταράσιον λαμβάνει,

Κόσμον ταραχῆς καί ζάλης· σεσωσμένον.

Εἰκάδι ἐκ ταράχοιο Ταράσιος ἔπτατο πέμπτῃ.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Ταράσιος δογμάτισε τὴν προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων, –ἡ ὁποία κινδύνευε παντελῶς ν’ ἀθετηθεῖ καὶ νὰ σηκωθεῖ ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ–, διότι διὰ τῆς συνεργείας τοῦ Ἁγίου συγκροτήθηκε ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ ἑβδόμη Σύνοδος, ἐν ἔτει ψπζ΄ (787), ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητέρας του Εἰρήνης. Καὶ διὰ μέσου πάλι τῆς Συνόδου αὐτῆς ἐπανῆλθαν οἱ βασιλεῖς τῶν Ρωμαίων στὶς σεπτὲς παραδόσεις τῶν ἁγίων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ τῶν προτέρων ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑνώθηκε μὲ τὰ Πατριαρχεῖα.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πολύκαρπος, ἐπίσκοπος Σμύρνης

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πολύκαρπος, ἐπίσκοπος Σμύρνης

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Σοὶ Πολύκαρπος ὡλοκαυτώθη, Λόγε,

Καρπὸν πολὺν δοὺς ἐκ πυρὸς ξενοτρόπως.

Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ κατὰ φλὸξ Πολύκαρπον ἔκαυσεν.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Πολύκαρπος μαθήτευσε στὸν Θεολόγο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, μαζὶ μὲ τὸν Θεοφόρο Ἰγνάτιο. Ἔγινε ἐπίσκοπος Σμύρνης μετὰ τὸν ἅγιο Βουκόλο, ὁ ὁποῖος προφήτευσε γιὰ τὴν ἀρχιερωσύνη ποὺ ἔμελλε τοῦτος νὰ λάβει.

Εἶπε Γέρων

 

Εἶπε Γέρων…

   Λένε γιὰ τὸν ἀββᾶ Τιθόη πὼς πολλὲς φορὲς ἐρχόταν σὲ ἔκσταση καὶ ἁρπαζόταν ὁ νοῦς του στὰ οὐράνια, ὅταν ὕψωνε τὰ χέρια του στὴν προσευχή, ἂν δὲν πρόφταινε νὰ τὰ κατεβάζει ἐγκαίρως.

 

   Ἀκοὴ ἀντὶ ἀκοῆς λαμβάνουμε, λέγει κάποιος Πατήρ. Καὶ ἐξηγεῖ:

   Ἀκούει ὁ Θεὸς τὴν προσευχὴ ἐκείνου ποὺ ὑπακούει στὸ θέλημά Του!

 

Ὁ ὅσιος Τιμόθεος ὁ ἐν Συμβόλοις

Ὁ ὅσιος Τιμόθεος ὁ ἐν Συμβόλοις

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Καὶ ζῶντα, Τιμόθεε, καὶ τεθνηκότα,

Τιμᾷ Θεὸς ζώντων σε καὶ τεθνηκότων.

Εἰκάδι Τιμόθεον πρώτῃ κατὰ σῆμα κάλυψεν.

   Τοῦτος ὁ μακάριος Τιμόθεος ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἐνδύθηκε τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν καὶ μὲ τὴν πολλὴ ἐγκράτεια καὶ σύντονη προσευχὴ νέκρωσε τὰ σκιρτήματα τῶν παθῶν. Καὶ γι’ αὐτό, ἀφοῦ ἔγινε ἀπαθὴς παρέμεινε ἕως τέλους τῆς ζωῆς του παρθένος, κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχή. Διὰ τοῦτο καὶ κατέστη δοχεῖο τοῦ παναγίου Πνεύματος κ’ ἔλαβε χάρισμα ἰαμάτων, διότι γιάτρευε πᾶσα ἀσθένεια κ’ ἔδιωχνε δαίμονες ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι, λοιπόν, καλῶς πολιτευσάμενος, μὲ γῆρας ἀγαθὸ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 297. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς Λέων, ἐπίσκοπος Κατάνης

Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς Λέων, ἐπίσκοπος Κατάνης

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ μὲν νεκρὸς Λέοντος· εἰ δ’ οἵου πύθῃ,

Πάντως ἐροῦμεν· τοῦ προέδρου Κατάνης.

Εἰκάδι ἀμφὶ Λέοντα χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευσαν.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, ἐν ἔτει ωης΄ (886), καταγόταν δὲ ἀπὸ τὴν Ραβέννα πόλη τῆς Ἰταλίας, γυιὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ εὐγενῶν. Καὶ γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς του διῆλθε ὅλους τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης, δηλαδὴ ἔγινε ἀναγνώστης, ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Τελευταῖα δὲ μὲ θεϊκὴ ψῆφο ἔγινε καὶ ἐπίσκοπος τῆς μητροπόλεως Κατάνης, ἡ ὁποία βρίσκεται κατὰ τὴν περίφημη νῆσο τῆς Σικελίας, ὅπου καὶ τὸ ὄρος τῆς Αἴτνης, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει φλόγες πυρὸς ἕως καὶ σήμερα.

   Τοῦτος λοιπὸν ὁ μακάριος, ὡς Λέων –ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ὄνομά του– ἔχοντας ζῆλο γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, ἔλαμψε ὡς φωστῆρας σ’ ἐκεῖνα τὰ μέρη. Εἶχε ἐπιμέλεια καὶ φροντίδα γιὰ τὶς ψυχές, ἦταν προστάτης τῶν χηρῶν, παρηγοροῦσε τοὺς φτωχούς, ἐδίωκε τὸ σκότος τῆς πλάνης, καὶ μὲ τὴν προσευχή του γκρέμισε στὴν γῆ ἕνα εἰδωλικὸ ἄγαλμα.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἄρχιππος

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἄρχιππος

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ποθῶν τὸν ἀκρόγωνον Ἄρχιππος λίθον,

Κατηλοήθη τῷ πόθῳ τούτου λίθοις.

Ἄρχιππος δεκάτῃ ἐνάτῃ θάνε χερμαδίοισιν.

   Τοῦτος ὁ Ἅγιος χρημάτισε μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐπαινεῖται καὶ ὀνομάζεται συστρατιώτης του στὴν πρὸς Φιλήμονα ἐπιστολή. Καὶ στὴν πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολὴ γράφει περὶ αὐτοῦ: «Καὶ εἴπατε Ἀρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς», δηλαδή: Καὶ πεῖτε στὸν Ἄρχιππο· πρόσεχε τὴν ἱερὴ ὑπηρεσία, τὴν ὁποία παρέλαβες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, νὰ τὴν ἐκπληρώνεις πιστὰ κι εὐσυνείδητα. (Κολ. δ΄ 17).

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Ματθ. κε΄ 31-46)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ,

   καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,

   καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.

   τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

   ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,

   γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Α΄ Κορ. η΄ 8 – θ΄ 2)

   «Ἀδελφοί, βρῶμα δὲ ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα.

   βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν.

   ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν;

   καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν.

   οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε.

   διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.

   Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ ᾿Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ;

   εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.»

Ὁ ὅσιος Ἀγαπητὸς ἐπίσκοπος Σινάου, ὁμολογητὴς καὶ θαυματουργός

Ὁ ὅσιος Ἀγαπητὸς ἐπίσκοπος Σινάου, ὁμολογητὴς καὶ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὃν ἠγάπησας, Ἀγαπητέ, Δεσπότην,

Οὗτος καλεῖ σε πρὸς τόπους, οὓς ἠγάπας.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Ἀγαπητὸς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ, καταγόμενος ἀπ’ τὴν Καππαδοκία, γυιὸς Χριστιανῶν γονέων. Ὅταν ἦταν νέος κατὰ τὴν ἡλικία, πῆγε σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ μοναστήρια ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ, στὸ ὁποῖο ἦσαν ἕως χίλιοι μοναχοί. Κι ἀφοῦ ἀπ’ αὐτοὺς συνέλεξε διάφορες ἀρετές, ὅπως ἡ μέλισσα συναθροίζει ἀπ’ τὰ διάφορα ἄνθη, ἔγινε δόκιμος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καὶ κατέφθειρε τὸ σῶμα του μὲ νηστεία κι ἀγρυπνία καὶ μὲ τὴν ἐγκράτεια. Διότι σὲ διάστημα ὀγδόντα ὁλόκληρων ἡμερῶν ἔτρωγε μόνο φλοιοὺς τῶν λουπιναρίων καὶ στάκτη ἀντὶ ψωμιοῦ· ἀλλὰ καὶ τὸν ὕπνο νίκησε, ὅσον εἶναι δυνατὸ στὸν ἄνθρωπο.

Ἡ ἁγία Μαριάμνη, ἀδελφὴ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Φιλίππου

Ἡ ἁγία Μαριάμνη, ἀδελφὴ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Φιλίππου

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀφεῖσα τὴν γῆν Μαριάμνη παρθένος,

Τὸν ἐκ Μαρίας Παρθένου Χριστὸν βλέπει.

   Μετὰ τὴν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πῆγε ὁ ἅγιος ἀπόστολος Φίλιππος, μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Βαρθολομαῖο καὶ τὴν ἀδελφή του Μαριάμνη, στὴν Ἱεράπολη ποὺ βρίσκεται στὴν Φρυγία, κ’ ἐπειδὴ ὁ ἀπόστολος κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κρεμάσθηκε ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ εἰδωλολάτρες. Κι ὅταν ἔμελλε νὰ πεθάνει, προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καί, ὦ τοῦ θαύματος!, καταχώθηκε στὴν γῆ ὁ ἀνθύπατος κι ἄρχοντας ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ, ἀλλὰ καὶ ὁ ὑποταγμένος σ’ αὐτὸν λαός. Οἱ δὲ ὑπόλοιποι, φοβισμένοι παρεκάλεσαν τὸν ἅγιο Βαρθολομαῖο καὶ τὴν ἁγία Μαριάμνη, ποὺ ἦσαν καὶ ἐκεῖνοι κρεμασμένοι, νὰ μὴ καταχωθοῦν κι αὐτοί. Ὁ δὲ Βαρθολομαῖος καὶ ἡ Μαριάμνη παρεκάλεσαν τὸν ἅγιο Φίλιππο καὶ ὄχι μόνον δὲν τοὺς κατέχωσε ’κείνους, ἀλλὰ καὶ τοὺς καταχωμένους τοὺς ἔβγαλε ἀπ’ τὴν γῆ, ἐκτὸς τοῦ ἀνθύπατου καὶ τῆς γυναῖκας του ὀνόματι Ἐχίδνης.

Ὁ ὅσιος Φλαβιανὸς

Ὁ ὅσιος Φλαβιανὸς

Ἑορτάζει τὴν ις΄ (16η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ζωῆς ματαίας ἐκπεραιώσας χρόνον,

Ζῇ Φλαβιανὸς εἰς τὸν αἰῶνα χρόνον.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Φλαβιανὸς πῆγε στὴν κορυφὴ κάποιου βουνοῦ κι ἀφοῦ ἔκτισε ἕνα μικρὸ κελλὶ κλείσθηκε σ’ αὐτὸ καί ’κεῖ διῆλθε (πέρασε) χρόνους ἑξῆντα, χωρὶς νὰ λαλεῖ σὲ κανένα καὶ χωρὶς νὰ βλέπεται ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ νεύοντας τὸν νοῦ του στὴν καρδιά του φανταζόταν τὸν Θεὸ καὶ ἀπ’ ἐκεῖ λάμβανε κάθε παρηγοριά, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία ποὺ λέγει: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου, καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου», δηλαδή: Ἐντρύφημά σου καὶ χαρά σου ἂς εἶναι ὁ Κύριος, καὶ αὐτὸς θὰ σοῦ δώσει κάθε ἀγαθὸ αἴτημα (ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ) ποὺ ποθεῖ ἡ καρδιά σου. (Ψαλμὸς λς΄ 4).

   Εἶχε κι ἕνα τόπο σκαμμένο καὶ ἀπό ’κεῖ ἁπλώνοντας τὰ χέρια του δεχόταν τὴν τροφὴ ποὺ τοῦ ἔφερναν. Πλὴν ὅμως γιὰ νὰ μὴ φαίνεται σ’ ὅσους ἔρχονταν ἀπ’ ἔξω, εἶχε τὸν τόπο ἐκεῖνο σκαμμένο λοξὰ καὶ μὲ σχῆμα κυκλοειδές· ἡ δὲ τροφή του ἦταν ὄσπρια βρεγμένα, ἀπ’ τὰ ὁποῖα ἔτρωγε μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ὀνήσιμος

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ὀνήσιμος

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἥπλωσεν Ὀνήσιμος εἰς θλάσιν σκέλη,

Παύλου σκελῶν δραμόντα γενναίους δρόμους.

Πέμπτῃ Ὀνησίμου σκέλεα θραῦσαν δεκάτῃ τε.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ὀνήσιμος ἦταν ὑπηρέτης τοῦ ἀποστόλου Φιλήμονος, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὸν Κύρου Θεοδώρητο, καταγόταν ἀπὸ τὶς Κολασσές¹, πρὸς τὸν ὁποῖο γράφει χωριστὴ ἐπιστολὴ ὁ μακάριος Παῦλος. Κ’ ἐπειδὴ τοῦτος ὁ Ὀνήσιμος ἔκλεψε χρήματα ἀπ’ τὸν οἶκο τοῦ Φιλήμονος, –ὅπως φαίνεται τοῦτο ἀπ’ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου πρὸς Φιλήμονα–, ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Ῥώμη καί ’κεῖ ἀφοῦ ἀντάμωσε τὸν ἀπόστολο Παῦλο εὑρισκόμενον στὰ δεσμά, κατηχήθηκε ἀπ’ αὐτὸν τὴν πίστη στὸν Χριστό, βαπτίσθηκε κ’ ἔγινε κι αὐτὸς θαυμάσιος στὴν ἀρετή. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Παῦλος δὲν ἔκρινε δίκαιο νὰ λυπᾶται ὁ Φιλήμων γιὰ τὴν κλοπὴ καὶ τὴν φυγὴ τούτου τοῦ δούλου του Ὀνησίμου, τὸν ἀπέστειλε πίσω στὸν ἀφέντη του Φιλήμονα, μαζὶ μὲ τὴν πρὸς αὐτὸν συστατικὴ καὶ παραθετικὴ ἐπιστολή.

Ὁ ὅσιος Ἀβραάμης

Ὁ ὅσιος Ἀβραάμης

Ἑορτάζει τὴν ιδ΄ (14η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πράξει τὸ ταὐτὸν εὗρε κλήσεως πλέον,

Πρὸς τὸν σύνοικον Ἀβραὰμ Ἀβραάμης.

   Τοῦτος ὁ Ὅσιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ μεγάλου, ἀπὸ τὴν πόλη Κύρρο¹, στὴν ὁποία γεννήθηκε κι ἀνατράφηκε καὶ σύναξε τὸν πλοῦτο τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας κι ἀρετῆς. Μὲ τόση δὲ ἀγρυπνία καὶ ὁλονύκτια στάση καὶ νηστεία κατεδαπάνησε τὸ σῶμά του ὁ μακάριος, ὥστ’ ἔμεινε ἀκίνητος γιὰ πολλοὺς χρόνους, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ περπατᾶ. Μαθαίνοντας δὲ ὅτι ἦταν ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου γεμάτο ἀπὸ εἴδωλα πῆγε ἐκεῖ κι ἀφοῦ νοίκιασε μιὰ οἰκία κάθησε ἡσυχάζοντας τρεῖς ἡμέρες. Κατὰ τὴν τετάρτη μέρα, ἐνῶ ἔβγαινε ἥσυχος, πρῶτα μὲν πιάσθηκε καὶ χώθηκε μὲ χῶμα ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ εἰδωλολάτρες. Ἔπειτα δὲ προστάζονταν ἀπ’ αὐτοὺς ἀναγκαστικῶς νὰ φύγει μακριὰ ἀπ’ τὸν τόπο αὐτόν. Ἐρχόμενοι ὅμως τότε ’κεῖ αὐτοὶ ποὺ συγκέντρωναν τοὺς φόρους, ἔδερναν ἄσπλαγχνα τοὺς κατοίκους ζητῶντας ἀπ’ αὐτοὺς τὰ βασιλικὰ δοσίματα. Ὁ δὲ ὅσιος Ἀβραάμης τοὺς σπλαγχνίσθηκε κ’ ἔδωκε στοὺς φορολόγους τὰ δοσίματα αὐτῶν κι ἔτσι ἐλευθέρωσε ἀπ’ τοὺς δαρμοὺς ἐκείνους ποὺ πρωτύτερα τὸν τιμωροῦσαν καὶ τὸν βασάνιζαν.

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ μάρτυρες Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ μάρτυρες Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα

Ἑορτάζουν τὴν ιγ΄ (13η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

«Τμηθὲν γύναιον», Ἀκύλας φησί, «βλέπων,

Οὐκ ἀνδριοῦμαι πρὸς τομὴν ἀνὴρ κάρας;».

   Ὁ ἅγιος τοῦτος ἀπόστολος Ἀκύλας καταγόταν ἀπ’ τὴν Μαύρη θάλασσα, ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κλαυδίου, καὶ ἦταν κατὰ τὴν τέχνη σκηνοποιός, κατασκεύαζε δηλαδὴ ἀπὸ δέρματα σκηνές. Ἀφοῦ ἄκουσε γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου πῆγε σ’ αὐτόν, τότε ποὺ βρισκόταν στὴν Κόρινθο, μᾶλλον δὲ ὁ θεῖος Παῦλος πῆγε στὸν Ἀκύλα ὅταν βρισκόταν στὴν Κόρινθο, διότι ἔτσι γράφεται στὶς Πράξεις: «Μετὰ δὲ ταῦτα χωρισθεὶς ὁ Παῦλος ἐκ τῶν Ἀθηνῶν ἦλθεν εἰς Κόρινθον· καὶ εὑρών τινα Ἰουδαῖον ὀνόματι Ἀκύλαν, Ποντικὸν τῷ γένει, προσφάτως ἐληλυθότα ἀπὸ τῆς Ἰταλίας, καὶ Πρίσκιλλαν γυναῖκα αὐτοῦ, διὰ τὸ διατεταχέναι Κλαύδιον χωρίζεσθαι πάντας τοὺς Ἰουδαίους ἀπὸ τῆς Ῥώμης, προσῆλθεν αὐτοῖς, καὶ διὰ τὸ ὁμότεχνον εἶναι ἔμεινε παρ’ αὐτοῖς καὶ εἰργάζετο· ἦσαν γὰρ σκηνοποιοὶ τῇ τέχνῃ», δηλαδή: Ἔπειτα δὲ ἀπ’ αὐτὰ ἀνεχώρησε ὁ Παῦλος ἀπ’ τὴν Ἀθήνα κ’ ἦλθε στὴν Κόρινθο. Καί ’κεῖ βρῆκε κάποιον Ἰουδαῖο, Ἀκύλα ὀνόματι, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπ’ τὸν Πόντο. Εἶχε δὲ ἔλθει κατὰ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες αὐτὸς καὶ ἡ γυναῖκα του ἡ Πρίσκιλλα ἀπὸ τὴν Ἰταλία, ἐπειδὴ εἶχε διατάξει ὁ Κλαύδιος ν’ ἀπομακρυνθοῦν ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι ἀπ’ τὴν Ρώμη. Σὲ αὐτοὺς λοιπὸν ἦλθε ὁ Παῦλος. Κ’ ἐπειδὴ γνώριζε τὴν ἴδια τέχνη μ’ ἐκείνους, ἔμενε στὸ σπίτι τους κ’ ἐργαζόταν. Διότι καί ’κεῖνοι ἦσαν σκηνοποιοί. (Πράξ. ιη΄ 1-3).

Ὁ Κύριος φαινόμενο ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν

 

Ὁ Κύριος φαινόμενο ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες. πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.»

(Ματθ. θ΄ 9-13)

Βλ. ἐπίσης: (Μάρκ. β΄ 13-17) καὶ (Λουκ. ε΄ 27-32).

   Ὁ Κύριος εἶναι φαινόμενο ἀθώου ἀναμάρτητου ἀνθρώπου ἐνώπιον ἁμαρτωλῶν. Ἂς δοῦμε τοῦτο καὶ τὰ ἐξ αὐτοῦ συμπεράσματα.

   1) Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος, ὁ ὁποῖος χώρισε τὸν ἁμαρτωλὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἔδειξε στὸν μὲν ἁμαρτωλὸ ὅλη τὴν ἀγάπη Του, στὴν δὲ ἁμαρτία ὅλο Του τὸ μῖσος. Μάλιστα! Ἀγάπησε τοὺς ἁμαρτωλούς! Γι’ αὐτοὺς κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανό, ἀνέβηκε στὸν σταυρό, κατέβηκε στὸν ᾍδη. Κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ διδάξει μὲ τὶς ὡραῖες Του παραβολὲς τοὺς ῥητοὺς λόγους, τὴν συναναστροφή Του μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς, πόσο ἀγαπᾶ τοὺς ἁμαρτωλούς!

   Ποιός δὲν θὰ συγκινηθεῖ, ὅταν σκεφθεῖ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ ποιμένος τοῦ ἀπολέσαντος ἐκ τῶν 100 προβάτων του τὸ ἕνα, ὅταν τρέχει βρίσκει αὐτό, τὸ ἐπωμίζεται καὶ χαίρει συγκαλῶντας τοὺς γείτονες γιὰ νὰ συγχαροῦν; Πολὺ περισσότερο θὰ χαρεῖ κάποιος, ἂν σκεφθεῖ τὸ «χαρὰ γίνεται ἐν οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἢ ἐπὶ ἐννενήκοντα ἐννέα δικαίοις οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας». Δεδομένου ὅτι οἱ 99 δίκαιοι εἶναι μόνο οἱ Ἄγγελοι, ἄρα ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ μετανοήσαντα παρὰ γιὰ 99 Ἀγγέλους δικαίους!

   Ποιός δὲν συγκινεῖται, ὅταν δεῖ τὴν ἐπ’ αὐτοφόρῳ συλληφθεῖσα ἁμαρτωλὴ γυναῖκα νὰ συγχωρεῖται ἀπ’ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν πόρνη νὰ κυλιέται σιωπηλὴ στὰ πόδια Του πνιγμένη στὰ δάκρυα τῆς ἀνακουφίσεως;

   Ποιός δὲν θὰ θαυμάσει τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς, ὅταν σκεφθοῦμε, ὅτι ἀνέβηκε στὸν σταυρό, γιὰ νὰ πληρώσει καὶ κατέβηκε στὸν ᾍδη, γιὰ νὰ περιμαζέψει καὶ ἀπὸ κεῖ τοὺς ἀπ’ αἰώνων ἁμαρτωλούς; Ὅσοι εἴχανε σωματικὲς νόσους μετέβαιναν πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς ὅμως μετέβαινε πρὸς ὅσους εἴχανε ψυχικὲς νόσους, τοὺς ἁμαρτωλούς. Πόσο ἀγαποῦσε τοὺς ἁμαρτωλούς!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιε΄ 11-32)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς.

   καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον.

   καὶ μετ᾽ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.

   δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι.

   καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους.

   καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ.

   εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι!

   ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου·

   οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΔ΄

(Α΄ Κορ. ς΄ 12 – 20)

   «Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.

   τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ, καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι·

   ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ.

   οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο.

   ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν·

   ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι.

   φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει.

   ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;

   ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.»